Κάτω τα χέρια από την Αίγυπτο! Όχι στη φασιστικοποίηση μέσω Ελ Μπαραντέι και Αδελφών Μουσουλμάνων

Ακριβώς επειδή, όπως τονίσαμε και στην πρώτη δημοσίεψή μας, το ιστολόγιο τούτο είναι πολιτικό ημερολόγιο κι όχι στενά αγκιτατόρικο μέσο (αν και, όπως ήδη έχει γίνει φανερό παίρνει θέση στρατοπέδου στα ζητήματα), τους συντάκτες ύλης του τους βασανίζει το εξής δίλημμα: να γράφουνε για ένα γεγονός όταν ακόμα βράζει – εξελίσσεται, με κίνδυνο να μην έχουνε μπροστά τους όλο το πλαίσιο και τις αναγκαίες εκείνες λεπτομέρειες που θα συμβάλανε στο να βγει ένα σχετικά βάσιμο πόρισμα με βάση τις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού – μαοϊσμού ή να αναμένουνε για μια κατόπιν εορτής χορταστική αλλά κάπως ανιαρή πια τοποθέτηση;; Ανάλογα με το θέμα, τη διάθεση, το ειδικό βάρος θα πράττουμε κατά συνείδηση…

Στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή εξελίσσεται αναμφισβήτητα μια εξέγερση πιο κομβικής σημασίας για ολόκληρο τον πλανήτη από την ομογάλακτή της προ 15ημέρου στην Τυνησία. Είναι διαφορετικό και το ειδικό βάρος της Αιγύπτου σε όλο το χώρο Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, συνολικά στον αραβικό κόσμο, και αρκετά διαφορετικό το διακύβευμα της τελικής έκβασης των γεγονότων…

Στη βάση και των δύο εξεγέρσεων, σε Τυνησία και Αίγυπτο, βρέθηκε κύρια η σπουδαγμένη μισοάνεργη νεολαία που τραβάει τα πάνδεινα μην έχοντας διεξόδους σε κοινωνίες που, αν και έχουν μια σχετικά ισχυρή εθνική – κρατική βιομηχανία, μαστίζονται από την κρατική γραφειοκρατική διαφθορά και σπατάλη ανθρώπινου και υλικού πλούτου. Οι εθνικές μετααποικιακές γραφειοκρατικές κλίκες που δημιουργηθήκανε στις χώρες που απελευθερώθηκαν από τον ιμπεριαλισμό με ηγέτιδα την εθνική αστική τάξη κι όχι το προλεταριάτο και την αγροτιά, έχουνε όλα τα στραβά κάθε εκμεταλλευτικού ταξικού μπλοκ, στην εποχή του σαπίσματος του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Για πολλούς εργάτες, φτωχούς αγρότες αλλά και για τμήμα των παλιών και νέων μικροαστικών στρωμάτων της πόλης η ζωή περνάει μέσα από μυριάδες δυσκολίες, που πολλές φορές η χοντροπετσιά της εθνικιστικής γραφειοκρατικής αστικής τάξης τις επιτείνει, ενώ πάντα υπάρχει και η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση μέσα από τις άνισες ανταλλαγές, τους επαχθείς όρους κρατικού δανεισμού, την εξαγωγή ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου με αποικιακούς όρους και μόνο σε κλάδους χαμηλής οργανικής σύνθεσης του κεφάλαιου για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου και ούτω καθ’ εξής.

Αυτό που κάνει εντύπωση ωστόσο, είναι το γεγονός ότι μολονότι το καθεστώς της Αιγύπτου είναι γενικά αντιδημοκρατικό, τα κύρια αιτήματα των διαδηλωτών που κατακλύζουν τις κεντρικές πλατείες του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας και του Σουέζ δεν είναι κύρια πολιτικά δημοκρατικά – αντιδικτατορικά, αλλά οικονομικά και μάλιστα ούτε καν συγκεκριμένα (π.χ. για τις τιμές ή για τους μισθούς) αλλά αόριστα ενάντια σε μια γενικόλογη «διαφθορά». Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια εξέγερση τύπου Πολυτεχνείου του 1973 στη χώρα μας ή Τιεν Αν Μεν στην Κίνα του 1989, αντιφασιστικού χαρακτήρα. Από τις δηλώσεις των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις που προβάλλουν συνεχώς τα διεθνή δίκτυα, είναι πολύ συγκεχυμένο το τι απαιτούν ακριβώς: άλλοι μιλούν για τη διαφθορά, άλλη θέλουν απλά να πάρει το αεροπλάνο ο Μουμπάρακ και να φύγει, άλλοι μιλάνε για τη Γάζα και τον «φιλο-ισραηλισμό» του καθεστώτος (προφανώς οι συγκεκριμένοι είναι φίλοι της Χαμάς), άλλοι βρίζουν τους Αμερικάνους, κανείς δεν προβάλει μια συγκροτημένη πολιτική πλατφόρμα με βάση την οποία να διεκδικεί την εξουσία. Αυτό το ρόλο φιλοδοξεί να παίξει ο Ελ Μπαραντέι, Αιγύπτιος πρώην επικεφαλής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, για τον οποίο θα πούμε δυο λόγια παρακάτω, και η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που προς το παρόν, αν και η βάση της είναι με τα μπούνια στο αντι-Μουμπάρακ κίνημα, το παίζει μετριοπαθής και συγκρατημένη, για να μη δίνει στόχο στη Δύση.

Τι συμβαίνει τελικά στην Αίγυπτο;; Ήδη οι νεκροί ξεπερνάνε τους 100, σύμφωνα με το εκ Κατάρ ορμώμενο Αλ-Τζαζίρα, που ξεκάθαρα προμοτάρει την αντικαθεστωτική εξέγερση, γι΄ αυτό και ο Μπουμπάρακ το έκλεισε και το έδιωξε στις 30/1/2011 από την Αίγυπτο. Ωστόσο, φαίνεται πως δεν προήλθαν από μια διάθεση του καθεστώτος να προκαλέσει λουτρό αίματος, αλλά πολλές φορές σε συμπλοκές πάνω σε προσπάθειες λεηλασίας κατοικιών ή επίθεσης σε δημόσια χτίρια, όπως στο Υπουργείο Εσωτερικών, ενώ ο στρατός δε φαίνεται να υιοθετεί μία φιλοσοφία ματοκυλίσματος των διαδηλωτών αλλά λειτουργεί αμυντικά, και αυτό έχει την πολιτική του σημασία.

Η πρόσφατη ομιλία της υπεραντιδραστικής Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρυ Κλίντον από το Κατάρ στις αρχές του μήνα, με την οποία καλούσε τους αραβικούς λαούς σε «φιλελεύθερες επαναστάσεις» ενάντια στα «διεφθαρμένα καθεστώτα» τους ήταν η αρχή του ντόμινο. Φυσικά το κάλεσμα της Κλίντον αφορούσε το δυτικόφιλο Τρίτο Κόσμο, καθώς στον ισλαμοφασιστικό ή σοσιαλφασιστικό το κάλεσμά της δεν έχει καμιά επίδραση. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν επίσης και οι αποκαλύψεις των Wikileaks, που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα όσους ηγέτες και καθεστώτα μισοστηρίζονταν στη Δύση σαν αντίβαρο στην ιρανοποίηση – φασιστικοποίηση. Κι όταν λέμε μισοστηρίζονταν, εννοούμε ότι σαν αστικά και από στρατηγική άποψη αντιδραστικά καθεστώτα χωρίς λαϊκή και δημοκρατική πνοή, δεν είχαν τα κότσια να πουν ανοιχτά στους λαούς τους πως για την αντιμετώπιση του ισλαμοφασισμού ήταν αναγκαία μία τακτική συμπόρευση με την ΕΕ και σε ένα βαθμό με τις πιο αντι-ισλαμοφασιστικές τάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αφήνανε τους λαούς τους στην ισλαμική καθυστέρηση και στον πρωτόγονο αντισημιτισμό, που τα ενίσχυε η φτώχεια και η διαφθορά των δυτικόφιλων καθεστώτων, και πίσω από την πλάτη τους επιχειρούσανε να δώσουνε τη μάχη με τους όντως πολύ αντιδραστικότερους ισλαμοφασίστες με συνεργασίες κορυφής με τον ιμπεριαλισμό και με αστυνομικές μέθοδες.

Τώρα που τρίζουν, τους πουλάει και ο ιμπεριαλισμός και πολλές φορές και ο κατασταλτικός τους μηχανισμός, ενώ ένα κομμάτι προοδευτικού λαού που διαδηλώνει δεν θα μάθει ποτέ (ή θα μάθει πολύ αργά) ότι τη δίκαιη διαμαρτυρία του, λόγω έλλειψης αριστερής αντιιμπεριαλιστικής  πρωτοπορίας, θα την καρπωθούνε οι φίλοι του Αχμαντινετζάντ και σε τελική ανάλυση της Μόσχας.

Το καθεστώς Μουμπάρακ είναι σε γενικές γραμμές συνέχεια του νασερισμού, όπως αυτός τροποποιήθηκε επί το φιλοδυτικότερο από το διάδοχο του Νάσερ και δολοφονημένο το 1981 από τους ισλαμοφασίστες Σαντάτ. Είναι, όπως και εκείνο του Μπεν Αλί στην Τυνησία, που ήταν διάδοχος του αντιαποικιοκράτη Μπουργκίμπα, κρατικογραφειοκρατική δυτικόφιλη μισοδιχτατορία (εκλογές γίνονται, αλλά με αυστηρούς περιορισμούς και όχι με όρους αστικής δημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου).

Ο Σαντάτ και ο παλιός υπαρχηγός του Μουμπάρακ άφησαν στην άκρη τον αντιιμπεριαλιστικό αλλά και αντι-ισραηλινό παναραβισμό του Νάσερ και πέρασαν σε μια πολιτική συνύπαρξης με το Ισραήλ από το 1975 και μετά, γεγονός που αρχικά απομόνωσε την Αίγυπτο μέσα στον αραβικό κόσμο, αλλά με την άνοδο του ισλαμοφασισμού στο Ιράν (μετά τη νίκη της αρχικά προοδευτικής επανάστασης κατά του αμερικανόδουλου αντιδραστικού Σάχη Παχλεβί) από το 1983, οπότε και ο Χομεϊνί κατάσφαξε τους μαοϊκούς Φενταγίν, τους Μουτζαχεντίν του Λαού και τους αντιιμπεριαλιστές δημοκράτες, πολλές αραβικές χώρες τραβήχτηκαν στη γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης με το Ισραήλ (π.χ. Ιορδανία, Σαουδική Αραβία). Αν θέλουμε να αποφεύγουμε τα πολλά λόγια (που δεν τα αποφεύγουμε συνήθως), εκεί βρίσκεται όλη η ουσία του ζητήματος: ο Μουμπάρακ χτυπιέται σήμερα από τα δεξιά μονάχα για το λόγο ότι έχει επιμείνει με αξιοσημείωτη συνέπεια στον αντι-Χαμάς, αντι-Χεζμπολλάχ και αντι-Ιράν προσανατολισμό του, όπως και στην απόφασή του, βγαλμένη από την πικρή πείρα των αραβο-ισραηλινών πολέμων, να έχει σταθερή ειρήνη με το Τελ Αβίβ.

Απέναντί του, σε πολιτικό επίπεδο ποιον έχει σε τελική ανάλυση; Οι όντως αντικειμενικά προοδευτικοί άνεργοι μορφωμένοι νέοι δεν αποτελούν πολιτικό ρεύμα. Εδώ μιλάμε για το τι θα συμβεί αν ο Μουμπάρακ πάρει το αεροπλάνο όπως του ζητάνε και φύγει από το Κάιρο. Από τη μια έχουμε την Εθνική Ένωση για την Αλλαγή, με επικεφαλής τον Ελ Μπαραντέι, που πριν λίγες ημέρες επέστρεψε στη χώρα του από τη Βιέννη. Τα μέσα ενημέρωσης τον χαρακτηρίζουν –και σωστά- αντικαθεστωτικό, ενώ κάποια ντόπια φασιστάκια, από αυτά που έχουν πια καταλάβει απόλυτα τον ιστότοπο του αθηναϊκού Ιντυμήντια, τον αποκαλούνε «νεοφιλελεύθερο» (οι ίδιοι εύχονται, όπως λένε, η Αίγυπτος να γίνει ένα «δεύτερο αντιδυτικό Ιράν»).

Η αλήθεια είναι πως ο Ελ Μπαραντέι ήταν για τρεις θητείες αρχηγός της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, που κάνει τα κέφια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού ακολουθώντας την άθλια ιμπεριαλιστική αρχή της μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Λες και οι λαοί και τα μη ιμπεριαλιστικά κράτη πρέπει να βρίσκονται εσαεί υπό την πυρηνική απειλή του ιμπεριαλισμού και να μην εξοπλίζονται, μένοντας σε μειονεκτική θέση.

Ο Μπαραντέι υποστηρίχτηκε ειδικά για την τρίτη του θητεία με πολύ εμφατικό τρόπο από την Κίνα αλλά και από τη Ρωσία (επίσης από τη Γαλλία και τη Γερμανία). Και ξέρουμε καλά τι τύπους υποστηρίζουνε για τα «οικουμενικά πόστα» τα δυο πρώτα σοσιαλιμπεριαλιστικά επεκτατικά κράτη, όπου κυβερνάνε οι προδότες των εργατικών εξουσιών, νέοι κτηνώδεις αστοί τύπου Πούτιν και Τζιντάο. Τα χειρότερα κατακάθια, τους χειρότερους αντιδημοκράτες και συμβιβαστές, τους χειρότερους ποδοπατητές της ανεξαρτησίας κρατών, εθνών και λαών. Ο Μπαραντέι διέπρεψε στις πιέσεις στο Ιράν να αποδεχτεί ρώσικο έλεγχο και εμπλουτισμό του ουρανίου για το πυρηνικό του πρόγραμμα με έλεγχο από τη Μόσχα, πράγμα που η σοβινιστική, μη υποταγμένη στη Ρωσία, τάση μέσα στους Ιρανούς μουλάδες (και σωστά) το απέρριπτε.

Πρέπει να πρόκειται, αν όχι για τσιράκι του σοσιαλιμπεριαλισμού, τουλάχιστο για ρωσόφιλο-κινεζόφιλο με τα μπούνια, πράγμα που σε συνδυασμό με τη σχέση Ρωσίας – Χαμάς δεν προοιωνίζεται καθόλου θετικές και ειρηνικές εξελίξεις για τη Μέση Ανατολή. Συν τοις άλλοις, στην Εθνική Ένωση για την Αλλαγή, παρατηρητές έχει ανεπίσημα, για να μην τρομάζει η Δύση όπως είπαμε, και η Μουσουλμανική Αδερφότητα. Πρόκειται για οργάνωση που υπάρχει από το 1928 με κύρια έδρα την Αίγυπτο και δράση και σε άλλες χώρες του αραβικού κόσμου.

Όσον αφορά στην Αίγυπτο, αρκεί να ειπωθεί πως η Μουσουλμανική Αδερφότητα συνεργάστηκε από τη δεκαετία του ’30 μέχρι το 1945 με τους Γερμανούς ναζήδες στο όνομα του αντιαγγλισμού μεταφράζοντας και διαδίδοντας σε όλη τη χώρα το «Ο Αγών Μου» του Χίτλερ και τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», το αντισημιτικό αυτό λιβελογράφημα που είχανε χαλκέψει οι μυστικές υπηρεσίες του Τσάρου από τα 1897 και το είχανε αποκαλύψει οι μπολσεβίκοι, που με πρώτο το Λένιν, ήταν φανατικοί εχθροί του αντισημιτισμού. Από τη δεκαετία του ’50 – και σωστά – το εθνικοαστικό νασερικό καθεστώς τσάκισε τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στη φυλακή και στην παρανομία, αφού μονίμως οργανώνανε τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, εμπρησμούς, με πρόγραμμα να μετατρέψουν την Αίγυπτο σε ισλαμικό χαλιφάτο. Σήμερα, οι ΑΜ είναι φιλο-αλκαϊντιανοί και αντιδυτικοί μέχρι το κόκκαλο, πράγμα που σκοπεύει να εκμεταλλευτεί ο ανατολικός ιμπεριαλιστικός άξονας Ρωσίας – Κίνας – Ιράν.

Φυσικά, αυτός ο άξονας δε μιλάει πολύ ή και δε μιλάει και καθόλου για την κατάσταση στην Αίγυπτο.

Οι Κινέζοι φασίστες μάλιστα επειδή φοβούνται λαϊκή δημοκρατική εξέγερση στη χώρα τους αποφεύγουνε να δείχνουνε σκηνές από τα επεισόδια στην Αίγυπτο και μπλοκάρανε την αναζήτηση στο Ίντερνετ για τα γεγονότα, καθώς μπορεί να τους συμφέρουν γεωστρατηγικά, αλλά πάντα ζούνε υπό το φόβο μιας νέας Τιεν Αν Μεν και δεν είναι καιροί για τέτοιες εικόνες που μπορεί να εμπνεύσουν τα κινέζικα πλήθη σε αντίστοιχες ενέργειες, που στην Κίνα θα ήταν σίγουρα προοδευτικές…

Μιλάνε όμως πολύ οι γλοιώδεις δυτικοί ιμπεριαλιστές, με χειρότερους φυσικά τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές ηγεμονιστές…

Ο φιλοπόλεμος Ομπάμα, που ποδοπατάει την κρατική ανεξαρτησία του Αφγανιστάν και εσχάτως και του Πακιστάν, ενώ παρέδωσε στους φασίστες Ιρανούς μουλάδες το Ιράκ, βγήκε να κάνει μαθήματα «δημοκρατίας» στο Μπουμπάρακ, που δεν κατέχει σπιθαμή ξένου εδάφους ούτε έχει επιτεθεί ποτέ σε άλλη χώρα, και να του πει επιπλέον ποια μεταρρύθμιση να κάνει ή να μην κάνει, πόσο να σεβαστεί ή όχι τους διαδηλωτές κλπ. Σ’ αυτά φυσικά διαπρέπει η Κλίντον, που είναι από οικογενειακή παράδοση πολύ εξυπηρετική στο ρωσοκινέζικο άξονα. Το ίδιο κάνει και η πρώην χρηματοδοτούμενη από την  Κα Γκε Μπε τη δεκαετία του ΄80 για να απόπυρηνικοποιήσει την Αγγλία μαζί με το τότε μονόφθαλμο «Κίνημα του Αφοπλισμού» και το ρώσικο ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας, νυν Υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ Κάθριν Άστον.

Μονόφθαλμο ήταν εκείνο το κίνημα, γιατί έβλεπε μόνο δυτικούς πυραύλους Πέρσινγκ και Κρουζ, αλλά δε το ενοχλούσαν καθόλου οι σιδερόφραχτες στρατιές του Μπρέζνιεφ και του σοσιαλιμπεριαλισμού… Κι ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Κάμερον, που μέσα σε λιγότερο από χρόνο έχει πάρει προβοκατόρικες θέσεις σε όλα τα διεθνή ζητήματα κατά του δυτικόφιλου Τρίτου Κόσμου (π.χ. Πακιστάν), κάλεσε σε «μεταρρυθμίσεις» τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, ενώ οι Γάλλοι πρώην αποικιοκράτες αλλά πιο οξυδερκείς δευτεροκοσμικοί ιμπεριαλιστές, που μυρίζονται τη βρομοδουλειά αλλά και πάλι δεν την κατανοούν, μιλάνε απλά για την «ανάγκη για εσωτερικό διάλογο στην Αίγυπτο».

Οι Ρώσοι επιδεικτικά υποβαθμίζουν τα γεγονότα στα βασικά καθεστωτικά τους ΜΜΕ…Άλλωστε, έχουν μάθει να δρέπουν καρπούς ΜΕΣΑ από τα κάθε είδους κινήματα κι όχι σαν εξωτερικοί επεμβατιστές, όπως έκαναν επί εποχής Μπρέζνιεφ… Ήδη στην Τυνησία το «ρώσικο» πρώην «Κ»Κ Τυνησίας και νυν Κίνημα για την Ανανέωση - Ετατζίντ (κάτι σαν ΣΥΝ Τυνησίας) πήρε υπουργείο στη μετά Μπεν Αλί κυβέρνηση, ενώ ο Ρασίντ Γκανουσί, του ισλαμικού «Κόμματος της Αναγέννησης», που το παίζει Τυνήσιος Ερντογάν, δηλαδή φανατικός ισλαμιστής που «ξαφνικά» έγινε δημοκράτης και μετριοπαθής, μυρίζει αρκετά Ρωσία, με βάση όσα έχουμε δει στον υπόλοιπο κόσμο, με τις κατά καιρούς μεταμφιέσεις των φίλων του ανατολικού ιμπεριαλισμού. Οι δε χαμασίτες και λοιποί φασίστες στον αραβικό κόσμο κάνουν δήθεν πως δεν είναι με την εξέγερση, την οποία αποδίδουν στο…Ισραήλ, που είναι το μόνο που δεν έχει να κερδίσει αλλά μονάχα να χάσει αν πέσει ο γενικά φιλικός προς το Τελ Αβίβ Μουμπάρακ! Κι αυτό ώστε αν οι μετανασερικοί εθνικιστές πέσουνε, να είναι πεισμένοι πως τους έριξε μονάχη της η Δύση και να μετατραπούνε σε τμήμα του αντιδυτικού μετώπου από εθνικιστική σκοπιά! 

Ωστόσο, η υποστήριξη του «μετριοπαθούς» γενικά αντιδυτικού και φιλο-ισλαμοφασιστικού Αλ Τζαζίρα στις εξεγέρσεις Τυνησίας και Αιγύπτου, η σύσκεψη προ 15 ημερών της ηγεσίας των αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων που εμμέσως πλην σαφώς ζήτησαν από το Μπουμπάρακ να ανοίξει το δρόμο για καθεστωτική αλλαγή, η αμερικάνικη σχεδόν ανοιχτή αντι-Μπεν Αλί επέμβαση στην Τυνησία και οι τωρινές αντι-Μουμπάρακ προβοκάτσιες του διδύμου Ομπάμα – Κλίντον, μαζί με την απόδραση – αποφυλάκιση 6000 κατάδικων στην Αίγυπτο μεταξύ των οποίων και στελέχη των Αδερφών Μουσουλμάνων (και στην Τυνησία βγήκανε από τις φυλακές όλοι οι ισλαμοφασίστες), δείχνουνε ότι σε αυτές τις δύο εξεγέρσεις (που τις αντιμετωπίζουμε σαν ενιαία διαδικασία, γιατί αφορούν παρόμοιας υφής καθεστώτα και έχουν παραπλήσια χαρακτηριστικά) υπάρχει μια καθεστωτική, φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή που βρίσκεται στην ηγεσία τους, παρά την -ξαναλέμε- σε γενικές γραμμές τίμια βάση τους. Εξεγέρσεις τις οποίες στηρίζει τμήμα του στρατού, του παλιού καθεστώτος, καθώς και σχεδόν σύσσωμος ο ιμπεριαλισμός και ο σοσιαλιμπεριαλισμός δε μυρίζουν καλά, κι αυτό δεν αναιρεί την απέχθεια που κάθε αριστερός ή και συνεπής αστοδημοκράτης έχει για καθεστώτα τύπου Μπεν Αλί και Μουμπάρακ. Τελικά, αυτά τα καθεστώτα πληρώνουν την έλλειψη πνοής της αστικής τάξης στην εποχή που το άστρο της έχει ήδη δύσει όσον αφορά στην κοινωνική πρόοδο.

Σε τελική ανάλυση μονάχα η αντιιμπεριαλιστική και πιο βαθιά η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να σταματήσει τον ισλαμοφασισμό και τον πάτρωνα του τελευταίου σοσιαλιμπεριαλισμό, που ακριβώς επειδή βρίσκεται σε στρατηγική άνοδο (Ρωσία – Κίνα – Ιράν) είναι η πιο επικίνδυνη πηγή ενός παγκοσμίου πολέμου σήμερα σε σχέση με τον ευρισκόμενο σε πτώση –αν και οικονομικά ισχυρότερο- δυτικό ιμπεριαλισμό, που το γεροντικό ζάχαρο έχει αρχίσει να του επηρεάζει την όραση… Και τούτη την ώρα όμως, που το προλεταριάτο ακόμα ζυμώνει την πείρα των προηγούμενων εφόδων του στον ουρανό, δε μπορούμε παρά να επαναλαμβάνουμε, σε βαθμό σχολαστικισμού: Τα κράτη θέλουν ανεξαρτησία, τα έθνη την απελευθέρωση και οι λαοί την επανάσταση!

Ιμπεριαλιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές, κάτω τα χέρια από την Αίγυπτο και τα εσωτερικά της! Για το μέλλον του υπεύθυνος είναι μονάχα ο αιγυπτιακός λαός!

Υ.Γ. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρεις, η Μουσουλμανική Αδερφότητα εξουσιοδότησε τον «εκλεκτό» Ελ Μπαραντέι να διαπραγματεύεται στο όνομα όλης της αντιπολίτευσης, ενώ καλεί σε ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας! Αυτό θα πει «επανάσταση»!