Ρωσία – Κίνα: Ιμπεριαλισμός ή σοσιαλιμπεριαλισμός;; Μια διασάφηση…

Η ανάλυση που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο φύλλο Αυγούστου – Σεπτεμβρίου του 2008 της εφημερίδας «Νέα Ανατολή», οργάνου της Κ.Ε. της ΟΑΚΚΕ (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ). Είναι μέρος ενός μεγαλύτερου άρθρου με τίτλο «Μία νέα αριστερά θα αναδυθεί μέσα από τον αντι-σοσιαλφασιστικό αγώνα των λαών». Το αναδημοσιεύουμε σήμερα, για δυο αλληλένδετους λόγους: ο πρώτος είναι πως αποτελεί μια πολύ εμβριθή –από μαοϊστικής πλευράς- διασάφηση της ιδιαιτερότητας του σοσιαλιμπεριαλισμού σαν στρατοκρατικού κρατικο-φασιστικού ιμπεριαλισμού με «αντιιμπεριαλιστικό» προσωπείο, ειδικά δεδομένου ότι ο τελευταίος έχει προκύψει από την ανατροπή μιας εργατικής ή λαϊκοδημοκρατικής εξουσίας. Κι αυτό άσχετα αν έχει απεκδυθεί τα «κόκκινα» και εργατικά σύμβολα (Ρωσία) ή όχι (Κίνα). Ο δεύτερος είναι πως ήδη διάφοροι ζηλωτές της λεπτής ή χοντροκομμένης χυδαιότητας, μέσω σχολίων, επιχείρησαν να αποδώσουν το «Κόκκινο Μετερίζι» και τη διαχείρισή του στην ΟΑΚΚΕ.

Δυο λόγια λοιπόν επί του ζητήματος: το «Κόκκινο Μετερίζι» είναι το τελευταίο που ευθύνεται για την ομαδική αποστασία ολόκληρου του -πλην ΟΑΚΚΕ- ελλαδικού μ-λ χώρου από κάθε έννοια μαοϊστικής ανάλυσης και θέσης.  Αυτό συνέβη με την ομαδική προσχώρηση του καθοδηγητικού απαράτ των λεγόμενου «ΕΚΚΕ» της κλίκας Μπίστη, ΚΚΕ(μ-λ), Α/Συνέχειας - ΚΟΕ και Διαρρηχτών («ΜΛΚΚΕ») από το 1985 και ειδικά μετά το 1991 στο πολιτικοϊδεολογικό σύμπαν του ψευτοΚΚΕ. Κι εδώ δε εννοούμε μονάχα τη διάστασή τους με τη θεωρία των Τριών Κόσμων ή τη σύνταξή κάποιων απ’ αυτούς με την αριστερίστικη γραμμή της «συμμορίας των 4». Αυτά είναι ζητήματα που θα μπορούσαν να ζυμώνονται ακόμη και σήμερα, σε κλίμα συντροφικής ή έστω συναγωνιστικής αλληλεγγύης. Το «Κόκκινο Μετερίζι» θα αντιμετώπιζε με συμπάθεια, παρά τη διαφωνία του, μια από αυτές τις οργανώσεις, ακόμη και αν δεν συμφωνούσε μαζί της στο ζήτημα του κύριου εχθρού, αν αυτή δεν έκλεινε τα μάτια της μπροστά στις οιμωγές του κινέζικου προλεταριάτου και στις επιθανάτιες κραυγές των δολοφονημένων Ρώσων δημοκρατών, ακόμη δηλαδή κι αν κρατούσε ισαπόσταση μεταξύ ιμπεριαλισμού και σοσιαλιμπεριαλισμού, αρκεί να μην εξωράιζε τον δεύτερο.

Ακόμη όμως και οι οργανώσεις (π.χ. ΚΚΕ (μ-λ)) που μιλάνε για ρώσικο ιμπεριαλισμό, χτυπάνε τις «δυτικές» καπιταλιστικές πλευρές του, που είναι δευτερεύουσες, και καθόλου τις στρατοκρατικές – υπερσυγκεντρωτικές – φασιστικές του, ενώ τον θεωρούν «αντίβαρο» στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που αντιμετωπίζουν στην πραγματικότητα σαν τον μοναδικό άξιο λόγου εχθρό. Αν π.χ. η φασιστική Κίνα κρατικοποιούσε τα δυτικά μονοπώλια που πράγματι πίνουν το αίμα του κινέζικου λαού παρέα όμως με τους ψευτοκομμουνιστές κρατικοκαπιταλιστές και με την εγγύηση τους (αφού οι τελευταίοι απαγορεύουν τις απεργίες κι εξασφαλίζουν με το μαστίγιο μεροκάματο πείνας), ο συγκεκριμένος χώρος θα επιδοκίμαζε την κίνηση σαν «αντικαπιταλισμό» ή έστω «αριστερή στροφή» (βλ. πλατφόρμα στο συνέδριο του «Κ»Κ Κίνας που είχε δημοσιέψει επιδοκιμαστικά η εφημερίδα της ΚΟΕ «Αριστερά!» το καλοκαίρι του 2008 με τέτοια γραμμή).

Στο βάθος αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάψει εδώ και χρόνια να είναι αντιμπρεζνιεφικοί – αντισοσιαλφασίστες, δηλαδή μαοϊστές, γι΄ αυτό και πια, αν προσέξει κανείς στα «ιστορικά» τους κείμενα, χτυπάνε πολύ ηχηρότερα τη «δεξιά-φιλελεύθερη» (στο βάθος προετοιμαστική του φασισμού) περίοδο Χρουστσόφ στην ΕΣΣΔ και πολύ λιγότερο εκείνη του ανοιχτού «κόκκινου» ιμπεριαλισμού του Μπρέζνιεφ.

Οι καθοδηγήσεις λοιπόν του φιλο-ψευτοΚΚΕ πια λεγόμενου «μ-λ» χώρου δυστυχώς δείχνουν στην αρθρογραφία τους μεγαλύτερη φιλορώσικη κυρίως -και φιλοκινέζικη λιγότερο- λύσσα κι από το πολύ προσεχτικό και μετρημένο σε αυτά ψευτοΚΚΕ, κι αυτό φάνηκε στην ξετσίπωτη υποστήριξή τους στη ρώσικη εισβολή στη Γεωργία στο όνομα της "ανάσχεσης των Αμερικάνων" που δήθεν βρίσκονταν πίσω από τη Γεωργία (εκεί πρωτοστάτησε και η χοτζική νεοτροτσκιστική Κίνηση για Ανασύνταξη 18-55). Χώρια η προσχώρησή τους σε όλη τη γραμμή στον «αντικαπιταλισμό» - κρατικοκαπιταλισμό του γραφειοκρατικού παράσιτου τύπου ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ. Δεν υπάρχει «αντινεοφιλελεύθερο», «αντικατασταλτικό», «αντιρατσιστικό» προβοκατόρικο κίνημα της ευρείας καθοδήγησης του ΣΥΝ (δηλαδή του ψευτοΚΚΕ Νο2 του Τσίπρα) που αυτές οι δυνάμεις να μη συμμετέχουν (το λεγόμενο "ΕΚΚΕ" μέσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΚΟΕ μέσω ΣΥΡΙΖΑ, τα ΚΚΕ(μ-λ) και Διαρρήχτες αυτόνομα και τώρα τελευταία σε συνεργασία αναμεταξύ τους).

Χώρια, επίσης, η σχεδόν μηδενική ή άνευρη πολεμική τους στους επιγόνους του Κολιγιάννη και του Φλωράκη της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ, που αρπάξανε με τις πλάτες της Ρωσίας ένα όνομα κι ένα κόμμα που δε τους ανήκε, το ηρωικό ΚΚΕ, δολοφονώντας και τη φυσική ηγεσία, διαλύοντας και αντιστρέφοντας το πολιτικό του κεφάλαιο, και βάζοντάς το να δουλεύει σα θλιβερό πραχτορείο μιας υπερδύναμης.

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το «Κόκκινο Μετερίζι», αυτοτοποθετούμενο στο χώρο του μαρξισμού – λενινισμού – μαοϊσμού, έχει διαμορφώσει μεγάλο μέρος των αναλυτικών του «όπλων», κατευθύνσεων, από τις αναλύσεις των συναγωνιστών της ΟΑΚΚΕ και σε όσμωση – επαφή μαζί τους. Και δεν έχει καθόλου να απολογηθεί γι΄ αυτό, το αντίθετο μάλιστα, καθώς θεωρεί την Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ μία τίμια, προλεταριακή στη συγκρότηση και τη γραμμή της και επαναστατική οργάνωση. Πώς θα μπορούσε το «Κόκκινο Μετερίζι», αν και δεν είχε ξεκινήσει το ταξίδι του τότε, το καλοκαίρι του 2008 να ΜΗΝ είναι στο ίδιο ταμπούρι με την ΟΑΚΚΕ, όταν κανείς άλλος δε συγκινιόταν από το έγκλημα του διαμελισμού μιας μικρής τριτοκοσμικής χώρας (Γεωργία) από το μεγαλύτερο τραμπούκο του πλανήτη (Ρωσία); Πώς θα μπορούσε να ΜΗΝ είναι στο ίδιο ταμπούρι με την ΟΑΚΚΕ στο ζήτημα της γιγάντωσης του ναζισμού μέσα στη γενική ψευτοαριστερή σιωπή και προβοκάτσια ή στο ζήτημα της σκανδαλώδους αθώωσης του Πλεύρη;; Πώς θα μπορούσε να ΜΗΝ είναι στο ίδιο ταμπούρι με την ΟΑΚΚΕ στο ζήτημα της υπεράσπισης της Ν/Ε Ζώνης του Περάματος από το ξεπούλημα στη φασιστική Κίνα και των εργατών της από τη συνδικαλιστική διχτατορία του τραμπούκικου σοσιαλφασιστικού ΠΑΜΕ;;

Μακάρι να υπήρχαν και άλλες πολιτικές δυνάμεις στις οποίες να μπορούσε να «χρεωθεί» ένα ιστολόγιο  με επαναστατικό μαρξιστικό, αριστερό αντιφασιστικό και αντι-σοσιαλφασιστικό περιεχόμενο σήμερα στην Ελλάδα. Σήμερα όμως, το μυαλό κάποιου που πέφτει επάνω σε μια τέτοιας υφής προσπάθεια, πηγαίνει αυτόματα στην Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Ας είχαν παραμείνει κι άλλοι στη στράτα του μαοϊσμού και του αντι-σοσιαλιμπεριαλισμού… Δικό τους το πρόβλημα της αποστασίας από το μαρξισμό και τον πραγματικό αντιιμπεριαλισμό, κι αυτό δεν αφορά ούτε το «Κόκκινο Μετερίζι» ούτε πιστεύουμε την ΟΑΚΚΕ…

Το «Κόκκινο Μετερίζι» (που δεν αποτελεί ούτε φιλοδοξεί να αποτελέσει αυτόνομο πολιτικό ρεύμα αλλά απλώς ένα κομμουνιστικό πολιτικό ημερολόγιο) το συνδέει με την ΟΑΚΚΕ η  κοινότητα του κεντρικού - βασικού στόχου που φλογίζει την καρδιά μας: η ανασυγκρότηση του αληθινού ΚΚΕ, εξοπλισμένου με τη θεωρία του μαρξισμού – λενινισμού – μαοϊσμού, συνέχεια και ξεπέρασμα προς το ανώτερο του παλιού ΚΚΕ που ιδρύθηκε σα ΣΕΚΕ το 1918 και διαλύθηκε το 1956-1958 από το βάρβαρο ρώσικο και ελληνικό ρεβιζιονισμό και σοσιαλφασισμό.

Υ.Γ. Όπως έγινε κατανοητό νομίζουμε, το «Κόκκινο Μετερίζι» δεν είναι κομματικά ενταγμένο στην ΟΑΚΚΕ και φυσικά η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ δε φέρει πολιτική ευθύνη για τις δημοσιέψεις του...

Η διάλυση και η αντιστροφή των αριστερών δυνάμεων είναι το βασικό όπλο των νεοχιτλερικών

Η νεοχιτλερική Ρωσία δουλεύει για χρόνια πολιτικά μέσα σε κάθε χώρα. Αυτό το κάνει αξιοποιώντας τη διπλή εμπειρία του τσαρισμού και του τροτσκισμού για να κάνει εισοδισμό σε όλα τα κόμματα και τις κυβερνήσεις. Κάποια στιγμή αφού καταχτήσει την κοινή γνώμη, παίρνει την πολιτική εξουσία μέσω πρακτόρων και φίλων και στη συνέχεια ασκεί ανοιχτή πολιτική δικτατορία στη χώρα στόχο. Μόνο όταν αποτυχαίνει σε αυτό μπορεί να εξαπολύσει ανοιχτή στρατιωτική βία, όπως έκανε με την Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν σαν ΕΣΣΔ και τώρα με τη Γεωργία σαν Ρωσία.

Σε αυτή την τακτική της διάβρωσης ο σοσιαλιμπεριαλισμός είναι ασυναγώνιστος για έναν κυρίως λόγο: Γιατί η νέα ρώσικη μονοπωλιακή αστική τάξη είναι η μόνη εκτός από την κινέζικη που έχει καταχτήσει την πολιτική και οικονομική εξουσία αποσπώντας την από τα μέσα από μια εχθρική τάξη όπως ήταν γι’ αυτήν η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ. Για να το πετύχει αυτό δούλεψε για χρόνια πολιτικά μέσα στους κόλπους αυτής της τάξης πριν σφετεριστεί πρώτα την πολιτική και μετά την οικονομική της εξουσία που σημαίνει πριν σφετεριστεί σαν αστική τάξη όλο τον κοινωνικό πλούτο μιας χώρας στην οποία προηγούμενα δεν είχε καμιά ιδιοκτησία. Γι αυτό ξέρει να ελίσσεται, να υποκρίνεται, και κυρίως να αξιοποιεί τους πόθους των καταπιεσμένων μαζών αλλά και των κρατών και όσο της είναι δυνατό να τους μετατρέπει σε δύναμη κρούσης ενάντια στους αντιπάλους της. Κυρίως έχει μάθει από την αντιστροφή της μαρξιστικής εμπειρίας της να ανακαλύπτει, να οξύνει και να χρησιμοποιεί για λογαριασμό της τις τέσσερις μεγάλες αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου: α) την αντίθεση του ιμπεριαλισμού με τις μη ιμπεριαλιστικές χώρες και τους λαούς αυτών των χωρών, β) την αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, γ) την αντίθεση κεφάλαιου - εργασίας στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, και τέλος δ) την αντίθεση ανάμεσα στο καπιταλιστικό και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο που δεν υπάρχει πια σαν ζωντανή αντίθεση, αλλά χρησιμοποιείται στο ιδεολογικό-ιστορικό επίπεδο στα πλαίσια των υπόλοιπων τριών αντιθέσεων.

Όταν λέμε ότι ο σοσιαλιμπεριαλισμός -και εννοούμε όχι μόνο το ρώσικο αλλά και τον κινέζικο- χρησιμοποιεί και οξύνει τις 4 μεγάλες αντιθέσεις εννοούμε ότι το κάνει από την πλευρά των καταπιεσμένων πόλων. Έτσι εμφανίζεται σαν υπερασπιστής των λαών και των κρατών του γ΄ κόσμου απέναντι στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες (μέρος της πρώτης αντίθεσης), σαν υπερασπιστής των δεύτερης σειράς ιμπεριαλιστών της Ευρώπης, της Ιαπωνίας, του Καναδά και της Αυστραλίας απέναντι στις ΗΠΑ (μέρος της δεύτερης αντίθεσης), σαν υπερασπιστής του προλεταριάτου και γενικά της φτωχολογιάς απέναντι στην αστική τάξη των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών (μέρος της τρίτης αντίθεσης), και τέλος σαν νοσταλγός, δηλαδή σαν δήθεν ιδεολογικός συνεχιστής του σοσιαλιστικού στρατοπέδου (τέταρτη αντίθεση).
Αυτή η πρακτική αξιοποίηση όλων αυτών των αντιθέσεων και μάλιστα στο όνομα των καταπιεσμένων πόλων σε κάθε αντίθεση είναι ο λόγος για τον οποίο μιλάμε και σήμερα για ρώσικο και για κινέζικο σοσιαλ-ιμπεριαλισμό και όχι απλά για ιμπεριαλισμό.
Εδώ χρειάζεται να δώσουμε μια εξήγηση για ποιο λόγο αυτές οι δύο χώρες μπορούν παρά τη φανερή πλέον καπιταλιστικοποίησή τους να ξεγελάνε τους λαούς και να εμφανίζονται ακόμα στα μάτια τους σαν αντι-ιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.

Η βασική αιτία γι αυτό είναι ότι κυρίως ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, που ηγήθηκε της διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις σοσιαλιστικές χώρες, δηλητηρίασε και τελικά διέλυσε την παγκόσμια επαναστατική αριστερά, δηλαδή όχι μόνο το προλεταριάτο και την επαναστατική αριστερά των σοβιετικών χωρών, αλλά και το προλεταριάτο και την επαναστατική αριστερά των καπιταλιστικών κρατών καθώς και το προλεταριάτο και την επαναστατική αριστερά των χωρών του τρίτου κόσμου.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ από τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ σήμαινε στην πραγματικότητα όχι απλά τη διάλυση αλλά και την ιδεολογική αντιστροφή του ΚΚΣΕ, και την ιδεολογική αντιστροφή των δυτικών ΚΚ, και την ιδεολογική αντιστροφή των ΚΚ του Τρίτου κόσμου και τελικά την ιδεολογική αντιστροφή των περισσότερων ριζοσπαστικών αντι-ιμπεριαλιστικών και ταξικών κινημάτων ώστε σταδιακά αυτά να μετατραπούν από πρωτοπορίες του αντι-ιμπεριαλισμού και του αντικαπιταλισμού σε όργανα ή συμμάχους του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και καπιταλισμού. Σε επίπεδο θεωρίας αυτή η αντιστροφή σήμαινε την μετατροπή του μαρξισμού σε ρεβιζιονισμό.

Αρχικά το κινέζικο επαναστατικό προλεταριάτο και το ΚΚ Κίνας με επικεφαλής το Μάο αντιστάθηκαν και σε κάποιο βαθμό κατάφεραν να ανακόψουν αυτή τη διαδικασία, όμως από την ώρα που και το κινέζικο προλεταριακό οχυρό έπεσε κάτω από την δραστήρια επέλαση των κινέζων νέων αστών δεν υπήρχε ούτε ένας ισχυρός οργανωμένος προλεταριακός στρατός στον κόσμο που να καταγγείλει και να ανακόψει αυτήν την κίνηση. Το πολύ να έμειναν μικρά επαναστατικά αποσπάσματα που να αντιστάθηκαν.

Δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε το πώς έγινε δυνατή μια τέτοια σαρωτική και κοσμοϊστορικής σημασίας αντιστροφή ώστε τα κέντρα του διαφωτισμού παγκόσμια και σε κάθε χώρα να μετατραπούν σε κέντρα σκοταδισμού. Το μόνο που αξίζει να τονίσουμε εδώ είναι ότι το βασικό θεωρητικό εργαλείο αυτής της αντιστροφής είναι ο κρατικοφασιστικός αντικαπιταλισμός και ο εθνορατσιστικός αντιιμπεριαλισμός. Αυτά τα ιδεολογικά εργαλεία σε ένα βαθμό τα χρησιμοποίησε προηγούμενα το κρατικοφασιστικό γερμανικό μονοπώλιο για να σύρει πίσω του τις μικροαστικές μάζες και το πολιτικά μη συνειδητό προλεταριάτο ενάντια στους δυτικούς χρηματιστικού τύπου μονοπωλιστές. Γιατί οι μάζες στις περισσότερες χώρες του πλανήτη υποφέρουν άμεσα οικονομικά από αυτούς και μοιραία αυτούς βλέπουν σαν κύριους εχθρούς. Για τις μάζες αυτές ο καπιταλισμός βρίσκεται μόνο στις σχέσεις ιδιοκτησίας και μάλιστα μόνο στην ατομική τους η στην πολυμετοχική μορφή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και όχι στις σχέσεις παραγωγής.

Ειδικά η μικροαστική τάξη περιμένει την σωτηρία της από το κράτος που το θεωρεί σαν τον μόνο ηθικό και νόμιμο ιδιοκτήτη για τις μεγάλης κλίμακας παραγωγικές δυνάμεις καθώς πιστεύει ότι αυτό είναι κράτος του λαού και όχι της αστικής τάξης.

Η ίδια αυτή μικροαστική τάξη θεωρεί από την άλλη μεριά θετικό ακόμα και το ιδιωτικό μονοπώλιο όταν αυτό είναι τάχα «εθνικό», δηλαδή είναι δεμένο με την κρατική οικονομία και την κρατική άμυνα και δεν είναι «διαβρωμένο» από το διεθνές δηλαδή το «απάτριδο» δυτικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.

Έτσι οι ρώσοι κρατικοφασίστες μονοπωλιστές παρουσιάζουν σήμερα εύκολα σαν τον κύριο και βασικό εχθρό των λαών και των κρατών το οικονομικά ηγεμονικό δυτικό οικονομικό μονοπώλιο, τον οικονομικό εμπορικό ανταγωνισμό με τον οποίο είναι δεμένο αυτό το μονοπώλιο και την σχετική πολιτική δημοκρατία που είναι δεμένη με αυτόν τον ανταγωνισμό. Αντίθετα τον δικό τους πολεμικό καπιταλισμό τον εμφανίζουν σαν εθνικό, σαν αμυντικό και κυρίως σαν αντίβαρο στον δυτικό καπιταλισμό. Το ίδιο κάνουν και οι κινέζοι κρατικοφασίστες που κατηγορούν σαν εκμεταλλευτικά τα δυτικά μονοπώλια που επενδύουν στη χώρα τους αλλά όχι τις μίζες που παίρνουν από αυτά οι κομματικοί ολιγάρχες, ούτε τα δικά τους κινέζικα κρατικά και μισοκρατικά «εθνικά» μονοπώλια. Αυτοί οι σοσιαλφασίστες για να ξεγελάσουν την αριστερά στηρίζονται σε εκείνη την καθυστερημένη και αντιμαρξιστική αντίληψη που βλέπει την ιμπεριαλιστική ηγεμονία μόνο με όρους οικονομικής και όχι πολιτικής ή στρατιωτικής ισχύος. Αυτή η αντίληψη είναι ο οικονομισμός.

Σε τελική ανάλυση οι σοσιαλιμπεριαλιστές συγκεντρώνουν όλους τους οικονομικούς ιμπεριαλιστές και μονοπωλιστές εχθρούς τους σε έναν έσχατο απλό και κατανοητό σε όλους υπερ-εχθρό, τις ΗΠΑ, που είναι απλά η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη που υπάρχει απέναντί τους αν και ακόμα δεν έχει στραφεί εναντίον τους. Άπαξ και αυτός ο ιμπεριαλισμός αναδειχθεί σαν κύριος και απόλυτος εχθρός οι ίδιοι οι ανατολικοί κρατικο-φασίστες μονοπωλιστές παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν το αναγκαίο αντίβαρο του και μάλιστα σαν το κέντρο της παγκόσμιας αντίστασης σε αυτόν. Η δουλειά τους διευκολύνεται εξαιρετικά από το ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρόλο που είναι πια σε πτώση και σε αυξανόμενη απομόνωση έχει βιωθεί από τους λαούς σαν μια επώδυνη εμπειρία χάρη στις πολύχρονες, ανοιχτές και αλαζονικές πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές του επεμβάσεις στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οι οποίες και συνεχίζονται. Αντίθετα οι κρατικοφασίστες μονοπωλιστές της Ανατολής, ειδικά οι Ρώσοι είναι σχετικά καινούργιοι στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου και σχετικά άγνωστοι σαν ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.

Κυρίως όμως κινούνται αθόρυβα και «διακριτικά» και με πράκτορες μέσα σε όλες τις εθνικές και ταξικές αντιστάσεις στον δυτικό ιμπεριαλισμό ως την στιγμή που θα εξαπολύσουν την μεγάλη τους επίθεση. Έτσι δεν ενοχοποιούνται εξ ίσου εύκολα σαν ιμπεριαλιστές παρόλη την τερατώδη κακοποίηση από την πλευρά τους των λίγων σχετικά χωρών που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους ή τα χέρια των φίλων τους σοσιαλφασιστών. Ακόμα και σε χώρες στις οποίες έχουν διεισδύσει σοβαρά πολιτικά (π.χ. στην Ελλάδα), αλλά που δεν τις ελέγχουν ακόμα οικονομικά δεν ενοχοποιούνται σαν οι κατ εξοχήν καπιταλιστές γιατί το μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι ακόμα στα χέρια τους. Γι αυτό άλλωστε θα κάνουν τον πόλεμο τους. Η πραγματική ισχύς τους βρίσκεται στον κάθε πολεμικό καπιταλισμό που συνεργάζεται μαζί τους, στον κάθε κρατικο-πετρελαϊκό ραντιέρικο φασισμό, στην κάθε κρατική ή κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, στην κάθε παρασιτική και ληστρική γραφειοκρατία, μικρή και μεγάλη. Δηλαδή ο καπιταλισμός τους είναι περισσότερο δεμένος με τον καπιταλισμό της λείας και της γαιοπροσόδου και λιγότερο με τον καπιταλισμό της εμπορευματοπαραγωγής. Αυτό γιατί σε τελική ανάλυση η δική τους καπιταλιστική συσσώρευση είναι αφιερωμένη στην συσσώρευση πολεμικών μέσων και διπλωματικών θέσεων μέσα από την οποία περιμένουν να γίνουν το οικονομικά κυρίαρχο μονοπώλιο στη θέση του οικονομικά κυρίαρχου σήμερα χρηματιστικού.

Από το 7ο Συνέδριο της Γ΄ (Κομμουνιστικής) Διεθνούς - 1935

Όταν αυτές τις υπεραντιδραστικές αντιπρολεταριακές μορφές του αντικαπιταλισμού και του αντιιμπεριαλισμού τις χρησιμοποιούσε με πολύ πιο χοντροκομμένο τρόπο ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός είχε απέναντί του το μαρξιστικό προλεταριάτο και τα πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα που αποκάλυπταν την απάτη.

Δηλαδή αποκάλυπταν ότι άλλο πράγμα ο εργατικός αντικαπιταλισμός και η δικτατορία του προλεταριάτου και άλλο πράγμα ο αντικαπιταλισμός του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου και η φασιστική δικτατορία αυτού του μονοπώλιου. Με αυτό τον τρόπο τα κομμουνιστικά κόμματα της Τρίτης Διεθνούς πρωτοστατούσαν στη δημιουργία των αντιφασιστικών μετώπων μέσα στην εργατική τάξη. Σήμερα όμως τα ανεστραμμένα ψευτοκομμουνιστικά κόμματα, η ανεστραμμένη «αριστερά», τα ανεστραμμένα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, ακόμα και ο ανεστραμμένος αναρχισμός δεν έχουν -ακόμα – ισχυρά απέναντί τους τα γνήσια αντίθετα τους και έτσι εκείνο που εμφανίζεται συνήθως σαν κομμουνισμός, αριστερά και αναρχισμός στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί μέρος, συχνά και τον πυρήνα της νεοχιτλερικής αντίδρασης. Μάλιστα τις περισσότερες φορές ό,τι εμφανίζεται σαν πιο ριζοσπαστικό και πιο επαναστατικό είναι και ό,τι το πιο φασιστικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχει μια επαναστατική αριστερά που να είναι το πρώτο αντίσωμα και ο συσπειρωτής όλης της υπόλοιπης δημοκρατίας και όλης της κοινωνίας ενάντια στο φασισμό, αλλά αυτό το αντίσωμα έχει μετατραπεί στον μεγαλύτερο εχθρό του οργανισμού. Ο σοσιαλφασισμός είναι ο ιός του έιτζ και ο βάκιλος της φυματίωσης στην ίδια συσκευασία.