Μία αριστερή κριτική στην ταινία «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο» (Δεκέμβρης του 1980)

Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύεται σα το δεύτερο μέρος ενός μικρού αφιερώματος, με αφορμή την επέτειο της άναντρης δολοφονίας του Ν. Μπελογιάννη από το μοναρχοφασισμό στα 1952. 

Είναι το μοναδικό ντοκουμέντο που είχαμε σαν ιστολόγιο στη διάθεσή μας, που να προέρχεται από τον ευρύτερο μ-λ χώρο και να αναφέρεται στην πολιτικο-ιδεολογική γραμμή τούτης της δημοφιλούς γενικά ταινίας.

Προέρχεται από την εφημερίδα "Λαϊκός Δρόμος" του Δεκέμβρη του '80, η οποία ήταν όργανο της ΚΕ του "ΜΛΚΚΕ(Ανασυγκροτημένο)" των Ιορδανίδη - Κουφοβασίλη, της δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας που αποχώρησε από το ΜΛΚΚΕ το 1979 κριτικάροντας τον ισχυρό αντι-σοσιαλιμπεριαλισμό του, ουσιαστικά δηλαδή από ευρείες φιλο-ψευτοΚΚΕ, και αργότερα και φιλο-ΠΑΣΟΚ θέσεις. 

Ποιος ήταν τελικά ο Νίκος Μπελογιάννης ;; Ο επαναστάτης και η γελοιογραφία του (Σκέψεις του ιστολογίου και ένα ντοκουμέντο του ΚΚΕ του 1952)

Στις 30 του Μάρτη του 1952, οι μοναρχοφασίστες της Αθήνας, υπό την καθοδήγηση των υπερατλαντικών αφεντικών τους, προχώρησαν σε ένα έγκλημα που συντάραξε τη διεθνή κοινή γνώμη, όχι μονάχα των τότε σοσιαλιστικών και λαϊκοδημοκρατικών χωρών, από τη Λαοκρατική Γερμανία μέχρι τη Λαϊκή Κίνα, αλλά και τους δημοκράτες σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Παρά την πρωτοφανή διεθνή κινητοποίηση χιλιάδων προσωπικοτήτων από όλο το φάσμα των τεχνών, των επιστημών, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής σε όλο τον πλανήτη για την απονομή χάριτος, εχτέλεσαν ως «κατάσκοπο της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομινφόρμ στην Ελλάδα» το Νίκο Μπελογιάννη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του Κόμματος εντός Ελλάδος (μετά την ήττα του ΔΣΕ στα 1949, η έδρα της ΚΕ βρισκόταν στην προσφυγιά, συγκεκριμένα στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας).

Τα γεγονότα είναι γνωστά στους έχοντες βασικές, έστω και αδρές γνώσεις επί της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας. Άλλωστε, τόσο η «Εντολή» της Διδώς Σωτηρίου όσο και η ταινία «Ο άνθρωπος με το Γαρύφαλλο» του Νίκου Τζίμα (με όλες τις  πολύ μεγάλες ιδεολογικές ενστάσεις που μπορεί να έχει ένας μαρξιστής – λενινιστής για εχτιμήσεις που γίνονται σε αυτά), καθώς και η μετά το 1981 όψιμη πρεμούρα για λιβανωτά στους παλιούς κομμουνιστές από την εξουσία κρατικογραφειοκρατών και σοσιαλφασιστών, έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε ένα βομβαρδισμό του λαού με αγιογραφίες. Από αυτή τη μοίρα δε γλίτωσε και ο σύντροφος Νίκος Μπελογιάννης.

25η Μαρτίου: Με οδηγούς τους Μαρξ - Ένγκελς να αρνηθούμε την κύρια πλευρά του 1821

Αν και για τεχνικούς καθαρά λόγους, δεν καταφέραμε να δημοσιέψουμε τις συγκεκριμένες πραγμάτειες περί της ελληνικής εξέγερσης του ’21 ανήμερα της ημέρας που εορτάζεται η «εθνική παλιγενεσία», με δεδομένο ότι η σειρά ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ για το ’21 έχει ανάψει μια γενικότερη συζήτηση για το θέμα, νομίζουμε πως έστω και με έναν μικρόν ετεροχρονισμό, έχει μιαν αξία να διαβαστούν με προσοχή οι παρακάτω αναλύσεις, που είναι και ιδιαίτερα τεκμηριωμένες με τη χρήση πληθώρας πηγών.

Πρόκειται για την ανάπτυξη, από την πλευρά των συναγωνιστών της ΟΑΚΚΕ, της πιο πρωτοπόρας ελλαδίτικης μαρξιστικής ιστοριογραφικής θέσης, ότι δηλαδή οι φιλορώσοι μέσα στο ’21 αποτελούσαν την άκρα δεξιά πλευρά του, κι ας υποδύονταν την πιο «λαϊκή». Ανάπτυξη που οδήγησε τους μαρξιστές της ΟΑΚΚΕ, μέσα από ενδελεχή μελέτη, στη θέση ότι το ’21 έχει στην κύρια πλευρά του ΑΡΝΗΤΙΚΟ χαραχτήρα, τόσο για το τι κληροδότησε στο νεοελληνικό έθνος, όσο και για το πώς επέδρασε στην ευρωπαϊκή αστοδημοκρατική επανάσταση, της οποίας το πιο καλοφρουρημένο εχθρικό προπύργιο ήταν η φεουδαρχική επεκτατική, απολυταρχική τσαρική Ρωσία. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και σήμερα, στην εποχή του μονοπωλιακού – κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, με τη νεοτσαρική σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία να αποτελεί το μεγαλύτερο εχθρό της προλεταριακής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, αφού τους κλέβει και διαστρέφει τα συνθήματα, θέλοντας να χρησιμοποιήσει τους λαούς για να τη βοηθήσουν να επικρατήσει ενάντια στους ιμπεριαλιστές αντιπάλους της, την υπερδύναμη των ΕΠΑ αλλά και τους δευτεροκοσμικούς της Δυτικής Ευρώπης.

Η βρώμικη επίθεση του ΟΗΕ στη Λιβύη τεράστιο πλήγμα και στην ίδια και στην Ευρώπη

Αναδημοσιεύουμε δω την τοποθέτηση των συναγωνιστών της ΟΑΚΚΕ για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, θεωρώντας ότι συμπυκνώνει την προλεταριακή κομμουνιστική, αλλά και την ευρύτερη δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική θέση απέναντι σε αυτά τα παγκόσμιας σημασίας τελευταία γεγονότα.

Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΛΗΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ «ΤΙΝΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΙΑ»

ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ «ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ»

Η στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη με εντολή του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα, μια κατάφωρη καταπάτηση της βασικής αρχής της ειρηνικής συνύπαρξης, που είναι η μη επέμβαση ενός κράτους στα εσωτερικά ενός άλλου δηλαδή η μη αφαίρεση του δικαιώματος του να διαλέγει την κυβέρνηση και τον τρόπο της διακυβέρνησής του. Αν γίνει δεκτή η λογική αυτής της επέμβασης τότε κάθε εσωτερική διαπάλη σε μια χώρα που θα παίρνει αιματηρά χαρακτηριστικά θα δίνει το δικαίωμα στα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να της επιβάλλουν διακυβέρνησή και διαμοιρασμό της εξουσίας ανάλογα με την ισχύ του καθενός από αυτά. Αν αυτό το γεγονός συνδυαστεί με το ό,τι ανάμεσα σε αυτά τα 5 κράτη, τα 3 κυρίαρχα είναι οι υπερεπεμβατικές και αλαζονικές ΗΠΑ, η προσαρτησιακή νεοχιτλερική Ρωσία και η οικονομικά άπληστη Κίνα, καταλαβαίνει κανείς ποια εποχή βαρβαρότητας στις διεθνείς σχέσεις ανοίγει η επέμβαση της Λιβύης.

Κάτω η ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση του ΣΑ του ΟΗΕ κατά της Λιβύης - Μόνη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης η κυβέρνηση Καντάφι

Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε το μεσημέρι στο ιστολόγιο της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Η επαίσχυντη απόφαση 1973 του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ, στην οποία πρωτοστάτησαν η Γαλλία με τη βρώμικη αποικιοκρατική παράδοση, οι παλιοί ξεπεσμένοι κοσμοκράτορες του Ενωμένου Βασίλειου με πρωθυπουργό τον -εξυπηρετικό σε όλα για τη ρώσικη στρατηγική- Κάμερον και η μισο-χεζμπολλαχίτικη κυβέρνηση Μικάντι του Λιβάνου, εκδόθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής, μετά την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου άρθρου. Φυσικά, οι σοσιαλιμπεριαλιστές της Μόσχας και του Πεκίνου το παίζουν και πάλι «φίλοι» και του θύτη και του θύματος, αφού δεν έβαλαν βέτο για το ψήφισμα 1973, όπως και η κρυφοτροτσκιστική και φιλοκαστρική-φιλοκουβανική κυβέρνηση της Βραζιλίας, αρνούμενοι ωστόσο να ψηφίσουν υπέρ της επέμβασης ή ακόμα περισσότερο να συμμετάσχουν σ’ αυτήν. Η Γερμανία, όπως και η Ινδία, πήραν επίσης κεντριστική θέση, λιγότερο άθλια ωστόσο από εκείνη των σοσιαλιμπεριαλιστών Ρωσίας και Κίνας, της υπερδύναμης των ΕΠΑ και των γεροξεκούτηδων Γαλλο-Βρετανών ιμπεριαλιστών.

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ (Ένα άρθρο της «Νέας Ανατολής» του 1986)

Τα γεγονότα που ακολούθησαν τον σεισμό των 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που χτύπησε την Ιαπωνία, ακολουθήθηκε από το υπερκαταστροφικό τσουνάμι και κορυφώθηκε με το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, που ακόμη η έκτασή του δεν έχει διευκρινιστεί, εχτός από την παγκόσμια θλίψη και συγκίνηση που έχουν προκαλέσει, ξανάνοιξαν το ζήτημα της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς.

Όλες οι ύαινες της μεσαιωνικής οπισθοδρόμησης, οι όχι τυχαία ρωσόφιλες στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους (πώς θα πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο και θα εξαρτάει έθνη και κράτη η Ρωσία, αν οι ευρωπαϊκές χώρες γίνουν ενεργειακά ανεξάρτητες;;), βγήκαν στα κεραμίδια ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και στους «τεράστιους» κινδύνους που εγκυμονεί η χρήση της, τελικά ενάντια στη διάσπαση του ατόμου, που γι' αυτούς είναι συνώνυμη μονάχα με την καταστροφική πυρηνική έκρηξη πολεμικού τύπου. Ο μεσαίωνας Τρεμόπουλος των Οικολόγων Πράσινων καλεί σε παμβαλκανική αντιπυρηνική εξέγερση, μαζί με όλο τον ευρωπαϊκό (δημοκρατικότερο βέβαια σε σχέση με τους Έλληνες συνασπισμαίους «πράσινους») οικολογισμό.

Νίκος Νικηφορίδης: 60 χρόνια από την εκτέλεσή του αγωνιστή της ειρήνης από το μοναρχοφασισμό

Το ιστολόγιο, με ετεροχρονισμό λίγων ημερών, τιμά τη μνήμη του σεμνού νεολαίου, του αγωνιστή της ειρήνης, του ΕΠΟΝίτη ήρωα Νίκου Νικηφορίδη, που πριν από 60 χρόνια (στις 5 του Μάρτη του 1951) έπεφτε κάτω από τα βόλια του μοναρχοφασιστικού κράτους, που 3 χρόνια πριν τον είχε παραδώσει, αμούστακο, στα χέρια των κτηνανθρώπων του Α΄ ΕΤΟ - Ε.Σ.Α.Ι. της Μακρονήσου.

 

Ο Νίκος Νικηφορίδης, γεννημένος το 1928 στην Αθήνα, ήταν μόλις 13 χρονώ όταν οι Γερμανοί ναζήδες κατέλαβαν τη χώρα μας, μαζί με τους Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες συνεργάτες τους. Αετόπουλο από μικρός, από το 1944 ΕΠΟΝίτης στο Παγκράτι (φοιτούσε στο 7^ο Γυμνάσιο), ήδη από το 1946 εξόριστος στην Ικαριά, δε μπόρεσε καν να παραλάβει το βραβείο για τις επιδόσεις του στην τελευταία τάξη του σχολειού, αφού το μετακατοχικό ελλαδικό κράτος, που είχε δώσει συγχωροχάρτι στους ταγματασφαλίτες και στους δολοφόνους, σακάτευε  νέα παιδιά, τον ανθό του λαού και του έθνους, στις εξορίες και τις φυλακές, επειδή είχαν  το "θράσος" να πολεμήσουν τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν τον πρωτόστειλαν εξορία, ο Νίκος Νικηφορίδης φορούσε ακόμη κοντά παντελονάκια, κατά τη μαρτυρία της μεγάλης του αδερφής Ζωής Νικηφορίδου στην εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα» το 2000.

Για τη λήξη της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών

Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε γύρω από το πού θα κατέληγε η απεργία πείνας των 237 (για να είμαστε ακριβείς) μεταναστών, που μετά τη Νομική οδηγήθηκαν από τους πολιτικούς νταβατζήδες του ΣΥΝ σε συνεργασία με το φιλικό του τμήμα του κράτους στο Μέγαρο «Υπατία», δεν έχει κοπάσει ακόμα εντελώς, παρά τη λήξη της απεργίας. Χτες μάλιστα το πολιτικό συνεχές – χυλός που ξεκινάει από τις «αριστερές» εσωκομματικές τάσεις του ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ και φτάνει στην «Κόντρα», την Α.Κ. και το σπασιματικό αναρχο-λούμπεν διοργανώσανε και πορεία επινικείων, για τη «δικαίωση» της γραμμής τους, με την οποία οι μετανάστες «νίκησαν».

Στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη υπόθεση, όπως εξελίχθηκε από την κρατικά προστατευόμενη μεταφορά αυτών των ανθρώπων από την Κρήτη αρχικά στη Νομική μέχρι και την προ λίγων ημερών συμφωνία Ραγκούση - Παπουτσή - Λοβέρδου - Νταλάρα με τους αυτόκλητους «σωτήρες» των μεταναστών έδωσε την τελική ώθηση που χρειαζόταν για να μετατραπεί το εθνορατσιστικό μίσος μες στο λαό από σιγοκαίουσα φλόγα σε πυρκαγιά. Ειδικά στις συνθήκες της πιο βαθιάς και ολόπλευρης κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που ζει η χώρα μετά το τέρμα του Εμφύλιου Πολέμου.

Τι απέγιναν οι δωσίλογοι και οι γερμανοτσολιάδες;; (2007)

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4 του Νοέμβρη του 2007 και το υπογράφει ο γνωστός δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης. Αφορά κάποιες λιγότερο γνωστές πτυχές του πώς εξελίχθηκε ή μάλλον πώς κατά βάση ΔΕΝ εξελίχθηκε στη χώρα μας η υπόθεση «τιμωρία των συνεργατών των ναζί» (αν και φαίνεται πως έγινε μια μικρή αλλά ανολοκλήρωτη προσπάθεια και από λίγους ευσυνείδητους του επίσημου κράτους, πέρα από τη λαϊκή δικαιοσύνη που απένειμαν με το τουφέκι -όσον αφορά στους προδότες- ο ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ, η «Στενή Αυτοάμυνα», ο ΔΣΕ αργότερα κλπ.), σε κραυγαλέα αντίθεση με το σύνολο σχεδόν των χωρών που βρέθηκαν, ολόκληρες ή τμήμα τους, υπό κατοχή από το φασιστικό Άξονα Βερολίνου - Ρώμης - Τόκιο την περίοδο μεταξύ 1939 και 1945 και οι οποίες έστησαν στον τοίχο παραδειγματικά σημαντικό αριθμό τέτοιων καθαρμάτων. Σαν ιστολόγιο, δεν αναδημοσιεύουμε μονάχα σκέψεις και αναλύσεις ή ντοκουμέντα του ιστορικού αλλά και του σύγχρονου κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και πραγμάτειες πάνω σε ζητήματα που θεωρούμε ότι αφορούν και εξηγούν πτυχές των πολιτικών και ιδεολογικών εξελίξεων του σήμερα. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι σε περιπτώσεις ανάλογων δημοσιέψεων, δεν ταυτιζόμαστε με κάθε λέξη ή εχτίμηση του συγγραφέα, πόσο μάλλον με το σύνολο της τοποθέτησής του ως προσώπου απέναντι στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι (π.χ. ο γενικά αντιφασίστας στην αρθρογραφία του Καμπύλης, πρόσφατα τοποθετήθηκε πολιτικά υπέρ της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη).

Δημήτρης Γληνός - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΕΑΜ (Σεπτέμβρης 1942)

Τούτο το ντοκουμέντο το δημοσιεύουμε σήμερα, σαν ένα μικρό φόρο τιμής σε έναν από τους κορυφαίους της νεοελληνικής διανόησης, που ο συνεπής μέχρι την άκρη δημοκρατισμός του τον οδήγησε στο τέλος της ζωής του (1935-1943) στον επαναστατικό μαρξισμό, στο Δημήτρη Γληνό. Το προλεταριάτο και το κόμμα του, το παλιό μεγάλο ΚΚΕ, σε μια χώρα στην οποία η αστική τάξη δεν είχε ποτέ πραγματικό και βαθύ εθνικό και δημοκρατικό χαραχτήρα, ήταν φυσικό να κερδίσουν, στην εποχή της επαναστατικής ωριμότητάς τους (1930-1955), συγκεκριμένα το 1935 τον κορυφαίο αυτό μαχητή και δάσκαλο, τον αφοσιωμένο για χρόνια στο να βγάλει το λαό μας από τα πνευματικά σκοτάδια της αμορφωσιάς, της θρησκοληψίας, του σιχαμερού αρχαϊκο-καθαρευουσιανισμού, του γλωσσικού διχασμού.

Παρέμβαση της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας στη διαβούλευση για το σχέδιο του νέου αντιρατσιστικού νόμου

Αναδημοσιεύουμε στο ιστολόγιο την παρέμβαση των συναγωνιστών της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας στη δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο του νέου νόμου κατά των ρατσιστικών διακρίσεων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που θα αντικαταστήσει τον Ν.927/1979. Ένα νόμο που καταπατήθηκε από την ίδια την ελληνική δικαιοσύνη με την κάλυψη και προτροπή του κρυφοφασιστικού πολιτικού καθεστώτος, στην υπόθεση - σκανδαλώδη αθώωση του ναζιστή Κωνσταντίνου Πλεύρη για τον κανιβαλικό, εμετικό αντισημιτικό - ναζιστικό του λίβελο "Εβραίοι, Όλη η Αλήθεια". Μάλιστα, για όσους δεν παρακολούθησαν τότε τα γεγονότα, ήταν τέτοια η αποχαλίνωση του ναζιστή από την ανοχή και την κάλυψη που έλαβε από το καθεστώς, που υπέβαλε και μήνυση κατά της "Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας", σέρνοντας τους αντιναζιστές στα δικαστήρια, όπου το καθεστώς αναγκάστηκε, για να καλυφτεί ο κρυφοφασισμός του και για να μη δυναμώσει και συγκροτηθεί παραπέρα το αντιφασιστικό στρατόπεδο, να τους αθωώσει.

Η αρχική δημοσίεψη από την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία

http://www.antinazi.gr/articles/antira_nomos.html

Μια απάντηση στο φίλο Σ.Φ.Δ.**(Συμπληρωμένη)

Στη δημοσίεψη - απάντηση στον κνίτη με το ψευδώνυμο «laiko stroma», με τίτλο «Απάντηση σε μία προβοκάτσια», μεταξύ άλλων σημειώναμε σαν ιστολόγιο: «Το να λες το 1948 κρατικό καπιταλισμό την ΕΣΣΔ όπως έκαναν τότε οι προδότες  μετατροτσκιστές τύπου Καστοριάδη, Παπαϊωάννου, Στίνα κλπ., οι χειρότεροι τροτσκιστές ή η κλίκα Τίτο – Ράνκοβιτς, ήταν αντεπαναστατικό. Το να λες το ίδιο το 1970 ήταν προϋπόθεση για να είσαι στοιχειωδώς μαρξιστής στην ανάλυσή σου. Υπήρξε άλμα, α-συνέχεια, αλλαγή ποιότητας το 1953-1960 στην ταξική φύση της ΕΣΣΔ, δεν υπάρχει μονάχα ποσοτική συσσώρευση στην εξέλιξη των φαινομένων.»

Η συγκεκριμένη αναφορά στους Κορνήλιο Καστοριάδη και Κώστα Παπαϊωάννου, έγινε η αφορμή ενός γόνιμου διαλόγου με έναν φίλο αντιφασίστα ονόματι Σ.Φ.Δ. Επειδή τα σχόλια και των δυο μας είναι μακροσκελή και καταντάνε δυσανάγνωστα έτσι όπως είναι δομημένο το ιστολόγιο, είναι καλύτερο νομίζουμε να αναρτηθεί η νέα αυτή απάντηση σα χωριστή δημοσίεψη. Ο διάλογος δε σταματά εδώ, αλλά και δεν αφορά μονάχα τον Σ.Φ.Δ. και το ιστολόγιο, αλλά και όποιον συναγωνιστή ή φίλο θέλει να συνεισφέρει τον γνωσιακό οβολό του, ειδικά σε ζητήματα που αγνοούμε ή «πιάνουμε» ανεπαρκώς.