Οι Λιβανέζοι πατριώτες βρίσκονται τις τελευταίες μέρες στους δρόμους της Μπεϊρούτ και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας. Και αντιστέκονται. Στο Λίβανο τούτη την ώρα ξετυλίγεται ένα βρώμικο πραξικόπημα με κοινοβουλευτικό φερετζέ. Την εκτροπή τούτη την οργανώνει το μακρύ χέρι της Συρίας και του Ιράν μες στο Λίβανο, η σιιτική Χεζμπολλάχ, που έχει στα χέρια της όλο το νότιο Λίβανο και τώρα, με τους ένοπλους τραμπούκους της, και μέρος της πρωτεύουσας της χώρας. Μ΄ αυτό το πραξικόπημα επιχειρούνε να κάνουνε κανονική έξωση του λαοφιλή πατριώτη, αν και συμβιβαστικού με τους πράχτορες της Συρίας, Σάαντ Χαρίρι και να ανεβάσουνε μια κυβέρνηση πουλημένη, μαριονέτα της Συρίας και του Ιράν με πρωθυπουργό το σουνίτη μουσουλμάνο Νατζίμπ Μικάτι.
Αφορμή για τα γεγονότα ήτανε ότι κοντοζυγώνει η ώρα που το διεθνές δικαστήριο που έχει αναλάβει να βρει την αλήθεια για το φόνο του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι το Φλεβάρη του 2005, το Ειδικό Δικαστήριο για το Λίβανο του ΟΗΕ, θα βγάλει το πρώτο προ-δικαστικό πόρισμά του. Σ’ αυτό αποδίδονται ανοιχτά ευθύνες για την οργάνωση της δολοφονίας στη Χεζμπολλάχ και παραπίσω έμμεσα στη Συρία, που είναι γνωστό πως δια στόματος Άσαντ είχε προειδοποιήσει το Χαρίρι λίγο πριν τη δολοφονία του πως θα του «έσπαγε το Λίβανο στο κεφάλι» αν δεν της έκανε τα χατίρια (συγκεκριμένα αν τα ξανάβαζε με το χαφιέ της Συρίας τότε «Πρόεδρο» του Λιβάνου Λαχούντ, που προσπαθούσε να ανανεώσει τη θητεία του). Σύμφωνα με το -σήμερα συριόφιλο- Λιβανέζο δρούζο ηγέτη Τζουμπλάτ, ο Άσαντ είχε πει το 2004 σε εκείνον και το Χαρίρι πως ο Λαχούντ είναι ο ίδιος, δηλαδή πως…ο Πρόεδρος του Λιβάνου είναι απευθείας εκπρόσωπος της Συρίας στη χώρα!!!
Η δολοφονία του λαοφιλούς ηγέτη, σουνίτη μουσουλμάνου Ραφίκ Χαρίρι, είχε οδηγήσει στη δημοκρατική «Επανάσταση του Κέδρου» ή «Ιντιφάντα για την Ανεξαρτησία» το 2005 (γι’ αυτή την Ιντιφάντα δε μίλησε φυσικά κανείς στη μονίμως μονόφθαλμη ψευτο-αντιιμπεριαλιστική Ελλάδα), που οδήγησε με τη σειρά της στην αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από το Λίβανο. Από τότε η πολιτική ζωή της χώρας έχει πολωθεί μεταξύ δύο πόλων-συμμαχιών: του πατριωτικού-δημοκρατικού και του συριόδουλου. Συμμαχία της 14ης του Μάρτη οι πατριώτες, συμμαχία της 8ης του Μάρτη τα τσιράκια της Συρίας, με επικεφαλής την ισλαμιστική – ναζιστική Χεζμπολλάχ και τους πράχτορες του Άσαντ της Αμάλ. Στη μέση στεκότανε το «Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα» του Τζουμπλάτ, που μέχρι πρότινος ήταν ισχυρά αντι-Χεζμπολλάχ και αντισυριακό.
Η Συρία έχει μακρύ ιστορικό παρουσίας στο Λίβανο. Από το 1975 μέχρι το 2005, η μικρή αυτή τριτοκοσμική χώρα, ο Λίβανος, πρώην γαλλική αποικία, βρισκόταν υπό καθεστώς ημικατοχής από το μεγάλο «γείτονά» της. Το Ισραήλ πάλι, από το 1982 έως το 2000, παραβίαζε κι αυτό την εθνική ανεξαρτησία του Λιβάνου με τη στρατιωτική του παρουσία στο νότο της χώρας. Σε αντίθεση όμως με την ισραηλινή μισοκατοχή που ήταν εξωτερική, η Συρία έχει βαθιά διείσδυση σε όλο τον κρατικό μηχανισμό του Λιβάνου, ενώ έχει σχεδόν εντελώς δικό της και το λιβανικό στρατό, αφού ελέγχει ακόμα τις προαγωγές και μέχρι πρότινος έλεγχε ανοιχτά την εκπαίδευση και την οργάνωσή του.
Η Συρία, και από πίσω και το Ιράν, που έχει επίσης προνομιακούς δεσμούς με τη Χεζμπολλάχ που τη χρηματοδοτεί αδρά, πατήσανε πάνω στην πολυδιάσπαση του λιβανικού λαού μεταξύ Δρούζων χριστιανών, σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων, που είχανε βρεθεί να αλληλοσκοτώνονται για δεκαπέντε χρόνια (1975-1990), σε έναν εμφύλιο που άφησε πολλές ανοιχτές πληγές και αντιπαλότητες. Αυτές πληρώνει τελικά και σήμερα η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία του Λιβάνου, όταν φτάνει ο αρχηγός του Δρούζων Τζουμπλάτ να αλλάζει στρατόπεδο και να συμμαχεί με τα τσιράκια της Συρίας και τους σοσιαλφασίστες του Λιβανέζικου «Κ»Κ στη Συμμαχία της 8ης του Μάρτη, πουλώντας ανοιχτά το γιο του δολοφονημένου Ραφίκ Χαρίρι, τον Σάαντ, που μέχρι χτες ήταν πρωθυπουργός του Λιβάνου. Κι αυτό γιατί με τους βουλευτές του Τζουμπλάτ οι συριόδουλοι παίρνουν πλειοψηφία στη Βουλή και μπορούν να στήσουνε κυβέρνηση.
Βέβαια, ο Σάαντ Χαρίρι έσκαψε ο ίδιος το λάκκο του όταν δέχτηκε να προεδρέψει σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» που μόνο τέτοια δεν ήταν, εδώ και δυο χρόνια. Τι σόι εθνική ενότητα μπορεί να υπάρξει με τη Χεζμπολλάχ και την Αμάλ;; Κάθε εθνική ενότητα στο Λίβανο προϋποθέτει να τσακιστούνε αλύπητα οι προδότες και οι έμμισθοι τρίτων, επεκτατικών χωρών που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία και την εσωτερική ειρήνη της χώρας. Ο Χαρίρι νόμιζε πως έχοντας τη Χεζμπολλάχ μες στην κυβέρνηση έχει το κεφάλι του ήσυχο για να κάνει τη γενική φιλοευρωπαϊκή πολιτική του, την ώρα που στην εξωτερική πολιτική πολλές φορές έγερνε προς την υποστήριξη του ισλαμοφασισμού, για να ικανοποιεί τους «συμμάχους» του.
Όταν όμως έφτασε η ώρα να αποδοθούνε ευθύνες για το φόνο του πατέρα του, δεν έπεσε τόσο χαμηλά ώστε να αποδεχτεί την πρόταση των συριόδουλων φασιστών και να ζητήσει να διαλυθεί το δικαστήριο του ΟΗΕ, ώστε να μη μαθευτεί ποτέ η αλήθεια. Ούτε φυσικά κάλυψε τις γελοιότητες της Χεζμπολλάχ, που λίγους μήνες πριν, έβγαλε ένα ψευτοπόρισμα ότι δήθεν το Χαρίρι τον σκότωσαν οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, πράγμα εντελώς απίθανο αν σκεφτεί κανείς το ποιους θεωρεί εχθρούς του στη Μέση Ανατολή το Ισραήλ. Όταν λοιπόν είδανε ότι ο Χαρίρι δε σήκωνε από τέτοια, οι 12 υπουργοί της Χεζμπολλάχ και της Αμάλ παραιτηθήκανε στις αρχές Γενάρη από την κυβέρνηση οδηγώντας το Χαρίρι σε παραίτηση.
Την ίδια ώρα, είχανε έτοιμη τη λύση για την πρωθυπουργία: πολυεκατομμυριούχος, σουνίτης, σύμμαχός τους και δυτικοσπουδαγμένος «μετριοπαθής», ο ηγέτης του «Κινήματος της Δόξας» Νατζίμπ Μικάτι, είναι ο εκλεκτός της Χεζμπολλάχ και της «Συμμαχίας της 8ης του Μάρτη» για την πρωθυπουργία (έλαβε μάλιστα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στις 26/1/2011). Την ίδια ώρα ο λαός του Λιβάνου, οι πατριώτες και δημοκράτες, που διώξανε από το έδαφός τους και το Ισραήλ το 2000 και τη Συρία το 2005, προδομένοι και διασπασμένοι από την φιλο-Χεζμπολλάχ αποστασία του αρχηγού του «Προοδευτικού Σοσιαλιστικού Κόμματος» Τζουμπλάτ, διαδηλώνουν δυναμικά στη Μπεϊρούτ με τις φωτογραφίες του πατέρα και του υιού Χαρίρι. «Το ιρανικό σχέδιο δεν θα περάσει στην Τρίπολη» γράφουν πολλά πλακάτ, ενώ ήδη κάηκε ένα βανάκι του φιλο-Χεζμπολλάχ δικτύου Αλ Τζαζίρα.
Η αποστασία του «Προοδευτικού Σοσιαλιστικού Κόμματος» είναι η δεύτερη μεγάλη τέτοια, μετά από εκείνη του «Ελεύθερου Πατριωτικού Κινήματος» του καθολικού Μαρωνίτη Μισέλ Αούν το 2005, κι αυτός για να περάσει σε συμμαχία με το στρατόπεδο Χεζμπολλάχ – Συρίας. Στην ουσία, η αποστασία του Τζουμπλάτ έδωσε στη Χεζμπολλάχ τη δυνατότητα να ολοκληρώσει το διαρκές πραξικόπημά της, που τό ‘χει βάλει σ’ εφαρμογή από το 2006. Μετά την αποχώρηση της Συρίας από το Λίβανο το 2005, που έγινε τυπικά με την υποκριτική έγκριση μέχρι και της υπερδύναμης Ρωσίας (που βρίσκεται πίσω από τη Συρία και είναι στρατηγικός σύμμαχος του Ιράν), αλλά και του υποτακτικού της Μόσχας τότε Γερμανού καγκελάριου Σρέντερ, η Χεζμπολλάχ βρέθηκε υπό τρομερή λαϊκή πίεση να αφοπλιστεί και να μετατραπεί σε αμιγώς πολιτικό φορέα. Κάτι τέτοιο φυσικά θα σήμαινε αυτοκτονία για την πολιτική Συρίας – Ιράν, που είναι ακριβώς η άνοδος -με όχημα τον αντισημιτισμό και την φρενιασμένη αντιπαλότητα με το Ισραήλ- σε όλο τον αραβικό κόσμο ισλαμικών – φασιστικών καθεστώτων με αντιδυτικό προσανατολισμό.
Οπότε η Χεζμπολλάχ άρχισε να προκαλεί με κάθε τρόπο (ρουκέτες, απαγωγή Ισραηλινών στρατιωτών) το Ισραήλ στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου, με το Τελ Αβίβ να μην αργεί να απαντήσει μπαίνοντας στην προβοκάτσια. Έτσι, με την εισβολή στο νότιο Λίβανο τον Αύγουστο του 2006 και τα (αναγκαστικά από κει και πέρα για τις ανάγκες του πολέμου) ισραηλινά χτυπήματα σε οδικές αρτηρίες του Λιβάνου (απ΄ όπου η Χεζμπολλάχ προμηθευόταν πολεμοφόδια μέσω Συρίας) ή και στη Μπεϊρούτ, η Χεζμπολλάχ κέρδισε λόγω λαϊκής οργής για τους αμάχους νεκρούς μια σχετική δημοτικότητα σαν «αντιστασιακή». Ταυτόχρονα βέβαια, ένα μεγάλο κομμάτι του λιβανικού λαού που πήρε χαμπάρι ότι αυτό που γινότανε ήτανε πόλεμος Ισραήλ – Συρίας/Ιράν στο λιβανικό έδαφος, θύμωσε πολύ με τη Χεζμπολλάχ και το κλίμα πολώθηκε. Ωστόσο, οι νίκες της τελευταίας στο νότο, σε συνδυασμό με τους πακτωλούς χρημάτων για ανοικοδόμηση που έστελνε το Ιράν, διατήρησαν το γόητρο των ισλαμοναζιστών προβοκατόρων σχετικά ψηλά.
Μια εξουσία της συριόδουλης Συμμαχίας της 8ης του Μάρτη, στην οποία συμμετέχουνε και οι Λιβανέζοι φίλοι της Παπαρήγα του Λιβανέζικου «Κ»Κ (στη φωτογραφία από εγκάρδια κομματική συνάντηση) που ο ψευτοΡιζοσπάστης αναπαράγει τις φιλο-Χεζμπολλάχ ανακοινώσεις τους, θα σημάνει ολοκληρωτική επιστροφή του Λιβάνου στην προ του 2005 κατάσταση. Μιλάμε για εξουσία-κουίσλιγκ του Σύριου Άσαντ, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την περιοδεία Αχμαντινετζάντ στο νότιο Λίβανο πριν λίγους μήνες.
Ουσιαστικά θα πρόκειται για κυβέρνηση συριο-ιρανικής κατοχής του Λιβάνου, που θα τον εκθέτει με κάθε είδους προβοκάτσιες, σε αναίτιες συγκρούσεις π.χ. με το Ισραήλ, ειδικά τώρα που εκεί κυβερνάνε οι σωβινιστές Νετανιάχου-Λίμπερμαν. Παράλληλα, για τον ίδιο το λαό του Λιβάνου θα σημάνει χειροτέρεψη των όρων διαβίωσης, με την έννοια πως σε κάθε περίπτωση όλη του η οικονομική ζωή θα υποταχτεί στις βουλές των ξένων αφεντικών, που πίσω τους έχουνε τις πλάτες και την καθοδήγηση της ρώσικης υπερδύναμης. Συν τοις άλλοις, αν περάσει η θέση της Χεζμπολλάχ για αποχώρηση των Λιβανέζων δικαστών από το Ειδικό Δικαστήριο για το Λίβανο, ο δολοφονημένος Ραφίκ Χαρίρι θα πεθάνει ξανά, μαχαιρωμένος τούτη τη φορά απ’ την ίδια του τη χώρα.
Οι δε Αμερικάνοι ηγεμονιστές ιμπεριαλιστές, παρά τις αντι-Χεζμπολλάχ κορώνες τους, θα καθησυχαστούν από τους «μετριοπαθείς» φιλοφασίστες που θα συμμετέχουνε στη νέα κυβέρνηση, ενώ οι δευτεροκοσμικοί Γάλλοι πρώην αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές πριν από μια εβδομάδα ανανέωσαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Δαμασκό, που ήταν για καιρό παγωμένες.
Ο Λιβανέζικος λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από κανέναν ηγεμονιστή και ιμπεριαλιστή. Μόνος του πρέπει να καθαρίσει με τους προδότες της πατρίδας του, που εμφανίζονται με δήθεν αντιιμπεριαλιστική, αντισιωνιστική και αντιαμερικανική μάσκα. Την ίδια ώρα που το ιρανόφιλο Κατάρ ενισχύει στην Παλαιστίνη μέσω Αλ Τζαζίρα την εξίσου με τη Χεζμπολλάχ συριόδουλη και φασιστική Χαμάς, βγάζοντας την πατριωτική Φατάχ «προδοτική» στα μάτια των Παλαιστίνιων (με τη συνέργια του ρωσοσπουδαγμένου αρχηγού της Φατάχ Αμπάς, που μαχαιρώνει πισώπλατα την ίδια του την οργάνωση), ενώ το σχετικά ειρηνόφιλο στην εξωτερική του πολιτική και αντι-ισλαμοφασιστικό, αν και αντιδημοκρατικό και σκληρά αυταρχικό, καθεστώς Μπουμπάρακ «τρίζει» στην Αίγυπτο, οι εξελίξεις για τους λαούς σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή προμηνύονται δαιδαλώδεις... Σε τελική όμως ανάλυση, είναι οι αντιιμπεριαλιστικοί, αντιφασιστικοί και αντι-σοσιαλφασιστικοί αγώνες των λαών του Τρίτου Κόσμου που θα ανοίξουνε το δρόμο για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών αλυσίδων και της εκμετάλλευσης έθνους από έθνος και ανθρώπου από άνθρωπο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου