Ι.Β. Στάλιν : Για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 1939-1945

Η συγκεκριμένη δημοσίευση είναι μια καθυστερημένη πρώτη απάντηση σε όλη τη σύγχρονη φιλολογία που ανθεί στη μικροαστική-ριζοσπαστική "αριστερή" διανόηση της χώρας μας και αναθεωρεί από τα "αριστερά" το μαρξισμό, τόσο στο κεφάλαιο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος γενικά,  όσο και στο κεφάλαιο ΕΑΜ - Δεκέμβρης '44 - Συμφωνία της Βάρκιζας ειδικότερα.

Μετά από μια 35ετία (1956-1991) διανοητικής υποταγής στην αστική τάξη σε ζητήματα ιστορίας και ταξικής πάλης που αφορούσανε τη μεγάλη δεκαετία του ΄40, με προεξάρχουσα την καθοδήγηση του ψευτοΚΚΕ, από το 1991 και πάλι με προεξάρχουσα την τελευταία και τα παραπαίδια της του ΝΑΡ άρχισε να ανθίζει ένα νέο διανοητικό "λουλούδι". 

 

Το λουλούδι της θεωρητικής θεμελίωσης της άρνησης των μετώπων "από τ' αριστερά", της υποτίμησης του αντιφασισμού σαν προτάγματος για τη συσπείρωση των πλατιών λαϊκών μαζών, της κριτικής κατακρήμνησης της Αντιφασιστικής Συμμαχίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, γενικά της σχετικής γραμμής της Γ' Διεθνούς, παρέα βέβαια με το δήθεν "δεξιό" - πολύ "φιλοαγγλικό" ΕΑΜ. Εκεί λοιπόν που μέχρι το '91 είχαμε γονατίσει στη φιλολογία της ήττας, με εξαίρεση τα ολιγάριθμα βιβλία παλιών κομμουνιστών, ζαχαριαδικών και μαοϊκών αντιρεβιζιονιστών, μετά το '91 μας πλάκωσε ξαφνικά η φιλολογία του νεο-αντικαπιταλιστή "ριζοσπάστη" μισο-διανοούμενου, που έχει την απάντηση για όλα. Για το Λίβανο, για την Καζέρτα, για το Δεκέμβρη, για τη Βάρκιζα, για το "δεξιό - σοσιαλδημοκρατικής παρέκκλισης" ΕΑΜ που λέγαμε και πιο πάνω, ενώ η κορωνίδα είναι η "κριτική" των άκαπνων νεοτροτσκιστών στο 7ο Συνέδριο της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς και στο Γκ. Δημητρόφ για "υποταγή στην αστο-δημοκρατία και τους σοσιαλδημοκράτες".

Το ζήτημα αυτό θα το ανοίγουμε συχνά στο παρόν ιστολόγιο, γιατί βρίσκεται στον πυρήνα της αναθεώρησης της ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος από τον "αριστερό" σοσιαλφασισμό (που την κόβει και τη ράβει όπως βολεύει τις πολιτικές του μανούβρες), αλλά και από τον παιδαριώδη αριστερισμό που ακολουθεί τον πρώτο κατά πόδας, ανάξιος να παραγάγει δικό του πνευματικό πλούτο και πολιτικό λόγο. Θεωρούμε μάλιστα πως πρόκειται για νέα "σχολή" στην ιστοριογραφία (άσχετα αν δεν έχει μορφοποιηθεί), παραπληρωματική εκείνης των δεξιών φιλελεύθερων - αντικομμουνιστών Καλύβα - Μαρατζίδη και ΣΙΑ, που "απλώς" επανεθνικοποιούν τα Τάγματα Ασφαλείας σαν απάντηση στην "κομμουνιστική τρομοκρατία", θέτοντας την ιστορική έναρξη του Εμφύλιου στα 1943.

Στο σύντομο αυτό απόσπασμα από ομιλία του Ι.Β. Στάλιν στα 1946 στην περιφέρεια όπου εκλεγόταν για αντιπρόσωπος στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, τοποθετείται η τελική κρίση του καθοδηγητικού πυρήνα του τριτοδιεθνιστικού προλεταριάτου για το χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τα 1939 κιόλας, και παρά το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ μεταξύ 1939 και 1941 κράτησε στάση ουδετερότητας λόγω του συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ. Εν καιρώ θα δημοσιέψουμε και την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ' ΚΔ του Γενάρη του '41, που τοποθετιόταν θετικά για το γνωστό ιστορικό Ανοιχτό Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, τελειώνοντας και με την επίσης κουραστική σχετική φιλολογία.

Να θυμήσουμε μονάχα στους "κριτικούς" του ΕΑΜ, του παλιού ΚΚΕ και του Στάλιν πως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ολοκληρώθηκε στις 2 του Σεπτέμβρη του 1945, με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, 11 μήνες μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας...Αυτό σαν υπόμνηση για το ό,τι, παρά την όντως δεξιά παρέκκλιση του Σιάντου και τα "αριστερά" κατσαπλιάδικα παιδιαρίσματα του Βελουχιώτη, η θέση της καθοδήγησης του ΚΚΕ τόσο στο Δεκέμβρη όσο και στη Βάρκιζα ήταν τρομερά περίπλοκη και δύσκολη, μέσα στο πλαίσιο ενός ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ αντιφασιστικού αγώνα, που ήταν σημαντικότερος από τα επί μέρους κομμάτια του...Η μετάφραση ανήκει στους συντάκτες ύλης...

Ι. Β. Στάλιν
Για τα Αίτια και το Χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
9 Φεβρουαρίου 1946

Πηγή: Για την Ειρηνική Συνύπαρξη: Μεταπολεμικές Συνεντεύξεις

Εκδότης: International Publishers, Νέα Υόρκη, 1951

[Από την ομιλία του προς τους ψηφοφόρους της περιφέρειας του κατά τη διάρκεια των εκλογών για το Ανώτατο Σοβιέτ, 9 Φεβρουαρίου 1946]

Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια απλή και τυπική εμφάνιση ενός γενικού φαινομένου ή το αποτέλεσμα των λαθών συγκεκριμένων πολιτικών αντρών, αν και αναμφίβολα έγιναν και λάθη. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανάπτυξης των δυνάμεων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής στη βάση του σύγχρονου καπιταλιστικού μονοπωλίου. Οι μαρξιστές έχουν δηλώσει όχι μια φορά αλλά συστηματικά ότι το καπιταλιστικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας εκτρέφει και γεννάει τα στοιχεία γενικών κρίσεων και ένοπλων συγκρούσεων, και ότι, ως εκ τούτου, η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη εποχή μας δεν εξελίσσεται με γενικά ομαλή μορφή, αλλά αντίθετα ακόμα και η πρόοδος έρχεται μέσα από κρίσεις και στρατιωτικές πολυαίμακτες συγκρούσεις.

Γεγονός είναι ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών οδηγεί συχνά σε βίαιες διαταραχές της ισορροπίας στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού. Αυτή η ομάδα των καπιταλιστικών χωρών που θεωρεί τον εαυτό της χειρότερα προμηθευόμενο από τους άλλους με πρώτες ύλες και «ριγμένο» όσον αφορά στις αγορές, συνήθως κάνει προσπάθειες να αλλάξει την κατάσταση και να ανακατανείμει τις «σφαίρες επιρροής» προς όφελός της με την ένοπλη βία. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση του καπιταλιστικού κόσμου σε δύο εχθρικά στρατόπεδα και ο πόλεμος μεταξύ τους.

Ίσως οι στρατιωτικές καταστροφές θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν ήταν δυνατό οι πρώτες ύλες και οι αγορές να υπόκεινται σε περιοδική ανακατανομή μεταξύ των διαφόρων χωρών, σύμφωνα με την οικονομική τους βαρύτητα, με συμφωνία και ειρηνικούς διακανονισμούς. Αλλά αυτό είναι αδύνατο να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.

Έτσι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-18) ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος της παγκόσμιας οικονομίας, καθώς και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945) ήταν το αποτέλεσμα μιας δεύτερης κρίσης.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα αντίγραφο του Πρώτου. Αντιθέτως, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διαφέρει σημαντικά από τον πρώτο σε χαρακτήρα. Πρέπει να γίνει η υπόμνηση ότι, πριν επιτεθούν στις Συμμαχικές Χώρες, οι βασικές χώρες μέλη του φασιστικού Άξονα -η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία- κατέστρεψαν τα τελευταία απομεινάρια των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών στο εσωτερικό τους, εγκαθίδρυσαν ένα βάρβαρο τρομοκρατικό καθεστώς πάνω στους λαούς τους, τσάκισαν και ποδοπάτησαν τις αρχές της κυριαρχίας και της ελεύθερης ανάπτυξης των μικρών χωρών, διακήρυξαν την πολιτική της κατάσχεσης των ξένων εδαφών σαν βάση της πολιτικής τους, και διακήρυξαν ανοιχτά μπροστά στην ανθρωπότητα ότι εξορμούνε για παγκόσμια κυριαρχία και για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού καθεστώτος σε όλο τον κόσμο.

Επιπλέον, μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και της κεντρικής περιοχής της Κίνας, τα κράτη του Άξονα έδειξαν ότι ήταν έτοιμα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους για υποδούλωση κάθε ελευθερόφιλου έθνους. Με βάση τα παραπάνω, σε αντίθεση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εναντίον του Άξονα των φασιστικών χωρών πήρε από την πρώτη στιγμή το χαρακτήρα ενός αντιφασιστικού πολέμου, ενός απελευθερωτικού πολέμου, ένας στόχος του οποίου ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά των μελών του Άξονα μπορούσε μονάχα να ενισχύσει, και φυσικά ενίσχυσε, τον αντι-φασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήταν σε αυτή τη βάση που η αντιφασιστική συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της Μεγάλης Βρετανίας, και όλων των ελευθερόφιλων χωρών πραγματοποιήθηκε - ένας συνασπισμός που έπαιξε στη συνέχεια, καθοριστικό ρόλο στη νίκη κατά των ενόπλων δυνάμεων των κρατών του Άξονα.

Έτσι έχει η κατάσταση όσον αφορά στην καταγωγή και στον χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.