Για το δίκιο και το άδικο στο θέμα των διοδίων

Η μετά το 1981 τραγική πορεία του πιο ζωντανού και παραγωγικού τμήματος του νεοελληνικού έθνους, με το βύθισμά του στην κρατικοπαρασιτική σαπίλα του εξαρτημένου τριτοκοσμικού ελλαδίτικου καπιταλισμού, χρειαζόταν και στο ιδεολογικό επίπεδο ένα αντίστοιχό της, μια αντανάκλαση μέσω κατόπτρου, μια κοσμοθεωρητική δικαιολόγηση και βαθύτερα μια απολογητική. Και δεδομένου ότι η τελευταία 30ετία είχε στη μορφή αλλά και στο περιεχόμενο συνάφεια με τα αλήστου μνήμης καθεστώτα του -μετά το 1960- «υπαρκτού σοσιαλισμού», δε μπορούσε αυτή η απολογητική παρά να είναι στη μορφή της «λαϊκή», «αριστερή», «δημοκρατική», «αντιδεξιά» και βέβαια «αντικαπιταλιστική».

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον κοσμάκη που έχοντας γονατίσει από τα βάρη της οικονομικής μισοκατάρρευσης, νιώθει ότι παίρνει λίγο από το αίμα του πίσω όταν σηκώνει τη μπάρα με τα χέρια ή με άλλα, ευφάνταστα είναι η αλήθεια, μέσα και φεύγει περιχαρής που δεν πλήρωσε «χαράτσι» στις «πολυεθνικές»;; 

Έλα λοιπόν που έχουν, και μάλιστα μια σχέση μπλεγμένη σα το κουβάρι, καθώς το δίκιο λαϊκών ανθρώπων που πράγματι καλούνται πολλές φορές σε καταβολή υπέρογκων ποσών για μικροδιαδρομές, έρχεται και διαστρέφεται από την πολιτική οικονομία του νεοπαράσιτου, του τσαμπατζή μικροαστού γραφειοκράτη και του λούμπεν προλετάριου, δηλαδή χοντρικά του ΣΥΡΙΖΑ και του σάπιου νεοαναρχισμού αντίστοιχα…

Πριν βουτήξουμε όμως στην πολιτικοταξική ανάλυση του ζητήματος, ας δούμε το ίδιο το γεγονός και τα συμπαρομαρτούντα του: η αύξηση του αριθμού των σταθμών διοδίων σε όλη τη χώρα, με πρωτοβουλία κυρίως των ιδιωτικών εταιρειών που ανέλαβαν μέσω Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και με ευρωπαϊκή συνήθως ενίσχυση τον εκσυγχρονισμό του εθνικού οδικού δικτύου, έχει οδηγήσει σε μερικές σημαντικές διαφοροποιήσεις του ως τα σήμερα καθεστώτος. Διαφοροποιήσεις που επιτείνονται και από την ανά τακτά χρονικά διαστήματα τσουχτερή αύξηση του αντίτιμου σε κάθε σταθμό διοδίων, ιδιωτικό και δημόσιο.

Τα παραπάνω έχουν τα εξής δύο αποτελέσματα: αφ’ ενός, ανεβάζουν το ήδη εκτιναγμένο, λόγω βενζίνης, κόστος μετακίνησης για την εργατιά, τη φτωχή αγροτιά και φτωχή υπαλληλία, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης, τη μέση φοιτητική νεολαία  (για τα υπόλοιπα, ανώτερα κοινωνικά στρώματα, η διαφορά είναι απειροελάχιστη, λόγω ψηλότερου εισοδήματος). Αφ΄ ετέρου, επειδή πολλοί σταθμοί τοποθετούνται σε σημεία που τέμνονται και με οδικούς άξονες τοπικής χρήσης και ενδιαφέροντος, πολλοί άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά τους αναγκάζονται να πληρώνουνε έξι φορές τη μέρα διόδια για διαδρομές ελάχιστων χιλιομέτρων, πράγμα κατάφορα άδικο. Αυτή ήταν η περίπτωση της Στυλίδας, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο λαϊκιστής μισοκνίτης, τραμπουκοειδής και γενικά απωθητικός πρώην ηθοποιός Γκλέτσος για να στήσει την παραστασούλα του, πάνω σε ένα -ξαναλέμε- δίκαιο γενικά αίτημα, που όμως το πάλεψε με τον καθεστωτικό κνίτικο – από τα πάνω διευθετημένο τρόπο για να παίξει τον ήρωα κι όχι με λαϊκή, μαζική αυτοοργάνωση και πάλη.  

Παρόμοια -σχετικά- είναι και η περίπτωση των κατοίκων των βορειότερων συνοικιών του διευρυμένου οικιστικού ιστού της πρωτεύουσας, που εξυπηρετούνται από την Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας, και που αντιμετωπίζουν προβλήματα με μικροσταθμούς διοδίων σε παραδρόμους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα συγκεκριμένα ζητήματα με αυτοοργάνωση και πάλη των ίδιων των θιγόμενων στις περιπτώσεις που το δίκιο τους είναι καταφανές, κατά πάσα πιθανότητα θα λύνονταν μέσω διαβούλευσης ή και με μαζική πολιτική ανυπακοή (π.χ. με μη καταβολή από τους ντόπιους αντιτίμου για τις πολύ μικρές διαδρομές, μέχρι να εφοδιαστούν με κάρτες δωρεάν διέλευσης από το κράτος ή τους δήμους). Εν πάση περιπτώσει, επαφιόταν στη λαϊκή αυτενέργεια να διορθώσει τους παραλογισμούς και την αδικία.  Συν τοις άλλοις δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάποιοι δρόμοι, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα με το μεγάλο έργο της Εγνατίας, λόγω τεράστιου κόστους αλλά και ψηλού επιπέδου ασφάλειας που δίνουνε, δικαιολογούνε την καταβολή ενός κάποιου αντιτίμου (ειδικά στην Εγνατία που για μια 5ετία ήταν εντελώς τζάμπα η χρήση της). Το ίδιο ισχύει και για την Αττική Οδό, που είναι πραγματικά κομβικής σημασίας πια για το Λεκανοπέδιο και παρέχει και οδική βοήθεια, ενώ υπάρχει και η εναλλακτική άλλων περιφερειακών δρόμων αν δε θες να τη χρησιμοποιήσεις (βέβαια το αντίτιμό της είναι νομίζουμε υπερβολικά ψηλό). Το ίδιο τέλος μπορεί να πει κανείς και για το πραγματικά σημαντικό έργο της ζεύξης Ρίου – Αντιρρίου.

Κάπου εκεί λοιπόν και με αφορμή τα σχετικά –σε γενικές γραμμές δίκαια- κινήματα στα βόρεια της Αττικής και αλλού, ξεπετάχτηκε ο διαφθορέας κάθε γνήσιου, λαϊκού και δημοκρατικού κινήματος, ο πολιτικός φορέας που έχει αναγάγει τη γραφειοκρατική σαπίλα, το «αντικαπιταλιστικό» με κρατικές πλάτες νταβατζιλίκι και την εκ του ασφαλούς «ανυπακοή» σε επιστήμη: ο «μέγας» ΣΥΝ με τα μικροαστικά τσιράκια των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που σέρνει ξωπίσω του, με πιο φιλόδοξα εκείνα της κάπως αριστερής στη βάση της αλλά χυδαίας στην ηγεσία της, ψευτομαοϊκής ΚΟΕ. Μέσα στη στρούγκα του στημένου από τα πάνω κινήματος, φωλιάσανε στα γρήγορα όλοι οι πλην ψευτοΚΚΕ (αυτό ανοίγει τα διόδια πού και πού μόνο του) αντι-νεοφιλελεύθεροι οπαδοί της κρατικής ρεμούλας: τσιπρικός αλλά και αλαβανικός ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι Πράσινοι και Δημοκρατική Αριστερά στα μουλωχτά να μην πολυφαίνονται, και βέβαια οι τροτσκιστές του ΕΕΚ, που είναι πάντα συνεπείς στην υπεράσπιση του πλιάτσικου, όπως το «Δεκέμβρη» (αν και δείξανε, όπως θα δούμε παρακάτω, λίγη αντιφασιστική τσίπα).

Οι απερίγραπτοι αυτοί τύποι ξεκινήσανε λοιπόν ένα πανελλαδικό κίνημα κατάργησης κάθε διοδίου, κύρια ιδιωτικού αλλά και κρατικού, με το υπερ-ηλίθιο και υπερ-υποκριτικό επιχείρημα του σύγχρονου κνίτικου μικροαστισμού ότι «η ελεύθερη διακίνηση είναι δικαίωμα κι όχι εμπόρευμα», όπως και φυσικά κατά τους ίδιους και η υγεία, η παιδεία, το νερό, το ρεύμα κλπ. Για όλους αυτούς τους απερίγραπτους υποκριτές και προδότες κάθε πραγματικού αντικαπιταλισμού, η από-εμπορευματοποίηση των παραπάνω παροχών δεν προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, και μάλιστα σε πολύ αναπτυγμένο στάδιο. Μπορεί να γίνει τώρα δα μες στον καπιταλισμό. Πώς;; Είναι απλό. Αφήνουμε το κρατικό ή το ιδιωτικό κεφάλαιο να μας παράσχει την υποδομή για μια παροχή, και μετά φτιάχνουμε λαϊκό κίνημα με την εκπληκτική γραμμή «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω», όχι του Ντάριο Φο αλλά του κρατικοδίαιτου συνασπισμαίου δημοσίου ή δημοτικού υπαλλήλου, του αποσπασμένου πάλι από το δημόσιο κνίτη συνδικαλιστή ή του άεργου λουμπενο-αυτόνομου που μένει σε «αυτοοργανωμένη κατάληψη».

Οι εθνικές οδοί για χρόνια βρίσκονταν υπό την αιγίδα του αστικού κράτους. Αυτό, ειδικά μετά τον Εμφύλιο, κωλυσιέργησε χαρακτηριστικά στη δημιουργία σύγχρονων υποδομών στο εθνικό οδικό δίκτυο, αφήνοντάς το ουσιαστικά σε τριτοκοσμική κατάσταση σε σχέση με την αναπτυγμένη Δυτική Ευρώπη, και αφήνοντας έτσι τον κόσμο έρμαιο των στροφών – καρμανιόλας και των πολύνεκρων ατυχημάτων. Η αδιαφορία της κρατικής γραφειοκρατίας, που συνέλεγε τα σχετικά χαμηλά αλλά υπαρκτά διόδια, για τη ζωή και την υγεία του λαού, αλλά και για την ανάπτυξη της χώρας μέσω της διευκόλυνσης των μεταφορών εμπορευμάτων και πρώτων υλών ήταν χαρακτηριστική.

Μονάχα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν γιγαντώθηκε ειδικά επί Σημίτη και μετά το καθεστωτικό μεγαλοκατασκευαστικό κεφάλαιο τύπου Μπόμπολα, άρχισε να εφαρμόζεται, σε κακή απομίμηση, η ευρωενωσιακή λογική της ανταποδοτικότητας, παιδί του κλασσικού αστικού φιλελευθερισμού. Πάρε κύριε κατασκευαστή και ανακαίνισε το οδικό δίκτυο τάδε ή φτιάσε το δρόμο από την αρχή, και πάρε την εκμετάλλευση των διοδίων για τόσα χρόνια. Μάλιστα, επειδή πρόκειται για κοινή ωφέλεια με έναν τρόπο, θα σε βοηθήσει και το κράτος και η ΕΕ, γιατί οι οδικοί άξονες έχουν άμεση σχέση με την οικονομική δραστηριότητα σε μια χώρα, με την ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς αλλά και του εξωτερικού εμπορίου.

Φυσικά, στη χώρα μας κανείς από τους «ανοιχτο-διοδιάκηδες» αυτοαποκαλούμενους αριστερούς της βάσης δεν αναρωτήθηκε
γιατί ο Μαλλιακός έπρεπε να θερίσει τόσες ψυχές μέχρι να δεήσουνε να τον παρακάμψουνε (οι ντόπιοι συνασπισμαίοι ήταν κατά της παράκαμψης λόγω του ό,τι...θα πλήττονταν τα μαγαζιά που βρίσκονταν πάνω στο παλιό κομμάτι του δρόμου!!!!), γιατί ο πιο κομβικός για εισαγωγές και εξαγωγές δρόμος της χώρας, Αθηνών – Πατρών, είναι ακόμα σε αυτό το χάλι και θα είναι ουσιαστικά κάπως ανθρώπινος όχι νωρίτερα από το 2015, γιατί η Ιόνια Οδός, που θα συνέδεε την Ηγουμενίτσα με την Καλαμάτα και ουσιαστικά θα ενοποιούσε τη χώρα οδικά (σύνδεση με Εγνατία) έχει κολλήσει στη «λάσπη» ποιος ξέρει ποιας γραφειοκρατικής προσχηματικής διάταξης και πάει σαν τον κάβουρα, αφήνοντας να σκοτώνεται ο κόσμος στις στροφές του δρόμου Αντίρριο - Πρέβεζα… Κι όχι μόνο, αλλά οι συνασπισμαίοι προβοκάτορες οπαδοί του μεσαίωνα διαδίδανε το 2007, πάνω στους τάφους δεκάδων ανθρώπων στην Ηλεία, πως δήθεν τις φωτιές τις έβαλε, μεταξύ άλλων, το κατασκευαστικό κεφάλαιο που θα κατασκεύαζε την Ιόνια Οδό, οπότε «αντικαπιταλιστικό» χρέος του λαού ήταν να παλέψει να μη γίνει (!!) ο δρόμος…

Όλα αυτά τι σημαίνουν;; Ότι πρέπει σα «νομοταγείς» πολίτες του αστικού κράτους, να αποδεχόμαστε αγόγγυστα τις κλεψές στις οποίες μας υποβάλλει πολλές φορές το ιδιωτικό κεφάλαιο της κλασσικής κερδοσκοπίας ή ακόμα περισσότερες το κρατικό κεφάλαιο του μπαξισιού και της ανεύθυνης - απρόσωπης γραφειοκρατικής σαπίλας;; Όχι βέβαια. Για παράδειγμα, στην Κορίνθου – Πατρών θα είχε πραγματικά προοδευτικό χαρακτήρα η συμβολική μη καταβολή διοδίων περιοδικά και με συντονισμένο τρόπο, σαν άσκηση πίεσης στο κράτος να επισπεύσει τη διαπλάτυνση του οδοστρώματος και τον συνολικό εκσυγχρονισμό του δρόμου (που κουτσά στραβά προχωράει). Προοδευτικό χαρακτήρα, όπως είπαμε και πριν, έχουν και όσες τοπικές πρωτοβουλίες δεν κηδεμονεύτηκαν από το ιδιότυπο κινηματικό νταβατζιλίκι του ΣΥΝ ή κνιτών τύπου Γκλέτσου και διεκδίκησαν ρυθμίσεις για να αίρεται η αδικία για τους κατοίκους περιοχών που βρίσκονται δίπλα σε σταθμούς διοδίων, ιδιαίτερα μικρομεσαίους αγρότες κλπ. Ταυτόχρονα, στη δίκαιη πλευρά του ζητήματος θα βρισκόταν ένα κίνημα που θα αναδείκνυε την ενδεχόμενη αναντιστοιχία σε μια περιοχή του καταβαλλόμενου ψηλού αντίτιμου για διόδια με την κατάσταση του δρόμου π.χ. μια κατασκευαστική που ζητάει 3 και 3,5 ευρώ και έχει ένα δρόμο τίγκα στη λακκούβα, εμφανώς κακοσυντηρημένο πρέπει να καταγγέλλεται και από τοπικά κινήματα λαού και από το αστικό κράτος, που πρέπει να επεμβαίνει και να την πλακώνει στο πρόστιμο (αν  και η κρατικογραφειοκρατία το πιο πιθανό είναι να λαδωθεί για να κάνει τα στραβά μάτια ή να εκβιάζει τον ιδιώτη -ακόμα κι αν ο δρόμος είναι καλός- για μπαξίσι).

Όλα τα παραπάνω φυσικά είναι η βάση της αντίφασης του θέματος. Γιατί οι φιλελεύθεροι (π.χ. αρθρογραφία «Καθημερινής», «Δράση» του Στ. Μάνου κλπ.) που αντιδρούν στο κίνημα κατά των διοδίων, επειδή γενικά δε συμφωνούν όχι μονάχα με τη μικροαστική ΣΥΝασπισμαίικη γραφειοκρατική «άρνηση» του κεφάλαιου, αλλά ούτε με τον πραγματικό προοδευτικό αντικαπιταλισμό, τείνουν να χτυπάνε το κίνημα από τη θέση «πρέπει να πληρώνουμε παντού και πάντα όσα μας ζητάνε γιατί αυτό λέει η νομιμότητα». Τέλεια δουλειά, καθώς όλος ο κνίτικος συρφετός παρουσιάζεται υπερασπιστής του λαϊκού πορτοφολιού και τοποθετείται στον παράλογο αντίποδα : «δεν πληρώνω ποτέ και πουθενά, όλα τ’ άλλα είναι κολπάκια του κεφάλαιου και των πολυεθνικών, δωρεάν διέλευση για όλο το λαό».

Ο λαός πρέπει να ζητάει μέσα από τις μαζικές οργανώσεις και πρωτοβουλίες του (που προϋποθέτουν όμως λαϊκή αυτενέργεια που σήμερα δεν υπάρχει) λογαριασμό από το κρατικό γραφειοκρατικό και από το ιδιωτικό κεφάλαιο για το πού πάνε τα λεφτά που δίνει και μέσα από τους φόρους (τέλη κυκλοφορίας) και μέσα από τα διόδια.

Πρέπει να απαιτεί να επανεπενδύεται όσο δυνατό μεγαλύτερο μέρος του κέρδους που αποκομίζει το όποιο κατασκευαστικό κεφάλαιο σε καλυτέρεψη των υποδομών, και για την ασφάλεια του λαού και για την ανάπτυξη των μεταφορών σαν κομμάτι της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, που θα ανοίξει το δρόμο και για να φάει ο λαός μας τώρα δα λίγο ψωμί παραπάνω. Ψωμί που θα το κερδίσει βέβαια μέσα στην ταξική πάλη κι όχι απλά με την ανάπτυξη. Για να βρει αύριο η σοσιαλιστική εξουσία πλούτο να φάει ο λαός και να χορτάσει, χωρίς να καταφύγουμε σε πρωταρχική συσσώρευση με 12ωρα στην παραγωγή τα πρώτα χρόνια. Πρέπει ο λαός να απαιτεί το κράτος να ελέγχει με διαφάνεια και δρακόντεια τους όρους ασφάλειας όσον αφορά στους ιδιώτες κατασκευαστές, και όπου έχει το ίδιο την ευθύνη να περιοριστούνε και ει δυνατό να εξαλειφτούνε οι ρεμούλες και να γίνεται δουλειά υποδομής.

Γνώμη μας είναι πως η φτωχολογιά δεν έχει καμία δουλειά στα μικροαστικά γιουρούσια του ΣΥΝ και της ΚΟΕ, που είναι υποκριτικά, ψεύτικα, ηθικά διεφθαρμένα στην κορυφή τους και κρατικά προστατευόμενα αφού κανένα κράτος και κανένα κεφάλαιο δε βάζει την αστυνομία να συλλάβει τους «ανυπάκουους» αντικαπιταλιστές. Δεν έχει καμιά δουλειά ο λαός, νομίζουμε, σε ένα κίνημα, που, όπως όλα τα αντίστοιχα του τρικέφαλου μπλοκ ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άσχετα πού παίζει μπάλα ο καθένας τους σύμφωνα με τη μοιρασιά που κάνουνε στα μουλωχτά, έχει εντελώς παράλογα και αντιδραστικά επιχειρήματα και χαρακτηριστικά. Η επίθεση στα διόδια από αυτούς τους απερίγραπτους δε γίνεται από τη σκοπιά του λαού, αλλά από τα δεξιά, από τη σκοπιά του παράσιτου που μέσα από το αστικό κράτος έχει μάθει στο τζάμπα, στο να κλέβει π.χ. από στυλούς και μπλάνκο μέχρι πανεπιστημιακές έδρες και αδούλευτους μισθούς, «ξεχνώντας» δήθεν πως αυτό το τζάμπα, αυτή του την κλεψά την πληρώνει ο παραγωγικός εργάτης, ο παραγωγικός αγρότης, ο παραγωγικός μικροβιοτέχνης μέσα από τη βαριά φορολογία.

Ακριβώς δε, επειδή αυτό το κίνημα είναι καθαρά μικροαστικό οικονομίστικο και καθόλου πολιτικά δημοκρατικό και προοδευτικό λαϊκό, δεν αργήσανε και τα ναζιστάκια να σκάσουνε μύτη στις γραμμές του, μακριά όμως από την Αθήνα για να μη γίνει σκάνδαλο, στο Διό Πιερίας στις 2 του Οχτώβρη του 2010. Ο ενοποιητικός για ακροδεξιούς και ναζιστές «Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος» με επικεφαλής τον αρχηγό του Αστέριο Χάμο, γνωστό στη Λάρισα, εμφανίστηκε με πανό και πήρε μέρος σε κινητοποίηση του «Πανελλαδικού Συντονιστικού των Επιτροπών κατά των Διοδίων». Προς τιμή τους, οι εκ του ΕΕΚ (Τροτσκιστές) προερχόμενοι ή εν πάση περιπτώσει επηρεαζόμενοι, μέλη των Επιτροπών, κατήγγειλαν το γεγονός δημόσια, παρά την προσπάθεια του απαράτ ΣΥΝ – ΚΟΕ – Αλαβάνου και του φασιστικού πια σε επίπεδο διαχείρισης Ιντυμήντια να το αποκρύψουν.

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι του «Πανελλαδικού Συντονιστικού» έβγαλαν μάλιστα και ανακοίνωση τελικά, στην οποία καλύπτουν το φίλο τους και φίλο και της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη και των ΟΠ του Τρεμόπουλου, τον Η. Τσολακίδη, που πόζαρε παρέα με το ναζιστή. Πολιτική καταγγελία του συμβάντος έκανε η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, μέσα από το ιστολόγιο και την εφημερίδα της «Νέα Ανατολή», κανενός όμως το αυτί δεν έδειξε να ιδρώνει.

Σε άλλες εποχές, και μόνο αυτό το γεγονός, η κάλυψη δηλαδή του «συντονιστικού» στην «αντικαπιταλιστική» συμπόρευση με τους φασίστες, θα έφτανε για να διαλυθεί αυτό το κίνημα σε μια μέρα, αφού θα το εγκατέλειπε η ίδια του η αριστερή βάση. Πώς όμως να γίνει αυτό όταν η πολιτική βάση του ΣΥΝ, της ΚΟΕ και ακόμη πιότερο του Αλαβάνου έχει εμποτιστεί από την ψυχολογία του πλιάτσικου, της αντιδημοκρατίας, του κυρίαρχου που μπορεί να καίει και να σπάει, ή έστω να υπερασπίζεται το κάψιμο και το σπάσιμο και καμιά αστυνομία να μη τον ακουμπάει;; Πώς να γίνει αυτό όταν το ψευτοΚΚΕ μαθαίνει τους νεολαίους του πως η ενασχόληση με το πρόβλημα του ρατσισμού και του ναζισμού είναι «αστική παρέκκλιση δεξιού τύπου», που την προβάλλουν οι «αστοί» ώστε το «κόμμα» να παρατήσει το «ταξικό αντικαπιταλιστικό» καθήκον και να μπλέξει σε «ψευδεπίγραφες δημοκρατικές αυταπάτες»; Ακόμη και το ΛΑΟΣ αυτοί οι αγύρτες το αποκαλούν «λαγό του ΠΑΣΟΚ», του συστήματος κλπ. Λες και ο φασισμός δεν έχει ΚΑΙ αυτόνομη οντότητα, αλλά υπάρχει δήθεν μονάχα σα μπαμπούλας για τη διατήρηση της αστικής (κολοβής) δημοκρατίας…

Εντάξει, δεν μεμψιμοιρούμε…Το είπαμε άλλωστε και στο εισαγωγικό κείμενο τούτου του ιστολογίου: οι κλάψες δε μας αφορούν. Η πείρα και η ίδια η ζωή θα είναι εκείνη που θα ξεχωρίσει την ήρα απ’ το στάρι, την προλεταριακή αριστερή θέση από την μικροαστική μεσαιωνική αντίδραση, τον κρατικό γραφειοκρατισμό από το σοσιαλισμό, το σοσιαλιμπεριαλισμό από τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Αλλά και η πείρα θέλει θεωρητικοποίηση, θέλει σύστημα, θέλει πολεμική και θέσεις για να γονιμοποιηθεί. Κι επειδή οι κρατικοδίαιτοι «επαναστάτες» του παρασιτισμού και της τζάμπα "ανυπακοής" με την έγκριση του πολιτικού καθεστώτος έχουν και πιο πολλά μέσα και πιο πολλά στόματα, ίσως ήρθε η ώρα να μιλάμε κι εμείς περισσότερο…

Υ.Γ. Αν η διαβούλευση που ξεκίνησε μεταξύ της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των εταιρειών για επιμήκυνση του χρόνου εκμετάλλευσης των διοδίων απ' αυτές με αντάλλαγμα τη μείωση του κόστους διέλευσης ανά φορά δεν έχει επίπτωση στην ασφάλεια του λαού και στη συντήρηση των δρόμων, καλώς να γίνει. Για τους μαρξιστές δεν είναι πρόβλημα αρχής το "κράτος ή ιδιώτης" στον καπιταλισμό (με εξαίρεση τον τομέα της υγείας και της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όπου είναι απαραίτητη η ΚΡΑΤΙΚΗ υποδομή για τις στοιχειώδεις ανάγκες του πληθυσμού), αρκεί βέβαια ο λαός να έχει τους διαύλους να τους πελεκύσει, γραφειοκράτες ή ιδιώτες, αν αδιαφορούν για την υγεία και την ασφάλειά του, μέχρι να τους ανατρέψει μια και καλή...