ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ

(Προς τον κ.κ. κνίτη “laiko stroma”)

Το Διαδίκτυο, παρέα με την κοσμογονία που έφερε στην επικοινωνία και στη διάδοση της γνώσης και της πληροφορίας, έβγαλε επίσης από τα λαγούμια τους χιλιάδες τρωκτικά που, με το προκάλυμμα της ανωνυμίας (του οποίου χρήση κάνουμε κι εμείς φυσικά σαν ιστολόγιο και το οποίο είναι αναγκαίο για την προάσπιση της ελευθερίας του λόγου, ειδικά στην εποχή του σοσιαλιμπεριαλισμού και του σοσιαλφασισμού) χύνουνε ανενόχλητα τη χολή της χυδαιότητας.

Σ’ αυτή την κατηγορία δε θα μπορούσαν να μην εμπίπτουνε και οι «στενοί» κνίτες του Περισσού, αλλά και διάφοροι «πλατείς» κνίτες (οπαδοί, διαγραμμένοι, ΣΥΡΙΖΑιοειδείς, ΝΑΡόφιλοι κλπ.), που μάλιστα, ακριβώς λόγω της ανωνυμίας, εκδηλώνουνε στη μπλογκόσφαιρα πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι στην πραγματική ζωή τη βαθιά συγγένειά τους. Π.χ. μπορείς να βρεις μέχρι και ιστολόγια που από τη μια έχουν αγορεύσεις της Λιάνας Κανέλλη στη Βουλή, κι από την άλλη προκηρύξεις και λιβανωτό των νέων μηδενιστικών φασιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων. Δε μιλάμε φυσικά για την όσμωση κνιτών – ναριτών – αριστεροβηματιών, που φτάνει τα όρια της συνειδησιακής συγχώνευσης.

Για να περάσουμε από το γενικό στο ειδικό, η νεοτροτσκιστική – σοσιαλφασιστική λύσσα αυτού του βαθιά αντεπαναστατικού και αντιμαρξιστικού χυλού (πέρα από τις ατομικές – ψυχικές διαθέσεις των φορέων αυτών των αντιλήψεων) εκδηλώνεται πολύ έντονα σε ένα κομβικό σημείο της πολιτικής διαπάλης: στο ζήτημα των διεθνών σχέσεων και συσχετισμών.
Μπορούν να είναι όσο σκληροί θέλουν π.χ. με το εσωτερικό καθεστώς της ΕΣΣΔ, πολλοί από αυτούς, ειδικά οι ΝΑΡο-τροτσκιστές, θεωρούν το…1924 τη χρονιά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ, μπορούν να κρώζουν χίλια δυο για τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, για το νόμο της αξίας, τη σχέση Κόμματος – λαού, τη δεξιά γραμμή του 20ού Συνεδρίου και τον προδοτικό για την επανάσταση ρόλο του Χρουστσόφ… Ένα πράγμα δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους, γιατί ένα πράγμα δεν επέτρεψαν ποτέ τα αφεντικά τους: να διαβούν τον τρικυμισμένο Ρουβίκωνα και να εφαρμόσουν τις «ανακαλύψεις» τους για τη φύση της μετά το 1956 ΕΣΣΔ και Ρωσίας στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής. Ποτέ και για κανένα λόγο δεν πρέπει να ακουστεί ή να υπονοηθεί ότι η μετά το 1960 ΕΣΣΔ και μετέπειτα η ανοιχτά νεοτσαρική Ρωσία λειτουργούσε και λειτουργεί ωφελιμιστικά, επιθετικά, ιμπεριαλιστικά, τραμπούκικα, φασιστικά, ότι ποδοπάταγε  και ποδοπατάει έθνη και λαούς για τα συμφέροντα του νέου μεγαλορώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού της. Το πολύ να επιτρέπεται η κριτική ότι ήταν  ή είναι ακόμη «πολύ υποχωρητική» απέναντι στις ΗΠΑ, που παραμένουν στην ανάλυση αυτών των υποκριτών και αντιμαρξιστών «η μόνη Υπερδύναμη» και ο μόνος, μαζί με τον δυτικοευρωπαϊκό, ιμπεριαλισμός επί Γης.

Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που ο στενός ή πλατύς (δεν μπορώ να το εξακριβώσω) κνίτης με το ψευδώνυμο «λαϊκό στρώμα» επέλεξε ένα φαινομενικά «ανώδυνο» άρθρο του ιστολογίου για να χύσει τη χολή ενάντια στο ιστολόγιο, το μαοϊσμό, τον επαναστατικό μαρξισμό και φυσικά τον «αιώνιο» εχθρό του κάθε Έλληνα σοσιαλφασίστα ψευτοαριστερού, την «επάρατη» επαναστατική Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (στην οποία, παρά τα όσα έχω ξεκάθαρα γράψει, «χρεώνει» το ιστολόγιο). Αφού το θέλει έτσι λοιπόν, θα του απαντήσω εκτός των άλλων και εκ μέρους της ΟΑΚΚΕ (ας με συγχωρέσουν οι συναγωνιστές που θα μιλήσω ΚΑΙ εξ ονόματός τους), γιατί εκεί, διαπράττοντας πολιτική αλητεία, τόλμησε να αναπαραγάγει τη ναζιστικού τύπου προβοκάτσια περί «ασφαλιτισμού» της ΟΑΚΚΕ.

Αυτό λοιπόν που πόνεσε τον κνίτη, ήταν το πνεύμα του άρθρου των «Λαϊκών Αγώνων» του 1976, του τότε επαναστατικού και αντι-σοσιαλιμπεριαλιστικού ΕΚΚΕ, που πανηγύριζε το ξωπέταγμα από τον γενικά πατριώτη Αιγύπτιο ηγέτη Σαντάτ των Σοβιετικών εκμεταλλευτών από την Αίγυπτο, που σήμανε και το πέρασμα της Αιγύπτου σε ένα προτσές ειρηνοποίησης των σχέσεων με το Ισραήλ. Δε το άντεξε ο κνίτης και εξανέστη. Παραθέτω εδώ ολόκληρο το σχόλιό του και στην συνέχεια την απάντησή μου:

Για μισή σωστή κριτική στον 20ο συνέδριο, συκοφαντήσατε την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ δίνοντας όπλα στην αμερικανική και δυτικοευρωπαϊκή προπαγάνδα.

Για 1/4 της σωστής κριτικής στο Χρουτσώφ, γίνατε χειρότεροι κι απ΄ τον χειρότερο τροτσκιστή (ή και σοσιαλδημοκράτη ευρωανανεωτή). Μπροστά στο αντιμαρξιστικό «όργιο» για σοσιαλιμπεριαλιστική-σοσιαλφασιστική ΕΣΣΔ, και για ανοιχτό καπιταλισμό «νέου τύπου» και τρίχες κατσαρές, κάνατε τις αντιεπιστημονικές τροτσκιστικές απόψεις των «εκφυλισμένων εργατικών κρατών» και των «κρατικών καπιταλισμών» να μοιάζουν όαση «μαρξισμού».

Για 1/8 της σωστής κριτικής στον Μπρέζνιεφ, γίνατε συνομιλητές του «χαρτινοτιγριώτη» Νίξον και υπογράφατε σύμφωνα φιλίας και αγάπης μαζί του. Δεν θα με εξέπληττε αν και κάποιοι (ευτυχώς λίγοι και περιθωριακοί) από σας συναινείτε, υποστηρίζετε, γουστάρετε, πανηγυρίζετε σήμερα την φασιστική πισώπλατη επίθεση της τότε τεγκικής Κίνας στο γαμ&$%νο, ξεπατωμένο από την USA, αγωνιζόμενο Βιετνάμ. Σίγουρα όμως κάποιοι πανηγύριζαν για τον αρχικάπηλο του κομμουνισμού υπερσφαγέα Πολ Ποτ με αποτέλεσμα οι αστοί να τον χρεώνουν στο κομμουνιστικό κίνημα και να το συκοφαντούν καταλλήλως.

Αντικειμενικά, το μαοϊκό (ή μαογενές) ρεύμα στο οποίο τότε ντεμέκ άνηκαν και οι σημερινοί ανοιχτοί οακκίτες, συνέβαλε αντί στην αναζωογόνηση (όπως και μερικοί όντως καλοπροαίρετοι κομμουνιστές θα ήθελαν) αλλά στην διάσπαση και την μαράζωσή του. Με τις ξεχειλωμένες ανυπόστατες φανφάρες και πράξεις τύπου «Μεγάλο Άλμα» (αγροτοβιομηχανικές κομμούνες με φτυάρια και αξίνες!), και το οργανωμένο χάος της αποσαρθρωτικής «Πολιτιστικής Επανάστασης», φέρατε αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Συμπερασματικά. Εκτρωματικός καταστροφικός αριστερισμός πέμπτης διαλογής στα εσωτερικά, αντιδραστικός δεξιός αντισοβιετικός εθνικισμός στα διεθνή. Εν ολίγοις, με τις εκτός τόπου και χρόνου ενέργειες του ψυχάκια Μάο δώσατε πάτημα στις αρχικά οπορτουνιστικές, έπειτα σοσιαλδημοκρατικές και πλέον αντισοσιαλιστικές δυνάμεις της Κίνας και κάνατε «ανθρώπους» τον Ντέγκ και τους ομοίους του. Οδηγήσατε την μεγαλειώδη Κινεζική Επανάσταση του 1949 στα σκουπίδια.

Όμως για να σταθώ ένα λεπτό. Όλα αυτά αφορούν αντιθέσεις εντός του τότε κομμουνιστικού κινήματος. Δηλαδή δεν σε αφορούν. Δεν αφορούν κανέναν οακκίτη. Κανέναν αστοφιλελεύθερο ντορομπακογιαννο-οακκίτη. Κανέναν πολέμιο-συκοφάντη των εργατικών-λαϊκών φοιτητικών αγώνων. Κανέναν συνοδοιπόρο της Μαριέτας, κανέναν αρνητή και πολέμιο απεργιών, κανέναν ξεπλυντή του Μητσοτάκη, κανέναν συγγραφέα «ντατζεμπάο» με τίτλο «Κι όμως το Ισραήλ έχει δίκιο» κ.ο.κ.

Εσύ βρίσκεσαι απέναντι από οτιδήποτε κομμουνιστικό, ντεμέκ κομμουνιστικό, αριστερό, προοδευτικό, δημοκρατικό ή άλλο μόρφωμα και κίνημα που υπάρχει στη χώρα.

Και να γιατί.

Ακόμη και το τραγικό ιδεολογικοπολιτικά ΕΚΚΕ και το ημιτραγικό Μ-Λ (κεφαλαίο) με καθυστέρηση 700 ετών προσπάθησαν να συμμαζέψουν τις ασυμμάζευτα ξεχειλωμένες προβοκατόρικες αναλύσεις τους. Το μικρό (μ-λ) και οι αλβανοειδείς ήταν μισό κλικ λιγότερο άθλιοι εξ’ αρχής. Τουλάχιστον δεν αποδέχτηκαν τις αγύρτικες τερατολογίες που συνεπαγόταν το έκτρωμα των 3 κόσμων και το σίχαμα «πρώτιστος κίνδυνος η ΕΣΣΔ». Βέβαια κανείς εξ όλων των παραπάνω δεν δικαιούται να κάνει τον τιμητή, διότι αποδέχτηκαν τις (συν τοις -χιλίοις- άλλοις αντιεπιστημονικές και σίγουρα πάντως προβοκατόρικες) παπάντζες περί σοσιαλιμπεριαλισμού-σοσιαλφασισμού.

Παρ’ όλα αυτά, όλους τους παραπάνω τους αντιμετωπίζω σήμερα σαν οπορτουνιστικό (αριστερίστικο ή μη) κομμάτι του κινήματος, κάτι που σίγουρα δεν είναι και, όσο και να κοιταχτείς στον καθρέφτη Meterizi, δεν πρόκειται να είναι, τα εξαπτέρυγα και οι γελοίοι απολογητές του Μανδραβελο-Παγκάλειου σαπίζοντα (και γι’ αυτό φασίζοντα) αστισμού, τύπου προβοκατόρικης (με κόπο συγκρατούμαι να μην πω ασφαλίτικης, όπως και πολλοί πρώην σύντροφοί σου ισχυρίζονται) «Ο» «Α» ΚΚΕ.

υ.γ Όχι, στα θέματα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης δεν είμαι με τον ασυνεπή Δελαστίκ τον σημερινό, είμαι με τον τοτινό.

υ.γ.2 Η αυτοϊκανοποιητική βαυκαλιζόμενη ρήση «κομμουνιστικό ιστολόγιο είμαστε όχι σοσιαλφασιστικό», είναι απ’ τα καλύτερα «χιτ» της χρονιάς. Μιλάμε για τρελό γέλιο.

υ.γ.3 Δεν προτίθεμαι τα ασχοληθώ ξανά με το θέμα, γιατί παρ’ ότι το θέμα ΟΑΚΚΕ κλπ έχει πλάκα δεν προσφέρεται για σοβαρή συζήτηση και είναι χάσιμο χρόνου.

υ.γ.4 Απολογούμαι (σαν Καμποτζιανός αστοδιανοούμενος) για το μακροσκελέστατο του comment.

Πάμε λοιπόν. Η κριτική του ΚΚ Κίνας στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που ξεκίνησε το 1956 με τα δύο άρθρα "Για την ιστορική εμπειρία της διχτατορίας του προλεταριάτου" και "Ακόμα μια φορά..." και ολοκληρώθηκε το 1964, με την ανοιχτή διαπάλη με το "Κ"ΚΣΕ με την ανταλλαγή δεκάδων ντοκουμέντων, δεν ήταν μισή, ήταν ολόκληρη και στην τελική της μορφή του 1964 (γιατί το 1956 υπήρχαν και λαθεμένες εκτιμήσεις για "θετικές πλευρές", που όμως αφορούσαν επί της ουσίας πραγματικά λάθη του επαναστάτη Στάλιν) ξεκάθαρη, μαρξιστική, υπερασπιστική της πραγματικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης της εποχής των Λένιν - Στάλιν. Μιας οικοδόμησης που ουσιαστικά όχι μονάχα ανατράπηκε μεταξύ 1953 και 1960, αλλά αντιστράφηκε σε ιδιοποίηση από την αστική τάξη νέου τύπου, που ηγήθηκε του σοσιαλφασιστικού ρεύματος μες στο ΚΚΣΕ, ολόκληρου του πλούτου που συσσώρευσε επί 4 δεκαετίες με το αίμα του ο σοβιετικός λαός. Από το 1960 και δώθε ΚΑΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ δε λάμβανε χώρα στην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Το μόνο πράγμα που οικοδομείτο ήταν ο αντιλαϊκός σοσιαλφασισμός, ο νέος χτηνώδικος ιμπεριαλισμός της Ρωσίας που επειδή ήρθε τελευταίος στο τραπέζι της μοιρασιάς διψάει για επέχταση, μέσα όμως από τη ραδιουργία, τη διάσπαση, την αντιστροφή κάθε πραγματικού αντικαπιταλισμού και αντιιμπεριαλισμού στο αντίθετό τους, ώστε να εξυπηρετούνται τα βρώμικα σχέδιά του.

Στην αμερικάνικη και δυτικοευρωπαϊκή αντικομμουνιστική προπαγάνδα όπλα έδωσε το ρεύμα στο οποίο ανήκεις κύριε κνίτη, γιατί ήταν τα αφεντικά των αφεντικών σου (Σουσλόφ – Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ) που μαζί με τους δεξιούς ρεβιζιονιστές μέσα σε όλα τα ΚΚ παγκοσμίως προχώρησε σε πραξικοπήματα μέσα στα επαναστατικά κόμματα και κινήματα, σε συνεργασία με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Τολμάς προβοκάτορα να λες ό,τι λες, όταν ο πρώτος που πλήρωσε το τίμημα της αντεπαναστατικής Θερμιδώρ του 20ού Συνεδρίου ήταν ο Γραμματέας του ηρωικού ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης;;

Για πες μας, τον Τσερβενκόφ, τον συνεχιστή των Δημητρόφ – Κολάροφ στη Βουλγαρία ποιος τον πέταξε το 1954 για να βάλει στη θέση του το τσιράκι Ζίφκοφ;;

Τον τριτοδιεθνιστή Ράκοσι στην Ουγγαρία ποιος τον καθαίρεσε το 1954 και τον έστειλε στη Σιβηρία, αντικαθιστώντας τον πρώτα με τον αντεπαναστάτη Νάγκυ και μετά την αντιδραστική στην ηγεσία της εξέγερση του 1956 με το τσιράκι Γιάνος Κάνταρ;;

Ο Πολωνός σταλινικός κομμουνιστής ηγέτης Μπιερούτ πώς πέθανε το 1956 λίγο μετά τις εργασίες του 20ού Συνεδρίου;;

Ο Τσέχος επαναστάτης ηγέτης Γκότβαλντ πώς πέθανε γυρνώντας από τη κηδεία του Στάλιν το 1953;;

Ποιος συνωμότησε για να πεταχτούνε από την ηγεσία του ρουμάνικου κόμματος το 1952 η Άννα Πάουκερ  και οι Λούκα – Γκεοργκέσκου, παρά τη θέληση τόσο του Μπέρια όσο και του Μολότοφ;;

Άσε, μην πιάσουμε τα ΚΚ του δυτικού και του τρίτου κόσμου, εκεί να δεις ρώσικα πραξικοπήματα που ανεβάζανε προδότες και ρεβιζιονιστές, υποσκάπτοντας τους παλιούς λενινιστές – σταλινικούς ηγέτες και οδηγώντας τα κόμματα στην υποταγή στον ιμπεριαλισμό και στις συμμαχίες χωρίς αρχές… Βέβαια, αυτό ήτανε περισσότερο κόλπο καθησυχασμού της Δύσης, γιατί μετά το 1964 οι ψευτοκομμουνιστές το γυρίσανε στο «αντιιμπεριαλιστικό» καλαματιανό, αλλά αυτή φορά σαν εξυπηρέτηση των διεθνών συμφερόντων της ΕΣΣΔ… Αντίθετα η Λαϊκή Κίνα, το ΚΚ Κίνας, και όλα τα επαναστατικά Μ-Λ κόμματα που αποσπάσθηκαν από τα ρεβιζιονιστικά «Κ»Κ ήταν υπέρ μιας αρχειακής στάσης αντιπαράθεσης με τον Νο1 εχθρό τότε των λαών, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Τότε μας κατηγορούσατε κύριε κνίτη ότι θέλαμε να ανάψουμε «θερμοπυρηνικό» πόλεμο, ότι προκαλούσαμε τις «φιλειρηνικές» ΗΠΑ, στηρίζατε την Ινδία στον πόλεμό της του 1962 κατά της Λαϊκής Κίνας, τα βρίσκατε έξω από αρχές με τον προδότη του κομμουνισμού και του ελληνικού δεύτερου αντάρτικου (ΔΣΕ) Τίτο (που φυσικά μετέπειτα σαν εθνικιστής αστός ηγέτης της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας, ήταν αντιυπερδυναμικός  και σας αντιτάχτηκε λαμπρά, παίζοντας από το 1970 και μετά θετικότατο ρόλο) κλπ. Αλλού λοιπόν τα περί αμερικάνικού και δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Είστε και θα είστε κατάπτυστοι γιατί σε συνεργασία με όλη την παγκόσμια ιμπεριαλιστική αντίδραση, πνίξατε το πραγματικό τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα και το διαστρέψατε ανεπανόρθωτα. Θες να το ξανακούσεις;; ΗΣΟΥΝ ΣΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ στην αντικομμουνιστική - αντισταλινική σου σταυροφορία του 1956-1965, «σοβιετόφιλε» χρουστσοφο-μπρεζνιεφικέ μου κνίτη.

Η διαπίστωση για το σοσιαλιμπεριαλιστικό – σοσιαλφασιστικό χαρακτήρα της  μετά το 1960 ΕΣΣΔ είναι λαμπρή εφαρμογή της μαρξιστικής υλιστικής διαλεχτικής. Η καπιταλιστικοποίηση στην ΕΣΣΔ μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους: κλασσική αστική παλινόρθωση με επαναφορά στην αστική δημοκρατία με επικεφαλής τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες ή απευθείας με φασιστικό πραξικόπημα της πιο αντιδραστικής μερίδας της αστικής τάξης., με επικεφαλής τους σοσιαλφασίστες. Έγινε το δεύτερο. Καπιταλιστικό κράτος, που κυβερνιέται με κάτι που στη μορφή μοιάζει με «διχτατορία του προλεταριάτου», δηλαδή με μονοκομματική μορφή και σκληρή εσωτερική καταστολή κάθε δημοκρατικής ή επαναστατικής φωνής, και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τους λαούς που απελευθερώθηκαν από τον ηρωικό Κόκκινο Στρατό όχι πια σαν αδελφούς, αλλά σαν κατεχόμενους, ενώ την ίδια ώρα προχωράει σε χωρίς αρχές παζάρια για να αποχτήσει επιρροή στον Τρίτο Κόσμο που μόλις είχε αποτινάξει την αποικιοκρατία, με δυο λέξεις μπορεί να χαρακτηριστεί: ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΙΚΟ στο εσωτερικό, ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ στο εξωτερικό. Καμία σχέση δεν έχουν οι λαμπρές αυτές διαπιστώσεις των Κινέζων κομμουνιστών με τα συγγενή ΜΕ ΣΕΝΑ ρεύματα του τροτσκισμού, που δεν καταλαβαίνει γρι την ΤΑΞΙΚΗ διαφορά αστικού και εργατικού κράτους και του ευρωκομουνισμού, που στο βάθος είναι χρουστσοφισμός χωρίς μπρεζνιεφισμό, επανέκδοση του σοσιαλδημοκρατικού αναθεωρητισμού αλά Μπερνστάιν, σε ακόμη χειρότερη έκδοση, αφού βγήκε μέσα από τη δολοφονία του επαναστατικού κομμουνισμού.

Από διαλεχτική δεν πάμε και πολύ καλά, ε;; Μας έφαγε ο θετικισμός. Το να λες το 1948 κρατικό καπιταλισμό την ΕΣΣΔ όπως έκαναν τότε οι προδότες  μετατροτσκιστές τύπου Καστοριάδη, Παπαϊωάννου, Στίνα κλπ., οι χειρότεροι τροτσκιστές ή η κλίκα Τίτο – Ράνκοβιτς, ήταν αντεπαναστατικό. Το να λες το ίδιο το 1970 ήταν προϋπόθεση για να είσαι στοιχειωδώς μαρξιστής στην ανάλυσή σου. Υπήρξε άλμα, α-συνέχεια, αλλαγή ποιότητας το 1953-1960 στην ταξική φύση της ΕΣΣΔ, δεν υπάρχει μονάχα ποσοτική συσσώρευση στην εξέλιξη των φαινομένων.

Η συνάντηση Μάο – Νίξον το 1972 στο Πεκίνο δεν είχε τίποτα το τυχοδιωκτικό. Μετά τη ρώσικη εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και την ρώσικη κατοχή που της επέβαλε, όπως και μετά από την ρώσικη επίθεση στη Λαϊκή Κίνα στον ποταμό Ουσούρι το 1969, και μαθαίνοντας ότι οι Ρώσοι σοσιαλναζήδες ετοίμαζαν μέχρι και βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Κίνας (υπάρχει υλικό στο Διαδίκτυο από συνομιλίες της CIA με την KGB το 1968, όπου οι Ρώσοι ρωτάνε μυστικά τους Αμερικάνους τι γνώμη θα είχαν αν η Ρωσία προχωρούσε σε χτύπημα κατά της Κίνας… «αντιαμερικάνε» της πλάκας), οι Μάο Τσε Τουνγκ και Τσου Ενλάι βλέπουν πια πως ο κύριος εχθρός των λαών είναι η διψασμένη για γεωπολιτική επέχταση νεοφασιστική ΕΣΣΔ, στα πλαίσια βέβαια της θεωρίας για τις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, προδρόμου  και βάσης της Θεωρίας των Τριών Κόσμων (το 9^ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας του 1969 είχε ορίσει τις δύο υπερδυνάμεις σα τους κύριους εχθρούς των λαών, ωστόσο έδινε μια έμφαση στην αμερικάνικη υπερδύναμη.  Την εισήγηση εκεί την είχε κάνει ο Λιν Πιάο. Αυτή η έμφαση άλλαξε στην 2^η Πλατειά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Κίνας στο Λουσάν τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1970,  και έπεσε πια στην νεοχιτλερική ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, με την ήττα της «αριστερής» σοσιαλφασιστικής γραμμής Λιν Πιάο και της «αριστερής» ρεβιζιονιστικής γραμμής του Τσεν Ποτά, του λεγόμενου «Τρότσκι της Κίνας»).

Η τακτική προσέγγιση με τις ΗΠΑ είχε ακριβώς αποτρεπτικό – ειρηνόφιλο χαρακτήρα, και δε σήμαινε καμία υποχώρηση αρχών στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Ήταν μια επαναστατική πολιτική που αν συνεχιζόταν και δε νικιόταν από το σοσιαλφασισμό του Τενγκ, θα μπορούσε να φρενάρει και την κατρακύλα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αφού θα άναβε παντού τον αγώνα «Κόκκινη Σημαία ενάντια σε Κόκκινη Σημαία», κι έτσι σήμερα δε θα φαινόταν τόσο μειοψηφικό το ρεύμα που λέει πως Ρωσία και Κίνα, με τον ψεύτικο "αντιιμπεριαλισμό" τους, είναι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών από τις -σε παρακμή πια - ΗΠΑ.

Βεβαίως και το δίκιο στη διαμάχη Κίνας  - Βιετνάμ το 1979 ήταν με την Λαϊκή Κίνα (της οποίας επικεφαλής ήταν ακόμη ο γενικά επαναστάτης Χούα Κούο Φενγκ - στη φωτό Κινέζες στρατιωτίνες στον πόλεμο με το Βιετνάμ). Οι Βιετναμέζοι ρεβιζιονιστές, μετά την ηρωική νίκη του βιετναμέζικου λαού κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αντί να αφιερωθούν στην αυτοδύναμη ανάπτυξη και στα ειρηνικά έργα ανοικοδόμησης, αρχίσανε με τις πλάτες του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού τα τραμπουκιλίκια στην ευρύτερη Ινδοκίνα, μεταξύ άλλων και κατά της Καμπότζης. Το καθεστώς Πολ Ποτ είχε πράγματι τη μικροαστική καταστροφική «αριστερή» ρεβιζιονιστική γραμμή που είχαν και οι «4» στην Κίνα, και σίγουρα δυσφήμησε την κομμουνιστική πολιτική με τις μεσαιωνικού τύπου γελοιότητες του «αγροτικού κομμουνισμού» του. Ωστόσο δεν ήταν ένα καθεστώς που άσκησε βία σε γειτονικά έθνη, αντίθετα δέχθηκε βία από τους βιετναμέζους ρεβιζιονιστές διχτάτορες, οπότε και η αντίστασή του σε αυτούς ήταν δίκαιη και η εισβολή της Κίνας στο Βιετνάμ - χωρίς να προσαρτήσει τίποτα και αποχωρώντας στη συνέχεια η ίδια χωρίς να επιβάλλει κατοχή ούτε σε ένα χωριό του Βιετνάμ – δικαιολογημένη. (Τελικά ρε φίλε, είμαστε αστοί της Ντόρας Μπακογιάννη ή  αριστεριστές του Πολ Ποτ;; Αποφάσισε, γιατί μπερδεύεσαι…)

Το Μεγάλο Άλμα στην Κίνα του 1958 ήταν η απάντηση της αριστερής πλειοψηφίας στο ΚΚ Κίνας στη δεξιά γραφειοκρατική παραφθορά της σοβιετικής αγροτικής κολεχτίβας επί Χρουστσόφ, όπου τελικά δημιουργούνταν αστικές κλίκες στη διαχείριση και διανομή του προϊόντος, καθώς και στις συναλλαγές με την κρατική εξουσία. Πράγματι έγιναν «αριστερά» - βολονταριστικά λάθη στο Μεγάλο Άλμα, αυτό όμως δεν αναιρεί πως ήταν μια πρωτόγνωρη επανάσταση για την κινεζική ύπαιθρο που βρήκε απέναντί της τον ιμπεριαλισμό, το ρεβιζιονισμό, και όλο το δεξιό συρφετό μέσα στην ίδια την Κίνα. Όσο για τη ΜΠΠΕ, ήταν μια τεράστιας σημασίας για τον παγκόσμιο μαρξισμό σύλληψη για τον τρόπο που πρέπει να δίνεται η πάλη κατά του ρεβιζιονισμού, με τη συμμετοχή των μαζών. Στο βάθος, είναι η διόρθωση από τον επαναστάτη Μάο του λάθους του επαναστάτη Στάλιν, που δεν κατέβασε την πάλη από τα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΣΕ(μπ.) μέσα στην κοινωνία και στις εργατοαγροτικές μάζες.

Φυσικά και κει έγιναν «αριστερά» λάθη, με κυριότερο ότι από ένα σημείο και μετά δε μπόρεσε να δημιουργηθεί, μετά το πέρασμα της μεγάλης θύελλας, η ενότητα των μαζών και του κόμματος σε ανώτερη βάση, αλλά επικράτησε εμφυλιοπολεμικό κλίμα που διέσπασε το λαό, όπως επίσης και το ό,τι διαπομπεύτηκαν σα «δεξιοί» χιλιάδες παλιοί επαναστάτες του ΚΚ Κίνας από τη δεκαετία του ’20 και του ’30, πράγμα που τους έσπρωξε αργότερα στην αγκαλιά του δεξιού σοσιαλφασίστα Τενγκ Ξιάο Πινγκ. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τον κοσμοϊστορικό χαρακτήρα της Πολιτιστικής Επανάστασης στον εμπλουτισμό του μαρξισμού όσον αφορά στις μορφές της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονισμό και στην καπιταλιστική παλινόρθωση. 

Τώρα, για το μ-λ κίνημα γενικώς (στη φωτό ο Βέλγος παλιός κομμουνιστής ηγέτης Ζακ Γκριππά, που πέρασε με το μαοϊσμό αλλά μετατράπηκε σε οπαδό του Λιού Σάο Σι και τελικά, στα γεράματά του, και της  σάπιας πια ΕΣΣΔ), για τα μικροαστικά του λάθη στη Δύση και στον Τρίτο Κόσμο, αυτά ήταν απόρροια της αδυναμίας του παγκόσμιου προλεταριάτου να ζυμώσει και να αφομοιώσει τόσο γρήγορα τη μετατροπή του σοσιαλισμού σε σοσιαλφασισμό, να αντιληφθεί το εκτρωματικό της αντιστροφής. Έτσι, αντικειμενικά στα μ-λ κόμματα επικράτησαν σαν καθοδηγητές οι μικροαστοί που πάντα ενθουσιάζονται με το καινοτόμο και ρηξικέλευθο, αλλά και γρήγορα απογοητεύονται και τα παρατάνε, οι οποίοι μπάταραν σα βάρκες δεξιά και «αριστερά», χαρίζοντας ένα μεγάλο μέρος της τίμιας αριστερής μάζας στο ρεβιζιονισμό και εγκαταλείποντας το κομμουνιστικό πλοίο σα τα ποντίκια όταν ο Τενγκ τσάκισε τους επαναστάτες και  άρχισε την παλινόρθωση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων στην Κίνα στα 1978-1980.

Γι΄ αυτά όμως πολύ λίγο μπορεί να μιλάει ένας οπαδός των ψυχιατρείων, των εισβολών σε ανεξάρτητες χώρες, των χιτλερικού τύπου «παλλαϊκών» κρατών, της πλήρους διαστρέβλωσης της μαρξιστικής θεωρίας, της κολιγιάς με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που μετά έγινε λυσσασμένος ανταγωνισμός μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ για σφαίρες επιρροής, των δολοφονιών και των εξοριών επαναστατών κομμουνιστών του ΚΚΣΕ(μπ.), του ΚΚΕ και δεκάδων άλλων ΚΚ, ένας οπαδός των ραδιουργιών της KGB που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιεί τους λαϊκούς πόθους για να στήνει δικά της πραξικοπήματα και να αλυσοδένει τους λαούς…Έτσι, κνίτη;

Εδώ αρχίζεις και μπαίνεις λοιπόν στην καθ’ αυτό αλητεία. Τολμάς λοιπόν κνίτη αρχιαποστάτη του μαρξισμού, που εξαιτίας του φασιστικού παγκόσμιου ρεύματος στο οποίο ανήκεις οι μάζες όλου του πλανήτη έχουν αποστραφεί τον κομμουνισμό, να λες πώς οι μαοϊστές βρίσκονται εκτός πλαισίων κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό το λες συκοφαντώντας τη μόνη συγκροτημένη σε οργάνωση μαοϊστική δύναμη σήμερα στη χώρα, την ΟΑΚΚΕ, σα ντορομπακογιαννική, μητσοτακική, αντικινηματική και φυσικά φιλοϊσραηλινή.

Κατ΄ αρχήν, αν σου απαντήσω αναλυτικά, πρέπει να σου εκθέσω δω όλη την μαρξιστική πολιτική ανάλυση του εθνικού και διεθνικού γίγνεσθαι, πράγμα που απαιτεί διατριβή κι όχι αρθράκι σε ιστολόγιο. Ωστόσο, συνοπτικά: πράγματι οι μαοϊστές θεωρούν την πτέρυγα της αστικής τάξης που εκφράζει η Μπακογιάννη και το ρεύμα της τη ΛΙΓΟΤΕΡΟ αντιδραστική, ακριβώς γιατί είναι φιλοευρωπαϊκή και σχετικά δημοκρατική (αν και πολύ λιγότερο δημοκρατική από τους αντίστοιχους ευρωπαίους ομολόγους της). Είναι η σχετικά πιο αναπτυξιακή, λιγότερο κρατικογραφειοκρατική, δε χρησιμοποιεί «εργατικά αντικαπιταλιστικά» συνθήματα ώστε να παραπλανάει τους εργάτες, άρα και η πάλη εναντίον της μπορεί να γίνει πιο εύκολα και ξεκάθαρα, υποστηρίζει την προοπτική της χώρας μας εντός των πλαισίων της ΕΕ κι όχι την προσχώρηση στο ρωσοκινέζικο άξονα, τέλος δεν παίζει με τον κανιβαλικό ελληνικό εθνοσωβινισμό που ζητάει από καταβολής ελληνικού κράτους να κόβει κομμάτια από γειτονικές χώρες για να τα προσαρτήσει. Σαν αστική φράξια φυσικά, έχει όλα τα κακά της μοίρας της: αντεργατισμό, αστική υπεροψία, συμβιβαστικό με το φασισμό πνεύμα, έναν κάποιο εθνικισμό, υποκρισία, αντιλαϊκότητα.

Γι’ αυτά όλα όμως, και πάλι πολύ λίγο μπορεί να μιλάει ένας κνίτης, ένας οπαδός κάθε φασισμού και ναζισμού επί Γης αρκεί αυτός να είναι αντιαμερικάνικος, ένας φίλος του σημερινού κινεζικού καθεστώτος που σκοτώνει απεργούς με μια σφαίρα στο σβέρκο, ένας κνίτης που δεν έβγαλε ποτέ άχνα για τη σκανδαλώδη εύνοια και τις χαριστικές αναθέσεις – ξεπούλημα όλης της χώρας στους ολιγάρχες που φτιάχτηκαν με τις πλάτες της Ρωσίας και του ψευτοΚΚΕ τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Γερμανού, Μυτιληναίου, Καραγκουλέ και σία, στις ναζιστικές COSCO, ένας κνίτης φίλος του Αχμαντινετζάντ του Ιράν που κρεμάει αντιφασίστες αγωνιστές στις πλατείες, ένας κνίτης που θεωρεί το μαφιόζικο αστυνομοκρατικό φασιστικό καθεστώς Πούτιν «αντίβαρο στις ΗΠΑ» και κρυφοχαίρεται με εισβολές τύπου Ρωσίας στη Γεωργία το 2008.

Ένας κνίτης που δε βγάζει άχνα για το δυνάμωμα της Χρυσής Αυγής και το ναζιστικό δηλητήριο που γεμίζει τις ψυχές του λαού μας, ένας κνίτης που έχει για βουλευτή του τη σωβινοφασίστρια Κανέλλη που στο περιοδικό της γράφουν «πρώην» χρυσαυγίτες και ΛΑΟΣτζήδες, ενώ ο «πρώην» σύντροφός του Καζάκης είναι ιδεολογικός γκαϊουλάιτερ της φασιστικής «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη.

Και ξέρεις ποια είναι η διαφορά κύριε αντεπαναστάτη και αντιδημοκράτη;; Οι μαοϊστές, εν προκειμένω η ΟΑΚΚΕ στην οποία αναφέρεσαι, έγραψε άρθρο στην εφημερίδα της και ξεκαθάρισε ΑΠΟΛΥΤΑ τη θέση της για τη «Δημοκρατική Συμμαχία» της Μπακογιάννη, και με πολύ σκληρή κριτική μάλιστα, καταγγέλλοντας την και για τον αστισμό της στρατηγικά και πως υποτάσσεται στα θέσφατα του σοσιαλφασισμού σε μια σειρά ζητήματα και δεν παίρνει αρχειακές δημοκρατικές θέσεις. Στον ψευτοΡιζοσπάστη σου όμως, δεν τολμάτε να γράψετε ανοιχτά αν είστε ή δεν είστε με τον Πούτιν, τον Αχμαντινετζάντ, τη Σπίθα, τους Κινέζους φασίστες ψευτοκομμουνιστές κλπ. Γιατί; Γιατί ένα ρεύμα ή κόμμα (ψευτοΚΚΕ) που δεν έχει αρχές και θεωρεί σκουλήκια και ηλίθιους ακόμα και τους ίδιους τους οπαδούς του, δεν ενδιαφέρεται να πει σταράτα και ωμά - ανοιχτά τη θέση του, αλλά θέλει ακριβώς να την αφήνει αιωρούμενη για να κάνει όλες εκείνες τις μανούβρες που συμφέρνουνε το «στρατόπεδό» του, εν προκειμένω το ανατολικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο Ρωσίας – Κίνας – Ιράν.

Η ΟΑΚΚΕ, και το προσυπογράφω, έχει δηλώσει καθαρά: ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – ΛΑΟΣ βρίσκονται δεξιότερα από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, και φυσικά από τη ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη. Αν π.χ. σε δεύτερο γύρο δημοτικών εκλογών πέρναγε ένας του ψευτοΚΚΕ κι ένας της ΔΗΣΥ, σαν κομμουνιστής συνειδητότατα και ανοιχτά, μπροστά στο λαό, θα ψήφιζα εκείνον της ΔΗΣΥ.

Γιατί απλούστατα, κνίτη, σας θεωρούμε ασύγκριτα δεξιότερους και του Μητσοτάκη και της Μπακογιάννη (κι όμως, δε συγκυβέρνησαν οι μαοϊστές με το Μητσοτάκη και με τους μοναρχοφασίστες που κούρνιαζαν ακόμη τότε στη ΝΔ, αλλά το «αντικαπιταλιστικό» ψευτοΚΚΕ σου!!) Αυτό σε πονάει πιο πολύ απ’ όλα κνίτη, γι’ αυτό λυσσάς. Γιατί εσύ έχεις μάθει άλλα να λες ανοιχτά κι άλλα «σε στενό κύκλο», να ψηφίζεις π.χ. ΝΔ στα κρυφά στους δεύτερους γύρους αλλά να λες «λευκό», να κάνεις υπόγειες συμμαχίες με τα χειρότερα κατακάθια των κλασσικών αστικών κομμάτων στις εκλογές πρυτάνεων, στα σωματεία, στους επαγγελματικούς συλλόγους που ποτέ δε τις μαθαίνει ο λαός κλπ. Οι μαοϊστές κύριε υποκριτή Ό,ΤΙ ΑΠΟΨΗ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ Ό,ΤΙ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΝΟΥΝ (εδώ μιλάω για την ΟΑΚΚΕ, που είναι οργάνωση) τη λένε, την περιγράφουν και τη θέτουν στην κρίση του εργαζόμενου λαού ΑΝΟΙΧΤΑ.

Γι’ αυτό χάνεις την ψυχραιμία σου, κνίτη, και ωρύεσαι όταν πέφτεις απάνω σε μαοϊστές. Γιατί κάτι βαθιά μέσα σου, ένα σκίρτημα,  που ούτε εσύ ο ίδιος δε το παραδέχεσαι στον εαυτό σου, σου λέει φευγαλέα πως κομμουνισμός είναι αυτό που έχεις μπροστά σου κι όχι τα παραμύθια του σοσιαλφασισμού σου. Το ίδιο ισχύει και για την αρχειακή θέση των μαοϊστών ότι η ισλαμοφασιστική και επί της ουσίας προδοτική του παλαιστινιακού αγώνα Χαμάς βρίσκεται δεξιότερα και του δεξιότερου Ισραηλινού σωβινιστή.  Το ίδιο ισχύει και για τη στήριξή των μαοϊστών στη Φατάχ - ΟΑΠ και στον αγώνα της για ένα βιώσιμο δημοκρατικό παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ (παρά τον προβοκατόρικο χαρακτήρα του ρωσοσπουδαγμένου αντισημίτη Αμπάς).

Πράγματι λοιπόν είμαστε απέναντι από τα αυτοθεωρούμενα «αριστερά» ψευτοκινήματα που θαυμάζεις, και στα οποία (με εξαίρεση το μεταναστευτικό) σε λίγο θα είσαι παρέα με τη Σπίθα και τη Χρυσή Αυγή, αν δεν είσαι ήδη (στην απεργία προχτές η φασιστική "Σπίθα" ήταν εκεί!!). Να είσαι σίγουρος όμως ότι οι θέσεις των μαοϊστών είναι πολύ δημοφιλέστερες στην πλατιά μάζα των δημοκρατών σε αυτή τη χώρα από τις θέσεις του σοσιαλφασιστικού εσμού. Οι θέσεις για την ανάπτυξη της χώρας μας, για να γίνει ανεξάρτητη κι ο λαός της ευτυχισμένος και για την καταπολέμηση του παραγωγικού σαμποτάζ  με τα ψευτο-οικολογικά προσχήματα (που ο κόσμος το βλέπει μπροστά στα μάτια του), για την ανάγκη καταπολέμησης του φασισμού και του κανιβαλισμού, για τη δημοκρατία στα συνδικάτα, για την ανάγκη πάταξης της διαφθοράς στην κρατικογραφειοκρατία, για την ανάγκη η χώρα να μείνει μέσα στο σχετικά δημοκρατικό πλαίσιο της ΕΕ και να μη γίνει Ιράν, για την ανάγκη δημοκρατικού επαναστατικού τσακίσματος της σαπίλας που μας έφερε στη χρεοκοπία, για την ανάγκη να σταματήσει το δουλεμπόριο μεταναστών με κλείσιμο των συνόρων και παράλληλο τσάκισμα του ρατσισμού με δικαιώματα στους εγκαταστημένους μετανάστες είναι πλειοψηφικές στο δημοκρατικό λαό, κι ας μην έχει ακούσει ούτε μια φορά για μαοϊσμό. Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ πως ο λαός δεν εμπιστεύεται, δεν αγαπάει, δε νιώθει δικιά του ούτε τον συγκινεί συναισθηματικά και ανθρώπινα η «αριστερά» σου και η πλατφόρμα της, κνίτη. Δε σε πάει, δε σε γουστάρει ο λαός, γιατί τον υποτιμάς, τον ταπεινώνεις, τον θεωρείς υποταχτικό του κεφαλαίου, του επιβάλλεις «αγώνες» που δεν καταλαβαίνει και στους οποίους δε  θέλει να συμμετέχει, του εκβιάζεις τη συνείδηση.

Το σημερινό «ΕΚΚΕ» του Μπίστη και τους Διαρρήχτες («ΜΛΚΚΕ») τους εχτιμάς, γιατί ακριβώς εντάχθηκαν στο δικό σου «αντικαπιταλιστικό» σύμπαν, γι΄ αυτό και ουσιαστικά είναι ιδεολογικά σου παραρτήματα πια, χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης. Να σου πω την αλήθεια, πιο τίμιο μου φαίνεται πλέον να είναι κάποιος στο ψευτοΚΚΕ παρά στους Διαρρήχτες (το «ΕΚΚΕ» δεν έχει πάνω από 10-20 μέλη, είναι καρικατούρα του εαυτού του, πλήρως υποταγμένο στους τροτσκιστές συμμάχους του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Διαβατήριο για να λες σήμερα όσα «επαινετικά» λες γι’ αυτούς, είναι ακριβώς ότι εγκατέλειψαν ο,τιδήποτε είχε να κάνει με αντισοσιαλφασιστικό - αντισοσιαλιμπεριαλιστικό αγώνα, δηλαδή τελικά ο,τιδήποτε είχε να κάνει με πραγματικό κομμουνισμό και μαοϊσμό. Κι αυτοί έχουν μεγαλύτερες ευθύνες από τους Αργεντινούς π.χ. συντρόφους τους, γιατί αυτοί σαν Έλληνες είχαν την αντίθετη γραμμή μπροστά τους και επέλεξαν την υποταγή στο ψευτοΚΚΕ, σα μικροαστοί μέχρι μυελού των οστών που ήτανε…

Το ΚΚΕ(μ-λ) ήταν έτσι κι αλλιώς από το 1976 στο καράβι της κνίτικης ανάλυσης σε όλα τα διεθνή ζητήματα, αφού ακολούθησε το χοτζικό αριστερισμό - εθνοτροτσκισμό, ο οποίος μετατράπηκε σε ανοιχτό σοσιαλφασισμό και συγχωνεύτηκε τελικά με το μπρεζνιεφισμό (δες τις ιδιαίτερα αντιδραστικές θέσεις της ελληνικής Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55, που είναι φασιστικότερες στη μορφή εκείνων του ψευτοΚΚΕ π.χ. για τη Γεωργία το 2008). Δεν είναι καθόλου απορίας άξιον λοιπόν γιατί εκτιμάς τους ΚΚΕ(μ-λ)δες, που κι αυτοί πια, ειδικά μετά το Δεκέμβρη του 2008, περάσανε στον ανοιχτό τροτσκισμό, ενώ αναδημοσιεύουνε συνεχώς άρθρα «μαρξιστών» της «Νέας Αριστεράς» και του νεοαλτουσερισμού - νεοτροτσκισμού, έχοντας κόψει και τυπικά κάθε σχέση με τη μαοϊστική αντιιμπεριαλιστική ανάλυση.

Πάγκαλος και Μανδραβέλης ανήκουν επίσης στη μη φασιστική πτέρυγα της αστικής τάξης, ο ένας σαν αστός πολιτικός και ο άλλος σα δημοσιογράφος. Στο μεν Πάγκαλο, δε σε ενοχλεί η κουμπαριά του με τον Κόκκαλη ή το ό,τι συμφωνεί με την κινέζικη επέλαση (όπως άλλωστε και η οπορτουνίστρια αστή Μπακογιάννη), αλλά το γεγονός ότι αφ’ ενός είναι αναπτυξιακός και δυτικόφιλος, ευρωπαϊστής αστός, αφ’ ετέρου ότι χτυπάει με αξιοσημείωτη συνέπεια το ψευτοΚΚΕ και το ψευτοΚΚΕ Β’ (το ΣΥΝ του Τσίπρα εννοώ), επιθέσεις με τις οποίες στο 90% τους συμφωνώ (αν και όχι όταν χρησιμοποιεί και τον ιστορικό αντικομμουνισμό, που χτυπάει και το πραγματικό ΚΚΕ). Στο δε Μανδραβέλη, σε ενοχλεί ότι παίρνει αρχειακή θέση ενάντια στα ψευτοκινήματα του τραμπουκισμού και του φασισμού, τύπου ψευτοαπεργίες του ΠΑΜΕ με τις «περιφρουρήσεις» χωρίς απεργούς  και τύπου «δεν πληρώνω» του μπαταχτσή κρατικοδίαιτου ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό πως π.χ. ο νεοακροδεξιός ανατολικόφιλος Σαμαράς, η Σπίθα, η συνειδητή σαμποταρίστρια της ανάπτυξης συνασπισμαία υπουργός Μπιρμπίλη και ο αρχισαμποτέρ Χρυσοχοϊδης, το ΛΑΟΣ και οι χρυσαυγίτες είναι για σένα τον «επαναστάτη» και «κομμουνιστή» μικρότερο κακό από τον Πάγκαλο και τον Μανδραβέλη. Δηλαδή θεωρείς το φασισμό, και μάλιστα τον ξενόδουλο φασισμό, μικρότερο κακό από την αστική δημοκρατία. Σα τους χειρότερους τροτσκιστές στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σε πολύ χειρότερη και συνειδητή σοσιαλφασιστική έκδοση.

Με το Δελαστίκ είσαι με τον τοτινό κι όχι με το σημερινό, γιατί παρά το σοσιαλφασισμό του έκανε το λάθος να πάρει μια «κάπως» μη ρώσικη θέση στο ζήτημα της Τσετσενίας πριν λίγα χρόνια, που ακόμα ο αμιγής κνιτισμός του Περισσού, το πραχτορείο της Ρωσίας δηλαδή, δε του τη συγχωρεί. Κατά τη γνώμη μου όμως, αγάπησέ τον πάλι, δε θα το ξανακάνει. Τώρα για τον Καμποτζιανό αστοδιανοούμενο, νομίζω πως μέχρι και κείνος στέκεται πιο προοδευτικά ιστορικά από το σάπιο Έλληνα κνίτη φιλοσπίθα και φιλοχρυσαυγίτη.

Ίσως να αναρωτιέσαι γιατί το ύφος μου είναι τόσο επιθετικό, ενώ θα μπορούσε η απάντησή μου να είναι πιο «ήρεμη». Ο λόγος είναι ότι, σαν κοινός προβοκάτορας και πολιτικά άτιμος, πέταξες τη φασιστική σου νύξη περί «ασφαλιτισμού» της ΟΑΚΚΕ. Αυτό το παίρνω προσωπικά όχι απλά επειδή ξέρω τους συναγωνιστές της ΟΑΚΚΕ, αλλά επειδή κατά βάθος απευθύνεται και στους μη κομματικά οργανωμένους μαοϊστές, σε κάθε αντι-σοσιαλφασίστα, και είναι κατηγόρια που λανσαρίστηκε από το ψευτοΚΚΕ του Φλωράκη για το ΕΚΚΕ της δεκαετίας του ’70.

Οι ζηλωτές της ανώνυμης φασιστικής χυδαιότητας θα μένουν πάντοτε στιγματισμένοι, γιατί όταν τους τελειώνουν τα επιχειρήματα στο πεδίο της πολιτικής, περνάνε στο ναζιστικό γκεμπελισμό, σε στυλ «πες πες κάτι θα μείνει». Η αλήθεια είναι όμως, κύριε αγύρτη, πως παρά το ό,τι ο καθένας φυσικά και έχει δικαίωμα να διαφωνεί εν μέρει ή εξ ολοκλήρου με την ΟΑΚΚΕ, κανένας δεν έχει να της προσάψει ο,τιδήποτε αφορά ψευτιά, υποκρισία, ραδιουργία, αναντιστοιχία λόγων – πράξεων. Όταν η ΟΑΚΚΕ βρέθηκε, στα 1992, στην Αντιπολεμική Αντιεθνικιστική Συσπείρωση παρέα με διάφορες δυνάμεις του τροτσκισμού, του «αριστερού» ευρωκομουνισμού, του ρεβιζιονισμού, του αναρχισμού κλπ., όλοι είχαν αναγνωρίσει πως ουδέποτε διέστρεψε την αλήθεια, ουδέποτε έλεγε μισόλογα και φραξιόνιζε, αντίθετα πάντοτε έμπαινε μπροστά στην εφαρμογή κάθε απόφασης που παιρνόταν, σε αντίθεση με διάφορους άλλους, ενώ είχε και το  πιο προλεταριακό στυλ δουλειάς και ύφος, αφού είναι –από τις λεγόμενες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις – εκείνη που έχει τη μεγαλύτερη γείωση στην αμιγώς παραγωγική εργατική τάξη. Για ασφαλίτικες πραχτικές, ψάξε σε αυτούς που διαρρηγνύουν γραφεία πηδώντας μάντρες και κλέβουνε ξένη περιουσία, ενώ φορτώνουνε δικά τους χρέη σε άλλους. Κάτι θα ξέρει η καθοδηγητική ομάδα των Διαρρηχτών («ΜΛΚΚΕ») για όλα αυτά, δε νομίζεις;;

 
Επίσης, φιλοχρυσαυγίτη κνίτη, οπαδέ της Λιάνας Κανέλλη και της Αλέκας Παπαρήγα, του Ζιρινόφσκι δηλαδή και του Ζιουγκάνοφ, όταν εσύ έκανες τις συμμαχίες σου με τους εθνικοφασίστες «για τη Σερβία», τα μέλη και οι φίλοι της ΟΑΚΚΕ που αφισοκολλούσανε πήγαιναν στο νοσοκομείο από τις επιθέσεις χρυσαυγιτών, ενώ τα γραφεία της δέχονταν εμπρηστικές επιθέσεις.

Άσε λοιπόν οπαδέ και ακόλουθε των πρακτόρων της KGB και δολοφόνων του Ζαχαριάδη και του παλιού ΚΚΕ την ασφαλιτολογία, γιατί τα αφεντικά των αφεντικών σου έχουν κάνει το πραχτοριλίκι, την υποκρισία και τη διπροσωπία επιστήμη…

Μ΄ αρέσει πάντως όταν αρχίζετε και χάνετε την ψυχραιμία σας… Γέλιο λες πως έχει η υπόθεση κνιτάκο, αλλά έκατσες κι έγραψες το σεντονάκι σου, κάτι που δε θα έκανες πριν από μια δεκαετία… Τι να κάνουμε όμως, πάρ’ το απόφαση, κι αυτό αφορά όλους τους μαοϊστές, οργανωμένους ή μη: τέλειωσε ο καιρός που τα κομμουνιστικά σύμβολα τα νεμόταν προνομιακά ο αντικομμουνιστικός φασισμός σας.

Θέλετε δε θέλετε, θα μάθει ο λαός μας ότι δεν είστε συνεχιστές αλλά προδότες της υπόθεσης του παλιού ΚΚΕ της Ακροναυπλιάς, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπελογιάννη, του αντιφασιστικού και λαϊκοδημοκρατικού, του αντιιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα. Δε θα μιλάτε μόνοι σας, όπως έχετε συνηθίσει...

Οι τάξεις των πολέμιών σας, από τα αριστερά και δημοκρατικά, πληθαίνουν. Και το ξέρεις πιστεύω καλά κνίτη πως τελικά ο φασισμός και ο σοσιαλφασισμός θα καταλήξουνε στα αζήτητα και πως ο χρόνος και η ιστορία δουλεύουν για τους λαούς και την επανάσταση…

Υ.Γ. Αλήθεια, "επαναστάτη", μήπως έχεις ακούσει τη φράση "αριστεριστής, σεχταριστής οπαδός του Ζαχαριάδη" που κολλούσανε ρετσινιά πίσω από το όνομα του Μπελογιάννη τα αφεντικά σου οι καθοδηγητές του ψευτοΚΚΕ μεταξύ 1956 και 1974;; Για ρώτα να ενημερωθείς, γιατί τό 'θελες το λεκτικό "ξύλο" σου με τη χυδαιότητά σου...