Ανασκάλεμα

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ

(Προς τον κ.κ. κνίτη “laiko stroma”)

Το Διαδίκτυο, παρέα με την κοσμογονία που έφερε στην επικοινωνία και στη διάδοση της γνώσης και της πληροφορίας, έβγαλε επίσης από τα λαγούμια τους χιλιάδες τρωκτικά που, με το προκάλυμμα της ανωνυμίας (του οποίου χρήση κάνουμε κι εμείς φυσικά σαν ιστολόγιο και το οποίο είναι αναγκαίο για την προάσπιση της ελευθερίας του λόγου, ειδικά στην εποχή του σοσιαλιμπεριαλισμού και του σοσιαλφασισμού) χύνουνε ανενόχλητα τη χολή της χυδαιότητας.
Σ’ αυτή την κατηγορία δε θα μπορούσαν να μην εμπίπτουνε και οι «στενοί» κνίτες του Περισσού, αλλά και διάφοροι «πλατείς» κνίτες (οπαδοί, διαγραμμένοι, ΣΥΡΙΖΑιοειδείς, ΝΑΡόφιλοι κλπ.), που μάλιστα, ακριβώς λόγω της ανωνυμίας, εκδηλώνουνε στη μπλογκόσφαιρα πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι στην πραγματική ζωή τη βαθιά συγγένειά τους. Π.χ. μπορείς να βρεις μέχρι και ιστολόγια που από τη μια έχουν αγορεύσεις της Λιάνας Κανέλλη στη Βουλή, κι από την άλλη προκηρύξεις και λιβανωτό των νέων μηδενιστικών φασιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων. Δε μιλάμε φυσικά για την όσμωση κνιτών – ναριτών – αριστεροβηματιών, που φτάνει τα όρια της συνειδησιακής συγχώνευσης.

Για να περάσουμε από το γενικό στο ειδικό, η νεοτροτσκιστική – σοσιαλφασιστική λύσσα αυτού του βαθιά αντεπαναστατικού και αντιμαρξιστικού χυλού (πέρα από τις ατομικές – ψυχικές διαθέσεις των φορέων αυτών των αντιλήψεων) εκδηλώνεται πολύ έντονα σε ένα κομβικό σημείο της πολιτικής διαπάλης: στο ζήτημα των διεθνών σχέσεων και συσχετισμών.
Μπορούν να είναι όσο σκληροί θέλουν π.χ. με το εσωτερικό καθεστώς της ΕΣΣΔ, πολλοί από αυτούς, ειδικά οι ΝΑΡο-τροτσκιστές, θεωρούν το…1924 τη χρονιά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ, μπορούν να κρώζουν χίλια δυο για τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, για το νόμο της αξίας, τη σχέση Κόμματος – λαού, τη δεξιά γραμμή του 20ού Συνεδρίου και τον προδοτικό για την επανάσταση ρόλο του Χρουστσόφ… Ένα πράγμα δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους, γιατί ένα πράγμα δεν επέτρεψαν ποτέ τα αφεντικά τους: να διαβούν τον τρικυμισμένο Ρουβίκωνα και να εφαρμόσουν τις «ανακαλύψεις» τους για τη φύση της μετά το 1956 ΕΣΣΔ και Ρωσίας στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής. Ποτέ και για κανένα λόγο δεν πρέπει να ακουστεί ή να υπονοηθεί ότι η μετά το 1960 ΕΣΣΔ και μετέπειτα η ανοιχτά νεοτσαρική Ρωσία λειτουργούσε και λειτουργεί ωφελιμιστικά, επιθετικά, ιμπεριαλιστικά, τραμπούκικα, φασιστικά, ότι ποδοπάταγε  και ποδοπατάει έθνη και λαούς για τα συμφέροντα του νέου μεγαλορώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού της. Το πολύ να επιτρέπεται η κριτική ότι ήταν  ή είναι ακόμη «πολύ υποχωρητική» απέναντι στις ΗΠΑ, που παραμένουν στην ανάλυση αυτών των υποκριτών και αντιμαρξιστών «η μόνη Υπερδύναμη» και ο μόνος, μαζί με τον δυτικοευρωπαϊκό, ιμπεριαλισμός επί Γης.

Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που ο στενός ή πλατύς (δεν μπορώ να το εξακριβώσω) κνίτης με το ψευδώνυμο «λαϊκό στρώμα» επέλεξε ένα φαινομενικά «ανώδυνο» άρθρο του ιστολογίου για να χύσει τη χολή ενάντια στο ιστολόγιο, το μαοϊσμό, τον επαναστατικό μαρξισμό και φυσικά τον «αιώνιο» εχθρό του κάθε Έλληνα σοσιαλφασίστα ψευτοαριστερού, την «επάρατη» επαναστατική Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (στην οποία, παρά τα όσα έχω ξεκάθαρα γράψει, «χρεώνει» το ιστολόγιο). Αφού το θέλει έτσι λοιπόν, θα του απαντήσω εκτός των άλλων και εκ μέρους της ΟΑΚΚΕ (ας με συγχωρέσουν οι συναγωνιστές που θα μιλήσω ΚΑΙ εξ ονόματός τους), γιατί εκεί, διαπράττοντας πολιτική αλητεία, τόλμησε να αναπαραγάγει τη ναζιστικού τύπου προβοκάτσια περί «ασφαλιτισμού» της ΟΑΚΚΕ.

Αυτό λοιπόν που πόνεσε τον κνίτη, ήταν το πνεύμα του άρθρου των «Λαϊκών Αγώνων» του 1976, του τότε επαναστατικού και αντι-σοσιαλιμπεριαλιστικού ΕΚΚΕ, που πανηγύριζε το ξωπέταγμα από τον γενικά πατριώτη Αιγύπτιο ηγέτη Σαντάτ των Σοβιετικών εκμεταλλευτών από την Αίγυπτο
, που σήμανε και το πέρασμα της Αιγύπτου σε ένα προτσές ειρηνοποίησης των σχέσεων με το Ισραήλ. Δε το άντεξε ο κνίτης και εξανέστη. Παραθέτω εδώ ολόκληρο το σχόλιό του και στην συνέχεια την απάντησή μου:

Για μισή σωστή κριτική στον 20ο συνέδριο, συκοφαντήσατε την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ δίνοντας όπλα στην αμερικανική και δυτικοευρωπαϊκή προπαγάνδα.

Για 1/4 της σωστής κριτικής στο Χρουτσώφ, γίνατε χειρότεροι κι απ΄ τον χειρότερο τροτσκιστή (ή και σοσιαλδημοκράτη ευρωανανεωτή). Μπροστά στο αντιμαρξιστικό «όργιο» για σοσιαλιμπεριαλιστική-σοσιαλφασιστική ΕΣΣΔ, και για ανοιχτό καπιταλισμό «νέου τύπου» και τρίχες κατσαρές, κάνατε τις αντιεπιστημονικές τροτσκιστικές απόψεις των «εκφυλισμένων εργατικών κρατών» και των «κρατικών καπιταλισμών» να μοιάζουν όαση «μαρξισμού».

Για 1/8 της σωστής κριτικής στον Μπρέζνιεφ, γίνατε συνομιλητές του «χαρτινοτιγριώτη» Νίξον και υπογράφατε σύμφωνα φιλίας και αγάπης μαζί του. Δεν θα με εξέπληττε αν και κάποιοι (ευτυχώς λίγοι και περιθωριακοί) από σας συναινείτε, υποστηρίζετε, γουστάρετε, πανηγυρίζετε σήμερα την φασιστική πισώπλατη επίθεση της τότε τεγκικής Κίνας στο γαμ&$%νο, ξεπατωμένο από την USA, αγωνιζόμενο Βιετνάμ. Σίγουρα όμως κάποιοι πανηγύριζαν για τον αρχικάπηλο του κομμουνισμού υπερσφαγέα Πολ Ποτ με αποτέλεσμα οι αστοί να τον χρεώνουν στο κομμουνιστικό κίνημα και να το συκοφαντούν καταλλήλως.

Αντικειμενικά, το μαοϊκό (ή μαογενές) ρεύμα στο οποίο τότε ντεμέκ άνηκαν και οι σημερινοί ανοιχτοί οακκίτες, συνέβαλε αντί στην αναζωογόνηση (όπως και μερικοί όντως καλοπροαίρετοι κομμουνιστές θα ήθελαν) αλλά στην διάσπαση και την μαράζωσή του. Με τις ξεχειλωμένες ανυπόστατες φανφάρες και πράξεις τύπου «Μεγάλο Άλμα» (αγροτοβιομηχανικές κομμούνες με φτυάρια και αξίνες!), και το οργανωμένο χάος της αποσαρθρωτικής «Πολιτιστικής Επανάστασης», φέρατε αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Συμπερασματικά. Εκτρωματικός καταστροφικός αριστερισμός πέμπτης διαλογής στα εσωτερικά, αντιδραστικός δεξιός αντισοβιετικός εθνικισμός στα διεθνή. Εν ολίγοις, με τις εκτός τόπου και χρόνου ενέργειες του ψυχάκια Μάο δώσατε πάτημα στις αρχικά οπορτουνιστικές, έπειτα σοσιαλδημοκρατικές και πλέον αντισοσιαλιστικές δυνάμεις της Κίνας και κάνατε «ανθρώπους» τον Ντέγκ και τους ομοίους του. Οδηγήσατε την μεγαλειώδη Κινεζική Επανάσταση του 1949 στα σκουπίδια.
Όμως για να σταθώ ένα λεπτό. Όλα αυτά αφορούν αντιθέσεις εντός του τότε κομμουνιστικού κινήματος. Δηλαδή δεν σε αφορούν. Δεν αφορούν κανέναν οακκίτη. Κανέναν αστοφιλελεύθερο ντορομπακογιαννο-οακκίτη. Κανέναν πολέμιο-συκοφάντη των εργατικών-λαϊκών φοιτητικών αγώνων. Κανέναν συνοδοιπόρο της Μαριέτας, κανέναν αρνητή και πολέμιο απεργιών, κανέναν ξεπλυντή του Μητσοτάκη, κανέναν συγγραφέα «ντατζεμπάο» με τίτλο «Κι όμως το Ισραήλ έχει δίκιο» κ.ο.κ.

Εσύ βρίσκεσαι απέναντι από οτιδήποτε κομμουνιστικό, ντεμέκ κομμουνιστικό, αριστερό, προοδευτικό, δημοκρατικό ή άλλο μόρφωμα και κίνημα που υπάρχει στη χώρα.

Και να γιατί.

Ακόμη και το τραγικό ιδεολογικοπολιτικά ΕΚΚΕ και το ημιτραγικό Μ-Λ (κεφαλαίο) με καθυστέρηση 700 ετών προσπάθησαν να συμμαζέψουν τις ασυμμάζευτα ξεχειλωμένες προβοκατόρικες αναλύσεις τους. Το μικρό (μ-λ) και οι αλβανοειδείς ήταν μισό κλικ λιγότερο άθλιοι εξ’ αρχής. Τουλάχιστον δεν αποδέχτηκαν τις αγύρτικες τερατολογίες που συνεπαγόταν το έκτρωμα των 3 κόσμων και το σίχαμα «πρώτιστος κίνδυνος η ΕΣΣΔ». Βέβαια κανείς εξ όλων των παραπάνω δεν δικαιούται να κάνει τον τιμητή, διότι αποδέχτηκαν τις (συν τοις -χιλίοις- άλλοις αντιεπιστημονικές και σίγουρα πάντως προβοκατόρικες) παπάντζες περί σοσιαλιμπεριαλισμού-σοσιαλφασισμού.

Παρ’ όλα αυτά, όλους τους παραπάνω τους αντιμετωπίζω σήμερα σαν οπορτουνιστικό (αριστερίστικο ή μη) κομμάτι του κινήματος, κάτι που σίγουρα δεν είναι και, όσο και να κοιταχτείς στον καθρέφτη Meterizi, δεν πρόκειται να είναι, τα εξαπτέρυγα και οι γελοίοι απολογητές του Μανδραβελο-Παγκάλειου σαπίζοντα (και γι’ αυτό φασίζοντα) αστισμού, τύπου προβοκατόρικης (με κόπο συγκρατούμαι να μην πω ασφαλίτικης, όπως και πολλοί πρώην σύντροφοί σου ισχυρίζονται) «Ο» «Α» ΚΚΕ.

υ.γ Όχι, στα θέματα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης δεν είμαι με τον ασυνεπή Δελαστίκ τον σημερινό, είμαι με τον τοτινό.

υ.γ.2 Η αυτοϊκανοποιητική βαυκαλιζόμενη ρήση «κομμουνιστικό ιστολόγιο είμαστε όχι σοσιαλφασιστικό», είναι απ’ τα καλύτερα «χιτ» της χρονιάς. Μιλάμε για τρελό γέλιο.

υ.γ.3 Δεν προτίθεμαι τα ασχοληθώ ξανά με το θέμα, γιατί παρ’ ότι το θέμα ΟΑΚΚΕ κλπ έχει πλάκα δεν προσφέρεται για σοβαρή συζήτηση και είναι χάσιμο χρόνου.

υ.γ.4 Απολογούμαι (σαν Καμποτζιανός αστοδιανοούμενος) για το μακροσκελέστατο του comment.

Πάμε λοιπόν. Η κριτική του ΚΚ Κίνας στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που ξεκίνησε το 1956 με τα δύο άρθρα "Για την ιστορική εμπειρία της διχτατορίας του προλεταριάτου" και "Ακόμα μια φορά..." και ολοκληρώθηκε το 1964, με την ανοιχτή διαπάλη με το "Κ"ΚΣΕ με την ανταλλαγή δεκάδων ντοκουμέντων, δεν ήταν μισή, ήταν ολόκληρη και στην τελική της μορφή του 1964 (γιατί το 1956 υπήρχαν και λαθεμένες εκτιμήσεις για "θετικές πλευρές", που όμως αφορούσαν επί της ουσίας πραγματικά λάθη του επαναστάτη Στάλιν) ξεκάθαρη, μαρξιστική, υπερασπιστική της πραγματικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης της εποχής των Λένιν - Στάλιν. Μιας οικοδόμησης που ουσιαστικά όχι μονάχα ανατράπηκε μεταξύ 1953 και 1960, αλλά αντιστράφηκε σε ιδιοποίηση από την αστική τάξη νέου τύπου, που ηγήθηκε του σοσιαλφασιστικού ρεύματος μες στο ΚΚΣΕ, ολόκληρου του πλούτου που συσσώρευσε επί 4 δεκαετίες με το αίμα του ο σοβιετικός λαός. Από το 1960 και δώθε ΚΑΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ δε λάμβανε χώρα στην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Το μόνο πράγμα που οικοδομείτο ήταν ο αντιλαϊκός σοσιαλφασισμός, ο νέος χτηνώδικος ιμπεριαλισμός της Ρωσίας που επειδή ήρθε τελευταίος στο τραπέζι της μοιρασιάς διψάει για επέχταση, μέσα όμως από τη ραδιουργία, τη διάσπαση, την αντιστροφή κάθε πραγματικού αντικαπιταλισμού και αντιιμπεριαλισμού στο αντίθετό τους, ώστε να εξυπηρετούνται τα βρώμικα σχέδιά του.

Στην αμερικάνικη και δυτικοευρωπαϊκή αντικομμουνιστική προπαγάνδα όπλα έδωσε το ρεύμα στο οποίο ανήκεις κύριε κνίτη, γιατί ήταν τα αφεντικά των αφεντικών σου
(Σουσλόφ – Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ) που μαζί με τους δεξιούς ρεβιζιονιστές μέσα σε όλα τα ΚΚ παγκοσμίως προχώρησε σε πραξικοπήματα μέσα στα επαναστατικά κόμματα και κινήματα, σε συνεργασία με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Τολμάς προβοκάτορα να λες ό,τι λες, όταν ο πρώτος που πλήρωσε το τίμημα της αντεπαναστατικής Θερμιδώρ του 20ού Συνεδρίου ήταν ο Γραμματέας του ηρωικού ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης;;


Για πες μας, τον Τσερβενκόφ, τον συνεχιστή των Δημητρόφ – Κολάροφ στη Βουλγαρία ποιος τον πέταξε το 1954 για να βάλει στη θέση του το τσιράκι Ζίφκοφ;;


Τον τριτοδιεθνιστή Ράκοσι στην Ουγγαρία ποιος τον καθαίρεσε το 1954 και τον έστειλε στη Σιβηρία, αντικαθιστώντας τον πρώτα με τον αντεπαναστάτη Νάγκυ και μετά την αντιδραστική στην ηγεσία της εξέγερση του 1956 με το τσιράκι Γιάνος Κάνταρ;;


Ο Πολωνός σταλινικός κομμουνιστής ηγέτης Μπιερούτ πώς πέθανε το 1956 λίγο μετά τις εργασίες του 20ού Συνεδρίου;;


Ο Τσέχος επαναστάτης ηγέτης Γκότβαλντ πώς πέθανε γυρνώντας από τη κηδεία του Στάλιν το 1953;;


Ποιος συνωμότησε για να πεταχτούνε από την ηγεσία του ρουμάνικου κόμματος το 1952 η Άννα Πάουκερ  και οι Λούκα – Γκεοργκέσκου, παρά τη θέληση τόσο του Μπέρια όσο και του Μολότοφ;;


Άσε, μην πιάσουμε τα ΚΚ του δυτικού και του τρίτου κόσμου, εκεί να δεις ρώσικα πραξικοπήματα που ανεβάζανε προδότες και ρεβιζιονιστές, υποσκάπτοντας τους παλιούς λενινιστές – σταλινικούς ηγέτες και οδηγώντας τα κόμματα στην υποταγή στον ιμπεριαλισμό και στις συμμαχίες χωρίς αρχές… Βέβαια, αυτό ήτανε περισσότερο κόλπο καθησυχασμού της Δύσης, γιατί μετά το 1964 οι ψευτοκομμουνιστές το γυρίσανε στο «αντιιμπεριαλιστικό» καλαματιανό, αλλά αυτή φορά σαν εξυπηρέτηση των διεθνών συμφερόντων της ΕΣΣΔΑντίθετα η Λαϊκή Κίνα, το ΚΚ Κίνας, και όλα τα επαναστατικά Μ-Λ κόμματα που αποσπάσθηκαν από τα ρεβιζιονιστικά «Κ»Κ ήταν υπέρ μιας αρχειακής στάσης αντιπαράθεσης με τον Νο1 εχθρό τότε των λαών, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Τότε μας κατηγορούσατε κύριε κνίτη ότι θέλαμε να ανάψουμε «θερμοπυρηνικό» πόλεμο, ότι προκαλούσαμε τις «φιλειρηνικές» ΗΠΑ, στηρίζατε την Ινδία στον πόλεμό της του 1962 κατά της Λαϊκής Κίνας, τα βρίσκατε έξω από αρχές με τον προδότη του κομμουνισμού και του ελληνικού δεύτερου αντάρτικου (ΔΣΕ) Τίτο (που φυσικά μετέπειτα σαν εθνικιστής αστός ηγέτης της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας, ήταν αντιυπερδυναμικός  και σας αντιτάχτηκε λαμπρά, παίζοντας από το 1970 και μετά θετικότατο ρόλο) κλπ. Αλλού λοιπόν τα περί αμερικάνικού και δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Είστε και θα είστε κατάπτυστοι γιατί σε συνεργασία με όλη την παγκόσμια ιμπεριαλιστική αντίδραση, πνίξατε το πραγματικό τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα και το διαστρέψατε ανεπανόρθωτα. Θες να το ξανακούσεις;; ΗΣΟΥΝ ΣΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ στην αντικομμουνιστική - αντισταλινική σου σταυροφορία του 1956-1965, «σοβιετόφιλε» χρουστσοφο-μπρεζνιεφικέ μου κνίτη.

Η διαπίστωση για το σοσιαλιμπεριαλιστικό – σοσιαλφασιστικό χαρακτήρα της  μετά το 1960 ΕΣΣΔ είναι λαμπρή εφαρμογή της μαρξιστικής υλιστικής διαλεχτικής
. Η καπιταλιστικοποίηση στην ΕΣΣΔ μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους: κλασσική αστική παλινόρθωση με επαναφορά στην αστική δημοκρατία με επικεφαλής τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες ή απευθείας με φασιστικό πραξικόπημα της πιο αντιδραστικής μερίδας της αστικής τάξης., με επικεφαλής τους σοσιαλφασίστες. Έγινε το δεύτερο. Καπιταλιστικό κράτος, που κυβερνιέται με κάτι που στη μορφή μοιάζει με «διχτατορία του προλεταριάτου», δηλαδή με μονοκομματική μορφή και σκληρή εσωτερική καταστολή κάθε δημοκρατικής ή επαναστατικής φωνής, και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τους λαούς που απελευθερώθηκαν από τον ηρωικό Κόκκινο Στρατό όχι πια σαν αδελφούς, αλλά σαν κατεχόμενους, ενώ την ίδια ώρα προχωράει σε χωρίς αρχές παζάρια για να αποχτήσει επιρροή στον Τρίτο Κόσμο που μόλις είχε αποτινάξει την αποικιοκρατία, με δυο λέξεις μπορεί να χαρακτηριστεί: ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΙΚΟ στο εσωτερικό, ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ στο εξωτερικό. Καμία σχέση δεν έχουν οι λαμπρές αυτές διαπιστώσεις των Κινέζων κομμουνιστών με τα συγγενή ΜΕ ΣΕΝΑ ρεύματα του τροτσκισμού, που δεν καταλαβαίνει γρι την ΤΑΞΙΚΗ διαφορά αστικού και εργατικού κράτους και του ευρωκομουνισμού, που στο βάθος είναι χρουστσοφισμός χωρίς μπρεζνιεφισμό, επανέκδοση του σοσιαλδημοκρατικού αναθεωρητισμού αλά Μπερνστάιν, σε ακόμη χειρότερη έκδοση, αφού βγήκε μέσα από τη δολοφονία του επαναστατικού κομμουνισμού.

Από διαλεχτική δεν πάμε και πολύ καλά, ε;; Μας έφαγε ο θετικισμός. Το να λες το 1948 κρατικό καπιταλισμό την ΕΣΣΔ όπως έκαναν τότε οι προδότες  μετατροτσκιστές τύπου Καστοριάδη, Παπαϊωάννου, Στίνα κλπ., οι χειρότεροι τροτσκιστές ή η κλίκα Τίτο – Ράνκοβιτς, ήταν αντεπαναστατικό. Το να λες το ίδιο το 1970 ήταν προϋπόθεση για να είσαι στοιχειωδώς μαρξιστής στην ανάλυσή σου. Υπήρξε άλμα, α-συνέχεια, αλλαγή ποιότητας το 1953-1960 στην ταξική φύση της ΕΣΣΔ, δεν υπάρχει μονάχα ποσοτική συσσώρευση στην εξέλιξη των φαινομένων.

Η συνάντηση Μάο – Νίξον το 1972 στο Πεκίνο δεν είχε τίποτα το τυχοδιωκτικό. Μετά τη ρώσικη εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και την ρώσικη κατοχή που της επέβαλε, όπως και μετά από την ρώσικη επίθεση στη Λαϊκή Κίνα στον ποταμό Ουσούρι το 1969, και μαθαίνοντας ότι οι Ρώσοι σοσιαλναζήδες ετοίμαζαν μέχρι και βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Κίνας (υπάρχει υλικό στο Διαδίκτυο από συνομιλίες της CIA με την KGB το 1968, όπου οι Ρώσοι ρωτάνε μυστικά τους Αμερικάνους τι γνώμη θα είχαν αν η Ρωσία προχωρούσε σε χτύπημα κατά της Κίνας… «αντιαμερικάνε» της πλάκας), οι Μάο Τσε Τουνγκ και Τσου Ενλάι βλέπουν πια πως ο κύριος εχθρός των λαών είναι η διψασμένη για γεωπολιτική επέχταση νεοφασιστική ΕΣΣΔ, στα πλαίσια βέβαια της θεωρίας για τις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, προδρόμου  και βάσης της Θεωρίας των Τριών Κόσμων (το 9ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας του 1969 είχε ορίσει τις δύο υπερδυνάμεις σα τους κύριους εχθρούς των λαών, ωστόσο έδινε μια έμφαση στην αμερικάνικη υπερδύναμη.  Την εισήγηση εκεί την είχε κάνει ο Λιν Πιάο. Αυτή η έμφαση άλλαξε στην 2η Πλατειά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Κίνας στο Λουσάν τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1970,  και έπεσε πια στην νεοχιτλερική ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, με την ήττα της «αριστερής» σοσιαλφασιστικής γραμμής Λιν Πιάο και της «αριστερής» ρεβιζιονιστικής γραμμής του Τσεν Ποτά, του λεγόμενου «Τρότσκι της Κίνας»).

Η τακτική προσέγγιση με τις ΗΠΑ είχε ακριβώς αποτρεπτικό – ειρηνόφιλο χαρακτήρα, και δε σήμαινε καμία υποχώρηση αρχών στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Ήταν μια επαναστατική πολιτική που αν συνεχιζόταν και δε νικιόταν από το σοσιαλφασισμό του Τενγκ, θα μπορούσε να φρενάρει και την κατρακύλα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αφού θα άναβε παντού τον αγώνα «Κόκκινη Σημαία ενάντια σε Κόκκινη Σημαία», κι έτσι σήμερα δε θα φαινόταν τόσο μειοψηφικό το ρεύμα που λέει πως Ρωσία και Κίνα, με τον ψεύτικο "αντιιμπεριαλισμό" τους, είναι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών από τις -σε παρακμή πια - ΗΠΑ.

Βεβαίως και το δίκιο στη διαμάχη Κίνας  - Βιετνάμ το 1979 ήταν με την Λαϊκή Κίνα
(της οποίας επικεφαλής ήταν ακόμη ο γενικά επαναστάτης Χούα Κούο Φενγκ - στη φωτό Κινέζες στρατιωτίνες στον πόλεμο με το Βιετνάμ). Οι Βιετναμέζοι ρεβιζιονιστές, μετά την ηρωική νίκη του βιετναμέζικου λαού κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αντί να αφιερωθούν στην αυτοδύναμη ανάπτυξη και στα ειρηνικά έργα ανοικοδόμησης, αρχίσανε με τις πλάτες του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού τα τραμπουκιλίκια στην ευρύτερη Ινδοκίνα, μεταξύ άλλων και κατά της Καμπότζης. Το καθεστώς Πολ Ποτ είχε πράγματι τη μικροαστική καταστροφική «αριστερή» ρεβιζιονιστική γραμμή που είχαν και οι «4» στην Κίνα, και σίγουρα δυσφήμησε την κομμουνιστική πολιτική με τις μεσαιωνικού τύπου γελοιότητες του «αγροτικού κομμουνισμού» του. Ωστόσο δεν ήταν ένα καθεστώς που άσκησε βία σε γειτονικά έθνη, αντίθετα δέχθηκε βία από τους βιετναμέζους ρεβιζιονιστές διχτάτορες, οπότε και η αντίστασή του σε αυτούς ήταν δίκαιη και η εισβολή της Κίνας στο Βιετνάμ - χωρίς να προσαρτήσει τίποτα και αποχωρώντας στη συνέχεια η ίδια χωρίς να επιβάλλει κατοχή ούτε σε ένα χωριό του Βιετνάμ – δικαιολογημένη. (Τελικά ρε φίλε, είμαστε αστοί της Ντόρας Μπακογιάννη ή  αριστεριστές του Πολ Ποτ;; Αποφάσισε, γιατί μπερδεύεσαι…)

Το Μεγάλο Άλμα στην Κίνα του 1958 ήταν η απάντηση της αριστερής πλειοψηφίας στο ΚΚ Κίνας στη δεξιά γραφειοκρατική παραφθορά της σοβιετικής αγροτικής κολεχτίβας επί Χρουστσόφ, όπου τελικά δημιουργούνταν αστικές κλίκες στη διαχείριση και διανομή του προϊόντος, καθώς και στις συναλλαγές με την κρατική εξουσία
. Πράγματι έγιναν «αριστερά» - βολονταριστικά λάθη στο Μεγάλο Άλμα, αυτό όμως δεν αναιρεί πως ήταν μια πρωτόγνωρη επανάσταση για την κινεζική ύπαιθρο που βρήκε απέναντί της τον ιμπεριαλισμό, το ρεβιζιονισμό, και όλο το δεξιό συρφετό μέσα στην ίδια την Κίνα. Όσο για τη ΜΠΠΕ, ήταν μια τεράστιας σημασίας για τον παγκόσμιο μαρξισμό σύλληψη για τον τρόπο που πρέπει να δίνεται η πάλη κατά του ρεβιζιονισμού, με τη συμμετοχή των μαζών. Στο βάθος, είναι η διόρθωση από τον επαναστάτη Μάο του λάθους του επαναστάτη Στάλιν, που δεν κατέβασε την πάλη από τα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΣΕ(μπ.) μέσα στην κοινωνία και στις εργατοαγροτικές μάζες.

Φυσικά και κει έγιναν «αριστερά» λάθη
, με κυριότερο ότι από ένα σημείο και μετά δε μπόρεσε να δημιουργηθεί, μετά το πέρασμα της μεγάλης θύελλας, η ενότητα των μαζών και του κόμματος σε ανώτερη βάση, αλλά επικράτησε εμφυλιοπολεμικό κλίμα που διέσπασε το λαό, όπως επίσης και το ό,τι διαπομπεύτηκαν σα «δεξιοί» χιλιάδες παλιοί επαναστάτες του ΚΚ Κίνας από τη δεκαετία του ’20 και του ’30, πράγμα που τους έσπρωξε αργότερα στην αγκαλιά του δεξιού σοσιαλφασίστα Τενγκ Ξιάο Πινγκ. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τον κοσμοϊστορικό χαρακτήρα της Πολιτιστικής Επανάστασης στον εμπλουτισμό του μαρξισμού όσον αφορά στις μορφές της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονισμό και στην καπιταλιστική παλινόρθωση

Τώρα, για το μ-λ κίνημα
γενικώς (στη φωτό ο Βέλγος παλιός κομμουνιστής ηγέτης Ζακ Γκριππά, που πέρασε με το μαοϊσμό αλλά μετατράπηκε σε οπαδό του Λιού Σάο Σι και τελικά, στα γεράματά του, και της  σάπιας πια ΕΣΣΔ), για τα μικροαστικά του λάθη στη Δύση και στον Τρίτο Κόσμο, αυτά ήταν απόρροια της αδυναμίας του παγκόσμιου προλεταριάτου να ζυμώσει και να αφομοιώσει τόσο γρήγορα τη μετατροπή του σοσιαλισμού σε σοσιαλφασισμό, να αντιληφθεί το εκτρωματικό της αντιστροφής. Έτσι, αντικειμενικά στα μ-λ κόμματα επικράτησαν σαν καθοδηγητές οι μικροαστοί που πάντα ενθουσιάζονται με το καινοτόμο και ρηξικέλευθο, αλλά και γρήγορα απογοητεύονται και τα παρατάνε, οι οποίοι μπάταραν σα βάρκες δεξιά και «αριστερά», χαρίζοντας ένα μεγάλο μέρος της τίμιας αριστερής μάζας στο ρεβιζιονισμό και εγκαταλείποντας το κομμουνιστικό πλοίο σα τα ποντίκια όταν ο Τενγκ τσάκισε τους επαναστάτες και  άρχισε την παλινόρθωση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων στην Κίνα στα 1978-1980.

Γι΄ αυτά όμως πολύ λίγο μπορεί να μιλάει ένας οπαδός των ψυχιατρείων, των εισβολών σε ανεξάρτητες χώρες, των χιτλερικού τύπου «παλλαϊκών» κρατών, της πλήρους διαστρέβλωσης της μαρξιστικής θεωρίας, της κολιγιάς με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που μετά έγινε λυσσασμένος ανταγωνισμός μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ για σφαίρες επιρροής, των δολοφονιών και των εξοριών επαναστατών κομμουνιστών του ΚΚΣΕ(μπ.), του ΚΚΕ και δεκάδων άλλων ΚΚ, ένας οπαδός των ραδιουργιών της
KGB που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιεί τους λαϊκούς πόθους για να στήνει δικά της πραξικοπήματα και να αλυσοδένει τους λαούς…Έτσι, κνίτη;

Εδώ αρχίζεις και μπαίνεις λοιπόν στην καθ’ αυτό αλητεία. Τολμάς λοιπόν κνίτη αρχιαποστάτη του μαρξισμού, που εξαιτίας του φασιστικού παγκόσμιου ρεύματος στο οποίο ανήκεις οι μάζες όλου του πλανήτη έχουν αποστραφεί τον κομμουνισμό, να λες πώς οι μαοϊστές βρίσκονται εκτός πλαισίων κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό το λες συκοφαντώντας τη μόνη συγκροτημένη σε οργάνωση μαοϊστική δύναμη σήμερα στη χώρα, την ΟΑΚΚΕ, σα ντορομπακογιαννική, μητσοτακική, αντικινηματική και φυσικά φιλοϊσραηλινή.

Κατ΄ αρχήν, αν σου απαντήσω αναλυτικά, πρέπει να σου εκθέσω δω όλη την μαρξιστική πολιτική ανάλυση του εθνικού και διεθνικού γίγνεσθαι, πράγμα που απαιτεί διατριβή κι όχι αρθράκι σε ιστολόγιο. Ωστόσο, συνοπτικά: πράγματι οι μαοϊστές θεωρούν την πτέρυγα της αστικής τάξης που εκφράζει η Μπακογιάννη και το ρεύμα της τη ΛΙΓΟΤΕΡΟ αντιδραστική, ακριβώς γιατί είναι φιλοευρωπαϊκή και σχετικά δημοκρατική (αν και πολύ λιγότερο δημοκρατική από τους αντίστοιχους ευρωπαίους ομολόγους της). Είναι η σχετικά πιο αναπτυξιακή, λιγότερο κρατικογραφειοκρατική, δε χρησιμοποιεί «εργατικά αντικαπιταλιστικά» συνθήματα ώστε να παραπλανάει τους εργάτες, άρα και η πάλη εναντίον της μπορεί να γίνει πιο εύκολα και ξεκάθαρα, υποστηρίζει την προοπτική της χώρας μας εντός των πλαισίων της ΕΕ κι όχι την προσχώρηση στο ρωσοκινέζικο άξονα, τέλος δεν παίζει με τον κανιβαλικό ελληνικό εθνοσωβινισμό που ζητάει από καταβολής ελληνικού κράτους να κόβει κομμάτια από γειτονικές χώρες για να τα προσαρτήσει. Σαν αστική φράξια φυσικά, έχει όλα τα κακά της μοίρας της: αντεργατισμό, αστική υπεροψία, συμβιβαστικό με το φασισμό πνεύμα, έναν κάποιο εθνικισμό, υποκρισία, αντιλαϊκότητα.

Γι’ αυτά όλα όμως, και πάλι πολύ λίγο μπορεί να μιλάει ένας κνίτης, ένας οπαδός κάθε φασισμού και ναζισμού επί Γης αρκεί αυτός να είναι αντιαμερικάνικος
, ένας φίλος του σημερινού κινεζικού καθεστώτος που σκοτώνει απεργούς με μια σφαίρα στο σβέρκο, ένας κνίτης που δεν έβγαλε ποτέ άχνα για τη σκανδαλώδη εύνοια και τις χαριστικές αναθέσεις – ξεπούλημα όλης της χώρας στους ολιγάρχες που φτιάχτηκαν με τις πλάτες της Ρωσίας και του ψευτοΚΚΕ τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Γερμανού, Μυτιληναίου, Καραγκουλέ και σία, στις ναζιστικές COSCO, ένας κνίτης φίλος του Αχμαντινετζάντ του Ιράν που κρεμάει αντιφασίστες αγωνιστές στις πλατείες, ένας κνίτης που θεωρεί το μαφιόζικο αστυνομοκρατικό φασιστικό καθεστώς Πούτιν «αντίβαρο στις ΗΠΑ» και κρυφοχαίρεται με εισβολές τύπου Ρωσίας στη Γεωργία το 2008.
Ένας κνίτης που δε βγάζει άχνα για το δυνάμωμα της Χρυσής Αυγής και το ναζιστικό δηλητήριο που γεμίζει τις ψυχές του λαού μας, ένας κνίτης που έχει για βουλευτή του τη σωβινοφασίστρια Κανέλλη που στο περιοδικό της γράφουν «πρώην» χρυσαυγίτες και ΛΑΟΣτζήδες, ενώ ο «πρώην» σύντροφός του Καζάκης είναι ιδεολογικός γκαϊουλάιτερ της φασιστικής «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη.

Και ξέρεις ποια είναι η διαφορά κύριε αντεπαναστάτη και αντιδημοκράτη;; Οι μαοϊστές, εν προκειμένω η ΟΑΚΚΕ στην οποία αναφέρεσαι, έγραψε άρθρο στην εφημερίδα της και ξεκαθάρισε ΑΠΟΛΥΤΑ τη θέση της για τη «Δημοκρατική Συμμαχία» της Μπακογιάννη, και με πολύ σκληρή κριτική μάλιστα, καταγγέλλοντας την και για τον αστισμό της στρατηγικά και πως υποτάσσεται στα θέσφατα του σοσιαλφασισμού σε μια σειρά ζητήματα και δεν παίρνει αρχειακές δημοκρατικές θέσεις. Στον ψευτοΡιζοσπάστη σου όμως, δεν τολμάτε να γράψετε ανοιχτά αν είστε ή δεν είστε με τον Πούτιν, τον Αχμαντινετζάντ, τη Σπίθα, τους Κινέζους φασίστες ψευτοκομμουνιστές κλπ. Γιατί; Γιατί ένα ρεύμα ή κόμμα (ψευτοΚΚΕ) που δεν έχει αρχές και θεωρεί σκουλήκια και ηλίθιους ακόμα και τους ίδιους τους οπαδούς του, δεν ενδιαφέρεται να πει σταράτα και ωμά - ανοιχτά τη θέση του, αλλά θέλει ακριβώς να την αφήνει αιωρούμενη για να κάνει όλες εκείνες τις μανούβρες που συμφέρνουνε το «στρατόπεδό» του, εν προκειμένω το ανατολικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο Ρωσίας – Κίνας – Ιράν.

Η ΟΑΚΚΕ, και το προσυπογράφω, έχει δηλώσει καθαρά: ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – ΛΑΟΣ βρίσκονται δεξιότερα από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, και φυσικά από τη ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη. Αν π.χ. σε δεύτερο γύρο δημοτικών εκλογών πέρναγε ένας του ψευτοΚΚΕ κι ένας της ΔΗΣΥ, σαν κομμουνιστής συνειδητότατα και ανοιχτά, μπροστά στο λαό, θα ψήφιζα εκείνον της ΔΗΣΥ.
Γιατί απλούστατα, κνίτη, σας θεωρούμε ασύγκριτα δεξιότερους και του Μητσοτάκη και της Μπακογιάννη
(κι όμως, δε συγκυβέρνησαν οι μαοϊστές με το Μητσοτάκη και με τους μοναρχοφασίστες που κούρνιαζαν ακόμη τότε στη ΝΔ, αλλά το «αντικαπιταλιστικό» ψευτοΚΚΕ σου!!) Αυτό σε πονάει πιο πολύ απ’ όλα κνίτη, γι’ αυτό λυσσάς. Γιατί εσύ έχεις μάθει άλλα να λες ανοιχτά κι άλλα «σε στενό κύκλο», να ψηφίζεις π.χ. ΝΔ στα κρυφά στους δεύτερους γύρους αλλά να λες «λευκό», να κάνεις υπόγειες συμμαχίες με τα χειρότερα κατακάθια των κλασσικών αστικών κομμάτων στις εκλογές πρυτάνεων, στα σωματεία, στους επαγγελματικούς συλλόγους που ποτέ δε τις μαθαίνει ο λαός κλπ. Οι μαοϊστές κύριε υποκριτή Ό,ΤΙ ΑΠΟΨΗ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ Ό,ΤΙ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΝΟΥΝ (εδώ μιλάω για την ΟΑΚΚΕ, που είναι οργάνωση) τη λένε, την περιγράφουν και τη θέτουν στην κρίση του εργαζόμενου λαού ΑΝΟΙΧΤΑ.

Γι’ αυτό χάνεις την ψυχραιμία σου, κνίτη, και ωρύεσαι όταν πέφτεις απάνω σε μαοϊστές. Γιατί κάτι βαθιά μέσα σου, ένα σκίρτημα,  που ούτε εσύ ο ίδιος δε το παραδέχεσαι στον εαυτό σου, σου λέει φευγαλέα πως κομμουνισμός είναι αυτό που έχεις μπροστά σου κι όχι τα παραμύθια του σοσιαλφασισμού σου. Το ίδιο ισχύει και για την αρχειακή θέση των μαοϊστών ότι η ισλαμοφασιστική και επί της ουσίας προδοτική του παλαιστινιακού αγώνα Χαμάς βρίσκεται δεξιότερα και του δεξιότερου Ισραηλινού σωβινιστή.  Το ίδιο ισχύει και για τη στήριξή των μαοϊστών στη Φατάχ - ΟΑΠ και στον αγώνα της για ένα βιώσιμο δημοκρατικό παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ (παρά τον προβοκατόρικο χαρακτήρα του ρωσοσπουδαγμένου αντισημίτη Αμπάς).

Πράγματι λοιπόν είμαστε απέναντι από τα αυτοθεωρούμενα «αριστερά» ψευτοκινήματα που θαυμάζεις, και στα οποία (με εξαίρεση το μεταναστευτικό) σε λίγο θα είσαι παρέα με τη Σπίθα και τη Χρυσή Αυγή, αν δεν είσαι ήδη (στην απεργία προχτές η φασιστική "Σπίθα" ήταν εκεί!!). Να είσαι σίγουρος όμως ότι οι θέσεις των μαοϊστών είναι πολύ δημοφιλέστερες στην πλατιά μάζα των δημοκρατών σε αυτή τη χώρα από τις θέσεις του σοσιαλφασιστικού εσμού. Οι θέσεις για την ανάπτυξη της χώρας μας, για να γίνει ανεξάρτητη κι ο λαός της ευτυχισμένος και για την καταπολέμηση του παραγωγικού σαμποτάζ  με τα ψευτο-οικολογικά προσχήματα (που ο κόσμος το βλέπει μπροστά στα μάτια του), για την ανάγκη καταπολέμησης του φασισμού και του κανιβαλισμού, για τη δημοκρατία στα συνδικάτα, για την ανάγκη πάταξης της διαφθοράς στην κρατικογραφειοκρατία, για την ανάγκη η χώρα να μείνει μέσα στο σχετικά δημοκρατικό πλαίσιο της ΕΕ και να μη γίνει Ιράν, για την ανάγκη δημοκρατικού επαναστατικού τσακίσματος της σαπίλας που μας έφερε στη χρεοκοπία, για την ανάγκη να σταματήσει το δουλεμπόριο μεταναστών με κλείσιμο των συνόρων και παράλληλο τσάκισμα του ρατσισμού με δικαιώματα στους εγκαταστημένους μετανάστες είναι πλειοψηφικές στο δημοκρατικό λαό, κι ας μην έχει ακούσει ούτε μια φορά για μαοϊσμό. Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ πως ο λαός δεν εμπιστεύεται, δεν αγαπάει, δε νιώθει δικιά του ούτε τον συγκινεί συναισθηματικά και ανθρώπινα η «αριστερά» σου και η πλατφόρμα της, κνίτη. Δε σε πάει, δε σε γουστάρει ο λαός, γιατί τον υποτιμάς, τον ταπεινώνεις, τον θεωρείς υποταχτικό του κεφαλαίου, του επιβάλλεις «αγώνες» που δεν καταλαβαίνει και στους οποίους δε  θέλει να συμμετέχει, του εκβιάζεις τη συνείδηση.

Το σημερινό «ΕΚΚΕ» του Μπίστη και τους Διαρρήχτες («ΜΛΚΚΕ») τους εχτιμάς, γιατί ακριβώς εντάχθηκαν στο δικό σου «αντικαπιταλιστικό» σύμπαν
, γι΄ αυτό και ουσιαστικά είναι ιδεολογικά σου παραρτήματα πια, χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης. Να σου πω την αλήθεια, πιο τίμιο μου φαίνεται πλέον να είναι κάποιος στο ψευτοΚΚΕ παρά στους Διαρρήχτες (το «ΕΚΚΕ» δεν έχει πάνω από 10-20 μέλη, είναι καρικατούρα του εαυτού του, πλήρως υποταγμένο στους τροτσκιστές συμμάχους του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Διαβατήριο για να λες σήμερα όσα «επαινετικά» λες γι’ αυτούς, είναι ακριβώς ότι εγκατέλειψαν ο,τιδήποτε είχε να κάνει με αντισοσιαλφασιστικό - αντισοσιαλιμπεριαλιστικό αγώνα
, δηλαδή τελικά ο,τιδήποτε είχε να κάνει με πραγματικό κομμουνισμό και μαοϊσμό. Κι αυτοί έχουν μεγαλύτερες ευθύνες από τους Αργεντινούς π.χ. συντρόφους τους, γιατί αυτοί σαν Έλληνες είχαν την αντίθετη γραμμή μπροστά τους και επέλεξαν την υποταγή στο ψευτοΚΚΕ, σα μικροαστοί μέχρι μυελού των οστών που ήτανε…

Το ΚΚΕ(μ-λ) ήταν έτσι κι αλλιώς από το 1976 στο καράβι της κνίτικης ανάλυσης σε όλα τα διεθνή ζητήματα
, αφού ακολούθησε το χοτζικό αριστερισμό - εθνοτροτσκισμό, ο οποίος μετατράπηκε σε ανοιχτό σοσιαλφασισμό και συγχωνεύτηκε τελικά με το μπρεζνιεφισμό (δες τις ιδιαίτερα αντιδραστικές θέσεις της ελληνικής Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55, που είναι φασιστικότερες στη μορφή εκείνων του ψευτοΚΚΕ π.χ. για τη Γεωργία το 2008). Δεν είναι καθόλου απορίας άξιον λοιπόν γιατί εκτιμάς τους ΚΚΕ(μ-λ)δες, που κι αυτοί πια, ειδικά μετά το Δεκέμβρη του 2008, περάσανε στον ανοιχτό τροτσκισμό, ενώ αναδημοσιεύουνε συνεχώς άρθρα «μαρξιστών» της «Νέας Αριστεράς» και του νεοαλτουσερισμού - νεοτροτσκισμού, έχοντας κόψει και τυπικά κάθε σχέση με τη μαοϊστική αντιιμπεριαλιστική ανάλυση.

Πάγκαλος και Μανδραβέλης ανήκουν επίσης στη μη φασιστική πτέρυγα της αστικής τάξης, ο ένας σαν αστός πολιτικός και ο άλλος σα δημοσιογράφος
. Στο μεν Πάγκαλο, δε σε ενοχλεί η κουμπαριά του με τον Κόκκαλη ή το ό,τι συμφωνεί με την κινέζικη επέλαση (όπως άλλωστε και η οπορτουνίστρια αστή Μπακογιάννη), αλλά το γεγονός ότι αφ’ ενός είναι αναπτυξιακός και δυτικόφιλος, ευρωπαϊστής αστός, αφ’ ετέρου ότι χτυπάει με αξιοσημείωτη συνέπεια το ψευτοΚΚΕ και το ψευτοΚΚΕ Β’ (το ΣΥΝ του Τσίπρα εννοώ), επιθέσεις με τις οποίες στο 90% τους συμφωνώ (αν και όχι όταν χρησιμοποιεί και τον ιστορικό αντικομμουνισμό, που χτυπάει και το πραγματικό ΚΚΕ). Στο δε Μανδραβέλη, σε ενοχλεί ότι παίρνει αρχειακή θέση ενάντια στα ψευτοκινήματα του τραμπουκισμού και του φασισμού, τύπου ψευτοαπεργίες του ΠΑΜΕ με τις «περιφρουρήσεις» χωρίς απεργούς  και τύπου «δεν πληρώνω» του μπαταχτσή κρατικοδίαιτου ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό πως π.χ. ο νεοακροδεξιός ανατολικόφιλος Σαμαράς, η Σπίθα, η συνειδητή σαμποταρίστρια της ανάπτυξης συνασπισμαία υπουργός Μπιρμπίλη και ο αρχισαμποτέρ Χρυσοχοϊδης, το ΛΑΟΣ και οι χρυσαυγίτες είναι για σένα τον «επαναστάτη» και «κομμουνιστή» μικρότερο κακό από τον Πάγκαλο και τον Μανδραβέλη. Δηλαδή θεωρείς το φασισμό, και μάλιστα τον ξενόδουλο φασισμό, μικρότερο κακό από την αστική δημοκρατία. Σα τους χειρότερους τροτσκιστές στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σε πολύ χειρότερη και συνειδητή σοσιαλφασιστική έκδοση.

Με το Δελαστίκ είσαι με τον τοτινό κι όχι με το σημερινό, γιατί παρά το σοσιαλφασισμό του έκανε το λάθος να πάρει μια «κάπως» μη ρώσικη θέση στο ζήτημα της Τσετσενίας πριν λίγα χρόνια, που ακόμα ο αμιγής κνιτισμός του Περισσού, το πραχτορείο της Ρωσίας δηλαδή, δε του τη συγχωρεί. Κατά τη γνώμη μου όμως, αγάπησέ τον πάλι, δε θα το ξανακάνει. Τώρα για τον Καμποτζιανό αστοδιανοούμενο, νομίζω πως μέχρι και κείνος στέκεται πιο προοδευτικά ιστορικά από το σάπιο Έλληνα κνίτη φιλοσπίθα και φιλοχρυσαυγίτη.

Ίσως να αναρωτιέσαι γιατί το ύφος μου είναι τόσο επιθετικό, ενώ θα μπορούσε η απάντησή μου να είναι πιο «ήρεμη». Ο λόγος είναι ότι, σαν κοινός προβοκάτορας και πολιτικά άτιμος, πέταξες τη φασιστική σου νύξη περί «ασφαλιτισμού» της ΟΑΚΚΕ. Αυτό το παίρνω προσωπικά όχι απλά επειδή ξέρω τους συναγωνιστές της ΟΑΚΚΕ, αλλά επειδή κατά βάθος απευθύνεται και στους μη κομματικά οργανωμένους μαοϊστές, σε κάθε αντι-σοσιαλφασίστα, και είναι κατηγόρια που λανσαρίστηκε από το ψευτοΚΚΕ του Φλωράκη για το ΕΚΚΕ της δεκαετίας του ’70.

Οι ζηλωτές της ανώνυμης φασιστικής χυδαιότητας θα μένουν πάντοτε στιγματισμένοι, γιατί όταν τους τελειώνουν τα επιχειρήματα στο πεδίο της πολιτικής, περνάνε στο ναζιστικό γκεμπελισμό, σε στυλ «πες πες κάτι θα μείνει». Η αλήθεια είναι όμως, κύριε αγύρτη, πως παρά το ό,τι ο καθένας φυσικά και έχει δικαίωμα να διαφωνεί εν μέρει ή εξ ολοκλήρου με την ΟΑΚΚΕ, κανένας δεν έχει να της προσάψει ο,τιδήποτε αφορά ψευτιά, υποκρισία, ραδιουργία, αναντιστοιχία λόγων – πράξεων. Όταν η ΟΑΚΚΕ βρέθηκε, στα 1992, στην Αντιπολεμική Αντιεθνικιστική Συσπείρωση παρέα με διάφορες δυνάμεις του τροτσκισμού, του «αριστερού» ευρωκομουνισμού, του ρεβιζιονισμού, του αναρχισμού κλπ., όλοι είχαν αναγνωρίσει πως ουδέποτε διέστρεψε την αλήθεια, ουδέποτε έλεγε μισόλογα και φραξιόνιζε, αντίθετα πάντοτε έμπαινε μπροστά στην εφαρμογή κάθε απόφασης που παιρνόταν, σε αντίθεση με διάφορους άλλους, ενώ είχε και το  πιο προλεταριακό στυλ δουλειάς και ύφος, αφού είναι –από τις λεγόμενες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις – εκείνη που έχει τη μεγαλύτερη γείωση στην αμιγώς παραγωγική εργατική τάξη. Για ασφαλίτικες πραχτικές, ψάξε σε αυτούς που διαρρηγνύουν γραφεία πηδώντας μάντρες και κλέβουνε ξένη περιουσία, ενώ φορτώνουνε δικά τους χρέη σε άλλους. Κάτι θα ξέρει η καθοδηγητική ομάδα των Διαρρηχτών («ΜΛΚΚΕ») για όλα αυτά, δε νομίζεις;;
 

Επίσης, φιλοχρυσαυγίτη κνίτη, οπαδέ της Λιάνας Κανέλλη και της Αλέκας Παπαρήγα, του Ζιρινόφσκι δηλαδή και του Ζιουγκάνοφ, όταν εσύ έκανες τις συμμαχίες σου με τους εθνικοφασίστες «για τη Σερβία», τα μέλη και οι φίλοι της ΟΑΚΚΕ που αφισοκολλούσανε πήγαιναν στο νοσοκομείο από τις επιθέσεις χρυσαυγιτών, ενώ τα γραφεία της δέχονταν εμπρηστικές επιθέσεις.

Άσε λοιπόν οπαδέ και ακόλουθε των πρακτόρων της KGB και δολοφόνων του Ζαχαριάδη και του παλιού ΚΚΕ την ασφαλιτολογία, γιατί τα αφεντικά των αφεντικών σου έχουν κάνει το πραχτοριλίκι, την υποκρισία και τη διπροσωπία επιστήμη

Μ΄ αρέσει πάντως όταν αρχίζετε και χάνετε την ψυχραιμία σας… Γέλιο λες πως έχει η υπόθεση κνιτάκο, αλλά έκατσες κι έγραψες το σεντονάκι σου, κάτι που δε θα έκανες πριν από μια δεκαετία… Τι να κάνουμε όμως, πάρ’ το απόφαση, κι αυτό αφορά όλους τους μαοϊστές, οργανωμένους ή μη: τέλειωσε ο καιρός που τα κομμουνιστικά σύμβολα τα νεμόταν προνομιακά ο αντικομμουνιστικός φασισμός σας.
Θέλετε δε θέλετε, θα μάθει ο λαός μας ότι δεν είστε συνεχιστές αλλά προδότες της υπόθεσης του παλιού ΚΚΕ της Ακροναυπλιάς, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπελογιάννη, του αντιφασιστικού και λαϊκοδημοκρατικού, του αντιιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα.
Δε θα μιλάτε μόνοι σας, όπως έχετε συνηθίσει...

Οι τάξεις των πολέμιών σας, από τα αριστερά και δημοκρατικά, πληθαίνουν. Και το ξέρεις πιστεύω καλά κνίτη πως τελικά ο φασισμός και ο σοσιαλφασισμός θα καταλήξουνε στα αζήτητα και πως ο χρόνος και η ιστορία δουλεύουν για τους λαούς και την επανάσταση…

Υ.Γ. Αλήθεια, "επαναστάτη", μήπως έχεις ακούσει τη φράση "αριστεριστής, σεχταριστής οπαδός του Ζαχαριάδη" που κολλούσανε ρετσινιά πίσω από το όνομα του Μπελογιάννη τα αφεντικά σου οι καθοδηγητές του ψευτοΚΚΕ μεταξύ 1956 και 1974;; Για ρώτα να ενημερωθείς, γιατί τό 'θελες το λεκτικό "ξύλο" σου με τη χυδαιότητά σου...

14 σχόλια:

  1. Αν και δεν είμαι σε καμμία περίπτωση ειδικός για τα εσωτερικά των κομμουνιστικών παρατάξεων και τις μεταλλάξεις τους, συγχαρητήρια για το άρθρο. Οτιδήποτε ξεσκεπάζει και καταγγέλλει την αντιδημοκρατική και αντιαναπτυξιακή, σαμποταριστική πολιτική των ψευτοαριστερών κομμάτων που έχουν ταυτίσει τον όρο «κομμουνισμός» και «αριστερά» με τον άθλιο εαυτό τους είναι πολύτιμο. Ιδίως όταν προέρχεται από μαρξιστές - κομμουνιστές, γιατί τους αστοφιλελεύθερους οι φασίστες της ψευτοαριστεράς τους εξουδετερώνουν στα μάτια του λαού ως υπηρέτες του κεφαλαίου κλπ.

    Όμως μετά τα εύσημα θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση: ο χαρακτηρισμός «προδότης» για τους δύο σπουδαιότερους νεοέλληνες διαννοητές του 20ου αιώνα (μαζί με τον Π. Κονδύλη), Καστοριάδη και Παπαϊωάννου, είναι το λιγότερο ατυχής.
    Καταρχήν γιατί κανένας από τους δύο δεν υπήρξε ασυνεπής προς αυτά που υποστήριξε, και κατά δεύτερον συγκεκριμένα για τον Παπαϊωάννου γιατί αυτός υπήρξε ξεκάθαρα ακαδημαϊκός διαννοούμενος και σε καμμία περίπτωση κομματικός, παραταξιακός, «επαναστατικός», ούτε καν μαρξιστής. Ο δε Καστοριάδης παρότι παρέμεινε ως το τέλος φιλοεπαναστατικός αρνήθηκε από νωρίς τον χαρακτηρισμό «μαρξιστής».

    Πέραν αυτού είναι δικαίωμα του καθένα ακόμα και να αλλάζει άποψη, δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό, ούτε δικαιολογείται κανείς να τον χαρακτηρίζει «προδότη» επειδή δεν συμφωνεί με όσα ο ίδιος πιστεύει. Προδότης είναι ο πολιτικός παράγων που παριστάνει πως ανήκει σε έναν χώρο ενώ δουλεύει για τον αντίπαλο, ούτε καν ο πολιτικός που ανοιχτά εγκαταλείπει μια θέση και υιοθετεί μια άλλη. Στην περίπτωσή μας πρόκειται για διαννοούμενους που διατυπώνουν αναλύσεις και απόψεις, και βεβαίως ό,τι κάθε στιγμή υποστηρίζουν είναι αυτό στο οποίο η έρευνα και η σκέψη τους καταλήγει. Αλλοίμονο αν υπάρχει κάποια «γραμμή» στην οποία ο διαννοούμενος πρέπει να συμμορφώνεται, και αν το έργο του κρίνεται όχι με επιστημονικά και αναλυτικά κριτήρια αλλά με το αν συμφωνεί με την α ή β πολιτική θέση και προπαγάνδα.

    Επ'ευκαιρίας να πω επί της ουσίας των θέσεων ότι η «Γέννεση του Ολοκληρωτισμού» του Παπαϊωάννου είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο και εντελώς σαρωτικό για τους ίδιους τους μπολσεβίκους, που θα άξιζε τον κόπο και θα είχε πολύ ενδιαφέρον κάποιος κομμουνιστής να προσπαθήσει να το αντικρούσει, εννοώ διεθνώς γιατί στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ τέτοια μεγέθη, πράγμα που δεν έχει όμως συμβεί ως τώρα (σημ: δεν είναι δυνατόν λοιπόν να αποκαλείται ο Π. «προδότης» γιατί αρνείται τον ίδιο τον μπολσεβικισμό, δεν παρέστησε ποτέ τον κομμουνιστή, ενώ είναι εξόχως κριτικός και προς τον Μαρξ, άσχετα αν τον μελετάει και τον εκτιμά- ο Μαρξ ανήκει στον κόσμο του πνεύματος όπως και κάθε άλλος διαννοητής, όχι στους τάχα οπαδούς του που ο ίδιος μάλιστα πρόλαβε και εν ζωή να κατακρίνει). Επίσης τα κριτικά του Μαρξ άρθρα του, που εκδόθηκαν μετά το θάνατό του από τον Ρεϋμόν Αρόν -που χαρακτήριζε τον εαυτό του «μαρξιάνο» για να δηλώσει πως εκτιμούσε τον Μαρξ αλλά απεχθανόταν τους μαρξιστές- είναι εξίσου σπουδαία κείμενα, όπως και η «Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας» του Κ. που στο πρώτο μέρος της είναι κι αυτή κριτική του Μαρξ.

    Ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί με όσα γράφονται από τον Παπαϊωάννου και τον Καστοριάδη, πράγμα πολύ δύσκολο γιατί είναι άριστα τεκμηριωμένα και αντικειμενικά, δεν δικαιολογείται να τους στιγματίζει ως τάχα «προδότες» επειδή ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του τμήμα μιας ιδεολογίας με την οποία κι εκείνοι είχαν κάποια σχέση ή θεώρησαν σε κάποια περίοδο της ζωής τους πως ήταν και οι ίδιοι τμήματά της και μετά άλλαξαν στάση. Επιπλέον και οι δύο θεωρούσαν τους εαυτούς τους φιλοσόφους και έτσι πέρασαν στην ιστορία, όχι ιδεολόγους (μάλιστα ο Καστοριάδης αρνιόταν και τον τίτλο «διαννοούμενος» γιατί αυτός παρέπεμπε σε στοχαστές τύπου Σαρτρ, που ο Κ. θεωρούσε υποστηρικτές συγκεκριμένων ιδεολογιών και προπαγανδιστές καθεστώτων και τους περιφρονούσε μη θέλοντας με κανέναν τρόπο να συγχέεται μ'αυτούς).

    Φιλικά, Σωτήρης Φ.Δ.

    ΥΓ. Καλά τα μαοϊκά, όμως τα 30 εκατομμύρια (!!)νεκρών από πείνα του '58-'61 είναι ένα στίγμα για τον μαοϊσμό που δεν μπορεί να ξεπλυθεί ούτε να δικαιολογηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Σωτήρη Φ.Δ.

    Κατ'αρχή να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Η αναφορά μου στον Κ. Καστοριάδη και στον Κ. Παπαϊωάννου αν πρόσεξες έχει να κάνει με το 1948 και αυτό δεν είναι τυχαίο: οι διανοούμενοι αυτοί ανήκουν στη λεγόμενη "Γενιά του Ματαρόα", που ήταν το νεοζηλανδικό μεταγωγικό με το οποίο 150 νεολαίοι της εποχής (εκτός των δύο παραπάνω, ο Ξενάκης, ο Σβορώνος, ο Κ. Αξελός κλπ.) έφυγαν για τη Γαλλία με υποτροφίες που είχε κανονίσει ο Ροζέ Μιλιέξ, διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου.

    Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν παλιά μέλη της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας - νεολαία του ΚΚΕ), της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ. Ουσιαστικά η πρωτοβουλία αυτή, το Δεκέμβρη του 1945, ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη '44, τους γλίτωσε από τα νύχια του μοναρχοφασισμού και της λευκής τρομοκρατίας που επέλαυνε.

    Ε, μου πάει πολύ λοιπόν ο Καστοριάδης στα 1948 και ο Παπαϊωάννου πάνω κάτω στα ίδια, την ώρα που στην Ελλάδα ξεδιπλώνεται ο λαϊκοδημοκρατικός - αντιφασιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), την ώρα που τα εκτελεστικά αποσπάσματα κροταλίζουν, την ώρα που όλος ο αριστερός και δημοκρατικός κόσμος στενάζει στην ύπαιθρο κάτω από την ακροδεξιά βία του ΜΑΥ και του παρακρατικού πρώην ταγματαλήτη, από τη ζεστασιά των Παρισίων οι κ.κ. Καστοριάδης και Παπαϊωάννου, αν και βέβαια είχαν ήδη διακόψει κάθε σχέση με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, να μου γράφουν για τα "εγκλήματα" της ΟΠΛΑ του Δεκέμβρη του '44, για τον "κρατικό καπιταλισμό" και τον "ολοκληρωτισμό" στην ΕΣΣΔ που μόλις 3 χρόνια πριν έχει θυσιάσει 14.000.000 πολίτες της κι άλλους τόσους έχει σακατεμένους για να νικήσει το χιλτερικό τέρας αντί να ενωθεί μαζί του (αν είχαν κοινή ταξική φύση, γιατί ο Στάλιν δε τα βρήκε με το Χίτλερ;;).
    Διαφωνώ κάθετα με τον όρο "ολοκληρωτισμός" γιατί είναι ακριβώς η θεωρία εκείνη της φιλελεύθερης και αναρχοαυτόνομης διανόησης που βάζει Λένιν, Στάλιν, Μάο και Χίτλερ - Μουσολίνι στο ίδιο τσουβάλι και κάνει στρατηγικά κακό στα συμφέροντα του προλεταριάτου, συκοφαντώντας τους κλασσικούς του μαρξισμού και ηγέτες του για τέρατα.
    Βέβαια, για να μη σε παίρνω από τα μούτρα (που δε σε παίρνω δηλαδή, πολύ φιλικό το ένιωσα άλλωστε το σχόλιό σου), στο σήμερα έχω πολύ περισσότερα κοινά με έναν καστοριαδικό (π.χ. εσένα, την αντιφασίστρια Τέτα Παπαδοπούλου της "Ελευθεροτυπίας") απ'ό,τι με έναν κνίτη "σταλινικό" ή έναν του ΚΚΕ(μ-λ) "μαοϊκό".
    Για μια συνολική μαρξιστική κριτική του ρεύματος σκέψης του Καστοριάδη, επιφυλάσσομαι για το μέλλον (κάτι έχω στο μυαλό μου). Να σημειώσω μονάχα πως ο λιμός του 1958-1961 στην Κίνα δεν ήταν απότοκο του "εγκληματικού" χαραχτήρα του μαοϊσμού, αλλά: αφ'ενός μιας τρομακτικής αλλαγής στις καιρικές συνθήκες, που τσάκισε τις σοδειές, αφ'ετέρου των δεξιών αστικών στοιχείων στη διοίκηση των αγροτικών κομμούνων, που για να είναι αρεστοί στο Πεκίνο, έστελναν παραπάνω προϊόν απ'όσο έπρεπε, μη κρατώντας τα αναγκαία για τη διατροφή του πληθυσμού. Πάντως οι αριθμοί 30.000.000, όπως και οι αντίστοιχοι για τη σταλινική βία στη σοβιετική ύπαιθρο τη δεκαετία του '30, είναι ΤΡΟΜΕΡΑ υπερβολικοί και επί της ουσίας χαλκευμένοι.
    Όπως και νά 'χει, νά 'σαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (Συμπλήρωμα)

    Σαφώς και δεν είναι προδότης όποιος αλλάζει άποψη, ακόμα και άρδην, απλούστατα έχει σημασία και η χρονική στιγμή που συμβαίνει αυτό, και τι διακυβεύεται σε κάθε ιστορικό χρόνο.

    Το 1948, με μια ΕΣΣΔ πρωταθλητή του αντιφασισμού, με μια Ανατολική Ευρώπη όπου ακόμα και οι πιο προοδευτικοί αστοί είναι ΜΕΣΑ στις κυβερνήσεις των Λαϊκών Αντιφασιστικών Δημοκρατιών, με ένα κομμουνιστικό κίνημα στη Δυτική Ευρώπη να έχει μαζί του τεράστιες μάζες, τις πιο τίμιες και πρωτοπόρες στο δημοκρατικό και αντιφασιστικό αγώνα, και να πετάγεται χωρίς προσχήματα από τις κυβερνήσεις Γαλλίας, Ιταλίας, Βελγίου, Αυστρίας, Ολλανδίας, Νορβηγίας, Δανίας κλπ. λόγω απαίτησης των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στην οποία υποτάχτηκε η πουλημένη στο κεφάλαιο σοσιαλδημοκρατία, με τεράστιους διανοούμενους να συμπορεύονται με το κομμουνιστικό κίνημα...

    ...με το μακαρθισμό να κάνει τα πρώτα του βήματα στις ΗΠΑ χτυπώντας όλη την αντιφασιστική διανόηση σαν "κομμουνιστική", με τους Αγγλοαμερικάνους να αρνούνται όλες τις προσπάθειες του Στάλιν και του Μολότοφ για να συνεχιστεί η αντιφασιστική ενότητα και μην ανάψει η φωτιά του Ψυχρού Πολέμου (άλλο που και μες στην ΕΣΣΔ τα σουσλοφάκια - σοσιαλφασιστάκια κατά βάθος θέλαν την αντιπαράθεση), με τους αποικιακούς λαούς να μπάινουν αμέσως στη φωτιά του αντιαποικιοκρατικού αγώνα διεκδικώντας το μερίδιό τους από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών...

    ...ε, πρέπει να είσαι λιγάκι αντιδραστικός σαν Καστοριάδης -και ειδικά όταν προέρχεσαι από τις γραμμές του επαναστατικού ΚΚΕ και του ΕΑΜ- για να περνάς στα 1948 στον σκληρό αντικομμουνισμό, που έφτυσε μέχρι και τους τροτσκιστές γιατί τους θεωρούσε φιλοσοβιετικούς, ενώ δε σταματούσε να μιλάει για το "πραξικόπημα" του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του '44, συντασσόμενος πλήρως με τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση, που έντυσε τους ταγματασφαλίτες εθνοφύλακες και τους έριξε, μαζί με τους χίτες, στη μάχη κατά του ΕΛΑΣ της Αθήνας, να μακελεύουνε νέα παιδιά, ΕΠΟΝίτες φοιτητές κι εργάτες.

    Ειλικρινά, τα αντισοβιετικά του Καστοριάδη για την μετά το 1956 ΕΣΣΔ δε με ενοχλούνε, μη σου πω μου αρέσουνε κιόλας (τη θεωρούσε πραγματικά ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ, και είχε δίκιο). Αλλά δεν μπορώ για τακτικές σκοπιμότητες να μην ασκήσω κριτική σε μια πλατφόρμα που χτυπάει και την πραγματική περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος.

    Σε κάθε περίπτωση, αυτά πιστεύω θα μπορούμε να τα συζητάμε ώρες μέσα στα πλαίσια του αντιφασιστικού μετώπου του μέλλοντος, χωρίς αυτό να διαρρηγνύει την ενότητά μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν υποστηρίζω ότι ο μαοϊσμός ήταν εγκληματικός, αλλά ότι ο φρικτός αυτός λιμός, άσχετα αν ο αριθμός που έχει επικρατήσει είναι υπερβολικός, είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ανεπάρκειας μιας διοικητικής δομής και κυβέρνησης. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μια δυτική χώρα, ακόμα και σε πολύ μικρότερη έκταση θα είχε ταρακουνηθεί το σύμπαν, δεν γίνεται λοιπόν να μένει μια τέτοια κυβέρνηση στο απυρόβλητο, ή να προβάλλεται από πάνω και ως πρότυπο, όταν περνάμε γενεές δεκατέσσερις τις δικές μας για πράγματα που μπροστά σε κάτι τέτοιο είναι τελείως ασήμαντα πταίσματα. Ξέρω ότι ο λιμός προέκυψε από λάθος διαχείριση των πόρων και κάκιστη οργάνωση, και ότι ο ίδιος ο πρόεδρος Μάο μιλώντας για αυτόν στο κόμμα του υποστήριξε πως ό,τι συνέβη ήταν απόδειξη για το γεγονός πως χρειάζεται καλύτερη δημοκρατία και επικοινωνία στην χώρα, ότι οι υπηρεσίες και η διοίκηση πρέπει να ακούνε προσεκτικά τους πολίτες, πράγμα που δεν συνέβαινε.

    Για τους Παπαϊωάννου-Καστοριάδη φυσικά μπορείς να έχεις όσες αντιρρήσεις και διαφωνίες θες, αντιδρώ στον χαρακτηρισμό «προδότες». Καταλαβαίνω τι σε ενοχλεί, όμως ο καθένας ενεργεί μέσα στις συνθήκες που βρίσκεται και αυτοί οι δύο όντες σε ένα από τα παγκόσμια πνευματικά, πολιτικά και οικονομικά κέντρα, μέσα σε ονειρικές για την Ελλάδα ή την Ρωσία συνθήκες δημοκρατίας και ευημερίας, έβλεπαν και έκριναν τα πράγματα σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα. Το ζήτημα είναι πως πέτυχαν πολύ σπουδαία πράγματα και είναι μέσα στους σημαντικούς διαννοητές του 20ου αιώνα παγκοσμίως, ενώ η κριτική τους στον μαρξισμό και την ΕΣΣΔ είναι από δημοκρατική πλευρά, συνεπώς γόνιμη και χρήσιμη και για τους μαρξιστές, άρα πρέπει να είμαστε ευτυχείς που βρέθηκαν στη ζεστασιά των Παρισίων. Κι αν ο Καστοριάδης είχε απλώς διαβλέψει γρηγορότερα που πήγαιναν τα πράγματα στην ΕΣΣΔ;

    Για τον «ολοκληρωτισμό», δεν νομίζω ότι βάζει κανείς πραγματικά στο ίδιο τσουβάλι τον κομμουνισμό με το ναζισμό-φασισμό, γιατί η φύση, η καταγωγή και οι στόχοι τους είναι τελείως διαφορετικοί. Αν γίνεται κάτι τέτοιο είναι στο επίπεδο των εντυπώσεων και συνήθως για να χτυπηθεί ο φασιστικός ψευτοκομμουνισμός τύπου ΚΚΕ. Γι'αυτό και σου είπα πως είναι πάρα πολύ σημαντικό μαρξιστές σαν εσένα και βέβαια τους φίλους της ΟΑΚΚΕ, με τους οποίους βρίσκομαι σε επικοινωνία εδώ και μερικούς μήνες, να καταγγέλλουν τον φασισμό του ΚΚΕ υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τον κομμουνισμό. Όμως εντοπίζονται κοινά σημεία στην πρακτική της ΕΣΣΔ με εκείνη του ναζιφασισμού, όπως η έλλειψη ελευθεριών, ο μονοκομματισμός, η προσωπολατρεία. Η ταυτόχρονη κυριαρχία μιας συγκεκριμένης ομάδας-κόμματος πάνω στην πολιτική, την οικονομία, την δικαιοσύνη, την εκπαίδευση, χωρίς αντιπάλους, ανεξάρτητους ελεγκτικούς θεσμούς και διαχωρισμό των εξουσιών, αυτό είναι ο ολοκληρωτισμός. Αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίσουν οι κομμουνιστές, όχι να οργίζονται με όσους τους τα επισημαίνουν ή να κάνουν πως δεν τα βλέπουν.

    Τέλος πάντων με συγχωρείς αν αυτά τα σχόλια ήταν κάπως άσχετα με το βασικό θέμα του άρθρου αλλά σου είπα ήδη πως όσον αφορά τον αγώνα ενάντια στον Φασισμό είτε κλασσικού είτε ψευτοαριστερού τύπου, το σαμποτάζ στην ανάπτυξη της χώρας μας, τον κίνδυνο για την Ευρώπη και την δημοκρατία που αντιπροσωπεύουν οι Ρώσοι, Κινέζοι και ισλαμιστές ναζιστές, είμαστε από την εντελώς ίδια πλευρά. Μακάρι να τελειώναμε σύντομα με αυτά ώστε να μπορούσαμε να διαφωνούμε με την ησυχία μας για τα άλλα, αλλά και τώρα είναι χρήσιμο να τα συζητάμε, ιδίως εφόσον δυστυχώς όπως φαίνεται δεν θα ξεμπερδέψουμε σύντομα αλλά θα χρειαστεί πολλή προσπάθεια και πολύς πόνος.

    Καλή συνέχεια
    Σωτήρης Φ. Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και κάποια συμπληρωματικά στοιχεία:

    Να σημειώσω σχετικά με όσα αναφέρεις για την ιστορική κατάσταση εκείνης της περιόδου ότι οι Αμερικανοί μέσα στις χώρες του σχεδίου Μάρσαλ είχαν τοποθετήσει αρχικά και την ΕΣΣΔ, και ήταν εκείνη που αρνήθηκε την βοήθεια-συνεργασία, δεν βλέπω δηλαδή γιατί ήταν οι αγγλοαμερικάνοι που έσπασαν την αντιφασιστική συμμαχία και όχι οι σοβιετικοί. Επίσης το μεταπολεμικό Σύνταγμα της Ιταλίας, για την οποία έχω ιδιαίτερα καλή γνώση καθώς από εκεί σου γράφω, καταρτήθηκε και ψηφίστηκε από κοινού από φιλελεύθερους και κομμουνιστές, παρότι οι δεύτεροι έμειναν εκτός κυβέρνησης. Δεν το ήθελαν όμως ούτε οι ίδιοι να συμμετέχουν, και πάντως όταν ο Μπερλινγκουέρ είχε συμφωνήσει με τον Άλντο Μόρο και ήταν όλα έτοιμα το '78 για να μπει το ΚΚΙ στην κυβέρνηση μαζί με την Χριστιανοδημοκρατία, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δολοφόνησαν ως γνωστόν τον Μόρο. Αν κάποιος διαβάσει τις προκυρήξεις τους θα δει πόσο μεγάλο μίσος έτρεφαν για τους «μπερλινγκουερικούς», άλλωστε κατέληξαν να δολοφονούν και κομμουνιστές συνδικαλιστές.

    Υπόψιν ότι ο Μπερλινγκουέρ το 1969 σαν δεύτερος γραμματέας του ΚΚΙ, ως επικεφαλής της αντιπροσωπείας του κόμματος σε ένα συνέδριο στην Μόσχα αρνήθηκε να υπογράψει το τελικό κείμενο του συνεδρίου και να καταδικάσει τους Κινέζους κομμουνιστές και κατήγγειλλε μπροστά στον Μπρέζνιεφ την σοβιετική εισβολή στην Πράγα ως αντιδημοκρατική και καταπάτηση εθνικής κυριαρχίας και πολιτιστικής ελευθερίας. Επίσης ως Γ.Γ. από το '72 έδωσε μεγάλο βάρος στην βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας και την στήριξε καταθέτοντας και συγκεκριμένα αναπτυξιακά προγράμματα ως ΚΚΙ. Αργότερα μας προέκυψαν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ιταλία, στα μέσα της δεκαετίας του '80, ιδίως μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Μπερλινγκουέρ.

    Ήταν συνεπώς διαχρονικά και τμήματα της αριστεράς που απέτρεπαν οποιαδήποτε συμμετοχή των κομμουνιστών στην εξουσία, αλλά και οι γραμμές των περισσότερων ΚΚ που βρίσκονται ούτως ή άλλως σε υπαρξιακό διχασμό ανάμεσα στην δημοκρατικότητα και την συμμετοχή τους στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς από τη μία και τους σχεδιασμούς για επανάσταση και βίαιη ανατροπή της αστικής δημοκρατίας την οποία και οι ίδιοι απολαμβάνουν από την άλλη. Στην Ιταλία αυτός ο διχασμός ξεπεράστηκε στο εσωτερικό του ΚΚ υπέρ της δημοκρατίας και της εθνικής ενότητας και γι'αυτό υπήρξε αυτή η τεράστια αντίδραση με τα τόσα ένοπλα γκρουπ, όπως συνέβη και με την αντίστοιχη μαύρη τρομοκρατία την ίδια περίοδο, η οποία ήταν αντίδραση στην εντελώς αντιφασιστική και δημοκρατική στάση της ιταλικής δεξιάς.

    Σ. Φ. Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε Σ.Φ.Δ.

    Κατ'αρχή χαίρομαι πολύ για το ουσιαστικό βάθος των ζητημάτων που θέτεις προς διάλογο, και με τόσο καλή και νηφάλια προαίρεση. Πάμε με τη σειρά, για να μην περδικλωθώ (κάτι που μου συμβαίνει συχνά λόγω της έμφυτης πολυλογίας μου):

    1. Κάθε φαινόμενο ή γεγονός πρέπει να κρίνεται στη βάση της διαλεχτικής με το αντίθετό του. Αν ο Τσανγκ Κάι Σεκ με τη βοήθεια των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών είχε κερδίσει τον Τρίτο Εμφύλιο (1945-1949) στην Κίνα, οι λιμοί και η αθλιότητα θα συνεχίζονταν, θα επιτείνονταν και θα καθίσταντο "νορμάλ" στοιχείο της καθημερινότητας της κινέζικης υπαίθρου. Η έλλειψη λαϊκής ιατρικής, αγροτικής μεταρρύθμισης και η συνέχεια της αστοτσιφλικάδικης εξουσίας στο χωριό θα ήταν παγκόσμιος εφιάλτης. Απλά τότε η αντικομμουνιστική αστική προπαγάνδα θα το αποσιωπούσε ή θα το πέρναγε στα ψιλά, σε αντιδιαστολή με μια ελευθερία και μια ψευδοευμάρεια που θα επικρατούσε στο Πεκίνο και στη Σαγκάη από τις αποικιακές δυτικές επενδύσεις... Πρέπει, νομίζω, να αντιμετωπίζουμε αυτά τα φαινόμενα στο κοινωνικο-ιστορικό τους πλαίσιο - άλλωστε δεν υπήρξε η παραμικρή εξέγερση κατά του λαϊκοδημοκρατικού - σοσιαλιστικού καθεστώτος, εκτός από την πριμοδοτούμενη από τη CIA "εξέγερση" στο Θιβέτ του 1959, που ήταν αστική εθνικιστική. Ούτε πρέπει επίσης να ξεχνάμε τη διαφορά μεταξύ του σημερινού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων παγκόσμια και ειδικά στη Δύση με το μισοπρωτόγονο αντίστοιχο της Λαϊκής Κίνας του 1958. Σαφώς και μια σημερινή δυτική ή και κινέζικη κυβέρνηση που θα άφηνε ανεξέλεγκτο λιμό θα ήταν για κρέμασμα σε κεντρική πλατεία της κάθε πρωτεύουσας. Δεν μιλάμε για τις ίδιες συνθήκες...

    2. Για τον χαρακτητισμό, αυτός αφορά μονάχα τη διακοπείσα σχέση τους με τον κομμουνισμό και το πέρασμά τους σε αμιγώς αντικομμουνιστικές θέσεις (και λυσσασμένα καμιά φορά στις διατυπώσεις τους). Δε συμφωνώ ότι αποτελούν διανοητές που προσέφεραν ιδιαίτερα στην παγκόσμια δημοκρατική σκέψη, αντίθετα ειδικά ότι ο αντι-αιτιοκρατισμός του Καστοριάδη και ο μανιασμένος αντι-λενινισμός του Παπαϊωάννου προσέφεραν πολύ κακές υπηρεσίες στην όρθωση φραγμάτων από τα αριστερά στο ιδεολογικό - θεωρητικό τσουνάμι του σοσιαλφασισμού - ψευτοκομμουνισμού και τελικά είναι αντιεπιστημονικές και ιδεαλιστικές - αντιυλιστικές (ρόλο που έπαιξαν και άλλοι μικροαστοί αντιπρολετάριοι διανοούμενοι στο Μάη του ΄68 π.χ. ή στην περίοδο '68 - '77 στην Ιταλία). Γενικά, προτιμώ τους θεωρητικούς, έστω τους αστοδημοκράτες, που μένανε στα γεγονότα και δεν επιχειρούσαν να κρίνουν την ΕΣΣΔ μετά το 1960 καταφεύγοντας στο Λένιν και στο Στάλιν, αν και συνήθως αυτό ακριβώς γινόταν (ο μπρεζνιεφισμός χρεωνόταν στο Στάλιν). Τέλος πάντων, ας πούμε ότι η μετά το 1960 κριτική μπορεί, τρόπον τινά, να θεωρηθεί κομμάτι της δημοκρατικής αντι-σοσιαλφασιστικής κριτικής, αν θες τη γνώμη μου όμως, όχι το καλύτερο ή το πλέον γόνιμο φιλοσοφικά (και συγχώρα με, γιατί απ'ό,τι καταλαβαίνω, τους εχτιμάς πολύ, οπότε ενδεχόμενα να νευριάσεις με την ελαφρά απαξιωτική προς αυτούς κριτική μου...)

    3. Για τον ολοκληρωτισμό: ο Μαρξ έλεγε πολύ σωστά πως αν η μορφή των πραγμάτων συνέπιπτε με την ουσία τους, η επιστήμη θα ήταν ολότελα περιττή. Απίστευτου βάθους διαπίστωση. Ο μονοκομματισμός της λενινιστικής - σταλινικής ΕΣΣΔ ήταν απότοκο της άρνησης κάθε άλλου πολιτικού ρεύματος να δεχτεί να συνεχίσει να δρα χωρίς να αμφισβητεί την επαναστατική διχτατορία της εργατικής τάξης σε στενή συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά.
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειδικά δε μετά την ήττα του επαναστατικού κινήματος στη Γερμανία (1918-1923), η πίεση στην ΕΣΣΔ από το εξωτερικό έγινε αφόρητη και κτηνωδώς απάνθρωπη, ακριβώς για να τσακιστεί η πρώτη εξουσία δούλων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η εξωτερική πίεση έφερε τρομερή αναταραχή και τα εσωτερικά ταλαντευόμενα στοιχεία, ακόμη και μες στο ΠΚΚ(μπολσεβίκοι), άρχισαν να αμφισβητούν τη δυνατότητα να οικοδομηθούν τα βάθρα μιας αταξικής κοινωνίας. Η εξωτερική πίεση και η απειλή του πολέμου, που ο Στάλιν είχε σωστά διαβλέψει από το 1927, η νίκη του χιτλερισμού και η μανιασμένη εσωτερική πάλη με την αγροτική αστική τάξη οδήγησε σε ασύλληπτα επίπεδα την όξυνση της ταξικής πάλης, πράγμα που ξεπέταξε αντικειμενικά και την προσωπολατρεία σαν ανάγκη για μονολιθικότητα στα πλαίσια της ταξικής πρωτοπορίας και την ανάγκη να ασκηθεί δικτατορία του κόμματος στο κράτος και στις ηττημένες αντιπρολεταριακές ταξικές ομάδες και τους συμμάχους τους. Μακάρι να μπορέσουμε να αποφύγουμε τέτοιες καταστάσεις, αλλά δεν μπορώ από τη ζεστασιά του σπιτιού μου σήμερα να καταδικάσω τους τότε συντρόφους μου για τις μέθοδές τους, γιατί δεν έχω να αντιπροτείνω μια αξιόπιστη εναλλακτική.

    Νομίζω επίσης πως δεν μπορούμε να συγκρίνουμε το ναζιστικό ή το φασιστικό κόμμα της απόλυτης ταξικής σαπίλας, του ευγονισμού, της ανωμαλίας και του αστικού ελιτισμού σε πάντρεμα με το απόλυτο λούμπεν στη βάση και τον κανιβαλισμό - φυλετισμό με το ηρωικό κόμμα των μπολσεβίκων, το πρώτο επιτελείο των αδικημένων αυτού του ντουνιά που κλήθηκε να διαχειριστεί κρατική εξουσία σε μια Ρωσία 15 φορές πιο πίσω πολιτιστικά - οικονομικά ακόμη κι από την ηττημένη Γερμανία της μετά Βερσαλλιών περιόδου. Μη φτάσουμε στο αστυνομικός όργανο, μπουζούκι όργανο άρα... Δε λέω ότι το κάνεις εσύ, γενικότερα το βάζω... Εννοείται ότι στα θέματα της πάλης ενάντια στον ρωσοκινέζικο σοσιαλφασισμό, και στον κολλητό τους ισλαμοφασισμό είμαστε από την ΕΝΤΕΛΩΣ ίδια πλευρά και θα πρέπει ακόμα και τακτικές υποχωρήσεις να κάναμε, κομμουνιστές και φιλελεύθεροι (ο καθένας από την πλευρά του) αν χρειαζόταν να συνευρεθούμε σα ρεύματα σε ένα νέο αντιφασιστικό ΕΑΜ

    4. Για το σχέδιο Μάρσαλ: επρόκειτο για σχέδιο που επί της ουσίας επικαθόριζε και τη μορφή της οικονομίας που θα έχτιζε η κάθε χώρα που θα αποδεχόταν την προσφορά του. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ουσιαστικά προϋπέθεται ελευθερία δράσης του αμερικάνικου κεφαλαίου στις χώρες αυτές, ενοποίησής τους στη βάση της οικονομίας της αγοράς και λόγο των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στην πορεία των χωρών - δεκτών. Πολύ καλά έκανε για μένα η ΕΣΣΔ και δεν το δέχτηκε, όπως και οι λαϊκές -τότε- δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης. Δείγμα της φιλειρηνικής στάσης της ΕΣΣΔ ήταν οι προτάσεις της για ενοποίηση και ουδετεροποίηση της Γερμανίας, που δεν έγιναν δεχτές. Ο Στάλιν μέχρι το 1952 χτυπιόταν για την ειρηνική συνύπαρξη (όχι την δεξιά του Χρουστσόφ, την επαναστατική αντιφασιστική), κι ο Τσώρτσιλ μίλαγε για "σιδηρούν παραπέτασμα", οι άλλοι το ρίχναν στο μακαρθισμό ταλαιπωρώντας και ταπεινώνοντας τους αριστερούς Αμερικάνους κ.ο.κ.

    5. Εδώ μου τά 'κανες μάλε βράσε. Το 1947 πεταχτήκανε οι κομμουνιστές από τον Ντε Γκάσπερι από την κυβέρνηση, στα πλαίσια της αμερικάνικης αντικομμουνιστικής στρατηγικής. Τι σχέση έχει το ΙΚΚ του 1948 με το ψευτοκομμουνιστικό Ι"Κ"Κ του Μπερλινγκουέρ του 1978, δε μπορώ να το κατανοήσω. Μιλάμε -δυστυχώς- για άλλο κόμμα, όπως αυτό ισχύει για όλα τα ΚΚ μετά την περίοδο 1956-1964, πλην όσων λίγων ακολούθησαν το ΚΚ Κίνας (Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚ Ινδονησίας κλπ.). Α, σε ό,τι αφορά το Σύνταγμα, αν και είναι πολύ καλό, το καλύτερο δυνατό για αστικό Σύνταγμα, το ΙΚΚ του Τολιάτι, έχοντας ισχυρή πλευρά δεξιάς παρέκκλισης, νόμιζε πως ήταν αρκετό για να περάσει μέσω αυτού η Ιταλία ειρηνικά στο σοσιαλισμό, πράγμα αφελές και λαθεμένο.
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 6. Η στάση του Μπερλινγκουέρ ήταν πράγματι πολύ καλή. Όχι κομμουνιστική, μιας και ο άνθρωπος, όπως και όλο το κόμμα του πια, ήταν αναθεωρητής σοσιαλδημοκράτης ευρωκομμουνιστικού τύπου, αλλά αντικειμενικά αντι-σοσιαλφασιστική. Είναι σίγουρα τιμητική η στάση του, ειδικά η καταδίκη της ρώσικης κατοχής της Τσεχοσλοβακίας.

    7. Για τις ένοπλες ομάδες και το Ι"Κ"Κ: εδώ τώρα έχουμε τρίλημμα. Γιατί πάλι καλά που στην κύρια πλευρά το Ι"Κ"Κ ήταν τόσο δεξιό - σοσιαλδημοκρατικό και δεν ήταν αμιγώς ρώσικο πραχτορείο, όπως το ψευτοΚΚΕ, να θαμπώνει το λαό με ψευδεπίγραφες "διχτατορίες του προλεταριάτου". Από δημοκρατικής πλευράς δηλαδή, καλύτερα που το ψευτοΙΚΚ ήταν υποταγμένο στην ιταλική αστική τάξη κι όχι στη ρώσικη σα το Φλωράκη. Ωστόσο, ελλείψει επαναστατικού υποκειμένου, πολλοί τίμιοι και επαναστάτες Ιταλοί μπλέχτηκαν με το ένοπλο, ειδικά με την Autonomia Operaia, ενώ υπήρχανε και οι τροτσκο-αντικαπιταλιστικές οργανώσεις τύπου Avanguardia Operaia, Lotta Continua κλπ. Αυτές τώρα, μέσα στον εργατίστικο αντικαπιταλισμό τους, ήταν πιο συνεπείς ταξικά και δέχονταν τη βία της ιταλικής αστικής τάξης και των ρεβιζιονιστών αποστατών του Μπερλίνγκουερ - ψευτοΙΚΚ, αλλά από την άλλη ο μονόπλευρα αντιδυτικός αντικαπιταλισμός τους, οικονομίστικου τύπου, ήταν χρήσιμος στη Μόσχα, καθώς δεν άφηνε να αναπτυχθεί μ-λ, αντισοσιαλφασιστικό ρεύμα στην Ιταλία. "Ερυθρές Ταξιαρχίες" και "Φράξια Κόκκινος Στρατός" αντικειμενικά παίξανε το ρώσικο παιχνίδι, δεν υπάρχει αμφιβολία, παρά την τιμιότητα μέρους των μελών τους (δε τους εξισώνω δηλαδή με τη φασιστική τρομοκρατία των μελανοχιτώνων με τις βόμβες στη Μπολόνια κλπ.) σε μια εποχή που το κινέζικο προλεταριάτο έδειχνε με το ντουφέκι την ψεύτικη πια ΕΣΣΔ σα το μεγαλύτερο εχθρό της ανθρωπότητας...
    Δεν υπάρχει, αδερφέ, πιο περίπλοκη εποχή από τούτη δω που ζούμε. Ο εχθρός σου είναι μες στο φίλο σου και τανάπαλιν... Γι' αυτό και οι νέες επαναστάσεις, όποτε κι αν ωριμάσουν, θα αποτελέσουν την ουσιαστική αρχή του τέλους κάθε αδικίας και εκμετάλλευσης...

    Νά ΄σαι καλά και πάλι φίλε αντιφασίστα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δυο διορθώσεις. Πρώτον, φυσικά και η Autonomia Operaia δεν ήταν εν συνόλω κομμάτι του ένοπλου, αλλά μαζικό κίνημα (που δέχτηκε τη σκληρόψυχη βία της ιταλικής αστικής τάξης και στη νόμιμη μορφή της). Εννοούσα τις ένοπλες ομάδες που ξεπετάχτηκαν μέσα απ' τις γραμμές της από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της.

    Και για διευκρίνιση, η Φράξια Κόκκινος Στρατός ήταν γερμανική οργάνωση, απλά τη βάζω γιατί εντάσσεται στο ίδιο πλατύ ρεύμα με τις Brigate Rosse - μάλιστα για τη RAF υπάρχει και υλικό που τη συνδέει έμμεσα με τη Στάζι, όχι ότι στήθηκε αμιγώς από τους σοσιαλιμπεριαλιστές, αλλά είχε διακριτική στήριξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εν τω μεταξύ, ο κ. laiko stroma έστριψε δια του αρραβώνος, μην τον είδατε το "μαρξιστή" που μέσα σε ό,τι χωράει μια βρώμικη λασπωμένη σελίδα τετραδίου συκοφάντησε ολόκληρο το μετά το 1956 κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και διεθνώς.

    Μάλλον ήπιε το αμίλητο νερό ή έχει στείλει στην ΚΕ του ψευτοΚΚΕ ραβασάκι όπου ζητάει οδηγίες... Αχ βρε κνίτη, λες και σου πήρε το ρόπαλό σου ο καθοδηγητής της διμοιρίας σου στα ΚΝΑΤ και πικράθηκες κάνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σου τα γράφω κι εγώ ακολουθώντας την αρίθμηση που έκανες για να μην χανόμαστε!

    1. Βεβαίως και κάθε φαινόμενο πρέπει να εξετάζεται μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο. Όμως δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά τί θα είχε συμβεί αν τα πράγματα εξελίσσονταν αλλιώς, στην συγκεκριμένη περίπτωση αν επικρατούσε ο Τσανγκ Κάι Σενγκ, γιατί την ίδια περίοδο και η Ινδία και άλλες χώρες αποκιοκρατούμενη υπήρξε, όμως λιμούς σαν αυτόν δεν έζησε. Το μέτρο σύγκρισης πρέπει ούτως ή άλλως να είναι πρώτα απ’όλα το υπαρκτό παρελθόν όταν κρίνουμε μια εξέλιξη, όχι ένα παράλληλο υποθετικό μέλλον. Συνεπώς αυτό που θα έπρεπε κάποιος να δει είναι αν είχε υπάρξει στην ιστορία της Κίνας άλλος τέτοιος λιμός και υπό ποιές συνθήκες, πράγμα που αγνοώ τελείως. Δεν θέλω λοιπόν να διαφωνήσω σε αυτό το σημείο, θεωρώ πιο ενδιαφέρουσα την παρατήρηση για την διαφορά στο σημείο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, γιατί περιέργως αυτό δείχνουν να ξεχνούν πρώτα απ'όλους οι κομμουνιστές, και μαζί του το γεγονός της απόλυτης ανωριμότητας της Ρωσίας και της Κίνας κατά την περίοδο που δοκίμασαν να γίνουν κομμουνιστικές. Δεν ήταν και μόνο εξ αυτού αναπόφευκτο πως θα προέκυπτε αρνητική εξέλιξη με βάση τον ίδιο τον Μαρξ; Οι κομμουνιστές αντιμετωπίζετε λέτε τα πάντα ως τμήμα της υλικής ιστορίας αλλά παραβλέπετε στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι συνεπώς θα υπάρχουν υλικά αίτια και στον σοβιετικό εκφυλισμό, ότι αυτός δεν μπορεί να «τακτοποιείται» στην ανάλυσή μας σαν αποτέλεσμα της πράξης κάποιων «κακών» και ξαφνικά να ξεχνάμε οποιαδήποτε αντικειμενική συνθήκη και εν τέλει διαλεκτική ανάλυση.

    2. Μην ανησυχείς δεν θυμώνω αν κάποιος έχει άλλη κρίση από εμένα πάνω σε στοχαστές! Γι'αυτό κάποιος γράφει, για να κρίνεται. Πάντως πολύ θα ήθελα να κάτσω με δυνατούς μαρξιστές και κομμουνιστές και να βάλουμε κάτω τα όσα έχουν γράψει οι Καστοριάδης-Παπαϊωάννου (μιλάμε εντωμεταξύ σαν οι δυο τους να ήταν δίδυμο, κάτι επίσης τελείως λανθασμένο) σχετικά με τον Μαρξ και την ΕΣΣΔ, για να δω τί έχουν να αντικρούσουν συγκεκριμένα. Ναι, είναι αλήθεια ότι τους εκτιμώ και θεωρώ ότι έπαιξαν ρόλο στην αριστερή και δημοκρατική κριτική της ΕΣΣΔ και του Μαρξ, για τα ελληνικά δεδομένα δε πρόκειται για γίγαντες, ελάχιστους ακόμα έχουμε, αν έχουμε, σε τέτοιο επίπεδο, και θα επιμείνω για τον χαρακτηρισμό. Πάντως δεν νομίζω ότι ο Καστοριάδης μπορεί να κατηγορηθεί για αντι-αιτιοκρατισμό. Αυτό που συνέβη ήταν ότι είχε στενή σχέση με την Φυσική, στην οποία με την κβαντική θεωρία ανατράπηκε ο απόλυτος ντετερμινισμός που επικρατούσε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα και αποδείχτηκε ότι στο Σύμπαν υπάρχουν και χαοτικές δυνάμεις, ότι η εξέλιξη έχει και το στοιχείο του τυχαίου (αυτή ήταν και η αρχαιοελληνική αντίληψη με την οποία επίσης είχε στενή επαφή ο Κ.). Ο Καστοριάδης λοιπόν απλώς εφάρμοσε τις νέες αντιλήψεις στο κοινωνικο-ιστορικό επίπεδο και καλά έκανε. Έτσι το βλέπω εγώ, όχι ότι αρνήθηκε την αιτιοκρατία αλλά ότι υπογράμμισε πως αυτή δεν είναι απόλυτη όπως την αντιμετώπιζε, υποτίθεται, ο κλασσικός μαρξισμός. Ο Παπαϊωάννου από την άλλη μαρξιστική κριτική έκανε στο λενινισμό, δεν νομίζω λοιπόν ότι μπορούν να χαρακτηρίζονται ιδεαλιστές (έτσι κι αλλιώς για μένα ο ιδεαλισμός δεν είναι σώνει και καλά κάτι το αρνητικό και ο κάθε υλισμός κάτι το θετικό).

    Σ.Φ.Δ (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 3. Πώς μπορεί ένα φιλελεύθερο ρεύμα να συνεχίσει να δρα χωρίς να αμφισβητεί την δικτατορία της εργατικής τάξης που στην πράξη είναι δικτατορία μιας ομάδας ανθρώπων που αυτοαναγορεύονται σε εκπροσωποί της; Γιατί εδώ προκύπτει το επιπλέον σοβαρό ερώτημα: την δημοκρατία οι κομμουνιστές την θέλουν μόνο για να μπορούν να κινούνται ελεύθερα μέχρι να την ανατρέψουν; Όπως οι χριστιανοί που μιλούσαν για ανοχή και σεβασμό απλώς μέχρι να πάρουν την εξουσία της Αυτοκρατορίας στα χέρια τους και να μεταξελιχθούν στους πιο αιμοσταγείς και καταπιεστικούς τύραννους που είχε δει ποτέ ο κόσμος; (υπόψιν πως αν μπεις τώρα στο σάιτ της Χρυσής Αυγής θα δεις να γράφει «Όχι στα εγκλήματα γνώμης - Όχι στη φίμωση της σκέψης»!!). Επιπλέον η ευκολία με την οποία ξεπερνούν πολλές φορές οι κομμουνιστές τα γκουλάγκ, την λογοκρισία, τις στημένες δίκες, που όπως και να το κάνουμε θυμίζουν έντονα τα ναζιστικά αντίστοιχά τους, μοιάζει με την ευκολία που ξεπερνούν οι εθνικιστές τις σφαγές που διαπράττουν οι δικοί τους στρατοί ενώ καταγγέλλουν και θεωρούν απαράδεκτες εκείνες των άλλων. Γι'αυτό που κάνουν οι δικοί μας υπάρχει έτοιμη δικαιολογία και κατανόηση, τραγική αναγκαιότητα, ιστορική νομοτέλεια, για τους άλλους όμως η ηθική αυστηρότητα είναι απόλυτη. Διαφωνώ τελείως με αυτό το ήθος.

    4. Συμφωνώ για το σχέδιο Μάρσαλ όμως παραμένει το γεγονός πως οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την ΕΣΣΔ όπως όλους τους άλλους συμμάχους τους, άλλο αν για την τελευταία ήταν ή όχι σωστό να δεχτεί την βοήθεια. Το γεγονός είναι πως οι Αμερικανοί δεν φέρθηκαν εχθρικά αλλά ως σύμμαχοι (με τον καπιταλιστικό τους τρόπο και φροντίζοντας για το συμφέρον τους φυσικά, τί άλλο θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να κάνουν). Από την άλλη ο φιλειρηνισμός του Στάλιν ήταν υπαγορευμένος από τα πράγματα, με δεδομένο μάλιστα πως είχε μόλις αποκτήσει μια σειρά προτεκτοράτων που πριν τον πόλεμο δεν τα είχε, ήταν δηλαδή ήδη κατά πολύ κερδισμένος, ενώ επίσης δεν τον έπαιρνε να διεκδικήσει τίποτα περαιτέρω. Αντίθετα οι αγγλοαμερικανοί θα μπορούσαν να χτυπήσουν την ΕΣΣΔ και να την ισοπεδώσουν τότε αν ήθελαν, ειδικά από την στιγμή που μόνο εκείνοι είχαν πυρηνικά όπλα, και οι ΗΠΑ ελάχιστα είχαν φθαρεί κατά την διάρκεια του πολέμου ενώ η ΕΣΣΔ είχε υποστεί βαρύτατα πλήγματα. Επίσης οι μεν όντως μιλούσαν για «σιδηρούν παραπέτασμα» αλλά οι δε μιλούσαν για τον καπιταλισμό που πρέπει να καταρρεύσει και μάλιστα εκτιμούσαν εντελώς λανθασμένα ότι αυτή η εξέλιξη ήταν προ των πυλών.

    5. Η προοπτική πιστεύω ότι πρέπει να είναι η αντίστροφη: ο Ντε Γκάσπερι κατάφερε να αποτρέψει ιδεολογικό ή και φυσικό διωγμό των κομμουνιστών, να τους αναγνωρίσει ως δύναμη και παράταξη πυλώνα για το πολίτευμα και το κράτος από εκεί που επί φασισμού βρίσκονταν φυσικά εκτός νόμου και όπως λες στην ηγετική χώρα της Δύσης είχαμε τον μακαρθισμό και άλλες παρόμοιες υστερικές καταστάσεις. Δεν λέω πάντως ότι έχει ή δεν έχει σχέση το ΚΚΙ του 1947 με εκείνο του 1978 γιατί όπως έχω εξαρχής δηλώσει σε καμμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός για τα εσωτερικά των κομμουνιστικών κινημάτων και παρατάξεων, απλά επισήμανα ότι η μη συμμετοχή της αριστεράς σε κυβερνήσεις οφείλεται και στην δική της στάση, που για μένα είναι αντικειμενικά διχασμένη. Το ΚΚΙ πάντως είχε την αντίληψη του ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό από τον ίδιο τον Αντόνιο Γκράμσι, ο Τολιάτι και οι υπόλοιποι απλώς ακολούθησαν.

    Σ.Φ.Δ. (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γι'αυτό ήταν η χώρα με την μεγαλύτερη έξαρση τρομοκρατίας και τόσο μεγάλη μαζικότητα στις ένοπλες οργανώσεις, και πάμπολλες ημινόμιμες ημιένοπλες όπως η Lotta Continua και η Autonomia Operaia που ανέφερες. Από την άλλη πάμπολλες ήταν και οι φασιστικές ένοπλες οργανώσεις, πρόκειται για έναν εμφύλιο πόλεμο μικρού εύρους (τα λεγόμενα «χρόνια του μολύβδου», της σφαίρας, «anni di piombo») που συνέβη ακριβώς επειδή είχε αποφευχθεί, με την αξιοθαύμαστη ωριμότητα και υπευθυνότητα που επέδειξε συνολικά ο ιταλικός πολιτικός κόσμος, ο πραγματικός εμφύλιος που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει μετά την πτώση του φασισμού. Αντίθετα απ’ότι έγινε στην Ελλάδα όπου ποτέ δεν υπήρξε ούτε ωριμότητα, ούτε υπευθυνότητα, ούτε πολιτειακή και εθνική συνείδηση. Αυτό που εσύ ονομάζεις «υποταγή στην αστική τάξη» και «έλλειψη επαναστατικού υποκειμένου» για μένα είναι δημοκρατικότητα και κοινωνική συνοχή. Το ΚΚΙ δεν υποτάχθηκε στην αστική τάξη, απλώς έθεσε ως πρώτιστη προτεραιότητα να επουλωθούν οι πληγές του φασισμού και του πολέμου, να εκδημοκρατιστεί και να αναπτυχθεί η χώρα και όντως συνέβαλε καθοριστικά στο να επιτευχθούν αυτά. Επιπλέον είχε ένα βάρος στην κοινωνία και μια εκλογική δύναμη που ποτέ κανένα ΚΚ δεν είχε και άρα δεν μπορούσε να κρυφτεί στην γωνίτσα του και να λέει ασυναρτησίες άσχετες με την αντικειμενική πραγματικότητα και τα πρακτικά ζητήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, ευχολόγια, επαναστατικά κηρύγματα κλπ όπως έκαναν τα ομόλογά του, ούτε βέβαια να οδηγήσει την χώρα στον εμφύλιο πόλεμο, εξ αρχής μάλιστα χαμένο, και την καταστροφή.

    Επιπλέον στην Ιταλία αριστεροί, φιλελεύθεροι δημοκράτες, αστοί δημοκράτες είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν πέρα από τους πανταχού παρόντες φασίστες και μονοπωλιστές και την Μαφία που λυμαίνεται τον Νότο της χώρας και παρεμποδίζει την ανάπτυξή του (όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα με τη διαφορά πως σε αυτήν οι πλιατσικολόγοι και οι μαφιόζοι ταυτίζονται από γεννέσεώς του με το κράτος, αυτοί το έφτιαξαν άλλωστε), αλλά βεβαίως και το παγκόσμιο θεοκρατικό κέντρο που λέγεται Βατικανό και παραμένει από κάθε άποψη μια υπερδύναμη. Το γεγονός πως παρόλα αυτά η Ιταλία κατόρθωσε να είναι μέσα στις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και να έχει ένα λαϊκό (με την έννοια του κοσμικού) δημοκρατικό κράτος είναι τεράστιο επίτευγμα, που δεν θα είχε επιτευχθεί αν η αριστερά έπαιρνε αγκαλιά την φαντασίωση της κομμουνιστικής επανάστασης και χανόταν σε παραλογισμούς άσχετους με την πραγματική κατάσταση της χώρας.

    6. Νομίζω πως είναι κρίμα που ο Μπερλινγκούερ πέθανε νωρίς, ίσως είχαν εξελιχθεί καλύτερα τα πράγματα, τον εκτιμούσαν γενικά όλες οι πλευρές.

    7. Η κόκκινη τρομοκρατία όντως δεν ήταν τόσο φρικαλέα όσο η μαύρη από την άποψη πως δεν διέπραξε τόσο μαζικά χτυπήματα όσο εκείνα της Piazza Fontana στο Μιλάνο και του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια. Για ένα μεγάλο διάστημα στην αριστερά λεγόταν η φράση "compagni che sbagliano", «σύντροφοι που κάνουν λάθος» για τις BR και τα άλλα γκρουπ, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός γίνονταν όλο και πιο μιλιταριστικά και αποκόπτονταν από την κοινωνία οπότε έχασαν κάθε έρισμα. Η ουσία είναι πως η κοκκινη τρομοκρατία προκάλεσε και αυτή εκατοντάδες νεκρούς και πάμπολλα εντελώς αδικαιολόγητα εγκλήματα που στοίχισαν τη ζωή ακόμα και σε μαθητές, οικογένειες και νήπια, οπότε είναι αδύνατον να δικαιολογήσουμε οτιδήποτε απ’όσα έκανε (το πολύ να δεχτώ κάποια συμπάθεια για ανθρώπους σαν τον Κούρτσιο και τον Φραντσεσκίνι, από την πρώτη γενιά, που ήταν όντως περισσότερο πολιτικοί παρά τρομοκράτες αλλά από και πέρα όχι, ούτε βέβαια για τους πανάθλιους νεοερυθροταξιαρχίτες φασίστες που δολοφόνησαν τον καθηγητή Μπιάτζι στην Μπολόνια το 2002 και ευτυχώς κατέληξαν στο μπουντρούμι όπως τους άξιζε).

    Να'σαι καλά!
    Σωτήρης Φ. Δ.

    ΥΓ. Φυσικά δέχομαι τον όρο «αντιφασίστας» αλλά όταν είδα ότι με αποκάλεσες έτσι σαν να ξίνισα γιατί μου ήρθε στο μυαλό το αναρχοφασιστικό «Antifa», που καταντήσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Για την απάντησή μου φίλε Σ.Φ.Δ. δες:

    http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή