Αντιηγεμονιστική νίκη του λαού της Αιγύπτου (1976)

Πρόκειται για σύντομο άρθρο από την εφημερίδα «Λαϊκοί Αγώνες» του τότε μαοϊστικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ), από το φύλλο 42 της 1^ης του Απρίλη του 1976. Στο άρθρο περιγράφονται και αναλύονται πολύ συνοπτικά το γεγονός και τα αίτια του ξωπετάγματος των Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών και των «συμβούλων» τους από την Αίγυπτο το Μάρτη του 1976, μαζί φυσικά με την ακύρωση του συμφώνου λυκοφιλίας μεταξύ Αιγύπτου και ΕΣΣΔ. Τα γεγονότα ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα το ζήτημα της ρώσικης επιρροής στην Αίγυπτο, ειδικά μετά την αναβάθμιση του εξαιρετικά φιλικού προς τη Ρωσία και το Ιράν μπλοκ Ελ Μπαραντέι – Αδελφών Μουσουλμάνων από την πρόσφατη πατροναρισμένη εξέγερση, 35 χρόνια μετά την απόφαση του Αιγύπτιου Προέδρου Σαντάτ να τελειώνει με τους εκβιαστές και εκμεταλλευτές του αιγυπτιακού λαού μπρεζνιεφικούς φασίστες.

Δυο λόγια ακόμη σε ό,τι αφορά τη χρήση του όρου  «αντισιωνισμός» στο άρθρο, σε άλλες συνθήκες από τις σημερινές. Είναι αλήθεια πως το επαναστατικό προλεταριάτο και το γενικό του επιτελείο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, δηλαδή το ΚΚ Κίνας (αφού από το 1964 και μετά, το "Κ"ΚΣΕ είχε μετατραπεί σε αντιδραστικό - φασιστικό κόμμα), δεν είχε συλλάβει και ξεκαθαρίσει απόλυτα το ζήτημα της ιδεολογικής και πολιτικής τελικά χρήσης του αντισημιτισμού, καλυμμένου σαν αντισιωνισμού από τους Ρώσους σοσιαλφασίστες Σουσλόφ – Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ που ανέτρεψαν το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ μετά το θάνατο του Στάλιν. Παράλληλα, δεν υπερασπίστηκε με σθένος -όπως θεωρούμε πως θα έπρεπε να είχε κάνει- τη θέση των Στάλιν – Μολότοφ για την ανάγκη ύπαρξης δύο κρατών στην Παλαιστίνη, εβραϊκού και αραβικού, αλλά φλέρταρε με την ιδέα της διάλυσης του Ισραήλ, σαν προγεφυρώματος του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Η αλήθεια είναι πως η ίδια η ζωή έδωσε αργότερα την απάντηση για τον ιδεολογικό ρόλο του υποκριτικού «αντισιωνισμού» στη διαμόρφωση του νέου ρατσιστικού και υπερδεξιού  «αντικαπιταλισμού» του τύπου Πούτιν, Αχμαντινετζάντ και ψευτοαριστεράς.

Μοσέ Νταγιάν και Αριέλ Σαρόν

Την ίδια ώρα βέβαια πρέπει να σημειώσουμε πως, παρά το γεγονός ότι οι πόλεμοι του Ισραήλ (από το 1950 μέχρι το 1990 χοντρικά) είχαν και μια δευτερεύουσα πλευρά υπεράσπισης της ύπαρξής του, στην κύρια πλευρά ήταν άδικοι και σε συμμαχία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για το χτύπημα του αντιιμπεριαλιστικού ρεύματος μες στον αραβικό κόσμο (που κι αυτός όμως κουβάλαγε σα δευτερεύουσα πλευρά στους πολέμους του έναν αντιδραστικό, έως και φιλοχιτλερικό κάποιες φορές, αντισημιτισμό).

Ο εθνικοανεξαρτησιακός ιδρυτής της Φατάχ Γιάσερ Αραφάτ

Μ’ αυτή την έννοια, δεν πρέπει να συγχέεται ο προοδευτικός αντισιωνισμός (η αντίθεση στον ισραηλινό επεκτατισμό) που στήριζε και στηρίζει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και την ειρήνη μέσω των δύο κρατών στην Παλαιστίνη, με τον εθνορατσιστικό ναζιστικού τύπου αντισημιτισμό, που δουλεύουν ακροδεξιοί και ψευτοκομμουνιστές σε όλο τον πλανήτη. Παράλληλα, η θέση των μαρξιστών πρέπει να είναι καθαρή: όταν το Ισραήλ αμύνεται ενάντια σε γενοκτόνους νεοχιτλερικούς αντισημίτες που θέλουνε να το σβήσουνε από το χάρτη και να περάσουν από μαχαίρι όλους τους Εβραίους, τότε διεξάγει δίκαιο – αμυντικό πόλεμο και πρέπει να στηρίζεται από τους λαούς.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως μια από τις πρώτες κινήσεις του Σαντάτ, μετά την απομάκρυνση των Ρώσων, ήταν η επίτευξη μακρόχρονης ειρήνης Αιγύπτου - Ισραήλ στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης και της παραίτησης από εδαφικές διεκδικήσεις του ενός προς τον άλλο. Αυτή την ειρήνη, που είναι η μοναδική προοδευτική προσφορά του κρατικογραφειοκρατικού καθεστώτος Σαντάτ – Μουμπάρακ, μαζί με την καθυπόταξη του ισλαμοφασισμού, έχουνε βάλει στο στόχο οι σοσιαλφασίστες και ισλαμοναζήδες όλου του πλανήτη.

Το άρθρο το αναδημοσιεύουμε από την έκδοση των «Λαϊκών Αγώνων» με τίτλο «Ρεβιζιονισμός και Σοσιαλιμπεριαλισμός – Η ΡΩΣΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΤΣΑΡΩΝ – Η πιο επικίνδυνη πηγή του πολέμου σήμερα» του 1978, ενώ επιφυλασσόμαστε για την αναδημοσίευση αποσπασμάτων από άρθρου Γερμανού μαοϊστή της δεκαετίας του ’70 για τις αιγυπτιο-σοβιετικές σχέσεις την περίοδο 1956 – 1976, που αναδεικνύει πλέρια το βρώμικο και εκμεταλλευτικό, τραμπούκικο και ιμπεριαλιστικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι νέοι τσάροι τους λαούς του Τρίτου Κόσμου.

ΑΝΤΙΗΓΕΜΟΝΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Στις 14 του Μάρτη του 1976 ο πρόεδρος της Αιγύπτου Σαντάτ πρότεινε στο αιγυπτιακό κοινοβούλιο την ολοκληρωτική κατάργηση του συμφώνου  «φιλίας» που έδενε αυτή τη χώρα στο άρμα του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Στις 15 του Μάρτη το αιγυπτιακό κοινοβούλιο αποφάσισε ομόφωνα (μείον δύο ψήφους) την κατάργηση του υποδουλωτικού συμφώνου. Το σύμφωνο υπογράφηκε στις 27 Μαΐου του 1971 για μια διάρκεια 15 χρόνων. Ήταν το πρώτο σύμφωνο του είδους στην ηγεμονιστική πολιτική του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Η κατάργηση του σοβιετο-αιγυπτιακού συμφώνου αποτελεί  ένα ποιοτικό άλμα στην αντιηγεμονιστική πάλη του Τρίτου Κόσμου. Η «εφαρμογή» του αποκάλυψε σ΄ ολάκερο τον Τρίτο Κόσμο τι κρύβεται πίσω από αυτή τη «φιλία» που ο σοσιαλιμπεριαλισμός προτείνει μόνιμα, και πως η απομόνωση των νέων τσάρων αποτελεί προϋπόθεση για κάθε πραγματικό αγώνα των αραβικών λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, το σιωνισμό και τον ηγεμονισμό.

Ο Σαντάτ, προτείνοντας την κατάργηση του συμφώνου, αποκάλυψε για άλλη μια φορά όλους τους εκβιασμούς των Ρώσων ενάντια στα πιο στοιχειώδη εθνικά δικαιώματα του αιγυπτιακού λαού και κατέληξε: «Οι σοβιετο-αιγυπτιακές σχέσεις κατέληξαν σε ένα απόλυτο αδιέξοδο». Πιο ειδικά, ο Σαντάτ κατάγγειλε τη Σοβιετική Ένωση ότι:

Αρνείται μια αναβολή της πληρωμής του τεράστιου χρέους της Αιγύπτου προς την ΕΣΣΔ.

Όχι μόνο αυτό, αλλά απαιτεί και την πληρωμή των τόκων από τα στρατιωτικά χρέη.

Όλα αυτά σε μια φάση όπου η Αίγυπτος έχει άμεση ανάγκη νέων εξοπλισμών για να προστατευτεί από το σιωνιστικό Ισραήλ, και ενώ βρίσκεται σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση.

Όπως είναι γνωστό, η Αίγυπτος κατάγγειλε και στον παρελθόν την απροκάλυπτη εκβιαστική πολιτική που ακολούθησαν εν καιρώ πολέμου με το Ισραήλ απέναντί της οι νέοι τσάροι του Κρεμλίνου. Έτσι όταν τον Οχτώβρη του ’73 τα αιγυπτιακά στρατεύματα περνούσαν τη διώρυγα του Σουέζ για να απελευθερώσουν τα κατεχόμενα από το Ισραήλ αραβικά εδάφη, η Σοβιετική Ένωση όχι μόνο αρνήθηκε την οποιαδήποτε παροχή όπλων, αλλά απαίτησε την άμεση (εν καιρώ πολέμου!) πληρωμή των χρεών.

Στο λόγο του στο κοινοβούλιο, ο Σαντάτ κατάγγειλε τη Σοβιετική Ένωση ότι δεν νοιάζεται για την επανάσταση και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, «αλλά για την εξασφάλιση των ζωτικών συμφερόντων της μιας υπερδύναμης» στον χώρο. Παραπέρα κατάγγειλε την προσπάθειά της να διασπάσει την ενότητα του αραβικού κόσμου, με τη δημιουργία φιλοσοβιετικών «αξόνων». Ο κίνδυνος ενός σοσιαλιμπεριαλιστικού πραξικοπήματος στην Αίγυπτο μετά από αυτό το χαστούκι δεν είναι καθόλου μικρός. Ο ίδιος ο Σαντάτ επισήμανε στις 19 του Μάρτη για δεύτερη φορά αυτό τον κίνδυνο, αναφέροντας ότι «ο στρατός δεν πρέπει να επεμβαίνει στην πολιτική και έχει για αποστολή να προστατεύσει το σύνταγμα και το λαό από ένα πραξικόπημα». Όσο καιρό είχαν την Αίγυπτο δεμένη στο άρμα τους, οι σοσιαλιμπεριαλιστές είχαν επιδοθεί σε μια έντονη δουλειά διείσδυσης στον κρατικό μηχανισμό και το στρατό. Οι σοβιετικοί σύμβουλοι μπαινόβγαιναν σε όλα τα καίρια επιτελεία του κράτους και του στρατού για να επιβάλλουν τα σοσιαλιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Η ταχτική διείσδυσης είχε φτάσει μέχρι και στην αυτοδιάλυση του αιγυπτιακού ρεβιζιονιστικού κόμματος (σ.κ.μ. «Κ»Κ Αιγύπτου, το οποίο όταν ήταν επαναστατικό ΚΚ, προ του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, ο Νάσερ το χτύπησε πολύ βάναυσα, ενώ ανασυστήθηκε μετά το 1976 σα καθαρά πια ρώσικο πραχτορείο)  και τη γραμμή συγχώνευσής του με το «σοσιαλιστικό» κόμμα στην εξουσία (σ.κ.μ. το 1964). Πριν λίγα χρόνια είχε εξάλλου αποκαλυφτεί μια φιλοσοβιετική πραξικοπηματική κίνηση που ματαιώθηκε έγκαιρα. Ο αιγυπτιακός λαός, που ενώ με το όπλο στο χέρι πάλευε για την απελευθέρωση της γης του δέχτηκε όλες τις δυνατές σοσιαλιμπεριαλιστικές προκλήσεις, κατάχτησε με το ξωπέταγμα των Ρώσων μια μεγάλη νίκη στον αντιιμπεριαλιστικό, αντισιωνιστικό και αντιηγεμονιστικό του αγώνα.