Σκέψεις σχετικά με την «πανεθνική πανεργατική απεργία» της 23ης του Φλεβάρη

Για την Τετάρτη, 23 του Φλεβάρη, η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), μαζί με την ηγεσία της Ανώτατης Διοίκησης Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ) έχουνε προκηρύξει κάτι που στη μορφή μοιάζει με πανεργατική και πανυπαλληλική απεργία. Παρά το δήθεν «μεγάλο ταξικό μένος» που τρέφει κατά των «προδοτών του λαού» που ηγούνται σε αυτές, το συντονιστικό των κατεχόμενων από τους τραμπούκους και τις συμμορίες του ψευτοΚΚΕ συνδικάτων και σωματείων, μαζί και λίγων εργατικών κέντρων, που αυτοονομάζεται «Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο» (ΠΑΜΕ), συμμετέχει κι αυτό με τα μπούνια. Μάλιστα μάζεψε άρον άρον μια δική του ψευτοαπεργία που τοίμαζε για τις 10 του Φλεβάρη, για να ενισχυθεί το «πανεθνικό απεργιακό μέτωπο» στις 23.

Επειδή ο εθισμός στην απάτη και στο ψέμα είναι πολλές φορές χειρότερος κι από αυτόν στις ναρκωτικές ουσίες, πρέπει πάντοτε κάποιοι να τολμούν, όσο το σηκώνουν τα κυβικά τους, να πηγαίνουνε κόντρα στο ρεύμα. Με τα κουτσά τους, με τα στραβά τους, με τις δυσκολίες και τις ταλαντεύσεις σε προσωπικό επίπεδο, με την εσωτερική πάλη που ξανάβει η πολιτική φόρτιση που κουβαλάμε όλοι μας…

«Το να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα είναι μια μαρξιστική λενινιστική αρχή», έλεγε ο Μάο Τσε Τουνγκ, και είχε απόλυτο δίκιο. Τι θα πει λοιπόν «κάτι που μοιάζει με πανεργατική απεργία»;; Τι την κάνει να μοιάζει με πανεργατική απεργία, τι την κάνει να ΜΗΝ είναι (κατά τη γνώμη του ιστολογίου) πανεργατική απεργία, ποια είναι η αριστερή και ακόμα περισσότερο η προλεταριακή θέση για τη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις της Τετάρτης σε όλη τη χώρα και για το πλαίσιο αυτών των «απεργιακών» συγκεντρώσεων;; Ας προσπαθήσουμε, όσο μας επιτρέπουνε οι δυνατότητές μας, να την ψηλαφίσουμε…

Πρώτα και κύρια, για ποιο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα μιλάμε;; Για ένα κίνημα που ουσιαστικά ποτέ στη χώρα μας δεν απογαλακτίστηκε από την κρατική ηγεμονία και ποδηγέτηση. Μέχρι το 1981 ήταν η εξωτερική κυβερνητική βία της κλασσικής αντεργατικής αντίδρασης που δεν άφηνε την εργατιά να εκφραστεί δημοκρατικά, μετά το 1981 ανέλαβε το μέτωπο των σάπιων αντεργατών τραμπούκων του ψευτοΚΚΕ σε συνεργασία με το χειρότερο τμήμα του ΠΑΣΟΚ να επιβάλλει την ακόμη χειρότερη αποστράτευση, τον «αγώνα» μέσω αντιπροσώπων, τη συναλλαγή, τον εκμαυλισμό, τη λούφα, τον εξευτελισμό κάθε έννοιας συνδικαλισμού, το τελικό τσάκισμα του πρωτοβάθμιου σωματείου. Ειδικά το τελευταίο, οι κνίτες το ξεκινήσανε αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974, με τη βία που ασκήσανε στο κίνημα των πρωτοβάθμιων σωματείων με το αιτιολογικό ότι δήθεν «όξυναν τα πράγματα και θα ξανακατεβαίνανε τα τανκς». Οι δε κρατικοκαπιταλιστές συνδικαλιστές – συνδιαχειριστές του δημόσιου πλούτου της ΠΑΣΚΕ - ΠΑΣΟΚ έφτασαν μέσα από τη ρεμούλα να γίνουν μέχρι και σε ατομικό επίπεδο αστοί, ενώ σίγουρα το ανώτερο στρώμα της ΠΑΣΚΕ είναι εδώ και χρόνια κομμάτι της γραφειοκρατικής κρατικής αστικής τάξης της χώρας.

Η ΔΑΚΕ, που μαζί με την ΠΑΣΚΕ του αμιγώς ιδιωτικού τομέα, είναι η κλασσική συνδικαλιστική παράταξη των ιδιωτικών αφεντικών, εντάχτηκε, ειδικά μετά την πτώση του Μητσοτάκη από την ηγεσία της ΝΔ το 1993, εντελώς και στο λαϊκίστικο «φιλεργατικό» ιδεολογικό στρατόπεδο του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Οι συνδικαλιστές της «Αυτόνομης Παρέμβασης» του ΣΥΝ είναι το πιο σιχαμερό κνιταριό, οι πιο φιλόδοξοι και αριβίστες κνίτες του ψευτοΚΚΕ της εποχής του Φλωράκη, που είναι ταυτόχρονα «επαναστάτες» και «μετριοπαθείς», γι’ αυτό και βρίσκονται εντός προεδρείων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (λέμε προεδρείων, γιατί στις Εκτελεστικές Επιτροπές και των δύο είναι και η ΔΑΣ, η παράταξη δηλαδή του ΠΑΜΕ – ψευτοΚΚΕ, που κατά τα άλλα δεν έχει «καμία σχέση» με τον «εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό»).

Όλοι οι παραπάνω λοιπόν, δηλαδή οι ΔΑΣ – ΑΠ – ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ (οι φασίστες του ΛΑΟΣ δεν έχουνε ακόμη διακριτή παρουσία στο συνδικαλιστικό κίνημα), μαζί με την εξωκοινοβουλευτική ουρά του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλο τον υπόλοιπο τροτσκιστικό μικροαστικό συρφετό, μας καλούνε να μην πάμε την Τετάρτη στη δουλειά και να κατέβουμε (ας μιλήσουμε δω για την πρωτεύουσα, που δίνει τον τόνο των κινητοποιήσεων) στο Πεδίο του Άρεως αν είμαστε απλοί «αντινεοφιλελεύθεροι», στην Ομόνοια αν είμαστε «ταξικοί και συνεπείς», στο Μουσείο αν είμαστε «επαναστάτες αντικαπιταλιστές» και γουστάρουμε και λίγο σπάσιμο, κάψιμο και «αντικαπιταλιστική» βία. Στο Σύνταγμα θα μας περιμένουνε οι μισοστημένοι από το ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή «αγαναχτισμένοι» φασίστες, που θα βρίζουν τους «πολιτικούς που τα φάγανε» και θα θέλουν «μπούκα στη Βουλή», όπως και οι μπάχαλοι «σύντροφοί» τους.

Η αφίσα της ΓΣΕΕ το λέει καθαρά: «Δεν είναι δικό μας το χρέος και τα ελλείμματα». Και ποιος θα διαφωνούσε αν με αυτό η ηγεσία της εννοούσε πως τα χρέη και οι μαύρες τρύπες ανήκουνε στα τομάρια, με προεξάρχοντα εκείνα της κλίκας Α. Παπανδρέου - Λαλιώτη του δικού της κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που αλόγιστα σπατάλησαν τους πακτωλούς χρημάτων κρατικού δανεισμού αλλά και το τζάμπα ευρωπαϊκό χρήμα των επιδοτήσεων για τον εκμαυλισμό ανθρώπων, συνειδήσεων, ψυχών και για την ταξική εξαγορά μέρους της φτωχολογιάς, αντί να αναπτύξουν την παραγωγή και τις υποδομές της χώρας;; Ποιος θα διαφωνούσε αν εννοούσε το μέτωπο Ανδρέα Παπανδρέου – ψευτοΚΚΕ – ηγεσίας Κύρκου στο «Κ»Κεσ. και μετέπειτα του ΣΥΝ, που με καταστροφική μανία χτυπούσε αποκλειστικά στις αναπτυξιακές (δηλαδή στις λιγότερο αντιδραστικές) τάσεις μέσα στην αστική τάξη της χώρας, πρώτα στη φιλοευρωπαϊκή σε γενικές γραμμές μητσοτακική ΝΔ κι έπειτα στην κρατικοκαπιταλιστική αλλά αναπτυξιακή τάση Κουτσόγιωργα μες στο ΠΑΣΟΚ;; Τελικά ποιος θα διαφωνούσε αν η ΓΣΕΕ είχε σαν κύριο εχθρό των κινητοποιήσεών της τον «πρωθυπουργό της χώρας», δηλαδή το κομματικό αφεντικό της, τον Παπανδρέου τον Γ’, και τον προκάτοχό του Καραμανλή τον Β’, για το συνειδητό οδήγημα της χώρας στη μισοχρεοκοπία και στο ΔΝΤ, που έφερε και θα φέρει κι άλλο μεγάλο πόνο και συμφορές για το λαό μας;;

Έλα όμως που η -ουσιαστικά απολογητική απέναντι σε ΠΑΜΕ και ψευτοΚΚΕ- ΓΣΕΕ δεν εννοεί τίποτα από τα παραπάνω, κι ακόμα περισσότερο η ΑΔΕΔΥ. Εννοούνε ότι «ό,τι έγινε, έγινε», όσα φαγώθηκαν καλώς φαγώθηκαν, ό,τι ρεμουλοσυνήθεια και αλητεία έγινε κοινός τόπος τώρα είναι αργά να αλλάξει, τελικά πως δεν κάναμε σα χώρα και τίποτα τρομερά κακό, και κυρίως, το πιο εγκληματικό, εννοούνε πως ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ για τα δεινά μας δεν είναι η ψευτοαριστερή φασιστική και προδοτική κατά του έθνους και του λαού αποβιομηχάνιση, σαμποτάζ και καταστροφή κάθε τι σύγχρονου και αναπτυγμένου σε αυτό τον τόπο, με επικεφαλής της καταστροφής τους ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – Α. Παπανδρέου – Σημίτη – Καραμανλή τον Β’ – Γ. Παπανδρέου, αλλά η ΕΕ, η Γερμανία, οι κερδοσκόποι, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και ούτω καθ΄ εξής.

Παραλλαγή αυτής της θεωρίας, που είναι εξίσου αντιδραστική από ιδεολογικής περισσότερο πλευράς, είναι πως φτάσαμε δω που φτάσαμε γιατί «κλέβαν οι πολιτικοί». Αυτό το ζυμώνει με τον πιο χυδαίο και εμετικό τρόπο ο ομιλών σα συνιδιοκτήτης της ΔΕΗ αρχισυνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ Φωτόπουλος, με «αντιπλουτοκρατικό» ύφος που θυμίζει χιτλερικά τάγματα εφόδου, όταν ζητάει «να πουλήσουν οι υπουργοί τα κότερά τους» για να βγούμε από την κρίση. Πέρα από το γεγονός ότι τα όντως κλεμμένα από τις δυτικές και εθνικιστικές μασέλες μέσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι φραγκοδίφραγκα μπροστά σε αυτά που χαρίζονται στους κρατικοδίαιτους μεγαλοκαπιταλιστές που είναι συνδεδεμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη Ρωσία, την Κίνα, το ψευτοΚΚΕ κλπ. με προκλητικό τρόπο, αυτή η γραμμή περνάει στο λαό την αντίληψη πως η κρίση έχει να κάνει με μικροποσά ή πως γενικά υπάρχει πολύς πλούτος και χρήμα μες στη χώρα που φτάνει μια απλή γιούρια για να το πάρουμε, να φάμε και να χορτάσουμε.

Οι σοσιαλφασίστες του ΠΑΜΕ πάλι, δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα με το ανοιχτό και ξεδιάντροπο ψέμα. Η ΓΣΕΕ στο πλαίσιο της για την απεργία βάζει για ξεκάρφωμα ή έστω σαν μια αντίσταση στον αμιγή κνιτισμό, και το αίτημα  για διευκόλυνση των επενδύσεων και της ανάπτυξης για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Ο κνίτης συνδικαλιστής ερεθίζει τον πεινασμένο και πονεμένο λαό, τον κάνει να του τρέχουνε τα σάλια: «στα σεντούκια τά ‘χουνε, πολλά, αμέτρητα, κι αρκεί να μας ανεβάσετε εμάς απάνω για να ζήσουμε όλοι ζωή και κότα». ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΕΒ, ΕΕ, ΗΠΑ, ΔΝΤ, εβραίοι, ιμπεριαλισμός, όλα αυτά είναι ένα πράγμα χωρίς εσωτερικές ρωγμές, που εμποδίζουν το λαό να χαρεί τον αμύθητο πλούτο που υπάρχει στην Ελλάδα και που η κρίση, ε, δεν τον έχει και πολυμειώσει, μην υπερβάλλουμε κιόλας…

Ο δε «τρίτος πόλος», που σα πεισματάρης μπόμπιρας το παίζει ΠΑΜΕ εντός της ΓΣΕΕ, δηλαδή «αντικαπιταλιστική αριστερή» πτέρυγα του «ρεφορμισμού», εκτός από έναν ριζοσπαστικό μικροαστικό κόσμο, ίσως ατομικά πιο τίμιο από τα φιλόδοξα παλιανθρωπάκια ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ, που πιστεύει όμως ό,τι ακριβώς και η βάση του ΠΑΜΕ για τα αίτια της κρίσης και τα σεντούκια, φιλοξενεί και όλο το προβοκατόρικο σπασιματικό λούμπεν και του κλασσικού αναρχισμού, αλλά και του σύγχρονου αναρχοφασισμού, που «καίει απεργοσπάστες» άμα λάχει αλά Μαρφίν, πάντως που σίγουρα καίει μαγαζιά, κτίρια και τράπεζες με ένα φασιστικό νεολουδητισμό, βρώμικο από πάνω ως κάτω και ποτισμένο με σοσιαλφασιστικό ιδεολογικό δηλητήριο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις απεργιακές συγκεντρώσεις είναι μέλη της κομματικής γραφειοκρατίας των καθεστωτικών κομμάτων (μάλιστα η ΓΣΕΕ δέχεται το αίσχος της εκπροσώπησης και του ΛΑΟΣ στις συγκεντρώσεις της, αντί να διαολοστείλει τα φασισταριά, όπως θα έκανε μια δημοκρατική εργατική συνομοσπονδία), υπάλληλοι του Δημοσίου (καθηγητές - δάσκαλοι, υπάλληλοι υπουργείων, υπάλληλοι των Δήμων) και των ΔΕΚΟ, πολλοί οικονομικά μικροαστοί κι ένα πολύ μικρό κομμάτι κύρια του υπαλληλικού προλεταριάτου μικροεπιχειρήσεων του κέντρου (βιβλιοπωλεία, χαρτοδετεία, καφετέριες κλπ.) στις οποίες παρεμβαίνει ο σοσιαλφασισμός και ο αναρχοσυνδικαλιστικός οικονομισμός, οπότε τα αφεντικά για νά ‘χουνε ήσυχο το κεφάλι τους επιτρέπουνε χωρίς πολλές πολλές επιπτώσεις τη συμμετοχή των «παιδιών» στο «αντινεοφιλελεύθερο πανηγύρι».  Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας ή ελάχιστος ταξικός ηρωισμός στη συμμετοχή σε αυτές τις κρατικές τελετουργίες – απεργίες. Φυσικά, αυτό δεν αναιρεί ότι υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που τα αφεντικά βγάζουν την ταξική βρωμιά τους και προβαίνουν σε απολύσεις απεργών. Ωστόσο αυτό συμβαίνει σπάνια σε αυτές τις «εθνικές» (καθεστωτικές και εγκεκριμένες) απεργίες (συμβαίνει πολύ περισσότερο σε πρωτοπόρους στις διεκδικήσεις στον τόπο δουλειάς, που είναι όμως ακόμα ανοργάνωτοι και γενικά δε συμμετέχουν στις ψευτοαπεργίες).

Η ακόμη μεγαλύτερη αθλιότητα είναι η πλήρης απάθεια του μικροαστικού και κρατικογραφειοκρατικού συρφετού για την πλήρη απουσία της πλατιάς μάζας των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, ειδικά του προλεταριάτου του μεγάλου εργοστάσιου και της μεγάλης εταιρείας. Αυτά τα καθάρματα (ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, χωρίς εξαίρεση, καθεστωτικοί και «επαναστάτες») έχουν πουλήσει κάθε συνδικαλισμό στη μεγάλη και μεσαία επιχείρηση, κάθε δικαίωμα του προλεταριάτου, κάθε αντίσταση στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στο σπάσιμο του μεροκάματου, στη χρήση των μεταναστών εργατών για να ρίχνουνε τις απολαβές, που γεννάει το ρατσισμό, γενικά ο,τιδήποτε έχει να κάνει με εργατικό δικαίωμα και προλεταριακή συλλογική διεκδίκηση και δράση.

Αυτό το κάνανε γιατί, την ώρα που από το 1981 τουλάχιστο και μετά, τα κλασσικά «δυτικού» τύπου αφεντικά του ιδιωτικού κεφαλαίου χτυπιόνται από την πλευρά πρώτα του κρατικού καπιταλισμού και μετά από την πλευρά του «ιδιωτικού καπιταλισμού» των ρωσοφτιαγμένων και κνιτοφτιαγμένων ολιγαρχών του πλούτου, κάτι έπρεπε να πάρουνε σαν αντάλλαγμα για να βγάλουνε το σκασμό και να μην σηκώσουνε πολιτικό μπαϊράκι ανεξαρτησίας: αυτό το κάτι ήταν η μαύρη εργασία, τα τσακισμένα μεροκάματα, η δυνατότητα να αναπληρώσουνε κάπως το κουτσουρεμένο από τις φορολογικές γιούριες και την κρατικογραφειοκρατική απομύζηση κέρδος τους με φτηνό εργατικό κρέας.

Αυτοί είναι όλοι αυτοί οι «αντικαπιταλιστές» των διάφορων φασιστικών ΠΑΜΕ και ΑΠ, και οι «τρίτοι πόλοι» των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναρχικών, αναρχοφασιστών - μηδενιστών και σία που φωνάζουνε «ανοιχτά σύνορα για όλους» ζητώντας κι άλλο φτηνό κρέας για τα αφεντικά, κι άλλο ρατσισμό και Χρυσή Αυγή, κι άλλη πείνα και ανεργία για το λαό μας και για τους ήδη εγκαταστημένους μετανάστες που είναι πια μέρος του. Στο βάθος οι καθοδηγητές τους μισούν πολύ περισσότερο τον ίδιο το λαό απ’ ό,τι τα ιδιωτικά αφεντικά, που στο κάτω κάτω είναι απλώς η αντίπαλη τους αστική φράξια, που πρέπει να την εξοντώσουν ή υποτάξουν ολοκληρωτικά για να φέρουν τη σοσιαλφασιστική διχτατορία της απόλυτης πείνας και ταπείνωσης του λαού, σε συνεργασία με τα αφεντικά τους της Ρωσίας και της Κίνας.

Τα αιτήματα κάθε κρατικοαναθρεμμένης, νεομεσαιωνικής συντεχνίας τύπου κλειστών επαγγελματικών καστών είναι καλοδεχούμενα και στις τρεις αντεργατικές συγκεντρώσεις, αντί να ζητιώνται απλούστατα αντισταθμιστικά μέτρα για τους λίγους μικροαστούς που θα θιγούν από το άνοιγμα των επαγγελμάτων και να διαπαιδαγωγούνται οι μικροαστοί στο πνεύμα του προλεταριάτου. Το αίτημα για απόλυτη προτεραιότητα των επενδύσεων, ιδιωτικών και κρατικών μες στην κρίση, ειδικά στη βιομηχανία και στον εκσυγχρονισμό της γεωργικής παραγωγής, για το τσάκισμα των γραφειοκρατικών προσκομμάτων τύπου ψευτοοικολόγων σαμποταριστών και Ε’ Τμήματος του ΣτΕ, που έπρεπε να είναι πρώτο ή δεύτερο σε κάθε μίνιμουμ εργατική πλατφόρμα, θεωρείται «προδοσία υπέρ του κεφαλαίου», ειδικά από το ΠΑΜΕ και τον «τρίτο πόλο», που πρωτοστατούνε άλλωστε στο σαμποτάζ.

Το αίτημα για εργατική δημοκρατία μες στα συνδικάτα και αντιμετώπιση των τραμπούκων του ΠΑΜΕ που δέρνουνε και νοθεύουνε στη ζούλα δεν τίθεται ούτε από τη ΓΣΕΕ ούτε από τον «τρίτο πόλο». Σίγουρα και το αίτημα ενάντια στο «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας», που αν γινόταν πραγματικά με διαφανείς όρους θα μπορούσε να δώσει την αναγκαία ώθηση, παρέα με επενδύσεις πάνω στην πουλημένη γη, για έξοδο της χώρας από την κρίση χωρίς παραπέρα χτύπημα του βιοτικού επιπέδου του λαού, θα φιγουράρει στις συγκεντρώσεις των «αντιστασιακών» κατά της τρόικας. Τα χωράφια που κάθονται, οι βραχονησίδες και τα κτίρια που τα τρώνε τα ποντίκια «είναι η ψυχή» των «αντικαπιταλιστών», αυτών των υποκριτών παλιανθρώπων που προτιμάνε να λιώνει ο λαός στην ανεργία και την ανέχεια παρά να πουληθούνε «τα ασημικά», που ο προβοκάτορας αυτός, που υποδύεται τον πατριώτη, πρωθυπουργός θέλει να φτιάσει λέει νόμο μη και δε μείνουνε να σαπίζουνε. Αυτός όμως θα συνεχίσει να κόβει μισθούς και συντάξεις και θα κρατάει την «εθνική» γη απούλητη, αφού το μόνο που δε νοιάζει όλο αυτό το συρφετό, είναι το ψωμί της φτωχολογιάς.

Θα ‘ναι κάτω σίγουρα και οι «δεν πληρώνω το χρέος», οι μπαταχτσήδες δηλαδή που μαθαίνουνε το λαό ότι τώρα δα, μες στον καπιταλισμό, μπορούμε να μετατρέπουμε από εμπόρευμα σε μη εμπόρευμα ό,τι μας γουστάρει, με τον τσαμπουκά, έξω από κάθε οικονομική λογική. Οι καλόγεροι βαφτίζανε το κρέας ψάρι, γιατί και οι σύγχρονοι καλόγεροι κνίτες του ΣΥΝ να μην κάνουν το ίδιο;; Έτσι και το χρέος. «Δεν πληρώνουμε κύριοι ιμπεριαλιστές, εκμεταλλευτές», λένε τα φασισταριά που υποδύονται τους συνεχιστές του ΕΑΜ και του παλιού ΚΚΕ, που τα βρωμίζουνε και μόνο που τολμάνε και τα βάζουνε στο στόμα τους, αυτοί οι απόλυτοι αρνητές τους. Όταν όμως δανείζονταν το ελλαδικό κράτος με επιτόκιο 1% με την προστασία του ευρώ, δηλαδή τελικά του παλιού γερμανικού μάρκου, αυτό δεν ενέπιπτε σε ιμπεριαλιστική μορφή σχέσης με τη Γερμανία αλλά σε έμπρακτη παραίτηση του γερμανικού ιμπεριαλισμού από την άσκηση ιμπεριαλιστικής μεγαλοκρατικής πολιτικής ΕΝΤΟΣ της ΕΕ. Πώς αλλιώς θα έβγαινε ο Τσίπρας να ζητάει 100.000 νέες προσλήψεις στο δημόσιο 6 μήνες πριν σκάσει η ελληνική φούσκα, πώς θα έλεγε η Παπαρήγα τα φασιστικά της παραμύθια για τα 1400 ευρώ βασικό μισθό, που κάθε χρόνο ανέβαινε και 100 ευρώ στα δημαγωγικά πλαίσια του ΠΑΜΕ;; Πώς, αν δεν στηρίζονταν στην τεχνητή και με ημερομηνία λήξης ευμάρεια των με γερμανική εγγύηση δανεικών, που δίνανε και στο λαό μια ψευδαίσθηση ύπαρξης πολύ πλούτου;;

Ε, τώρα λοιπόν όλα αυτά τα αντεργατικά παγώνια, με κόρδωμα χιλίων καρδιναλίων, μιλάνε για «ναζίστρια» Μέρκελ και «νέα Κατοχή», από την οποία, εμείς οι άπραγοι και άδολοι (μαζί μάλλον με τους κυβερνήτες μας, που είναι λιγάκι «αντιστασιακοί» σα το Σαμαρά ή σα το «αντιμνημονιακό» τμήμα του ΠΑΣΟΚ), πρέπει να απαλλαγούμε. Άρα, εκ των πραγμάτων, η πορεία της Τετάρτης στη Βουλή δεν είναι πορεία κατά της πολιτικής του Γ. Παπανδρέου και κατά του μνημονίου από τα αριστερά και δημοκρατικά, αλλά «εθνική» - κρατική διαδήλωση μισοστήριξης του Παπανδρέου στα παζάρια του με την ΕΕ για να συνεχίσει αυτός να εκβιάζει, να διασπάει, να προβοκάρει, να διατηρεί επί της ουσίας ανέγγιχτο όλο το μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Και για να κάνει βέβαια πλάτες φανερά στους Κινέζους φασίστες και στα κρυφά στην αντιΕΕ γεωπολιτική του ρώσικου ιμπεριαλιστικού ναζισμού, που όπως έλεγε στα 1975 ο Μάο, έχει για πρώτο στόχο του να καταφάει τη Δυτική Ευρώπη.

Χώρια η συγκλονιστική απάθεια και των τριών συνιστωσών των κρατικών «εργατικών» πορειών για το χουντικό φασισταριό που μαζεύεται στο Σύνταγμα και εκμεταλλεύεται καθυστερημένα πολιτικά στοιχεία του πληθυσμού για να πραγματοποιεί «εθνικές» μπούκες στη Βουλή με έμβλημα την ελληνική σημαία και αγκιτάτορες χρυσαυγίτες και «πλατιούς» ΛΑΟΣτζήδες. Ο ΔΕΚΟϊτης ΠΑΣΚΕίτης, ο πλατύς ΣΥΡΙΖΑίος, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑς και ο αναρχικός κάθε είδους δεν διαφέρουν επί της ουσίας καθόλου στην ανάλυση των αιτιών της κρίσης με τους φασίστες, οπότε δε νιώθουν κανένα πρόβλημα στην όσμωσή τους με τους βασιλοχουντικούς και τους τηλεθεατές του Καρατζαφέρη και του Λιακόπουλου, που έχουνε φάει όλη τη ναζιστική υπεραπλουστευμένη «αντιπλουτοκρατική» προπαγάνδα που πληρώνει αδρά ο Πούτιν.

Εργατική απεργία και διαδήλωση που δεν είναι μίνιμουμ και από την αρχή διαχωρισμένη από τους ακροδεξιούς λαϊκιστές και το φασισταριό, δεν είναι διαδήλωση του λαού αλλά του φασισμού, συνεπώς αντεργατική και αντιλαϊκή. Το ίδιο ισχύει φυσικά για μια εργατική απεργιακή πορεία που δέχεται στο σώμα της φασίστες τραμπούκους και δολοφόνους, που καίνε, σπάνε, διαλύουν, απειλούν, δέρνουν και τελικά (όπως έδειξε η 5^η του Μάη του 2010) ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ κιόλας.

Εργατική απεργιακή πορεία που δεν έχει ξυλοφορτώσει μέχρι λιποθυμίας τα ψευτοαναρχικά αυτά φασιστάκια και δεν έχει παραδώσει στην αστυνομία τους αρχηγούς τους (δεν εννοούμε εκείνους τους δογματικούς αντικρατιστές αναρχικούς που πετροβολάνε πάντα και εκτός τόπου και χρόνου την αστυνομία, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα – εδώ μιλάμε για τους σπασιματίες τραμπούκους που χτυπάνε και καίνε ανθρώπους και υλικό πλούτο) επίσης δεν είναι εργατική απεργιακή πορεία, αλλά ένα μπάχαλο, όπου κάθε είδους προβοκάτορας του ιμπεριαλισμού, του σοσιαλιμπεριαλισμού, της αντίδρασης, του κράτους, του σοσιαλφασισμού, οποιουδήποτε κύριου ή δευτερεύοντα εχθρού του λαού και της εργατιάς μπορεί να αλωνίσει.

Όμως τελικά με την κύρια αντιΕΕ και αντιΓερμανία πλατφόρμα αυτών των κινητοποιήσεων, μετατρέπονται τελικά και αυτές οι ίδιες σε μια προβοκάτσια κατά της Ευρώπης και των λαών της, αφού η επιτυχία τους δίνει το σήμα της «λαϊκής εξέγερσης»  στο εξωτερικό και ο Παπανδρέου, που κρατάει στα χέρια του την ευστάθεια του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, άρα όλης της ΕΕ, μπορεί με άνεση να αποσπάσει υποχωρήσεις από την τρόικα, όχι σε ό,τι αφορά το ψωμί του λαού (κάτι θά ‘ταν αυτό), αλλά την προστασία των συντεχνιών του, τη συνέχεια της ρεμούλας και της διαφθοράς, τις απ’ ευθείας αναθέσεις στους ρωσο-ολιγάρχες, κνιτο-ολιγάρχες και στους Κινέζους φασίστες. Πρόκειται τελικά για «απεργιακές» συγκεντρώσεις και πορείες που, με βάση το οικονομικό και πολιτικό τους πλαίσιο, η επιτυχία τους είναι αντιστρόφως ανάλογη με το καλό της εργατικής τάξης και του λαού της Ελλάδας, αλλά και του καλού όλων των ευρωπαϊκών λαών.

Και η εργατική τάξη;; Πώς θα αντισταθεί στο μεσαίωνα που της ετοιμάζουν;; Κι άμα δεν κατεβαίνει κανείς στις πορείες, έστω αυτές τις κολοβές, δε θα μας πάρουν και τα σώβρακα τα αφεντικά και το κράτος τους;; Αυτό αναρωτιούνται πολλοί τίμιοι άνθρωποι, είτε κατεβαίνουν οι ίδιοι από ένα «φιλότιμο του δρόμου» σ’ αυτές τις πορείες, είτε δεν κατεβαίνουν αλλά θέλουν να υπάρχουν αυτές γιατί νομίζουν πως «βάζουν ένα χαλινάρι» στις κυβερνήσεις.

Σαν ιστολόγιο, σαν πολιτικό ημερολόγιο κατάθεσης σκέψεων για το σήμερα και υλικού απ’ τα παλιά, είναι πολύ βαρύ να πετάμε πυροτεχνήματα και σαν αυτόκλητοι μάγοι να δίνουμε βαρύγδουπες απαντήσεις σε τόσο κομβικά και παλλαϊκά ερωτηματικά, που και σα συγγραφέας αυτού του κειμένου δε τα έχουμε λυμένα. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές νομίζουμε πως η αντίσταση στα μέτρα πείνας και λιτότητας που έφερε η κρίση που προκάλεσαν με την καταστροφική τους δράση οι ψευτοσοσιαλιστές και ψευτοκομμουνιστές στη χώρα μας, περνάει μέσα από μια αναγέννηση του ευρύτερου κινήματος των εργαζομένων σε εντελώς νέα βάση και μάλιστα σε αντιπαράθεση με τον καθεστωτικό κρατικό και σοσιαλφασιστικό συνδικαλισμό, με τα στελέχη του, με τις πορείες του, με τα πλαίσια του, και με ταυτόχρονη προσπάθεια να κερδηθεί η βάση του.

Στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, το νέο αυτό κίνημα των εργαζομένων θα ξεκινήσει φουντώνοντας την ταξική πάλη ενάντια σε όσους προωθούν τη λούφα, την τεμπελιά, την κλεψά, το ρουφιανιλίκι και το γλείψιμο, την υποτίμηση και την ταλαιπώρια του λαού, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα κολλητηλίκια με τη διοίκηση, το παραγωγικό τέλμα και την αποσάθρωση. Έτσι θα ενώσει ό,τι τίμιο και δημοκρατικό υπάρχει μέσα στο χώρο δουλειάς, θα απομονώσει τα λίγα καθάρματα, θα πείσει και θα τραβήξει τους ταλαντευόμενους, θα δώσει νέο κέφι και νέα ζωή, καθάριο αέρα που θα διαλύσει τη γραφειοκρατική αντιπαραγωγική σαπίλα. Στη διάσπαση που θα προσπαθήσουν να κάνουνε οι παλιοί λαμογο-συνδικαλιστές, η απάντηση θα είναι η ενότητα με την τίμια βάση τους, που θα τους απομονώσει. Κύριος εχθρός σε αυτή την αντιφασιστική ουσιαστικά πάλη πρέπει να είναι οι συνδικαλιστές του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ, οι κλασσικοί φασίστες και όσοι μες στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ συμμαχούν με αυτούς στο μέτωπο της διαρπαγής και της βρωμιάς. Ειδικά σε ΟΛΜΕ και ΠΟΣΔΕΠ, ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να αλλάξει και τη φυσιογνωμία της χώρας, νικώντας τους στρατούς και τις συμμορίες κύρια του ΣΥΝ που λυμαίνονται την παιδεία και την έχουν οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση και καταστροφή.

Στον ιδιωτικό τομέα, η πάλη είναι ακόμη πιο σύνθετη και δύσκολη, αλλά τελικά εκεί κρίνεται και η μάχη για το προλεταριάτο και η ηγεσία όλου του εργατικού κινήματος. Εκεί πρέπει να φτιαχτούν νέοι πυρήνες ανά τόπο δουλειάς, ανά επιχείρηση, στην αρχή εντελώς ανεξάρτητοι από όλο τον παλιό συνδικαλιστικό συρφετό που συνήθως τά ‘χει πλακάκια με τα αφεντικά, με στόχο την οργάνωση των εργατών για ζητήματα ασφάλειας στη δουλειά, μισθών και απολαβών, και ακόμη περισσότερο για αντίσταση στην εντατικοποίηση της δουλειάς και στην ταπεινωτική και απαξιωτική συμπεριφορά των καπιταλιστών και των προϊσταμένων προς τους εργάτες και τους φτωχούς χαμηλόβαθμους υπαλλήλους. Μεγάλη σημασία έχει επίσης η κατοχύρωση του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ δικαιώματος για ελεύθερο συνδικαλισμό σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, δηλαδή για σωματείο ανεξάρτητο από τα αφεντικά και το κράτος.

Εκεί που η κρίση έχει χτυπήσει ήδη, πρέπει να γίνεται κάθε προσπάθεια να πάρουν οι εργάτες στα χέρια τους κάθε στοιχείο για το πώς έφτασε η δοσμένη επιχείρηση στην κατάσταση που έφτασε, να αναγκάσουν τον καπιταλιστή να κόψει πρώτα από τις σπατάλες, τις ρεμούλες και τις υπέρογκες αμοιβές των υποταχτικών του, να τον αναγκάσουν να δεχτεί μια μορφή ανοιχτού και ειλικρινούς εργατικού ελέγχου, κι έπειτα να συζητήσουν ο,τιδήποτε αφορά μείωση ωρών εργασίας για ένα διάστημα ή σε έσχατη περίπτωση για απολύσεις συναδέλφων με ΑΠΟΛΥΤΩΣ κοινωνικά και εργασιακά κριτήρια, κι όχι με βάση το ποιος είναι καλός ρουφιάνος. Πάντως, μέχρι την τελευταία στιγμή πρέπει οι εργάτες να παλεύουν για να μην κλείνει η παραγωγική μονάδα και να μην απαξιώνονται τα μέσα παραγωγής, και σε αυτό πρέπει να συγκρούονται ακόμα και βίαια με τους κατεδαφιστές μέσων παραγωγής του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ, αλλά και με υπουργούς τύπου Χρυσοχοϊδη και Μπιρμπίλη, φίλους στην πράξη των παραπάνω σοσιαλφασιστών στην καταστροφή.

Αυτό το νέο εργατικό κίνημα (μια μορφή του οποίου είναι κατά τη γνώμη μας π.χ. η δουλειά που κάνει η Αυτοοργάνωση των Εργατών της Ν/Ε Ζώνης Περάματος) θα βρει στην αρχή απέναντί του θεούς και δαίμονες. Τα αφεντικά, το κράτος, τους σοσιαλφασίστες κνίτες παντός είδους και τις συμμορίες τους, τους κλασσικούς πουλημένους σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικούς συνδικαλιστές, τους  χειρότερους αναρχοσυνδικαλιστές οικονομιστές που θα το κατηγορούνε για "συνεργασία με τα αφεντικά" (αν και οι τίμιοι αναρχοσυνδικαλιστές, που είναι ταξικοί και γενικά καλής πάστας αγωνιστές θα είναι  τελικά μαζί του) τις κακές συνήθειες των εργατών και υπαλλήλων, ό,τι αρνητικό κληρονομεί ο καπιταλισμός στον ανθρώπινο χαρακτήρα, ηγετίσκους που θα πάνε να το καπελώσουν, την αστυνομία που θα ψάχνει ευκαιρία να το ξυλοφορτώσει κλπ. Σιγά σιγά όμως, θα μπορούσε να πάρει ένα ένα τα κάστρα του αντιπάλου, με το υπερόπλο της ενότητας στη βάση, του ενιαίου μετώπου. Με τους μετανάστες μες στα συνδικάτα, οργανωμένους και σε ηγετικές θέσεις δίπλα στους γεννημένους εδώ εργάτες, με τις γυναίκες σε πρωτοπόρο ρόλο, χωρίς διακρίσεις με βάση την κομματική προέλευση, το φύλο ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, με βαθιά, πρωτόγνωρη δημοκρατία στις εσωτερικές διαδικασίες, με ένα συνδικαλισμό δηλαδή που θα ξανακάνει τον εργαζόμενο να περπατάει στητός και περήφανος.

Αυτού του εργατικού κινήματος οι πορείες θα περιέχουν αναγκαστικά κάποιες φορές και τη βία, την αμυντική βία τη σύμφωνη με τις διαθέσεις του λαού όμως, που θα είναι απάντηση στην τρομοκρατία του φασισμού, του σοσιαλφασισμού και των οργάνων τους και όχι την προβοκατόρικη, την αντιλαϊκή, που χτυπάει προϊόντα του μόχθου του εργαζόμενου ανθρώπου, όπως είναι τα κάθε λογής κτίρια, τα κάθε λογής εμπορεύματα κλπ. Θα είναι πορείες που θα κάνουν το παν για να είναι ειρηνικές και μαζικές, ουσιαστικά λαϊκές, αλλά και που δε θα φοβούνται τη σύγκρουση αν προκληθούν, πραγματοποιώντας την όμως με όρους σιδερένιας οργάνωσης και όχι φασιστικού καταστροφικού μπουλουκιού. Όλα βέβαια τα παραπάνω, για τούτο δω το ιστολόγιο που δηλώνει ευθαρσώς τις κομμουνιστικές, λενινιστικές – μαοϊστικές του πεποιθήσεις, προϋποθέτουν και θα έρθουν παράλληλα με το χτίσιμο της πρωτοπορίας της εργατιάς και όλου του εργαζόμενου λαού, του νέου ΚΚΕ, συνέχειας και ξεπεράσματος του παλιού ΚΚΕ που διάλυσαν οι ψευτοκομμουνιστές στα 1956-1958, και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις της διεθνούς ταξικής πάλης.

Για να γυρίσουμε στις 23 του Φλεβάρη, όσοι άνθρωποι κάνουν την επιλογή να κατέβουν στο κέντρο της Αθήνας, θεωρώντας για δικούς τους λόγους πως κάτι καλό μπορεί να προκύψει για το λαό μας από -αυτού του πλαισίου και είδους- τις κινητοποιήσεις, ας φροντίσουν τουλάχιστο να απομονώσουν τους σοσιαλφασίστες ηγέτες του ΠΑΜΕ και την αντιλαϊκή γραμμή τους και να μην τους ενισχύσουν με την παρουσία τους. Ας φροντίσουν επίσης να συμπορευτούν με τα λίγα μπλοκ πραγματικών απεργών, έστω του ΔΕΚΟϊτικου ΠΑΣΟΚισμού και όχι υπό τα αμιγώς σοσιαλφασιστικά λάβαρα των κομματικών μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπού συρφετού. Ας δώσουν επίσης τη μάχη για πραγματική περιφρούρηση της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ από τους μηδενιστές ναζιστές καταστροφείς και ας καταστήσουν υπεύθυνους τους ΓΣΕΕίτες «ηγέτες» για ό,τι συμβεί με φωνές, συνθήματα που να τους καλούν να μην αφήσουν τη διαδήλωση να μετατραπεί σε μπάχαλο του κάθε φασίστα σπασιματία. Ας δώσουν τη μάχη να πεταχτούν έξω από τα μπλοκ και να μην οσμωθούν με την πορεία οι χρυσαυγίτες και οι φασίστες που θα περιμένουν πάλι στο Σύνταγμα, αλλά να φάνε φάπες και να φύγουν κουτρουβαλώντας.

Όλα αυτά βέβαια έχουν κάποιο νόημα στο βαθμό που δεν είναι έτοιμο προβοκατόρικο σχέδιο (εν γνώσει του παπατζή πρωθυπουργού) για έκτροπα που θα δώσουν την εικόνα «λαϊκής επανάστασης» και θα οδηγήσουν σε εκλογές φασιστικής εκτροπής με λίστα, όπου Παπανδρέου και Σαμαράς θα κόψουν και θα ράψουν «ρώσικα» φορέματα στα κόμματά τους, ποδοπατώντας ό,τι μισοδημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό ή πατριωτικό έχει μείνει μες στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο στελεχών. Αυτό που ψιθυρίζεται για «ειρηνική κατάληψη της Βουλής», δηλαδή εθνική μπούκα «κατά των πολιτικών» με γραμμή «Σπίθας» και «Χρυσής Αυγής» (σε τελική ανάλυση με πλατιά γραμμή «αντικαπιταλιστικού» ψευτοΚΚΕ), θα είναι θανατηφόρο χτύπημα και αλυσόδεμα του λαού με πιο βαριά δεσμά από τα σημερινά, όπως η Ταχρίρ και η άνοδος του μπλοκ σοσιαλφασιστών – κνιτοφιλελεύθερων – ισλαμοφασιστών στην Αίγυπτο στη θέση του εθνικιστή Μουμπάρακ είναι τραγωδία για τον αιγυπτιακό λαό.

Πραγματικές, ηρωικές απεργίες θα έρθουν πολλές στο μέλλον. Θα μοιάζουνε και θα ξεπερνάνε αυτές της περιόδου ’45 – ’60 (υπό την καθοδήγηση των παλιών στελεχών του Εργατικού ΕΑΜ και της ΕΑΜικής παράταξης του ΕΡΓΑΣ) και του ’74-’81 (που είχαν για πρωτοπόρους τους μαοϊστές), θα ξεκινάνε από τα κάτω, από εργοστάσια και χώρους δουλειάς, θα έχουνε αυτοθυσία και δημοκρατικό ταξικό πνεύμα, αριστερό και προοδευτικό αντικαπιταλισμό, δε θα χτυπάνε τις παραγωγικές δυνάμεις, θα ενώνονται ρυάκια ρυάκια και θα γίνονται ποτάμι ορμητικό σε πραγματικές πανεργατικές συγκεντρώσεις. Στις «εθνικές» συγκεντρώσεις και τις ψευτοαπεργίες τις ευλογημένες από τον Παπούλια, τον Παπανδρέου, το Σαμαρά, τους παπάδες και την οργανική διανόηση του καθεστώτος, γνώμη του ιστολογίου είναι ότι οι προοδευτικοί άνθρωποι και οι εργάτες δεν πρέπει να παίρνουν μέρος.

Αλλά και όσοι τελικά το κάνουν, ας φροντίσουν την Τετάρτη να μη μαχαιρωθεί ούτε η κολοβή αστική μισοδημοκρατία από το φασισμό, να μην υποθηκευτεί το μέλλον της εργατικής τάξης και του λαού, ούτε η ειρηνική –όσο γίνεται μες στον ιμπεριαλισμό, για να θυμόμαστε και το Λένιν- ενότητα των λαών της Ευρώπης…