Για την παραίτηση Μουμπάρακ και την άθλια ιμπεριαλιστική επέμβαση στα εσωτερικά της Αιγύπτου που συνεχίζεται…

Το είδαμε κι αυτό. Και θα γελούσαμε με την καρδιά μας, αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά για την παγκόσμια ειρήνη και για τους λαούς, όχι μόνο της Μέσης Ανατολής, αλλά ολάκερης της οικουμένης. Ο κνίτης, ο συνασπισμαίος, ο νεοαναρχικός  φιλομηδενιστής, βρέθηκαν στο ίδιο χαράκωμα με τους δήθεν «απόλυτους εχθρούς» τους.

Με τον Ομπάμα, την Κλίντον, τον Κάμερον, την Άστον, τον Παπανδρέου και την καθ’ ημάς «Φιλελεύθερη Συμμαχία» (βασικά την πλειοψηφία των εν Ελλάδι φιλελεύθερων, με τιμητικές εξαιρέσεις) και γενικά όλο το δυτικό και κυρίως ψευτοδυτικό απαράτ, με ένα ΚΟΙΝΟ ΙΕΡΟ αίτημα: να φύγει ο τριτοκοσμικός σοσιαλκρατιστής διχτάτορας Μουμπάρακ από την προεδρία της Αιγύπτου, και να παραδώσει την εξουσία στο μέτωπο ισλαμοφασιστών και φιλελεύθερων που τον αντιπολιτεύεται, υπό την ηγεμονία φυσικά των πρώτων (πράγμα που στο πρώτο σκέλος του έγινε).

Αυτό δε το κάνει φυσικά συνειδητά το σύνολο των ιθυνόντων του αμερικάνικου και του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Κάποιοι απ' αυτούς -οι λιγότερο αντιδραστικοί, σχετικά πάντα- πιστεύουνε πως το Μουμπάρακ θα τον διαδεχθεί ένα καθεστώς δημοκρατικότερο και φιλικότερο προς τους ίδιους... Σημασία δεν έχουν όμως οι ονειροφαντασίες αυτών των σαπισμένων από τα μονοπωλιακά κέρδη κοντόφθαλμων, αλλά το τι θα συμβεί στ' αλήθεια... Και η πιθανότητα να νικηθεί ΣΗΜΕΡΑ ο Μουμπάρακ από ΜΗ ισλαμοφασίστες είναι από μικρή έως ανύπαρκτη, λαμβάνοντας υπ' όψη την πολιτική κατάσταση στην Αίγυπτο και το ιδεολογικό ισλαμοφασιστικό αφιόνι που ρέει άφθονο στην αραβική Εγγύς και Μέση Ανατολή...

Από την πλευρά τους, τα «αφεντικά» στη Μόσχα και στο Πεκίνο καμώνονταν τα μετριοπαθή που «δε θα έλεγαν στην αιγυπτιακή ηγεσία τι να πράξει» ενώ αυτοί πρώτοι απ’ όλους σκάψαν το λάκκο του Μουμπάρακ και καθοδηγούσανε το εναντίον του κίνημα, ενώ ο Αγιατολάχ Καμενεϊ, ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του τρίτου πυλώνα του φασιστικού άξονα Ρωσίας – Κίνας – Ιράν, από την Τεχεράνη χαιρέτισε την αγαπημένη κνιτών και αναρχοφασιστών «εξέγερση» καλώντας σε μια «νέα ισλαμική Μέση Ανατολή», όπως φυσικά το ίδιο κάνανε και οι ισλαμοναζήδες της Χεζμπολλάχ και το κρυφοφασιστικό καταριανό Αλ Τζαζίρα, που ξεπερνάει σε γκεμπελισμό και τη ρώσικη κρατική τηλεόραση.

Ο Μουμπάρακ έδειχνε σε όλη αυτή την ιστορία πως, παρά την αναπόφευκτη για κάθε αστικό τριτοκοσμικό καθεστώς διαφθορά και σήψη σε επίπεδο οικονομικής διαχείρισης και γραφειοκρατικοποίησης, νεποτισμού και ευνοιοκρατίας, δε του έλειπε ο εθνικός χαραχτήρας, ούτε απέναντι στο εσωτερικό μέτωπο των εχθρών του ούτε απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Το διάγγελμα του (10/02/2011) με την άρνησή του να αυτοπεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων και να μεριάσει στις συνεχείς πιέσεις που δέχόταν από τις πιο υφεσιακές στο ρωσοκινέζικο άξονα δυνάμεις σε ΗΠΑ και ΕΕ (Ομπάμα, Κάμερον) με τις εντελώς «ρωσίδες» στη στρατηγική τους ΥΠΕΞ Κλίντον και Άστον να κρατάνε τα πρίμα και τα σεκόντα, έδειχνε ότι κάτι είχε μείνει στην αιγυπτιακή αστική τάξη από το αντιαποικιακό -έστω αστικό- αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα. Τελικά όμως υποτάχτηκε στο ενιαίο μέτωπο ιμπεριαλισμού - σοσιαλιμπεριαλισμού για την πτώση του...

Τα πράγματα για τους μαρξιστές είναι καθαρά. Το ανήκον στη Σοσιαλιστική Διεθνή Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Μουμπάρακ είναι ένα στρατηγικά (από άποψη αρχής δηλαδή, όχι τακτικά) αντιδραστικό κόμμα του τριτοκοσμικού ανεξαρτησιακού κρατικού καπιταλισμού. Αυτή η καρικατούρα της εδώ κι έναν αιώνα (από το 1914 που χρεωκόπησε στηρίζοντας το αλληλομακέλεμα των λαών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) πουλημένης στο μονοπωλιακό κεφάλαιο Β’ Διεθνούς Ένωσης των Εργατών,
που σήμερα έχει για αρχηγό της έναν προβοκάτορα του σοσιαλιμπεριαλισμού, τον Παπανδρέου το Γ’,  φυσικά και περιλαμβάνει κάθε καρυδιάς αστικό και αντεργατικό καρύδι. Από στρατηγική – προλεταριακή άποψη, καμία συμπάθεια δε μπορεί να έχει ένας κομμουνιστής για «σοσιαλιστικά» καθεστώτα τύπου Μουμπάρακ, γιατί σε τελική ανάλυση ούτε καν την πραγματική ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό δεν μπορούν να εξασφαλίσουν.

Ο Μουμπάρακ μπορούσε να πέσει με τρεις τρόπους. Πρώτο, από μια προλεταριακή – αντιιμπεριαλιστική επανάσταση που θα εγκαθίδρυε λαϊκοδημοκρατικές δομές στην Αίγυπτο, ανάβοντας το φυτίλι για ανάλογες εξελίξεις και στις γύρω χώρες. Δεύτερο, από μια συνεπή αστικοδημοκρατική αντιδιχτατορική ανατροπή, που θα έφερνε στην εξουσία ένα μπλοκ δυνάμεων που θα ήταν το ίδιο και περισσότερο αντι-ισλαμοφασιστικό με το Μουμπάρακ και δε θα άφηνε να κουνηθούνε ρούπι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και τα άλλα ιρανόφιλα φασιστάκια. Τρίτο, από μια φιλο-ισλαμοφασιστική ψευδοεξέγερση, οικονομίστικου χαραχτήρα και χωρίς πολιτικό – αντιφασιστικό πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων, που θα πατροναριστεί τάχιστα, μετά την όποια «νίκη» της, από τους μάστορες του λαϊκισμού και του ψευδεπίγραφου αντιιμπεριαλισμού, ισλαμοφασίστες και σοσιαλφασίστες υποταχτικούς της Ρωσίας και του Ιράν.

Είναι φανερό πως οι δύο πρώτες εκδοχές είναι ανατροπή από τα αριστερά, δυστυχώς πολύ μακρινή σήμερα για σειρά λόγους, ενώ η τρίτη και απευκταία είναι ανατροπή από την πλευρά του φασισμού και της υποδούλωσης… Γι΄ αυτό και στην τρίτη των περιπτώσεων, αυτή που ζούμε δηλαδή, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα αρχής να παραδεχτούμε σα μαρξιστές πως προτιμάμε χίλιες φορές τη διχτατορία του Μουμπάρακ από τον ισλαμοφασισμό. Κι αυτό από τη σκοπιά των παγκόσμιων συμφερόντων των λαών και της ειρήνης, όπως είπαμε και στην αρχή.

Ήδη ο Τούρκος ισλαμοφασίστας ψευτοδημοκράτης Πρόεδρος και πρώην υπαρχηγός του Ερντογάν,  Αμπντουλλάχ Γκιουλ, τοιμάζεται για ταξιδάκι σύσφιξης των σχέσεων Τουρκίας – Ιράν στην Τεχεράνη, οι χεζμπολλαχίτες κοντεύουνε να ελέγξουνε πλήρως το Λίβανο, στην Τυνησία οι ισλαμοφασίστες σουλατσέρνουνε λεύτεροι και το παίζουνε νέοι Ερντογάν μετά την πτώση του επίσης σοσιαλκρατιστή διχτάτορα αλλά αντι-ισλαμοφασίστα  και ειρηνόφιλου Μπεν Αλί… Για Συρία και Ιράν δε συζητάμε καθόλου, ενώ και η Λιβύη του Καντάφι, αν και παίζει και με τα δύο στρατόπεδα, έχει μακρά ιστορία φιλο-σοσιαλιμπεριαλισμού κι αν γυρίσει το φύλλο, κανείς δεν ξέρει προς τα πού θα κινηθεί…

Παραδόξως, τα πλέον κλασσικά φεουδαρχικών επιβιώσεων στο πολιτικό εποικοδόμημα καθεστώτα του συνεχούς Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, είναι και εκείνα που έχουν πιο καθαρό, πολύ καθαρότερο απ’ ό,τι ο βρώμικος και αλαζονικός αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, το ποιος είναι ο κύριος εχθρός της περιοχής σαν πολιτική έκφραση (δηλαδή ο ισλαμοφασισμός). Μαρόκο, Σαουδική Αραβία και Ιορδανία, μαζί με την αντι-ισλαμοφασιστική αντιαποικιακή Αλγερία του Μπουτεφλίκα, έχουνε πάρει πολύ καλά χαμπάρι τι συμβαίνει στην ευρύτερη περιοχή, γι΄ αυτό κι ο Σαουδάραβας ΥΠΕΞ ξεκαθάριζε στους Αμερικάνους επεμβασίες πως αν κόβανε την οικονομική βοήθεια στο Μουμπάρακ για να τον πιέσουνε, οι Σαουδάραβες φεουδάρχες του πετρελαίου θα στεκόντουσαν στο πλευρό του Αιγύπτιου (πρώην πια) Προέδρου και θα τον χρηματοδοτούσαν. Παράλληλα, Σαουδική Αραβία και Μαρόκο κατήγγειλαν την επέμβαση στα εσωτερικά της Αιγύπτου «ξένων κρατών» χωρίς να τα κατονομάζουν, εννοώντας προφανώς κύρια τους Ιρανούς φασίστες αλλά έμμεσα και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που με τη στάση τους μέχρι στιγμής λειτουργούνε σαν αβανταδόροι του ισλαμοφασισμού. Δεν είναι τυχαίο επίσης που η Σαουδική Αραβία έδωσε καταφύγιο στον πρώην Πρόεδρο της Τυνησίας Μπεν Αλί.

Η γαλλική αστική τάξη, που κρατάει κάτι από το πολιτικό δημοκρατικό πνεύμα που της κληροδότησε η ιστορία της, ευχήθηκε δια στόματος Σαρκοζί η αλλαγή να οδηγήσει σε δημοκρατία και όχι σε θρησκευτική διχτατορία τύπου Ιράν. (Οι δε γενικά φιλοευρωπαίοι αλλά αφόρητα λαϊκιστές, όπως κάθε ψευτοαριστερός, Γάλλοι Σοσιαλιστές, κατηγορήσανε την κεντροδεξιά Υπουργό Εξωτερικών Αλλιό - Μαρί και τον κεντροδεξιό πρωθυπουργό Φιγιόν για διακοπές πληρωμένες από Μπεν Αλί και Μουμπάρακ αντίστοιχα τον περασμένο χρόνο. Είναι οι ίδιοι, όπως πολύ σωστά τους απάντησε η Αλλιό-Μαρί, που μέχρι πριν δυο μήνες συναντιόντουσαν σε εγκάρδιο συντροφικό κλίμα στη Σοσιαλιστική Διεθνή με τους απεσταλμένους του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ. Τέτοια υποκρισία! Κι αυτό άσχετα με το γεγονός ότι οι χοντρόπετσοι μονοπωλιστές αστοί κλείνουν πράγματι τα μάτια στην αντιδημοκρατικότητα φιλικών τους καθεστώτων και σουλατσέρνουνε κάνοντας "μεγάλη ζωή" στα διάφορα τουριστικά θέρετρα...)

Πάντως όλη τούτη η ιστορία είναι ένα καλό κρας τεστ για τους τίμιους ανθρώπους στη βάση όλων των πολιτικών ρευμάτων (εδώ μιλάμε για τη χώρα μας). Πρώτα πρώτα, για τους εγκλωβισμένους αριστερούς, για να δούνε την απόλυτη έλλειψη αρχών των ηγεσιών της ψευτοαριστεράς, που καμώνονται δήθεν τους υπερασπιστές των τριτοκοσμικών κρατών από την ιμπεριαλιστική επιβουλή (τη δυτική φυσικά, αφού μόνο αυτή βλέπουνε για ιμπεριαλιστική επί της ουσίας, άλλο τι λένε οι διακηρύξεις), ενώ όλο αυτό το διάστημα είχαν συνταχθεί πλήρως με την εξέγερση και αντικειμενικά και με τις πιέσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού για παραίτηση Μουμπάρακ, γιατί αυτό συνέφερε τα αντιδυτικά αφεντικά τους (βλ. Μεντβέντεφ), που καμώνονταν μέχρι και τους φίλους του πρώην πια Αιγύπτιου Προέδρου απέναντι στις δυτικές πιέσεις. Είναι οι ίδιοι βέβαια οι Ρώσοι που, όπως ξαναγράψαμε, σε όλα τους τα ΜΜΕ χύνουν χολή για τα ειρηνόφιλα, αντι-ιρανικά καθεστώτα της περιοχής και παρουσιάζανε το Μουμπάρακ για πράχτορα των «αμερικανοεβραίων», για να πωρώνουνε το ρώσικο λαό με αντισημιτικό αφιόνι. Την ίδια ώρα, ο τελευταίος διπλωμάτης που είδε ο Μουμπάρακ πριν την παραίτησή του ήταν ο Υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και προσωπικός απεσταλμένος του Ρώσου Προέδρου Μεντβέντεφ.

Για τους αναρχικούς και νεοαναρχικούς (ανάμεσά τους και διάφοροι νιτσεϊκοί αναρχοφασίστες), ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Η πολιτική τους αναπηρία, σε συνδυασμό με το αντιδυτικό και φιλο-Αλ Κάιντα φροντιστήριο που τους έχει κάνει το αφεντικό τους ο ΣΥΝ, τους έχουν μετατρέψει σε πρωτοπορία του «αντιιμπεριαλισμού» και του από τα δεξιά αντιδυτικισμού. Μάλιστα, επειδή αυτοί δεν καταλαβαίνουν κιόλας τη γενική στρατηγική, τα λένε και ανοιχτά και καρφώνονται, αυτά που ένας κνίτης ή συνασπισμαίος θα τα έκρυβε κάτω από ψευτομαρξιστική σάλτσα ή θα το μπουρδούκλωνε.

Αυτοί δε που κοιμούνται μακάριοι, και που είναι εντελώς εξοργιστικοί, είναι οι ντόπιοι φιλελεύθεροι. Αυτοί έχουνε την ίδια πολιτική τυφλωμάρα με τους «συντρόφους» τους στην Αίγυπτο, που διαδηλώνουνε μαζί με τους φίλους του Ιράν στην πλατεία Ταχρίρ. Τουλάχιστο οι μαρξιστές κάτι μάθαμε από το πάθημα της ιρανικής αντισαχικής επανάστασης, που οδήγησε λόγω της ολιγωρίας των δημοκρατών και των αριστερών (και των μαοϊστών Φενταγίν μεταξύ αυτών) σε σφαγείο και επικράτηση ενός νέου, ακόμη χειρότερου φασισμού, ειδικά μετά το 1988. Αντιθέτως, και με εξαίρεση όσους ανοιχτόμυαλους φιλελεύθερους παρακολουθούνε την αντισοσιαλφασιστική φιλολογία, οι υπόλοιποι υμνούνε την «ελευθερία» που θα φέρει η πτώση του κρατιστή Μουμπάρακ… Οι λάτρεις του αυθόρμητου και αρνούμενοι να δουν πίσω από τα γεγονότα στρατηγικές, άξονες, ακόμα και συνομωσίες φιλελεύθεροι (όπως ακριβώς και οι αναρχικοί), αισθάνονται αφόρητα άβολα να συνταχθούν με έναν εν μέρει αρνητή της ελεύθερης αγοράς και των ατομικών πολιτικών δικαιωμάτων, την ώρα που οι μεσαίοι μάνατζερ και οι μορφωμένοι υπάλληλοι του Καΐρου είναι στο δρόμο μέσω facebook και twitter (το όνειρο κάθε φιλελεύθερου…) . Η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» μάλιστα, στην ανακοίνωσή της, δεν αναφέρει ούτε σε αστερίσκο τον κίνδυνο ιρανοποίησης της Αιγύπτου μέσω Αδελφών Μουσουλμάνων, τόσο μαγεμένη είναι από την «δημοκρατική εξέγερση»… Τουλάχιστο θα μπορούσε κάτι να είχε μυριστεί από την πολιτική γραμμή των Ισραηλινών δημοκρατών, που τονίζουν πόση σημασία είχε για την περιοχή η ειρηνόφιλη πολιτική Μουμπάρακ -που επέτρεψε και τη συμφωνία Ράμπιν - Αραφάτ το 1993- και αντιλαμβάνονται βαθιά τον κίνδυνο φασιστικοποίησης της Αιγύπτου...

Ο δε Παπανδρέου, που είναι «ρώσος» αλλά υποδύεται τον «αμερικανοευρωπαίο» που απλά είναι πολύ υφεσιακός – φιλικός προς το φασιστικό άξονα, έκανε 5 δηλώσεις τη μέρα για το πόσο γρήγορα έπρεπε να φύγει ο «σύντροφός» του Μουμπάρακ από την προεδρία της Αιγύπτου… Είναι ο ίδιος που διέγραψε πριν ένα μήνα το ιστορικό αντιαποικιακό κόμμα της Τυνησίας, του οποίου ηγείτο ο Μπεν Αλί, από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, λες και μέχρι χτες δεν ήταν διεφθαρμένο και διχτατορικό, αλλά έγινε «ξαφνικά» μετά την εξέγερση…

 Εμείς λέμε ότι κάθε αντιιμπεριαλιστής και δημοκράτης πρέπει να στηρίζει τον κάθε τριτοκοσμικό Μουμπάρακ όταν αρνιέται να υποκύψει στις αφόρητες πιέσεις, ανοιχτές των Αμερικάνων, κρυφές και ύπουλες -μέσω των πραχτόρων τους- των Ρώσων, ενώ κάθε δημοκρατικό μέτρο που θα παίρνει κάθε τέτοιος ηγέτης για να αποτρέψει την κυριαρχία ττου ισλαμοφασισμού, πρέπει επίσης να βρίσκει σύμφωνους τους δημοκράτες. Συν τοις άλλοις όμως, οι αντιιμπεριαλιστές και πρώτοι απ' όλους οι κομμουνιστές πρέπει να χτυπάνε αλύπητα αυτά τα καθεστώτα στον τομέα των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, καθώς η αντιδημοκρατικότητα τους και η φτώχεια που σπέρνουνε χαρίζει την πλατιά μάζα όχι μονάχα της εργατοαγροτικής φτωχολογιάς, αλλά και των μορφωμένων μεσοστρωμάτων στην ισλαμοφασιστική και φιλορώσικη αντίδραση, που τα χρησιμοποιεί φυσικά προς όφελός της... Μια πραγματική αριστερά στην Αίγυπτο θα έκανε αντιδιχτατορική - αντιΜουμπάρακ πάλη με κεντρικό σύνθημα "η εσωτερική πολιτική Μουμπάρακ ανοίγει το δρόμο στους ισλαμοφασίστες", δηλαδή θα χτυπούσε το Μουμπάρακ όχι  μονάχα γιατί είναι...καπιταλιστής (όπως όλοι οι ηγέτες και των 200 χωρών του πλανήτη) αλλά κυρίως γιατί την αστική αντιδραστικότητά του θα την εκμεταλλευόταν όπως και έγινε, ο ακόμη χειρότερος -πατροναρισμένος από το σοσιαλιμπεριαλισμό- φασισμός.

Η  φτωχολογιά καθαρίζει τους λογαριασμούς της με τα  διάφορα αντιδραστικά καθεστώτα από τα αριστερά όταν το θελήσει η ίδια. Κανένας ιμπεριαλιστής και ακόμη περισσότερο σοσιαλιμπεριαλιστής δεν έχει δουλειά να χώνει τα βρωμόχερά του και να πασπατεύει τα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας του Τρίτου Κόσμου. Παράλληλα, πρέπει να νικηθούν μέσα στην ιμπεριαλιστική υπερδύναμη των ΗΠΑ, αλλά και στη δευτεροκοσμική ευρωπαϊκή μονοπωλιακή αστική τάξη που ηγείται της ΕΕ οι πιο αντιτριτοκοσμικές και επεμβατικές φωνές και πραχτικές, που και από μόνες τους είναι άθλιες ιμπεριαλιστικές, και το ρωσοκινέζικο άξονα ευνοούν, και το αντι-σοσιαλιμπεριαλιστικό μέτωπο υπονομεύουν…

Πάντως, ενδεικτικό για το πόσο «ρώσικα» οργανωμένη ήταν η βρωμοδουλειά (όχι απαραίτητα κάθε πτυχή της, αλλά η γενική αντιδυτική κατεύθυνση), είναι πως η μόνη χώρα στην οποία τα μηνύματα στα μέσα δικτύωσης δεν οδήγησαν σε διαδηλώσεις ήταν η εντελώς ρωσόδουλη Συρία, ενώ στην Ιορδανία ο βασιλιάς έντρομος αναγκάστηκε να σχηματίσει νέα κυβέρνηση με έναν υπουργό των ΑΜ και αρκετούς από την ψευτοαριστερή συνδικαλιστική γραφειοκρατία – στη δε Υεμένη ο αντιΑλΚάιντα Πρόεδρος ανακοίνωσε δυο χρόνια πριν τις εκλογές ότι δε θα ξαναείναι υποψήφιος… Κι αυτό άσχετα από το αν πραγματικά πολλοί Αιγύπτιοι δημοκράτες και καλοί άνθρωποι, που δεν αντέχανε την απαγόρευση της συνάθροισης και τον πολιτικό αυταρχισμό 30 χρόνων, βρέθηκαν στους δρόμους των μεγάλων αιγυπτιακών πόλεων ή και ένιωσαν πως έδιναν μια δημοκρατική μάχη... Δυστυχώς το θέμα είναι ποιος θα καρπωθεί την πολιτική υπεραξία της πτώσης Μουμπάρακ, κι αυτός μάλλον θα είναι ο σίγουρα ρωσόφιλος Μπαραντέι και το ψευτοφιλελεύθερο φιλο-ισλαμοφασιστικό μπλοκ που εκπροσωπεί...

Για μας, οι μαρξιστές πρέπει να ψάχνουν τα φύτρα των νέων δημοκρατικών, αντιιμπεριαλιστικών, σοσιαλιστικών επαναστάσεων εκεί ακριβώς όπου οι παγκόσμιες αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού πάνε στην άκρη τους και εμφανίζονται στην πιο οξυμένη τους μορφή. Το ηρωικό αντιφασιστικό κίνημα κατά των μουλάδων στο Ιράν, το δημοκρατικό κίνημα κατά του Τσάβες στη Βενεζουέλα, οι χιλιάδες αγροτικές εξεγέρσεις στα βάθη της ναζιστικής πια Κίνας, η πάλη των δημοκρατών και αντιφασιστών στη Ρωσία, η πάλη ενάντια στη διχτατορία των κινεζόδουλων Βιρμανών φασιστών, η πάλη ενάντια στο Μουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε και κατά της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, η πάλη των Λιβανών πατριωτών κατά της Χεζμπολλάχ, η πάλη των Τούρκων δημοκρατών κατά του Ερντογάν που αναπόφευχτα θα ανάψει το επόμενο διάστημα, ο αγώνας της Τσετσενίας για ανεξαρτησία, της Γεωργίας για απελευθέρωση, της Κούβας για δημοκρατία είναι μερικά μονάχα παραδείγματα…