Για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα - Ποιοι έφτιαξαν τους όρους για να γιγαντωθεί η Χρυσή Αυγή

Ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας (Killah P)

Τελικά οι ναζιστές πραγμάτωσαν την πολιτική κανιβαλική τους φύση, φτάνοντας στο νομοτελειακό γι’ αυτούς στάδιο της ανοιχτής δολοφονικής βίας και κατά ελλήνων δημοκρατών, ένα μόλις βήμα παραπέρα από τις θρασύδειλες δολοφονίες μεταναστών, τις οποίες, σαν κτήνη που είναι οι ναζί, έκαναν πως «δεν τις γνώριζαν» και τις απέδιδαν σε «ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των λαθροεισβολέων».

Οι δημοκράτες δε θα ξεχάσουν ποτέ το σεμνό, τίμιο και ηρωικό παλικάρι, τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα, που έβαλε μπροστά το κορμί του για να σώσει τους φίλους και την αγαπημένη του από τους δολοφόνους του Μιχαλολιάκου. Τον ψυχωμένο και βαθύ άνθρωπο, που πρόλαβε να δείξει το φονιά του και να ξετυλίξει το κουβάρι της ναζιστικής κτηνωδίας.

Το πανώ της Α.Π. στην αντιφασιστική συγκέντρωση
στο Σύνταγμα, στις 25 Σεπτεμβρίου

Το ΚΜ καλύπτεται απόλυτα από το κάλεσμα της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας για ένα πλατύ δημοκρατικό κίνημα με αίτημα - ενοποιητικό κρίκο το «Εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή - Φυλακή για τα καθοδηγητικά στελέχη της», το οποίο μπορεί να ενώσει την αριστερή και επαναστατική δημοκρατία με τους αστοδημοκράτες σε ένα ακατανίκητο πλειοψηφικό ρεύμα. Και δεν είναι τυχαίο που γι' αυτό το λόγο το σύνθημα αυτό το χτυπάνε με λύσσα όλοι οι καθεστωτικοί φιλοναζιστές, με πρώτους τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ.

Ο χουντικός με την «κομμουνίστρια»

Επειδή όμως πολλοί, από φιλελεύθεροι, κλασσικοί συντηρητικοί (ή και ακροδεξιοί αντικομμουνιστές) μέχρι σοσιαλφασίστες έγιναν όψιμα και υπό την πίεση της δημοκρατικής Ευρώπης «αντιναζιστές», καλό είναι να θυμόμαστε ποιοι ήταν εκείνοι που δημιούργησαν τους όρους για να «ανθοφορήσει» ο οχετός της ναζιστικής δολοφονικής συμμορίας.

Γιατί μπορεί ο ακροδεξιός χίτης και χουντικός Βορίδης να έγινε τάχα μέγας αντιχρυσαυγίτης, χωρίς να τον ενοχλεί φυσικά ο «εθνικοσοσιαλισμός» (τι λεπτή γλώσσα!) αλλά μονάχα οι «εγκληματικές πράξεις», μπορεί ο Πουλικόγιαννης του ψευτοΚΚΕ, που έκανε τα στραβά μάτια  για τους ναζί 20 χρόνια και έδερνε ΟΑΚΚΕίτες και δημοκράτες εργάτες στη Ζώνη να βγαίνει τώρα στα κανάλια και να μιλάει για το Λαγό και τις επιθέσεις σε μετανάστες, αλλά όλοι τους είχαν στρώσει το δρόμο στη δολοφονική συμμορία, ο καθένας από το πόστο του.

Η ΝΔ με την ανοχή της στους φασίστες λόγω βρώμικης παράδοσης και αντικομμουνισμού, το ΠΑΣΟΚ με τον τουρκοφαγικό και μακεδονοφαγικό σωβινισμό του και τα κύρια πυρά στους φιλελεύθερους, ο ΣΥΝ με τον κάλπικο αντινεοφιλελεύθερο σοσιαλκρατισμό του, την «αντιμνημονιακή ενότητα» και την έλλειψη δημοκρατικών αρχών, οι κνίτες με τον ανοιχτό σοσιαλφασισμό τους και το τσάκισμα κάθε δημοκρατικής αυτοοργάνωσης του λαού. 

Κι όλα αυτά βέβαια υπό την μπαγκέτα ρώσικων ηγεσιών (η ΝΔ από το 1997 και τον Καραμανλή τον ανιψιό), που τα χρησιμοποιούσαν κατάλληλα για να τσακίσουν την παραγωγή και τη δημοκρατία στη χώρα και να βγάλουν μια μέρα τους ναζιστές βρικόλακες από το χρονοντούλαπο της ιστορίας που τους είχε κλείσει το αντιφασιστικό Πολυτεχνείο και οι λαϊκοί δημοκρατικοί αγώνες του 1974-1981.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από ένα μεγάλο άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ΟΑΚΚΕ «Νέα Ανατολή» στο φύλλο της του Ιουλίου 2013, με τίτλο «Άλλο τα αριστερά λάθη των επαναστατών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, άλλο η φιλοναζί ψευτοαριστερά». Γιατί, ενώ αυτή την ώρα απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή αντιναζιστική ενότητα στη βάση, αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά με το ανηλεές ξεσκέπασμα ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των καθεστωτικών πολιτικών ηγεσιών που εξέθρεψαν το φίδι.

Πρέπει να τσακίσουμε τη βρώμικη θεωρία, που είναι στο βάθος αστική υπεραντιδραστική και αντιλαϊκή, ότι τη Χρυσή Αυγή την έφερε η πείνα κι ότι ο λαός, όταν τον φτωχαίνει μια αντιδραστική εξουσία, είναι ικανός να γεννάει και να δυναμώνει μονάχα φασίστες.

Μια τέτοια αντίληψη, που την έχουνε τόσο οι ακροδεξιοί μη ναζήδες, όσο και πολλοί σιχαμεροί αστοφιλελεύθεροι, που μισούν το λαό και τον θεωρούν μια ανίκανη και καθυστερημένη μάζα, είναι τελικά αυτή που ζυμώνουν και οι σοσιαλφασίστες, που μισούν τους απλούς ανθρώπους το ίδιο και περισσότερο, σαν αστοί υπεραντιδραστικοί που είναι.

1992 - «Φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά»

Όλο δηλαδή το μπλοκ της φιλοϊμπεριαλιστικής και αστικής αντίδρασης, που φέρει ευθύνη για το σημερινό κατάντημα, πετάει στα μούτρα του λαού «τις ευθύνες του» που έγινε σε ένα μειοψηφικό ακόμη ποσοστό φιλοναζί. Μέχρι το 2009 τάχα, δεν υπήρχε κανένα προμήνυμα ότι στα έγκατα της γης το καθεστώς «έφτιαχνε» ναζιστικές συνειδήσεις. Τα κανιβαλικά συλλαλητήρια «κατά των Σκοπιανών», οι «σέρβοι αδερφοί μας» γενοκτόνοι, οι «λαοσυνάξεις» του Χουντόδουλου, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών και τα «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ», τα παλιά μαχαιρώματα της συμμορίας όταν δρούσε στο σκοτάδι και η ανοχή σε αυτά από όλους, το ΛΑΟΣ των φασιστών και αντισημιτών, η αθώωση του ναζιστή Κ. Πλεύρη για τον αντισημιτικό του λίβελο από τη φιλοναζιστική σε ένα μέρος της δικαιοσύνη, η τουρκοφαγία του 1974-1999 και ο συνωμοσιολογικός αντιδυτικισμός, όλα αυτά κανέναν τάχα ρόλο δεν παίξαν στην κατρακύλα.

Επειδή λοιπόν η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, με τη δύναμη που της έδινε η ζαχαριαδική πολιτική γραμμή και χαραχτήρας της και το μαοϊστικό ιδεολογικό της οπλοστάσιο είχε το θάρρος όλα αυτά τα χρόνια να καταγγέλλει τη ναζιστική βρώμα που υπόβοσκε κάτω από «δημοκρατικές» φασάδες, επειδή πάντα είχε ανοιχτό μέτωπο στους κανίβαλους και το πλήρωνε με το αίμα των μελών της από τις επιθέσεις των ναζιστών, επειδή πάντα αποκάλυπτε το βρώμικο ρόλο της ψευτοαριστεράς στην «από τα αριστερά» προστασία των ναζί και στην μόλυνση πραγματικά αριστερών ανθρώπων με φασιστικά ιδεολογήματα, πρέπει πολύ να προσεχτεί και να μελετηθεί από κάθε δημοκράτη και πατριώτη, πόσο μάλλον αριστερό: τόσο η αντιναζιστική της γραμμή, όσο και η τεκμηρίωση της.

Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, γιατί στην Ελλάδα υπήρχε μια έστω μικρή φωνή που στεντόρεια ορμούσε κόντρα στο ρεύμα και φώναζε, εδώ και 30 χρόνια, ότι τούτη η χώρα οδηγείται από τους ηγέτες της στο γκρεμό, στην ατίμωση, στη χειρότερη ταπείνωση και αποικιοποίηση. Σκυλιά ενός ιμπεριαλισμού και μάλιστα ναζιστικού, του ρώσικου, είναι οι χρυσαυγίτες κι όχι «των ελλήνων αστών και των εφοπλιστών», όπως σκούζουν οι σοσιαλφασίστες του Περισσού και το αστοιχείωτο λούμπεν του ανίκανου να παραγάγει δική του σκέψη αναρχισμού.

(Κασιδιάρης στη Βουλή: Στροφή στη Ρωσία http://www.youtube.com/watch?v=8Cuphs4vmvQ)

Ο αντιναζισμός μπορεί να γίνει καταλύτης για ευρύτερες δημοκρατικές και λαϊκές αντισυσπειρώσεις. Η σιχαμένη ναζιστική ουρά του καθεστώτος, αν μαδηθεί, μπορεί να αποτελέσει την αρχή του τέλους για όλο το ρωσόδουλο συρφετό. Η στιγμή αυτή είναι ακόμη μακριά, αλλά η συγκρότηση του δημοκρατικού αντιφασιστικού και πιο βαθιά αντιιμπεριαλιστικού πόλου, πρώτα στα μυαλά μιας δημοκρατικής και αριστερής πρωτοπορίας μες στο λαό, έχει ήδη αρχίσει.

ΑΛΛΟ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ, ΑΛΛΟ Η ΦΙΛΟΝΑΖΙ ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

«… Η συμ­μο­ρία βρί­σκει τώ­ρα αυ­ξα­νό­με­νη πο­λι­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη στις μά­ζες ό­χι τόσο και ό­χι κυ­ρί­ως για­τί εξαι­τί­ας της κρί­σης κα­ταρ­ρέ­ει ο πα­λιός πο­λι­τι­κός κόσμος, αλ­λά για­τί αυ­τός ο κό­σμος έ­χει εν­στα­λά­ξει για τα κα­λά τη φα­σι­στι­κή πολι­τι­κή αλ­λά σε με­γά­λο βαθ­μό και τη φα­σι­στι­κή  ι­δε­ο­λο­γί­α μέ­σα στις μάζες. Βέ­βαια αυ­τός ο κό­σμος δεν εί­ναι εξί­σου υ­πεύ­θυ­νος για τον εκ­φα­σι­σμό της πο­λι­τι­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κής ζω­ής της χώ­ρας. Κάποιοι α­νή­κουν στον πιο ενερ­γη­τι­κό πυ­ρή­να αυ­τού του εκ­φα­σι­σμού και κά­ποιοι στην πρό­θυ­μη ή στην παθη­τι­κή του πο­λι­τι­κή μά­ζα. Ο πιο ε­νερ­γη­τι­κός πυ­ρή­νας του εκφασισμού είναι η ψευτοαριστερά, δη­λα­δή το ψευτοΚΚΕ και το με­τω­πι­κό κόμ­μα ε­ξου­σί­ας του ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυ­τόν τον πυ­ρή­να ο­νο­μά­ζου­με σοσιαλφασισμό.

Στον ε­νερ­γητι­κό αυ­τό πυ­ρή­να α­νή­κουν και οι κά­ποιες πο­λύ στε­νές αλ­λά η­γε­τι­κές φρά­ξιες του ΠΑ­ΣΟΚ αρ­χί­ζο­ντας α­πό τον Ανδρέα Πα­παν­δρέ­ου, κα­θώς και της ΝΔ α­πό τον Κα­ρα­μαν­λή τον Β΄ και πέ­ρα. Ό­μως αυ­τές οι φρά­ξιες ε­φάρ­μο­ζαν στην ου­σί­α την πο­λι­τι­κή των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η κυ­ρί­αρ­χη ε­ξω­τε­ρι­κή και ε­σω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή στη χώ­ρα μας ή­ταν η πο­λι­τική αυ­τής της ψευτοαριστεράς που πά­ντα συν­δυα­ζό­ταν με την α­φύ­πνι­ση του κλα­σι­κού α­κρο­δε­ξιού φασι­σμού.

Δεν θα υ­πήρ­χαν λοι­πόν τό­σο πλα­τιές πρό­θυμες μά­ζες να α­κο­λου­θή­σουν ή να α­νε­χτούν σή­με­ρα πο­λι­τι­κά τη «Χρυ­σή Αυ­γή»  χω­ρίς μια «πανε­θνι­κή πο­λι­τι­κή» που α­πο­θέω­νε σαν «α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στές»  και σαν α­δελ­φούς ορ­θό­δο­ξους χρι­στια­νούς τους πρώ­τους εθνοεκκαθαριστές γενοκτόνους της με­τα­πο­λε­μι­κής Ευ­ρώ­πης, τους σέρ­βους τσέτνικ, ού­τε κυρί­ως, μια πο­λι­τι­κή που α­πό ε­θνι­κή υ­πε­ρη­φά­νεια για την «ψη­λή πο­λι­τι­στι­κή κα­τα­γω­γή μας» ήθε­λε με το ζό­ρι να αλ­λά­ξει το ό­νο­μα μιας γει­το­νι­κής χώρας (σ. ΚΜ: Δημοκρατία της Μακεδονίας) και να κα­ταρ­γή­σει την ε­θνι­κή υ­πό­στα­ση του λα­ού της.

Ού­τε θα υ­πήρ­χε τό­σο πλα­τύ σχε­δόν πα­νε­θνι­κό μί­σος στον α­στι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό, αν σύσ­σω­μες οι πο­λι­τι­κές η­γε­σί­ες α­πό το 1989 ως τα σή­με­ρα δεν κα­ταρ­γούσαν την α­νοιχτή πο­λι­τι­κή δια­πά­λη  πά­νω σε θέ­σεις και γραμ­μές και δεν την α­ντι­κα­θι­στού­σαν με την ε­ξό­ντω­ση των α­ντί­πα­λων πο­λι­τι­κών τά­σε­ων μέ­σα α­πό την α­να­κά­λυψη ή και ε­φεύ­ρε­ση σκαν­δά­λων δια­φθο­ράς ή α­νη­θι­κό­τη­τας των βα­σι­κών εκ­φραστών τους. Ε­πί­σης δεν θα έ­φτανε η οικονομίστικη, τα­ξι­κά κτη­νώ­δης και πολι­τι­κά τυ­φλή πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­παί­ων και ι­διαί­τε­ρα των γερ­μα­νών μονοπωλιστών που πή­ραν πά­νω τους με τα μνη­μό­νια την ευ­θύ­νη της ε­ξα­θλί­ω­σης του ελλη­νι­κού λα­ού και της κα­τα­στρο­φής της μι­κρο­με­σαί­ας α­στι­κής τά­ξης για να γί­νει το έ­θνος σε ε­λά­χι­στο χρό­νο αντιγερμανικό και α­ντα­να­κλαστι­κά φιλορώσικο, δη­λα­δή φιλοφασιστικό στην ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή.

Το έ­δαφος για αυ­τή τη στρο­φή εί­χε ε­τοι­μα­στεί για χρό­νια α­πό τον πο­λι­τι­στι­κό και παραγωγικό α­ντι­δυ­τι­κι­σμό, δη­λα­δή α­πό τον α­ντι­δη­μο­κρα­τι­σμό και τον α­ντι­βιο­μη­χα­νι­σμό των μι­κρο­α­στών και των πα­πά­δων που ό­μως έ­γι­νε κρα­τική ι­δε­ο­λο­γί­α α­πό την ψευτοαριστερά που ή­θε­λε να  με­τα­τρέ­ψει τη βιο­μη­χα­νικά α­νε­πτυγ­μέ­νη Ελ­λά­δα σε α­ποι­κί­α της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης.

Εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πως στο μίσος ε­νά­ντια στην α­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α και στη βιο­μη­χα­νι­κή α­νά­πτυ­ξη, ι­διαίτε­ρα αυ­τή της με­γά­λης βα­ριάς βιο­μη­χα­νί­ας ε­νώ­νε­ται η ψευτοαριστερά και οι χρυσαυγίτες.

Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα της α­να­κή­ρυ­ξης σαν κύ­ριου ι­δε­ο­λογι­κό-πο­λι­τι­κού ε­χθρού του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και ό­χι του φα­σι­σμού α­πό την «α­ρι­στε­ρά».

Μό­νο που οι χρυσαυγίτες κρύ­βουν το μί­σος τους στη σύγ­χρο­νη με­γά­λη βιο­μη­χα­νί­α για να μη συλ­λη­φθούν σαν πρά­κτο­ρες μιας ξέ­νης δύνα­μης, της Ρω­σί­ας, α­πό τους α­νε­νη­μέ­ρω­τους για την α­λη­θι­νή γραμ­μή τους ε­θνι­κι­στές πε­λά­τες τους.

Πρέ­πει ι­διαί­τε­ρα οι δη­μο­κρά­τες και οι πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ροί να προ­σέξουν με πό­ση έμ­φα­ση με πό­σο ξε­διά­ντρο­πο τρό­πο ο ΣΥ­ΡΙΖΑ και η «Χρυ­σή Αυ­γή» ε­νώ­νο­νται στην κα­ταγ­γε­λί­α σαν κύ­ριου ε­χθρού του κεντρι­κού και συμ­βο­λι­κού για κά­θε φα­σι­σμό κύ­ριου ε­χθρού του λα­ού, του τραπε­ζι­κού κεφάλαιου. Ο φα­σι­σμός ει­δι­κεύ­ε­ται στον ε­ντο­πι­σμό του τραπε­ζι­κού κεφάλαιου σαν κύ­ριου ε­χθρού για­τί αυ­τό εί­ναι το μό­νο τμή­μα του στο ο­ποί­ο τό­σο πο­λύ κρύ­βε­ται η πη­γή της τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης, δη­λα­δή η από­σπα­ση υ­πε­ρα­ξί­ας α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους και που γι’ αυ­τό ε­νώ­νει ε­να­ντί­ον του, ό­χι τους ερ­γα­ζό­με­νους σε τα­ξική διεκ­δι­κη­τι­κή βά­ση, αλ­λά την πλα­τειά κοι­νω­νι­κή βά­ση του φα­σι­σμού που εί­ναι η κα­τε­στραμ­μέ­νη μι­κρή α­στι­κή και μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη. Αυ­τό συμ­βαί­νει για­τί εί­ναι κυ­ρί­ως οι α­στοί και μι­κροα­στοί που νιώ­θουν ει­δι­κά το τρα­πε­ζι­κό κε­φά­λαιο να τους συ­ντρί­βει  και το θε­ωρούν ε­ντε­λώς πα­ρα­σι­τι­κό, για­τί α­δυ­να­τούν να συλ­λά­βουν τη συ­νολι­κή λει­τουρ­γί­α του κε­φα­λαί­ου.

Ει­δι­κά ο να­ζι­σμός πά­ει α­μέ­σως α­πό το τραπε­ζι­κό κε­φά­λαιο, στον «ε­βραί­ο το­κο­γλύ­φο», α­πό ε­κεί στην «πα­γκό­σμια ε­βρα­ϊκή συ­νο­μω­σί­α» και τε­λι­κά στην ε­βρα­ϊ­κή γε­νο­κτο­νί­α. Η επι­μο­νή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­ταγ­γέλ­λει τους δα­νει­στές της χώ­ρας σαν το­κο­γλύ­φους -την ώ­ρα που έ­να βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του ελ­λη­νι­κού δα­νει­σμού εί­ναι τα για πο­λι­τι­κούς λό­γους πο­λύ χα­μη­λά ε­πι­τό­κια με τα ο­ποί­α τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη δα­νεί­ζουν τη χώ­ρα μας κα­θώς και το συ­ντρι­πτι­κό κα­νό­νι σε βά­ρος των ευ­ρω­παί­ων ιδιω­τών δα­νει­στών- μπο­ρεί να ε­ξη­γη­θεί μό­νο α­πό το ό­τι θέ­λει συ­νει­δη­τά να ρίχνει ι­δε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό νε­ρό στο μύ­λο του να­ζι­σμού.

Το­κο­γλυ­φι­κά κέρδη εί­χε μό­νο έ­να μι­κρό τμή­μα ι­διω­τών δα­νει­στών που α­γό­ρα­ζε α­πό τη δευτε­ρο­γε­νή α­γο­ρά φτη­νά ελ­λη­νι­κά ο­μό­λο­γα και μπό­ρε­σε να τα που­λή­σει α­κρι­βά, ι­διαί­τε­ρα αυ­τά που ή­ταν α­σφα­λι­σμέ­να στο βρε­τα­νι­κό δί­καιο. Στην πραγ­ματι­κό­τη­τα τό­σο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­σο και το ψευ­τοΚ­ΚΕ δεν μπο­ρούν να κρύ­ψουν τον α­ντιση­μι­τι­σμό τους που κρύ­βε­ται συ­νή­θως πί­σω α­πό την αμ­φι­σβή­τη­ση του δι­καιώ­μα­τος ύ­παρ­ξης του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους. Αυ­τός ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός εκ­δη­λώ­νε­ται στη συμ­μα­χί­α τους με τη γενοκτονική νε­ο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς.

Α­κό­μα πιο με­γά­λη ή­ταν η δια­κομ­μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α του λα­ού για το φα­σι­σμό στο ιδεολογι­κό ε­πί­πε­δο. Ο φα­σι­σμός εί­ναι η α­πο­κο­ρύ­φω­ση της έλ­λει­ψης ε­μπι­στο­σύ­νης των μα­ζών στον ε­αυ­τό τους και είναι αυ­τή που κά­νει τις μά­ζες να α­να­ζη­τούν σω­τη­ρί­α σε κά­τι έ­ξω α­πό αυ­τές και α­πό τον έ­λεγ­χο τους, ό­πως εί­ναι το να­ζι­στι­κό κόμ­μα, το να­ζι­στι­κό κράτος και η συμπύ­κνω­ση του  που μπο­ρεί να έ­χει τη μορ­φή του υ­περ­φυ­σι­κού ανθρώ­που (Χί­τλερ) ή του τι­μω­ρού πο­λι­τι­κού θε­ού (Αλ­λάχ του ι­σλα­μι­σμού) και των ιε­ρα­τι­κών εκ­προ­σώ­πων του.

Τί­πο­τα δεν προ­ε­τοί­μα­σε τό­σο κα­λά τον ελ­λη­νικό λα­ό να δε­χτεί σαν κά­τι το φυ­σιο­λο­γι­κό το χρυσαυγίτικο φα­σι­σμό α­πό όσο η με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή υ­πο­νό­μευ­ση κά­θε μορ­φής συλ­λο­γι­κής ε­θε­λο­ντι­κής αυτο­ορ­γά­νω­σης, ι­δί­ως συν­δι­κα­λι­στι­κής και η α­ντι­κα­τά­στα­σή της α­πό  την κρατι­κή προ­στα­σί­α. Ό­λοι πε­ρί­με­ναν τη σω­τή­ρια ε­πέμ­βα­ση του κρά­τους α­πό τις ό­ποιες ε­χθρι­κές κοινωνι­κές ή α­κό­μα και α­πό τις φυ­σι­κές δυ­νά­μεις. Αυ­τή η με­τά­θε­ση της ευ­θύ­νης της σω­τη­ρί­ας του έ­θνους σε άλ­λους  εί­ναι μια πολύ πα­λιά νε­ο­ελ­λη­νι­κή αρ­ρώ­στια με ρί­ζες βυ­ζα­ντι­νές που πα­ρο­ξύν­θη­κε με την «α­πό τα  έ­ξω»  δη­μιουρ­γί­α του νε­ο­ελ­λη­νι­κού κρά­τους. Άλ­λω­στε μια μορ­φή της με­τά­θε­σης της ευ­θύ­νης της σω­τη­ρί­ας σε άλ­λους εί­ναι και η με­τά­θε­ση της α­πο­κλει­στι­κής ευ­θύ­νης του κα­κού σε κά­ποιους άλ­λους έ­ξω α­πό τη χώ­ρα (τώρα Γερ­μα­νούς, πα­λιό­τε­ρα Εγ­γλέ­ζους, Αμε­ρι­κά­νους, Ρώ­σους κλπ).

Ο σοσιαλφασισμός της ψευτοαριστεράς αλ­λά και το παπανδρεϊκό ΠΑ­ΣΟΚ κα­το­χύ­ρω­σαν α­πό κοι­νού την κρα­τι­κή ε­ξάρ­τη­ση του νε­ο­έλ­λη­να δια­λύ­ο­ντας κά­θε ε­θε­λοντι­κή λα­ϊ­κή ορ­γά­νω­ση σε χώ­ρους δου­λειάς, σε γει­το­νιές, σε το­μείς κοι­νω­νικής δρά­σης οι­κο­δο­μώ­ντας πα­ντού έ­ναν  κρα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό. Πρό­κει­ται για έ­να συν­δικα­λι­σμό στον ο­ποί­ο οι βα­σι­κές π.χ. οι­κο­νο­μι­κές διεκ­δι­κή­σεις της ερ­γα­τι­κής τά­ξης δεν ε­ξα­σφα­λί­ζο­νταν με την α­πό τα κά­τω ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη των ερ­γα­ζο­μέ­νων α­πέ­να­ντι στην ό­ποια ι­διω­τι­κή και κρα­τι­κή ερ­γο­δο­σί­α αλλά ου­σια­στι­κά σαν κρα­τι­κή δω­ρε­ά. Αυ­τό έ­παιρ­νε κυ­ρί­ως τη μορ­φή της κρα­τι­κής διαι­τη­σί­ας  και δευ­τε­ρευό­ντως του κλα­δι­κού σω­μα­τεί­ου - προ­στάτη. Αυ­τό ή­ταν στα χέ­ρια μιας κρα­τι­κής κομ­μα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας (κυ­βερ­νητι­κής ή α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κής) που μό­νι­μα πο­δο­πα­τού­σε, πε­ρι­θω­ριο­ποιού­σε και πρα­κτι­κά κα­ταρ­γού­σε με ε­ξα­γορά ή με βί­α ω­μή τα όρ­γα­να βά­σης που έ­λεγ­χε...».