Η Άνοιξη της Πράγας, η ρώσικη εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και οι αντικομμουνιστές του ψευτοΚΚΕ

Η εργατιά στην πρωτοπορία του αντισοσιαλφασιστικού
και αντισοσιαλιμπεριαλιστικού αγώνα - Πράγα 1968

Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται. Το τσάκισμα του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στις συμπληγάδες του δεξιού και «αριστερού» ρεβιζιονισμού, καθώς και η αντιστροφή του κουφαριού του σε πρωτοπορία του σύγχρονου φασισμού από τους σουσλοφικούς σοσιαλναζήδες, επιτρέπει σε όλα τα τρωκτικά του αντικομμουνισμού να κυκλοφορούν κραδαίνοντας κόκκινα λάβαρα χωρίς ίχνος τσίπας.

Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στην Ελλάδα όμως, έχει ειδικές πλευρές. Κι αυτό γιατί στην Ελλάδα έχει στηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και πιότερο μετά το 1974 ένα πολύ πιστό, γλοιώδικο και προκλητικό ρώσικο σοσιαλφασιστικό πραχτορείο, που έχει μάλιστα και την ιδιότητα των απροσχημάτιστων αλμάτων από τα δεξιά στα «αριστερά», ανάλογα με τη φάση και τις βουλές των αφεντικών του. Πρόκειται για το ψευτοΚΚΕ της Παπαρήγα, για το αντικομμουνιστικό κονκλάβιο με έδρα το μέγαρο του Περισσού.

Οι κύριοι αυτοί λοιπόν που δεν έχουν αφήσει από το 1956 και δώθε κανέναν πραγματικό δημοκράτη, αριστερό και επαναστάτη κομμουνιστή χωρίς να τον συκοφαντήσουν, να τον διαβάλλουν, ενίοτε να του ασκήσουν τη σκληρόψυχη αντεπαναστατική τους βία, ως δια μαγείας μετά το 1995 αλλάξανε τροπάρι.

«Ξεχάσανε» τον πυροσβεστικό, βαθιά υπονομευτικό του αντιφασιστικού αγώνα 1967-1974 ρόλο τους, που τους οδήγησε μέχρι την ανοιχτή υπονόμευση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την οποία σήμερα αδιάντροπα νέμονται και οικειοποιούνται με τους τραμπούκους τους κάθε 17 του Νοέμβρη.

Δυο εκλεκτοί λακέδες της Ρωσίας στα 1986

«Ξεχάσανε» και τις γλύκες με την αστική τάξη κλασσικού δυτικού τύπου της ΝΔ του 1974-1981, όταν το παν ήταν να είναι νόμιμοι ώστε να στήνουνε προγεφυρώματα για τα σοβιετικά αφεντικά τους μέσα στη χώρα, μες στην κρατική γραφειοκρατία, ακόμα και μέσα στην αστική τάξη.

«Ξεχάσανε» τις συμπαιγνίες των κνιτών με τους χουντικούς για ατιμωρησία των τελευταίων στην αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια με αντάλλαγμα θέσεις βοηθών, το σπάσιμο πραγματικά ταξικών απεργιών, όπως της National Can, της ITT ή της ΙΖΟΛΑ (όχι των ψευτοαπεργιών - πραξικοπημάτων στις οποίες ειδικεύονται σήμερα), τους έρωτες με τον δικό τους, εξίσου ρωσόδουλο μεγαλοαστό Αντρέα Παπαντρέου, αλλά και την τακτική συμμαχία με το εθνικο-γραφειοκρατικό ΠΑΣΟΚ ενάντια στις φιλοευρωπαϊκές αστικές δυνάμεις εντός του ΠΑΣΟΚ και στη δυτική τότε ΝΔ μέσω του «αντιδεξιού μετώπου» τη δεκαετία του ’80.

Ξαφνικά, και ειδικά μετά τη μεταβατική περίοδο 1991-1995, και με αιχμή το «15^ο Συνέδριο» τους του 1996, οι απερίγραπτοι αυτοί σαλτιμπάγκοι μετατράπηκαν στο πλέον «αντικαπιταλιστικό» κόμμα της χώρας, αφήνοντας τα 2 νεοτροτσκιστικά ψευτο-μλ, τους ΑΝΤΑΡΣΥΑκούς, τους ανοιχτούς τροτσκιστές, ακόμη και τους αναρχίζοντες μικροαστούς χωρίς ζωτικό χώρο.

Το κόμμα αυτό, που το αγαπάει ο εκάστοτε πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της χώρας, ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος και ο γενικός αστυνομικός διευθυντής, και τελευταία μέσω της Κανέλλη και η ηγεσία του στρατού, είναι ταυτόχρονα και το κόμμα του κάπως καθωσπρέπει μικροαστού «επαναστάτη» ριζοσπάστη, ή και του εργατιστή νεαρού, άγουρου αριστερών διαθέσεων ανθρώπου, που απεχθάνεται τη μιζέρια του ημιθανούς μικροαστικού «αριστερίστικου» εξωκοινοβουλευτισμού.

ΨευτοΚΚΕ, καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και σοσιαλιμπεριαλισμός

Απ’ όλα έχει λοιπόν ο μπαξές του σύγχρονου ψευτοΚΚΕ, και δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει από τη μεριά του και η «κριτική» αποτίμηση του «σοσιαλιστικού» (βλέπε σοσιαλφασιστικού) παρελθόντος. Εδώ η μπαγαποντιά χτυπάει κόκκινα. Στα φλύαρα, άνευρα και ανούσια κείμενα τους για το «σοσιαλισμό» που δημοσιεύουνε οι κνίτες τα τελευταία χρόνια, δε φείδονται καθόλου κριτικών για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την πράγματι δεξιά ρεβιζιονιστική γραμμή του. Το ίδιο και για τις μεταρρυθμίσεις εκείνες εντός της ΕΣΣΔ που μετά το 1965 ενίσχυσαν το ρόλο των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων στην οικονομία της χώρας (γνωστές ως μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν).

Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ

Ποτέ των ποτών όμως οι κνίτες ινστρούχτορες δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους και την παραμικρή υπόνοια για δύο κομβικότατες για κάθε μαρξιστή πλευρές των εξελίξεων στην ΕΣΣΔ μετά το 1956: για τον χαρακτήρα των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Σουσλόφ και σίας σαν μεγαλοαστικής κλίκας, σαν ηγετικών εκπροσώπων της σοβιετικής μεγαλοαστικής κρατικο-φασιστικής μπουρζουαζίας και από κει, με απλή μαρξιστική συνεπαγωγή, για το σοσιαλιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του μεγαλορώσικου δήθεν σοβιετικού κράτους από τα μέσα της δεκαετίας του ’60.

Με δυο λόγια αυτοί οι ιδεολογικοί απατεώνες αρνούνται τώρα το Χρουστσόφ και το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ από τα δεξιά, από την πιο ανοιχτά σοσιαλιμπεριαλιστική πλευρά των Σουσλόφ – Μπρέζνιεφ. Πρόκειται ουσιαστικά για άρνηση όχι του ίδιου του Χρουστσόφ, που ήταν σοσιαλφασίστας με πατέντα και γι’ αυτό στην εποχή του με πάθος τον υπεράσπιζαν, αλλά αποκλειστικά των αστοφιλελεύθερων πλευρών της πλατφόρμας με την οποία αυτός πήρε την πλειοψηφία μες στο ΚΚΣΕ. 

Ο ιδεολόγος της ένωσης τσαρικού
μεγαλορωσισμού και "κομμουνισμού"
Σουσλόφ. Ίσως ο μεγαλύτερος
σοσιαλφασίστας όλων των εποχών, μαζί
με τον Τενγκ Ξιάο Πινγκ

Αυτούς τους δυο (Σουσλόφ-Μπρέζνιεφ) τους «αρνούνται» σήμερα από μια ακόμη πιο τραμπούκικη, επιθετική αντιδυτική -δήθεν αντιιμπεριαλιστική- γραμμή, που κι αυτή φυσικά είχε τη σφραγίδα Σουσλόφ, και η οποία τελικά δεν επελέγη -στη μορφή- από την KGB μπροστά στη θελκτικότητα για τη Δύση της «ήπιας σοσιαλδημοκρατικής» -στην ουσία επίσης σοσιαλφασιστικής- πολιτικής Γκορμπατσόφ. Αυτή η γραμμή έγινε δυνατή λόγω νίκης των ρεβιζιονιστών μετά το θάνατο του Μάο και στην Κίνα οπότε δεν υπήρχε ανταγωνιστής του «Κ»ΚΣΕ από τα αριστερά για να το αποκαλύπτει.

Αυτή όμως η γραμμή Γκορμπατσόφ ήταν εκείνη που γέννησε αναίμακτα και κάτω από τη μύτη των σάπιων μονοπωλιστών της Δύσης την καθαρά νεοτσαρική κτηνώδη ιμπεριαλιστική Ρωσία του Αδόλφου Πούτιν, με τα δυτικά ιμπεριαλιστικά μονοπώλια να χειροκροτούν το τέρας.

Εννοείται λοιπόν πως όλες οι σοσιαλιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της «δεξιάς» και δήθεν «αποκηρυγμένης» περιόδου μετά το 1956 είναι για τους κνίτες «κόκκινες σταυροφορίες» κατά των επάρατων δήθεν φιλοδυτικών «αντεπαναστατικών» δυνάμεων εντός κι εκτός ΕΣΣΔ που «υπέσκαπταν το σοσιαλισμό».

Με δυο λόγια, σε αντίθεση με κάθε άλλο ρεύμα, επαναστατικό (μαοϊσμός) ή οπορτουνιστικό (π.χ. φιλοχοτζικός νεοτροτσκισμός) που απορρίπτει από τα αριστερά το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τη ρεβιζιονιστική στροφή στην ΕΣΣΔ, το ψευτοΚΚΕ υποστηρίζει πως με «οπορτουνιστές» (και όχι μεγαλοαστούς, όπως είναι η αλήθεια) τύπου Χρουστσόφ στην ηγεσία κόμματος και κράτους, η ΕΣΣΔ παρέμενε μια σοσιαλιστική χώρα «έστω με στρεβλώσεις» στο εσωτερικό και μια «ανιδιοτελής αντιιμπεριαλιστική» δύναμη στο εξωτερικό.

Ο ρώσικος στρατός κατοχής της Τσεχοσλοβακίας παρελαύνει

Εξ ου και οι «φιλειρηνικές» επεμβάσεις των τεθωρακισμένων της ΕΣΣΔ σε γειτονικές της χώρες, οι Κουβανοί και άλλοι μισθοφόροι της στην Αφρική, τα πραξικοπήματα για την επιβολή κρατικοφασιστικών καθεστώτων στον Τρίτο Κόσμο, σύμφωνα με την ηγεσία του ψευτοΚΚΕ, εφ’ όσον «αντικειμενικά» στρέφονταν κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, είναι νομιμοποιημένες και δίκαιες…

Σ΄ αυτό το πλαίσιο λοιπόν ο σφετερισμένος και πρακτόρικος από τα 1956 «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει ανά καιρούς άρθρα για τις «ηρωικές» και «σωτήριες» για τους λαούς επεμβάσεις του σοσιαλιμπεριαλισμού στις χώρες που πατούσε με τη μπότα του και στις οποίες το δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντιά του έγραψε λαμπρές σελίδες αντιιμπεριαλιστικής, δημοκρατικής και αντιφασιστικής  ιστορίας.

Η υπαλληλική σχέση προς τα αφεντικά δεν κρύβεται...

Έτσι, η φασιστοφυλλάδα του Περισσού δημοσιεύει ενίοτε στις «ιστορικές» της σελίδες διάφορα κατάπτυστα άρθρα για τη ρώσικη εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, με πλέον πρόσφατο εκείνο του Σεπτέμβρη του 2011 με τίτλο «Η αντεπανάσταση στην Τσεχοσλοβακία στα 1968». Το αντίστοιχο του 2010 το υπόγραφε κάποιος Σ.Λ., που προφανώς ντρεπόταν να γράψει ολογράφως το όνομα του κάτω από τις αδιαντροπιές που χαλκεύει.

Φυσικά «αντεπαναστατικά γεγονότα» για τους αντικομμουνιστές αυτούς είναι η Άνοιξη της Πράγας, η δημοκρατική δηλαδή έγερση του τσεχοσλοβάκικου λαού κατά της σοσιαλφασιστικής ρωσόδουλης κλίκας Νοβότνυ μέσα στο «Κ»Κ Τσεχοσλοβακίας και σε τελευταία ανάλυση κατά της ρώσικης κατοχής, σε συμμαχία με την σε γενικές γραμμές αντισοσιαλφασιστική, αστοδημοκρατική (αν και εγκληματικά υποχωρητική και συμβιβαστική προς το σοσιαλιμπεριαλισμό) τάση Ντούμπτσεκ μέσα στο ρεβιζιονιστικό κυβερνητικό «κομμουνιστικό» κόμμα.

Οι πηγές βέβαια των λιβελογράφων και υμνητών εισβολών του ψευτοΡιζοσπάστη είναι, πέρα από τα κομματικά-συνεδριακά  ντοκουμέντα του Περισσού, δύο σοβιετικά εγχειρίδια του 1978 και 1982, γραμμένα μέχρι κεραίας από το μηχανισμό Σουσλόφ μες στα χαλκεία της KGB, σε ελληνική μετάφραση (Τσεχοσλοβακία και Προλεταριακός Διεθνισμός, 1978 Εκδόσεις «Ειρήνη» - Η Ιμπεριαλιστική Αντεπανάσταση, 1982 Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Για τη φυσιογνωμία της «Άνοιξης της Πράγας»

Η Άνοιξη της Πράγας άνθησε την ώρα που στο τελευταίο κάστρο των προλεταριακών επαναστάσεων του 20ού αιώνα, στη Λαϊκή Κίνα, το κινέζικο προλεταριάτο έδινε την πάλη ζωής και θανάτου με την αστική τάξη νέου τύπου μες στις γραμμές του ΚΚ Κίνας και στον κρατικό μηχανισμό, πάλη που έμεινε στην ιστορία σαν η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση.

Την ίδια ώρα, στη Δύση το γαλλικό ριζοσπαστικό δημοκρατικό και σε κάποιο βαθμό αντικαπιταλιστικό φοιτητικό κίνημα έδινε σοβαρά χτυπήματα, παρά τα μικροαστικά του παιδιαρίσματα, στον αυταρχισμό των αστικών τάξεων του Δεύτερου Κόσμου και εκδήλωνε την αλληλεγγύη του με τον ηρωικό αγώνα του βιετναμέζικου λαού κατά των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που φλόγιζε τις καρδιές όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας.

Ίδιον αγώνα με εκείνον της γαλλικής, με άλλα μέτρα, έδινε και το πιο προωθημένο τμήμα της αμερικανικής νεολαίας μέσα στις ΗΠΑ, ενώ το δεύτερο κύμα των αντιαποικιακών εξεγέρσεων στον Τρίτο Κόσμο έδινε τεράστια ώθηση στο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.

Η Άνοιξη της Πράγας εντάσσεται λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο κι εγκιβωτίζει μέσα της τον αντιιμπεριαλισμό της Ανατολής και του Νότου και το δημοκρατικό αέρα των κινημάτων του Βορρά. Μπορεί να ειπωθεί ότι έσπρωξε μπροστά την εποχή της, με την έννοια ότι η αρνητική πείρα της καταστολής της έδειξε στο παγκόσμιο επαναστατικό προλεταριάτο το δρόμο για να μορφοποιήσει λίγα χρόνια μετά, με συνειδητό ηγετικό επιτελείο του το ΚΚ Κίνας, τη θεωρία των Τριών Κόσμων και τελικά τη σημασία της αντίθεσης στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό σαν τον πιο ύπουλο και βρώμικο εχθρό των λαών.

Η Άνοιξη ήταν το πρώτο ιστορικά ανοιχτό μέτωπο της ριζοσπαστικής δημοκρατικής διανόησης, των αστών δημοκρατών και πατριωτών, με την αριστερά και το προλεταριάτο μέσα σε μια χώρα που ήταν ταυτόχρονα εξαρτημένη, μισοκατεχόμενη κι είχε από χρόνια πάρει το δρόμο του καπιταλισμού με «σοσιαλιστικό» μανδύα.

Τη θεωρία για την Άνοιξη την παρήγαγε ο μικροαστός δημοκράτης διανοούμενος και της έδωσε το όνομα «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο», αλλά τα στήθια του μπροστά στα ρώσικα τεθωρακισμένα τα προέταξε  και πάλι πρώτος και καλύτερος ο Tσέχος εργάτης της βιομηχανίας, όπως μαρτυράνε οι συγκλονιστικές φωτογραφίες της εποχής. Και ήταν δυστυχώς η αστικoδημοκρατική αλλά όχι ολοκληρωμένα αντισοσιαλφασιστική, δεμένη με τη γραφειοκρατία του «Κ»Κ Τσεχοσλοβακίας, τάση που έριξε τη γραμμή της άρνησης της ένοπλης πατριωτικής αντίστασης, δείχνοντας τα ταξικά όριά της.

Τα γεγονότα του 1968 και η σοσιαλιμπεριαλιστική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία

Ουσιαστικά αρχή της «Άνοιξης» αποτέλεσε η καθαίρεση του Αντόνιν Νοβότνυ το Γενάρη του 1968 από τη θέση του Γραμματέα του «Κ»Κ Τσεχοσλοβακίας. Ο Νοβότνυ ήταν ένας πατενταρισμένος ρωσόδουλος περιορισμένων δυνατοτήτων, τύπου Κολιγιάννη στα καθ’ ημάς, που ηγήθηκε της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη χώρα του με τις πλάτες των σοβιετικών αφεντικών του μετά το θάνατο του τριτοδιεθνιστή Γκότβαλντ το 1953 και το θάνατο του Ζαποτότσκυ το 1957.

Τη θέση του ανέλαβε ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, στην αρχή με την ανοχή της κλίκας του Μπρέζνιεφ στο «Κ»ΚΣΕ, που γενικώς δεν είχε αντίρρηση για «δεξιά» οικονομικά μέτρα, στο βαθμό που διατηρούσε την πολιτική της επιρροή σε μια χώρα ή ένα κόμμα. Ο Ντούμπτσεκ, σα φυσιογνωμία, σε ένα πραγματικό επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, θα ήταν το λιγότερο ένας μπουχαρινικός, οπαδός δηλαδή της δεξιάς παρέκκλισης (όσο μπορεί να προβλεφθεί κάτι τέτοιο).

Σε συνθήκες όμως σοσιαλφασιστικής και σοσιαλιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στην Τσεχοσλοβακία, δεν μπορεί να κριθεί κύρια σε σχέση με τη θέση του απέναντι στον προλεταριακό κομμουνισμό (που ήταν θέση άρνησής του), αλλά σε σχέση με τη δημοκρατική και πατριωτική αντίσταση του λαού του στη ρώσικη υπερδύναμη, έναν εκ των δύο κύριων εχθρών των λαών εκείνη την εποχή. Κι εκεί, παρά τη γενικά σθεναρή του στάση μέχρι την εισβολή, δε μπορεί παρά να κριθεί σκληρά όχι μονάχα από προλεταριακή αλλά και από πατριωτική και αστοδημοκρατική πλευρά, καθώς συμβιβάστηκε σε ένα σημαντικό βαθμό, όπως θα δούμε, με τους κατακτητές της χώρας του.

Απόδειξη πάντως για το γενικά - ιστορικά θετικό χαρακτήρα της τάσης Ντούμπτσεκ σαν έστω με ασυνέπεια αστοδημοκρατικής (και ειδικά της πιο αριστερής αντισοσιαλφασιστικής, πατριωτικής της πλευράς π.χ. Φράντισεκ Κρίγκελ) είναι το γεγονός πως το βάρος της Άνοιξης, δηλαδή της περιόδου Γενάρη – Αυγούστου 1968, δόθηκε στον πολιτικό εκδημοκρατισμό (άνοιγμα συνόρων, ελευθερία λόγου και κριτικής, άδεια για επανίδρυση μη σοσιαλφασιστικών πολιτικών ομίλων) και όχι τόσο στην οικονομική φιλελευθεροποίηση.

Η Τσεχοσλοβακία ήταν η μόνη μαζί με την Ανατολική Γερμανία χώρα της Ανατολικής Ευρώπης με αναπτυγμένη βιομηχανία και αναπτυγμένο εργατικό κίνημα προπολεμικά. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας ήταν σε μαζικότητα ένα από τα μεγαλύτερα της Γ’ Διεθνούς μετά το κόμμα των μπολσεβίκων.  Παράλληλα, οι Τσεχοσλοβάκοι επαναστάτες κομμουνιστές είχαν δώσει δείγματα βαθιού δημοκρατισμού και στο αντιφασιστικό μέτωπο με τον αγγλόφιλο Μπένες και στην περίοδο 1945-1948.

Ο επαναστάτης, τριτοδιεθνιστής αρχηγός του
ΚΚ Τσεχοσλοβακίας Κλέμεντ Γκότβαλντ - Πέθανε
στα 1953

Το Φλεβάρη του 1948 με επικεφαλής τους Γκότβαλντ – Σλάνσκυ οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές έσπασαν το μέτωπο με τα πιο δεξιά αστικά στοιχεία του αντιφασιστικού μετώπου και ανακήρυξαν τη χώρα «Λαϊκή Δημοκρατία». Με το επίπεδο υποκειμενικής γνώσης μας, δεν μπορούμε να ξέρουμε ως ποιο βαθμό η αντιδραστική ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ  του Τρούμαν με το σχέδιο Μάρσαλ μετά το 1947 έκανε αυτή την εξέλιξη αναπόφευκτη ή ως ποιο βαθμό δούλεψε υπόγεια η «αριστερή» σοσιαλφασιστική γραμμή Σουσλόφ.

Αυτή η γραμμή έκανε τα πρώτα βήματα για την κυριαρχία μες στο ΚΚΣΕ και ζητούσε «καθαρές» κομμουνιστικές κυβερνήσεις στην Ανατολική Ευρώπη, αρνούμενη από τα «αριστερά»-σοσιαλφασιστικά τα αντιφασιστικά μέτωπα με τους αστούς αντιφασίστες, σε αντίθεση με τους Στάλιν - Δημητρόφ, που τόνιζαν τη σημασία των πλατιών ταξικών μετώπων με τις μη προλεταριακές προοδευτικές τάξεις και πολιτικές δυνάμεις μες στις αντιφασιστικές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης.

Πάντως είναι γεγονός πως το ταξικό ζήτημα ποιος – ποιον αργά ή γρήγορα θα ετίθετο, ειδικά με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και την ουσιαστική διάλυση στα 1947-1948 της αντιχιτλερικής συμμαχίας ΕΣΣΔ – Ηνωμένου Βασιλείου – ΗΠΑ, παρά τις αντίθετες προσπάθειες των Στάλιν-Μολότοφ.

Πάντως μέχρι τα 1950, η Τσεχοσλοβακία παρείχε πρωτοπόρα, με παραίνεση βέβαια του Στάλιν και των επαναστατών σταλινικών της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ στον γενικά δίκαιο πόλεμό του με την αγγλόδουλη αραβική μοναρχοφασιστική αντίδραση εκείνης της εποχής. Αυτό θα πρέπει να εξόργιζε ιδιαίτερα την αντισημιτική σοσιαλφασιστική κλίκα Σουσλόφ - Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ.

Επιστρέφοντας στην «Άνοιξη», το σοβιετικό μοντέλο «ανάπτυξης», ειδικά στη ρεβιζιονιστική του παραλλαγή,  σε μια χώρα ήδη βιομηχανική δεν πέτυχε και στα μέσα της δεκαετίας του ’60 η δυσαρέσκεια στην τσεχοσλοβακική κοινή γνώμη ήταν διάχυτη.

Η Νέα Οικονομική Πολιτική που υιοθετείται το 1966 έχει χαρακτήρα χαλάρωσης του κεντρικού σχεδιασμού, με έμφαση στο κέρδος ανά επιχείρηση, λειτουργία με βάση το διεθνή ανταγωνισμό και την ισορροπία προσφοράς – ζήτησης, καθώς και με άνοιγμα της ψαλίδας στους μισθούς. Είναι ένα πρόγραμμα χτυπήματος του γραφειοκρατικού παρασιτικού, εξαρτημένου από την ΕΣΣΔ τσεχοσλοβακικού κρατικοφασιστικού καπιταλισμού από την πλευρά όχι βέβαια του επαναστατικού σοσιαλισμού αλλά του αστικού οικονομικού φιλελευθερισμού.

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που σε συνθήκες αναπτυγμένου σοσιαλισμού θα συνιστούσε ντούρα καπιταλιστική παλινόρθωση. Στις συνθήκες ωστόσο που είχε διαμορφώσει ο σοσιαλφασισμός με το εξαρτημένο παρασιτικό κρατικοκαπιταλιστικό του σύστημα τα αστικά αυτά μέτρα έδωσαν μια πρώτη ώθηση στην τσεχοσλοβακική καπιταλιστική οικονομία για να βγει από το τέλμα.

Το πρόγραμμα Ντούμπτσεκ σε πολιτικό επίπεδο περιλάμβανε χοντρικά: πολυκομματισμό σε μια πορεία χρόνου, μείωση της εξουσίας της πολιτικής αστυνομίας, ομοσπονδιοποίηση με δικαίωμα αποχωρισμού για Τσεχία και Σλοβακία, πολυκεντρισμό σε διεθνές επίπεδο με διατήρηση των σχέσεων με την ΕΣΣΔ και το Ανατολικό Μπλοκ, αλλά και ανάπτυξη εκείνων με τη Δύση. Στην τάση Ντούμπτσεκ τα κύρια στελέχη ήταν οι Σμρκόφσκι, Τσερνίκ και Κρίγκελ, ενώ πιστοί στο Σουσλόφ και στην φασιστική ΕΣΣΔ ήταν οι νοβοτνικοί Μπίλακ, Κόλντερ και Σβέστκα.

Για τις 9 του Σεπτέμβρη του 1968 ήταν προγραμματισμένο το 14^ο Συνέδριο του «Κ»Κ Τσεχοσλοβακίας για να εγκρίνει πολιτικά το νόμο της ομοσπονδιοποίησης, να εκλέξει νέα ΚΕ και να εντάξει τις μεταρρυθμίσεις πολιτικής φιλελευθεροποίησης στο καταστατικό του.

Λούντβιχ Βάκουλικ

Ο πολιτικός εκδημοκρατισμός οδηγεί σε μια πρωτόφαντη για σοσιαλφασιστικό κράτος ελευθερία του τύπου, με αποκορύφωμα τη δημοσίευση στις 27 του Ιούνη του μανιφέστου των 2000 λέξεων από το δημοκράτη συγγραφέα Λούντβιχ Βάκουλικ, που ασκεί σκληρή κριτική στο «Κ»ΚΤ και αξιώνει πολιτικές ελευθερίες και κοινωνική δικαιοσύνη.

Παράλληλα, ο Ντούμπτσεκ ενισχύει σωστά τη βιομηχανία καταναλωτικών αγαθών, σε αντίθεση με τη σοσιαλφασιστική γραμμή που ρίχνει το βάρος μονόμπαντα – αντιδιαλεχτικά μονάχα στην παραγωγή μέσων παραγωγής (που γενικά-αρχειακά πράγματι αποτελεί τη βάση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας), μιας και ο σοσιαλφασισμός δε νοιάζεται δράμι για τη βελτίωση της υλικής κατάστασης, της ζωής των μαζών.

Ο Ούγγρος αρχιρεβιζιονιστής Γιάνος
Κάνταρ

Το Μάη του 1968 στη Δρέσδη, οι υποτακτικοί του σοσιαλιμπεριαλισμού Γκομούλκα της Πολωνίας και Κάνταρ της Ουγγαρίας (ειδικά ο δεύτερος) κριτικάρουν σκληρά αποκλειστικά τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις Ντούμπτσεκ, χωρίς λέξη για τις οικονομικές, μιας κι οι ίδιοι στις χώρες τους έχουν επίσης παλινορθώσει σε απέραντη κλίμακα τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο.

Η Σοβιετική Ένωση δηλώνει ανοιχτά στη Μπρατισλάβα (σε σύσκεψη των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας) στις 3 του Αυγούστου το δικαίωμα επέμβασής της σε οποιαδήποτε «Λαϊκή» Δημοκρατία «κατρακυλήσει» στον πολυκομματισμό και τον «αστισμό». Από τον Ιούνιο ωστόσο, αποσύρει τα στρατεύματά της από την Τσεχοσλοβακία κατ’ απαίτηση της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης, αναμένοντας το 14^ο Συνέδριο του «Κ»ΚΤ.

Τα τεθωρακισμένα του σοσιαλιμπεριαλισμού στην Πράγα

Τη νύχτα της 20ής προς 21^η του Αυγούστου, αιφνιδιαστικά, στρατεύματα όλων των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, πλην της Αλβανίας και της Ρουμανίας, μετά από δήθεν «έκκληση» δυνάμεων από την ίδια την Τσεχοσλοβακία, εισβάλουν στη χώρα και την καταλαμβάνουν απ’ άκρου εις άκρον, 30 ακριβώς χρόνια μετά την εισβολή των χιτλερικών στα 1938.

Ήδη από τις 18 του μήνα, αλεξιπτωτιστές έχουν καταλάβει το αεροδρόμιο της Πράγας, ενώ ο πρόεδρος της χώρας Σβόμποντα τελεί ουσιαστικά υπό περιορισμό. Ο τσεχοσλοβακικός στρατός, διαβρωμένος ως το μεδούλι από τους Ρώσους, δεν προβάλει σχεδόν καθόλου αντίσταση, παρά τη βούληση των στρατιωτών. Η αστοδημοκρατική τάση Ντούμπτσεκ καλεί το λαό να μην αντισταθεί με χρήση βίας. Αυτή θα σταθεί η χειρότερη στιγμή της ίδιας και του αρχηγού της, και η μεγαλύτερη ευθύνη της απέναντι στην ιστορία.

Η πατριωτική και δημοκρατική αντίσταση του λαού της Τσεχοσλοβακίας

Οι μάζες με επικεφαλής το βιομηχανικό προλεταριάτο και τη δημοκρατική νεολαία δε δέχονται αδιαμαρτύρητα το χαστούκι του Μπρέζνιεφ, τη φασιστική του μπότα. Κυκλώνουν τα άρματά μάχης, αφοπλίζουν σοβιετικούς στρατιώτες, περιφρουρούν το Μέγαρο της Ραδιοτηλεόρασης, καλούν τους Σοβιετικούς φαντάρους να ενωθούν μαζί τους, υψώνουν τη σημαία της Τσεχοσλοβακίας και εμπλέκονται σε αιματηρές οδομαχίες, ανατινάξεις κλπ. που θα στείλουν χιλιάδες στα νοσοκομεία, ενώ οι νεκροί θα ξεπεράσουν τους 100.

Με βόμβες μολότοφ ενάντια στα άρματα μάχης των Ρώσων

Συγκλονιστικές είναι οι εικόνες εργατών και δημοκρατών νεολαίων που προτάσσουν τα στήθη τους στις σιδερόφραχτες σοσιαλιμπεριαλιστικές στρατιές. Οι προδότες της Οχτωβριανής Επανάστασης, του πραγματικού διεθνισμού, της επαναστατικής ειρηνόφιλης και αντιιμπεριαλιστικής ΕΣΣΔ του Λένιν και του Στάλιν, οι μπρεζνιεφικοί φασίστες εισβολείς, αντιμετώπισαν την βαθιά περιφρόνηση και αηδία ενός ολόκληρου λαού, τον οποίο νόμιζαν πως θα ποδοπατούσαν χωρίς αντίσταση.

Το 14^ο Συνέδριο του «Κ»ΚΤ, που συνέρχεται μυστικά στις 22 του Αυγούστου, καταδικάζει τη σοσιαλιμπεριαλιστική εισβολή. Ωστόσο, οι χαφιέδες της Ρωσίας μέσα στο «Κ»ΚΤ σοσιαλφασίστες Μπίλακ, Σβέστκα, Κόλντερ, Ίντρα και Κάπεκ φαίνεται πως είχαν βάλει την υπογραφή τους στη χαλκευμένη δήθεν έκκληση που είχε ετοιμάσει από τα πριν ο παγκόσμιος υπερκαθοδηγητής του σοσιαλφασισμού μεγαλορώσος Σουσλόφ για να δικαιολογήσει την κατάκτηση της χώρας τους.

Ο Ντούμπτσεκ συλλαμβάνεται και οδηγείται στη Μόσχα για διαπραγματεύσεις, στις οποίες τελικά πείθεται να παραμείνει πρωθυπουργός με ρώσικη κηδεμονία. Το νεοϊδρυθέν Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας διαλύεται και τα στελέχη του συλλαμβάνονται.

Στις 26 του Αυγούστου η ουσιαστικά υπό κράτηση τσεχοσλοβακική ηγεσία υπογράφει ένα κατάπτυστο Πρωτόκολλο (το «Πρωτόκολλο της Μόσχας»), στο οποίο περιέχονται μεταξύ άλλων η διακήρυξη «πίστης» στο «σοσιαλισμό», η επαναφορά της ασφυκτικής λογοκρισίας, η αποκήρυξη των αποφάσεων του 14^ου Συνεδρίου του «Κ»ΚΤ, η δέσμευση για ασφυκτικό έλεγχο των ΜΜΕ και η άρνηση οποιασδήποτε προσπάθειας για παρέμβαση του ΟΗΕ στο Ανατολικό Μπλοκ.

Φράντισεκ Κρίγκελ - Αντιφασίστας και αντισοσιαλφασίστας

Το μόνο παλικάρι που δεν υπογράφει είναι ο παλιός τριτοδιεθνιστής, ταγματάρχης των Διεθνών Ταξιαρχιών στη αντιφρανκική Δημοκρατική Ισπανία Φράντισεκ Κρίγκελ, Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Μετώπου (το σχήμα συνεργασίας του «Κ»ΚΤ με τα μη κομμουνιστικά δημοκρατικά κόμματα, απομεινάρι της πραγματικής σοσιαλιστικής περιόδου). Ο Κρίγκελ είχε συμμετάσχει και στον Δεύτερο Αντιγιαπωνέζικο Απελευθερωτικό Πόλεμο του κινέζικου λαού την περίοδο 1940-1945 σα στρατιωτικός γιατρός.

Οι Ρώσοι νεοναζήδες αντισημίτες στη Μόσχα τον κρατούν δέσμιο κοροϊδεύοντας τον συνεχώς για την εβραϊκή καταγωγή του. Όταν του ζήτησαν να υπογράψει το φασιστικό πρωτόκολλο, εκείνος απάντησε περήφανα: «Στείλτε με στη Σιβηρία ή σκοτώστε με, δεν υπογράφω», στάση στην οποία έμεινε σταθερός μόνος εκείνος από τους 26 Τσεχοσλοβάκους ιθύνοντες. Το 1969 διαγράφηκε από το «Κ»ΚΤ και μέχρι το 1979, οπότε και πέθανε, δούλεψε για την αντι-σοσιαλφασιστική δημοκρατική αντιπολίτευση, αντιμετωπίζοντας συνεχείς διώξεις.

"Διεθνιστική αλληλεγγύη" με εφ' όπλου λόγχη

Στις 26 του Σεπτέμβρη του 1968, ο Μπρέζνιεφ αναλύει σε άρθρο του στην Πράβντα, που το συνυπογράφει και ο Κοβάλεφ, αυτό που θα μείνει στίγμα στην ιστορία των Ρώσων αστών παλινορθωτών σοσιαλιμπεριαλιστών: το «δόγμα Μπρέζνιεφ» ή αλλιώς «δόγμα της περιορισμένης κυριαρχίας των σοσιαλιστικών χωρών», που άνοιγε το δρόμο για νέες απροσχημάτιστες στρατιωτικές επεμβάσεις του σοσιαλιμπεριαλισμού:

«Όταν δυνάμεις εχθρικές στο σοσιαλισμό προσπαθούν να οδηγήσουν σε εκτροπή από το σοσιαλιστικό προς τον καπιταλιστικό δρόμο σοσιαλιστικές χώρες, αυτό αποτελεί πρόβλημα όχι μόνο για το δοσμένο έθνος, αλλά κοινό πρόβλημα για όλες τις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου».

Ο Τσεχοσλοβάκος πατριώτης Γιαν Πάλατς

Ο Ντούμπτσεκ παραμένει, όπως είπαμε, τυπικά πρωθυπουργός μέχρι τον Απρίλη του 1969 πράγμα που δένεται με την υποχωρητική του στάση απέναντι στα κατοχικά στρατεύματα. Τον διαδέχεται ο κεντριστής Χούσακ, που συμβιβάζεται πλέρια με τους σοσιαλφασίστες προδότες εντός της Τσεχοσλοβακίας και τους κατακτητές της χώρας του και συνεχίζει πλευρές του οικονομικού μονάχα σκέλους των μεταρρυθμίσεων, ενισχύοντας όμως την πολιτική καταστολή. Στις 16 του Γενάρη του 1969, στην πλατεία Βανσεσλάς, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ταπείνωση του λαού του, αυτοπυρπολείται και πεθαίνει ο Τσέχος φοιτητής Γιαν Πάλατς.

Από τον Αύγουστο του 1968 και για ένα χρόνο, μεγάλο μέρος του τσεχοσλοβακικού λαού εκδηλώνει ανοιχτά την απέχθειά του για τους σοσιαλιμπεριαλιστές κατοχικούς με διαδηλώσεις, μικρο-σαμποτάζ, συνθήματα, ενώ στις 28 και 29 του Μάρτη 1969, 500.000 Τσεχοσλοβάκοι διαδηλώνουν στην Πράγα κατά της ρώσικης κατοχής

Αντιδράσεις για την εισβολή και κατοχή της Τσεχοσλοβακίας. Η σοσιαλφασιστική θεωρία της «δυτικής ιμπεριαλιστικής υποκίνησης»

Ο τότε αρχηγός του ψευτοΚΚΕ Κ. Κολιγιάννης

Από τα δυτικoευρωπαϊκά ψευτοκομμουνιστικά κόμματα, οι μόνοι λακέδες του Σουσλόφ που υποστηρίζουν εντελώς ξεδιάντροπα, χωρίς δηλαδή κάποια προσχήματα, την εισβολή είναι οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ της κλίκας Κολιγιάννη (λίγο αργότερα θα αποχωρήσουν διαφωνώντας οι ευρωρεβιζιονιστές του «Κ»Κεσωτερικού), του «Κ»Κ Πορτογαλίας και του «Κ»Κ Λουξεμβούργου, ενώ οι Γάλλοι ομόλογοί τους κρατούν μεσοβέζικη στάση, λόγω των ισχυρών σοσιαλδημοκρατικών, μη σοσιαλφασιστικών τάσεων μέσα στο κόμμα τους.

Η Αλβανία, που ήδη είχε ατονίσει τις σχέσεις της με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας από το 1962 και είχε προσεγγίσει, τακτικά απ’ ό,τι φάνηκε και όχι στρατηγικά, τη ΛΔ της Κίνας, αποσύρεται ολοκληρωτικά από τη συμμαχία αυτή και διακόπτει και τις τελευταίες σχέσεις με την ΕΣΣΔ. Αρνείται ωστόσο να στηρίξει τους αστοδημοκράτες και πατριώτες της Τσεχοσλοβακίας στη μάχη τους με το σοσιαλιμπεριαλισμό, κηρύσσοντας διμέτωπο τόσο προς τους εισβολείς όσο και προς το (πράγματι αστικό δημοκρατικό και όχι προλεταριακό) πρόγραμμα του Ντούμπτσεκ, σαν να αποτελούσαν τον ίδιο κίνδυνο για τους λαούς. Θα είναι η αρχή του αλβανικού ιδιότυπου εθνο-τροτσκισμού, που αρνείται τα μέτωπα σε διεθνές επίπεδο κατά του κύριου εχθρού και που θα καταλήξει μετά το 1978 σε υποταγή στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και στον ανοιχτό αντιμαοϊσμό.

Η ηγεσία Τσαουσέσκου στη Ρουμανία θα κρατήσει επίσης στάση ανοιχτής καταδίκης της επέμβασης, μιας και ο Τσαουσέσκου εξέφραζε στην κύρια πλευρά την ρουμάνικη γραφειοκρατική αστική τάξη νέου τύπου και δεν ήταν ρωσόδουλος. Αυτό θα το πληρώσει ακριβά όταν η Ρωσία, σε μέτωπο συμμαχίας με ολόκληρη τη Δύση, θα τον εξοντώσει στα 1989 σαν «αιμοσταγή δικτάτορα» για να φέρει στην εξουσία το ρωσόδουλο ψευτο-σοσιαλδημοκράτη Ιλιέσκου.

Την επίθεση καταδικάζει έντονα και η ρεβιζιονιστική, αλλά γενικά ειρηνόφιλη και αντιυπερδυναμική Γιουγκοσλαβία του Τίτο, ενώ η εξαρτημένη πλέον Κούβα του Κάστρο, διαβρωμένη ως το μεδούλι από τους Ρώσους, τελικά δίνει κάλυψη, αν και με διφορούμενη γλώσσα, στο σοσιαλιμπεριαλιστικό έγκλημα.

Νατάλια Γκορμπανέφσκαγια - Ηρωική Ρωσίδα
δημοκράτισσα που γνώρισε τα σοσιαλφασιστικά
ψυχιατρεία

Στην Μόσχα, 8 γενναίοι αντιφασίστες δημοκράτες, άντρες και γυναίκες, θα διαδηλώσουν στην Κόκκινη Πλατεία κατά της σοσιαλιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Τσεχοσλοβακία με βαθιά αντιφασιστικά συνθήματα και φυσικά θα συλληφθούν πάραυτα από τα τζιμάνια της KGB, που τόσο λατρεύουν οι καθοδηγητές του ψευτοΚΚΕ. Οι διαδηλωτές θα καταδικαστούν σε πολύχρονη φυλάκιση ή εξορία. Η Ναταλία Γκορμπανέφσκαγια, Ρωσίδα διανοούμενη και ποιήτρια, θα περάσει τρία χρόνια σε ψυχιατρικές φυλακές.

Οι αιώνιοι μπασιμπουζούκοι της Μόσχας της Συντακτικής Επιτροπής του ψευτοΡιζοσπάστη, αντιγράφοντας φράση-φράση τις αδιαντροπιές των αφεντικών τους, προσπαθούν να παρουσιάσουν τα γεγονότα σαν μια καλοστημένη επιχείρηση των ΗΠΑ και της Δυτικής Γερμανίας. Ωστόσο, ακόμη και από τις αθλιότητές τους, δε συνάγεται σε καμία περίπτωση πως οι μεταρρυθμίσεις Ντούμπτσεκ σχετίζονταν με πρακτόρικη δυτική επέμβαση. Είναι γεγονός πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, βαθιά βουτηγμένος στην εγκληματική ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά του βιετναμέζικου λαού εκείνη την περίοδο, καθώς και τα δυτικογερμανικά μονοπώλια, έβλεπαν με συμπάθεια την αστική φιλελεύθερη πλευρά της Άνοιξης της Πράγας και προσπάθησαν να αποκτήσουν ερείσματα μέσα στο τσεχοσλοβακικό κράτος.

Είναι επίσης γεγονός πως πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις το καλοκαίρι του 1968 στην Πράγα με τη συμμετοχή ιδεολογικών ταγών του δυτικού ιμπεριαλισμού, που καλούσαν γενικά σε εκδυτικισμό και προσχώρηση της Τσεχοσλοβακίας στο δυτικό μπλοκ.

Ωστόσο, όπως έδειξε και η εξέλιξη των γεγονότων, κανένα δυτικό μονοπώλιο και ιμπεριαλιστής δεν είχε τη διάθεση να επέμβει με τον οποιοδήποτε τρόπο προς όφελος της δημοκρατικής και πατριωτικής αντίστασης του τσεχοσλοβακικού λαού, καθώς ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έτρεμε μια θερμή αντιπαράθεση στην Ευρώπη με τους σοσιαλιμπεριαλιστές, την ώρα οι ΗΠΑ ασκούσαν κύρια αντι-τριτοκοσμική πολιτική επέμβασης (όπως και σήμερα), συγκεντρώνοντας το μίσος των λαών.

Η δε Δυτική Ευρώπη και ειδικά η Ομοσπονδιακή Γερμανία ήταν ένας στρατιωτικός νάνος μπροστά στις ορδές του Μπρέζνιεφ. Άλλωστε, την ίδια ώρα, η ΕΣΣΔ εκβίαζε το γερμανικό λαό με διαιώνιση της διχοτόμησης σε Δύση και Ανατολή, για την οποία, αν μέχρι το 1953 ευθύνονταν κύρια οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, μετά την εκτέλεση του διεθνιστή Μπέρια, η κύρια ευθύνη βάρυνε τους σουσλοφικούς φασίστες και την ΕΣΣΔ (ο διεθνιστής μη μεγαλορώσος Μπέρια προωθούσε σχέδιο επανένωσης της Γερμανίας με ταυτόχρονη έξοδο της από το ΝΑΤΟ και ουδετεροποίηση).

Αλλά και πέρα από αυτά τα εντελώς αυτονόητα για κάθε δημοκράτη, πόσο μάλλον μαρξιστή, η τροτσκιστικού σοσιαλφασιστικού τύπου επιβολή σε ένα λαό του κοινωνικο-οικονομικού του μέλλοντος με στρατιωτική εξωτερική επέμβαση πέρα και έξω από κάθε εκφρασμένη θέλησή του είναι από μόνη της φασισμός, αντιδιεθνισμός και αντιδημοκρατία. Η βαθιά περιφρόνηση των διαθέσεων των  λαών είναι στο γενετικό κώδικα του κάθε ιμπεριαλιστή, του κάθε σουσλοφικού σοσιαλιμπεριαλιστή, του κάθε πωρωμένου κνίτη καθοδηγητή και ινστρούχτορα.

Η θέση του ΚΚ Κίνας και των μαρξιστών – λενινιστών για την εισβολή και τα διδάγματα της Πράγας

Ο Πρωθυπουργός Τσου

Η Λαϊκή Κίνα άμεσα, καθαρά και ξάστερα καταδίκασε τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία. Ο Τσου Ενλάι, λίγες μέρες μετά τη σοσιαλιμπεριαλιστική εισβολή θα τονίσει:

«Η κλίκα του Μπρέζνιεφ έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες να εισβάλουν και να κατακτήσουνε μια υποτιθέμενη «σύμμαχη» χώρα, και να υποτάξουν 14 εκατομμύρια κατοίκους της. Δικαιολόγησε αυτή την κτηνώδη φασιστική επίθεση σα βοήθεια που αποδόθηκε σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού. Η πολιτική των αποστατών και προδοτών αυτών είναι, για να θυμηθούμε το Λένιν, ο σοσιαλισμός στα λόγια και ο ιμπεριαλισμός στην πράξη, δηλαδή σοσιαλιμπεριαλισμός. Η ρεβιζιονιστική τσεχοσλοβακική ηγετική κλίκα κάλεσε ανοιχτά το λαό της χώρας της να μην αντισταθεί στη σοβιετική εισβολή».

Επίσης, ο Τσου Ενλάι και το ΚΚ Κίνας, θεωρώντας και τονίζοντας αρχειακά πώς τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στην Τσεχοσλοβακία έχει παλινορθωθεί ο καπιταλισμός, ιεραρχούσαν ως εξής τα καθήκοντα του τσεχοσλοβακικού λαού: Πρώτον, πάλη ενάντια στη σοσιαλιμπεριαλιστική κατάκτηση για να φύγει ο κατοχικός στρατός. Δεύτερον, πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε ανάμιξη στη χώρα της υπερδύναμης των ΗΠΑ. Τρίτον, πάλη ενάντια στη ρεβιζιονιστική γραφειοκρατία του «Κ»Κ Τσεχοσλοβακίας. Ήταν μια τοποθέτηση αρχών, που άφηνε ανοιχτό το πεδίο για εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, ξεχώριζε τις ΗΠΑ από τη Δυτική Ευρώπη (Δεύτερο Κόσμο), βάζοντας ταυτόχρονα και το ζήτημα της προοπτικής της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονισμό από προλεταριακή πλευρά, αφού όμως προηγηθεί το αντικατοχικό και αντιυπερδυναμικό μέτωπο..

Για χρόνια το ΚΚ Κίνας δε θα πάψει να χρησιμοποιεί στην αγκιτάτσια του τρεις εκφράσεις για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία: σοσιαλιμπεριαλισμός, φασισμός, καθεστώς Κουίσλιγκ (από το γνωστό κάθαρμα που έκανε τον κατοχικό «πρωθυπουργό» του Χίτλερ στη Νορβηγία και εκτελέστηκε στη συνέχεια από το νορβηγικό λαό).

Ήταν μάλιστα η πρώτη αφορμή για να χρησιμοποιηθεί με νέα έννοια στα ντοκουμέντα του κομμουνιστικού κινήματος η έννοια του σοσιαλιμπεριαλισμού, σαν «σοσιαλισμού στα λόγια και ιμπεριαλισμού στην πράξη». Πρόκειται μάλιστα για την πρώτη σοβαρή αφορμή που δόθηκε απ’ την ίδια τη ζωή για το ξεκαθάρισμα του επαναστατικού προλεταριάτου με τον «αριστερό» ρεβιζιονισμό και σοσιαλφασισμό.

"Τσακίστε ολόπλευρα την αντεπαναστατική γραμμή των
Λιου - Τενγκ" - 1967

Οι κινέζοι δεξιοί ρεβιζιονιστές και σοσιαλφασίστες με επικεφαλής τους Λιου Σάο Σι και Τενγκ Σιάο Πινγκ προωθούσαν τη συμμαχία με την ΕΣΣΔ δήθεν από αντιαμερικανική αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη στο λαό του Βιετνάμ με εσωτερική γραμμή δεξιάς παλινόρθωσης, καταγγέλλοντας τη γραμμή Μάο σαν «αριστερισμό».

 Έτσι και ο πράκτορας της KGB «αριστερός» σοσιαλφασίστας Λιν Πιάο και ο «Τρότσκι της Κίνας» Τσεν Ποτά ξεσκεπάστηκαν όταν δυο χρόνια μετά την εισβολή στην Πράγα, στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Κίνας του Λουσάν τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1970, αρνήθηκαν την αλλαγή της κύριας αιχμής του αντι-υπερδυναμικού αγώνα από αντι-ΗΠΑ σε αντι-ΕΣΣΔ, με βάση τη ζωντανή πείρα.

"Να κριτικάρουμε βαθιά τον Λιν Πιάο - Τον
σύγχρονο Κομφούκιο της Κίνας" - 1974

Αυτοί οι δεύτεροι πρόβαλαν στο εσωτερικό την υπεραριστερή στη μορφή γραμμή της σκληρής «κολλεχτιβίστικης» κρατικοκαπιταλιστικής διχτατορίας και φυσικά είχαν σα κύριο εχθρό στη μορφή και στο περιεχόμενο το δυτικό ιμπεριαλιστικό φιλελευθερισμό κι όχι τον «αριστερό» μπρεζνιεφικό-σουσλοφικό σοσιαλφασισμό. Αυτοί καταγγέλλανε το Μάο και τον Τσου Ενλάι ουσιαστικά, αν και όχι ανοιχτά, σα «δεξιούς αναθεωρητές».

Έτσι η σχετική συμμετρία δεξιού και «αριστερού» σοσιαλφασισμού αποδείχτηκε σε μία και μόνη θέση τους: στην αντίθεση στον αρχειακό αντι-σοσιαλιμπεριαλισμό του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος με παγκόσμιο καθοδηγητή του το τότε επαναστατικό ΚΚ Κίνας και το Μάο Τσε Τουνγκ.

Στο βάθος, η Πράγα έδειξε στους επαναστάτες κομμουνιστές το δρόμο για το αντιηγεμονιστικό μέτωπο με τις πατριωτικές και δημοκρατικές αστικές, ακόμη και τις δεξιές ρεβιζιονιστικές ή σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στις χώρες όπου απέναντι βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός με το «αντιιμπεριαλιστικό» κάλεσμα, ο ύπουλος και ποδοπατητής λαών σοσιαλιμπεριαλισμός.

Τιεν Αν Μεν - 1989

Η Πράγα δεν είχε τόσο έντονα την προλεταριακή, την κόκκινη πλευρά της αντι-σοσιαλφασιστικής Τιεν Αν Μεν που ήρθε 21 χρόνια αργότερα, γιατί στην  Τσεχοσλοβακία, όπως άλλωστε και στην ΕΣΣΔ δεν προηγήθηκε της καπιταλιστικής παλινόρθωσης μια πλατιά Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση. Ωστόσο, η Πράγα έδειξε στους λαούς το πραγματικό πρόσωπο του σοσιαλιμπεριαλισμού, την αρπακτική φύση του ιμπεριαλιστικού κρατικο-μονοπωλίου με τη δήθεν κόκκινη σημαία. Οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης δεν ξέχασαν την Άνοιξη της Πράγας, κι έτσι στις αντισοσιαλφασιστικές εξεγέρσεις του 1989 η μυρωδιά της πλανιότανε στον αέρα.

Με το μεγαλορώσο φασίστα, "σύντροφο αρχηγό του ΚΚΡΟ"
Ζιουγκάνοφ. Αυτή είναι η βαθιά ιδεολογικοπολιτική φύση
του ψευτοΚΚΕ, ο εθνικομπολσεβικισμός.

Βέβαια, οι κρατικοδίαιτοι και ξενόδουλοι ψευτοκομμουνιστές του Περισσού απ’ όλα τούτα δεν καταλαβαίνουν λέξη. Αυτοί από το 1956 και δώθε, έχουν μάθει μονάχα την υπακοή στα αφεντικά τους, την πνευματική αδράνεια, την αντιγραφή των εγχειριδίων της KGB με τα οποία δηλητηριάζουν ένα κομμάτι της αριστερής -στις διαθέσεις της- νεολαίας.

Ωστόσο, το νέο κομμουνιστικό κίνημα, σαν το πιο πρωτοπόρο, το καθοδηγητικό τμήμα του παγκόσμιου αντισοσιαλφασιστικού μετώπου (που είναι στη βαθύτερη στρατηγική του αντίληψη αντιιμπεριαλιστικό και αντιηγεμονιστικό) δε μπορεί παρά να κουβαλάει στο δισάκι του την πρώτη αντι-σοσιαλιμπεριαλιστική ανάταση της ιστορίας, εκείνη του 1968 στην Πράγα. Όπως βέβαια και την κληρονομιά από το πρώτο στέλεχος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος της εποχής της μεγάλης Γ’ Διεθνούς, που κατήγγειλε ανοιχτά σαν αντιδιεθνιστές και επεμβασίες, ουσιαστικά σαν αντικομμουνιστές τους σοσιαλφασίστες της Μόσχας. Την κληρονομιά του αρχηγού του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη.

Οι πολιτικοί απατεώνες του ψευτοΚΚΕ θα πρέπει σε λίγο να εξηγούν στην ανήσυχη αριστερή νεολαία τα λιβανωτά τους για την πιο χυδαία εκδήλωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ μετά τα 1960, που είναι οι σοσιαλιμπεριαλιστικές της επεμβάσεις, την ώρα που μιλάνε κούφια γενικώς και αορίστως για «δεξιό οπορτουνισμό του Χρουστσόφ» κλπ. Όσο η προζύμη για το νέο επαναστατικό ΚΚΕ, που και συνέχεια του παλιού θα ‘ναι και θα το ξεπερνάει διαλεχτικά, θα φουσκώνει, τόσο θα ξεφουσκώνει η τρύπια σαμπρέλα του σοσιαλφασισμού με το «αριστερό» προσωπείο του ψευτοΚΚΕ.

Όσο για τον αστοδημοκράτη Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, που μετά το 1971 οι Ρώσοι τον αποκλείσανε από κάθε πολιτική δράση, παρά το ό,τι σε ένα βαθμό τους εξυπηρέτησε με την συμβιβαστική του στάση. Ηγέτης πια στα 1992 του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας, στις 7 του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου τραυματίστηκε θανάσιμα σε τροχαίο σε εθνικό δρόμο της χώρας του κοντά στο Χούμπολετς. Μια εβδομάδα αργότερα, ήταν προγραμματισμένο να καταθέσει ενάντια σε δεκάδες πράκτορες της KGB στη χώρα του της περιόδου 1968-1989, στα πλαίσια σχετικής προανάκρισης. Η τύχη του χαρτοφύλακά του, με τα στοιχεία που θα παρέδιδε στη δικαιοσύνη, αγνοείται ακόμη και σήμερα...