Τέτοιες μέρες το ’49 η υποχώρηση του ΔΣΕ – Τιμή και δόξα στους ήρωες της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής δημοκρατίας – Αιώνια καταισχύνη στους φαιο-«κόκκινους» συκοφάντες τους

Αφορμή για τούτο το γραφτό σχόλιο δεν είναι κάποιο αφηρημένο επετειακό καθήκον. Είναι η αναγέννηση, το βρικολάκιασμα πιο καλά, του κλασσικού ταγματασφαλίτικου και χίτικου πνεύματος αντιμετώπισης της ιστορίας της χώρας μας τη μεγάλη δεκαετία του ’40, με τη συνενοχή και τη συμπαιγνία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος κορυφής.

Ο Χορτιάτης μετά την καταστροφή του από Γερμανούς και
ταγματαλήτες

Την ώρα που οι ναζήδες της «Χρυσής Αυγής» προσκαλούνται σήμερα, 2 του Σεπτέμβρη, σαν «καθωσπρέπει κοινοβουλευτικό κόμμα» από τον εκλεγμένο με τη στήριξη της ΝΔ δήμαρχο Πυλαίας – Χορτιάτη Ιγνάτιο Καϊτετζίδη να «τιμήσουν» τα θύματα των παππούδων τους στις 2/9/1944, δηλαδή να φτύσουν στους τάφους 246 σκοτωμένων από τους ταγματαλήτες κατοίκων του Χορτιάτη, η σαμαροφυλλάδα «Δημοκρατία» δίνει με την κυριακάτικη έκδοσή της την -γυρισμένη στην περίοδο του απριλιανού φασισμού ’67 - ’74- ταινία του Ηλία Μαχαίρα «Γράμμος – Βίτσι».

Πρόκειται για μια γελοία χουντοφασιστική παραγωγή του 1971, με τις πιο εξωφρενικές συκοφαντίες ενάντια στο ΚΚΕ, στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και στο ΔΣΕ, τόσο γελοία που η μεταπολιτευτική παλιά δεξιά της ΝΔ την είχε κρύψει και παραχώσει στο χρονοντούλαπο, γιατί με την τόση ακτινοβολία της εαμοελασίτικης και δσείτικης παράδοσης μετά το 1974, η μοναρχοφασιστική «εθνικοφροσύνη» ξεσχιζόταν ακόμη περισσότερο μέσα από τέτοιας «ποιότητας» ψευτοκαλλιτεχνικά τερατουργήματα.

Με τη ΝΔ να μην έχει αντιδράσει ούτε να έχει καταδικάσει το «δικό της» δήμαρχο Χορτιάτη για το ανοσιούργημά του, να καλέσει τους δολοφόνους να «τιμήσουν» τα θύματα, η «προσωπική» φυλλάδα του παλιού θαμώνα των μνημοσύνων του Μελιγαλά φιλο-ταγματασφαλίτη Σαμαρά, δίνει την ίδια ταινία που προβάλλουν στις τοπικές τους οργανώσεις και εκδηλώσεις οι ναζιστές της «Χρυσής Αυγής», για την επέτειο λήξης του «συμμοριτοπολέμου». 

Ο ναζιστής βουλευτής Παππάς στο Γράμμο

Άλλωστε, η «Χρυσή Αυγή» έγινε απόλυτα δεχτή από όλους τους συμμετέχοντες στις μοναρχοφασιστικές παράτες στο Γράμμο, απόστρατους σακαράκες, χωροφύλακες, παλιούς μαχητές των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ κλπ. Έτσι, οι μοναρχοφασίστες, παλαιοδεξιοί υπεραντιδραστικοί ολοκληρώνουνε με υπερηφάνεια την -από τότε σιωπηρή- αναγνώριση των ταγματαλητών και χιτλερικών σαν μέρος του «εθνικού κορμού» στη μάχη κατά του «εαμοσλαβισμού».

Πρόκειται για νέα ποιότητα στη συνειδησιακή μεταστροφή του κομματιού του λαού που επηρεάζουν και καθοδηγάν οι κλασσικές φαιές δυνάμεις (χοντρικά η ακροδεξιά ηγεσία Σαμαρά της ΝΔ, οι ΑΝΕΛ, το ΛΑΟΣ και οι ναζήδες της ΧΑ), που κλείνει από μια άποψη έναν κύκλο. Για όσο καιρό η νέα δεξιά των Παπατζή του Β’ και Φλωράκη-Κύρκου και των επιγόνων τους έπρεπε να καταλάβει ισχυρές θέσεις μέσα στο κράτος, στη γραφειοκρατία, στους αρμούς της εξουσίας, η παλιά δεξιά υποχρεώθηκε μέχρι και σε τεμενάδες δήθεν «αναγνώρισης» του «μεγαλείου» των αριστερών και λαϊκοδημοκρατών αγωνιστών (μετά το 1986). Ο εντελώς ρωσόδουλος και φιλο-ψευτοΚΚΕ Καραμανλής ο Β’ μάλιστα, έφτασε να υποδύεται και τον «κατασυγκινημένο» προσκυνητή του Άη Στράτη και της Μακρονήσου.

Όλα αυτά δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με την αναγνώριση από αυτό το βρώμικο, με ταγματαλήτικη και χουντοφασιστική παράδοση κράτος, της αντρειοσύνης και του έπους που έγραψαν με το αίμα και με τη σεμνή παλικαριά τους οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Τόσο οι ΠΑΣΟΚοι κεντρώοι σωβινιστές όσο και οι παλαιοδεξιοί αντιδραστικοί έμειναν πάντα βαθιά μέσα τους εχθροί και πολέμιοι των μεγάλων αγώνων του λαού μας και βαθιοί συκοφάντες του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ που τους καθοδήγησε.

Η «αναγνώριση» και τα ψεύτικα λιβανωτά στους αγωνιστές του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος ήταν περισσότερο η έκφραση υποταγής της παλιάς αστικής τάξης στο νέο ανατολικό αφεντικό που αργά αλλά σταθερά εμφανιζόταν στο προσκήνιο, ειδικά μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Αντρέα Παπαντρέου: στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Αυτή την υποταγή ο πράχτορας της Ρωσίας Παπατζής ο Β’ τη δούλεψε καλά, γιατί ήξερε και τα βίτσια και την έλλειψη χαραχτήρα αυτού του σιχαμερού νεοελληνικού αστισμού. Αυτός είναι ο όψιμος φιλοΕΑΜισμός των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και των υφεσιακών προς την ψευτοαριστερά δυνάμεων μέσα στη ΝΔ, την τελευταία τουλάχιστο 20ετία. 

Η υποκριτική ξαφνική «αγάπη» των παλιών αντιδραστικών για τους αριστερούς αγωνιστές ήταν η αγάπη τους για τους Ρώσους ιμπεριαλιστές – αφεντικά των Φλωράκηδων, που έγιναν αφεντικά και της παλιάς αντίδρασης αντικαθιστώντας τους Αμερικάνους, κι όχι αγάπη ή έστω μεταμέλεια για τους καταταλαιπωρημένους ήρωες των δυο αντάρτικων, που τους βασάνιζαν οι μοναρχοφασίστες στα ξερονήσια κι οι ρεβιζιονιστές σοσιαλφασίστες στις σιβηρίες.

Κι αυτό, χωρίς να παραγνωρίζει κανείς ότι στη βάση του ΠΑΣΟΚ υπήρχε πολύ έντονος και ο πραγματικά δημοκρατικός φιλοΕΑΜισμός, από ανθρώπους με ΕΑΜική και αριστερή-δημοκρατική παράδοση που -και σωστά- δεν εμπιστεύονταν το ψευτοΚΚΕ σα συνεχιστή και κληρονόμο του παλιού ΚΚΕ. Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από το ΠΑΣΟΚ πριν από ακριβώς 30 χρόνια, έκρυβε μέσα της και τις δυο αυτές, αλληλοαποκλειόμενες αλλά υπαρκτές πλευρές.

Ο Ν. Ζαχαριάδης στο βουνό με στελέχη του ΔΣΕ
και του ΚΚΕ - 1948

Από την πλευρά της, η ψευτοαριστερά έθαψε βαθιά και κατασυκοφάντησε το ΔΣΕ και τον πολιτικό αρχηγό του Νίκο Ζαχαριάδη για 4 δεκαετίες, όσο χρειαζόταν για να γίνει δεχτή στους κόλπους του βρωμερού αυτού κράτους σαν ισότιμη δύναμη (1956-1996 χοντρικά). Στη συνέχεια, τριχοτομήθηκε: η ΔΗΜΑΡ κράτησε την κλασσική ιστορική γραμμή άρνησης κάθε πάλης για λαϊκοδημοκρατικές εξελίξεις μετά το διώξιμο των Γερμανών καταχτητών τον Οχτώβρη του 1944 (βασική γραμμή του «Κ»Κεσωτερικού), ενώ ο ΣΥΝ παίζει με την ήπια αντιΔΣΕ γραμμή του ψευτοΚΚΕ των Φλωράκη – Τσολάκη (άρνηση της πάλης του ΔΣΕ για σοσιαλιστική δημοκρατία από το Γενάρη του 1949, ΔΣΕ αριστερίστικος τυχοδιωχτισμός Ζαχαριάδη, δήθεν «αποδοχή» μονάχα της αντιαμερικανικής – εθνικοανεξαρτησιακής πλευράς του ΔΣΕ).

Ο «τρίτος πόλος» της ψευτοαριστεράς, το ψευτοΚΚΕ, «υπερφαλάγγισε» το ΔΣΕ από «τ’ αριστερά». Ναι, οι αρνητές του δεύτερου αντάρτικου και πουλημένοι, οι πράχτορες της Μόσχας και προδότες κάθε επανάστασης και κάθε προόδου, «ανακάλυψαν» τα «δεξιά» λάθη όχι μόνο του Ζαχαριάδη, αλλά συνολικά του ΚΚΕ της δεκαετίας του ’40. Όχι εκείνα που το ίδιο το κόμμα είχε καταδικάσει ήδη από την 3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στα 1950, κυρίως για την περίοδο 1941-1945, αλλά και «νέα λάθη», που αποτελούν φυσικά ανακάλυψη των τροτσκιστικών «εγκεφάλων» του Περισσού.

Ουσιαστικά, η κνίτικη ανάλυση είναι γυρισμένη τα μέσα έξω η πολιτική ανάλυση του μοναρχοφασισμού περί «τριών γύρων του εαμοκομμουνισμού». Το ψευτοΚΚΕ κατηγορεί το ΚΚΕ γιατί δεν τσάκιζε εντελώς τις αγγλόδουλες ή εν γένει τις αστικές και αγγλόφιλες αντιστασιακές οργανώσεις με γραμμή «ταξικής πάλης» την περίοδο 1943-1944, δικαιώνοντας Ζερβαίους και Δεδούσηδες, παρουσιάζει το Δεκέμβρη του '44 σαν «σοσιαλιστική επανάσταση», δικαιώνοντας το μακελάρη Τσώρτσιλ που χαρακτήριζε το ΕΑΜ «τροτσκιστικό», ενώ χτυπάει τη γραμμή Ζαχαριάδη για δημοκρατική συνεννόηση και πλατιά μέτωπα στην πορεία ανάπτυξης του ΔΣΕ σα «δεξιά», ενώ αντίθετα, σύμφωνα με τους κνίτες, έπρεπε αμέσως να μπει διακηρυκτικά σα γραμμή η «σοσιαλιστική εξουσία». 

Με αυτή του την τελευταία θέση το ψευτοΚΚΕ δικαιώνει την εντελώς βρώμικη, αντικειμενική συμπαράταξη όλου του παλαιοδημοκρατικού Κέντρου και σε τελική ανάλυση και των ψευτοσοσιαλιστών Σβωλο-Τσιριμώκων με το μοναρχοφασισμό μετά το 1946-1947, μιας και τελικά όντως το ΚΚΕ, σύμφωνα με τους κνίτες, δεν έπρεπε να κάνει πλατιά μέτωπα πάνω σε δημοκρατικά ζητήματα για να κερδίσει το λαό με την πλευρά του ΔΣΕ και να ουδετεροποιήσει τους ενδιάμεσους.

Με δυο λόγια, όλη η γραμμή του ψευτοΚΚΕ είναι η γραμμή της τροτσκιστικής άρνησης κάθε έννοιας αντιφασιστικού μετώπου και συμμαχικού αντιχιτλερικού αγώνα, και τελικά μέσα από αυτήν η άρνηση κάθε λαϊκοδημοκρατικής πάλης, αφού με τη γραμμή του μετώπου ήταν που γιγαντώθηκε το ΚΚΕ και το κίνημα για τη λαϊκή δημοκρατία, που πολέμησε τη ντόπια αντίδραση και τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, από το 1944 μέχρι το 1949, αφού τσάκισε τους Γερμανούς - Ιταλούς - Βούλγαρους καταχτητές το 1941-1944. Όσοι πρέσβευαν τις απόψεις που εκφράζει σήμερα η Παπαρήγα και οι λακέδες της στον Περισσό, οι τροτσκιστές εκείνης της εποχής, δεν έπιασαν ποτέ ντουφέκι στα χέρια τους, έμειναν σέχτες απομονωμένες από το λαό και λειτούργησαν σαν πεμπτοφαλαγγίτες των Γερμανών καταχτητών, γεγονός που πολλοί -και δίκαια- το πλήρωσαν με τη ζωή τους από το ΕΑΜ. Με δυο λόγια, η γραμμή του ψευτοΚΚΕ είναι επί της ουσίας γραμμή άρνησης όλου του λαϊκοδημοκρατικού έπους της περιόδου 1941-1949.

Όσο λοιπόν αυτά τα ψευτοαριστερά καθάρματα και προβοκάτορες της Ρωσίας των Παπαρήγα – Τσίπρα – Κουβέλη παρουσιάζουν ψεύτικες καρικατούρες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που να ταιριάζουν στο σημερινό, εντελώς βρώμικο και δεξιό πραξικοπηματισμό τους ή στον αντιδυτικισμό και στις κάθε λογής μανούβρες τους, τόσο θα δυναμώνουν και θα παίζουν το παιχνίδι της φαιής πλευράς του διπόλου, και σε επίπεδο ιστορίας. Έτσι, την ώρα που τα στήθια του ταγματαλήτη ή και απλώς χίτη μοναρχοφασίστα φουσκώνουν από περηφάνεια για τα «κατορθώματα» του αμερικανόδουλου «Εθνικού Στρατού» κατά των «κομμουνιστών που θα απόκοβαν τη Μακεδονία μας από το εθνικό κορμό» και τα στήθια του κνιτοσυνασπισμαίου από αντιδυτικό «ΕΑΜοΔΣΕίτικο» δήθεν πάθος, οι δυο τους σφιχταγκαλιάζονται στις πλατείες και στα σοκάκια, στις ταβέρνες και στα καπηλειά «κατά της επάρατης Δύσης, της Μέρκελ και του μνημονίου». Κι αυτό γιατί απλούστατα το ρόλο του κέντρου της παγκόσμιας αντίδρασης που είχε το 1949 η ιμπεριαλιστική Δύση, τον έχει σήμερα η αγαπημένη τους Ρωσία. Το σημερινό μίσος και των δύο απέναντι στην Ευρώπη είναι από τα δεξιά.

Γι’ αυτό και, ακόμη και τώρα που οι ναζήδες σηκώνουνε κεφάλι με τον πλέον θρασύ και σιχαμερό τρόπο, την ώρα που ο Σαμαράς φτιάνει την πιο ακροδεξιά ΝΔ μετά την εποχή Αβέρωφ (κι από μια άποψη χειρότερη, γιατί ο Αβέρωφ είχε μια πλευρά αντίστασης στη ρωσόφιλη νέα δεξιά ψευτοΚΚΕ – ηγεσίας ΠΑΣΟΚ), την ώρα που οι Καρατζαφέρηδες και τώρα οι Καμμένοι στήνουν ακροδεξιά εκτρώματα, δηλητηριάζοντας το λαό με ψευτιές και πολιτική καθυστέρηση, σφίγγοντας σαν τανάλια το όποιο τσόφλι αστικής δημοκρατίας έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα, οι «φιλοΔΣΕίτες» της ψευτοαριστεράς κηνυγάν παρέα με τους χρυσαυγίτες σαν κύριους εχθρούς τους αστοφιλελεύθερους, τις Διαμαντοπούλου και τους Δένδιες για τις μετρημένες στα δάχτυλα προοδευτικές κινήσεις τους (π.χ. χτύπημα στην παρασιτική ακρίδα του ΣΥΝ στα πανεπιστήμια, κλείσιμο των συνόρων στην παράνομη μετανάστευση).

Άλλωστε, ειδικά το ψευτοΚΚΕ λέει σχεδόν ανοιχτά πια ότι κάθε αντιφασιστικό μέτωπο είναι απόκλιση και αποπροσανατολισμός από τον «αντικαπιταλιστικό – αντιΕΕ αγώνα», δηλαδή, παρά τις μάπες που έφαγε η Κανέλλη και άλλα μέλη του, κάνει ΑΝΟΙΧΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ πολιτικές πλάτες στους ναζιστές.

Στα σημερινά πολιτικά διακυβεύματα και στα κομβικά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα του σήμερα, οι κνιτοσυνασπισμαίοι και τα μοναρχοφασιστικά και ναζιστικά τέρατα είναι ενωμένοι βαθιά και στρατηγικά, οι περισσότεροι απ’ αυτούς συνειδητά πίσω από το άρμα της νεοτσαρικής-νεοχιτλερικής Ρωσίας, με κύριο εχθρό τη μισοδημοκρατική ενωμένη Ευρώπη, και ειδικά τις πιο δημοκρατικές, φεντεραλιστικές και ανεξάρτητες από τις δύο υπερδυνάμεις τάσεις της. Φτάνει να διαβάσει κανείς τις ανακοινώσεις της Χρυσής Αυγής, των ΑΝΕΛ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ για τα τρέχοντα ζητήματα και εξελίξεις για να το διαπιστώσει αυτό ανάγλυφα και πεντακάθαρα.

Μαχήτριες του ΔΣΕ στο Γράμμο

Η λάσπη όμως δεν πιάνει στον ανοξείδωτο χάλυβα. Οι φαιοί φασίστες και οι ναζήδες μισούν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και κυρίως στο ΔΣΕ εκείνα ακριβώς τα στοιχεία και τις πλευρές τους που οι σοσιαλφασίστες ψευτοαριστεροί έχουν σήμερα αποκηρύξει: το άντρωμα μέσα από το λαό και με σεβασμό στις διαθέσεις του, χωρίς αντιλαϊκή βία και πραξικοπηματισμούς, τον αρχειακό διεθνισμό, ειδικά σε ό,τι αφορά τις εθνικές μειονότητες στη χώρα μας, Τούρκους και εθνικά Μακεδόνες, την πίστη στη δυνατότητα του λαού να ορίσει μόνος την τύχη και το μέλλον του ίδιου και της χώρας, χωρίς έξωθεν επεμβάσεις, να αυτοκυβερνηθεί και να προκόψει, το τσάκισμα της θεωρίας της ψωροκώσταινας, τη λαϊκή τιμιότητα και ανιδιοτέλεια που ήταν η συντριπτικά κύρια πλευρά στο πνεύμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, την πάλη για μια νέα ζωή, για πραγματική εθνική ανεξαρτησία, για πραγματική δημοκρατία, που είναι σήμερα και ήταν και τότε σε τελική ανάλυση η λαϊκή, η σοσιαλιστική.

Αυτά όλα ζούνε μέσα στις καρδιές και στο μυαλό των πιο προοδευτικών ανθρώπων του λαού, και θα ξανακαταχτήσουν την πλειοψηφία του, όταν έρθει η ώρα.  

Τα νέα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και οι νέοι ΔΣΕ θα έχουν απέναντι τους τόσο τους βρικόλακες της κλασσικής ακροδεξιάς αντίδρασης, τα κτήνη αυτά που ψαλμουδίζουν 60 και πλέον χρόνια μετά τους βρώμικους παιάνες της «νίκης» τους στο Γράμμο, όσο και τους ψευτοαριστερούς ηγέτες – προδότες, που προσπάθησαν και προσπαθούν και τώρα να κυλήσουν στη λάσπη τους μεγάλους αγώνες αυτού του λαού για την κοινωνική του απολύτρωση και πρωτοστατούν σα πιστά μαντρόσκυλα της Ρωσίας στην αποικιοποίηση της χώρας εξ Ανατολών.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΔΣΕ)

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ