Ο σοσιαλναζισμός που έκαψε την Αθήνα είναι κράτος και όχι επανάσταση

Τα πράγματα είναι απλά, τουλάχιστο για κάθε τίμιο άνθρωπο που θέλει να βλέπει την αλήθεια και τον υπόλοιπο λαό κατάματα. Κάποια πράγματα είναι τόσο πασιφανή και αυτονόητα, που προκαλεί πραγματικά θυμηδία το γεγονός ότι οι κήρυκες της αστικής μισοδημοκρατίας στα ΜΜΕ παίζουν με τις λέξεις. Φτάνουν δηλαδή μονάχα μέχρι ένα σημείο στην αποκάλυψη της αλήθειας, μην ξεπερνώντας ποτέ την μόνη πραγματική «κόκκινη γραμμή» σε αυτό τον τόπο: την καταγγελία στο λαό της σοσιαλφασιστικής συμμορίας που αποτελεί την ηγεσία της ψευτοαριστεράς, ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και των παραφυάδων τους.

Μιλούν πολλοί για τη στάση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θ. Πελεγρίνη στο θέμα της κατάληψης της Νομικής Σχολής και της μετατροπής της σε άντρο του σπασιματικού, εμπρηστικού και πλιατσικολογικού λούμπεν. Πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν συνεπέστατο και αισθητικά απωθητικό εκφραστή της νεοδεξιάς, δηλαδή σοσιαλφασιστικής, σαπίλας στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Αυτή η σαπίλα συνίσταται στον εξής απλό συνδυασμό: διατήρηση όλης της κούφιας, σωβινιστικής, θεωρητικόλογης, ανιαρής πλευράς της κλασσικής παιδείας που μας κληροδότησε ο μοναρχοφασισμός και η παλιά δεξιά, σε συνδυασμό με την μετά το 1982 επιστημονική και ερευνητική τελμάτωση, τη ληστεία πόρων και κονδυλίων από τις συμμορίες όλων των κομμάτων με επικεφαλής την ψευτοαριστερά, τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά – φάρσες για τους «ημέτερους», την υλική διάλυση και υποβάθμιση, και σε ιδεολογικό επίπεδο την καλλιέργεια του σοσιαλφασιστικού μικροαστικού «αντικαπιταλισμού» και της λατρείας του «παλλαϊκού» αστικού κράτους, που δήθεν είναι υπεράνω τάξεων και παρέχει τα «ιερά δημόσια αγαθά που δεν είναι εμπορεύματα».


Αυτό είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο ανθούνε όλες αυτές οι νεοφασιστικές θεωρίες περί του «προοδευτικού χαραχτήρα» του καψίματος και της καταστροφής ως πολέμου δήθεν κατά «των συμβόλων του πολιτισμού του κεφάλαιου». Στο πανεπιστήμιο αυτό ανθεί η θεωρία για την «αποεμπορευματοποίηση» των αγαθών όχι στον αταξικό κομμουνισμό, αλλά …τώρα δα μέσα στον καπιταλισμό. Εκεί θεωρητικοποιείται η «αντίσταση στο νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο καπιταλισμό και στην παγκοσμιοποίηση», που για τους πιο ριζοσπάστες τραμπούκους μεταφράζεται σε γενικευμένη καταστροφή των πάντων, μιας και τα πάντα σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό κόσμο έχουν αναμφισβήτητα και μια καπιταλιστική πλευρά, η οποία κατά τους «αντικαπιταλιστές» μας νεοβάρβαρους πρέπει να καταστρέφεται μαζί με το κτίριο, προϊόν, μηχανή ή και …άνθρωπο (βλ. Μαρφίν). Μιλάμε για ναζιστές, τελεία και παύλα.

Ποια πολιτική δύναμη όμως είναι αυτή η οποία δίνει την πολιτική, ποινική, ιδεολογική κάλυψη σε αυτό το αίσχος και βρίσκεται πίσω από κάθε Πελεγρίνη;; Είναι η ίδια που έχει φέρει τα πανεπιστήμια σε αυτό το χάλι, η ίδια που διδάσκει αυτή τη φασιστική οπισθοδρόμηση για «πρόοδο» και «μαρξισμό» στα αμφιθέατρα, η ίδια που συναγελάζεται με τους αναρχικούς και τους μετατρέπει με το ιδεολογικό της δηλητήριο σε ψευτοαναρχικούς φασίστες: είναι οι σοσιαλφασίστες κνίτες του ΣΥΝ, με τη βοήθεια των παλιών συντρόφων τους (όταν ματσούκωναν μαζί σα ΚΝΑΤ αριστερούς φοιτητές κι εργάτες) κνιτών του ΝΑΡ.

Ο ΣΥΝ είναι που όλη η ιδεολογική και πρακτική κίνηση του μπλοκ που καθοδηγάει σε ΠΟΣΔΕΠ και φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια, με πρωτοπόρα δύναμη στους «φοιτητικούς» τραμπουκισμούς τους νεοΕΚΟΦίτες της ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), έχει σαν συνισταμένη τη γραφειοκρατική αποσάθρωση, την ιδεολογική τρομοκρατία, τη φυσική και κυρίως την ψυχολογική βία και τρομοκράτηση του διδακτικού και εκπαιδευτικού προσωπικού που δεν ανήκει στο σοσιαλφασισμό. Παράλληλα, η όσμωση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – αναρχισμού σε επίπεδο κουλτούρας, πολιτικής και αισθητικής, βοηθάει τους σοσιαλφασίστες να εμβολιάζουν τον αναρχικό χώρο με όλη τους την σοσιαλναζιστική ιδεολογική μπόχα, που έχει φυσικά για μήτρα της το φασιστικό μπρεζνιεφικό «Κ»ΚΣΕ και τις χειρότερες και πιο φιλορώσικες – υπεραντιδραστικές πλευρές του ευρωρεβιζιονισμού. Όσο τα καταφέρνει καλά το μαύρο αυτό τρικέφαλο μέτωπο, οι κλασσικοί ΚΝΑΤατζήδες τραμπούκοι της «Κ»ΝΕ – ΠΚΣ – ΜΑΣ ή όπως διάολο ονομάζονται, κάθονται πιο πίσω και δε δέρνουν. Το ίδιο κάνουν και στην ΠΟΣΔΕΠ. Έτσι κερδίζουν τμήματα της κλασσικής συντήρησης, που βλέπουν το ψευτοΚΚΕ σαν «υπεύθυνη δύναμη», όπως έγινε και στο ακροδεξιό «κίνημα παιδείας» του 2006-2007.

Ο αναρχισμός μαζεύει, με δεδομένη την απέχθεια που προκαλεί σε πολύ κόσμο η στρατιωτικοποίηση και η φασιστική εσωτερική λειτουργία της «Κ»ΝΕ και τα κόμματα γενικά, ένα δυναμικό καλών αρχικά προθέσεων, μικροαστικής κυρίως ταξικής προέλευσης. Το βασικό ωστόσο πρόβλημα του αναρχισμού είναι ότι εκ φύσεως απεχθάνεται την ιδεολογική και θεωρητική συνέπεια, συνέχεια και συνεκτικότητα. Η έλλειψη οργανωτικών δομών, το ότι κανείς δεν απολογείται ουσιαστικά πουθενά για τις πράξεις του, το πλήρες θεωρητικό πελάγωμα και οι αλληλογρονθοκοπούμενες μικροαστικές θεωρίες, είναι πεδίο δόξης λαμπρό για το σοσιαλφασισμό για να παίξει ιδεολογική και πραχτική μπάλα και να τον διαφθείρει. Και καλά, όταν η ΕΣΣΔ του 1970-1990, με το ψεύτικο σφυροδρέπανο, έκανε χιτλερικές εισβολές και χούντες σε Αφγανιστάν, Πολωνία, Αιθιοπία κλπ., ένα κομμάτι του αναρχισμού, με επικεφαλής τον σημερινό εθνικοφασίστα Καραμπελιά, που είχε κάνει ένα φεγγάρι και μαοϊκός, κατάγγελνε τους ΚαΓκεΜπίτες και μισούσε βαθιά τους Φλωράκηδες και τον Περισσό σαν εχθρούς της προόδου και χαφιέδες της Ρωσίας.

Σήμερα, η άτυπη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ - «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του γεροκνίτη Αλαβάνου, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση, που χρωστάει στον κνίτη ΣΥΝ τη μόνιμη της ποινική και πολιτική ασυλία, είναι η μόνη δύναμη που κάνει ιδεολογική δουλειά στα Εξάρχεια. Αυτή πέρασε στους αναρχικούς το σάπιο δεξιό αντινεοφιλελευθερισμό στη θέση του θετικού αντιφασισμού, αυτή καλύπτει το δουλεμπόριο των μεταναστών σαν «διεθνισμό», αυτή έχει τολμήσει να χαρακτηρίσει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών της ΕΣΣΔ κατά του ρώσικου φασισμού στα 1987-1991 σαν «αρνητική αναβίωση του εθνικισμού», αυτή έκανε σημαία την αλληλεγγύη στους σοσιαλφασίστες φονιάδες της «17Ν» σαν υπέρτατο κριτήριο προοδευτικότητας, ενώ η «17Ν» σκότωνε τους ντόπιους αστούς από τα δεξιά, από την πλευρά του ρώσικου φασιστικού ιμπεριαλισμού.

Ο κλασσικός και κάπως αυθεντικός αναρχισμός της λογικής της Συσπείρωσης Αναρχικών, έκθαμβος και ανίκανος θεωρητικά να καταδικάσει οποιαδήποτε βία εκτός από την ανοιχτά κρατική - αστυνομική, έχει γίνει σάντουιτς ανάμεσα στη «δεξιά» - «μετωπική» ΑΚ και στους ανοιχτούς «ριζοσπάστες» ναζήδες αναρχομηδενιστές, που φτάνουν με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς σε κάλεσμα στους χιτλερικούς για «αντικαπιταλιστική» ενότητα. Δεν έχει σημασία ο συσχετισμός δυνάμεων – σημασία έχει ποιος περνάει τη γραμμή του. Και εκεί οι κλασσικοί αντικρατιστές και αντικνίτες αναρχικοί χάνουν κατά κράτος.

Παπαρήγα και Τσίπρας μίλησαν για «προβοκάτσια κατά του κινήματος» σε ό,τι αφορά τα καψίματα της Κυριακής. Πού είναι λοιπόν η αξιοποίηση της προβοκάτσιας από τους «μνημονιακούς» αστούς, πού είναι η επίθεση στο ψευτοΚΚΕ και στο ΣΥΝ με όχημα την «προβοκάτσια»;; Ο μόνος που αυτή τη στιγμή βρίσκεται απολογούμενος δεν είναι φυσικά ο Τσίπρας, ούτε ο Περισσός, αλλά είναι αυτός ο τραγικός κρυφοαντιμνημόνιος -αυτοδυναμικός εθνικιστής ΠΑΣΟΚτζής- υπουργός της Αστυνομίας, ο Παπουτσής, που από την ηλίθια μικροαστική του «αριστερή» αλληλεγγύη με τους κνίτες, που τους περνάει για «συντρόφους», αρνείται να πει ανοιχτά αυτό που λέει έμμεσα, να πει δηλαδή ποιες είναι οι πολιτικές δυνάμεις που «χαϊδεύουν» τις συμμορίες της καταστροφής, που σωστά υπονόησε ότι υπάρχουν.

Ο Σαμαράς, σα να μη γνωρίζει τίποτα από τα «παιδιά» του της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ  - καψιματιών, βγαίνει με ακροδεξιό στυλάκι να μας ζητήσει να περιμένουμε να κατεβάσει αυτός προσωπικά τις κουκούλες από τα «καθάρματα», για να δούμε ποιοι είναι πίσω από αυτές κι επισκέπτεται τους τραυματίες μπάτσους (που πάντως στο συγκεκριμένο είναι λιγότερο δεξιοί από τους ναζιστές καψιματίες) σαν άλλος Καρατζαφέρης του «νόμου και της τάξεως». Αυτά τα λέει και για να μαλαγανέψει ένα μέρος του λαού, που υποπτεύεται την ψευτοαριστερά για σχέσεις με τους λεηλατητές, αλλά το αφήνει φλου για να το ερμηνεύει ο καθένας όπως θέλει: π.χ. το εθνικοφασιστικό σάιτ των Φαήλων antinews ρίχνει την ευθύνη για τις λεηλασίες σε συμμορίες μεταναστών, για να εξάψει το σωβινιστικό μίσος. Κουβέντα ο δήθεν πολύ «κλασσικός δεξιός» και «της τάξης και της ασφάλειας» Σαμαράς για το φιλαράκι του τον Τσίπρα, μιας και μαζί θα φέρουνε την «τάξη και την ασφάλεια» του νέου φασισμού του κοινού τους αφεντικού Πούτιν.

Ο άθλιος και υπόλογος Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ παίξανε τον ίδιο ρόλο που έπαιζαν και σαν «ανανεωτές» του ΣΥΝ, δηλαδή και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ. Τώρα που παίρνουν ψηλό ποσοστό και γίνανε καθωσπρέπει αστικό κόμμα, ήταν πιο πολύ με τον αστυφύλαξ, δηλαδή δεν εστίασαν τόσο στο «καλό κίνημα που προβοκάρεται», όσο στο ό,τι «το κράτος δεν μπόρεσε να αποτρέψει αυτά που συνέβησαν». Δηλαδή, Παπαρήγα – Τσίπρας χτυπάνε τον Παπουτσή σαν οργανωτή του σπασιματικού μπάχαλου για «προβοκάτσια», Κουβέλης και Σαμαράς σαν μη αρκετά καταστέλλοντα τις συμμορίες, χωρίς να τα βάζουν με κανένα ΣΥΝ και κανένα ψευτοΚΚΕ που έκαναν οργανωτικά πλάτες στο ναζιστικό κάψιμο της πόλης.

Μιλάμε για μεγάλα καθάρματα πολύ χειρότερα από τον απλό λούμπεν πλιατσικολόγο, όλοι τους, και τη δική τους κουκούλα πρέπει να βγάλει ο λαός, και αυτωνών και του Καρατζαφέρη, που κι αυτός έβαλε για στόχο αποκλειστικά τον Παπουτσή. Ο δε Μπεγλίτης, που ενώνει Παπανδρέου και Βενιζέλο σαν εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, έκανε άλλη μια απ’ αυτές τις βρώμικες δηλώσεις του που λέει τα πάντα και δε λέει τελικά τίποτα, σα γνήσιος φίλος των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ όπως έχει άλλωστε δηλώσει κι ο ίδιος ότι είναι.

Δε χωράνε εδώ άλλες παρόλες και υπεκφυγές. Όποιος έχει την ελάχιστη γνώση από πανεπιστημιακό χώρο της τελευταίας 15ετίας, ξέρει καλά και τι γίνεται στις «φοιτητικές καταλήψεις» του καθεστώτος, και τι γινόταν στη Νομική 4 μέρες, αφού είχε προαναγγελθεί στο Ιντυμήντια από την Πέμπτη, και το πώς η αστυνομία επίτηδες και με σχέδιο επιτρέπει ή είναι πολύ «επιιεικής» στους μπάχαλους και καψιματίες, ενώ τραυματίζει συνήθως κοινούς διαδηλωτές, βγάζοντας εκεί τον ακροδεξιό της χαραχτήρα.

Πρέπει εδώ να το κατανοήσουμε: δεν είναι από τον πολύ δημοκρατισμό που η αστυνομία αφήνει τα «παιδιά» να «ξεφαντώσουν». Δεν είναι υπέρμετρος φιλελευθερισμός, επειδή είχαμε μοναρχοφασισμό και χούντα και τώρα παίρνουμε ρεβάνς, όπως νομίζουν πολλοί. Η αστυνομία, η ίδια βρώμικη αστυνομία που ταπεινώνει μετανάστες και νεολαίους, που ασκείται στα κορμιά ιερόδουλων ή πάνω στους τσιγγάνους όπου την παίρνει, έχει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ να είναι «επιεικής» στο σοσιαλφασιστικό μπάχαλο – με πρόσχημα ότι «ο λαός είναι αγανακτισμένος», «μην οξύνουμε τα πράγματα», «ας αφήσουμε να εκτονωθεί η ένταση», «καλύτερα να καούν τα κτίρια παρά να χαθεί ανθρώπινη ζωή» κλπ.

Δεν είναι τυχαίο που ο Χρυσοχοΐδης έλεγε σε αξιωματικούς του λιμενικού και της αστυνομίας το καλοκαίρι του 2010 για τους τραμπούκους του ΠΑΜΕ, δηλαδή για τα τάγματα εφόδου του Περισσού που ετοιμάζονταν να καταλάβουν παράνομα το λιμάνι του Πειραιά σα δήθεν «απεργία ναυτεργατών»: «Οι άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους, μη τους δείρουμε κιόλας». Τώρα ποιος από τα τάγματα του ΠΑΜΕ είχε χάσει τη δουλειά του και γι’ αυτό η αστυνομία και το λιμενικό έπρεπε να του δείξει «ειδικό σεβασμό», μόνο ο «μέγας» σαμποτέρ της οικονομίας Χρυσοχοΐδης το γνωρίζει…

Λες και δεν είναι απείρως πιο πιθανό να χαθεί ανθρώπινη ζωή από τους ναζήδες και λούμπεν μπάχαλους και τις φωτιές τους. Λες και τα μέσα παραγωγής και κατανάλωσης που καταστρέφονται με μίσος δεν είναι πραγματοποιημένη ανθρώπινη εργασία, προϊόν ανθρώπινης δημιουργίας, ή λες και οι άνεργοι προλετάριοι των καμένων καταστημάτων δεν είναι άνθρωποι και δεν έχουν ζωές…

Φυσικά βρε υποκριτές ο λαός είναι εξοργισμένος, και φυσικά ένα μέρος του που ριζοσπαστικοποιείται χωρίς να καταλαβαίνει ποιος φταίει για την πείνα, αρχίζει και δικαιολογεί τα μπάχαλα έστω σαν εκτόνωση ή και συμμετέχει σε αυτά. Άλλωστε, δεν είναι το ίδιο πράγμα να συγκρούεσαι, έστω με πολιτική θολούρα στο κεφάλι, με τους μπάτσους, και το ίδιο να καις συνειδητά και να ληστεύεις. Σε συγκρούσεις με την αστυνομία εμπλέκεται και πραγματικός λαός, στα πλιάτσικα μονάχα χουλιγκάνοι, λούμπεν αναρχοναζήδες και τμήματα της μεταναστευτικής φτωχολογιάς που τα διαφθείρει ο σοσιαλφασισμός. Αυτό το εγκληματικό λούμπεν έφτασε να ζητάει από καταστηματάρχες κεφαλικό φόρο για να μην τους κάψει την περιουσία.

Δεδομένου ότι γνώριζε, και δεδομένου ότι συνειδητά παραπληροφόρησε πρώτα το λαό και μετά τις αρχές (που στο κάτω ήθελαν να παραπληροφορηθούν – βλ. τις γελοιότητες του εκπροσώπου τύπου της αστυνομίας Κοκκαλάκη, που έχει γίνει καταγέλαστος με τις ανοησίες που ξεφουρνίζει), πρέπει να παυτεί άμεσα ο πρύτανης της καταστροφής, ο κρυφοφασίστας σιχαμερός (εμφατικά ηθοποιός και υποκριτής, ακόμα και στο ύφος με το οποίο κάνει δηλώσεις) Πελεγρίνης. Η παύση του όμως δε θα σημαίνει τίποτα αν δεν καταγγελθεί πρώτα και κύρια ο Τσίπρας – ΣΥΝ, και σε δεύτερο πλάνο η Παπαρήγα – ψευτοΚΚΕ για τις πλάτες τους στο κάψιμο και για τις βρώμικες θεωρίες τους, που ξέρουν καλά ότι είναι πλήρες αναποδογύρισμα της αλήθειας.


Μόνο αν καταγγελθούν στο λαό με επιχειρήματα σα φασιστικά και κόμματα εκτροπής τα δύο αυτά εκτρώματα της Ρωσίας, μπορούν να καταλογιστούν ευθύνες στην Αστυνομία, που δήθεν «δεν κατάλαβε» αυτό που ένας μέσος αναγνώστης του Ιντυμήντια θα καταλάβαινε πεντακάθαρα από την Πέμπτη, καθώς και ευθύνες στον Παπουτσή. Αν γίνει μόνο το δεύτερο χωρίς το πρώτο (ευθύνες σε μπάτσους και Παπουτσή, με το ΣΥΝ στο απυρόβλητο), θα έχουμε εκκαθαρίσεις από τα δεξιά, δηλαδή από την πλευρά των Κουβέλη – Τσίπρα – Παπαρήγα.

Ποιος όμως να τους καταγγείλει, αφού το σκηνικό που στήσανε ήτανε μέσα στους σχεδιασμούς Παπανδρέου - Βενιζέλου - Σαμαρά - Καρατζαφέρη για τον εκβιασμό της Ευρώπης και τη συνέχιση του κλίματος αβεβαιότητας στις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές;; Το κάψιμο, το σπάσιμο, τα καμένα κτίρια ήταν ένα από τα βασικά κριτήρια με τα οποία αντιμετώπισε και έκρινε, και αντιμετωπίζει και κρίνει όλα τα τελευταία χρόνια από το Δεκέμβρη του 2008 την ελληνική κατάσταση ο διεθνής αστικός τύπος - που λίγο έως πολύ δίνει την εικόνα ότι στην Ελλάδα εξελίσσεται πραγματική λαϊκή επανάσταση. Μ' αυτή την έννοια έχει δίκιο η Παπαρήγα ότι επρόκειτο για κρατικό και παρακρατικό σχέδιο. Με μια διαφορά. Ότι ξέχασε να πει πως η ίδια είναι στο βαθύ πυρήνα και του κράτους και του σχεδίου, πιο πολύ απ' ότι είναι ο θλιβερός Παπουτσής.

Αφού όμως οι ίδιοι που φταίνε για την πείνα είναι οι οργανωτές, ιδεολογικοί και πολλές φορές και φυσικοί, του καψίματος, όταν ο κόσμος καταλάβει ότι αυτοί που του κόβουνε επί της ουσίας το ψωμί είναι οι ίδιοι που καίνε τα κτίρια και κλέβουνε ό,τι βρουν μπροστά τους (σα τους προγόνους τους των κολοκοτρωνέικων συμμοριών της κλεφτουριάς), τότε στην Ελλάδα θα μπούμε στο δρόμο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής προόδου.

Υ.Γ. 1 Την ίδια ώρα, οι σύντροφοι του Πελεγρίνη και του Τσίπρα, με την κάλυψη και πολλών Κουβέληδων – ΔΗΜΑΡιτών (όχι όλων) σα να μη συμβαίνει τίποτα, ματαιώνουν με πρωτοπόρα την ΕΚΟΦ-ΕΑΑΚ τις εκλογές διοικήσεων στα πανεπιστήμια, με την πλήρη ανοχή του Υπουργείου Παιδείας, που ψελλίζει μέσω της δειλής ευρωπαιόφιλης Διαμαντοπούλου διάφορα μισόλογα (η υπόλοιπη ρωσόδουλη κυβέρνηση δε βγάζει άχνα). Ήδη χτύπησαν σε Θεσσαλία, Θεσσαλονίκη, Πελοπόννησο. Ο δε Αλαβάνος βγάζει ανακοινώσεις όπου επιχαίρει για τα καψίματα των τραπεζών και των …σινεμάδων, συνδέοντάς τα με τους «Άθλιους» του Βίκτωρα Ουγκώ. Αυτό θα πει να είσαι κράτος… Να καις και μετά να έχεις τα ΜΜΕ να αναπαράγωγουν τις λογοτεχνίζουσες φασιστικές δικαιολογίες σου για το κάψιμο ασχολίαστες...

Υ.Γ.2 Για την καθεστωτική φύση του πλιάτσικο-σπασιματισμού, ή μάλλον για τα ειδικά ελληνικά χαρακτηριστικά του, προσθέτουμε εδώ ένα απόσπασμα από το άρθρο «Οι σοσιαλφασίστες εμπρηστές της Αθήνας θα συνεχίσουν – Να τους ξεσκεπάσουμε και να αντισταθούμε», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Νέα Ανατολή» το Γενάρη του 2009. Αφορά το σπασιματισμό του «Δεκέμβρη του '08», που είναι φυσικά η μήτρα του φασιστικού μπάχαλου της Κυριακής που μας πέρασε. Κι αυτό για να γίνει κατανοητό τι χωρίζει την λαϊκή, την προλεταριακή επανάσταση από το «λαϊκό» πραξικόπημα του σοσιαλφασισμού, και στη μορφή, και στην ουσία.

«Οι προλεταριακές επαναστάσεις χρησιμοποιούν φυσική βία ενάντια σε κεφαλαιοκράτες μόνο όταν και μόνο σε όσο βαθμό αυτοί εμπλέκονται άμεσα στην πολιτική ταξική πάλη και δίνουν στις κυβερνήσεις οδηγίες βίας και δολοφονίας των επαναστατών και του λαού. Αλλά σε κάθε περίπτωση οι μαρξιστές προλετάριοι δεν μισούν την υλική υπόσταση του κεφάλαιου, ποτέ δεν καίνε και δεν καταστρέφουν το μαγαζί, το κεφάλαιο-εμπόρευμα, το εργοστάσιο, το εργοτάξιο, ούτε την τράπεζα (ναι, ούτε την τράπεζα, γιατί κι αυτή έχει ακόμα ιστορικό ρόλο να παίξει στην πρώτη φάση του σοσιαλισμού), γιατί αυτά είναι προϊόντα της δικής τους εργασίας και η βάση της μελλοντικής ελευθερίας τους και της ευημερίας τους. Ακόμα περισσότερο αυτά αποτελούν τη βάση και της τωρινής τους επιβίωσης.

Γιατί οι μαρξιστές γνωρίζουν ότι η ζωντανή παραγωγική εργασία του προλετάριου δεν παράγει μόνο το κέρδος του καπιταλιστή αλλά και το δικό του μισθό. Από την άλλη το επαναστατικό προλεταριάτο θα απαλλοτριώσει κάθε μεγάλο κεφάλαιο οπότε και το εμπορικό κεφάλαιο και το τραπεζικό αλλά μόνο για να τα παραδώσει σε όλη την κοινωνία, δηλαδή να τα μετατρέψει σε κοινωνικό κεφάλαιο. Γι' αυτό ποτέ δεν καταστρέφει αυτό το κεφάλαιο και ποτέ δεν το παραδίνει στη λεηλασία του όχλου. Γιατί αν το κάνει τότε αυτό από κοινωνικό κεφάλαιο το μετατρέπει σε ατομική λεία, σε λεία του πλιατσικολόγου. Όποιος το κάνει αυτό δημιουργεί πλιατσικολόγους-ληστές. Το μεγαλύτερο έγκλημα του σοσιαλφασίστα εμπρηστή και σπασιματία της «ελληνικής νύχτας των κρυστάλλων» είναι ότι διέφθειρε ένα κομμάτι του λαού, ιδιαίτερα των μεταναστών, βυθίζοντάς το σε ένα μαζικό και πρωτοφανές πλιατσικολογικό όργιο.

Όχι, ο φόνος του αστού από τον 17νοεμβρίτη και ο εμπρησμός του μαγαζιού και της τράπεζας από το ψευτομαρξιστικό λούμπεν δεν είναι δουλειά της επανάστασης. Είναι παραγγελιά ενός καθεστωτικού ληστή και μάλιστα ενός ληστή ιμπεριαλιστή με όνειρα παγκόσμιας κυριαρχίας.

Αυτό που έκαναν οι εμπρηστές της Αθήνας και μιας σειράς μεγάλων πόλεων είναι να κάνουν πράξη την πολιτική «θεωρία» και τα συνθήματα των πρακτόρων του τσάρου, δηλαδή του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ που δίνουν σε αυτή τη χώρα, με τη βοήθεια των Παπανδρέου και Καραμανλή, την πιο καθεστωτική θεωρία και τα πιο καθεστωτικά συνθήματα σε κάθε φάση. Οι λούμπεν και οι μικροαστοί χωρίς μέλλον σπάσανε τις τράπεζες που σχηματίζουν τάχα τα «καρτέλ» και σαν «καρτέλ» κλέβουν το λαό σχηματίζοντας τάχα αμύθητα κέρδη, κάψανε και λεηλάτησαν τους εμπορικούς «ναούς του κέρδους», τις καπιταλιστικές αλυσίδες που υψώνουν τάχα τις τιμές όσο θέλουν, κάψανε την αστική γνώση, την τάχα εξ ορισμού μη επιστημονική, που προσφέρει στις βιβλιοθήκες του το «ιδιωτικοποιημένο» πανεπιστήμιο.

Κυρίως τιμώρησαν τον «αλλοτριωμένο» γι αυτούς «καταναλωτή λαό», αυτόν τον υπηρέτη του κεφάλαιου που εδώ και χρόνια ανεπίδεκτος μάθησης και ανίκανος να υπερασπίσει τα «πραγματικά ταξικά του συμφέροντα», ψηφίζει τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα και όχι τα δύο ρωσόδουλα μικρά -τρία πλέον μαζί με το φασιστικό ΛΑΟΣ- που μένουν εξ αιτίας αυτού του λαού εκτός κυβερνητικής εξουσίας. Όλη η παραπάνω απάτη και δημαγωγία των σοσιαλφασιστών έγινε πράξη στην ελληνική νύχτα των κρυστάλλων. Και έγινε πράξη κατ εντολή και με την κάλυψη του πιο ισχυρού κομματιού του καθεστώτος. Γι αυτό είναι νύχτα κρυστάλλων και όχι εξέγερση του Λος Άντζελες ή εξέγερση του Παρισιού.

Από την εξέγερση των μαύρων στο Los Angeles το 1992

Η εξέγερση του Λος Άντζελες το 1992 και εκείνη του Παρισιού το 2005 δίνουν στην ελληνική νύχτα των κρυστάλλων μόνη τη μορφή, αλλά τίποτα από το περιεχόμενό της. Επίτηδες οι εμπρηστές προσπάθησαν και στην πράξη και στην προπαγάνδα τους από την πρώτη στιγμή να κρύψουν το έγκλημά τους πίσω από τις δύο αυτές εξεγέρσεις. Αυτές ήταν πραγματικές αυθόρμητες εξεγέρσεις βασικά του μισοάνεργου και λούμπεν προλεταριάτου των αμερικάνικων και γαλλικών πόλεων. Τα καψίματά τους και οι λεηλασίες τους (οι τελευταίες έγιναν μόνο στο Λος Άντζελες) δεν έχουν τίποτα κοινό με την καθεστωτική, ψυχρή, υπολογισμένη, και κυρίως ανεμπόδιστη τελετουργία καταστροφής και λεηλασίας στο κέντρο της Αθήνας. Πουθενά στις δυο πόλεις δεν είχαμε πολιτικά κόμματα να καλούν σε διαδηλώσεις στο κέντρο τους και μέσα από αυτές τις διαδηλώσεις και δίπλα σε αυτές τις διαδηλώσεις να ξετυλίγεται εντελώς ανεμπόδιστα η πιο μαζική και πιο συγκεντρωμένη στο χρόνο και το χώρο καταστροφή του εμπορικού κέντρου μιας μεγαλούπολης.

Πουθενά δεν είδαμε τόσο μεγάλες καταστροφές να σταματάνε με το μαχαίρι μετά από μια «πανεθνική» συνάντηση των πολιτικών αρχηγών που ομόφωνα εγκρίνανε ένα ειρηνικό «κίνημα μαθητικής νεολαίας» που θα συνεχιζόταν μετά τους εμπρησμούς μοιράζοντας λουλούδια στην αστυνομία κάτω από τα χειροκροτήματα όλου του έθνους και που οι «εξεγερμένοι» θα θεωρούσαν επίσης τμήμα της «εξέγερσης» τους και όχι άρνησή της. Αυτές τις γελοιότητες δεν θα τις έκανε, ούτε θα μπορούσε να τις κάνει ποτέ η μαύρη φτωχολογιά του Λος Άντζελες.

Αυτή έκαψε και λεηλάτησε μαγαζιά κυρίως των μικρομεσαίων λατίνων στις φτωχογειτονιές που τους θεωρούσε ταξικούς και εν μέρει φυλετικούς εχθρούς της, αλλά ταυτόχρονα και κυρίως επί έξι μέρες συγκρούστηκε πραγματικά με την αστυνομία. Συγκρούστηκε τόσο άγρια που εκείνο το οργισμένο και αποφασισμένο πλήθος μόνο με το μαζικό κατέβασμα της ουσιαστικά στρατιωτικής αμερικάνικης πολιτοφυλακής μπορούσε να αναχαιτιστεί. Εκεί έδωσε νεκρούς, πολλούς τραυματίες και ακόμα πιο πολλούς φυλακισμένους διαδηλωτές. Εκεί ναι, είχαμε τυφλή βία γιατί δεν υπήρχε κανείς ΣΥΝ και κανένα ψευτοΚΚΕ με 15000 διαδηλωτές συνολικά που θα μπορούσαν αν ήθελαν να συγκρατήσουν οποιονδήποτε θα έκθετε το κίνημά τους στο λαό και που θα μπορούσαν επίσης, αν ήθελαν -και αυτό πράγματι ήθελαν- να καλύψουν πολιτικά και ποινικά τους εμπρηστές. Τέτοιες απάτες σαν και αυτές που έγιναν εδώ δεν μπορούσε ούτε προφανώς θα ήθελε να κάνει το μεταναστευτικό λούμπεν και μισοάνεργο γαλλικό προλεταριάτο, που η εξέγερσή του ήταν τόσο λίγο εγκεκριμένη από τη γαλλική αστική τάξη ώστε δεν μπόρεσε ούτε από μακριά να πλησιάσει και πόσο μάλλον να κάψει το κέντρο του Παρισιού.

Παρίσι 2005

Μπόρεσε ωστόσο, και αυτό το πλήρωσε με 3000 συλλήψεις και αρκετά ψηλές ποινές φυλάκισης, να κάψει 10 χιλιάδες αυτοκίνητα συνήθως των ίδιων των καταραμένων γειτόνων του, πολλά σχολεία και λίγα αστυνομικά τμήματα επί 20 ολόκληρες μέρες υποχρεώνοντας και αυτό τη γαλλική αστική τάξη να επιβάλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης για να τελειώνει με αυτήν. Ήταν και αυτή μια τυφλή βία που όμως είχε την εσωτερική αυθόρμητη λογική της: ήταν όπως και εκείνη του Λος Άντζελες μια κύρια αντι-αστυνομική και αντι-κρατική βία. Γι αυτό είχε και αυτή κάτι το ηρωικό και γνήσιο μέσα στην απώθηση που γεννάει στους λαούς κάθε εξέγερση του λούμπεν.

Τι σχέση έχουν όμως αυτά τα μοντέρνα φαινόμενα των γκέτο των μεγαλουπόλεων με το συστηματικό πλιάτσικο ενός «επαναστατικού στρατού» που κατέβασε τη βαριοπούλα στο «πεδίο της μάχης» για να σπάσει ανενόχλητο ακόμα και τις πιο γερές βιτρίνες που οι μαγαζάτορες είχαν κάνει τετράδιπλες από παλιότερες τέτοιες πικρές εμπειρίες τους;;

Οι έλληνες σπασιματίες δεν έχουν καμιά σχέση με τους γάλλους συναδέλφους τους απλά γιατί είναι μέρος του καθεστώτος. Το ελληνικό πλιάτσικο δεν είναι οποιαδήποτε μεταφορά του γαλλικού και του αμερικάνικου αντίστοιχου στις ειδικές συνθήκες της χώρας μας. Είναι ιστορική κληρονομιά κυρίως των κολοκοτρωνέικων ληστοσυμμοριών της Πελοποννήσου με τις οποίες σχημάτισε το δικό της στρατό η πανίσχυρη στην Ελλάδα τσαρική διπλωματία στη διάρκεια του ’21 και πιο πολύ μετά από αυτό. Αυτή η πρώτη κλεφτουριά δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς ένα καθώς πρέπει πολιτικό ρώσικο κόμμα, όπως ήταν αυτό των Ναπαίων και που τώρα είναι το ψευτοΚΚΕ και πιο πολύ ο ΣΥΝ.

Ο Κάρατζιτς του '21 - Ο σφαγέας γυναικόπαιδων Κολοκοτρώνης

Αυτοί έχουν αναλάβει σήμερα την καθοδήγηση, έλεγχο και προστασία αυτού του στρατού πλιατσικολόγων στον οποίο μπορεί κανείς να συναντήσει πιασμένους χέρι-χέρι τον πλιατσικολόγο των ευρωπαϊκών ερευνητικών προγραμμάτων ΣΥΝασπισμαίο δόκτορα της ΠΟΣΔΕΠ, τον λούμπεν φοιτητή συνδικαλιστή που κάνει πλιάτσικο στα πτυχία, και τον ληστή τραπεζών δήθεν επαναστάτη, που εναλλάσσεται με τον σπασιματία μπουκαδόρο με τη μολότοφ. Ο χώρος στον οποίο αυτοί οι τρεις ήρωες της σύγχρονης νεοελληνικής κλεφτουριάς συναντιούνται είναι το «άσυλο του Πολυτεχνείου» που το εξασφαλίζει ο καθώς πρέπει πρύτανης του ΣΥΝ. Η ποιοτική τους διαφορά με την πελοποννησιακή κλεφτουριά είναι ότι εκείνοι έπαιζαν τουλάχιστον το κεφάλι τους αψηφώντας το σουλτάνο, ενώ τούτοι εδώ είναι σχεδόν απόλυτα ασφαλείς. Η ποιοτική τους διαφορά με το Λος Άντζελες και το Παρίσι είναι ότι εκεί δεν θα βρει κανείς πίσω από καμιά εξέγερση ένα εργοστάσιο μολότοφ στο Μπέρκλεϋ, στο Κάλτεκ ή στη Σορβόννη, ούτε έναν πρωθυπουργό που να εξασφαλίζει για την «εξέγερση» μια τόσο «διακριτική» αστυνομία, ούτε έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε έναν Αρχιεπίσκοπο που θα διακηρύσσουν το δίκιο της «εξέγερσης της νεολαίας».