Ζήτω ο πατριωτικός - αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του λαού της Ουκρανίας

Το πιο πρωτοπόρο τμήμα του λαού της Ουκρανίας δίνει τις τελευταίες εβδομάδες μια μεγάλη μάχη για την αποτίναξη του ρώσικου ζυγού. Του ζυγού της ανερχόμενης υπερδύναμης, του μεγαλύτερου φορέα και εξαγωγέα φασισμού στον πλανήτη, της νεοτσαρικής και νεοχιτλερικής Ρωσίας του Πούτιν.

Αφορμή στάθηκε η μη υπογραφή από πλευράς της μαριονέτας της Ρωσίας και δοτού προέδρου της χώρας τους, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, της συμφωνίας εμπορικής – τελωνειακής σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Την προσπάθεια για αυτή τη σύνδεση είχε αρχίσει η πατριωτική προεδρία του αντιρώσου Βίκτορ Γιούστσενκο, τον οποίο είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει υπέρ του Γιανουκόβιτς η Ρωσία με διοξίνη το 2004, σε μια υπόθεση που είχε προκαλέσει σάλο παγκοσμίως και δημοκρατική εξέγερση στην Ουκρανία.

Η αιφνίδια αλλαγή πορείας, λίγες ημέρες πριν την υπογραφή της σύνδεσης, ήταν η απόδειξη του πραχτόρικου και βρώμικου χαρακτήρα του Γιανουκόβιτς και της συμμορίας του. Γιατί αυτός, μολονότι με το «Κόμμα των Περιφερειών» του, είναι διακηρυγμένα φιλορώσοι, έπαιξε το γνωστό παιχνίδι του Κρεμλίνου, που έχουμε δει να παίζεται στην Ελλάδα από λακέδες της Μόσχας του επιπέδου των Κ. Σημίτη, Κ. Καραμανλή ανιψιού, Γ. Παπανδρέου και Σαμαρά – Βενιζέλου: «γλυκά μάτια» στην Ευρώπη με την καρδιά και τη στρατηγική πάντα προσανατολισμένη στη Μόσχα (τα ίδια κάνουνε σήμερα και οι φιλορώσοι σέρβοι φασίστες με επικεφαλής το Νίκολιτς).

Έτσι υποδυόταν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι είναι «απόλυτα δεσμευμένος» στη σύνδεση με την Ε.Ε., προσποιούμενος ότι απλώς αυτός θα την κάνει «πατριωτικά» κι όχι «δυτικόδουλα», όπως τάχα θα την έκανε ο Γιούστσενκο και τελευταία στιγμή - σχεδόν απροσχημάτιστα - την ακύρωσε.

Ο λαός της Ουκρανίας, βλέποντας αποσβολωμένος τη μπαμπεσιά αλλά και τις πιέσεις της Ρωσίας που δε μπορούσε να τις κρύψει ούτε ο ίδιος ο χαφιές Γιανουκόβιτς, πολιτικός εκπρόσωπος της υποταχτικής στη Ρωσία κομπραδόρικης ουκρανικής μπουρζουαζίας και γραφειοκρατίας, βγήκε άμεσα στο δρόμο και σε πείσμα κάθε «αντινεοφιλελεύθερου» αγύρτη, ακροδεξιού ή ψευτοαριστερού, σήκωσε ψηλά την αστοδημοκρατική σημαία της εθελοντικής ενότητας κρατών και εθνών, της Ε.Ε. των 28.

Ήδη όλα εκείνα τα καθάρματα που κατέστρεψαν τη χώρα και το λαό μας, ρίχνοντάς τον στην πείνα και στα νύχια του υφέρποντα ή και ανοιχτού φασισμού, κνιτοειδή και κλασσικοί ναζιφασίστες, χύνουν τη χολή τους ενάντια στο πατριωτικό  - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της Ουκρανίας, κατηγορώντας το για «πραχτόρικο της Δύσης».

Οι απερίγραφτοι αυτοί υποκριτές κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ποια είναι η στοιχειώδης διαφορά μεταξύ καλυμμένης κατοχής της Ρωσίας (σε μια χώρα της σοσιαλιμπεριαλιστικής πρώην ΕΣΣΔ 1956-1991, που επιπλέον κατεχόταν από τον τσαρισμό και πριν το 1917) και μιας σύνδεσης με μια εθελοντική, χωρίς καταναγκασμό ένωση χωρών. Χωρών της Ε.Ε., που φυσικά είναι καπιταλιστικές από πάνω ως κάτω, αλλά έχουν το πιο ψηλό επίπεδο πολιτικού δημοκρατισμού στον πλανήτη, καθώς και τις μεγαλύτερες κατοχυρωμένες οικονομικές κατακτήσεις του προλεταριάτου, μολονότι οι τελευταίες σιγά σιγά ξηλώνονται από την αντεργατική συμμαχία (στο θέμα αυτό) κλασσικής δεξιάς - φιλελεύθερων - σοσιαλδημοκρατίας – ψευτοαριστερού σοσιαλφασισμού.

Ουκρανοί φασίστες του κόμματος Σβόμποντα

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή για τον ουκρανικό λαό είναι η συμμετοχή στο κίνημα και των υπεραντιδραστικών ουκρανών σωβινιστών, που δίνουν στη μάχη μια ανοιχτά αντικομμουνιστική - σε ιστορική βάση – χροιά. Πρόκειται κυρίως για το ναζιφασιστικό κόμμα Πανουκρανική Ένωση «Σβόμποντα», που σηκώνει - στα λόγια - μαχητική αντιρωσική σημαία.

Πρόκειται για αντισημιτικό κόμμα, που χρησιμοποιεί ακόμη και σύμβολα του Γ’ Ράιχ, από τα ελάχιστα φασιστικά κόμματα σε παγκόσμια κλίμακα που δεν είναι φιλορωσικά. 

Είτε πρόκειται για προβοκάτορες της Μόσχας είτε όχι, τα υποκείμενα αυτά πρέπει να απομονωθούν από τους ουκρανούς πατριώτες γιατί αντικειμενικά συκοφαντούν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, δίνοντας όπλα στον Πούτιν, αλλά και στο Γιανουκόβιτς.

Οι φασίστες του Σβόμποντα είναι υπεύθυνοι και για το γκρέμισμα του αγάλματος του γίγαντα της προλεταριακής επανάστασης, του αντι-μεγαλορώσου και παθιασμένου φίλου όλων των καταπιεσμένων από την τσαρική Ρωσία εθνών και λαών Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι οι μανούβρες του ίδιου του Γιανουκόβιτς, σε συνεργασία με «ευρωπαίους» αξιωματούχους, γνωστούς για τον έρωτά τους για το Κρεμλίνο, τύπου της παλιάς μετωπικής αγγλίδας «κνίτισσας» και επικεφαλής της διπλωματίας της Ε.Ε. Κάθριν Άστον. Ήδη οι παραπάνω, αφού είδαν ότι δεν έπιασε η ανοιχτή καταστολή, φτιάσαν το νέο παραμύθι ότι ο χαφιές της Ρωσίας – πρόεδρος «θέλει» τελικά τη σύνδεση με την Ε.Ε., απλώς με άλλους όρους.

Το βασικότερο σε όλη αυτή την ιστορία, πέρα από την τελική έκβασή της, η οποία είναι βέβαια σημαντικότατη για τον ουκρανικό λαό, είναι ότι η κάθετη γραμμή που χωρίζει ανθρώπους, τάξεις και τμήματα τάξεων σε κάθε - εξαρτημένη τουλάχιστον – χώρα είναι μεταξύ της πολιτικής δημοκρατίας, του πατριωτισμού και του αντιιμπεριαλισμού από τη μια και του ξενόδουλου υπερδεξιού μπλοκ από την άλλη, όποια σημαία κι αν σηκώνει το δεύτερο (ακόμη κι εκείνη του «κομμουνισμού», όπως οι πουτινικοί ουκρανοί «κνίτες» και ο νεοτροτσκισμός παγκόσμια).

Αυτό είναι σημαντικό δίδαγμα για μια χώρα σα τη δική μας, όπου ακόμη και αριστεροί στις διαθέσεις τους άνθρωποι είναι έτοιμοι να δεχτούν στο «λαϊκό στρατόπεδο» και τον πιο ξεσκολισμένο φασίστα, αρκεί να μιλάει τάχα «κατά των πλούσιων» και να ζητάει - πάλι για τα μάτια και στα ψέματα - «ψωμί για τους φτωχούς» (π.χ. στην Ελλάδα εθνικοφασίστας Καμμένος και ακόμη περισσότερο ναζιστική Χρυσή Αυγή).

Η απάντηση είναι ότι η πολιτική δημοκρατία, την οποία και σωστά εξιδανικεύουν σε αυτή τη φάση οι ουκρανοί πατριώτες, είναι η καλύτερη εγγύηση για την οικονομική καλυτέρεψη της ζωής κάθε λαού, σε συνθήκες μάλιστα παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής και αστικής κυριαρχίας. Γιατί αφήνει χώρο για συνδικάτα, κομματική και πολιτική ζύμωση, αντικυβερνητική πάλη όποιος κι αν κυβερνά, ιδεολογική και φιλοσοφική διαμάχη. Αυτό λίγο πολύ ισχύει σε όλες τις χώρες της σημερινής Ε.Ε., δίνοντας στο προλεταριάτο τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσει τις ιδέες του και να αρχίσει να ζυμώνει τα νέα του επαναστατικά άλματα για την αταξική κοινωνία.

Αυτό ζηλεύουν κι αυτό ποθούν να απολαύσουν μέσω Ε.Ε. οι Ουκρανοί και όχι εμπορικά αγαθά ούτε - κυρίως - οικονομικά οφέλη.

Αντίθετα, σε πουτινικές νεομεσαιωνικές διχτατορίες τύπου Ρωσίας με απόλυτη εξουσία παπαδαριού, μυστικών αστυνομιών και κυρίως, πάνω απ΄ όλα, μιας κλειστής υπερσυγκεντρωμένης αστικής τάξης νέου τύπου που μονοπωλεί ταυτόχρονα κράτος και οικονομική δύναμη, με ιδεολογικό όχημα τον ιμπεριαλιστικό και γενικά υπεραντιδραστικό σωβινισμό (και στο βάθος επεχτατισμό), η φτωχολογιά δηλητηριάζεται βαθιά και χρειάζεται να χύσει πολύ άδικο αίμα και να πονέσει συντριβόμενη για να μπορέσει να ξυπνήσει και να προχωρήσει ιστορικά προς τα μπρος.