Πολυτεχνείο εναντίον Πολυτεχνείου: Η ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΛΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ - Ο ρόλος του ψευτοΚΚΕ και οι πλαστογραφίες του (+ Φύλλο του παράνομου "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ" του ΕΚΚΕ)

Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της «φιλελευθεροποίησης» που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα, κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ. Αυτή η περίοδος άρχισε με το χουντοδημοψήφισμα, με την «πολιτική» κυβέρνηση Μαρκεζίνη, με την απελευθέρωση αρκετών πολιτικών κρατουμένων από τα ξερονήσια και με την προσπάθεια για διενέργεια εκλογών.
Αξίζει πραγματικά να δει κανείς τη στάση των διάφορων πολιτικών δυνάμεων εκείνη την εποχή.

Ο σιχαμερός Μαρκεζίνης

Σε όλα τα παλιά πολιτικά κόμματα υπήρχε μια σοβαρή κρίση, αποτέλεσμα της άρνησής τους να δώσουν με συνέπεια την αντιχουντική πάλη. Έτσι, η γραμμή της φιλελευθεροποίησης της χούντας όξυνε την πάλη μέσα τους προκαλώντας έντονες αντιθέσεις. Μέσα στην προδιχτατορική ΕΡΕ εμφανίζεται μια διαμάχη ανάμεσα στον Καραμανλή και τον Κανελλόπουλο, ο οποίος κατηγορεί τον Καραμανλή, λόγω της σιωπής του, ότι αποδέχεται τη λύση Μαρκεζίνη και ζητάει την αντιχουντική συνεργασία, στην οποία περιλαμβάνει και το ψευτοΚΚΕ. Στο χώρο του Κέντρου υπάρχει επίσης μια έντονη εσωτερική διαπάλη. Ο Μαύρος με την υποστήριξη του Βήματος φαίνεται να ήθελε τη λύση Μαρκεζίνη. Από την άλλη πλευρά, ο Ζίγδης και μια σειρά βουλευτές του Α. Παπανδρέου αντιτάσσονται σε αυτή τη λύση. Μεγάλη σ’ αυτό είναι η αντίθεση των στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας. Επίσης το «Κ»Κεσ. βρίσκεται αρκετά κοντά στην υποστήριξη της λύσης Μαρκεζίνη, κάτι που διαφαίνεται στις δηλώσεις του Δρακόπουλου τότε στην Ακρόπολη.

 
Έχουμε δηλαδή μια κατάσταση όπου καμιά πτέρυγα της αστικής τάξης δεν έχει μια ξεκαθαρισμένη θέση και μια πολιτική διέξοδο για τον τόπο.
Σ’ αυτή την περίοδο, το ψευτοΚΚΕ ρίχνει τη γραμμή της οικουμενικής κυβέρνησης, πιέζοντας βασικά τα παλιά πολιτικά κόμματα να δεχτούν και τη δικιά του συμμετοχή στη μεταβατική εποχή.

Το τσιράκι του Κρεμλίνου Χ. Φλωράκης

Η οικουμενική κυβέρνηση δεν προϋπέθετε για το ψευτοΚΚΕ την πτώση της χούντας. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ήταν, σύμφωνα με την ανάλυσή του, η καλύτερη εκμετάλλευση των «νόμιμων μορφών πάλης που πρόσφερε η κρίση της δικτατορίας». Η οικουμενική κυβέρνηση θα έκανε αυτή τις εκλογές, ως απάντηση στις εκλογές του Μαρκεζίνη.
Μια τέτοια γραμμή ήταν στην πραγματικότητα η πιο «αριστερή» έκφραση της φιλελευθεροποίησης του φασιστικού καθεστώτος, γιατί, ενώ εμφανιζόταν με τα πιο αριστερά λόγια ενάντια στη λύση Μαρκεζίνη, δεν έβαζε ως βασική προϋπόθεση για κάθε αλλαγή την πτώση της χούντας.

Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα ενός οπορτουνισμού δεξιού τύπου. Ήταν η συνειδητή έκφραση της γραμμής των αφεντικών του, των Σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, για εκείνη την πολιτική στιγμή στην Ελλάδα. Η Ρωσία δεν ήθελε την πτώση της χούντας, γιατί αυτή, όντας όλο και πιο απομονωμένη από τη Δύση, αναζητούσε πολιτικά ερείσματα στο ανατολικό μπλοκ και στα φιλοανατολικά κράτη του Τρίτου Κόσμου. Αυτό φαίνεται και από το ότι όλα τα αντιχουντικά κινήματα, ακόμα και οι επίσημες αντιδικτατορικές κρατικές δηλώσεις, αλλά και πράξεις στο εξωτερικό, έρχονταν από την Ευρώπη και από τις ΗΠΑ και όχι από την ΕΣΣΔ.
Είναι χαραχτηριστικά τα παρακάτω αποσπάσματα από το «9^ο» (2^ο) Συνέδριο του ψευτοΚΚΕ (Δεκέμβρης 1973):

«Η δικτατορία, μπρος στο νέο διεθνές κλίμα που διαμορφώνεται και τις προσπάθειες για ειρηνική συνεργασία από μέρους των σοσιαλιστικών χωρών, αναγκάζεται να αναπροσαρμόζει την πολιτική της. Δηλώνει ότι είναι υπέρ της ύφεσης, υπογράφει συμφωνίες οικονομικής συνεργασίας με τα σοσιαλιστικά κράτη, μίλησε για ουδετερότητα στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής»

 (…) «Είναι αλήθεια πως η δικτατορία δεν μπορεί να αγνοήσει το νέο διεθνές κλίμα, την πολιτική ειρήνης και τις προτάσεις συνεργασίας της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, ιδιαίτερα της γειτονικής μας Λ.Δ. Βουλγαρίας. Οι σχετικές συμφωνίες που βρέθηκε υποχρεωμένη να υπογράψει χάρη σε αυτή τη πολιτική των σοσιαλιστικών χωρών ανταποκρίνονται αντικειμενικά στο συμφέρον της ειρήνης, φθείρουν ένα από τα βασικά προπαγανδιστικά όπλα στο ελληνικό οπλοστάσιο του αντικομμουνισμού»...

(…) «Ο υπουργός των Εξωτερικών της υπό δικτατορική εντολή κυβέρνησης Μαρκεζίνη, όπως είναι γνωστό, διακήρυξε τη στάση της Ελλάδας στον τελευταίο αραβοϊσραηλινό πόλεμο σαν στάση ουδετερότητας».

Νέοι Τσάροι

Είναι πολύ χαραχτηριστικό πως σ’ αυτό το συνέδριο, τα χαιρετιστήρια τόσο του «Κ»ΚΣΕ όσο και του «Κ»Κ Βουλγαρίας δεν αναφέρουν λέξη για αγώνα ενάντια στη χούντα, ούτε καν ότι υπάρχει φασισμός στην Ελλάδα.

Είναι σαφές πως εκείνη την περίοδο ο σοσιαλιμπεριαλισμός έχει κάνει το άνοιγμά του στη φασιστική χούντα. Η πρόταση του ψευτοΚΚΕ για «οικουμενική κυβέρνηση» αξιοποιεί αυτά τα διπλωματικά ανοίγματα της ΕΣΣΔ για να πετύχει το δυνάμωμα του εργαλείου του, του ψευτοΚΚΕ, στο εσωτερικό μέτωπο, ιδιαίτερα με τη συσπείρωση της σοβινιστικής αστικής τάξης.

Το κλειδί είναι το Κυπριακό. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, και σε πρώτη φάση ο ελληνικός σοβινισμός (Παπαδόπουλος), για να εξασφαλίσει τη σταθερότητα του ΝΑΤΟ στην περιοχή ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο, προωθούσε τη λύση της διπλής ένωσης. Σ’ αυτή τη λύση αντιτάχθηκε στην Κύπρο ο Μακάριος, που ήθελε μεν ένα ενιαίο κράτος, με την πλήρη όμως κυριαρχία των Ελληνοκύπριων πάνω στους Τουρκοκύπριους, ενώ ο πιο ακραίος ελληνικός σοβινισμός (Ιωαννίδης) ήθελε όλη την Κύπρο για τον εαυτό του, ιδιαίτερα από την ώρα που κατέρρευσε το σχέδιο της διπλής Ένωσης. Έτσι ο ελληνικός σοβινισμός έρχεται, για πρώτη ίσως φορά, σε σύγκρουση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτή τη σύγκρουση προσπαθεί να αξιοποιήσει για το δικό του συμφέρον ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός με τα ανοίγματά του στη φασιστική χούντα.

Κατεχόμενα της Κύπρου

Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της φασιστικής χούντας υπάρχει μια πολύ έντονη διαπάλη. Ο Παπαδόπουλος, μετά την αντίσταση του Μακάριου, βλέπει ότι δεν μπορεί να επιβάλει την αμερικάνικη λύση, που άλλωστε δεν ικανοποιεί και τους πιο ακραίους σοβινιστές μέσα στα πλαίσια της φασιστικής χούντας. Οι πιέσεις που δέχεται από αυτούς για δυναμικές λύσεις στην Κύπρο στη γραμμή της Ένωσης είναι μεγάλες. Σ’ αυτές ουσιαστικά τις πιέσεις αναζητάει πολιτικά στηρίγματα, και στο βάθος αυτή είναι η πολιτική λύση Μαρκεζίνη. Για το σοσιαλιμπεριαλισμό ο κύριος κίνδυνος προέρχεται από την ακραία σοβινιστική γραμμή Ιωαννίδη, από τη γραμμή δηλαδή της Ένωσης, ενώ, αντίθετα, ένας αδύναμος Παπαδόπουλος, απομονωμένος από τη Δύση και με ανοιχτό το Κυπριακό, ήταν ό,τι καλύτερο γι’ αυτόν εκείνη την περίοδο, για το δυνάμωμα δηλαδή των δικών του θέσεων. Αυτό άλλωστε φάνηκε καθαρά αργότερα, όταν οι Σοβιετικοί, για να ανατρέψουν την Ένωση, υποστήριξαν ανοιχτά την τούρκικη επέμβαση στην Κύπρο.

Νομική - Φλεβάρης του 1973

Είναι λοιπόν φανερό πως ο σοσιαλιμπεριαλισμός και τα τσιράκια του στην Ελλάδα, μέσα σ’ αυτές τις πολιτικές συνθήκες, δεν ήθελαν με τίποτα αντιφασιστικούς αγώνες και εξεγέρσεις που θα ανέτρεπαν τους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους, αλλά ούτε εσωτερικά πραξικοπήματα μέσα στη δικτατορία και πολεμικές περιπέτειες του πιο άρρωστου ελληνικού σοβινισμού. Τα σχέδιά τους χαλάσανε, γιατί και ο λαός κινήθηκε ακραία με τη Νομική και το Πολυτεχνείο και αχρήστευσε την παπαδοπουλική, δηλαδή την πιο πολιτικά ευέλικτη πτέρυγα της χούντας, και ο άρρωστος σοβινισμός κινήθηκε με την κλίκα Ιωαννίδη μέχρι τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό, οδηγώντας τη χούντα στη στρατιωτική καταστροφή και στην αύτανδρη πτώση.

Έτσι πέθανε κάθε ενδιάμεση λύση καταστρέφοντας και τα ανατολικά σχέδια και τα κάπως «πιο ρεαλιστικά» σχέδια της χούντας. Ήταν φυσικό λοιπόν που οι Σοβιετικοί και οι πράκτορές τους, έξαλλοι από την αποτυχία τους, θέλησαν να δουν στους οργανωτές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, και μάλιστα στους επικεφαλής της, πράκτορες της ΚΥΠ, δηλαδή την ανύπαρκτη συμμαχία ακραίων της χούντας και ακραίων αντιφασιστών, δηλαδή τη συνεργασία των πιο ορκισμένων εχθρών αυτής της εποχής. Αυτό είναι το νόημα της περιβόητης ιστορικής πολιτικής γελοιοποίησης, αλλά και αποκάλυψης του ψευτοΚΚΕ, που ονομάζεται Πανσπουδαστική Νο 8.

 
Η ΠΑΛΗ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η «φιλελευθεροποίηση» στα πανεπιστήμια είχε μια ποιοτική πολιτική διαφορά με τη «φιλελευθεροποίηση» στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο . Η διαφορά ήταν ότι εδώ υπήρχε, παρά την ανωριμότητα στην πολιτική συνείδηση, ένα οργανωμένο δημοκρατικό κίνημα, το φοιτητικό. Επρόκειτο για ένα πολιτικό κίνημα που, έστω και αυθόρμητα, έπαιζε καίριο ρόλο στις εξελίξεις. Το κίνημα αυτό χρησιμοποίησε τη «φιλελευθεροποίηση» στα πανεπιστήμια για τη μαζικοποίησή του μέσα από νόμιμες ή μισονόμιμες μορφές και μέσα από ανοιχτούς αντιφασιστικούς αγώνες, όπως οι δύο καταλήψεις της Νομικής και μια σειρά από αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Αυτό είχε φοβίσει ιδιαίτερα τη χούντα και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που την ανάγκασε να προσπαθεί να κάνει πρώτα τις βουλευτικές και μετά τις φοιτητικές εκλογές. Ήθελε δηλαδή να χειραγωγήσει το φοιτητικό κίνημα μέσα από τις συμφωνίες με τον παλιό πολιτικό κόσμο και τα δύο, τότε, ψευτοΚΚΕ.

Όλη η πάλη στο φοιτητικό κίνημα, που κατέληξε στη μεγαλειώδη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, δόθηκε πάνω στο ζήτημα των φοιτητικών εκλογών, πάνω δηλαδή στη συγκεκριμένη ερμηνεία του τι σημαίνει «φιλελευθεροποίηση» στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητές κατήγγειλαν, και σωστά, αυτές τις εκλογές ότι από μόνες τους, χωρίς δηλαδή ένα αντιφασιστικό πολιτικό περιεχόμενο, νομιμοποιούσαν το χουντικό συνδικαλισμό.
 

Το φοιτητικό κίνημα είχε πάρει το δρόμο του αντιφασιστικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας. Αυτό σημαίνει ότι το φ.κ. βρισκόταν σε σύγκρουση με τα παλιά αστικά κόμματα και τα δύο κόμματα της ψευτοαριστεράς, που προωθούσαν τη «φιλελευθεροποίηση» και το συνταγματικό κοινοβουλευτικό φασισμό.

Το φοιτητικό κίνημα είχε ξεκαθαρίσει σε μεγάλο βαθμό ότι τα μεν αστικά κόμματα βρίσκονταν κάτω από την ομπρέλα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπως -σε τελική ανάλυση- και η χούντα, και καταλάβαινε ενστικτωδώς ότι η συμμετοχή της ψευτοαριστεράς στο νέο πολιτικό σύστημα θα σήμαινε την είσοδο της ρώσικης πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας. Ο αντιδικτατορικός αγώνας λοιπόν του φοιτητικού κινήματος, η ίδια η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι παρά η λαϊκή απάντηση, η άρνηση της πολιτικής τακτικής τόσο του αμερικάνικου όσο και, κυρίως, του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των εξαρτημένων κομμάτων που προωθούσαν λύσεις με το λαό στο περιθώριο. 

Γι’ αυτό το λόγο η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μπορεί παρά να εκφράζει μόνο στις δευτερεύουσές του πλευρές τον αντιδικτατορικό αγώνα των αντιστασιακών οργανώσεων της αστικής τάξης και των δύο ψευτοΚΚΕ. Για τους παραπάνω λόγους το πρώτο σύνθημα του Πολυτεχνείου ήταν ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, που για την ψευτοαριστερά ήταν εξτρεμιστικά συνθήματα! Για τους ίδιους λόγους η λαϊκή εξέγερση και τα ιστορικά της διδάγματα δεν υπάρχουν στο πρόγραμμα κανενός κοινοβουλευτικού κόμματος σήμερα. Και για τους ίδιους λόγους το προδομένο Πολυτεχνείο ζητά την εκδίκησή του με τα νέα αντιφασιστικά και αντιιμπεριαλιστικά Πολυτεχνεία, όπως και αν τα ονομάσει αυτά η Ιστορία.

Το ψευτοΚΚΕ, μέσα από την «Κ»ΝΕ και την ΑντιΕΦΕΕ, έκανε ό,τι μπορούσε για να εμποδίσει και, στη συνέχεια, να χτυπήσει την εξέγερση.
Εφαρμόζοντας τη γραμμή της «οικουμενικής κυβέρνησης» στις φοιτητικές εκλογές, δεχόταν ουσιαστικά τη νομιμοποίησή τους, βάζοντας ως όρο να διεξαχθούν από εκλεγμένες εφορευτικές επιτροπές.
Κόντρα σ’ αυτή τη γραμμή βασικά οι συνδικαλιστές της ΑΑΣΠΕ, φοιτητικής παράταξης εκείνη την εποχή του ΕΚΚΕ, αλλά και μια σειρά από ανεξάρτητους αντιφασίστες αγωνιστές προωθούσαν τη γραμμή πως ελεύθερες εκλογές μπορούσαν να γίνουν μόνο με την κατάργηση μιας σειράς φασιστικών νομοθετικών διαταγμάτων. Αυτό μπορούσε ουσιαστικά να γίνει μόνο με κλιμάκωση του αντιφασιστικού αγώνα.

Όλη η πάλη που οδήγησε στο Νοέμβρη δόθηκε πάνω στις δύο αυτές γραμμές.
Εδώ είναι χαραχτηριστικά δύο αποσπάσματα από αντίστοιχα κείμενα της «Κ»ΝΕ και της ΑΑΣΠΕ έναν περίπου μήνα πριν το Πολυτεχνείο.
Σε ανακοίνωσή του Κ.Σ. της «Κ»ΝΕ στα τέλη του Οχτώβρη του 1973 γράφουν για την προηγούμενη δράση τους:
«Αντίθετα τονιζόταν, και μάλιστα έντονα, ότι θα πρέπει να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος και ειδικά με τη μορφή κατάληψης κτιρίων κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων και αριστερίστικων στοιχείων».

Αντίθετα, σε διακήρυξη της ΑΑΣΠΕ στις 14 Οχτώβρη του 1973 γράφεται:
«Το φοιτητικό κίνημα έμαθε μέσα από την ίδια του την πείρα πώς πίσω από τον εκδημοκρατισμό κρύβεται το φίδι του φασισμού, πως πίσω από κάθε προσφορά κρύβεται η απάτη και η τρικλοποδιά για την ένταξή μας στη φασιστική νομιμότητα. Το φοιτητικό κίνημα έμαθε πως, όταν αγωνίζεται με συνέπεια για τα πραγματικά του συμφέροντα, το μόνο που έχει να περιμένει είναι η κρατική φασιστική βία. Ξέρουμε πως η λευτεριά δεν δωρίζεται αλλά καταχτιέται, γι’ αυτό και θα παλέψουμε ενάντια στη φασιστική επιστράτευση και τα φασιστικά Ν.Δ. 720/ 70 και 1347/73, γι’ αυτό και θα αγωνιστούμε να καταχτήσουμε τις πραγματικές μας δημοκρατικές ελευθερίες διεκδικώντας μαχητικά τα δικαιώματά μας, θα αγωνιστούμε με όλους τους τρόπους για να τσακίσουμε τα φασιστικά θεσμικά πλαίσια που επιβάλλουν οι καταπιεστές του τόπου και του λαού μας».

Έτσι φτάνουμε στις συνελεύσεις την Τετάρτη 14 του Νοέμβρη, που καλούνται να αποφασίσουν πάνω στο ζήτημα των εκλογών. Δύο είναι οι βασικές, μια στη Νομική και μια στο Πολυτεχνείο. Και στις δύο αυτές συνελεύσεις ανατρέπεται η γραμμή του ψευτοΚΚΕ και ξεκινάει η κατάληψη.
 
Από νωρίς στο προαύλιο του Πολυτεχνείου μαζεύονται φοιτητές που, κόντρα στη γραμμή της «Κ»ΝΕ και ανεξάρτητα από τις αποφάσεις των συνελεύσεων, φωνάζουν αντιφασιστικά συνθήματα και αποτελούν πόλο συσπείρωσης. Το νέο μαθεύεται στη Νομική, όπου, παρά τις αντιδράσεις των κνιτών, πάνω από 1.000 φοιτητές φεύγουν από τη συνέλευση με επικεφαλής την ΑΑΣΠΕ και με μαχητική πορεία πηγαίνουν στο Πολυτεχνείο και ενώνονται μ’ αυτούς που βρίσκονται στο προαύλιο. Είναι αυτοί ακριβώς που οι σοσιαλφασίστες θα ονομάσουν λίγο μετά «350 πράκτορες της ΚΥΠ». Η Εξέγερση έχει ξεκινήσει.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Δε θα αναφερθούμε εδώ στα γνωστά γεγονότα της ηρωικής εξέγερσης, αλλά στα καίρια πολιτικά γεγονότα που συνήθως πνίγονται από τους ιστορικούς και αναλυτές της ημέρας. Ας δούμε λοιπόν το ξεκίνημα της κατάληψης, με τη διαδήλωση από τη Νομική στο Πολυτεχνείο.

Στίγμα για το σοσιαλφασισμό - Πανσπουδαστική Νο8

Στην Πανσπουδαστική με αριθμό έκδοσης 8, που εκδόθηκε το Γενάρη-Φλεβάρη του 1974, δημοσιεύουν ένα κείμενο κάποιας Συντονιστικής Επιτροπής αγώνα του Πολυτεχνείου, την οποία οι ίδιοι έφτιαξαν και η οποία καμία σχέση δεν είχε με τη Συντονιστική της εξέγερσης. Σ’ αυτό το κείμενο γράφουν:
«Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 του Νοέμβρη 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου...»

Στα υλικά της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ψευτοΚΚΕ τον Ιούλη του 1976, δηλαδή δυόμισι χρόνια μετά από την Πανσπουδαστική Νο 8, αυτοί οι ίδιοι, που στο μεταξύ έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι έμποροι της εξέγερσης, προσπαθούν να καλύψουν την αχρειότητά τους πίσω από φτηνές δικαιολογίες:
«Η ΚΟΑ και το Γραφείο του Κ.Σ. της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο...»

Ωστόσο αργότερα μετανιώνουν πικρά γι’ αυτή τους την έμμεση παραδοχή υπονόμευσης της εξέγερσης. Σήμερα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βρει κανείς ολόκληρη την απόφαση της παραπάνω 4ης ολομέλειας που να περιέχει όλα τα σχετικά με το παραπάνω αποσπάσματα.

Σε πρώτη λοιπόν φάση το ψευτοΚΚΕ προσπάθησε με κάθε θυσία να τσακίσει πολιτικά την κατάληψη και να τη διαλύσει οργανωτικά (αυτό σημαίνει η λεξούλα «απαγκίστρωση»). Όταν δεν μπόρεσε να αποτρέψει την κατάληψη, προσπάθησε να επιβάλει σ’ αυτήν το δικό του έλεγχο με μέθοδες τραμπουκισμού και πλαστογραφιών της Συντονιστικής Επιτροπής κατάληψης, δηλαδή να βάλει το κίνημα αυτό στην υπηρεσία της γραμμής του, να το χειραγωγήσει.

Έχει σημασία να δούμε μέσα από τα ίδια τα κείμενά τους την καθημερινή τους αρχική προσπάθεια για την “απαγκίστρωση” και μετά για τη χειραγώγηση του κινήματος. Τα αποσπάσματα είναι από το προηγούμενο κομματικό τους ντοκουμέντο:

«Το Γραφείο του Κ.Σ. της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί... Πρώτη του εχτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη ως ένα βαθμό ενέργεια έξω από τη γραμμή της οργάνωσης... και χαράζει τη σωστή προοπτική να μετεξελιχθεί η στατική μορφή της κατάληψης σε έξοδο και διαδηλώσεις...
Το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν τη συνεδρίαση της ΣΕ, ο τότε γραμματέας της ΚΝΕ Πολυτεχνείου συναντά μέλος της ΣΕ και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο...
…αλλά αντίθετα είναι μάλλον βέβαιο ότι, αν η ΚΝΕ ήταν σωστά προετοιμασμένη και τα στελέχη της δούλευαν έγκαιρα, σωστά και επιτόπου μέσα στο Φ.Κ., με αυτή την κατεύθυνση, θα ήταν δυνατόν ή να μην επιλεγεί καθόλου η μορφή της κατάληψης, ή και αν προσωρινά πραγματοποιούνταν, να στρεφόταν γρήγορα προς άλλες εξελίξεις».

Μέσα απ’ αυτά τα αποσπάσματα νομίζουμε ότι γίνεται αντιληπτή με πλήρη σαφήνεια η στάση του ψευτοΚΚΕ σ’ αυτό το ζήτημα.
Στο δεύτερο ζήτημα, της ένταξης δηλαδή του κινήματος στη δικιά του γραμμή, θα αναφέρουμε μόνο το κομμάτι στην ανακοίνωση της ΣΕ προς τον Τύπο που προσπάθησαν να βάλουν οι κνίτες, αλλά που τελικά αφαιρέθηκε κάτω από τη μεγάλη πίεση αντιφασιστών αγωνιστών. Το κείμενο αυτό έλεγε:
 

«Πιστεύοντας ότι αυτή τη στιγμή του αγώνα εκφράζουμε τη θέληση του ελληνικού λαού για ενότητα, καλούμε όλες τις αντιδικτατορικές αντιστασιακές δυνάμεις και όλα τα δημοκρατικά αντιδικτακτορικά κόμματα να αγωνιστούν μαζί μας. Να κάνουν κοινό πρόγραμμα βασισμένο οπωσδήποτε στις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, με βασικό στόχο την ανατροπή της δικτατορίας».

Οι υπονομευτές του Πολυτεχνείου

Το γενικό αντιδικτατορικό κάλεσμα «πίσω από την κατάληψη» από μόνο του δεν ήταν καθόλου κακό, αλλά το ζουμί ήταν στην πονηρή φρασούλα για «κοινό πρόγραμμα» που ακολουθούσε και το οποίο -στις δοσμένες συνθήκες- θα σήμαινε ότι οι έμπειροι πραξικοπηματίες του ψευτοΚΚΕ θα άρχιζαν εκ μέρους της Συντονιστικής τις γνωστές ατέλειωτες διαβουλεύσεις για το «κοινό πρόγραμμα» με τον παλιό συμβιβασμένο αστικό πολιτικό κόσμο, οπότε και στα κρυφά τις βολιδοσκοπήσεις προς τη Χούντα. Οι καταληψίες θα παρακολουθούσαν τις ίντριγκες σαν χαμένοι, η κατάληψη θα σάπιζε και η εξέγερση δε θα γινόταν ποτέ.

Αλλά, παρά την απόφαση της Σ.Ε., αυτό το απόσπασμα διαβάστηκε τελικά μέσα από το ραδιοφωνικό πομπό με πραξικόπημα των κνιτών. Δεν μπορούσαν όμως να εφαρμόσουν αυτό που διάβασαν.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Το Πολυτεχνείο ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση. Μια εξέγερση όμως που έγινε για να ανατρέψει μια συγκεκριμένη πολιτική, εκείνη της «φιλελευθεροποίησης» της φασιστικής χούντας, αλλά και όλου του παλιού πολιτικού κόσμου και του ρεβιζιονισμού των δύο τότε ψευτοΚΚΕ όπως την αναλύσαμε παραπάνω.
Απ’ αυτή την άποψη και παρά τον αυθόρμητο χαρακτήρα του, το Πολυτεχνείο πέτυχε το στόχο του. Η Ελλάδα είτε θα είχε δημοκρατία είτε δε θα είχε καθόλου. Σ’ αυτό το μέτωπο και από την άποψη των οργανωμένων δυνάμεων πρωτοπόρο ρόλο έπαιξε η στάση της ΑΑΣΠΕ και του τότε ΕΚΚΕ (εκείνο το ΕΚΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό σοβινιστικό και περιθωριοποιημένο έκτρωμα με το ίδιο όνομα).

Σ’ αυτό λοιπόν το επίπεδο η λαϊκή εξέγερση κατάκτησε μια τεράστια πολιτική νίκη, τινάζοντας στον αέρα τα σχέδια της φασιστικής χούντας και όλων των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων. Ο βαθμός όμως της πολιτικής ανωριμότητας και του επιπέδου οργάνωσης του επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος καθόρισε την αδυναμία του στη χάραξη συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων, τέτοιων που να δίνουν τη δυνατότητα στο ευρύτερο δημοκρατικό κίνημα να ανεβάσει την πάλη του σε ανώτερες θέσεις. Έτσι το κίνημα αυτό βρέθηκε σε αδυναμία να παίξει ηγεμονικό ρόλο στη χώρα, όταν η χούντα έπεσε. Γιατί η χούντα δεν έπεσε επειδή αυτό το κίνημα ωρίμασε πολιτικά και αριθμητικά και την ανέτρεψε, αλλά έπεσε επειδή κατέρρευσε και ξεφτιλίστηκε το «εθνικό» της πρόγραμμα, δηλαδή η κατοχή της Κύπρου.

Μαζί μ’ αυτό το εθνικό πρόγραμμα κατέρρευσε και ο ως τότε εθνικά προστάτης ιμπεριαλισμός, ο αμερικάνικος. Αυτός είναι ο λόγος που αυτοί που πήραν την ηγεμονία της δημοκρατικής μεταπολίτευσης ήταν οι ρωσόφιλοι, υψώνοντας τη σημαία της εθνικής εκδίκησης σε βάρος των ΗΠΑ και της Τουρκίας. Ο Ιωαννίδης έπεσε, αλλά ο ιωαννιδισμός ξαναγεννήθηκε με νέο, «αριστερό» πρόσωπο. Ακροδεξιοί και χουντικοί, ενωμένοι με τους εθνικιστές αντιιμπεριαλιστές, με επικεφαλής τους τους αποστάτες της εργατικής τάξης και κάτω από τα χειροκροτήματα των πάντα ανόητων αστοφιλελεύθερων, κάψανε τους φακέλους στη «Χαλυβουργική» για να σώσουν τους δοσίλογους και τους μετεμφυλιακούς ρουφιάνους από το μίσος του λαού και από την Ιστορία. Έτσι μπήκαμε στην εποχή του φαιοκόκκινου, που προετοιμάζει τη νέα, την πιο μεγάλη δικτατορία. Μπήκαμε στην εποχή που το Πολυτεχνείο το πήραν οι υπονομευτές του, για να κάνουν όλο και περισσότερο δολοφονική «17Ν» και όλο και λιγότερο Εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Όμως τίποτα δεν πάει χαμένο. Το αληθινό Πολυτεχνείο ζει και αυτό απέναντι στο προβοκατόρικο επίσημο ομοίωμά του. Είναι μέσα στις μάζες ως κουλτούρα πια, ως παγιωμένος αντιμιλιταρισμός, ως σιωπηλός αλλά λυσσασμένος αντιφασισμός, ως ανυπότακτο επαναστατικό πνεύμα. Αυτοί που έχουν καταλάβει το κτίριο και το χρησιμοποιούν σε κάθε επέτειο ως άντρο και σύμβολο της φαιοκόκκινης εξουσίας τους θα έχουν πάντα απέναντί τους την ψυχή του που θα υπερασπίζεται ως το τέλος τη δημοκρατία και την επανάσταση. Σ’ αυτή τη χώρα η ταξική πάλη που έρχεται θα έχει για πολλά χρόνια τη μορφή: Πολυτεχνείο εναντίον Πολυτεχνείου, ώσπου η δημοκρατία του λαού στην τελική της έφοδο να ξαναπάρει αυτό το κτίριο και την ψυχή του.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ψευτοΚΚΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟ ’73 ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ

ΚΝΑΤατζήδες τραμπούκοι

Κάθε χρόνο μπροστά στο Πολυτεχνείο συντελείται ένα έγκλημα. Συνειδητά παραποιείται ένα μέρος της ιστορίας του λαού μας και αλλοιώνεται η μνήμη του. Όλοι αυτοί που μίσησαν βαθιά το Πολυτεχνείο, σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω στην πεσμένη του πόρτα. Όλοι αυτοί που φοβήθηκαν το λαϊκό ξεσηκωμό, σήμερα υποκρίνονται τους εμπνευστές και καθοδηγητές του.
 

Μα πάνω απ’ όλους, χειρότεροι είναι οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ. Γιατί είναι αυτοί που ποτέ δε θέλησαν το Πολυτεχνείο. Ενώ τότε υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί του, σήμερα είναι η μεγαλύτερη απειλή του.
 
Για να αποκαλύψουμε ακόμα και στο επίπεδο των αποφάσεων του ψευτοΚΚΕ την αλήθεια, γιατί την πραγματικότητα την έζησαν χιλιάδες άνθρωποι που είναι αδιάψευστοι μάρτυρες, θα χρησιμοποιήσουμε ένα επίσημο ντοκουμέντο της ηγεσίας του. Είναι η απόφαση της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ψευτοΚΚΕ, που έγινε τον Ιούλη του 1976 με τίτλο Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973 (Εκδόσεις Οδηγητής, Αθήνα, 1983).

Πρόκειται για μιαν απόφαση που, παρά τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις, ήταν υποχρεωμένη να πει μερικές μισές αλήθειες. Ο λόγος είναι ότι τα γεγονότα ήταν ακόμα νωπά στις μνήμες και η πίεση στη βάση των μελών τους για την προδοτική τους στάση μεγάλη.

Πρώτο. Οι άνθρωποι του ψευτοΚΚΕ δε θέλησαν ποτέ την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Όλες οι καταλήψεις, με κυριότερες εκείνες της Νομικής Σχολής το Φλεβάρη του ’73 και αυτή του Πολυτεχνείου της Αθήνας το Νοέμβρη του 1973, έγιναν παρά τη θέλησή τους. Γράφουν: «…Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Αντίθετα, τονιζόταν και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό) ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος -και ειδικά με τη μορφή της κατάληψης κτιρίων- κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων στοιχείων. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, γιατί περιόρισε σε λειψό, καθολικά απορριπτικό προσανατολισμό την αντιμετώπισή τους. Τονιζόταν (σωστά): όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις. Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Δεν γίνονταν όμως επεξεργασία συγκεκριμένων μεθόδων για τη θετική παρέμβασή μας σε οποιαδήποτε τέτοια ξεκομμένη ενέργεια, για την εξέλιξη της μέσα στα σωστά πλαίσια της ανάπτυξης της γενικότερης αντιχουντικής πάλης…» (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.1, σελίδα 22).

Δεύτερο. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε πέρα από τη θέλησή τους, πέρα από την καθοδήγησή τους. Στο ίδιο με προηγούμενα κείμενο γράφουν: «Η κατάληψη δεν έγινε άμεσα γνωστή στην καθοδήγηση του κόμματος και της ΚΝΕ. Θα αναφερθούμε πάντως εδώ στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, και όταν έγινε γνωστή. Γενικά, είναι γνωστό ότι ο ρόλος του κόμματος και της ΚΝΕ ήταν καθοριστικός στην εξέλιξη των γεγονότων. Οι οπαδοί και τα μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ όχι μόνο βρέθηκαν στο κέντρο των γεγονότων, αλλά έπαιξαν και βασικό, πολλές φορές, καθοριστικά καθοδηγητικό ρόλο σε αυτά, όπως φάνηκε και από όσα ειπώθηκαν ως εδώ και να αναφερθούν και παρακάτω. Αλλά, πέρα από αυτό, πρέπει να λεχθεί ότι η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η κομματική οργάνωση Αθήνας και το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είδαν κατ’ αρχήν την κατάληψη σα μια επικίνδυνη περιπλοκή προς την ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις προς μία η περισσότερες κατευθύνσεις. Πιο συγκεκριμένα: Το Γραφείο Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής είχε δει την ανάπτυξη των αγώνων των φοιτητών, των εργαζομένων. Για εκδηλώσεις όμως σαν κι αυτές δεν είχε προβληματιστεί- "για αγώνα σε τέτοια έκταση δεν υπήρχε ούτε καν σκέψη". Είχε μόνο προγραμματιστεί, μαζί με την ΚΝΕ, μία δημόσια εκδήλωση για το Γληνό στις αρχές Δεκεμβρίου. "Τα γεγονότα μας έπιασαν απαράσκευους και μην προβλέποντας την έκταση τους". Το Γραφείο Κλιμακίου όχι μόνο δεν πρόβλεψε τα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά ούτε μπόρεσε να τα παρακολουθήσει (και φυσικά, πολύ περισσότερο, να τα καθοδηγήσει) δεν ήξερε ούτε στην πορεία τους την έκταση που είχαν πάρει, αφού "ακόμα και την Παρασκευή το μεσημέρι είναι γεγονός ότι δεν πήγε το μυαλό μας πως τα γεγονότα θα έπαιρναν αυτή την εξέλιξη" (τα αποσπάσματα είναι από έκθεση, εκείνης της περιόδου, που Κλιμακίου). Το γραφείο της κομματικής οργάνωσης Αθήνας, επίσης δεν ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει τέτοια γεγονότα. Τα παρακολούθησε όμως από κοντά και προσπάθησε να κινητοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις. Το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί. Δεν εξασφαλίστηκε όμως άμεση επαφή ούτε με την ΚΟΑ, ούτε με το Γραφείο Κλιμακίου, ούτε με το γραφείο σπουδάζουσας της ΚΝΕ. Πρώτη του εκτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης » (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.3, σελίδα 31).

Τρίτο. Από τη στιγμή που οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, κύριο μέλημα του ψευτοΚΚΕ ήταν όχι να τη στεριώσουν, όχι να την αναπτύξουν, αλλά το πώς θα την ελέγξουν και τελικά θα τη σπάσουν. Γράφουν: «…Δύο μέλη του γραφείου Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί, εξέτασαν τα γεγονότα επιτόπου, έκαναν τις πρώτες εκτιμήσεις και κατέληξαν σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Οι εκτιμήσεις τους ήταν οι παρακάτω: η "παθητική" στάση της Αστυνομίας προβλημάτιζε. Η "κατάληψη" απ’ έξω έδινε εντύπωση, τότε ακόμα, εξτρεμισμού. Τα αριστερίστικα συνθήματα επικρατούσαν. Γίνονταν προκλήσεις σε αστυνομικούς. Οι χειρόγραφες προκηρύξεις (τρυκ κλπ) καθώς και η πολυγραφημένες, είχαν προωθημένα και αριστερίστικα συνθήματα . Ήσαν, οπωσδήποτε, πρόχειρα και πολλά αυτοσχέδια. Έτσι, εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων. Η θέση αυτή, φυσικά, δεν ήταν πολύ καθαρή και επεξεργασμένη…Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πώς θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την απαγκίστρωση» (σελίδα 51). Και αλλού επίσης έγραφαν: «το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν από τη συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε γραμματέας ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.2,σελίδα 39).

Τέταρτο. Παρά τα αντίθετα σημερινά τους λόγια, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το περιεχόμενο της λαϊκής εξέγερσης. Θέλησαν να κόψουν τον ευρύ πολιτικό του χαρακτήρα, επιδίωξαν να εμποδίσουν τους φοιτητές να ενωθούν με τον λαό και να αποδυναμώσουν έτσι τη βάση του αγώνα με την προβολή αποκλειστικά φοιτητικών αιτημάτων. Κι ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν αποκλειστικά φοιτητικά αιτήματα, στο κείμενό τους δειλά - δειλά προσπαθούν να μετριάσουν αυτό το γεγονός. «Το απόγευμα της Πέμπτης φτάνει στους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν “πιάνει” ούτε στα μέλη μας. Και όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα ζημίωσε. Και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της ΑντιΕΦΕΕ να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων. Το βράδυ της Πέμπτης ρίχνεται το σύνθημα "Απεργία Γενική", που υποστηρίχθηκε και υποβοηθήθηκε από τον Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Πολλοί Κνίτες, και από αυτούς που συμμετείχαν σε καθοδηγητικά όργανα, το υιοθέτησαν αργότερα, για να το εγκαταλείψουν όλοι την Παρασκευή το πρωί, αν και, παρόλα αυτά, το σύνθημα επανήλθε και αργότερα. Από την Παρασκευή το πρωί μπαίνει ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία, τα συνθήματα γίνονται πιο σωστά. Γενικότερα, στο θέμα των συνθημάτων παρουσιάστηκαν σοβαρές αδυναμίες, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω πιο συγκεκριμένα. Από την νύχτα της Πέμπτης γίνονται γενικές συνελεύσεις, που εκλέγουν άμεσα νέα Συντονιστική Επιτροπή γιατί αμφισβητούνταν η εγκυρότητα της πρώτης, επειδή δεν είχε εκλεγεί στη διάρκεια των γεγονότων. Η κάποια ταλάντευσή μας, η κάπως μονοκόμματη προβολή, επί ένα διάστημα της γραμμής για τα φοιτητικά μόνον αιτήματα και μια ορισμένη αδράνεια, επειδή έλειπε η ενιαία καθοδήγηση, δεν μας επέτρεψαν να επιλέξουμε την πλειοψηφία στη νέα Συντονιστική Επιτροπή από οπαδούς ΚΝΕ-ΑντιΕΦΕΕ. Οι εκλογές ευνοούν το Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Από τα 32 μέλη της τα 7 είναι της ΑντιΕΦΕΕ, 8 του Ρήγα Φεραίου, 3 με 4 αριστεριστές οργανωμένοι και άλλοι διαφόρων τάσεων, βασικά αριστεριστές, ανοργάνωτοι. Υπήρχαν επίσης 2 εκπρόσωποι της "εργατικής συνέλευσης"…» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.1, σελίδα 37).

Πέμπτο. Προσπάθησαν με τον αισχρότερο τρόπο να κατασυκοφαντήσουν αυτούς που πραγματικά έκαναν το Πολυτεχνείο. Έτσι στο όργανο τους Πανσπουδαστική Νο 8, που κυκλοφόρησε το Γενάρη-Φλεβάρη του ’74, δημοσιεύουν κείμενο υπογράφοντας ψεύτικα σα Συντονιστική Επιτροπή, όπου θρασύτατα έγραφαν: «καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννοπούλου». Οι «προβοκάτορες» ήταν 1000 περίπου φοιτητές που κατέβηκαν μετά την συνέλευση της Νομικής και μπήκαν στο Πολυτεχνείο γιατί είχαν μάθει ότι κάτι συνέβαινε. Είναι αυτοί μαζί με άλλους που άρχισαν τον νεραντζοπόλεμο με τους μπάτσους. Όμως το ψέμα έχει σύντομο τέλος. Η αλήθεια πάντα επικρατεί.

Μετά την πτώση της φασιστικής δικτατορίας η πραγματική Συντονιστική Επιτροπή σε ανακοίνωσή της στις 28-9-74 ξεκαθαρίζει ότι «οι διαδηλωτές στο Πολυτεχνείο αποτέλεσαν πόλο συσπείρωσης και αγωνιστικότητας ολοένα και περισσότερων φοιτητών και εργαζομένων. Η αγωνιστικότητα και ο όγκος τους οδήγησαν στην κατάληψη».

Μπροστά στην κατακραυγή των φοιτητών, η «Κ»ΝΕ στη συνέχεια μουρμούραγε ότι δεν εννοούσε τους φοιτητές που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου, αλλά κάποιους άλλους, πραγματικά αγνώστους. Και αυτό το ψέμα όμως γρήγορα έγινε φύλλο και φτερό. Έτσι, στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τους που αναφέραμε προηγουμένως, αναγκάζονται να ανασκευάσουν την «Πανσπουδαστική» Νο 8 και να αναφέρουν ότι δεν υπήρχε κανένα προβοκατόρικο σχέδιο. «Δεν μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή και να πετύχει ορισμένους σκοπούς» (σελίδα 31).

Επειδή τα χρόνια όμως περνούν, οι ηγέτες του νομίζουν ότι η μνήμη των αγωνιστών και του λαού έχει αδυνατίσει. Έτσι, για να αποκρύψουν και αυτές τις μισές αλήθειες, σε μεταγενέστερη έκδοση του κειμένου της 4ης ολομέλειας του 1976 έχουν περικόψει τα περισσότερα από τα αποσπάσματα στα οποία αναφερθήκαμε. Επίσης τελευταία αρνούνται ότι υπάρχει Πανσπουδαστική Νο 8 που έγραψε αυτά τα πράγματα. Έτσι αναδεικνύονται λοιπόν και ψεύτες και απατεώνες και ωμοί πλαστογράφοι και σκευωροί. Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερη πλαστογραφία από το να διαστρεβλώνει και να πολεμάει κανείς τους στόχους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μιλώντας στο όνομα αυτής της εξέγερσης;

Μπορεί ποτέ να είναι εκφραστής της δημοκρατίας ο υπερασπιστής της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν, ο υπερασπιστής της δικτατορίας Γιαρουζέλσκι, ο υπερασπιστής της γενοκτονίας των Βόσνιων, ο αντισημίτης υπερασπιστής του ισλαμοφασισμού; Το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα τέτοιο τέρας, είναι να κρύβει και να πλαστογραφεί κείμενα.

*Τα δύο παραπάνω ντοκουμέντα έχουν δημοσιευτεί στον ιστότοπο της «Κίνησης Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη», όσο και στον ιστότοπο και στην εφημερίδα της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ.

Παραθέτουμε επίσης και την έκτακτη έκδοση του Ιούλη του 1973 του παράνομου «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ», μιας περιοδικής έκδοσης του ΕΚΚΕ, με αφορμή το χουντοδημοψήφισμα του Αυγούστου.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ - Παράνομο Όργανο του ΕΚΚΕ - Ιούλης 1973