56 χρόνια από τα γεγονότα της Τασκένδης - Ντοκουμέντο: Η τελευταία νόμιμη (5η) Ολομέλεια ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέμβρης του 1955)

56 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟ ΤΑΣΚΕΝΔΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ 5^ης ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ (ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1955)

Πριν από 56 χρόνια και λίγες μέρες, στην πρωτεύουσα της Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν, τη μακρινή Τασκένδη, γραφότανε μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μα και ταυτόχρονα η πρώτη, χρυσή σελίδα της ιστορίας της αντίστασης στο σοσιαλφασισμό.

Στις 9-10 του Σεπτέμβρη του 1955, οργανωμένη κλάκα σοσιαλφασιστών και ρεβιζιονιστών τραμπούκων, με επικεφαλής μια μειοψηφία διαφθαρμένα στελέχη της ΚΟ Τασκένδης του ΚΚΕ, επιτεθήκανε ενάντια στα γραφεία της ΚΕ της ΚΟ Τασκένδης του κόμματος. Στόχος τους να τσακίσουνε τη ζαχαριαδική, πιστή στο ΚΚΕ και την ΚΕ του καθοδήγηση και να εγκαταστήσουνε νέα, αντισταλινική – αντιζαχαριαδική – χρουστσοφική καθοδήγηση, σαν ένα πρώτο βήμα για την άλωση του ΚΚΕ από το σοσιαλφασισμό – ρεβιζιονισμό, που θα ξεκινούσε τελικά με την βρώμικη και αντικαταστατική «6^η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ» του Μάρτη του 1956.

Σουσλόφ - Μπρέζνιεφ - Χρουστσόφ

Οργανωτές αυτής της άθλιας επιχείρησης, που ματαιώθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία των κομματικών μελών και των τίμιων εξωκομματικών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης, που καταφτάσανε στα πολιορκούμενα από τους σοσιαλφασίστες γραφεία και τους δώσανε ένα γερό μάθημα με ρωμαίικο τρόπο, ήτανε οι Σοβιετικοί, μάλλον οι μεγαλορώσοι σοσιαλφασίστες με επικεφαλής το Μ. Σουσλόφ και εκτελεστικά όργανα τους Σαάκοφ – Πονομαριόφ – Μουχτάροφ και σία. Τούτοι οργάνωναν από το 1948 πιθανότατα, αλλά από το 1950 τουλάχιστο στα σίγουρα, όχι μονάχα το αντισταλινικό – σοσιαλφασιστικό πραξικόπημα μες στο Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπολσεβίκοι), αλλά και την άλωση των επαναστατικών Κομμουνιστικών Κομμάτων από ρουφιάνους τους, ξεσκολισμένους αντεπαναστάτες. Δεν μπορεί να είναι άσχετες με αυτό το σχέδιο οι βρώμικες πλατφόρμες του Βαφειάδη (1948) και του Παρτσαλίδη (1950), που και οι δυο στο τέλος συντείνανε στο ό,τι ο Ζαχαριάδης είναι εθνικιστής, αντισοβιετικός, τιτοϊκός και άλλες αθλιότητες.

Και στις δύο περιπτώσεις, ο Νίκος Ζαχαριάδης λεβέντικα δέχτηκε να παραιτηθεί από τη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και να παραχωρήσει τη θέση του σε κολλεχτιβίστικη καθοδήγηση – και τις δύο φορές όμως είχε την αμέριστη στήριξη των Στάλιν - Μολότοφ – Μπέρια και οι δεξιοί οπορτουνιστές, οι βαφειαδοπαρτσαλίδηδες, βρεθήκανε στον αέρα.

Δεν είναι επίσης τυχαίο πως οι υπάλληλοι του σοσιαλιμπεριαλισμού, η σημερινή καθοδήγηση του ψευτοΚΚΕ, παρά τον «υπεραριστερό» τόνο της νέας τους ιστοριογραφικής γραμμής, που υποτίθεται πως είναι στον πλήρη αντίποδα του παρτσαλιδισμού, δηλαδή του κλασσικού δεξιού οπορτουνισμού τύπου «Κ»Κεσωτερικού, υπερασπίζονται την κριτική του Παρτσαλίδη στο Ζαχαριάδη του 1950(!). Πρόκειται φυσικά για κριτική όχι του Παρτσαλίδη αλλά του Σουσλόφ, με τα γνωστά «αριστεροδεξιά» του σοσιαλφασισμού, δηλαδή από τη μία αντιΔΣΕ κι από την άλλη «γιατί δεν ξεκίνησες πιο γρήγορα το Β’ Αντάρτικο», από τη μια «καθοριστικό λάθος η μη συμμετοχή στις εκλογές του 1946» κι από την άλλη «γιατί έριξες τη δεξιά – φιλοεγγλέζικη γραμμή των δύο πόλων».

Ο οπορτουνισμός και η πιο ακραία μορφή του, ο σοσιαλφασισμός, δεν έχει αρχές και καθορισμένη φυσιογνωμία. Μπορεί να σε χτυπάει ταυτόχρονα από τα δεξιά κι από τ΄ «αριστερά», και να ρίχνει και γενική πλατφόρμα κεντρισμού, μιας και ο ρόλος του κέντρου αρέσει σε κάθε έμπειρο αντιδραστικό. Τέτοια πολιτική φυσιογνωμία είχε ο μεγάλος πρόδρομος του σοσιαλφασισμού, ο Λ. Τρότσκι. Φυσικά οι Σοβιετικοί αστοί πραξικοπηματίες της κλίκας Σουσλόφ – Μπρέζνιεφ - Χρουστσόφ τον ξεπέρασαν κατά πολύ κι έκαναν την προβοκάτσια επιστήμη.

Επιστρέφοντας στα γεγονότα της Τασκένδης, τα πρωτοπαλίκαρα του αντικομμουνιστικού πραξικοπήματος, αν και πρόσκαιρα απότυχαν, σε 6 μήνες είχανε γίνει εξουσία μέσα στην ΚΟΤ αλλά και γενικά μες στο ΚΚΕ, το οποίο και τελικά διέλυσαν. Κανείς τους δεν πήγε χαμένος.

Ο σπασμένος Βαφειάδης υποκλίνεται στο στρατηγό Τσακαλώτο του Εθνικού Στρατού, Δεκέμβρη του '85, φτύνοντας στους τάφους των μαχητών του ΔΣΕ και δικαιώνοντας το Νίκο Ζαχαριάδη. Αιώνιο στίγμα στους προδότες του προλεταριάτου και του λαού!

Οι βαφειαδικοί δεξιοί τροτσκιστές γρήγορα ξωπετάχτηκαν από το ψευτοΚΚΕ από την συμμαχία σοσιαλφασιστών (Κολιγιάννη) και ρεβιζιονιστών (Παρτσαλίδη), στα 1958. Γίνανε τιτοϊκοί και γυρίσανε στην Ελλάδα μετά βαΐων και κλάδων τη δεκαετία του ’80, για να «βοηθήσουνε» την κλίκα Παπανδρέου – Λαλιώτη στο «θεάρεστο έργο της», που «πραγμάτωνε τους σκοπούς του ΕΑΜ». Μάλιστα, οι γελοίοι αυτοί τύπου Βαφειάδη και Αλέκου Ρόσιου (Υψηλάντη), Βασίλη Γκανάτσου (Χείμαρρου) κλπ. υπογράφανε τις επιστολές στήριξής τους στον πράκτορα της ΕΣΣΔ Ανδρέα Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ του όχι με τους τίτλους τους στο ΔΣΕ, που τον είχανε αποκηρύξει, αλλά σαν ταγματάρχες, λοχαγοί κλπ. του ΕΛΑΣ, αφού όπως είπαμε ο ΔΣΕ ήταν -κατ’ αυτούς- ένα αριστερίστικο λάθος του Ζαχαριάδη!

Ο Μήτσος Παρτσαλίδης

Οι κλασσικοί δεξιοί αναθεωρητές σοσιαλδημοκρατικού τύπου (Πάνος Δημητρίου, Λεωνίδας Τζεφρώνης, παρτσαλιδικοί κλπ.) είχανε κι αυτοί τις απολαβές τους από τη σοσιαλιμπεριαλιστική αστική τάξη του Κρεμλίνου – συνδιοικούσανε το ψευτοΚΚΕ για 12 χρόνια (1956-1968) μαζί με τους κνίτες, ενώ στη συνέχεια, στη χούντα και αργότερα σαν «Κ»Κεσ., έπαιξαν ρόλο κυματοθραύστη μες στο δημοκρατικό κίνημα, εμποδίζοντας τίμιο και αριστερό κόσμο να καθαρίσει ολοκληρωτικά με το ψευτοΚΚΕ και το σοσιαλφασισμό και διαδίδοντας τη σοσιαλδημοκρατική, ευρωρεβιζιονιστική αντικομμουνιστική πραμάτεια τους. Υφεσιακοί, γλείφτες του σοσιαλιμπεριαλισμού, όταν ο χαφιές της Ρωσίας Κύρκος τους μετονόμασε σε ΕΑΡ το 1987 και τους έχωσε πάλι στο ψευτοΚΚΕ μέσω ΣΥΝ, λούφαξαν κι έκαναν τις ορντινάτσες του Γκορμπατσόφ. Σήμερα, βόσκουνε στ’ απόνερα του σοσιαλφασιστικού τραμπούκικου ΣΥΝ ή στο νέο «δημιούργημα» του Κύρκου λίγο πριν πεθάνει, τη «δημοκρατική» ΔΗΜΑΡ του προβοκάτορα -θαυμαστή του Πούτιν και της Ρωσίας- Κουβέλη, που κοιτάει να χωθεί στο κράτος καβαλώντας το ΠΑΣΟΚ με τη βοήθεια του Παπατζή του Γ’. Ο Δημητρίου, στα 92 του, ραμολιμέντο σωστό, έτρεξε να δώσει τη στήριξή του στη ΔΗΜΑΡ…

Το 4ο Συνέδριο του ψευτοΚΚΕ στα 1982 ("11ο")

Οι δε κνίτες – αμιγείς σοσιαλφασίστες, σαν αμοιβή για τους «ηρωισμούς» τους στην Τασκένδη, πήρανε την αποκλειστική αντιπροσωπεία – μαγαζί γωνία του σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας. Αφού στήσανε το 1961 με το νόθο «8^ο Συνέδριο» το πραχτορείο που πήρε το όνομα του παλιού επαναστατικού κόμματος του λαού μας, ο Τσολάκης ή αλλιώς Ταρζάν (γιατί σαν τον Ταρζάν προσπαθούσε να πηδήσει από τη σκεπή για να «καταλάβει» τα γραφεία της ΚΟΤ το 1956) έγινε για δεκαετίες ο πραγματικός ηγέτης του ψευτοΚΚΕ (τυπικά είχε τον τίτλο του Β’ Γραμματέα), με το Φλωράκη για μόστρα. Ο Τσολάκης, που πιστεύεται από την πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων πως ήταν κανονικότατος πράκτορας - αξιωματικός της ΚαΓκεΜπε, ήταν μέλος της ΚΕ του ψευτοΚΚΕ μέχρι το θάνατό του το 1995!

Όλα αυτά τα σαπρόφυτα, στην υπηρεσία του Σουσλόφ, έπεσαν σα στίφος πάνω στο ηρωικό ΚΚΕ, στο κόμμα του ελλαδίτικου προλεταριάτου, στο κόμμα της Ακροναυπλιάς, στο κόμμα που καθοδήγησε δυο επαναστάσεις μέσα σε 8 χρόνια (1941-1949) και πάλεψε κατά σειρά το γερμανοϊταλικό ναζιφασιστικό ιμπεριαλισμό, την αγγλική ιμπεριαλιστική επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Όλα αυτά την ώρα που χτυπήθηκε ΚΑΙ με όλη τη συνασπισμένη ελλαδίτικη εσωτερική αντίδραση, με όλα τα λάθη του, που άλλα μπορούσανε να αποφευχθούνε κι άλλα ήτανε δεμένα με την εποχή εκείνη κι ήταν αναπόφευκτα.

Το ΚΜ δημοσιεύει σήμερα το σύνολο των αποφάσεων της τελευταίας νόμιμης Ολομέλειας ΚΕ του ΚΚΕ, της 5ης, που έγινε τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη του 1955, αφού είχε συνεδριάσει η ΚΕ του ΚΚΣΕ, η οποία με την πρόσκαιρη επικράτηση των επαναστατών με επικεφαλής το Μολότοφ, είχε καταδικάσει την επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ και είχε διατάξει έρευνα, δικαιώνοντας το Νίκο Ζαχαριάδη. Δυο μήνες αργότερα, οι πραξικοπηματίες Σουσλόφ - Χρουστσόφ, στο περιθώριο του 20ού Συνέδριου του ΚΚΣΕ, θα ανέτρεπαν στην πράξη αυτή την απόφαση, στήνοντας την κακόφημη «Επιτροπή των 6 Αδελφών Κομμάτων». Η συνέχεια είναι γνωστή… Είναι η ιστορία του μαρτυρίου του Ν. Ζαχαριάδη και της πλειοψηφίας της πολιτικής προσφυγιάς και των μελών του παλιού ΚΚΕ που τον ακολουθήσανε στο Γολγοθά της αντίστασης στο σοσιαλιμπεριαλισμό – σοσιαλφασισμό.

Η απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που αφορά την κατάσταση στην ΚΟ Τασκένδης έχει αριθμό απόφασης 923 και αριθμό σελίδας 447. Ιδιαίτερη σημασία έχει το σημείο 6 της απόφασης, το λεγόμενο και «πουνκτ». «Έτσι δούλευε και δρούσε η φράξια μέσα στην ΚΟΤ. Η αλήθεια είναι πως δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτα αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων Σοβιετικών συντρόφων…». Σ΄ αυτές τις τρεις γραμμούλες, είναι κλεισμένη ολάκερη η λεβεντιά και η επαναστατικότητα του ΚΚΕ. Είναι παράνομο στην Ελλάδα, φιλοξενείται στις σοσιαλιστικές χώρες και στην ίδια την ΕΣΣΔ, εξαρτάται άμεσα από τη στήριξή τους για να μπορεί να λειτουργεί σαν κόμμα, κι όμως δε διστάζει εκεί που βλέπει το άδικο, να το βροντοφωνάξει, με σεβασμό φυσικά στη μεγάλη πατρίδα του Λένιν και του Στάλιν, που ακόμη δεν είχε αλλάξει χρώμα. Κι όλα αυτά, αρκετά πριν τη σύγκρουση ΚΚ Κίνας – ΚΚΣΕ. Πρόκειται για αναμφισβήτητο τίτλο τιμής για το ΚΚΕ μας, αλλά και για τον αρχηγό του, το Ν. Ζαχαριάδη.

Στην απόφαση αναφέρονται αναλυτικά η φυσιογνωμία των φραξιονιστών, κριτικάρονται οι θέσεις και οι πραχτικές τους, ορίζονται οργανωτικά μέτρα, καταδικάζονται τραμπούκικες πραχτικές και από την πλευρά των επαναστατών, που δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν γιατί έδιναν όπλα στους φραξιονιστές, και κηρύσσεται τελικά ιδεολογικοπολιτικός πόλεμος εν όψει και της 4^ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, που τελικά δεν έγινε ποτέ λόγω της επέμβασης Σουσλόφ – Χρουστσόφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ με το αντικομματικό πραξικόπημα της «6^ης Ολομέλειας».

Το μόνο που έχουμε να πούμε σαν ΚΜ είναι πως η πολιτική κατάληξη των πολιτικών επιγόνων των τραμπούκων της Τασκένδης, που στρουγγίζονται ΟΛΟΙ τους πια στα απόνερα του πιο χυδαίου οπορτουνισμού – αστισμού - σοσιαλφασισμού, σαν ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – ΝΑΡ – ΔΗΜΑΡ, αλλά και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, είναι η απτή απόδειξη της πολιτικής, ιδεολογικής και ηθικής δικαίωσης της νόμιμης κομματικής πλειοψηφίας του ΚΚΕ, που υπερασπίστηκε το κόμμα και το δίκιο της απέναντι στους πραξικοπηματίες, απέναντι δηλαδή στους χαφιέδες των χειρότερων αστών που γνώρισε και θα γνωρίσει η ανθρωπότητα πριν περάσει από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας: των σοσιαλφασιστών – σοσιαλιμπεριαλιστών.

Υ.Γ. Στο πρόσφατο χυδαίο πόνημά τους («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β’ Τόμος»), οι κνίτες, αφού περιμένανε για δεκαετίες να πεθάνουνε και οι τελευταίοι κλασσικοί δεξιοί αντιζαχαριαδικοί τραμπούκοι της φράξιας Τσολάκη (γι' αυτό το βιβλίο αυτό ήταν σα το γιοφύρι της Άρτας - ποτέ δεν τελείωνε!), που δεν θα μπορούσαν να ανεχτούνε έστω φραστικά μια «αποκατάσταση του τυχοδιώχτη Ζαχαριάδη», βγήκανε με απερίγραπτο θράσος με γραμμή ντροπαλής «καταδίκης» της επίθεσης στην ΚΟΤ. Φυσικά, ούτε λόγος για αποκήρυξη των καθαρμάτων που την πραγματοποίησαν. Ήταν απλά ένα «λάθος», ό,τι έγινε έγινε, «όλοι αδέρφια είμαστε», και όποιος μετά το 1956 στράφηκε κατά της σοβιετόδουλης καθοδήγησης του ψευτοΚΚΕ, κι ας ήταν αυτή «απλώς δεξιά οπορτουνιστική», δεν έπρεπε να το κάνει γιατί «ένα είν’ το κόμμα» - και στο κάτω κάτω, έστω μετά από 56 χρόνια, «διορθωθήκαμε», οπότε τι γυρεύετε;;

Πρόκειται για χυδαιότητες και βρωμιές άνευ προηγουμένου, που πατάνε στο γεγονός ότι σήμερα η συζήτηση γύρω από αυτά τα ζητήματα γίνεται σε στενούς κύκλους, κι έχουνε φύγει βιολογικά και οι πιο μαχητικοί εκπρόσωποι της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης και τα πιο πολλά μέλη του παλιού ΚΚΕ. Αυτοί που χαλκεύουνε αυτά τα κεντριστικά, στην πραγματικότητα ακροδεξιά εμέσματα, θα αποκαλυφτούνε μια μέρα μπροστά στο λαό σαν πουλημένοι υπάλληλοι ενός ιμπεριαλισμού, και μάλιστα ενός πολύ βάρβαρου ιμπεριαλισμού. Αυτόν τον ιμπεριαλισμό, το ρώσικο, υπηρετεί και η «ανάσταση» του Νίκου Ζαχαριάδη, σαν «φιλοχιτλερικού αντι-εγγλέζου» που «έπρεπε όμως να είναι λιγάκι πιο αριστεριστής κι όχι τόσο δημοκράτης και φίλος των μετώπων».

Έτσι οι κνίτες του ψευτοΚΚΕ έχουνε εγκαταλείψει στον κνίτη ΣΥΝ, στη «Μαρξιστική Σκέψη» και στον Καζάκη την υπεράσπιση της «ήπιας» αντιζαχαριαδικής γραμμής του ψευτοΚΚΕ 1956-1991, ενώ η ΔΗΜΑΡ έχει αναλάβει το ρόλο του «Κ»Κεσ., δηλαδή τον πλήρη κλασσικό αντιζαχαριαδισμό και την ανοιχτή άρνηση του ΔΣΕ.

Αλλά ματαιοπονούνε. Οι δολοφόνοι και οι συναυτουργοί δολοφονίας, ό,τι και να κάνουνε, ποτέ δε μπορούνε να οικειοποιηθούνε απόλυτα το θύμα τους. Οι κνίτες πλαστογράφοι σηκώνουν ένα βράχο που τελικά θα πέσει πάνω τους και θα τους λιώσει.

ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΨΗΛΑ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΚΕ!
ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΚΚΕ!

5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1955)