30 χρόνια από την «ΑΛΛΑΓΗ» του ’81 – Η διακήρυξη του ΜΛΚΚΕ και του ΕΚΚΕ για την εκλογική μάχη της 18ης του Οχτώβρη 1981

Η έναρξη και η ολοκλήρωση της καταστροφής

Το ιστολόγιο ήθελε με κάποιο τρόπο να κάνει αυτή τη μικρή υπόμνηση για τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την εκλογική συντριβή της Παλιάς Δεξιάς σα ΝΔ (που ενσωμάτωνε σε εκείνες τις εκλογές και σχεδόν όλη τη χουντοδεξιά της «Εθνικής Παράταξης») από το ΠΑΣΟΚ του Παπαντρέα του Β’. Επρόκειτο, όπως και αποδείχτηκε, για μια ιστορική αλλαγή πλεύσης για τη χώρα μας προς το χειρότερο, αλλαγή μέσα στα πλαίσια της αδιάσπαστης συνέχειας της βαθιάς εξάρτησης του ελληνικού προμονοπωλιακού καπιταλισμού (του Τρίτου Κόσμου) από τον (όποιο) ιμπεριαλισμό και του ξενόδουλου χαραχτήρα της ελληνικής αστικής τάξης.

Όπως αποδείχθηκε, το ΠΑΣΟΚ σαν τελικό – συνολικό πολιτικό απόβαρο βρισκόταν δεξιότερα της ΝΔ. Εκπροσωπούσε δηλαδή, στη δοσμένη χρονική στιγμή, κύρια η ηγεσία του αλλά και συνολικά, μια χειροτέρευση των όρων εξάρτησης της χώρας συνολικά από τον ιμπεριαλισμό και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό και από έναν ακόμη χειρότερο -και ανερχόμενο- ιμπεριαλισμό (το ρώσικο), τελικά ένα βαθύ πισωγύρισμα στις παραγωγικές σχέσεις και ένα βαθύ χτύπημα στις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Κι αυτό, παρά το ό,τι συσπείρωνε πιο δημοκρατικό κόσμο από τη ΝΔ, ένα μεγάλο ποσοστό αντιιμπεριαλιστών, δημοκρατών, ακόμα και αριστερών ανθρώπων στη βάση και στη χαμηλή του στελέχωση. Η αλλαγή του 1981 ήρθε να φωτιστεί σαν ΑΡΝΗΤΙΚΗ – ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΗ ξεκάθαρα πια -και χωρίς να χωράει σοβαρός αντίλογος- στο σκάσιμο της ελληνικής φούσκας του 2009 και στο δυσθεώρητο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της χώρας. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη ένα ποσοστό ανθρώπων που θυμάται την "ΑΛΛΑΓΗ" με συγκίνηση, με βάση την άμεση και ζωντανή εμπειρία του, γιατί τα δανεικά ήταν γλυκά και ανακούφισαν πρόσκαιρα πολλές ταλαιπωρημένες ψυχές.

Γιατί η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ήταν σε μεγάλο βαθμό η «εύκολη», η αντιδραστικά και αντεπαναστατικά διαστρεβλωμένη ιστορική εκδίκηση της πλατιάς δημοκρατικής και αντιιμπεριαλιστικής μάζας του ελληνικού λαού απέναντι στο μετεμφυλιακό βαθιά αντιλαϊκό καθεστώς της κλασσικής αντίδρασης, ποδηγετημένη και κανοναρχημένη και από την αστική τάξη και από έναν πιστό φίλο του σοσιαλιμπεριαλισμού, τον Παπατζή το Β’. Αυτό έκφραζε και ο άκρατος ψεύτικος φιλοΕΑΜισμός του ΠΑΣΟΚ. Ήταν το ΕΑΜ-Φρανκενστάιν των Παπανδρέου - Φλωράκη, που γελοιοποίησαν το μεγάλο αντιστασιακό αγώνα του λαού μας κατά των κατακτητών με τις ψεύτικες συντάξεις, τον εκμαυλισμό του αντιστασιακού κόσμου και διάφορες εξοργιστικές γελοιότητες εκείνων των χρόνων.

Όλη η κοντοφθαλμία, η αρνησιπατρία, η ενθυλάκωση του δοσιλογισμού, η αντιδημοκρατία, ο βρωμερός υπερσυντηρητισμός, η σκληρόψυχη αντιλαϊκή βία της παλιάς δεξιάς Συναγερμού - ΕΡΕ που κληρονόμησε σε μικρότερο βαθμό και η μεταπολιτευτική ΝΔ, μιας παλιάς δεξιάς που ήταν και ο βασικός πολιτικός φορέας-αγωγός της αμερικανοδουλίας μέσα στη χώρα για δεκαετίες, έγιναν το όχημα του πιο «φιλολαϊκού» ιμπεριαλισμού όλων των εποχών, του ρώσικου, για να πάρει την ηγεμονία στη χώρα μας. Αυτή πήρε τα πρώτα ειδικά χρόνια της ΠΑΣΟΚικής εξουσίας (1981-1985) τη μορφή του μπλοκ της νέας δεξιάς ψευτοΚΚΕ - ΠΑΣΟΚ.

ΤΑ ΜΑΤ της παλιάς δεξιάς ξυλοφορτώνουν το λαό (1980)

Η παλιά δεξιά την περίοδο 1974-1981 είχε για επικεφαλής της τις ευρωπαιόφιλες και όχι τις αμερικανόφιλες δυνάμεις στο εσωτερικό της. Ταυτόχρονα βέβαια, η ΝΔ του Καραμανλή του Α’ συμβιβαζότανε με τα περισσότερα χουντικά αποβράσματα μες στον κρατικό μηχανισμό, χτυπούσε βάναυσα με τα ΜΑΤ λαϊκές εκδηλώσεις, τσάκιζε μαζί με τους τραμπούκους του ψευτοΚΚΕ το -στα σπάργανα- νέο εργατικό κίνημα των εργοστασιακών σωματείων. Συνέχιζε πεισματικά τη μοναρχοφασιστική χυδαιολογία κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ξαναμάντρωνε τη χώρα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1980, ενώ ταυτόχρονα με την «πολυδιάστατη»  εξωτερική πολιτική του «εθνάρχη» έκανε και τα πρώτα ανοίγματα στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, συμπορευόμενη με άλλους ΕΟΚικούς υφεσιακούς.

Έτσι, ο επιδέξιος τροτσκιστής μεγαλοαστός Παπανδρέου ο Β’, φυσικό και πολιτικό τέκνο άλλου ξενόδουλου, του «πρωθυπουργού» της εγγλέζικης επέμβασης στα 1944 Παπανδρέου του Α΄, ήρθε να αμολήσει στο κράτος όλο το μικροαστικό στίφος που το είχε αφιονίσει ότι θα πάρει «εκδίκηση για όσα τράβηξε από τη Δεξιά», για την ακρίβεια για όσα τράβηξαν ΑΛΛΟΙ από τη δεξιά, γιατί πολλοί από αυτά τα μικροαστικά τερατάκια που αναρριχήθηκαν στο κρατικό μηχανισμό επί ΠΑΣΟΚ τα είχαν καλά γενικά με κάθε εξουσία, ακόμα και με τη χούντα. 

Ο Παπατζής ο Β΄σαν δήθεν "τριτοκοσμικός νέος Τίτο"

Το ΠΑΣΟΚ εξωράισε ιστορικά το ρόλο του ψευτοδημοκρατικού Κέντρου, που ήταν ειδικά σε στελεχικό επίπεδο εξίσου αντιδραστικό και αντικομμουνιστικό με τη Δεξιά (αν και είχε πιο δημοκρατική βάση), φόρεσε και αντιυπερδυναμική μάσκα και λεηλάτησε και το μ-λ χώρο με τα δήθεν «ούτε ΝΑΤΟ – ούτε Βαρσοβία» του, που μετά το 1977 έγιναν μόνο «ούτε ΝΑΤΟ» για τις ανάγκες του μετώπου συμμαχίας ψευτοΚΚΕ – ΠΑΣΟΚ και της καλλιέργειας στις μάζες του φιλορωσισμού, κέρδισε την υποστήριξη σημαντικής μερίδας της αστικής τάξης, ειδικά του μπλοκ που τότε περιγραφόταν από το μαοϊστικό ρεύμα ως «κρατικο-χρηματιστικό κεφάλαιο», με την έννοια όχι του μονοπωλιακού κεφάλαιου αλλά της σύμφυσης κράτους και τραπεζών, που αποτελούσε γενικά ισχυρότερο αστικό πόλο από την ιδιωτική εμποροβιομηχανική αστική τάξη που έκφραζε κύρια η ΝΔ.

Η κυβέρνηση που σχημάτισε το ΠΑΣΟΚ το 1981 ήταν μια μεγαλοαστική κυβέρνηση στην πολιτική γραμμή και την ταξική της φύση. Μια μεγαλοαστική κυβέρνηση, στελεχωμένη από φιλόδοξους μικροαστούς, είτε κύρια τότε εθνικιστές – σοσιαλκρατιστές τριτοκοσμικού τύπου (που είχαν σα πρότυπα την «Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας» του Τίτο και το «Μπάαθ» του Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ) είτε και σχετικά ευρωπαιόφιλους σοσιαλδημοκράτες (που είχαν σα πρότυπο κύρια το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μιτεράν). Όλοι αυτοί είχαν καταγωγή είτε από το προδιχτατορικό Κέντρο (κυρίως) και τη ρεβιζιονιστική ΕΔΑ, είτε ήταν ριζοσπαστικοποιημένοι μικροαστοί της ύστερης χούντας και της μεταπολίτευσης.

Ο Παπανδρέου με το γενοκτόνο Κάρατζιτς
στα 1993

Επικεφαλής όλου αυτού του μπουλουκιού, ένας δημαγωγός και ακροβάτης, με μεγάλες ικανότητες στην ίντριγκα, με αστικό -από τα δεξιά- μίσος για το δυτικό φιλελεύθερο αστισμό και εραστής του σοσιαλιμπεριαλισμού, πραξικοπηματιστής και οπαδός της ενός ανδρός αρχής,  που όμως για τα μάτια της ντόπιας κλασσικής αλλά και κρατικής γραφειοκρατικής αστικής τάξης και του δυτικού ιμπεριαλισμού, υποδυόταν τον ενδιάμεσο, τον «τριτοκοσμικό εθνικιστή», τον απλά «ατίθασο» αλλά τελικά υπάκουο. Ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ πολιτική κίνηση που να δυσαρέστησε ή να έβλαψε τα συμφέροντα της Μόσχας. Αντίθετα, με μεγάλη μαεστρία έστρεφε όλα αυτά τα φιλόδοξα υποκείμενα που συναποτελούσανε (και αποτελούνε ακόμα) τις δύο βασικές τάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ το ένα ενάντια στο άλλο, με τη βοήθεια πάντα του ψευτοΚΚΕ, εκκαθάριζε, ανέτρεπε, έκανε στροφές και ραδιουργίες, κρατώντας πάντα τη γενική γραμμή. «Μες στο ΝΑΤΟ και μες στην ΕΟΚ – ΕΕ, πάντα σαν δούρειος ίππος της Ρωσίας». 

Με τον φανατικό αντιτουρκισμό (που κόντεψε να οδηγήσει σε πόλεμο στο Αιγαίο) και τις μαζικές αποστρατείες πήρε το στρατό από την παλιά δεξιά και έκανε δόγμα τη συμμαχία με τη Μόσχα κατά της τότε αμερικανόφιλης Άγκυρας, με τους Αρκουδέηδες πήρε την αστυνομία που σε πρώτη φάση την έριξε πάνω στο λαό με μένος αντίστοιχο με εκείνο της παλιάς δεξιάς, και μετά το 1985 την έβαλε σε «ελεγχόμενη άμυνα» - δίπολο με την «κινηματική» βία του σοσιαλφασισμού.

Έκανε πράξη το φασιστικό αίσχος του πιστοποιητικού της κλαδικής του ΠΑΣΟΚ, που ήταν πασαπόρτι για εύρεση εργασίας ωσάν άλλο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, έκανε πραξικοπήματα στη ΓΣΕΕ και στα Εργατικά Κέντρα, κρατικοποίησε και αποσάθρωσε μεγάλο κομμάτι του παραγωγικού ιστού της χώρας στο όνομα της «σοσιαλιστικοποίησης», κηρύσσοντας την έναρξη του 30ετούς ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΖ, που βρίσκεται στον ΠΥΡΗΝΑ των ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΟΛΟΠΛΕΥΡΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΣΑΠΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, της δυστυχίας και των βασάνων του ελληνικού λαού. Ξέφτισε κάθε συνδικαλισμό με τις από τα πάνω κανονισμένες διαπραγματεύσεις κράτους – αφεντικών – πουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, υπό την κυριαρχία του πρώτου, με τις οποίες ξεδόντιαζε και την ιδιωτική εμποροβιομηχανική αστική τάξη και το ανεξάρτητο κίνημα των εργαζομένων. Όλα αυτά φυσικά σε απόλυτη σύμπνοια με το ψευτοΚΚΕ, αλλά και με την τάση Κύρκου του «Κ»Κεσ., το μετά το 1982 «ΕΚΚΕ» της κλίκας του Χ. Μπίστη που σήμερα με απερίγραπτο θράσος κάνει ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.

Το ίνδαλμα όλων αυτών των κυρίων τη δεκαετία του '80

Κι όταν λέμε ψευτοΚΚΕ της εποχής της δεκαετίας του ‘80, εννοούμε όχι μόνο Φλωράκη, Τσολάκη, Καλούδη, Παπαρήγα, Γόντικα και Χαλβατζή, αλλά και Ανδρουλάκη, Δαμανάκη, Δελαστίκ, Αλαβάνο, Καζάκη, Λαφαζάνη, Χάγιο, Κοτζιά (πρώην ΝΑΡίτη, έπειτα σύμβουλο του πρωθυπουργού Παπατζή του Γ΄), Γ. Ρούσση, Μίκη Θεοδωράκη (συνεργαζόμενος) κλπ.

Όλου δηλαδή αυτού του σοσιαλφασιστικού αστικού γραφειοκρατικού συρφετού, που ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ και με όλη του την κνίτικη έπαρση απέναντι στις μάζες έχει βαλθεί σήμερα, με χίλιες δυο μεταμορφώσεις και τίτλους (αφού έχει διαχυθεί σε ΟΛΑ τα κόμματα) να μας πείσει για την «επαναστατική» ή «αντινεοφιλελεύθερη» ή «πατριωτική» ή «ταχριρική» ή «ευρωομολογιακή» έξοδο από την κρίση, που φυσικά ο καθένας απ’ αυτούς την έχει πάρει εργολαβία κουνώντας το δάχτυλο στο λαό. Ως δια μαγείας φυσικά, όλες οι λύσεις από τις σώφρονες «πασοκικές» του Ανδρουλάκη μέχρι τις εξεγερτικές του γεροκνίτη Αλαβάνου συντείνουνε στο μπουρλότιασμα της ευρωπαϊκής ενότητας, πράγμα που στην παγκόσμια διάταξη δυνάμεων ευνοεί μονάχα, καθαρά και ξάστερα, το ρωσο-κινέζικο άξονα. Ειδικά το ευρωομόλογο θα μετατρέψει την οικονομικά γιγάντια αλλά πολιτικά και στρατιωτικά νανώδη ΕΕ σε παίγνιο στα χέρια των Πούτιν – Τζιντάο.

Με δυο λόγια (επειδή αυτό το κείμενο δεν έχει ιστοριογραφικό χαραχτήρα, για να πρέπει να απαριθμηθούν όλες οι πλευρές του εξεταζόμενου θέματος) η ηγετική κλίκα Παπανδρέου – Λαλιώτη έδωσε στο λαό το 1981 το πιο θανατηφόρο δηλητήριο, μέσα στη γλυκιά καραμέλα της «κατάλυσης του κράτους της Δεξιάς» που επί δεκαετίες πράγματι καταταλαιπώρησε τις μάζες. Τη βαθιά επιθυμία των μαζών για ένα μέλλον δημοκρατίας, λευτεριάς και κοινωνικής δικαιοσύνης, τη μετέτρεψαν σε ένα χυδαίο μικροαστικό γιουρούσι των χειρότερων και πιο αρριβιστικών στοιχείων της βάσης ΠΑΣΟΚ-ψευτοΚΚΕ-«Κ»Κεσ. στο ΑΣΤΙΚΟ κράτος για την κατάληψη, τη σοσιαλφασιστικοποίηση και την απομύζησή του.

Η σιχαμερή «αντινεοφιλελεύθερη» γραφειοκρατία π.χ. της ΠΟΣΔΕΠ, αυτό το παρασιτικό αντιεπιστημονικό, θεωρητικολόγο και κούφιο έκτρωμα του σύγχρονου ελληνικού πανεπιστημίου είναι ένα κλασσικό παράδειγμα: το τσάκισμα της φασιστικής καθηγητικής έδρας και του χουντοδεξιού ακαδημαϊσμού στα 1982, το διαδέχτηκε μια εξίσου αντιεπιστημονική και σαφώς πιο υποκριτική «φιλολαϊκή» σαπίλα που έχει κάνει σημαία της το δήθεν «δημόσιο και δωρεάν χαραχτήρα του πανεπιστήμιου», που στη γλώσσα του σοσιαλφασισμού σημαίνει «πληρωμένο με το αίμα του λαού γραφειοκρατικό εγκληματικό ξεχαρβάλωμα κάθε εφαρμοσμένης έρευνας και κάθε επιστημονικής και παραγωγικής προόδου». Το παράδειγμα αυτό είναι ίσως το πιο ενδεικτικό της φύσης της μετάβασης που σηματοδότησε η «ΑΛΛΑΓΗ».

Στο κείμενο που αποτελεί τη διακήρυξη του ΜΛΚΚΕ και του ΕΚΚΕ για την κοινή τους τότε κάθοδο στις ιστορικές εκείνες εκλογές, να κάνουμε μονάχα δυο τρεις σύντομες παρατηρήσεις. Φαίνονται ξεκάθαρα τόσο τα όρια όσο και οι αυταπάτες του μαοϊστικού κινήματος της εποχής, που ήδη βρισκότανε στη δίνη της εσωτερικής του κρίσης. Παράλληλα, φαίνεται η υιοθέτηση θέσεων της ρεβιζιονιστικής πολιτικής οικονομίας (π.χ. αναφορά σε «μονοπωλιακή αστική τάξη», πράγμα που στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ).

Σημαντικός είναι ο χαραχτήρας ανταγωνιστικής αντίθεσης που δίνεται στην πάλη με την ηγεσία του ψευτοΚΚΕ σαν κόμματος του σοσιαλιμπεριαλισμού – κόμματος αστικού και πραχτόρικου το οποίο δεν ανήκει (σαν ηγεσία και μηχανισμός) ούτε στην αριστερά ούτε στη δημοκρατία, όπως επίσης και η επισήμανση ότι το ΠΑΣΟΚ εξωραΐζει το ρόλο και το χαραχτήρα των χωρών του ανατολικού σοσιαλφασιστικού συνασπισμού. Σημαντική είναι επίσης η έμφαση που δίνεται στον προοδευτικό χαραχτήρα και στην αναγκαιότητα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου. Τότε ακόμη δεν είχε επικρατήσει ο σημερινός ΣΥΝασπισμο-καθοδηγούμενος, αντιμαρξιστικός υπεραντιδραστικός μεσαίωνας που ταυτίζει τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις με τα μέσα παραγωγής και ζητάει την καταστροφή των δεύτερων, γιατί δήθεν επικαθορίζονται από τις σχέσεις παραγωγής (θέση πέρα για πέρα αντιϋλιστική και αντιδραστική).

Τέλος, σωστό από άποψη αρχών είναι και το κάλεσμα που έγινε στις δυνάμεις της ΕΔΑ, του «Κ»Κεσ. και του ΚΚΕ(μ-λ), που μολονότι ρεβιζιονιστικές ανήκαν ΓΕΝΙΚΑ στο χώρο της δημοκρατίας και της αριστεράς, για κοινό εκλογικό κατέβασμα στη βάση μιας μίνιμουμ αριστερής πλατφόρμας (στοιχεία αναφέρονται στο σύντομο κείμενο που ακολουθεί τη διακήρυξη). Το λάθος είναι ότι δεν είχε εκτιμηθεί, από τις επαναστατικές δυνάμεις μέσα στο ΜΛΚΚΕ και στο ΕΚΚΕ, το βάθος των φιλο-σοσιαλιμπεριαλιστικών τάσεων μέσα σε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις, που τις οδήγησε τελικά σούμπιτες στο μαντρί του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ, στη διάσπαση και στη διάλυση.


Το κείμενο δημοσιεύεται όπως βρίσκεται στο τεύχος του περιοδικού ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ - Λαϊκοί Αγώνες, οργάνου της ΚΕ του ΕΚΚΕ (Τεύχος 1) του Σεπτέμβρη του 1981.

Διακήρυξη ΜΛΚΚΕ και ΕΚΚΕ για τις εκλογές της 18-10-1981