Το ΙΤΣ κάθε χρονιάς είναι το άθροισμα των συναλλαγών της χώρας με το εξωτερικό (εκτός των λεγόμενων λογαριασμών κεφαλαίου που περιλαμβάνουν τις αγορές και πωλήσεις περιουσιών) και είναι ίσο με το άθροισμα των ελλειμμάτων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
Το έλλειμμα του ΙΤΣ κάθε χρονιάς προστίθεται στο έλλειμμα της προηγούμενης χρονιάς. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία το έλλειμμα του ΙΤΣ κάθε χρονιάς ήταν πολύ μεγάλο γιατί η χώρα μας δανειζόταν πολλά λεφτά επειδή είχαμε μπει στο Ευρώ και τα επιτόκια ήταν πολύ χαμηλά. Έτσι όλα μαζί τα ελλείμματα των χρονιάτικων ΙΤΣ, δηλαδή το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό έφτασαν στα 610 δις ευρώ.
Το ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών (ΙΤΣ) είναι το άθροισμα του εμπορικού ισοζυγίου (εμπόριο βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων), του ισοζυγίου των υπηρεσιών (τουρισμός, μεταφορές), του ισοζυγίου εισοδημάτων (εισπράξεις και πληρωμές για τόκους, μερίσματα, κέρδη, συντάξεις) και του ισοζυγίου μεταβιβάσεων (ευρωπαϊκά προγράμματα και εμβάσματα μεταναστών) και απεικονίζει -στο μεγαλύτερό του ποσοστό- το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα όλων των παραγωγικών κλάδων. Ο παρακάτω πίνακας είναι κατασκευασμένος από στοιχεία της μελέτης της Τράπεζας της Ελλάδας, με στρογγυλοποιημένα νούμερα, χωρίς να χάνεται από την στρογγυλοποίηση η απεικόνιση της οικονομικής κατάστασης.
Το άθροισμα των ελλειμμάτων των Ισοζυγίων Τρεχουσών Συναλλαγών από το 1999 μέχρι το 2008 είναι 166 δις ευρώ και αυτό οφείλεται πάνω απ' όλα καθοριστικά στο άθροισμα των πελώριων εμπορικών ελλειμμάτων κάθε χρονιάς, που φτάνει στο ίδιο διάστημα στα 279 δις ευρώ!!! Στο παραγωγικό αυτό κενό των 279 δις συμβάλλει περισσότερο η βιομηχανία, αφού η γεωργία είναι πολύ μικρότερη με ελλείμματα κάτω από τα 2 δις το χρόνο.
 |
| Ο αρχισαμποταριστής της βιομηχανίας |
Το ποσοστό συμμετοχής της βιομηχανίας στο συνολικό παραγόμενο προϊόν της οικονομίας το 1981 είναι στο φυσιολογικό 20% του ΑΕΠ, δηλαδή στα ίδια επίπεδα περίπου με των άλλων υπό ανάπτυξη ευρωπαϊκών χωρών. Από το 1981 η βιομηχανία συντρίβεται με σύστημα και το προϊόν της μειώνεται και φτάνει περίπου στο 12 με 13% του ΑΕΠ όταν οι υπό ανάπτυξη χώρες της ΕΕ των 27 εμφανίζουν ποσοστά που φτάνουν μέχρι και 30 % του ΑΕΠ! Η απόκλιση της Ελλάδας από τις άλλες χώρες της ΕΕ είναι πελώρια. Η αποβιομηχάνιση έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα. Τα στοιχεία έχουν παρθεί από τον ΟΠΕ (Οργανισμό Προώθησης Εξαγωγών). Παρατηρούμε ότι σε κάθε μια εξαγωγή, κάνουμε σαν χώρα περίπου 3 εισαγωγές. Αυτή η αναλογία διαμορφώνει το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα της χώρας, αυτή μετά διαμορφώνει το μεγάλο έλλειμμα του Ισοζύγιου Τρεχουσών Συναλλαγών, αυτή τελικά το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό.
Το 1980 η βιομηχανία εκτός από τις κατασκευές και τα ορυχεία είναι στο 19,4 % της παραγωγής και με την αποβιομηχάνιση φτάνει το 2000 στο 12.9 % !!! Η ελάχιστη συμβολή των ορυχείων-λατομείων μειώνεται και οι κατασκευές μειώνονται από το 9,6% στο 6,9%. Το γεωργικό ισοζύγιο ενώ ήταν ελαφρά πλεονασματικό πριν το 1981 εμφανίζει ελλείμματα μετά το 1981 με πολλαπλάσια μείωση του παραγόμενου προϊόντος σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η σταδιακή συρρίκνωση της βιομηχανίας και της γεωργίας εμφανίζεται σαν αύξηση των υπηρεσιών που από το 1980 αυξάνονται αλματωδώς από το 55,3 % το 1980 έως το 72,3 % το 2000.
Ενώ οι όροι της χρεοκοπίας είχαν συσσωρευτεί από το 2004, οι πρωθυπουργοί Καραμανλής και Παπανδρέου, και πιο φανατικά από όλους το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο της υπονόμευσης της βιομηχανίας, αφού οι χρηματαγορές δεν αμφισβητούσαν ακόμα τις εγγυήσεις της ΕΕ για κάθε χώρα. Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος είχαν εκτοξευθεί στα ύψη με την μόνιμη και εκρηκτική αύξηση του ελλείμματος του ΙΤΣ.
Αυτό το έλλειμμα είχε αυξηθεί πολύ, γιατί το κράτος ξόδευε πολλά λεφτά για τη χρηματοδότηση της κρατικής γραφειοκρατικής ακρίδας και των κρατικοολιγαρχών προμηθευτών, καθώς και με την ταυτόχρονη εξαγορά στην ουσία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών με άεργες δημόσιες θέσεις. Δεκάδες χιλιάδες διόριζε στο δημόσιο κάθε έτος ο Καραμανλής. Εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς για ανύπαρκτες δουλειές στο δημόσιο απαιτούσαν το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ και ο Παπανδρέου.
Εργοστάσια κλείνανε, επενδύσεις εκατοντάδων δις ευρώ ακυρώνονταν στο όνομα της μόλυνσης, της προστασίας των αρχαίων, του φυσικού κάλλους ή με παρατεταμένες απεργίες σε επιχειρήσεις που είχαν οικονομικά προβλήματα. Τα έκαναν αυτοί που σήμερα φωνάζουν ενάντια στα μνημόνια και το ξεζούμισμα του λαού, αυτοί είναι που φταίνε πιο πολύ για το χρέος και την ανεργία και είναι αυτοί που έκαναν προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) ενάντια σε κάθε επένδυση που δεν ήθελαν σε όλους τους τομείς της παραγωγής και σε όλη την Ελλάδα. Και αυτό το ΣτΕ πάντα τους δικαίωνε. Αλλά κανένας από αυτούς δεν έκανε κίνημα ποτέ ενάντια στο Μπόμπολα, τον Κόκκαλη, το Μυτιληναίο, το Γερμανό ή το Βγενόπουλο, δηλαδή τους ολιγάρχες που πλούτισαν με τις κρατικές προμήθειες και τις πλάτες της πολιτικής εξουσίας.
Όσοι λοιπόν εμφανίζονται σήμερα σαν δήθεν δικαιωμένοι αριστεροί, στην πραγματικότητα είναι καταδικασμένοι στην συνείδηση του κόσμου για το ότι υπηρετήσαν τον πιο ακραίο και καταστροφικό λαϊκισμό. Λαϊκισμός σημαίνει να επικαλείται κανείς στα λόγια το λαϊκό και εργατικό συμφέρον, και στην πράξη να χτυπάει το λαϊκό και εργατικό συμφέρον.
Έτσι δεν δίστασαν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις να ματαιώνουν επενδύσεις στο όνομα του καθαρού περιβάλλοντος, αδιαφορώντας για την χειρότερη μόλυνση, που είναι η μόλυνση της ανεργίας και της φτώχειας. Είναι άλλωστε γνωστό ότι το ζήτημα της μόλυνσης χρησιμοποιείται ακόμα και τώρα, πάνω στην τραγωδία, από γνωστά στελέχη αυτών των πολιτικών δυνάμεων και στο χώρο των Οινοφύτων με κίνδυνο να κλείσουν οι βιομηχανίες τους και να μείνουν οι εργαζόμενοι άνεργοι. Οι οπλαρχηγοί του λαϊκισμού, συγκάλυψαν την χειρότερη δημοσιοϋπαλληλική και παρασιτική ακρίδα (π.χ. υπάλληλοι Βουλής, ΟΛΠ, ΕΡΤ κλπ.) στο όνομα της υπεράσπισης του μεροκάματου. Γι’ αυτούς κανένα μεροκάματο δεν είναι αρκετά ψηλό, κανένας δημόσιος οργανισμός δεν είναι με υπεράριθμο προσωπικό και όλες οι απεργίες είναι δίκαιες, ακόμα και όταν στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων ή καταστρέφουν την παραγωγή και κλείνουν μια παραπαίουσα επιχείρηση π.χ. Pirelli, GoodYear κλπ.
Ένα ψέμα που καλλιεργήθηκε συστηματικά από την ψευτοαριστερά για να ανοίξει διάπλατα την πόρτα της χρεοκοπίας ήταν ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα παράγωγης πλούτου αλλά μόνο πρόβλημα διανομής του πλούτου. Δηλαδή, αν ο λαός με επικεφαλής τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα και την Παπαρήγα έκανε ντου και έπαιρνε τα υπερκέρδη των βιομηχάνων τότε θα ζούσε πλούσια και ευτυχισμένα. Όμως τα παραπάνω στοιχεία, που όλοι αυτοί αρνούνται να δουν γιατί αποκαλύπτουν τις ευθύνες τους, λένε άλλα.
Με μια τέτοια κατάντια της αριστεράς, και υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι να απορεί κάνεις που υιοθετήθηκε άκριτα το κίνημα της πλατείας Συντάγματος όπου ψευτοαριστεροί, φασίστες και ακροδεξιοί, η TV περσόνα Λουκά μαζί με τον Θεοδωράκη και το Γλέζο, βρήκαν τον απόλυτο εχθρό στο πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί που βλέπουν σαν κύριο εχθρό τους την ΕΕ, δηλαδή τους δανειστές και το μνημόνιο καλύπτουν συνειδητά ή ασυνείδητα τους αληθινά μεγάλους εσωτερικούς εχθρούς της χώρας, αυτούς δηλαδή που προκάλεσαν την χρεοκοπία και έτσι έφεραν τα μνημόνια των δανειστών.
Οι αληθινοί εσωτερικοί εχθροί είναι οι ψευτοοικολογίζοντες σαμποταριστές της βιομηχανικής και τουριστικής ανάπτυξης, οι δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες διεφθαρμένοι ή τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, τα εκατοντάδες χιλιάδες μεγάλα και μικρά ιδιωτικά λαμόγια φοροφυγάδες, κλέφτες κοινοτικών επιδοτήσεων κλπ. που συνεργάζονται μαζί τους στην ύπαιθρο και στην πόλη, και πάνω απ’ όλους, οι λίγοι αλλά τρομαχτικά άπληστοι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες.
Η βαθιά αλήθεια λοιπόν είναι ότι στο κέντρο της χρεοκοπίας βρίσκεται το σαμποτάρισμα της βιομηχανίας, επομένως και η καταστροφή της εργατικής τάξης. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ καθώς και κάθε τροτσκιστικό εξωκοινοβουλευτικό παρακλάδι τους, χτυπώντας τη βιομηχανία, εκτός του ότι καταστρέφουν το βιομηχανικό κεφάλαιο καταστρέφουν μαζί του και την εργατική τάξη. Γι’ αυτό, εκτός από προδότες της χώρας, είναι πρώτα απ’ όλα προδότες της ίδιας της τάξης που ισχυρίζονται πως υπηρετούν.
* Τη συγκεκριμένη σύντομη ανάλυση την αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο της πρωτοβουλίας εργαζομένων στην Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία "ΕΑΒ - Διαφάνεια - Συλλογικός Έλεγχος". Πρόκειται για μια από τις πρωτοβουλίες που αργά και βασανιστικά, αδύναμα ακόμη, πάντως διακριτά, αρχίζουν να ξεπετάγονται εδώ και κει στους χώρους δουλειάς ενάντια στον καθεστωτικό σοσιαλφασιστικό, κρατικοδίαιτο ή και κλασσικό εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Είναι οι πρωτοβουλίες που προτάσσουν το ενιαίο ταξικό δημοκρατικό μέτωπο από τα κάτω, τη σύγκρουση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατική νοοτροπία της λούφας και του προσπορισμού οφέλους από τη συνδικαλιστική δραστηριότητα, τη σύγκρουση με το σαμποτάζ της φυσιολογικής ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων κύρια από τους ψευτοαριστερούς σαμποταριστές, τους μεγαλύτερους αντεργάτες υποκριτές του καιρού μας.
Η συγκεκριμένη ανάλυση φυσικά, ως εκ της φύσης της σα συνδικαλιστικό κι όχι αμιγώς πολιτικό κείμενο, δε βαθαίνει π.χ. στις αιτίες του σαμποτάζ ή στο βαθύ πολιτικοϊδεολογικό διαχωρισμό των πραγματικών ταξικών απεργιών κατά του κεφάλαιου και της εργοδοσίας για ψωμί και δικαιώματα για τους εργάτες από τις γραφειοκρατικές ψευτοαπεργίες των σαμποταριστών με μόνο στόχο να κλείσουν εργοστάσια και να διευκολύνουν το σοσιαλιμπεριαλισμό στην προσπάθειά του να εξαρτήσει τη χώρα μας.
Παρ' όλα αυτά, πεποίθηση του ιστολογίου είναι πως θέλει μεγάλη τιμιότητα και ταξικά καθαρή ματιά για να μπορούν κρατικοί υπάλληλοι (η ΕΑΒ ανήκει στο κράτος και μάλιστα υπάγεται στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας) να βλέπουν τόσο καθαρά την κατάσταση που διαμόρφωσε το διακομματικό συντονιστικό τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και ευρύτερα στη χώρα, και με αυτή τη λογική, θεωρεί υποχρέωσή του να εκδηλώσει την υποστήριξή του στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία και να αναδημοσιέψει την πολύ ενδιαφέρουσα παραπάνω ανάλυση.
Η πρωτότυπη δημοσίεψη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου