Μια απάντηση στο φίλο Σ.Φ.Δ.**(Συμπληρωμένη)

Στη δημοσίεψη - απάντηση στον κνίτη με το ψευδώνυμο «laiko stroma», με τίτλο «Απάντηση σε μία προβοκάτσια», μεταξύ άλλων σημειώναμε σαν ιστολόγιο: «Το να λες το 1948 κρατικό καπιταλισμό την ΕΣΣΔ όπως έκαναν τότε οι προδότες  μετατροτσκιστές τύπου Καστοριάδη, Παπαϊωάννου, Στίνα κλπ., οι χειρότεροι τροτσκιστές ή η κλίκα Τίτο – Ράνκοβιτς, ήταν αντεπαναστατικό. Το να λες το ίδιο το 1970 ήταν προϋπόθεση για να είσαι στοιχειωδώς μαρξιστής στην ανάλυσή σου. Υπήρξε άλμα, α-συνέχεια, αλλαγή ποιότητας το 1953-1960 στην ταξική φύση της ΕΣΣΔ, δεν υπάρχει μονάχα ποσοτική συσσώρευση στην εξέλιξη των φαινομένων.»

Η συγκεκριμένη αναφορά στους Κορνήλιο Καστοριάδη και Κώστα Παπαϊωάννου, έγινε η αφορμή ενός γόνιμου διαλόγου με έναν φίλο αντιφασίστα ονόματι Σ.Φ.Δ. Επειδή τα σχόλια και των δυο μας είναι μακροσκελή και καταντάνε δυσανάγνωστα έτσι όπως είναι δομημένο το ιστολόγιο, είναι καλύτερο νομίζουμε να αναρτηθεί η νέα αυτή απάντηση σα χωριστή δημοσίεψη. Ο διάλογος δε σταματά εδώ, αλλά και δεν αφορά μονάχα τον Σ.Φ.Δ. και το ιστολόγιο, αλλά και όποιον συναγωνιστή ή φίλο θέλει να συνεισφέρει τον γνωσιακό οβολό του, ειδικά σε ζητήματα που αγνοούμε ή «πιάνουμε» ανεπαρκώς.

Υ.Γ. Η αρχική σκέψη ήταν να αναρτηθεί όλος ο διάλογος, αλλά στη μορφή γινόταν εξίσου δυσανάγνωστος, οπότε η αναδημοσίεψή του δε θα πρόσφερε κάτι από άποψη χρηστικότητας. Όσοι επιθυμούν να τον διαβάσουν, στη διεύθυνση http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/02/blog-post_24.html στα σχόλια...

Φίλε Σ.Φ.Δ.

Για το θέμα των λιμών -την ίδια περίοδο με το Μεγάλο Άλμα στην Κίνα- στον καπιταλιστικά αναπτυσσόμενο ή αποικιοκρατούμενο Τρίτο Κόσμο, κι εγώ έχω άγνοια, οπότε ας το ψάξουμε ατομικά ο καθένας και το συζητάμε στο μέλλον. Τώρα, όσον αφορά το ζήτημα του επιπέδου των παραγωγικών δυνάμεων σε Ρωσία και Κίνα όταν σ’ αυτές κατέλαβε την εξουσία η εργατική τάξη σε συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά στην πρώτη και το μπλοκ των 4 αντιιμπεριαλιστικών τάξεων υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης στη δεύτερη, να σου υπενθυμίσω πως αυτή την κριτική (για τη Ρωσία) την είχαν κάνει πρώτοι άπαντες οι σοσιαλδημοκράτες της 2^ης Διεθνούς, ακόμα και μεγάλες προσωπικότητες του μαρξισμού μέχρι το 1914, του επιπέδου των Κάουτσκυ, Πλεχάνοφ, Βαντερβέλντε κλπ.

Ήταν μια κριτική που ουσιαστικά περιόριζε την επανάσταση μονάχα στο αστικοδημοκρατικό στάδιο, με επικεφαλής την φιλελεύθερη αστική τάξη, και θεωρούσε κάθε βήμα παραπέρα για την -με ισχυρά φεουδαρχικά υπολείμματα- Ρωσία σαν διαστροφή του πνεύματος της ιστορίας. Φυσικά, εσύ πολύ τίμια δήλωσες σε αυτή την κουβέντα πως δεν είσαι κομμουνιστής, οπότε θα μου πεις «ε, και; Είχαν δίκιο οι σοσιαλδημοκράτες και άδικο οι κομμουνιστές».

Εκτός του γεγονότος πως οι σοσιαλδημοκράτες πνίξανε, σε συμμαχία με όλη τη μαύρη αντίδραση, τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Γερμανία, που στο κάτω κάτω ήταν αναπτυγμένη – «ώριμη» κατ’ αυτούς για σοσιαλισμό, δολοφονώντας τα καλύτερα και πιο διεθνιστικά παιδιά του γερμανικού προλεταριάτου, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ (μια επαναστατική Γερμανία θα έδινε τεχνολογία και μηχανές στην επαναστατική Ρωσία), θα σου πω πως αυτός ο τρόπος σκέψης της πουλημένης πια στα μονοπώλια -στα 1918- σοσιαλδημοκρατίας, ήταν ο γραμμικός – θετικιστικός – σωρευτικός και δεν είχε καμία σχέση με τη μαρξιστική υλιστική διαλεχτική.

Ήδη από το 1905, ο Β.Ι. Λένιν είχε καταδείξει πως στην εποχή στην οποία πέρασε ο καπιταλισμός μετά το 1871, οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις για να πηγαίνουν ως το τέλος τους πρέπει να έχουν για επικεφαλής τους τη συμμαχία της εργατικής τάξης και της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, και να καταλήγουν στη δημοκρατική διχτατορία των δύο αυτών τάξεων (η αγροτιά βέβαια δεν είναι μια τάξη μονομπλόκ, αλλά εδώ μιλάμε για την αστικοδημοκρατική επανάσταση), ανοίγοντας το δρόμο, συντομότερα ή αργότερα, για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Το ίδιο σημείωνε και ο Μάο Τσε Τουνγκ για την αστικοδημοκρατική – νεοδημοκρατική επανάσταση στη μισοαποικιακή Κίνα, που την ενέτασσε σαν αστικοδημοκρατική επανάσταση νέου τύπου στο παγκόσμιο ρεύμα της σοσιαλιστικής επανάστασης (δε μιλάμε δηλαδή πια για αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις τύπου γαλλικής ή αμερικανικής).  

Η γραμμή των Λένιν - Μάο είναι η uninterrupted revolution, δηλαδή η σαφής διάκριση των δύο διαδοχικών ("δε θα μείνουμε στα μισά του δρόμου") φάσεων της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης όπου δεν είναι ώριμοι οι υλικοί όροι για απ'ευθείας σοσιαλιστική επανάσταση, σε αντίθεση με τη γραμμή Τρότσκι για την permanent revolution, που αρνείται την οποιαδήποτε αναγκαιότητα συμμαχίας με ενδιάμεσες ταξικές δυνάμεις, αρνούμενος από τ΄"αριστερά" την ηγεμονία του προλεταριάτου στην αστικοδημοκρατική επανάσταση (στο βάθος αρνούμενος τη δυνατότητα του προλεταριάτου να ηγεμονεύσει σε ένα πλατύ μπλοκ τάξικών δυνάμεων), που τη θεωρεί ρεφορμισμό και αναχρονισμό, βλέποντας παντού σοσιαλιστικές επαναστάσεις που επ΄ευκαιρία θα εκπληρώσουν και τα όποια αστικοδημοκρατικά καθήκοντα.
Χρησιμοποίησα τους αγγλικούς όρους, γιατί η ελληνική μετάφραση τους (αδιάκοπη επανάσταση - διαρκής επανάσταση αντίστοιχα) δεν αποτυπώνει το ίδιο καθαρά τη διαφορά.

Γενικώς, στην εποχή του ιμπεριαλισμού και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, για να είναι μια αστικοδημοκρατική επανάσταση ολοκληρωμένη και να μην κατρακυλήσει στην αντίδραση, πρέπει να έχει ηγέτη της το προλεταριάτο και την αγροτιά, κι από κοντά ας ακολουθάνε κι όσα τμήματα της αστικής τάξης έχουν ακόμα κάποιο προοδευτικό ρόλο να παίξουνε (ανάλογα και με το βάθος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όπως αποτυπώνεται στις παραγωγικές σχέσεις, που δεσμεύουν, λιγότερο ή περισσότερο, και κάποια εθνικά τμήματα της αστικής τάξης στον Τρίτο Κόσμο από το να αναπτύξουν απρόσκοπτα την οικονομική τους δραστηριότητα).

Αλλά και πέρα απ’ αυτό, Σ.Φ.Δ., όλοι τούτοι ισχυρίζονταν πως η σοσιαλιστική Ρωσία θα αδυνατούσε να προχωρήσει στην εκβιομηχάνιση και θα καταντούσε μια φεουδαρχική γραφειοκρατική κοινωνία με υπανάπτυκτη οικονομική βάση. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Η αλήθεια είναι πως όταν στην αλυσίδα του ιμπεριαλισμού εμφανίζεται μια χώρα στην οποία όλες οι αντιθέσεις του συμπυκνώνονται στο εσωτερικό της, οξύνονται σε ασύλληπτο βαθμό κι επέρχεται η επαναστατική έκρηξη, είναι τρελλός αναχωρητισμός, ειδικά στο βαθμό που παγκόσμια, σαν όλο δηλαδή, οι παραγωγικές σχέσεις του καπιταλισμού έχουν φτάσει στο ανώτερό τους επίπεδο, του μονοπωλιακού-κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, να μην αναλαμβάνει το προλεταριάτο  μονάχο του ή το προλεταριάτο και οι σύμμαχοί του και το πολιτικό του(ς) επιτελείο τα ηνία και να το «αφήνει για μεθαύριο». Οι σοσιαλδημοκράτες συνήθως εκεί, πάνω στη σύγκρουση ζωής ή θανάτου, γίνονται ουρά των φιλελεύθερων αστών, ενώ οι τροτσκιστές καλούν, μέσα στη μικροαστική και σοσιαλδημοκρατική - μενσεβίκικη επί της ουσίας άρνησή τους να δεχτούν τη συμμαχία με την αγροτιά και άρα το εφικτό του σοσιαλισμού σε μια χωριστά παρμένη χώρα, να κάνουμε εξαγωγή το σοσιαλισμό με το ζόρι σε λαούς που ακόμη δεν έχουν πειστεί να κάνουν την επανάστασή τους.

Υπάρχει όμως και μια αλήθεια σε όλα τούτα. Ότι ήταν απείρως πιο δύσκολο να χτιστεί σοσιαλισμός σε χώρες σα τη Ρωσία και την Κίνα, σε σχέση με τη Γαλλία, τις ΕΠΑ ή τη Γερμανία. Η τρομερή όξυνση της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ την περίοδο της κολεκτιβοποίησης 1930-1934 ή στη Λαϊκή Κίνα του Μεγάλου Άλματος του 1958-1960, η ανάγκη για πρωταρχική συσσώρευση χωρίς την εκμετάλλευση αποικιών και 12ωρα – 14ωρα για τους εργάτες, όπως κάνανε οι παλιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες μεταξύ 17^ου και 19^ου αι., η πίεση και τα εμπάργκο του ιμπεριαλισμού, σε συνδυασμό με το πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που ανάγκαζε να χρησιμοποιούνται και ενίοτε να αμείβονται πλουσιοπάροχα παλιοί αστοί ειδικοί -μηχανικοί, τεχνικοί, οργανωτές της παραγωγής, διευθυντές-, δείχνουν τις τεράστιες δυσκολίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε χώρες με μη ολόπλευρα αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη δυνατότητα νίκης του σοσιαλισμού σε μία και μόνη χώρα, την ανάγκη όπου ο ιμπεριαλισμός σωρεύσει εκρηκτικές αντιθέσεις, ο λαός να τις λύνει με το σπαθί του και να επιβάλλει την εξουσία του.

Τέλος πάντων, πάνω σε αυτές τις αντικειμενικές ιστορικές αδυναμίες και σε άλλες υποκειμενικές αδυναμίες των επαναστατών κομμουνιστών φυτρώσανε τα διάφορα υποκείμενα τύπου Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Τενγκ και ΣΙΑ, που φυσικά και εξηγείται η πορεία τους υλιστικοδιαλεχτικά και δεν είναι απλοί κακοί συνωμότες…

Κοίτα, επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής και να μην τον παίζω ξερόλας (στοιχείο ασύμβατο με όποιον προσπαθεί να γίνει κομμουνιστής), από Καστοριάδη έχω διαβάσει το «Επαναστατικό Πρόβλημα» και εκτεταμένα αποσπάσματα από τη «Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας», ενώ από Παπαϊωάννου το «Ο Μαρξισμός σαν Ιδεολογία» και το «Η Ψυχρή Ιδεολογία», συν μαρξιστικές κριτικές προς το έργο τους με επίσης εκτεταμένα αποσπάσματα κι από άλλα έργα τους (κυρίως του Καστοριάδη). Η αλήθεια είναι πως η θέση του Καστοριάδη, ειδικά στα τελευταία του, για την αποσύνδεση του εποικοδομήματος από την οικονομική βάση δεν είναι απλός μη σχολαστικός ντετερμινισμός, αλλά σχεδόν πλήρης άρνηση της αιτιοκρατίας.

Επίσης, κάτι που πιστεύω ότι σίγουρα το ξέρεις, ο Καστοριάδης είναι κήρυκας της θεωρίας που έχουν σήμερα υπεραναπτύξει οι ψευτοαριστεροί, ότι είναι ο καπιταλισμός που μας υποβάλλει την «κακή συνήθεια» να θέλουμε συνεχώς να αναπτύσσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις, και μάλιστα το τονίζει πολύ συχνά σαν κοινό κακό Δύσης και τότε «σοβιετικής» Ανατολής, δηλαδή μέμφεται τον «παραγωγισμό». «Γιατί επιτελούς πρέπει να αναπτύσσουμε αέναα τις παραγωγικές δυνάμεις;;» αναφωνεί ο Καστοριάδης. Φυσικά, δεν ήταν συνειδητός σαμποταριστής, ήταν απλά μικροαστός στην πολιτική και θεωρητική αντίληψη, συν τοις άλλοις όντως ο οικονομισμός και ο παραγωγισμός ήταν στο θεωρητικό οπλοστάσιο του χρουστσοφισμού - μπρεζνιεφισμού, και τους χτύπησε και η μαοϊκή κομμουνιστική αριστερά. Ωστόσο, πολλοί εραστές της επιστροφής στην κοινότητα, αντίπαλοι της μεγάλης βιομηχανίας και γενικά εχθροί της αντικειμενικής ανάπτυξης του υλικού πλούτου της ανθρωπότητας βρίσκουν τη θεωρητική θεμελίωση των απόψεών τους στα σχετικά φληναφήματα του ύστερου Καστοριάδη.

Ο δε Παπαϊωάννου, απλά επαναλαμβάνει, χωρίς το καλοπροαίρετο πνεύμα της μεγάλης αυτής επαναστάτριας, και τροποποιώντας τα επί το απείρως δεξιότερο, τα αντιλενινιστικά επιχειρήματα της Λούξεμπουργκ ότι δήθεν η θεωρία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου είναι υποταγή του προλεταριάτου στη διχτατορία των διανοούμενων - επαγγελματιών επαναστατών της Κεντρικής Επιτροπής, ότι αντιτίθεται στη λογική και το πνεύμα του Μαρξ κλπ. Αναμασάει όλη την  αστική και σοσιαλδημοκρατική αντικομμουνιστική σαβούρα, χωρίς ποτέ να σταθεί στο ποιοι παράγοντες μπορεί να επιβάλλουν για ένα συγκεκριμένο διάστημα τη μονολιθικότητα, χωρίς να στέκεται θετικά σε κανένα επίτευγμα στον τομέα του πολιτισμού, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για το αντιφασιστικό έπος, με μια μόνιμη διανοουμενίστικη ειρωνεία, ενώ τον «ολοκληρωτισμό» και την «ιδεολογοποίηση» του μαρξισμού τά ‘χει για ψωμοτύρι, επιμένοντας να μην κατανοεί την ανάγκη να μπει ο μαρξισμός, έστω με κάποιες κάπως άκαμπτες στην αρχή φόρμουλες, στην καθημερινότητα του Ρώσου και του Κινέζου εργάτη και αγρότη. Δεν είναι τυχαίο που σου μίλησα στην αρχή του διαλόγου μας για τα Παρίσια.

Δε το εννοούσα με την κνίτικη λαϊκίστικη ψευτοαντιιμπεριαλιστική χροιά, ότι όποιος είναι ασφαλής και καλοζωισμένος είναι ταξικός προδότης. Αλλά είναι γεγονός πως πολλές φορές η μακρόθεν ανάλυση εντελώς διαφορετικών κοινωνικών σχηματισμών με τα μέτρα του ιστορικού τόπου και χρόνου στον οποίο βρίσκεται ο συγγραφέας, μπορεί να καταλήξει και σε πλάνη…

Όλα εξαρτώνται -για το ποια πολιτικά ρεύματα θα μείνουν λεύτερα  και μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης- από τη στάση που κρατάει κάθε ταξική μερίδα και κάθε πολιτικό ρεύμα απέναντι στην κυρίαρχη τάξη των προλετάριων. Αν π.χ. γίνεται φερέφωνο εξωτερικών επεμβατικών δυνάμεων σε μια χώρα (όπως οι Ρώσοι φιλελεύθεροι «καντέτοι» μετά την επανάσταση του Οχτώβρη του ‘17), καλεί σε σαμποτάζ ή ανοιχτά σε αντεπανάσταση, τότε, ναι, γενικά η διχτατορία του προλεταριάτου είναι αμείλικτη μαζί τους. Ωστόσο, για να πάμε λίγο σε αυτά που μας ενώνουν κι όχι σε όσα μας χωρίζουν, αφ’ ενός έχουμε το παράδειγμα των πρώτων 10 χρόνων των Λαϊκών Δημοκρατιών της Ευρώπης και των 30 χρόνων της Λαϊκής Κίνας, όπου αστικά δημοκρατικά, αριστερά δημοκρατικά, μικροαστικά δημοκρατικά κ.ά. ρεύματα ήταν νόμιμα και συμμετείχαν σε ένα βαθμό και στις κρατικές δομές με αντιπροσώπους κλπ., αφ΄ ετέρου νομίζω πως τα νέα αντιφασιστικά μέτωπα που έρχονται θα αλλάξουν άρδην πολλά πράγματα και σε ό,τι αφορά τη φυσιογνωμία όλων των ρευμάτων που θα τα αποτελούν, θα βαθύνουν δηλαδή το δημοκρατισμό όλων των τάξεων και  πολιτικών ρευμάτων που θα συναντηθούν στις γραμμές του πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το έκανε το πρώτο ιστορικά αντιφασιστικό μέτωπο του Β’ Παγκόσμιου…

Μεγάλο θέμα το Μάρσαλ, εν πάσει περιπτώσει, έχει να κάνει με το πώς διαβάζει ο καθένας τις πηγές. Πάντως επιμένω η αποδοχή του σχεδίου Μάρσαλ από την ΕΣΣΔ ήταν αδύνατη με βάση την κοινωνικο-οικονομική δομή της, αλλά ακόμα και για τη Δυτική Ευρώπη, ήταν αλυσόδεμα στο άρμα της νέας -τότε- υπερδύναμης των ΕΠΑ. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν ήταν προτεκτοράτα του Στάλιν, απελευθερώθηκαν από τους ήρωες του Κόκκινου Στρατού στα πλαίσια του Συμμαχικού Αντιφασιστικού Πολέμου και είχαν αντιφασιστικές κυβερνήσεις. Προτεκτοράτα έγιναν δυστυχώς λίγο αργότερα, όταν επικράτησαν στην ΕΣΣΔ οι μεγαλορώσοι σοσιαλφασίστες – σοσιαλιμπεριαλιστές.

Για την Ιταλία:  Αυτό έλειπε πάντως, να μην αναγνωριζόταν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα σαν πυλώνας του πολιτικού συστήματος της μεταπολεμικής Ιταλίας, ένα κόμμα με τόσο πρωτοπόρα δράση στον αντιφασιστικό αγώνα. Ειδικά μέχρι το 1952 ωστόσο, και ξέρεις ιστορία, τα πακέτα της CIA, οι χαφιέδες του Βατικανού, η Μαφία, οι φασίστες, τα αγάλματα της Παναγιάς που κλαίγανε, οι απόπειρες δολοφονίας του Τολιάτι, η χρήσιμοποίηση των πιο δεξιών στοιχείων των σοσιαλιστών κατά του προοδευτικού και αριστερού φιλοκομμουνιστή σοσιαλιστή ηγέτη Νένι, όλα μπήκανε στο μπλέντερ για να χτυπηθεί και να μειωθεί ο ρόλος των Κομμουνιστών στη μεταφασιστική Ιταλία. Ε, μετά το 1956 έτσι κι αλλιώς ο Τολιάτι πέρασε στο ρεβιζιονισμό και στη θεωρία του πολυκεντρισμού, ενώ ο διάδοχός του Μπερλινγκουέρ πέρασε στην καραμπινάτη σοσιαλδημοκρατία (λιγότερο επιζήμια φυσικά από τον κνίτικο σοβιετόδουλο σοσιαλφασισμό, ωστόσο επίσης αντεπαναστατική).

Εντάξει, ο Γκράμσι είχε στα γραφτά της φυλακής κάποιες διανοουμενίστικες - δεξιές αποκλίσεις  στο ζήτημα του κράτους, που πηγάζανε από το ό,τι ήτανε κάπως επηρεασμένος από την αστική πολιτειολογία, αλλά δε θα τον έλεγα με τίποτα «θεωρητικό του ειρηνικού περάσματος» (τον  σχετικό Ρουβίκωνα τον διάβηκαν κάποιοι στρουκτουραλιστές "συνεχιστές" του), κι αυτό το ‘δειξε το 1920, με τη δράση του και στο κίνημα των εργοστασιακών συμβουλίων και στη διάσπαση με τους δεξιούς σοσιαλιστές και ίδρυση του ΚΚΙ στο Λιβόρνο το 1921. Ήταν ένας μεγάλος επαναστάτης και αντιφασίστας. Η αλήθεια είναι πως από το 1944 και τη στροφή του Σαλέρνο (αποδοχή της κυβέρνησης Μπαντόλιο), δεξιές δυνάμεις μες στο ΙΚΚ κατάλαβαν την τακτική για στρατηγική, ωστόσο δε νομίζω πως μπορούμε να το θεωρήσουμε κόμμα που αρνιέται την επανάσταση πριν το 1960 (άλλωστε το 1947 διόρθωσε κάπως τη γραμμή του, μετά από την κριτική που δέχτηκε, μαζί με το Γαλλικό ΚΚ, από την Κομινφόρμ).

Είναι δικαίωμά σου να πιστεύεις πως η κομμουνιστική αγκιτάτσια για την επανάσταση και τη διχτατορία του προλεταριάτου είναι «ασυναρτησίες στη γωνίτσα» κλπ. Για δες το και ανάποδα: Θα μπορούσε να κρατήσει το Ι"Κ"Κ ένα τέτοιο ποσοστό αν έθετε τα ζητήματα σε πραγματικά ταξική – επαναστατική βάση, αν πάλευε να ηγηθεί του εργαζόμενου ιταλικού έθνους κι αν δεν έπαιζε επί της ουσίας το ρόλο που στις άλλες χώρες έπαιζε η σοσιαλδημοκρατία;; (Εννοώ θα το άφηνε η αστική τάξη να διατηρήσει τα ποσοστά του;;) Ούτε είναι η ΚΥΡΙΑ δουλειά ενός ΚΚ απλώς να παλεύει για την «ανάπτυξη της χώρας» του, ειδικά της ιμπεριαλιστικής -αν και δευτεροκοσμικής- Ιταλίας (που πάντως όντως μετά τον πόλεμο χρειαζόταν και ανάταξη και ανάπτυξη, που στο Νότο στρεβλώθηκε και οδήγησε σε μια ιδιόμορφη διάσπαση βιομηχανικού βορρά και αγροτικού νότου, λόγω ακριβώς του καπιταλιστικού και ανισόμετρου χαρακτήρα της ανάπτυξης).

Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, όσο την επιτρέπουν οι σαπίζουσες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις, όταν δεν υπάρχει σαμποτάζ από τον ιμπεριαλισμό ή χτύπημα από φυσική, πολεμική κλπ. καταστροφή, είναι αντικειμενική διαδικασία - μάλλον η διατήρηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οδηγεί αναπόφευκτα στην περιοδική καταστροφή / απαξίωση  / αδρανοποίηση μέρους του παραγωγικού κεφαλαίου και των παραγωγικών δυνάμεων εν γένει, μέσω των οξύτατων κρίσεων (καλή ώρα, κακή μάλλον, η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 και από την οποία ακόμη δεν έχουμε βγει), των πολέμων, της μαζικής ανεργίας κλπ.

Ιδιαίτερη πάλη για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων (πάντα μέσα από την πολιτική πάλη και  προσπάθεια για σπάσιμο  - υπέρβαση των παραγωγικών σχέσεων που τις δέσμεύουν κι όχι σοσιαλδημοκρατικά - παραγωγίστικα) δίνεις σε χώρες που δέχονται σαμποταριστική επίθεση από έναν ιμπεριαλισμό ή σε  τριτοκοσμικές χώρες για να σπάσουνε οι φεουδαρχικές επιβιώσεις. Φυσικά οι κομμουνιστές θέλουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, και για το σήμερα και για το κομμουνιστικό μέλλον. Και σαφώς πρέπει να ενώνονται με τους αστούς δημοκράτες κατά του φασισμού, και μετά την ήττα του τελευταίου, για να μη σηκώσει αυτός κεφάλι. Άλλο όμως θέλω να πω. Ότι πολύς κόσμος που κατέληξε στο «αριστερό» ένοπλο στην Ιταλία, με την εργατίστικη, καταστροφικά αριστερίστικη και οικονομίστικη γραμμή του, θα ήταν στην πολιτική και οργανωτική επιρροή του Ι«Κ»Κ, αν αυτό ήταν γνήσιο κομμουνιστικό κι όχι ρεβιζιονιστικό κόμμα μετά το 1960.

Όλη η «αριστερή» αυτή κίνηση μαζών (κι όχι απλώς λίγων τρελλών) ήταν εν μέρει απάντηση στην εντελώς δεξιά και συμβιβαστική, ξεπουληματική προς την αστική τάξη γραμμή του Ι«Κ»Κ στους εργατικούς αγώνες, σε συνδυασμό με μια καλύτερη βέβαια από τα σοβιετόδουλα «Κ»Κ, αλλά υφεσιακή προς το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό γραμμή στο εξωτερικό. Άλλωστε, μέχρι ΚΑΙ το 1989, το Ι«Κ»Κ λάμβανε ανελλιπώς χρηματοδότηση από την ΕΣΣΔ και μέσω του μηχανισμού του κυρίως δούλευε η KGB στην Ιταλία, παρά το ό,τι δεν έλεγχε την ηγεσία του. Δέχομαι ωστόσο πως η αντιφασιστική παράδοση ήταν εγγεγραμμένη στο DNA του δυναμικού του, πράγμα που ίσως να έπαιξε ρόλο και στη μη σοσιαλφασιστικοποίησή του.

Για την τρομοκρατία συμφωνώ σχεδόν εξ ολοκλήρου. Ακολούθησαν την πορεία όλου του «κόκκινου» μικροαστισμού, καταλήγοντας στο σοσιαλφασισμό…