Για τα εκλογικά παντρέματα ΚΚΕ(μ-λ) – Διαρρηχτών («ΜΛΚΚΕ»): ενότητα υπεραντιδραστικών μικροαστών σε σοσιαλφασιστική πλατφόρμα

Δεν πάει πολύς καιρός που το αιώνιο απωθημένο του λεγόμενου «εξωκοινοβούλιου», δηλαδή το «ξεπέρασμα των διαφορών» των δύο «μ-λ» έγινε πράξη, έστω και προσωρινά, μπροστά στις επερχόμενες εκλογές. Εγένετο λοιπόν «Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία», με άξονες πάλης «Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία», η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των φτωχών ή αλλιώτικα των «συνεπών μαρξιστών – λενινιστών». Έτσι τουλάχιστο θέλουν να αυτοαποκαλούνται και να περνιούνται οι καθοδηγητές του ΚΚΕ(μ-λ) και των Διαρρηχτών του «ΜΛΚΚΕ», αν και τον τίτλο αυτό διεκδικούνε με λιγότερη ζέση επίσης οι ΚΟΝΤΡΑίοι αναρχο-χοτζικοί, οι «Ανασυνταξάδες 18-55» και λοιπές «επαναστατικές» δυνάμεις.

Φυσικά, ειδικά στη χώρα της απέραντης μικρής παραγωγής, του μικροαφεντικού και των πάμπολλων κορδωμένων παγωνιών, συνήθως ό,τι δηλώσεις το περνάς και ο ίδιος για πραγματικότητα, και για τέτοια τείνουν να το περνάνε και οι άλλοι. Δεν έχει σημασία η τεκμηρίωση, η συνέπεια, η λογική συνέχεια λόγων και πράξεων.

Κανένας δημοσιογράφος ή σχολιαστής δεν αναρωτιέται πώς η Παπαρήγα, με την τόσο δήθεν «υπεραριστερή αντικαπιταλιστική» γραμμή, έχει ταυτόχρονα τις καλύτερες σχέσεις με όλη τη μαύρη συντήρηση, παπάδες, στρατό, γραφειοκρατία, αστυνομία κλπ.

Πώς ο Τσίπρας, την ίδια ώρα που θωπεύει και προστατεύει αποδεδειγμένα τους ψευτοαναρχικούς τραμπούκους καψιματίες καταστροφείς, γλείφεται με τους φασίστες και με όλο τον υπόκοσμο σε «αντιμνημονιακή» βάση, χωρίς να τρώει γιαούρτια ή φάσκελα είτε από τα φρικιά είτε από τους «εθνικοπατριώτες», που πριν δυο χρόνια ήθελαν να τον φάνε ζωντανό λόγω «Δεκέμβρη» του ’08.

Αφού λοιπόν η Παπαρήγα είναι «κομμουνίστρια» και ο Τσίπρας «ριζοσπάστης αριστερός» αλλά και «εθνικοπατριώτης» ταυτόχρονα(!), γιατί να μην είναι και τα θραύσματα – απομεινάρια του πάλαι ποτέ επαναστατικού μ-λ ρεύματος, οι αποστάτες του μαρξισμού λενινισμού μαοϊσμού ηγέτες του ΚΚΕ(μ-λ) και των Διαρρηχτών «συνεπείς μ-λ αντιιμπεριαλιστές»;;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό στα σοβαρά, θα πρέπει να θυμηθούμε λίγο ποιες ήταν οι αρχές συγκρότησης του μ-λ ρεύματος διεθνώς και στη χώρα μας. Ποια ανάγκη το γέννησε και σε ποια βάση θεμελιώθηκε.

Το μ-λ κίνημα ήταν το παιδί της μεγάλης πάλης αρχών του ΚΚ Κίνας με το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΣΕ στα 1963-1964. Ήταν το παγκόσμιο κίνημα που συγκρότησαν τα καλύτερα και πιο πρωτοπόρα στοιχεία μέσα από τα παλιά Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλο τον πλανήτη, όταν στα 1964-1965 αυτά τα τελευταία φάνηκε πως είχαν πια ανεπίστρεπτα προδώσει την επανάσταση και τη γνήσια αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης. Τότε, μέσα στους επαναστάτες μαρξιστές λενινιστές υπήρχε η άποψη πως κατά μία έννοια αυτή η μάχη ήταν μια επανάληψη της πάλης που είχε δώσει ο Λένιν ενάντια στον Κάουτσκυ, δηλαδή ο επαναστατικός μαρξισμός ενάντια στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία ή και μια συνέχεια της πάλης των Στάλιν – Μολότοφ στα 1948 ενάντια  στον τιτοϊκό ρεβιζιονισμό.

Εκείνο που φαινόταν με την πρώτη ματιά ήταν πως από τη μια είχαμε να κάνουμε με μια γραμμή ανειρήνευτης πάλης ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που αυτός στήριζε σε όλο τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο μέσα σε κάθε χωριστά παρμένη χώρα, γραμμή που εκφραζότανε από το ΚΚ Κίνας, και από την άλλη μία γραμμή συμβιβασμού και παζαρέματος μαζί του για σφαίρες επιρροής, αναίρεσης του μαρξισμού σε βασικά σημεία όπως η θεωρία για τον ταξικό χαραχτήρα του κράτους και τη διχτατορία του προλεταριάτου, θεωριών για δήθεν «ειρηνικό πέρασμα» στο σοσιαλισμό και άλλες αντιμαρξιστικές εξαμβλωματικές παραποιήσεις των επαναστατικών αρχών από την πλευρά του «Κ»ΚΣΕ.

Τα παραπάνω φυσικά είναι απόλυτα αληθή, αλλά ήταν μέρος μονάχα της αλήθειας, κάτι που φάνηκε εντονότερα μετά το στερέωμα των σοσιαλφασιστών στην ηγεσία του «Κ»ΚΣΕ το 1965 και ειδικά μετά το 1968. Αποδείχτηκε ιστορικά πως οι σοσιαλφασίστες αναθεωρητές του μαρξισμού τύπου Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ και σία δε δρούσαν σαν εντολοδόχοι του δυτικού ιμπεριαλισμού με κέντρο τις ΕΠΑ, αν και του προσέφεραν και αυτού μεγάλες υπηρεσίες με το τσάκισμα του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.

Δρούσαν σαν αστική τάξη, και μάλιστα μονοπωλιακή, υπερσυγκεντρωμένη και (νομοτελειακά) ιμπεριαλιστική, δρούσαν πρώτα και κύρια για τον εαυτό τους, για τα συμφέροντα του μεγαλορώσικου ιμπεριαλισμού τον οποίο αναγέννησαν μετά το θάνατο του Στάλιν και την πραξικοπηματική ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση (που την ετοίμαζαν χρόνια με βαθιά πολιτική, ιδεολογική και συνωμοτική δουλειά).

Η πρωτόλεια συγκρότηση όμως του μ-λ κινήματος δεν έγινε στη βάση της παραδοχής και της ιδεολογικής βαθιάς ζύμωσης αυτού του τελευταίου συμπεράσματος που συμπυκνώνεται στο μαοϊκό «ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία», αλλά έγινε αρχικά σε μια κάπως γενικόλογα αντιρεφορμιστική βάση. Συνυπήρχαν δηλαδή μέσα στο μ-λ ρεύμα η αριστερή γραμμή που ακολουθούσε το βάθεμα της κριτικής στο ρεβιζιονισμό, που τον έβλεπε να ολοκληρώνεται σε σοσιαλφασισμό, δηλαδή σε αστισμό και μάλιστα φασιστικού τύπου (όπως βάθαινε αυτή η κριτική στη γραμμή του ΚΚ Κίνας από το 1964 μέχρι το 1978), αλλά και εκείνη η γραμμή που, ακολουθώντας τη γενική λογική του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας αλλά σε ένα βαθμό και του ρεύματος του τσεγκεβαρισμού, έριχνε όλο το βάρος της κριτικής της απλώς στο ότι ΕΣΣΔ και ψευτοΚΚ σε όλο τον κόσμο προδίνουν την επανάσταση ενάντια στο δυτικό ιμπεριαλισμό. Η κεντριστική, δεξιά αυτή γραμμή μέσα στο μ-λ κίνημα ήταν συγγενής με τον κλασσικό τροτσκισμό, και ουσιαστικά έβλεπε τους σοσιαλφασίστες σα νεοσοσιαλδημοκράτες, δηλαδή απλώς σαν μια ρεφορμιστική πτέρυγα του εργατικού ή και του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, αλλά όχι σαν αυτόνομο εχθρό ούτε σαν αστική πτέρυγα.

Στην Ελλάδα, η «Αναγέννηση» (πρώτη βάση της μετέπειτα ΣΠΑΚ-ΟΜΛΕ) των Χοτζέα – Ιορδανίδη, που συγκροτήθηκε γύρω από το ομώνυμο περιοδικό το 1964, κουβάλαγε όλα τα κουσούρια της κεντριστικής – δεξιάς αυτής γραμμής μέσα στο μ-λ κίνημα, και τη φόρτωνε και με άλλα, ελληνικής εσοδείας: αντιζαχαριαδισμό, λικβινταρισμό, επιστροφή στο ξεπερασμένο πια σχήμα των σταδίων (αρνιόταν το σοσιαλιστικό χαραχτήρα της επερχόμενης επανάστασης στην Ελλάδα προβάλλοντας την αναγκαιότητα λαϊκοδημοκρατικού επαναστατικού σταδίου), σεχταρισμό κλπ.

Στις χώρες του πρώην λαϊκοδημοκρατικού μπλοκ, οι ζαχαριαδικοί πολιτικοί πρόσφυγες με τις παράνομες οργανώσεις τους στάθηκαν πολύ καλύτερα και στήριξαν αρχειακά τη γραμμή του ζαχαριαδικού ΚΚΕ και τον ίδιο το Νίκο σαν επαναστάτη, ωστόσο τελικά νικήθηκαν από τις ραδιουργίες της ΚαΓκεΜπε που παρουσίαζε το Ζαχαριάδη αντίθετο με το Μάο, αλλά και από την αδυναμία να συλλάβουν θεωρητικά αυτό που ζούσαν πρακτικά στα βασανισμένα ηρωικά κορμιά τους: τη μετατροπή του αναθεωρητισμού (ρεβιζιονισμού) σε φασιστική, ιμπεριαλιστική εξουσία, πλήρως αστική και εχθρική και όχι «απλώς παρεκκλίνουσα από την ορθή γραμμή».  Εξαίρεση αποτέλεσε η ομάδα Ράφτη – Λακαρέα, που ζύμωνε τη μαοϊκή γραμμή μέσα στην πολιτική προσφυγιά, ενώ η Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ) του ΚΚΕ(Μ-Λ), δηλαδή των παράνομων οργανώσεων των αντιρεβιζιονιστών της προσφυγιάς με επικεφαλής τον Πολύδωρα Δανιηλίδη (μέλος της ΚΕ του παλιού ΚΚΕ) με έδρα τη Ρουμανία είχε πολιτικό χαραχτήρα αντίστοιχο με εκείνον της «Αναγέννησης».

Τούτα το ΚΜ τα έχει ξαναγράψει στην ανάρτησή του για τα αίτια της προσωρινής ήττας του μ-λ κινήματος στο ζήτημα της συνέχειας του ΚΚΕ, στο ζήτημα δηλαδή της οικειοποίησης από το ψευτοΚΚΕ -στα μάτια των μαζών- της τριτοδιεθνιστικής κληρονομιάς. Εκείνο που έχει σημασία να τονιστεί εδώ είναι ότι οι συγκεκριμένοι τύποι -τα παιδιά αυτής της κεντριστικής και δεξιάς γραμμής μέσα στην ενιαία ΟΜΛΕ- που καθοδηγάνε το ΚΚΕ(μ-λ) και τους Διαρρήχτες θέλουν και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο.

Θέλουνε δηλαδή και να βρίσκονται ΣΕ ΟΛΑ ΠΙΑ μέσα στην πανεθνική καθεστωτική γραμμή που ενώνει ναζιστές, φασίστες, ηγετικές κλίκες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και καθεστωτική κρατική ψευτοαριστερά, τελικά μέσα στη γραμμή του ψευτοΚΚΕ (για του οποίου την αποκάλυψη στο λαό και το τσάκισμα υποτίθεται πως ιδρύθηκαν) και να περνάνε στις μάζες για ασκητές, οδοιπόροι και άοκνοι επαναστάτες.

Το ΚΚΕ(μ-λ) από μια πλευρά δεν κοροϊδεύει κανέναν. Από το 1976 και τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι θεωρούσε το ψευτοΚΚΕ στην κύρια πλευρά του ρεφορμιστικό και όχι σοσιαλφασιστικό κόμμα, παρά το ότι δεχόταν τη σχέση υποταγής-υπαλληλίας του Περισσού προς τη Μόσχα, ότι διαφωνούσε με τη θεωρία των Τριών Κόσμων, ότι το πρόβλημα της καθεστωτικής «αριστεράς» ήταν όχι ο σοσιαλφασισμός της αλλά ο συμβιβασμός της με τον κλασσικό αστισμό, ενώ έκανε κάθε προσπάθεια στα ντοκουμέντα του, λόγω της τότε ακόμη πολύ ισχυρής επιρροής των ΕΠΑ στη χώρα μας, να στρέφει όλα τα πυρά των αναλύσεών του στη γραμμή ψευτοΚΚΕ – ηγεσίας ΠΑΣΟΚ: «Ένας είναι ο εχθρός, ο ΔΥΤΙΚΟΣ ιμπεριαλισμός». Ήδη από τα 1979 μιλούσε για ενότητα του «αντιρεφορμιστικού χώρου», που περιλάμβανε τροτσκιστικές και νεοτροτσκιστικές δυνάμεις όπως η ΟΣΕ, η Κ.Ο. Μαχητής, η «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β΄ Πανελλαδική» κλπ. Γι’ αυτές τις δυνάμεις φυσικά ο σοσιαλιμπεριαλισμός απλώς δεν υπήρχε, ενώ για κάποιες ο διεθνής ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν μέχρι και «θετικός».

Η εφημερίδα του επαναστατικού ΜΛΚΚΕ μεταξύ 1979 και 1982

Η επαναστατική, αντισοσιαλιμπεριαλιστική πλευρά της ΟΜΛΕ που συγκρότησε το Νοέμβρη του 1976 το τότε ΜΛΚΚΕ (υπό την επίδραση και της γραμμής του ΕΚΚΕ), δεν είχε κι αυτή απόλυτα καθαρίσει με αυτές τις αντιλήψεις, με τις κακές κληρονομιές της ΟΜΛΕ. Απόδειξη η διάσπαση του Ιορδανίδη το 1979, με επιχειρήματα και πάλι από τη φαρέτρα του ρεβιζιονισμού, με έμφαση στο «ρεφορμιστικό» δήθεν χαραχτήρα των Φλωράκηδων και όχι στον τραμπούκικο ρωσόδουλο σοσιαλφασιστικό τους, με άρνηση του ότι η Ρωσία ήταν η ανερχόμενη υπερδύναμη κλπ.

Το 1985 και η διάσπαση του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, όταν η επαναστατική αντισοσιαλφασιστική του πτέρυγα αποσπάστηκε καταγγέλλοντας το για πέρασμα στον οπορτουνισμό και δημιούργησε την ΟΑΚΚΕ, ήταν σταθμός για αυτό το χώρο, ήταν ουσιαστικά η ολοκλήρωση της φυσιογνωμίας του.

Οι σημερινοί Διαρρήχτες («ΜΛΚΚΕδες»), πλειοψηφούντες τότε μέσα στο ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, είχαν γελοιοποιηθεί με την εκλογή Σαρτζετάκη το Μάρτη του ’85 στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ οι ίδιοι έκαναν μαχητική καμπάνια κατά του Καραμανλή του Α’ που δήθεν θα επανεκλεγόταν Πρόεδρος σφραγίζοντας τάχα το «δυτικό» προσανατολισμό των Παπανδρέου-ΠΑΣΟΚ. Φυσικά, ο Παπανδρέου μαζί με το Φλωράκη έκαναν κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και εξέλεξαν με χρωματιστά ψηφοδέλτια και άλλες αθλιότητες το Σαρτζετάκη,  κουτρουβαλώντας το σύμβολο της παλιάς δεξιάς σε μια εποχή που αυτό είχε σημασία για τους συσχετισμούς στο στρατό, στο κράτος κλπ. Ενώ λοιπόν στην αρχή οι Διαρρήχτες το φύσαγαν και δεν κρύωνε από το ρεζιλίκι, παρά τις προειδοποιήσεις της επαναστατικής μειοψηφίας μες στο ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, δυο μήνες μετά, για να ενωθούν με το ΚΚΕ(μ-λ) τραγουδήσανε το ίδιο οπορτουνιστικό τραγούδι που τους είχε γελοιοποιήσει, δηλαδή ανέτρεψαν ακόμη και τη γραμμή του κόμματός τους για την «ενότητα»!

Η διακήρυξη της «Κομμουνιστικής Αριστεράς» («ΚΚΕ(μ-λ)», «ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ», «Κίνηση για την Ανασυγκρότηση του ΜΛ Κινήματος» του Ιορδανίδη) για τις εκλογές του Ιούνη του ’85 ήταν το πέρασμα στον μονόμπαντο «αντιδυτικό» αγώνα, με δυο τρεις φρασούλες για σοσιαλιμπεριαλισμό για τα μάτια, ενώ το ψευτοΚΚΕ κατηγορούνταν για έλλειψη «συνέπειας», δηλαδή ότι δεν ήταν αρκετά «αγωνιστικό»!!

Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Οι Διαρρήχτες που έμειναν το ’85 με τον τίτλο ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ (αν και όλοι οι ΕΚΚΕτζήδες του ενιαίου κόμματος πλην δύο, καθώς και πολλοί ΜΛΚΚΕδες είχαν φύγει δημιουργώντας την ΟΑΚΚΕ), το διέλυσαν το 1986 φτιάχνοντας με αποχωρήσαντες από το ψευτοΚΚΕ (ΟΕΚΟ) την «Κομμουνιστική Αναγέννηση» και το 1988 διάλυσαν και την ΚΑ για να ξαναφτιάσουν με τον Ιορδανίδη το «ενιαίο» ΜΛΚΚΕ.

Από τότε, η κατρακύλα των «συνεπών» Διαρρηχτών τους έφερε το ίδιο δεξιά με τους συντρόφους τους του ΚΚΕ(μ-λ) ή και δεξιότερα. Αναίρεσαν όλες τις θεωρητικές κατακτήσεις του μαοϊστικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, τσαλαπάτησαν και στην ουσία αλλά και σαν όρο τον μαρξισμό – λενινισμό – μαοϊσμό, αρνούμενοι την τομή που έκανε η θεωρητική συμβολή του Μάο Τσετούνγκ στο ζήτημα της συνέχισης της επανάστασης κάτω από τη διχτατορία του προλεταριάτου, «έκλαψαν» για την «ολοκλήρωση» της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ που δήθεν έγινε το 1991 ενώ είχε γίνει το 1965.

Αθώωσαν δηλαδή σαν μη ολοκληρωμένα καπιταλιστική την περίοδο Μπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ της Ρωσίας κι έφτυσαν την αντισοσιαλιμπεριαλιστική και αντισοσιαλφασιστική πάλη των λαών που βίωσαν τη ρώσικη και ρωσόδουλη μπότα!!

Ο ηρωικός ηγέτης της αφγανικής αντίστασης στους Ρώσους τη
δεκαετία του '80 Αχμάντ Σαχ Μασσούντ -
Με έντονες μαοϊκές επιδράσεις, ισλαμοδημοκράτης, είχε προειδοποιήσει
για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου - Δολοφονήθηκε δυο μέρες πριν το
γκρέμισμα των Δίδυμων Πύργων

Γιατί εφ’ όσον οι λαοί μάχονταν με αστικοδημοκρατική (Τσεχοσλοβακία, Πολωνία) ή και απλά εθνικοαπελευθερωτική (Αφγανιστάν) σημαία κατά του «μη πλήρως παλινορθωμένου καπιταλισμού» του Μπρέζνιεφ, πάει να πει πως βρίσκονταν στα «δεξιά» του, άρα ο αγώνας τους ήταν αντιδραστικός, όπως ακριβώς λέει σήμερα το ψευτοΚΚΕ!! «Όλα κι όλα, μπορεί να έμπαζε ο Μπρέζνιεφ, αλλά μια χαρά τους κανόνισε τους αμερικανοκίνητους σε Τσεχοσλοβακία, Πολωνία κλπ.».  

Αυτοί είναι οι «συνεπείς μαρξιστές λενινιστές», δηλαδή οι ραφιναρισμένοι νεοκνίτες των δύο «μ-λ»!!

Ο ηρωικός γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος - Δολοφονήθηκε
το 1938 στις φυλακές της Κέρκυρας αφού οι μεταξικοί φασίστες του κάρφωσαν
πέταλα στα πέλματα.
Ήταν μόλις 30 χρονών, άξιος ήρωας του ΚΚΕ και του λαού μας.

Απάλειψαν από τα ντοκουμέντα τους τη χρήση του όρου «ψευτοΚΚΕ», αποκαλώντας τους περισσιώτες λακέδες της Μόσχας με το όνομα ΚΚΕ, με το όνομα δηλαδή του κόμματος της Ακροναυπλιάς, των δύο αντάρτικων, του Ζαχαριάδη, του Μπελογιάννη, της Ηλέκτρας, της Μίρκας Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη) και του Μαλτέζου.

Οι αρχηγοί του σοσιαλφασιστικού κινήματος της ΕΑΣ Σταμούλος (ψευτοΚΚΕ)
και Κολλάς (ΠΑΣΟΚ)

Μπήκαν με τα μπούνια σε όλα τα αντιδραστικά «αντινεοφιλελεύθερα» ψευτοκινήματα υπό σοσιαλφασιστική ηγεμονία, που ξεκίνησαν με ορόσημο εκείνο των μειοψηφικών τραμπούκικων συμμοριών ψευτοΚΚΕ – ΠΑΣΟΚ στα λεωφορεία της ΕΑΣ το 1991, συγκινήθηκαν με το σφαγέα Κάρατζιτς και τους «αδερφούς μας Σέρβους», που κατάσφαζαν τα πρώην αδερφά τους γιουγκοσλαβικά έθνη αλλά στην Ελλάδα το καθεστώς τους παρουσίαζε για θύματα κι όχι για θύτες, κρεμάστηκαν αλαλάζοντας από τα μπλόκα της πλούσιας αγροτιάς που έκανε πλιάτσικο στα ευρωπαϊκά κοντύλια καθοδηγούμενη και βοηθούμενη από τις διακομματικές συμμορίες, γενικά ο «μ-λ» χώρος δεν άφησε κίνημα για κίνημα του σοσιαλφασισμού στο οποίο να μην εμφανιστεί ως η πιο λυσσασμένη πρωτοπορία. Ιδιαίτερη συμβολή έχουν αυτοί οι αποστάτες του μαοϊσμού στα «κινήματα παιδείας», όπου με οβιδιακές μεταμορφώσεις και συμμαχίες – κολοτούμπες με κνίτες, ΣΥΝ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΝΑΡ και σία έχουνε μεγάλο μερίδιο στο εγκληματικό σαμποταριστικό ξεχαρβάλωμα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, κύρια της τεχνικής, δηλαδή των σχολειών της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, το ΚΚΕ(μ-λ), που ήταν κατά το ήμισυ Χότζα και κατά το άλλο ήμισυ κινέζικη «συμμορία των 4», δηλαδή πιο «αντικαπαλιστικό» - τροτσκιστικό, πάντα είχε καλύτερη και πιο γειωμένη επαφή με ΣΥΡΙΖΑ, κλασσικούς τροτσκιστές, «ρευματικούς», εξαρχειώτικα ρεύματα κλπ. Οσμωνόταν μαζί τους από πολλά χρόνια, οπότε μοιραία του επηρέασαν και τη φυσιογνωμία,  που δεν ήταν και ποτέ καθαρά προσδιορισμένη στη βάση αρχών. Το ΚΚΕ(μ-λ), με λίγο σπρώξιμο, θα χωρούσε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αντίθετα, οι Διαρρήχτες υποδύονται το ψευτοΚΚΕ της εξωκοινοβουλευτικής «αριστεράς». «Σοβαροί», βλοσυροί, ηθοποιοί απ’ τους λίγους, διαχωρίζονται πάντα από τα «επεισόδια» και τις «ακρότητες», ενίοτε δίνουν στους μπάτσους και άτακτους – μολοτοφόρους «κινηματίες» με τους οποίους κατά τα άλλα διαδηλώνουν χέρι χέρι και εναντίον κοινών εχθρών, απεχθάνονται σαν «καθωσπρέπει» μικροαστοί τη μυρωδιά του λούμπεν και υποδύονται δήθεν πως κριτικάρουν τον τροτσκισμό και το ψευτοΚΚΕ από «μαρξιστικές λενινιστικές» θέσεις.

Αυτές οι διαφορές των δύο «μ-λ», που είναι εντελώς δευτερεύουσες σε σχέση με την πάλη στρατοπέδων στα αρχειακά ζητήματα, καθώς και η φαγωμάρα και οι μικρότητες που ενδημούν σε όλες αυτές τις μικροαστικές οργανώσεις που τους λείπει ο πραγματικός λόγος ύπαρξης και διακριτότητας σε σχέση με το ψευτοΚΚΕ, ήταν αρκετές για να τα κρατήσουν μακριά επί 27 ολόκληρα χρόνια, αν και όλο και κάπου συναντιούνταν σε «κοινές εκδηλώσεις».

Κι έρχονται σήμερα να μιλήσουν για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, μπας και ψαρέψουν κανέναν ταλαιπωρημένο αριστερό άνθρωπο, που μπαφιασμένος από την γενικόλογη «αντικαπιταλιστική» τροτσκιστική φρασεολογία, θα δει σε αυτές τις κουβέντες κάτι από πραγματική αριστερά, από ζωντανή επαφή με τους πόθους των μαζών.

Ποια δουλειά;; Αυτή που οι κύριοι αυτοί, οι κάποτε απλά οπορτουνιστές και σήμερα πατημένοι αντιδραστικοί, στην ηγεσία τους τουλάχιστο, τσακίζουν καθημερινά με τον ακολουθητισμό τους στο κνίτικο και συνασπισμαίικο παραγωγικό σαμποτάζ;; Το ΚΚΕ(μ-λ) έβγαλε πριν και από το ψευτοΚΚΕ ανακοίνωση καταδίκης των εργατών της Χαλυβουργίας Βόλου που ύψωσαν πανώ «ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΜΕ». Έπρεπε κατά τους «συνεπείς μαρξιστές λενινιστές» οι εργάτες να στρουγγιστούν στα πολιτικά παιχνίδια των κνιτών, που δεκάρα δεν έδιναν και δε δίνουν φυσικά για τα συμφέροντα των εργατών απέναντι στην εργοδοσία Μάνεση, αντίθετα θέλουν να καταστρέψουν τους εργάτες μαζί με τη βιομηχανία για να κάνουν τη βρωμοδουλειά τους.

Ποια ειρήνη;; Ένας από τους βασικούς λόγους της διάσπασης του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ το 1985 ήταν ότι οι μικροαστοί εθνικιστές ηγέτες των Διαρρηχτών δεν δέχονταν με τίποτα τη θέση για κύρια ευθύνη της Ελλάδας και όχι της Τουρκίας για το άναμμα της αντιπαράθεσης στο Αιγαίο, με καταλύτη και εμπνευστή της όξυνσης τη Μόσχα. Σήμερα που η πανεθνική γραμμή είναι ειρήνη με την Τουρκία του ισλαμοφασίστα Ερντογάν, μόκο και οι «συνεπείς» Διαρρήχτες. Κουβέντα για τις μειονότητες, «πατριωτική» ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως ΠΓΔΜ στα ντοκουμέντα, εμετικά υπονοούμενα κατά των Ρώσων δημοκρατών που δολοφονούνται από τον Πούτιν κατά καιρούς, σταθερή θέση «κύριος υπεύθυνος η Γεωργία» στον πόλεμο του Καυκάσου το 2008. Ποια ειρήνη λοιπόν εννοούν;; Την ειρήνη των ρώσικων προσαρτήσεων;;

Ποια δημοκρατία;; Μα δεν είναι και οι ίδιοι, μαζί με όλο το κνιταριό, που κάνουν λαθρεμπόριο ιδεών, μπερδεύοντας τη διάκριση αστικής δημοκρατίας και σοσιαλιστικής δημοκρατίας με εκείνη αστικής δημοκρατίας και φασισμού;; Οι μαρξιστές είναι εχθροί της αστικής δημοκρατίας από τα αριστερά όταν αυτή μπαίνει εμπόδιο στη σοσιαλιστική επανάσταση, που έχει ωριμάσει και ασφυκτιά στα όρια της. Κι αυτό γιατί οι μαρξιστές είναι οι μεγαλύτεροι σημαιοφόροι της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας, που δε μπορεί να χωρέσει στα όρια του αστισμού.

Όταν ωστόσο φασίστες και σοσιαλφασίστες, ναζήδες κάθε είδους, ετοιμάζονται να στήσουν κανιβαλικό χορό στο σώμα κι αυτής ακόμα της κολοβής αστοδημοκρατίας, οι μαρξιστές μπαίνουν σημαιοφόροι στην υπεράσπισή της, μπορούν και να πεθάνουν γι΄ αυτήν, και μέσα από αυτή τη διαδικασία συνήθως, νικώντας το φασισμό, δημιουργούν τους όρους για να την ΥΠΕΡΒΟΥΝ προς το σοσιαλισμό, αν το θέλουν και έχουν πειστεί και οι μάζες. Για το ΚΚΕ(μ-λ) και τους Διαρρήχτες, φασιστικός κίνδυνος σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει, τουλάχιστο αν διαβάσει κανείς τις εισηγήσεις τους στην κοινή τους εκδήλωση στο Ακροπόλ στις 2 του Απρίλη. Μια νύξη στην εισήγηση του ΚΚΕ(μ-λ) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει σε «αντιμνημονιακές εκδηλώσεις με καθαρούς φασίστες» χάνεται μέσα στον όγκο του κούφιου «αντιιμπεριαλιστικού» λογυδρίου και δεν φαίνεται ούτε κατά διάνοια σαν σημείο αιχμής.

Ποια εθνική ανεξαρτησία;; Που ενώ επί 17 τουλάχιστο χρόνια, από το 1995 χοντρικά, βλέπουν όλο το κλασσικό χιταριό, ενωμένο με ό,τι χειρότερο μες στο ΠΑΣΟΚ και όλα τα κνιτοειδή να στάζουν μέλι για τη φασιστική Ρωσία σα δήθεν αντίβαρο στο δυτικό ιμπεριαλισμό, ενώ βλέπουν το πόσο καθεστωτικό είναι πια να είναι κανείς στην Ελλάδα αντιαμερικάνος και αντιευρωπαίος, ενώ έχουν μπροστά στα μάτια τους μιαν ανάλυση που υποδεικνύει την επέλαση του άξονα Ρωσίας – Κίνας υπό την ηγεσία της πρώτης στη χώρα μας όχι μόνο σε ιδεολογικό και πολιτικό αλλά και σε υλικό επίπεδο, δε βγάζουν άχνα;; Και μάλιστα, ενώ είναι οι μόνοι που δε δικαιολογούνται να το κάνουν, γιατί αυτοί υπήρξαν κάποτε μαοϊκοί και ξέρουν τι θα πει σοσιαλιμπεριαλισμός και πώς τεκμηριώνεται η ειδική φύση του τελευταίου. Στο κάτω κάτω, με την κάλυψη της παραγωγικής αποσάθρωσης και της εκτρωματικής οικονομίας που κινούνταν με τα δανεικά και τα αγύριστα της Ευρώπης, οδήγησαν και στο βάθεμα της οικονομικής εξάρτησης της χώρας μας ΚΑΙ από το δυτικό ιμπεριαλισμό.

Χρυσαυγίτες, μητροπολίτες Πειραιώς Σεραφείμ, τραμπουκισμοί από νεογκοτζαμάνηδες (που δεν είναι καθόλου πεινασμένος λαός αλλά εγκάθετοι του ΣΥΡΙΖΑ και της φασιστικής ακροδεξιάς), αντιευρωπαϊσμός από την πλευρά του σωβινισμού και των υπερδυνάμεων, κύρια της Ρωσίας, κινέζικος φασισμός και φαιοκόκκινο νεοορθόδοξο μιλιταριστικό ρώσικο καθεστώς, δεν υπάρχουν για τους «μαρξιστές λενινιστές» μας. Κι αυτό γιατί ο «μαρξισμός λενινισμός» τους είναι ο «μαρξισμός λενινισμός» του Μπρέζνιεφ, δηλαδή η αποστέωση του μ-λ από την παραπέρα διαλεχτική του ανάπτυξη από το μεγάλο Μάο Τσε Τουνγκ. Όσο «μαρξιστές» ήταν οι σοσιαλδημοκράτες, οι συμβουλιακοί κομμουνιστές και οι τροτσκιστές, που αρνούνταν κρυφά ή φανερά την κομβική συμβολή του Λένιν στην ανάπτυξη του μαρξισμού (κύρια στο ζήτημα της ανισόμετρης ανάπτυξης και της δυνατότητας για νίκη της επανάστασης σε μια χωριστά παρμένη χώρα), άλλο τόσο «μαρξιστές λενινιστές» είναι οι αρνητές του Μάο μισοτροτσκιστές του ΚΚΕ(μ-λ) και οι δεξιοί ρεβιζιονιστές, σοσιαλφασίστες Διαρρήχτες του «ΜΛΚΚΕ».

Η αντιμνημονιακή – «αντιΕΕ – αντιΝΑΤΟ» πλατφόρμα της συνεργασίας τους είναι ακόμη πιο βαρετή από εκείνες των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τίποτα καινούριο, τίποτα πρωτοπόρο, τίποτα που να κινεί τη σκέψη προς τα μπρος. Γενικές διαπιστώσεις της πείνας και της δυστυχίας, που τις «εξηγούν» σα στρατηγική του ντόπιου κεφάλαιου και «γενικά» του ιμπεριαλισμού, ιμπεριαλισμού ο οποίος είναι ενιαίος κι αδιαίρετος κατά τους νεοκαουτσκιστές μας.  Ψευτοκριτική των άλλων τριών πόλων της ψευτοαριστεράς, χωρίς να γίνεται ξεκάθαρη η δική τους στρατηγική έστω και σα διακηρυκτική φόρμουλα, λούστρος «αταλάντευτης σταθερότητας σε αρχές» που τις έχουν τσαλαπατήσει από χρόνια, αμηχανία. Αν δεν βρίσκονταν αντικειμενικά (και μισοσυνειδητά) στο ίδιο στρατόπεδο με τους χειρότερους ναζιστές, φασίστες και πουλημένους στο σοσιαλιμπεριαλισμό παλιανθρώπους στη χώρα μας, θα προκαλούσαν απλώς οίκτο.

Το γεγονός όμως ότι ζητάνε ένα κοκκαλάκι από τους «μεγάλους» φαιοκόκκινους συμμάχους τους, που τους έδερναν το καλοκαίρι επί «Αγανακτισμένων» κι εκείνοι επέστρεφαν με νέα πανό στο Σύνταγμα, προκαλεί οργή. Οι άνθρωποι ξέρουν καλά τι ρόλο παίζουν. Είναι πατημένοι δεξιοί αποστάτες και της επανάστασης και της δημοκρατίας, γιατί ξέρουν ότι αυτά που μηρυκάζουν δεν ενοχλούν κανένα κράτος και κανένα καθεστώς.

Γι’ αυτό και το λιγότερο που έχει να κάνει κανείς είναι να τους γυρίσει την πλάτη.

Αριστερό αντιιμπεριαλιστικό ψηφοδέλτιο σε αυτές τις εκλογές, που καλύπτει τόσο τη μίνιμουμ δημοκρατική - πατριωτική γραμμή κι απαίτηση για ψωμί, δημοκρατία, ειρήνη και ανάπτυξη του τόπου μας, ενάντια στο φαιοκόκκινο μέτωπο της πείνας και του φασισμού, όσο και τη μάξιμουμ γραμμή για την προοπτική της πάλης για σοσιαλιστική - αντιιμπεριαλιστική απολύτρωση της φτωχολογιάς μέσα από την ανασυγκρότηση του πραγματικού ΚΚΕ στις νέες συνθήκες, υπάρχει: είναι το ψηφοδέλτιο της ΟΑΚΚΕ, δηλαδή του τελευταίου αποσπάσματος του μ-λ κινήματος που στάθηκε όρθιο σε επαναστατικές κομμουνιστικές, αντισοσιαλφασιστικές θέσεις, αναλύοντας και αποκαλύπτοντας όσα οι υπόλοιποι «μ-λ» έκαναν πως δεν έβλεπαν.

Με καθαρή γραμμή ενάντια στον κύριο εχθρό της χώρας και των λαών παγκόσμια, του άξονα Ρωσίας – Κίνας, με γραμμή ανεξαρτησίας από την αμερικάνικη υπερδύναμη, με υπεράσπιση της ενότητας της ΕΕ απέναντι στον Άξονα, αλλά με θέση αρχής ενάντια στις ιμπεριαλιστικού τύπου μέθοδες και της Γερμανίας στην προσπάθεια σωτηρίας της ΕΖ, στις οποίες όμως βάζουν φυτίλι οι Έλληνες ρωσόδουλοι προβοκάτορες, οξύνοντας συνεχώς την ευρωπαϊκή κρίση.

Η ενίσχυση της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ με κάθε τρόπο σε αυτές τις εκλογές και γενικότερα, κόντρα στη χιονοστιβάδα του ψέματος και της κοροϊδίας, θα δώσει ελπίδα και δύναμη για να πλατύνει ακόμα πιο πολύ η διάδοση της επαναστατικής και δημοκρατικής γραμμής της. Μιας γραμμής που όλο και λιγότερο αντιμετωπίζεται ως παραδοξότητα και όλο και περισσότερο κατακτάει σεβασμό, κατανόηση και πειστικότητα.

Υ.Γ. Αρχική σκέψη ήταν το συγκεκριμένο άρθρο να διαρθρωθεί με βάση τις εισηγητικές τοποθετήσεις που έγιναν στην κοινή εκδήλωση ΚΚΕ(μ-λ) – Διαρρηχτών στο Ακροπόλ στις 2 του Απρίλη, όπως δημοσιεύονται στο κεντρικό ιστολόγιο του ΚΚΕ(μ-λ). Δηλαδή παράθεση αποσπάσματος και σχόλιο. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για μια πλατφόρμα του υπεραντιδραστικού αυτού οπορτουνισμού του 1985, που είχε έστω στη μορφή ένα «μ-λ» αέρα ή φρασεολογία. Διαβάζοντας τις πλατφόρμες, διαπιστώνει κανείς πως πια δε διαφέρουν σε τίποτα από εκείνες του κλασσικού σοσιαλφασισμού ούτε στην αύρα, οπότε μια τέτοια ανάρτηση θα ήταν βαρετή και ίσως ανούσια.

Εκείνο ωστόσο που για όποιον ξέρει λίγη ιστορία του μ-λ κινήματος είναι το πλέον εξοργιστικό, είναι το εντελώς παπαρηγαίικο – κνίτικο κλαψούρισμά τους για τους «ιμπεριαλιστές, που αυτοαποκαλούνται νικητές της ιστορίας» κλπ. Οι τύποι δηλαδή έχουν προσχωρήσει με τα μπούνια στη θέση ότι το σοσιαλισμό και το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα το νίκησαν οι «ραδιουργίες των Αμερικάνων» κι όχι η εσωτερική σοσιαλφασιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική προδοσία σε Ρωσία και Κίνα το 1956 και το 1978 αντίστοιχα.

Μηρυκάζουν αυτά ακριβώς που αναμασάει ο Πούτιν, ο Ζιουγκάνοφ,  ο Ζιρινόφσκι, οι εθνικομπολσεβίκοι και όλος ο υπόλοιπος φαιοκόκκινος συρφετός για «αμερικανοδυτική μονοκρατορία» που ήρθε επειδή δήθεν οι Ρώσοι ηγέτες «πουλήθηκαν» και «υποχώρησαν στο δυτικό ιμπεριαλισμό». Αυτοί οι άνθρωποι, που ουσιαστικά βγάζουν λάδι τη χειρότερη αστική αντίδραση και το χειρότερο οπορτουνισμό που βλάστησε ποτέ στο εργατικό κίνημα, το σοσιαλφασιστικό ρεβιζιονισμό, άρα ετοιμάζουν την εργατική τάξη και τους λαούς για νέες ήττες και νέες προδοσίες απ’ τα μέσα, είχαν το θράσος στην κοινή τους εκδήλωση, με το στόμα του αρχιδιαρρήχτη Τσιριγώτη, να μιλάνε για «νέους Μπελογιάννηδες».

Τη δόξα του κυρίου της  φωτογραφίας
εζήλωσαν οι διαρρήχτες καθοδηγητές του "ΜΛΚΚΕ"

Υ.Γ. 2: Για το προσωνύμιο Διαρρήχτες για τους καθοδηγητές του λεγόμενου «ΜΛΚΚΕ», αντιγράφουμε από μια συζήτηση στο αθηναϊκό Ιντυμήντια, όπου γινόταν σχετική συζήτηση, μια παρέμβαση σ/φου – σ/φισσας από την ΟΑΚΚΕ:

«Στο ενιαίο ΕΚΚΕ–ΜΛΚΚΕ όταν ήρθε η κρίση και η ρήξη του 1985 προέκυψε η ΟΑΚΚΕ. Τότε υπήρχε μια κοινή περιουσία και κύρια το χαρτί των εκλογών που είχε απομείνει, από την απαγόρευση της καθόδου στις ευρωεκλογές που είχαν προηγηθεί. Βέβαια εκτός από την κοινή αυτή περιουσία υπήρχαν και κοινά χρέη από την δραστηριότητα της οργάνωσης που δεν ήταν αμελητέα. Στα γραφεία του Πειραιά συγκεκριμένα στην Παλιά Κοκκινιά βρισκόταν η μεγάλη ποσότητα του χαρτιού. Η ηγεσία τότε του ΕΚΚΕ – ΜΛΚΚΕ (Παπαδόπουλος, Ριτζάκης, Τσιριγώτης και σία) ζήτησε από την ΟΑΚΚΕ όλο το χαρτί, όμως η πλευρά της ΟΑΚΚΕ είχε προτείνει τα χρέη και η περιουσία να μοιρασθούν αναλογικά, δηλαδή  μιας και η περιουσία έχει προκύψει από τις εισφορές των μελών να μοιρασθεί ανάλογα με τα μέλη.

Μάλιστα δυο-τρεις μέρες πριν την διάρρηξη έγινε συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών στα γραφεία της Παλιάς Κοκκινιάς όπου συζητήθηκαν όλα αυτά, χωρίς βέβαια να συμφωνήσει η πλευρά του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ αλλά χώρισαν οι αντιπροσωπείες με δεδομένο ότι θα ξαναγίνει μια επόμενη συνάντηση. Νύχτα λοιπόν με φορτηγό πήδηξαν μάντρα 4μετρη, παραβίασαν την κεντρική πόρτα και πήραν όλη την περιουσία αλλά επιπλέον φόρτωσαν στην ΟΑΚΚΕ όλο το χρέος που «έτυχε» να έχουν υπογράψει επιταγές σε τυπογραφεία στελέχη του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, που όμως ίδρυσαν την ΟΑΚΚΕ. Η ΟΑΚΚΕ αποκάλεσε σωστά από τότε και μέχρι σήμερα το ΜΛΚΚΕ διαρρήχτες, θέση που υιοθέτησε ο χώρος του μ-λ κινήματος.   Το «έτυχε» το βάζω σε εισαγωγικά γιατί υπονοώ ότι τα στελέχη της ΟΑΚΚΕ στο ενιαίο κόμμα ήταν τίμιοι αγωνιστές και τους εμπιστεύονταν οι επιχειρηματίες με τους οποίους συνεργαζόταν τότε το ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, για να εκδίδει την εφημερίδα και τα υπόλοιπα υλικά της προπαγάνδας. Οι Διαρρήχτες πίστευαν και το παραδέχονταν σε συζητήσεις ότι με αυτές τους τις πράξεις έδιναν ένα κτύπημα και άρα η ΟΑΚΚΕ θα ήταν αδύνατον να αντέξει και να συνεχίσει την δράση της, οπότε αυτό θα ήταν καλό για το κίνημα!!!»

  

Υ.Γ. 3: Οι εισηγήσεις στην εκδήλωση του Ακροπόλ:

Εισήγηση του ΚΚΕ(μ-λ):

http://bit.ly/HxA4ml

Εισήγηση των Διαρρηχτών:

http://bit.ly/IguRBm

Η κοινή τους πλατφόρμα:

http://bit.ly/Hss7h3