Στις 30 του Μάρτη του 1952, οι μοναρχοφασίστες της Αθήνας, υπό την καθοδήγηση των υπερατλαντικών αφεντικών τους, προχώρησαν σε ένα έγκλημα που συντάραξε τη διεθνή κοινή γνώμη, όχι μονάχα των τότε σοσιαλιστικών και λαϊκοδημοκρατικών χωρών, από τη Λαοκρατική Γερμανία μέχρι τη Λαϊκή Κίνα, αλλά και τους δημοκράτες σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Παρά την πρωτοφανή διεθνή κινητοποίηση χιλιάδων προσωπικοτήτων από όλο το φάσμα των τεχνών, των επιστημών, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής σε όλο τον πλανήτη για την απονομή χάριτος, εχτέλεσαν ως «κατάσκοπο της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομινφόρμ στην Ελλάδα» το Νίκο Μπελογιάννη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του Κόμματος εντός Ελλάδος (μετά την ήττα του ΔΣΕ στα 1949, η έδρα της ΚΕ βρισκόταν στην προσφυγιά, συγκεκριμένα στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας).
Τα γεγονότα είναι γνωστά στους έχοντες βασικές, έστω και αδρές γνώσεις επί της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας. Άλλωστε, τόσο η «Εντολή» της Διδώς Σωτηρίου όσο και η ταινία «Ο άνθρωπος με το Γαρύφαλλο» του Νίκου Τζίμα (με όλες τις πολύ μεγάλες ιδεολογικές ενστάσεις που μπορεί να έχει ένας μαρξιστής – λενινιστής για εχτιμήσεις που γίνονται σε αυτά), καθώς και η μετά το 1981 όψιμη πρεμούρα για λιβανωτά στους παλιούς κομμουνιστές από την εξουσία κρατικογραφειοκρατών και σοσιαλφασιστών, έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε ένα βομβαρδισμό του λαού με αγιογραφίες. Από αυτή τη μοίρα δε γλίτωσε και ο σύντροφος Νίκος Μπελογιάννης.
