Κάτω τα χέρια από την Αίγυπτο! Όχι στη φασιστικοποίηση μέσω Ελ Μπαραντέι και Αδελφών Μουσουλμάνων

Ακριβώς επειδή, όπως τονίσαμε και στην πρώτη δημοσίεψή μας, το ιστολόγιο τούτο είναι πολιτικό ημερολόγιο κι όχι στενά αγκιτατόρικο μέσο (αν και, όπως ήδη έχει γίνει φανερό παίρνει θέση στρατοπέδου στα ζητήματα), τους συντάκτες ύλης του τους βασανίζει το εξής δίλημμα: να γράφουνε για ένα γεγονός όταν ακόμα βράζει – εξελίσσεται, με κίνδυνο να μην έχουνε μπροστά τους όλο το πλαίσιο και τις αναγκαίες εκείνες λεπτομέρειες που θα συμβάλανε στο να βγει ένα σχετικά βάσιμο πόρισμα με βάση τις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού – μαοϊσμού ή να αναμένουνε για μια κατόπιν εορτής χορταστική αλλά κάπως ανιαρή πια τοποθέτηση;; Ανάλογα με το θέμα, τη διάθεση, το ειδικό βάρος θα πράττουμε κατά συνείδηση…

Στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή εξελίσσεται αναμφισβήτητα μια εξέγερση πιο κομβικής σημασίας για ολόκληρο τον πλανήτη από την ομογάλακτή της προ 15ημέρου στην Τυνησία. Είναι διαφορετικό και το ειδικό βάρος της Αιγύπτου σε όλο το χώρο Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, συνολικά στον αραβικό κόσμο, και αρκετά διαφορετικό το διακύβευμα της τελικής έκβασης των γεγονότων…

Οι προβοκάτορες «αντιρατσιστές» με κρατικές πλάτες φουσκώνουνε τον εθνορατσισμό μέσα στο λαό

Τώρα που κατάκατσε λιγάκι ο κουρνιαχτός, μετά την αποχώρηση των 237 μεταναστών από το κτίριο της Νομικής Σχολής της Αθήνας, ήρθε η ώρα να ειπωθούνε μερικές αλήθειες, γιατί πλέον η σιωπή είναι συνενοχή. Το συμπέρασμα που κάποτε ακουγότανε σα σκάνδαλο και επέσειε την ειρωνεία, σήμερα έχει γίνει υποψία, έως και εδραιωμένη πεποίθηση, μιας μεγάλης μάζας δημοκρατικών ανθρώπων: η καθεστωτική ψευτοαριστερά, ιδιαίτερα ο ΣΥΝ, δουλεύει για τη γιγάντωση του εθνορατσισμού, του φασισμού και του ναζισμού. Καθαρά και ξάστερα.

Ο λαός του Λιβάνου αντιστέκεται στο πραξικόπημα Χεζμπολλάχ - Συρίας - Ιράν

Οι Λιβανέζοι πατριώτες βρίσκονται τις τελευταίες μέρες στους δρόμους της Μπεϊρούτ και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας. Και αντιστέκονται. Στο Λίβανο τούτη την ώρα ξετυλίγεται ένα βρώμικο πραξικόπημα με κοινοβουλευτικό φερετζέ. Την εκτροπή τούτη την οργανώνει το μακρύ χέρι της Συρίας και του Ιράν μες στο Λίβανο, η σιιτική Χεζμπολλάχ, που έχει στα χέρια της όλο το νότιο Λίβανο και τώρα, με τους ένοπλους τραμπούκους της, και μέρος της πρωτεύουσας της χώρας. Μ΄ αυτό το πραξικόπημα επιχειρούνε να κάνουνε κανονική έξωση του λαοφιλή πατριώτη, αν και συμβιβαστικού με τους πράχτορες της Συρίας, Σάαντ Χαρίρι και να ανεβάσουνε μια κυβέρνηση πουλημένη, μαριονέτα της Συρίας και του Ιράν με πρωθυπουργό το σουνίτη μουσουλμάνο Νατζίμπ Μικάτι.

Ο Ρώσος ανθύπατος Ιωάννης Καποδίστριας και οι Έλληνες μαρξιστές (2ο μέρος)

Πρόκειται για το δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτής της ενότητας (παραπέρα κατάτμηση του υλικού θα γινότανε κουραστική). Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως το ιστολόγιο θα σταματήσει εδώ με το θέμα  του ’21. Κι αυτό όχι από ιστοριολαγνεία, αν και πάσχουμε λιγάκι κι απ’ αυτήν. Οι θετικές αλλά κυρίως οι αρνητικές πλευρές που κληροδότησε στους Νεοέλληνες ο τρόπος που οργανώθηκε η εξέγερση και τελικά το νεοελληνικό κράτος, διατηρούνε και σήμερα ακέραιο το ρόλο τους στην πορεία που χαράζει ο λαός και το έθνος. Αυτό όμως είναι ζήτημα μιας ή περισσότερων, μελλοντικών δημοσιέψεων…

Δυο λόγια μονάχα για δυο από τους κορυφαίους διανοητές του ελληνικού προλεταριάτου, διανοούμενους που το υπηρέτησαν με τη γραφίδα τους με πάθος και των οποίων τα κείμενα αναπαράγουμε δω.

Ο Ρώσος ανθύπατος Ιωάννης Καποδίστριας και οι Έλληνες μαρξιστές (1ο Μέρος)

Η συγκεκριμένη δημοσίεψη, που θα εκταθεί σε περισσότερα του ενός μέρη, έχει σα βάση της την οργή που προκαλεί σε όσους τυχαίνει να γνωρίζουνε δυο δράμια ελληνικής ιστορίας κι άλλο τόσο από μαρξισμό, η παντελής προσχώρηση της -μετά τα 1960- ρεβιζιονιστικής «αριστεράς» στους παραδοσιακούς εθνικούς μύθους που είχε χαλκεμένους από παλιά η ντόπια αντίδραση. Μύθους που στόχο τους είχανε το τράβηγμα του λαού στο άρμα της κυρίαρχης ξενόδουλης μερίδας της αστικής τάξης και τελικά μέσω αυτής στο άρμα του κάθε φορά «προστάτη» ιμπεριαλισμού.

Η καθάρια διεθνιστική παράδοση του ελληνικού προλεταριάτου και του κόμματός του, του ΣΕΚΕ(1918-1924) και μετέπειτα ΚΚΕ(1924-1956), η αντιμιλιταριστική – αντιιμπεριαλιστική θέση για την εκστρατεία στη Μικρασία, η προωθημένη θέση για τη Βαλκανική Ομοσπονδία με συστατικό αυτόνομο μέρος της την πολυεθνική τότε Μακεδονία, η βαθιά έγνοια για τη μακεδόνικη και την τούρκικη μειονότητα και τα δικαιώματά τους, η από τα γεννοφάσκια του ΣΕΚΕ βαθιά σύνδεση με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, δώσανε βαρύ χτύπημα στον σάπιο, μεγαλοελλαδίτικο, αστοτσιφλικάδικο μεγαλοϊδεατισμό. Κι αυτό μαζί με την επίσης πολύ βαθιά και δύσκολη, ωστόσο επίσης πρωτοπόρα θέση του ΚΚΕ για την εθνογένεση του σύγχρονου ελληνισμού, της νεοελληνικής εθνότητας, στα ύστερα βυζαντινά χρόνια και στην τουρκοκρατία, που τσάκιζε το μύθο του «τρισχιλιετούς πολιτισμού» και της απ’ ευθείας δήθεν συνέχειας αρχαίας και νέας Ελλάδας, την προγονοπληξία.

Για το δίκιο και το άδικο στο θέμα των διοδίων

Η μετά το 1981 τραγική πορεία του πιο ζωντανού και παραγωγικού τμήματος του νεοελληνικού έθνους, με το βύθισμά του στην κρατικοπαρασιτική σαπίλα του εξαρτημένου τριτοκοσμικού ελλαδίτικου καπιταλισμού, χρειαζόταν και στο ιδεολογικό επίπεδο ένα αντίστοιχό της, μια αντανάκλαση μέσω κατόπτρου, μια κοσμοθεωρητική δικαιολόγηση και βαθύτερα μια απολογητική. Και δεδομένου ότι η τελευταία 30ετία είχε στη μορφή αλλά και στο περιεχόμενο συνάφεια με τα αλήστου μνήμης καθεστώτα του -μετά το 1960- «υπαρκτού σοσιαλισμού», δε μπορούσε αυτή η απολογητική παρά να είναι στη μορφή της «λαϊκή», «αριστερή», «δημοκρατική», «αντιδεξιά» και βέβαια «αντικαπιταλιστική».

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον κοσμάκη που έχοντας γονατίσει από τα βάρη της οικονομικής μισοκατάρρευσης, νιώθει ότι παίρνει λίγο από το αίμα του πίσω όταν σηκώνει τη μπάρα με τα χέρια ή με άλλα, ευφάνταστα είναι η αλήθεια, μέσα και φεύγει περιχαρής που δεν πλήρωσε «χαράτσι» στις «πολυεθνικές»;; 

Ο «φράχτης» στον Έβρο, η ψευτοπροοδευτική υποκρισία και η γιγάντωση του ναζισμού

Αν ρωτήσει κάποιος ένα μέσο άνθρωπο του λαού, κάτοικο του κέντρου της Αθήνας (ίσως πια και οποιασδήποτε επαρχιακής πόλης), ψηφοφόρο ας πούμε ενός εκ των δύο κομμάτων εξουσίας, ποιο από τα δύο «στρατόπεδα» υποστηρίζει στη γνωστή στο πανελλήνιο εδώ και μια τριετία «μάχη» του Αγίου Παντελεήμονα, κατά 80% τουλάχιστο θα απαντήσει εκείνο των «πατριωτών» (στο οποίο ανήκουν και οι ναζιστές, αλλά και οι συντριπτικά περισσότεροι κάτοικοι) και όχι εκείνο των «αντιρατσιστών». Στο δε ερώτημα περί ύψωσης ή μη του γνωστού πια «φράχτη» στον Έβρο, τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων που εμφανίζονται στον αστικό τύπο (κι ας αφήσουμε τις ευκολίες περί «χάλκευσης» κλπ.) είναι συντριπτικά υπέρ του, όπως και υπέρ της απέλασης όλων των χωρίς χαρτιά μεταναστών που αναπνέουνε τούτη την ώρα κάτω από ελλαδίτικο ήλιο ή φεγγάρι.

Την ίδια ώρα, μια ναζιστική συμμορία, ένα κόμμα τραμπούκων, μαχαιροβγαλτών, πολιτικά και ψυχικά διεστραμμένων οπαδών και νοσταλγών του Χίτλερ, η Χρυσή Αυγή, έχει στρογγυλοκαθίσει στις καρέκλες του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας.

Ι.Β. Στάλιν : Για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 1939-1945

Η συγκεκριμένη δημοσίευση είναι μια καθυστερημένη πρώτη απάντηση σε όλη τη σύγχρονη φιλολογία που ανθεί στη μικροαστική-ριζοσπαστική "αριστερή" διανόηση της χώρας μας και αναθεωρεί από τα "αριστερά" το μαρξισμό, τόσο στο κεφάλαιο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος γενικά,  όσο και στο κεφάλαιο ΕΑΜ - Δεκέμβρης '44 - Συμφωνία της Βάρκιζας ειδικότερα.

Μετά από μια 35ετία (1956-1991) διανοητικής υποταγής στην αστική τάξη σε ζητήματα ιστορίας και ταξικής πάλης που αφορούσανε τη μεγάλη δεκαετία του ΄40, με προεξάρχουσα την καθοδήγηση του ψευτοΚΚΕ, από το 1991 και πάλι με προεξάρχουσα την τελευταία και τα παραπαίδια της του ΝΑΡ άρχισε να ανθίζει ένα νέο διανοητικό "λουλούδι". 

Ο επαναστατικός δημοκρατισμός του Λένιν και ο γραφειοκρατισμός του Τρότσκι

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι μετάφραση από την αγγλική έκδοση του βιβλίου "Αναμνήσεις απ' το Λένιν" (1933) της Ναντέζντα Κρούπσκαγια, μέλους της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) της Σοβιετικής Ένωσης και χήρας του μεγάλου Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν.Το κεφάλαιο από το οποίο είναι παρμένο το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει τίτλο "Ζυρίχη 1916".

Σε μια εποχή που έχουμε πήξει κυριολεκτικά στην "επαναστατική" απαλλοτρίωση, στον πραξικοπηματισμό με "αριστερό" προσωπείο, στον τραμπουκισμό που βαφτίζεται επανάσταση και στην ομηρία των εργατικών και λαϊκών μαζών από τους δήθεν σωτήρες τους "αντικαπιταλιστές αγωνιστές", έχει μια σημασία να δούμε τι διαφοροποιεί τον επαναστατικό λενινισμό, την κομμουνιστική κοσμαντίληψη και θεωρία από τον κρατικίστικο, παρασιτικό, τραμπούκικο και εκ του ασφαλούς ορμώμενο "αντικαπιταλισμό" των ημερών μας, τον "αντικαπιταλισμό" των πλιάτσικων, του χτισίματος γραφείων καθηγητών, του τραμπουκισμού εναντίον δημοσιογράφων και συγγραφέων, τον "αντικαπιταλισμό" των έμμισθων "συνδικαλιστών" που κάνουν "απεργία" στη θέση των ναυτεργατών και ούτω καθ' εξής. 

Την Κόκκινη Σημαία ακόμη πιο Ψηλά...

Τούτο το ιστολόγιο δε διεκδικεί τίποτα παραπάνω απ' όσα υποδηλώνει ο τίτλος του... Πρόκειται ουσιαστικά για καταφύγιο - πολιτικό ημερολόγιο των συντακτών ύλης...

Το να αυτοκατατάσσονται κάποιοι με αμετροέπεια σε ρεύματα και τάσεις αποδίδοντας στην αφεντιά τους τίτλους τιμής περασμένων επαναστατικών εποχών, σκυλεύοντας τες αδιάντροπα, είναι μια από τις πιο χυδαίες και χτυπητές μορφές που έχει πάρει ο αντεπαναστατικός εκφυλισμός, η βαθιά κρίση του κινήματος για την ανθρώπινη χειραφέτηση και απελευθέρωση...

Το ιστολόγιο τοποθετείται ξεκάθαρα: στόχος του είναι να συμβάλλει με τις μικρές του δυνάμεις στο να καθαρίσει η Κόπρος του Αυγεία με την οποία ο ρεβιζιονισμός και ο σοσιαλφασισμός έχουν επικαλύψει την επαναστατική ιστορία του διεθνούς αλλά και του ντόπιου κομμουνιστικού κινήματος...Η πολιτική κατατομή του ιστολογίου μοιραία θα το τοποθετήσει στο χώρο του τριτοδιεθνισμού, εμπλουτισμένου με τη μεγάλη διαλεκτική επαναστατική ανάπτυξη του ρεύματος αυτού από το μαοϊσμό...

Αυτό δε σημαίνει πως ο χαρακτήρας του ιστολογίου θα είναι καθαρά αγκιτατόρικος...Θα αποτελεί και ημερολόγιο καταστρώματος της ταξικής πάλης, όπως την αντιλαμβάνεται η γκλάβα των συντακτών ύλης, θα είναι δηλαδή επικεντρωμένο στο διεθνές και ελλαδίτικο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, μέσα από το πολιτικό φίλτρο του μαρξισμού - λενινισμού - μαοϊσμού... (δε θα περιλαμβάνει, θέλουμε να πούμε, ενδοσκοπήσεις και μηρυκασμούς απαισιοδοξίας...)

Τούτα τα λίγα για αρχή...όρεξη να υπάρχει - σχόλια δεκτά αρκεί να μη φέρουν τον ιό της χυδαιότητας και της κακής προαίρεσης...