Η Έκκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς σε όλα τα μέλη του ΚΚΕ (Νοέμβρης 1931)

Το φύλλο του "Νέου Ριζοσπάστη" - 1/11/1931

Η συγκεκριμένη ανάρτηση ήτανε «προγραμματισμένη» για τις 3 του Νοέμβρη, που συμπληρωθήκανε 80 χρόνια από τη δημοσίευσή της (το ΚΜ έχει μια ολίγον «δογματική» μανία με τις επετείους). Ωστόσο, εκείνες τις μέρες οι πραξικοπηματικές εξελίξεις με τα υπό τον Παπούλια ανακτοβούλια – νέα «συμβούλια του στέμματος» με ρυθμιστή τον αρχιφασίστα Καρατζαφέρη, δεν άφηναν χώρο για αναρτήσεις ιδεολογικού περιεχόμενου. Προείχαν οι τρέχουσες εξελίξεις και τα δεσμά με τα οποία ζώνουνε το λαό μας οι προβοκάτορες που τον κυβερνάνε.

Ωστόσο, και χωρίς αυτό να σημαίνει πως περάσαμε σε περίοδο ήρεμων νερών (κάθε άλλο), νομίζουμε πως έχει μια αξία να σκύψουμε για λίγο πάνω από το συγκεκριμένο ντοκουμέντο, την Έκκληση της Γ’ (Κομμουνιστικής) Διεθνούς σε όλα τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, το Νοέμβρη του 1931, η οποία και έβαλε τέλος στην εσωκομματική φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές της περιόδου 1929-1931, που είχε οδηγήσει το ΚΚΕ – ΕΤΚΔ στα πρόθυρα του οργανωτικού ξεχαρβαλώματος.

Αυτό όχι απαραίτητα γιατί συνδέεται άμεσα με τη σημερινή συγκυρία. Δεν είμαστε της άποψης ότι τα ντοκουμέντα του κομμουνιστικού κινήματος πρέπει να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά στα πλαίσια της σημερινής συγκυρίας και πάλης, αν και αυτό είναι πράγματι το κύριο. Όταν π.χ. δίνεις μια σκληρή πάλη με το δεξιό οπορτουνισμό, λογικό είναι να δίνεις βάση στην αντίστοιχη αντι-οπορτουνιστική φιλολογία από την ιστορία του επαναστατικού κινήματος.

Από κει και πέρα όμως, οι μαρξιστές πρέπει να έχουν εντρυφήσει ολόπλευρα -ειδικά σε σχετικά ειρηνικές εποχές, όπως η δική μας, που όμως τελειώνει γοργά- σε όλες τις πλευρές της πάλης γραμμών, καθώς η κατάσταση μεταβάλλεται ραγδαία και ο οπορτουνισμός αλλάζει δέρμα σα το φίδι, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να ντυθεί τον «υπεραριστερό» ή και τον κεντριστικό μανδύα, με το ίδιο βέβαια δεξιό και μάλιστα υπερδεξιό περιεχόμενο (κλασσικό παράδειγμα ο μαύρος δεξιός οπορτουνισμός του ΝΑΡ).

Ο Ερνστ Τέλμαν στις εργασίες του 6ου Συνεδρίου της ΚΔ (1928)

Η Έκκληση της Γ’ Διεθνούς έβαζε ουσιαστικά τέρμα στη διαμάχη δύο φραξιονιστικών κλικών μες στην ηγεσία του ΚΚΕ-ΕΤΚΔ, από τη μια της σεχταριστικής - «αριστερής» - αναρχοσυνδικαλίζουσας φράξιας Σιάντου – Θέου, κι από την άλλη της γενικά μπουχαρινικής – δογματικής τάσης Χαϊτά – Ευτυχιάδη. Είναι χαρακτηριστικό πως καμία από τις δύο φράξιες δεν είχε καθορισμένη φυσιογνωμία, και οι δύο παλάτζαραν δεξιά και «αριστερά», με τη διαφορά ότι η φράξια Σιάντου – Θέου πόνταρε περισσότερο σε μια γρήγορη επιτυχία μιας γενικής πολιτικής απεργίας (γραμμή της Γ’ Διεθνούς για την Τρίτη Περίοδο), έξω όμως από λογάριασμα των πραγματικών πολιτικών συσχετισμών, ενώ η φράξια Χαϊτά θεωρούσε πως γνώριζε τόσο καλό μαρξισμό που θα «προγραμμάτιζε» την επανάσταση («εμείς δε γίνεται να κάνουμε λάθος», έλεγε χαρακτηριστικά ο Χαϊτάς, δείγμα της δογματικής – μηχανιστικής παρέκκλισής του. Ο Ζαχαριάδης θα πει αργότερα πως ο Χαϊτάς ήταν ο ίδιος ένα συμπυκνωμένο λάθος).

Σημαντικά στοιχεία (πολύ επιγραμματικά) που αξίζει να προσεχτούν στην έκκληση, που σημειωτέο γίνεται αρκετά πριν την υιοθέτηση της γραμμής του Αντιφασιστικού Μετώπου, οπότε είναι στο κλίμα της επαναστατικής -άμεσα αντικαπιταλιστικής- γραμμής του 6^ου Συνεδρίου της Γ΄ Διεθνούς, είναι τα παρακάτω:

1. Χτύπημα της αποσύνδεσης του συνθήματος της γενικής απεργίας από τις επί μέρους διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. Στελέχη της φράξιας Σιάντου – Θέου μέσα στο ΚΚΕ και στην Ενωτική ΓΣΕΕ είχαν φτάσει να καλούν σε αναστολή (!) των απεργιακών κινητοποιήσεων μέχρι να γίνει η μεγάλη γενική απεργία. Έτσι, οι σοσιαλφασίστες (σοσιαλδημοκράτες), αρχειοφασίστες (αρχειομαρξιστές) και αγροτοφασίστες (Αγροτικό Κόμμα), κέρδιζαν τμήματα των μαζών και της εργατικής τάξης, παίζοντας τους φίλους των επί μέρους διεκδικήσεων του λαού, σε αντίθεση με τους «υπερεπαναστάτες» κομμουνιστές.
2. Χτύπημα της μοιρολατρείας της ομάδας Χαϊτά – Ευτυχιάδη, που έβλεπε όλο «εμπόδια στις αντικειμενικές συνθήκες» και «πτώση του απεργιακού κινήματος», σπέρνοντας τη δεξιά οπορτουνιστική απογοήτευση μες στο Κόμμα.
3. Χτύπημα της υποτίμησης των «αριστερών» παρεκκλίσεων, στο όνομα του δεξιού οπορτουνιστικού κινδύνου. Πρωτεργάτης σε αυτό το «υπερεπαναστατικό» ατόπημα ήταν ο Κώστας Θέος, που, χρόνια μετά, στα 1957, ούρλιαζε ενάντια στο Νίκο Ζαχαριάδη: «Θα τον ψάξουμε μέχρι τα γενοφάσκια του»(!)
4. Χτύπημα του οπορτουνισμού που είχε φτάσει να εκδίδει το Ριζοσπάστη όποτε του κάπνιζε, σταματώντας την καθημερινή κυκλοφορία.
5. Γερή στροφή στη μπολσεβικοποίηση, πάλη για το κέρδισμα της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και στερέωμα της συμμαχίας με τους φτωχούς χωρικούς και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, γρήγορο λικβιντάρισμα (ξεκαθάρισμα) της εσωκομματικής πάλης και μονολιθική ενότητα, έμφαση στην πάλη ενάντια στις φασιστικές οργανώσεις που ήδη χρησιμοποιούνταν από τη «δημοκρατική» κυβέρνηση Βενιζέλου κατά του λαού.
6. Στροφή στο δυνάμωμα της υπεράσπισης των Εβραίων από τα αντισημιτικά πογκρόμ στη Θεσσαλονίκη και αλλού, άνοδος της ενότητας και της κοινής πάλης με τους Τούρκους και εθνικά Μακεδόνες μειονοτικούς, ενάντια στην καταπίεση που τους ασκούσε η ελληνική μπουρζουαζία.

Η Έκκληση της Γ’ Διεθνούς του Νοέμβρη του 1931 έγινε δεχτή με ενθουσιασμό από τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ, και αποτέλεσε τεράστια στροφή στην πορεία και την ιστορία του πιο φωτεινού κόμματος που έβγαλε τούτος ο τόπος. Επικεφαλής του νέου ΠΓ της ΚΕ εξελέγη, με πρόταση της ΕΕ της ΚΔ, ο 28χρονος τότε Νίκος Ζαχαριάδης, που είχε ήδη στο ενεργητικό του σημαντική επαναστατική δράση στην ΟΚΝΕ και στο ΚΚΕ από τη δεκαετία του ΄20.

Το ΚΚΕ γρήγορα μπήκε στη στράτα της ανάπτυξης, καθάρισε το έδαφος από τα σαπρόφυτα του τροτσκισμού – αρχειοφασισμού που συνεργάζονταν με την Ασφάλεια και χτυπούσαν πισώπλατα το εργατικό κίνημα, ανέβασε και τα εκλογικά ποσοστά αλλά και τις οργανωμένες του δυνάμεις, κατάχτησε θέσεις στα συνδικάτα και στη νεολαία, και όταν ήρθε, στα 1934-1935 η ώρα για τη μαζική μετωπική γραμμή του Αντιφασιστικού Μετώπου, ήταν πια ήδη ένα σεβαστό, μαζικό, και αρκετά σκληραγωγημένο κόμμα. Είχε ξεκόψει δηλαδή (στην κύρια πλευρά) από τη σεχταριστική, εξτρεμιστική, δεξιά και «αριστερή» οπορτουνιστική και τυχοδιωχτική σαβούρα που έσερνε μαζί του από τα γενοφάσκια του το 1918 ως το 1931, πράγμα εν μέρει αναπόφευκτο σε κάθε νέα γέννα. 

Τότε ήταν που κέρδισε ολοκληρωτικά και το πιο φωτεινό τμήμα της διανόησης, με προεξάρχοντα το Δ. Γληνό, διαδικασία που ολοκληρώθηκε στην Κατοχή και η οποία συνέβαλε στο πιο μεγάλο πνευματικό άνθισμα (στα ελληνικά γράμματα και γενικά στην πολιτιστική παραγωγή) στον 20^ο αιώνα.

Πολλά έχουν γραφτεί για την επέμβαση αυτή της Γ’ Διεθνούς. Οι μεν κνίτες του ψευτοΚΚΕ τη δέχονται στα λόγια, μόνο και μόνο για να την εξισώσουν με την αντικαταστατική, σοσιαλφασιστική επέμβαση της κλίκας Σουσλόφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ στα 1956 (μάλιστα, πρόσφατα το σοσιαλφασιστικό πραξικόπημα του 1956 το ονομάσανε παρέμβαση κι όχι επέμβαση, γιατί λέει το «επέμβαση» είναι πολύ αρνητικό και πολύ «αντισοβιετικό» σαν έκφραση - μιλάμε για ανθρώπους ερωτευμένους με τα αφεντικά τους του μετασταλινικού Κρεμλίνου).

Αφίσσα του ευρωρεβιζιονισμού - Δεκαετία '80

Οι ευρωρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκρατίζοντες του «Κ»Κεσ. είχαν κάνει την επέμβαση της ΚΔ του 1931 παντιέρα τους στα ιστορικά τους πονήματα, θεωρώντας τη «μήτρα του κακού για το ΚΚΕ», οι ίδιοι όμως μια χαρά τραμπούκιζαν με τις πλάτες του Χρουστσόφ παρέα με τους κνίτες ενάντια στους ζαχαριαδικούς κομμουνιστές στην Τασκένδη, στον Άη Στράτη, στις υπόλοιπες ανατολικές χώρες από το 1956 και ουσιαστικά μέχρι τα 1968.  Η επαναστατική επέμβαση του 1931 ήταν γι' αυτούς επάρατος σταλινισμός, ενώ η σοσιαλφασιστική διάλυση του ΚΚΕ το 1956 ήταν δήθεν αντισταλινική δημοκρατία. Ο τροτσκισμός πάλι τραγουδάει το γνωστό σκοπό του για «ολοκλήρωση της σταλινικής μεταστροφής του ΚΚΕ», ωστόσο θέλει να τρυγάει από την ιστορία του σταλινικού ΚΚΕ, από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το Δεκέμβρη του ‘44, το ΔΣΕ κλπ., ακριβώς γιατί ο ίδιος δεν έχει να παρουσιάσει καμία άξια λόγου επαναστατική παρακαταθήκη, ούτε στη χώρα μας ούτε διεθνώς.

Εμείς έχουμε να πούμε απλά το εξής: η Γ’ Διεθνής, το παγκόσμιο κόμμα του προλεταριάτου, είχε κάθε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να επέμβει σε ένα τμήμα της, το οποίο είχε ξεστρατίσει, και παρά την αυτοθυσία και την επαναστατικότητα των μελών του, κινδύνευε να καταστεί απολειφάδι οργανωτικά και να υπερφαλαγγιστεί από τυχοδιώχτες, χαφιέδες και αντεπαναστάτες αρχειομαρξιστάδες και σοσιαλδημοκράτες. Από το αποτέλεσμα, αλλά και κυρίως από τη μέθοδο, που δεν είχε τίποτα το τραμπούκικο ή το πραξικοπηματικό, αλλά έγινε με έκκληση στον κομματικό τύπο, ανοιχτά, μπροστά στο λαό, και γνωρίζοντας τη φωτεινή πορεία του ΚΚΕ μεταξύ 1931 – 1956, δε μπορούμε παρά να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η επίδραση της επαναστατικής επέμβασης της Γ΄ Διεθνούς στο ΚΚΕ μόνο θετική υπήρξε.

Από την άλλη, πρέπει πάντα να σημειώνουμε: η κάθε επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, όταν μιλάμε για μια επαναστατική φυσικά διεθνή οργάνωση κι όχι για τα μετά το 1956 εκτρώματα, πρέπει πάντα να λαμβάνει υπ’ όψη της τα δεδομένα της χώρας, την ιστορία του δοσμένου κόμματος, τη σύνθεσή του, την προσωπική κομματική ιστορία των στελεχών του και τελικά να εκφράζει τις διαθέσεις της πλατιάς μάζας των μελών του. Το ό,τι η επέμβαση στο ΚΚΕ έγινε δεχτή με ενθουσιασμό και το οδήγησε να ψηλώσει σα δέντρο και να στεριώσει, δείχνει την ορθότητά της.

Ο Βανγκ Μινγκ

Αντίθετα, π.χ., την ίδια περίοδο, η Γ΄ Διεθνής, λόγω δυσκολίας να έχει καθαρή εικόνα για την ταξική πάλη στην Κίνα, είχε εκπονήσει, στα πλαίσια της Τρίτης Περιόδου, μια λαθεμένη – σεχταριστική γραμμή συμβουλών προς το ΚΚ Κίνας και, για ένα διάστημα, είχε κατηγορήσει ακόμα και επαναστάτες της ηγεσίας του κινέζικου κόμματος για δεξιά παρέκκλιση. Πρωτομάστορας αυτής της λαθεμένης γραμμής ήταν ο Βανγκ Μινγκ, που είχε μείνει για χρόνια στη Μόσχα. Ο ίδιος άνθρωπος, που στήριζε τη δογματική «αριστερή» παρέκκλιση, που έκανε μεγάλο κακό και ουσιαστικά πισωγύρισε την επανάσταση στην Κίνα, όταν το 1937 το ΚΚ Κίνας συνέπηξε το Ενιαίο Μέτωπο με το Κουομιντάνγκ, έριχνε τη δεξιά δογματική θέση ότι δεν πρέπει το ΚΚ να έχει ανεξαρτησία μες στο μέτωπο, αλλά «όλα να γίνονται μέσω του Ενιαίου Μετώπου», θέση που διέλυε τους κομμουνιστές μέσα στην πατριωτική – αντιιμπεριαλιστική μάζα και από πρωτοπορία τους έκανε ουρά. Φυσικά,  το 1956 ο ίδιος άνθρωπος πέρασε με την ΕΣΣΔ (πήγε για θεραπεία και δε γύρισε ποτέ στην Κίνα) κι έμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του, το 1974, γράφοντας πύρινα άρθρα στην υπηρεσία του Σουσλόφ κατά του Μάο Τσετούνγκ, του Τσου Ενλάι και της επαναστατικής γραμμής των Κινέζων κομμουνιστών.

Καλή ανάγνωση
KM

Υ.Γ. Το ντοκουμέντο δημοσιεύτηκε στα φύλλα της 1ης, 2ης και 3ης του Νοέμβρη 1931 του «Νέου Ριζοσπάστη», οργάνου της ΚΕ του ΚΚΕ (ΕΤΚΔ).

Έκκληση της ΕΕ της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς σε όλα τα μέλη του ΚΚΕ (Νοέμβρης 1931)