Να αρνηθούμε τους δολοφόνους του Νίκου Ζαχαριάδη για να χτίσουμε το νέο ΚΚΕ στα χνάρια του παλιού

38 χρόνια από τη δολοφονία του ήρωα Νίκου Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ

Την 1^η Αυγούστου κλείνουν 38 χρόνια από την δολοφονία του γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, τους πολιτικούς πρόγονους του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Η δολοφονία του ήρωα της ελληνικής προλεταριακής επανάστασης ήταν μια κίνηση υποχρεωτική για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και για τα σχέδια της ηγεμονίας του στην Ελλάδα. Αν με την επικείμενη πτώση της κλονιζόμενης τότε χούντας ο Ζαχαριάδης κατέβαινε στην Ελλάδα, θα έδινε ένα τεράστιο χτύπημα από το οποίο δεν θα συνερχόταν ποτέ το κάλπικο «ΚΚΕ», το βασικό πολιτικό πρακτορείο της Ρωσίας στη Ελλάδα.

Ποιος θα ακολουθούσε το μικρό τότε κόμμα του Φλωράκη, του Τσολάκη, του Καλούδη και Σία, όταν θα υπήρχε ζωντανός ο θρύλος, ο Ζαχαριάδης, με την τεράστια ακτινοβολία, το κύρος, τη βαθύτατη μαρξιστική του κατάρτιση και το κοφτερό πολιτικό μυαλό του;

Ποιος θα τολμούσε να σταθεί απέναντί του και να απαντήσει στα ερωτήματα που θα έβαζαν οι μάζες της κομμουνιστικής και δημοκρατικής αριστεράς; Ποιος, το κυριότερο, εκτός από αυτόν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τη μεγάλη μάζα των μαχητών του ΔΣΕ που θα κατέβαιναν μαζί του; Όλα τότε θα ήταν διαφορετικά. Τα στρατηγικά σχέδια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού για την Ελλάδα θα είχαν κυριολεκτικά τιναχτεί στον αέρα.

Ο σοσιαλναζί Σουσλόφ

Ο Ζαχαριάδης αρχικά εμποδίστηκε με φασιστική βία να συμμετέχει στην πολιτική ζωή του κόμματός του, του ΚΚΕ, και στη συνέχεια το ίδιο το κόμμα του διαλύθηκε με φασιστικές διώξεις των συνεπέστερων επαναστατικών στοιχείων του, που ήταν πρόσφυγες στην ΕΣΣΔ μαχητές του ΔΣΕ. Αυτά έγιναν με τις πιο ύπουλες, πρωτοφανείς, παράνομες και πραξικοπηματικές διαδικασίες που μόνο έμπειροι προδότες διεθνούς επιπέδου μπορούσαν να οργανώσουν. Τέτοιοι ήταν οι σφετεριστές της ηγεσίας του λενινιστικού και σταλινικού ως τότε ΚΚΣΕ, οι προδότες του ρώσικου και του παγκόσμιου προλεταριάτου Σουσλόφ και Χρουστσόφ.

Στη συνέχεια αυτοί χρησιμοποίησαν κάποια σιχαμερά τσιράκια τους μέσα στο ως τότε επαναστατικό ζαχαριαδικό ΚΚΕ, τους Κολιγιάννη, Παρτσαλίδη κλπ., για να φτιάξουν ένα άλλο ΚΚΕ, ένα ομοίωμα του πραγματικού ΚΚΕ και έτσι να εξαπατήσουν τους Έλληνες κομμουνιστές.

Αργότερα ηγέτες αυτού του ψεύτικου «ΚΚΕ» έγιναν άλλοι προδότες και τσιράκια των Σοβιετικών ψευτοκομμουνιστών, όπως ο Φλωράκης, και μετά από αυτόν η Παπαρήγα. Ο Ν. Ζαχαριάδης έγινε αιχμάλωτος των Σοβιετικών στη Ρωσία και στάλθηκε σε εξορία στην πόλη Μποροβίτσι από το 1956 ως το 1962. Εκεί είχε κάποιο δικαίωμα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και το αξιοποίησε για να ζητήσει και από τη ρώσικη και την ελληνική κυβέρνηση να γυρίσει στην Ελλάδα και να δικαστεί. Η κυβέρνηση Καραμανλή και οι Έλληνες ψευτοκομμουνιστές το αρνήθηκαν. Το δε «Κ»ΚΣΕ θύμωσε και φοβήθηκε τόσο πολύ, ώστε έστειλε τον Ν. Ζαχαριάδη σε μια απάνθρωπη εξορία στους πάγους της Σιβηρίας, στο Σουργκούτ, και τον κράτησε εκεί σε απομόνωση και φρουρούμενο διαρκώς από τις δυνάμεις ασφαλείας με προβολείς έξω από την κάμαρά του, ώστε ποτέ να μην αποδράσει και σε κανέναν έμπιστο σύντροφό του ή δημοσιογράφο να μη μιλήσει.

Εκεί τον κράτησαν επί 11 ολόκληρα χρόνια ώσπου τον κρέμασαν στα 1973 στο δωμάτιο του τρεισήμιση μήνες πριν το Πολυτεχνείο. Αρχικά οι αρχές είπαν επίσημα ότι πέθανε από καρδιά. Μετά από 17 χρόνια μίλησαν κάποιοι Ρώσοι μάρτυρες που είπαν για την κρεμάλα και μετά άλλαξε η επίσημη εκδοχή και έγινε ότι ο Ζαχαριάδης κρεμάστηκε μόνος του. Δηλαδή, λένε ότι ένας τέτοιος ήρωας αφού άντεξε στο μαρτύριο της μοναξιάς επί 11 χρόνια κατά σύμπτωση αυτοκτόνησε λίγο μετά την εξέγερση της Νομικής κατά της χούντας και τρεισήμιση μήνες πριν από το Πολυτεχνείο. Αυτό λέει και τώρα το ψευτοΚΚΕ που τώρα παριστάνει ότι τιμά και αποκαθιστά το Ζαχαριάδη.

Οι ψεύτικοι αυτοί φίλοι ή καλύτερα οι ηθικοί συναυτουργοί της δολοφονίας πάνε τώρα στα μνημόσυνα του Ζαχαριάδη. Όμως τους προδίνει το ότι «ξέχασαν» να πάνε στην κηδεία του το 1973 και ποτέ ως τώρα, ούτε τώρα, δεν ζητάνε από τη ρώσικη κυβέρνηση να ανοίξουν τα αρχεία του ΚΚΣΕ και της ΚαΓκεΜπέ και να φέρουν στο φως τι λένε γι’ αυτήν την εξορία, την φυλάκιση, την απομόνωση, το θάνατο του αρχηγού ενός ελληνικού πολιτικού κόμματος, του πιο ένδοξου και ηρωικού από κάθε άλλο στη χώρα μας. Αυτό το απαιτούμε εμείς, οι Έλληνες κομμουνιστές, και δεν θα αργήσει πολύ η στιγμή που θα το απαιτεί όλη η Ελλάδα.

Γιατί δεν πρόκειται μόνο για το θάνατο του Ζαχαριάδη. Είναι η εξόντωση του πιο φωτεινού κόμματος αυτής της χώρας και ακόμα περισσότερο είναι η περίπτωση όπου αυτοί που σκότωσαν αυτό το κόμμα ντύθηκαν τη φορεσιά του σκοτωμένου που αντί για φως σκορπάει το απόλυτο σκοτάδι και μετατρέπει σε δηλητήριο κάθε θρεπτικό χυμό αυτού του κόμματος και διαστρέφει όποια καλή ψυχή το πλησιάζει.

Τον Ζαχαριάδη τον φυλάκισαν και τον σκότωσαν για να διαλύσουν αρχικά το αληθινό ΚΚΕ με τα πογκρόμ εναντίον των καλύτερων μελών και στελεχών του, με τις φυλακές και τις εξορίες στην παγωμένη Σιβηρία, με τη στέρηση της δουλειάς και των όρων επιβίωσης τους, με την συναλλαγή τη διαφθορά και την αφαίρεση και των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Έφερναν αυτά τα τέρατα περήφανους μαχητές και στελέχη του ΔΣΕ στο σημείο να τους ζητούν την οποιαδήποτε δουλειά, για να ταΐσουν τα πεινασμένα τους παιδιά.

Το επαναστατικό ΚΚΕ ήταν το έμπειρο και δοκιμασμένο κόμμα του αντιφασιστικού αγώνα και της προλεταριακής επανάστασης, το μοναδικό κόμμα στον κόσμο ακόμα και πριν το ΚΚ Κίνας που με τον ηγέτη του Ν. Ζαχαριάδη αντιστάθηκε στο χρουστσοφικό αντισταλινικό πραξικόπημα του 1956 και γι’ αυτό δεν ήταν εύκολο να το ελέγξουν οι σοσιαλιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους.

Δεν ήταν εύκολο να τσακίσουν την επαναστατικότητα, τη μαρξιστική-λενινιστική του ιδεολογία, τις αρχές του, την πολιτική και την κομματικότητά του, που καταχτήθηκαν στους ηρωικούς ταξικούς αγώνες ως τα 1940, μετά στον μεγάλο αντιφασιστικό ένοπλο αγώνα 1940-44 και στη συνέχεια στην ένοπλη επαναστατική πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή δημοκρατία ανάμεσα στα 1945-1949.

Αυτό το κόμμα δεν μπόρεσε ποτέ ο σοσιαλιμπεριαλισμός να το μετατρέψει ειρηνικά σε ένα κόμμα σοσιαλφασιστικό, πραχτορείο της ρώσικης υπερδύναμης ή ακόμα να το μετατρέψει σε ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ευρωκομμουνιστικού τύπου και να το στρέψει με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στην επανάσταση, στην εργατική τάξη και στο λαό. Γι’ αυτό και το σκότωσαν, το δολοφόνησαν, το διέλυσαν πρακτικά διαγράφοντας την πλειοψηφία των μελών του, αφού δεν μπόρεσαν να το ελέγξουν. Το σοσιαλφασιστικό πρακτορείο που κατασκεύασαν στη θέση του, που φέρνει μέχρι σήμερα το όνομα του επαναστατικού ΚΚΕ, είναι η πλήρης άρνησή του. Αυτό είναι το κόμμα της άρνησης της επανάστασης, της άρνησης της εργατικής τάξης και της άρνησης του λαού.

Το ψευτοΚΚΕ είναι το κόμμα που ταυτίζεται σήμερα στρατηγικά με τους κλασικούς φασίστες στην κοινή αντιδυτική και φιλορώσικη γραμμή και συγκροτεί μ’ αυτούς στην πράξη το φαιοκόκκινο μέτωπο. 

Αυτή η στρατηγική συνεργασία σηματοδοτήθηκε στην οικουμενική του ’89, όταν το ψευτοΚΚΕ μαζί με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και τη ΝΔ του Μητσοτάκη και των παλιών καραμανλικών έκαψαν στις υψικαμίνους τους φακέλους της Ασφάλειας, για να εξαφανίσουν τις ιστορικές ευθύνες του φασισμού αλλά και τις προδοσίες των ψευτοαριστερών. 

Αυτό το τρομακτικό έγκλημα ενάντια στην ιστορία του λαού και της χώρας το έκανε το ψευτοΚΚΕ για να μπορεί να ενωθεί για πάντα με τους παλιούς φαιούς φασίστες, για να φέρουν από κοινού μια μέρα τη νεοτσαρική δικτατορία στην Ελλάδα. Έτσι οι δολοφόνοι του αληθινού ΚΚΕ εξαφάνισαν τις αποδείξεις κάθε προδοσίας και κάλυψαν κάθε προδότη, εθνικό ή ταξικό.

Για τον ίδιο λόγο ο φάκελος Ζαχαριάδη φυλάσσεται από τη Ρωσία, σαν μυστικό υψίστης κρατικής ασφάλειας. Οι διώξεις και η εξόντωση του δεν πρέπει ποτέ να σκιάσουν τι ελληνορωσικές σχέσεις ή μάλλον να αποκαλύψουν τις σχέσεις υποτέλειας της Ελλάδας αλλά και του ψευτοΚΚΕ προς τη Ρωσία. Το ψευτοΚΚΕ δημοσίευσε την ιστορία του ΚΚΕ τόμος Β’, όπου εκτός που αναγνωρίζει την αυτοκτονία σαν αιτία θανάτου του Ζαχαριάδη και για τις συνθήκες της τάχατες αυτοκτονίας, δηλώνει ότι ο τόμος δεν φτάνει χρονολογικά σε αυτήν! Οι καγκεμπίτες «αυτοκτόνησαν» τον Ζαχαριάδη ρίχνοντας στον τάφο του και μια σειρά από πλαστογραφήματα που τα εμφανίζουν σαν γράμματά του εδώ και χρόνια για να τον συκοφαντήσουν.

Έτσι κατασκευάζουν στη θέση ενός γίγαντα έναν «μικρό Ζαχαριάδη», που τον δέρνουν οι τύψεις και οι συναισθηματισμοί με τους διώκτες και δήμιούς του, που εκθειάζει τα κόμματα που τον βασάνιζαν όπως το «Κ»ΚΣΕ και το ψευτοΚΚΕ, και στα οποία εκθειάζει αυτό το θλιβερό τσιράκι των Σοβιετικών και αγαπημένη φιγούρα της ελληνικής αντίδρασης Χαρ. Φλωράκη σαν: «άξιο κουκουέ, με στέρεο κομματικό έρμα, δοκιμασμένο, με κατάρτιση και μυαλό που θα του επιτρέψουν, αφτό το πιστέβω, να τα βγάλει πέρα». Αν τά ‘λεγε αυτά ο Ζαχαριάδης, έστω και για ένα δευτερόλεφτο, δεν θα τον είχαν στον πάγο αλλά θα έκανε τις βόλτες του στη Μόσχα και μετά στην Αθήνα.

Πρέπει να δούμε τι σημαίνει το ότι ο Ζαχαριάδης παρουσιάστηκε το 1962 στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα για να δικαστεί στην Ελλάδα. Με αυτή του και μόνο την κίνηση ο Ζαχαριάδης έδειξε στην πράξη, για άλλη μια φορά, ότι δεν αναγνώριζε το ρώσικο κράτος και το «Κ»ΚΣΕ σαν τον φυσικό δικαστή του, ούτε βέβαια σαν συντρόφους του κομμουνιστές, και ζήτησε ως Έλληνας πολίτης και ως κομμουνιστής να δικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη. Να απολογηθεί στην εργατική του τάξη και στο λαό του, σε αντίθεση με τους δολοφόνους που απολογούνται στο Κρεμλίνο. Μια τέτοια δίκη θα ήταν καταστροφική και για το ψευτοΚΚΕ και για τους αντικομμουνιστές και τους φασίστες. Η σύμπτωση αυτή φασισμού και σοσιαλφασισμού για την από κοινού αντιμετώπιση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ είναι και η πρώτη χαρακτηριστική πράξη συγκρότησης του φαιοκόκκινου μετώπου.

Από εκεί και πέρα μόνο η παραμονή του Ζαχαριάδη στον πάγο, που σημαίνει την άρνησή του να κάνει οποιαδήποτε θετική τοποθέτηση στον τύπο για το «Κ»ΚΣΕ και το ψευτοΚΚΕ, δείχνει πόσο βαθιά τους καταφρονούσε και τους μισούσε πολιτικά. Αυτή η στάση και μόνο αυτή μιλάει από μόνη της όσο 100 τόμοι καταγγελιών.

Επειδή στη βασανιστική απομόνωση του Σουργκούτ ο Ζαχαριάδης αφήνει νέες υποθήκες στο παγκόσμιο και ελληνικό επαναστατικό κίνημα με την πλήρη απόρριψη κάθε πρότασης αναγνώρισης του σοσιαλιμπεριαλισμού και του ψευτοΚΚΕ, αυτοί με τις δήθεν επιστολές του κατασκευάσανε τότε έναν φανταστικό Ζαχαριάδη ομοϊδεάτη τους.

Αυτή τη συκοφαντική αντιστροφή του Ζαχαριάδη τη συνεχίζουν σήμερα και μάλιστα την δυναμώνουν με την «αποκατάσταση» του. Το ψευτοΚΚΕ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, και σε ένα βαθμό όλο το φαιοκόκκινο καθεστώς ολοκληρώνει τώρα τον πλαστό Ζαχαριάδη και τον κάνει πολιτικό πρόγονο του ρωσοκινέζικου άξονα, με τον οποίο θα συμφωνούσε ο κάθε σημερινός ακροδεξιός.

Η καθεστωτική αυτή «αποκατάσταση» επικυρώνει όλες τις χαλκευμένες επί χρόνια κατηγορίες εναντίον του Ν. Ζαχαριάδη. Να τι λέει απόσπασμα από το κείμενο του Β’ τόμου: «Στα πρωτοπόρα στοιχεία της σκέψης και των επιλογών του Ζαχαριάδη περιλαμβάνεται και η άποψη του για το ρόλο του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, τον οποίο θεωρούσε πιο ισχυρό και άρα πιο επικίνδυνο από τον γερμανικό, ακόμα και τότε που βρισκόταν στο Νταχάου. Ανάλογα πρωτοπόρα επαναστατική ήταν η θέση του για την ανάγκη οργάνωσης των Γερμανών και Αυστριακών κομμουνιστών σε επαναστατική κατεύθυνση. Ο Ν. Ζαχαριάδης παρέμεινε αφοσιωμένος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και στον προλεταριακό διεθνισμό. Η σύγκρουσή του με το ΚΚΣΕ δεν ταυτιζόταν με την πολεμική του ΚΚ Κίνας. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Ν. Ζαχαριάδη σε γράμμα του προς την Κομματική Οργάνωση (μ.λ.) στην Τασκένδη, με τίτλο «Σκέψεις και προτάσεις για μια κουκουέδικη γραμμή στην Ελλάδα», στις 23 Μαΐου 1967». (σημ. συντ. Αν είναι δυνατό να υπήρξε αυθεντικό ανοιχτό «γράμμα από το Σουργκούτ». Αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν τον αφήσανε να πάει να τα πει ο ίδιος;)

Το κατάπτυστο αυτό κείμενο του ψευτοΚΚΕ παρουσιάζει τον Ζαχαριάδη, που έγραψε το 1940 το περίφημο πρωτοπόρο γράμμα του για την παλλαϊκή και πανεθνική συστράτευση ενάντια στον ιταλικό φασισμό σε συμμαχία με την αγγλόφιλη κυβέρνηση Μεταξά, ως πρόδρομο της γραμμής της -από θέση αρχής- καταστροφής κατά προτεραιότητα της καπιταλιστικής Δύσης, που την προωθεί σήμερα ο ρωσοκινέζικος άξονας. Αν είναι δυνατό αυτός ο Ζαχαριάδης να ήταν ένας κοινός φιλοχιτλερικός, αφού δεν έβλεπε σαν αιχμάλωτος μέσα στο Νταχάου τον χιτλερικό ναζισμό σαν τον κύριο εχθρό της ανθρωπότητας, αλλά τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό!

Στο ίδιο απόσπασμα αναφέρεται η πλαστή επιστολή του Ζαχαριάδη για την καταδίκη του μαοϊσμού, του ΚΚ Κίνας και η χωρίς όρους αναγνώριση των διωκτών του του «Κ»ΚΣΕ, όταν οι πιστότεροι ζαχαριαδικοί είχαν προσχωρήσει στον μαοϊσμό και γι’ αυτό τους επιβλήθηκε και η μεγαλύτερη τιμωρία, η εξορία στην Σιβηρία. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης είχε συγκρουστεί με την ηγεσία του «Κ»ΚΣΕ και του ψευτοΚΚΕ από τις ίδιες ιδεολογικές βάσεις από τις οποίες αργότερα συγκρούστηκε και το ΚΚ Κίνας. Αντιμαοϊκός Ζαχαριάδης, όπως τον παρουσιάζει η KGB, σημαίνει φιλο-χρουστσοφικός Ζαχαριάδης!

"Τσακίστε τους Σοβιετικούς ρεβιζιονιστές" - 1967

Αν ο Ζαχαριάδης ήταν πράγματι εναντίον του Μάο στα 1967, δηλαδή πάνω στην μάξιμουμ σύγκρουση «Κ»ΚΣΕ – ΚΚ Κίνας, όπου ο Σουσλόφ κι ο Μπρέζνιεφ κρίνανε πάνω σε αυτήν την αντίθεση τους εχθρούς και τους φίλους τους, τότε ο Ζαχαριάδης θα ήταν οπωσδήποτε γραμματέας του ΚΚΕ και ψηλό στέλεχος της ρώσικης νομενκλατούρας, γιατί τέτοιοι θρυλικοί κομμουνιστές επαναστάτες δεν ήταν πολλοί στον κόσμο και το πού θα έριχνε το βάρος του ο Ζαχαριάδης ήταν πελώριας προπαγανδιστικής σημασίας.

Ο Ζαχαριάδης δεν είχε να υπηρετήσει αφεντικά. Ήταν ο άνθρωπος που έδειχνε ο Στάλιν (σ. ΚΜ – στα 1952) σαν το πρόσωπο που μπορούσε να ανάψει τον επαναστατικό πόλεμο στην Ευρώπη, και ήταν και από τους λίγους που έβαζε ανοιχτά και θαρραλέα τις διαφωνίες του σε αυτόν, ακριβώς γιατί είχε ανεξάρτητη και θαρραλέα σκέψη. Ο Ζαχαριάδης ταυτόχρονα πάλευε πάντα για την πιο πλατειά ενότητα του λαού και δεν τον έπιανε από το αυτί να τον πάει όπου αυτός ήθελε.

Έκανε δηλαδή ό,τι έκανε ο Λένιν. Ζύμωνε στο λαό τις θέσεις του αλλά δεν τον έσερνε ποτέ του σε συγκρούσεις πριν αυτός κατανοήσει μέσα από την πείρα του αυτές τις θέσεις. Δηλαδή έκανε το αντίθετο από αυτό που κάνουν τώρα το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ, που φτιάνουν πραξικοπηματικές μειοψηφίες που ασκούν βία στο όνομα του λαού και εναντίον της μεγάλης μάζας του λαού, που την κατηγορούν ότι είναι υποταγμένη στην αντίδραση.

Γι’ αυτό ο Ζαχαριάδης θέλησε να αποφύγει τα σεχταριστικά λάθη που έγιναν από το ΚΚΕ στο Α’ αντάρτικο και στο Δεκέμβρη. Έτσι, μόλις ήρθε από το Νταχάου αντιτάχθηκε στον υπονομευτή του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, που αργότερα επιχείρησε να διασπάσει και το ΚΚΕ, Άρη Βελουχιώτη, και τον διέγραψε. Αυτό ποτέ δεν του το συγχωρούν οι σημερινοί σοσιαλφασίστες, που έχουν ίνδαλμά τους το Βελουχιώτη.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ν.Ζ. εισηγούνταν στο 7^ο συνέδριο του ΚΚΕ, του 1945, την ενότητα του λαού, την ειρήνη, τη συνεργασία, την ησυχία, την δημοκρατία και την ανοικοδόμηση της χώρας. Για την αποφυγή του εμφυλίου διατύπωσε τη «θεωρία των δύο πόλων», την στήριξη της λαϊκοδημοκρατικής Ελλάδας προς βορρά στις βαλκανικές χώρες και στη Σοβιετική Ένωση και στο Αιγαίο και στα νησιά την κατοχύρωση των αγγλικών συμφερόντων σε ό,τι αφορούσε τις συγκοινωνίες τους προς την Ανατολική Μεσόγειο.

Με την πολιτική αυτή, που βέβαια είχε νόημα την εποχή που διατυπώθηκε, δηλαδή πριν από τον Ψυχρό Πόλεμο, και με την οποία το ΚΚΕ πάλεψε για μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που θα στηρίζεται στη Σοβιετική Ένωση και στην Αγγλία, αλλά και στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, δεν διαφώνησε ποτέ ο Στάλιν και το ΚΚΣΕ. Αντίθετα με αυτήν την γραμμή διαφώνησαν εκ των υστέρων οι Σουσλόφ – Χρουστσόφ, και με αυτήν τον έβγαλαν αντισοβιετικό.

Η μεγάλη βρωμιά τους είναι που τον χτύπησαν, όπως πάντα κάνουν οι σοσιαλφασίστες, σαν δεξιό, ενώ ήταν ο Ζαχαριάδης που πάντα και πρώτα απ’ όλα δίδαξε την πιο ανειρήνευτη πάλη με τον δεξιό οπορτουνισμό, που στην άκρη του είναι ο σοσιαλφασισμός, και χτύπησε την ταξική ατολμία, την ταλάντευση και τα μισόλογα.

Έκανε τα πάντα για να αποφύγει έναν πόλεμο, αλλά όταν ο εχθρός τον ξεκινούσε με δική του ευθύνη, ο Ν.Ζ. ορμούσε σαν λιοντάρι για τη νίκη με γενναιότητα, σύνεση και ως το τέλος με σεβασμό στις διαθέσεις του λαού και με την εφαρμογή της τακτικής του ενιαίου μετώπου. Τέτοιον πόλεμο αυτοθυσίας, πείσματος, γενναιότητας, μαχητικής διάρκειας δεν ξανάδειξε ποτέ ελληνικός στρατός στην νεοελληνική ιστορία. Οι λαϊκοί μαχητές του ΔΣΕ εμπνεύσανε το Ζαχαριάδη αλλά και αυτός τους ενέπνευσε βαθιά. Γι’ αυτό τον ακολούθησαν κόντρα στο παντοδύναμο τότε «Κ»ΚΣΕ στο στόμα του λύκου, με τέτοιο πάθος και για τόσα χρόνια .

Η ζωή του Ν. Ζαχαριάδη είναι η πιο συμπυκνωμένη εμπειρία της ταξικής πάλης του ελληνικού προλεταριάτου και του λαού. Το αντιφασιστικό μέτωπο που έμπρακτα δίδαξε είναι το εργαλείο για την συγκρότηση του αντισοσιαλιμπεριαλιστικού πατριωτικού και δημοκρατικού μετώπου, για την αντιμετώπιση του πολέμου και της δικτατορίας που προωθούν οι επίγονοι των εχθρών του, τα δύο σοσιαλφασιστικά τέρατα ψευτοΚΚΕ - ΣΥΝ και οι φαιοί ναζιφασίστες. Το πιο μεγάλο του μάθημα είναι αυτό που έδωσε μέσα από την ηρωική υποχρεωτική σιωπή του στο Σουργκούτ.  

Ο Ν. Ζαχαριάδης το 1971

Τι βαθιά πίστη πρέπει να είχε στην επανάσταση και στον μαρξισμό, τι ασύλληπτη αισιοδοξία και τι διορατικότητα, για να νοιώθει από τότε ότι η σιωπή του αυτή μιλούσε στο μέλλον και ότι κάποτε θα ακουγόταν πολύ δυνατά!

Σε μας που όλο και περισσότερο καταλαβαίνουμε την αξία του Ζαχαριάδη μέσα και από τις δικές μας περιπλανήσεις και εμπειρίες στην ταξική πάλη πέφτει το βαρύ αλλά τιμητικό καθήκον να κάνουμε πράξη το μήνυμά του. Πιστεύουμε ότι αυτό το μήνυμα είναι ουσιαστικά το κάλεσμα για ένα νέο ΚΚΕ, που θα είναι η απόλυτη άρνηση και στη θεωρία και στη πράξη των αρνητών του κόμματος στο οποίο αυτός ηγήθηκε και οδήγησε στην ωριμότητα.

Γι’ αυτό το σκοπό πρέπει να παλέψουμε πιο δραστήρια και πιο αποφασιστικά. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι η ψυχή της εργατικής τάξης και αυτή πρέπει να ξαναζήσει σαν τέτοια και για τον εαυτό της αλλά και για να σύρει πίσω της στην απελευθέρωση και στην αναγέννηση όλο το λαό και τη χώρα.

http://www.oakke.gr/na469/zahariadis469.htm

* Αναδημοσίεψη από το φύλλο 469 (Ιουλίου 2011) της εφημερίδας "Νέα Ανατολή" της Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. 

Το περιεχόμενο της αφίσσας: 

http://www.oakke.gr/na470/afisa_zahariadi.pdf