Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ - ΜΑΟΪΣΜΟΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (Ντοκουμέντο του ΜΛΚΚΕ του 1977 κατά του χοτζικού νεοτροτσκισμού)

(Σχετικά με το άρθρο της «Ζέρι ι Πόπουλιτ» της 7^ης του Ιούλη)

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΧΟΤΖΙΚΟ ΝΕΟΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟ

Η μέχρι στιγμής σχολιογραφική κίνηση στο ιστολόγιο έχει γενικά καταδείξει το εξής: αν εξαιρέσει κανείς κάποιες γενικά γόνιμες αστοδημοκρατικές παρεμβάσεις - παρατηρήσεις για το ζήτημα του επιμερισμού ευθυνών μεταξύ αστοφιλελεύθερων και σοσιαλφασιστών για την ελλαδική κρίση χρέους, και κάποιες προβοκατόρικες κνίτικες επιθέσεις λυσσασμένου σοσιαλ-φασιστικού αντιμαοϊσμού, τα κύρια πυρά στην πολιτική γραμμή – συνισταμένη των δημοσιεύσεων τούτου δω του ιστολόγιου, προέρχονται από οπαδούς -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- της γραμμής του πάλαι ποτέ χοτζικού Κόμματος Εργασίας Αλβανίας (ΚΕΑ).

Ιδιαίτερα δε οπαδούς της γραμμής του ΚΕΑ μεταξύ 1976 – 1982, όταν και εξαπέλυσε την ανοιχτή επίθεσή του στο μαοϊσμό σαν ανάπτυξη του μαρξισμού – λενινισμού, με ταυτόχρονη υιοθέτηση της πολιτικής γραμμής της κατά προτεραιότητα καταγγελίας της ιμπεριαλιστικής Δύσης σε σχέση με την σοσιαλιμπεριαλιστική Ανατολή και διατύπωσε τη νεοτροτσκιστική, κεντριστική, τελικά δεξιά οπορτουνιστική γραμμή του τόσο σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της διεθνούς αντιιμπεριαλιστικής πάλης, όσο και τα ζητήματα της εξέλιξης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε δοσμένης χώρας.

Τα χαραχτηριστικά του αλβανικού ρεβιζιονισμού, που κατέληξε σε λυσσασμένο αντιμαοϊσμό και τελικά κατρακύλησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στο σοσιαλφασισμό, ήταν χοντρικά τα εξής: λικβινταρισμός και διάσπαση στις γραμμές του διεθνούς μ-λ κομμουνιστικού κινήματος, δογματική αντιδιαλεχτική θέαση του διεθνούς γίγνεσθαι αποκλειστικά μέσα από την αντίθεση «καπιταλισμός – σοσιαλισμός», άρνηση «απ’τ’αριστερά» της σημασίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών του Τρίτου Κόσμου στο όνομα της αφηρημένης «προλεταριακής επανάστασης», η νεκρανάσταση της τροτσκιστικής θεωρίας της «Διαρκούς Επανάστασης» με την άρνηση του αστικοδημοκρατικού – λαϊκοδημοκρατικού σταδίου και των πλατιών ταξικών συμμαχιών σε σειρά χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Παραπέρα, ο αλβανικός ρεβιζιονισμός υποκλινόταν στην παντοδυναμία του ιμπεριαλισμού ειρωνευόμενος και μη αναγνωρίζοντας τη σημασία της πάλης των αστικών χωρών του Τρίτου Κόσμου για πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία από τις δύο υπερδυνάμεις και τον ιμπεριαλισμό γενικά, αποκλείοντας κάθε ταχτική ενότητα με αστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον παλιό αποικιακό χώρο, ταύτιζε όλες τις μη κομμουνιστικές δυνάμεις με τις φιλοϊμπεριαλιστικές, αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις, αρνούνταν την ύπαρξη του Τρίτου Κόσμου ως μπλοκ χωρών με κοινά κατά βάση συμφέροντα στην πάλη κατά του ηγεμονισμού και του ιμπεριαλισμού, ενώ με τον ίδιο τρόπο αρνούνταν κάθε τακτική ενότητα των σοσιαλιστικών χωρών και του Τρίτου Κόσμου με το Δεύτερο Κόσμο κατά των υπερδυνάμεων. Τέλος, οι Αλβανοί καθοδηγητές προχωρούσαν έμμεσα στον εξωραϊσμό του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και κήρυσσαν σε τελική ανάλυση τη συνθηκολόγηση μπροστά του, μέσα από την προσπάθεια να αποδείξουν πως δεν αποτελούσε δα και τόσο μεγάλο εχθρό των λαών, όπως τον παρουσίαζε το ΚΚ Κίνας και οι συνεπείς δυνάμεις μέσα στο μ-λ ρεύμα.

Οι καθοδηγητές του ΚΕΑ, με επικεφαλής τον κάποτε επαναστάτη Εμβέρ Χότζα, ξέπεφταν δηλαδή στο σημείο να εκχυδαΐζουν το μαρξισμό «μέχρι του σημείου που αυτός να είναι αποδεχτός από την αστική τάξη» όπως θα έλεγε ο Λένιν, και μάλιστα όχι από όποια-όποια αστική τάξη, αλλά από την ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ του Κρεμλίνου.

Γι’ αυτό, αν και στη μορφή ο αλβανικός ρεβιζιονισμός είχε «αριστερά» οπορτουνιστικά χαρακτηριστικά, επί της ουσίας ήταν δεξιός ρεβιζιονισμός, απαράλλαχτα όπως ο τροτσκισμός που ενώ ήταν κεντρισμός παρουσιαζόταν πάντα με «υπεραριστερή» και «υπεραντικαπιταλιστική» φράση.

Ο χοτζικός ρεβιζιονισμός και τελικά σοσιαλφασισμός προξένησε μεγάλη ζημιά στο επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, γιατί το αποδιοργάνωσε, το διέσπασε, το μόλυνε με το μικροαστικό αντιπρολεταριακό φανατισμό του. Ουσιαστικά αποτελούσε τη μικροαστική άρνηση της δυνατότητας του προλεταριάτου και των σοσιαλιστικών χωρών (με επικεφαλής τη Λαϊκή Κίνα) να ηγεμονεύσουν σε ένα πλατύ μπλοκ ταξικών δυνάμεων και χωρών με την αιχμή του δόρατος της πάλης στραμμένη ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις, Ρωσία και ΕΠΑ, κύρια δε στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Αποτελούσε την άρνηση της Θεωρίας των Τριών Κόσμων, της μοναδικής που μπορούσε να δώσει στο παγκόσμιο προλεταριάτο σωστή και νικηφόρα στρατηγική και ταχτική για μια ολάκερη ιστορική περίοδο.

Αντικειμενικά, ο χοτζικός ρεβιζιονισμός αποτέλεσε εφεδρεία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού μέσα στο διεθνές κομμουνιστικού κίνημα, παρά το γεγονός ότι ο αλβανικός λαός είχε υποφέρει από το βάρβαρο σοσιαλφασισμό των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Σουσλόφ, που μετέτρεψαν τις ιδεολογικές διαφορές του ΚΕΑ και του ΚΚΣΕ σε διακρατικές και έκοψαν κάθε βοήθεια από το αλβανικό νεαρό λαϊκό κράτος στα 1960 (το ίδιο έκαναν οι σουσλοφικοί φασίστες και στην Κίνα).

Ο ρεβιζιονιστής Βάσος Γεωργίου

Τούτο μπορούμε να το διαπιστώσουμε σήμερα κι από μια άλλη πλευρά. Χώρια από το γεγονός ότι ο ψευτοΡιζοσπάστης επαινούσε το ΚΕΑ και το Χότζα στα 1977 για τη διαμάχη του με το ΚΚ Κίνας και τους αντικινέζικούς του λίβελους, πέρα από τα οδοιπορικά του ψευτοΡιζοσπάστη με το Βάσο Γεωργίου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στη «σταλινική» Αλβανία με τα γλειψίματα για την «αποκατάσταση των σχέσεων» του ψευτοΚΚΕ με το ΚΕΑ, μπορούμε σήμερα κάλλιστα να δούμε την πολιτική κατάληξη όλων χωρίς εξαίρεση των χοτζικών ή μισοχοτζικών πολιτικών δυνάμεων και φραξιών. Τούτες είναι πλέον η «Κόντρα» και η «Ανασύνταξη 18-55» (το ΚΚΕ(μ-λ) δεν έχει αποφασίσει ακόμη αν είναι «μαοϊκό» ή χοτζικό, όπως δεν έχει αποφασίσει και πολλά άλλα σε σχέση με τη λικβινταριστική νεοτροτσκιστική του φυσιογνωμία).

Πρόκειται πραγματικά για δύο σοσιαλφασιστικά εκτρώματα, τρισχειρότερα από τους κλασσικούς τροτσκιστές.

Η μεν «Κόντρα» μετεξελίχθηκε μετά το 2002 σε πραχτορείο τύπου των σοσιαλφασιστών δολοφόνων της «17Ν», ήταν από τις λίγες οργανώσεις που ανοιχτά δήλωσε τη χαρά της για τις ναζιστικές ισλαμοφασιστικές επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους με τους 2.700 νεκρούς άμαχους, ενώ αποτελεί πιστό σύμμαχο και «μαρξιστικό» άλλοθι δίπλα στους κρυφοΣΥΡΙΖΑίους ΑΚίτες σε κάθε πλιατσικολογική αναρχοφασιστική αθλιότητα, που τη δικαιολογεί σαν «άγριο μητροπολιτικό ξέσπασμα της νεολαίας». Πρόκειται στην ουσία για ντροπαλή αναρχοφασιστική οργάνωση, που από το χοτζισμό κρατάει μονάχα το άρωμα του μονομερούς αντιδυτικισμού και του καθυστερημένου «αντικαπιταλισμού» του απλοϊκού σχήματος «μόνη κύρια αντίθεση το αφεντικό – εργάτης».

Η δε «Ανασύνταξη 18-55» γελοιοποιεί κάθε έννοια ζαχαριαδισμού και σταλινισμού, αντιμετωπίζει την κληρονομιά του επαναστατικού ΚΚΕ με όρους παλαιοημερολογητισμού, χαρακτηρίζει παρά φύση το ψευτοΚΚΕ και το ΣΥΝ «σοσιαλδημοκρατικά κόμματα» αρνούμενη τον αστισμό και το σοσιαλφασισμό τους, καθώς και κάθε σύνδεσή τους με τη ρώσικη υπερδύναμη, ενώ έχει εκδώσει την πιο κατάπτυστη ανακοίνωση στήριξης της φασιστικής ρώσικης εισβολής στην τριτοκοσμική ανεξάρτητη Γεωργία τον Αύγουστο 2008, ρίχνοντας μαζί με το ψευτοΚΚΕ, το ΣΥΝ, το ΛΑΟΣ και όλους τους υπόλοιπους φασίστες την κύρια ευθύνη στους Γεωργιανούς, που υπερασπίζονταν την εθνική και κρατική τους υπόσταση και ακεραιότητα.

Δεν υπάρχει σήμερα ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ χοτζικός που να αναγνωρίζει ότι σε αυτό τον κόσμο υπάρχει ιμπεριαλιστικό μπλοκ Ρωσίας – Κίνας ή ότι υπάρχει τέλος πάντων σοσιαλ-ιμπεριαλισμός. Προσοχή, όχι ότι Ρωσία και Κίνα είναι καπιταλιστικές ή και ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτό στα λόγια και με λίγη πίεση το δέχονται. Αυτό που με τίποτα δε μπορούν να δεχτούν (σαν οπορτουνιστές) είναι η ύπαρξη συγκροτημένου, αντίπαλου στο οικονομικά κυρίαρχο δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ (ΕΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία-Καναδάς-Αυστραλία) πόλου, με αντίρροπα συμφέροντα, με πολιτικά φασιστικά χαρακτηριστικά και ακριβώς λόγω της οικονομικής μειονεξίας του, με επιθετικό – πολεμικό στρατηγικό πρόγραμμα. Ούτε λόγος βέβαια περί σοσιαλ-ιμπεριαλισμού ως κύριου εχθρού. Εκεί δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, η ιερή οργή τους ξεπερνάει ακόμη και εκείνη της Παπαρήγα του ψευτοΚΚΕ ή του Τριγάζη του ΣΥΝ και ο συνομιλητής τους αμέσως λούζεται με τους χαρακτηρισμούς του «αστού», του «δεξιού», του «μητσοτακικού», του «αμερικανοτσολιά» κι όποια άλλη φασιστική αθλιότητα έχουν πρόχειρη κείνη τη στιγμή οι χοτζικοί σοσιαλφασίστες.

Είναι χαρακτηριστικό πως σήμερα η αντιπαράθεση των χοτζικών νεοτροτσκιστών με το ψευτοΚΚΕ δεν αφορά σε τίποτα τη γενική πολιτική γραμμή και την ιεράρχηση των εχθρών, εντός και εκτός Ελλάδας. Το μόνο που του προσάπτουν είναι συμβιβασμός με τους κλασσικούς αστούς, το ότι δε σπάει τζαμαρίες παρέα με τους αναρχοφασίστες μπάχαλους, το ό,τι δεν είναι αρκετά «ενωτικό στη δράση». Θα μπορούσαν, αν το ψευτοΚΚΕ ήταν στη μορφή σαν την «Κομμουνιστική Επανίδρυση» της Ιταλίας, ομοσπονδία φραξιών, να βρίσκονταν και μέσα του, σαν η «ακροαριστερή», «μη πειθαρχημένη», «κάπως ατίθαση» τάση του. Στρατηγικά, σε ζητήματα εσωτερικής και διεθνούς ταξικής πάλης, η ταύτιση σουσλοφικών και χοτζικών σοσιαλφασιστών είναι πια πλήρης, αρραγής και ανεπίστρεπτη.

Άνθρωποι που μαζί με την Παπαρήγα ειρωνεύονται οποιαδήποτε κουβέντα για δημοκρατικά δικαιώματα και αντιφασιστικό αγώνα στην Κίνα, στο Ιράν ή στη Ρωσία σα «δυτική προπαγάνδα», άνθρωποι που πρόσφατα τάχτηκαν σε τελική ανάλυση ΣΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ, άνθρωποι που η σχέση τους με το μαρξισμό περιορίζεται στο σάπιο σχήμα «μόνη αντίθεση παγκόσμια εκείνη του κεφάλαιο – εργασία», που δε βλέπουν ιμπεριαλισμό, ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, ενδιάμεσα στρώματα και ταξικές συμμαχίες, αλλά μόνο αγνή ρουσσωϊκής μορφής «ταξική πάλη αφεντικό - εργάτης», δεν έχουνε καμία σχέση με το μαρξισμό – λενινισμό, αλλά τελικά ούτε με την αριστερά.

Αποτελούν χρησιμότατη πολιτική εφεδρεία του κλασσικού σοσιαλφασισμού των ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – ηγεσίας Κουβέλη στη ΔΗΜΑΡ, όταν εκείνος θα πρέπει να μπει στο κράτος, καθώς θα είναι οι νεοτροτσκιστές που θα απορροφούν τους μικροαστούς ριζοσπάστες που δε θα αρέσκονται σε «συμβιβασμούς» και θα θέλουν «εδώ και τώρα εργατική εξουσία», ενώ του Τσίπρα θα του φτάνει μια «αντινεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση».

Είναι γι' αυτό χρέος για κάθε μαρξιστή της εποχής μας, δηλαδή μαρξιστή - λενινιστή - μαοϊστή, να ξεσκεπάζει και να χτυπά αλύπητα και κατακέφαλα τα οπορτουνιστικά ρεύματα μέσα στο εργατικό κίνημα και τη διανόηση, ειδικά εκείνα που έχουν σοσιαλφασιστικά ή φιλο-σοσιαλφασιστικά χαρακτηριστικά, και ειδικά το σύγχρονο οικονομίστικο αντι-λενινιστικό  τροτσκισμό και  "μλ" νεοτροτσκισμό.

Το παρακάτω ντοκουμέντο είναι άρθρο από την εφημερίδα του ΜΛΚΚΕ «Λαϊκός Δρόμος» Νο 149-150 του Ιούλη του 1977, που το έκδωσε η ΚΕ του ΜΛΚΚΕ σε ξεχωριστή μπροσουρίτσα. Είναι η απάντηση στο άρθρο του οργάνου του ΚΕΑ «Ζέρι ι Πόπουλιτ» της 7^ης του Ιούλη του 1977, στο οποίο γίνεται η πρώτη μεγάλη επίθεση στη Θεωρία των Τριών Κόσμων και στο μαοϊσμό από τους Αλβανούς αναθεωρητές. Το ΜΛΚΚΕ στα 1977 στεκόταν γενικά σε επαναστατικές, αντισοσιαλιμπεριαλιστικές θέσεις, που το είχαν οδηγήσει άλλωστε και στη διάσπαση με τους οπορτουνιστές καθοδηγητές του ΚΚΕ(μ-λ) ένα χρόνο πριν. Αποτελούσε δηλαδή τον κληρονόμο της θετικής και επαναστατικής πλευράς της ΟΜΛΕ. Δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το σημερινό «ΜΛΚΚΕ» (Διαρρήχτες), που αποτελεί βασική συνιστώσα του φαιοκόκκινου μετώπου.

Υ.Γ. Για καλύτερη και πιο άνετη ανάγνωση, θα προτείναμε στους αναγνώστες να επιλέγουν τη μορφή Fullscreen στο κάτω μέρος των ντοκουμέντων που αναδημοσιεύουμε σε μορφή scribd.

Μαοϊσμός εναντίον χοτζικού νεοτροτσκισμού - Κείμενο του ΜΛΚΚΕ 1977