Για το Θανάση Βέγγο...

Είναι γεγονός πως η ίδια η, ακόμα και αισθητική, φυσιογνωμία τούτου δω του ιστολογίου είναι σχετικά περιοριστική ως προς τη θεματολογία του, σε σχέση με άλλα, φιλικά του δημοκρατικά και αριστερά ιστολόγια, που από τη λιγότερο «βαριά» δομή και χαραχτήρα τους προσφέρονται και για δημοσιέψεις όχι αμιγώς πολιτικές, ίσως λιγάκι πιο προσωπικές και συναισθηματικά φορτισμένες.

Δε μετανιώνουμε γι’ αυτό, άλλωστε εξ αρχής δηλώθηκε πως δεν επρόκειτο για ένα ιστολόγιο που να λειτουργεί στην κύρια πλευρά του σαν προσωπικό ημερολόγιο στοχασμών, αλλά κυρίως σαν μια προσπάθεια ιδεολογικο-πολιτικής κατάθεσης σκέψεων, θέσεων και ντοκουμέντων. Αυτός είναι και ο λόγος που το ιστολόγιο σίγησε, παρά τη μεγάλη στενοχώρια που του προκάλεσε ο θάνατος δύο πολύ αγαπημένων καλλιτεχνών, που άγγιξαν με την ευαισθησία της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας και κατάθεσης την ψυχή του λαού τις τελευταίες δεκαετίες, του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Παπάζογλου.

Τώρα που έφυγε από κοντά μας στα 84 του ο Θανάσης ο Βέγγος, ένας από τους πιο γλυκούς και σεμνούς ανθρώπους του χώρου του επί δεκαετίες, προκαλώντας αυθεντική πανελλήνια συγκίνηση (και για το ίδιο το γεγονός, όσο και για το τέλος μιας εποχής λαϊκής αθωότητας και καλοσύνης που ενσάρκωναν οι ρόλοι τους οποίους ερμήνευε), αισθανθήκαμε την ανάγκη να του αποτίσουμε ένα μικρό φόρο τιμής, σε πλήρη αντιστοιχία με τα συναισθήματα της πλατιάς μάζας του λαού μας.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από την ταινία του τότε μαοϊκού και ΕΚΚΕτζή σκηνοθέτη Θόδωρου Μαραγκού «Θανάση Σφίξε κι Άλλο το Ζωνάρι», στην οποία ο Θανάσης Βέγγος υποδύεται έναν τίμιο εφοριακό, που έρχεται σε σύγκρουση με τον αστικό κρατικό μηχανισμό που καλύπτει τις βρωμοδουλειές της μεγαλοαστικής τάξης και των «μεσαίων» λαμόγιων και φοροφυγάδων, ενώ η γυναίκα του (Άννα Ματζουράνη) δουλεύει εργάτρια σε κλωστοϋφαντουργία, μπαίνοντας για πρώτη φορά μαχητικά στην ταξική πάλη, όταν απολύεται για την ενεργό συμμετοχή της στο σωματείο. Η ταινία είναι γυρισμένη στα 1980, οπότε η κύρια αιχμή της είναι ενάντια στην παλιά δεξιά, ωστόσο έχει έντονες αιχμές και ενάντια στο ψευτοΚΚΕ και στη διασπαστική, αντεργατική πολιτική του της επίθεσης ενάντια στα πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία μέσω των γραφειοκρατικών δικών του κλαδικών.

Ο «καλός μας άνθρωπος», ο άνθρωπος που ξεκίνησε την «καριέρα» του από τη Μακρόνησο -του μοναρχοφασισμού- του 1948-1950, όπου και τον γνώρισε ο Νίκος Κούνδουρος βάζοντάς τον στη στράτα της υποκριτικής, θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μας…