Δέκα λόγοι για τους οποίους δε θα μας λείψει ο Ούγκο Τσάβες

Οι επαναστάτες ούτε χαίρονται ούτε αγαλλιάζουν μπροστά στο θάνατο, ακόμα και όταν αυτός χτυπά, από φυσικά αίτια, αντιδραστικούς και εχθρούς των λαών και της προόδου. Εξαίρεση αποτελεί ο θάνατος υπεραντιδραστικών από το τιμωρό χέρι του λαού, όταν αυτό συμφωνάει με τις διαθέσεις των πλατιών μαζών και τις εκφράζει, αποτελώντας κορυφαία εκδήλωση της ταξικής και παλλαϊκής οργής για τα εγκλήματά τους, καθώς και μέσο λαϊκής και δημοκρατικής τρομοκρατίας κατά των οπαδών και επίδοξων συνεχιστών τους (π.χ. εκτέλεση Μουσολίνι από τους ιταλούς αντιφασίστες παρτιζάνους).

Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας αντιδραστικός. Μιλιταριστής, πραξικοπηματιστής, είχε πολεμήσει σαν καραβανάς τη δεκαετία του ’70 ενάντια στο αντάρτικο της «Κόκκινης Σημαίας» (Bandera Roja), αντιρεβιζιονιστικής οργάνωσης η οποία σήμερα, παρά τη γκεβαρική – χοτζική κληρονομιά της, έχει κάνει στροφή, σε ένα βαθμό θεωρητική και σε μεγαλύτερο πρακτική στο μαοϊκό αντισοσιαλφασισμό και συμμετέχει πρωτοπόρα στο δημοκρατικό μέτωπο της αντιπολίτευσης, που λέγεται Unidad (Ενότητα).

Επρόκειτο για έναν Ανδρέα Παπανδρέου επί το λατινοαμερικάνικο, ο οποίος στρατολογήθηκε μέσω του αρχιπράκτορα της Ρωσίας, πρώην επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο, μετά την αποφυλάκισή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα που επιχείρησε το 1992. Στόχος των Κάστρο – Τσάβες, αυτών των κορδωμένων παγωνιών, δεν ήταν φυσικά η αυτοδύναμη αντιιμπεριαλιστική ανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις και στον ιμπεριαλισμό συνολικά, αλλά η μετατροπή της «πίσω αυλής» του σε κάθοδο αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, της Λατινικής Αμερικής, σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των κινέζων συμμάχων του στον Τρίτο Κόσμο.

Το γεγονός ότι ένα τμήμα του βενεζουελάνικου λαού έκλαψε αυτόν τον απερίγραπτο τύπο, ο οποίος αποτελούσε ορισμό του βοναπαρτισμού, της αντιδημοκρατίας, του ακροδεξιού στην ουσία του λαϊκισμού και τελικά της κομπραδόρικης ψυχολογίας, παρά τα υπερπατριωτικά του λόγια και κορώνες, αντανακλάει δύο φαινόμενα και πλευρές.

Το πρώτο είναι το πόσο ανάγκη έχουν οι μάζες, πόσο έμφυτη είναι η τάση τους για κοινωνική δικαιοσύνη και εξισωτισμό, τον οποίο, ελλείψει πραγματικού επαναστατικού και ευρύτερα προοδευτικού κινήματος παντού στον κόσμο, «ανακαλύπτουν» σε τσαρλατάνους οι οποίοι είτε με δανεικά (Παπανδρέου) είτε με διεθνή ληστεία (Τσάβες) τις εξαγοράζουν για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα για να τις ρίξουν στη συνέχεια στην πιο βαριά υποδούλωση, πείνα, εξαθλίωση και εξαχρείωση. Η Ελλάδα και η πρόσφατη ιστορία της πρέπει να αποτελεί διδακτικό παράδειγμα για τους λαούς.

Το δεύτερο είναι το πόσο έξω από τη φύση και τη φυσιογνωμία της κλασσικής αστικής τάξης ιδιωτικού τύπου είναι να αφουγκράζεται τους πόνους και τους πόθους του λαού. Η κλασσική παραγωγική αστική τάξη της Βενεζουέλας, οι εθνικοί και γενικά αναπτυξιακοί αστοί της, τους οποίους ο Τσάβες διάλυσε, χτύπησε και απαλλοτρίωσε προς όφελος της κρατικογραφειοκρατικής του μαφίας, αλλά και διάφορων αστών κομπραδόρων - εισαγωγέων φίλων του τους οποίους πλούτισε, συνέχισαν όλα αυτά τα χρόνια να χτυπάν τον Τσάβες σε μεγάλο βαθμό σαν «κομμουνιστή», «αριστερό», «εξισωτιστή», δηλαδή σαν αυτό που ο ίδιος και τα βρώμικα αφεντικά του ήθελαν να παρουσιάζεται.

Η σημερινή δημοκρατική αντιπολίτευση φυσικά έχει κάνει βήματα προόδου. Έχει ήδη εντάξει στο πρόγραμμά της τα ζητήματα των κοινωνικών παροχών, της λαϊκής ευημερίας, της ισόμετρης παραγωγικής ανάπτυξης σε αντίθεση με την μονομερή εξάρτηση από το πετρέλαιο, με το οποίο η «τσαρλατανερία» (όρος της Κόκκινης Σημαίας για την ηγετική κλίκα του καθεστώτος) ή αλλιώτικα η «μπολιμπουρζουαζία» του Τσάβες δωροδοκούσε επί 10 και πλέον χρόνια μέρος της φτωχολογιάς, χωρίς να αίρει ούτε στο ελάχιστο τους όρους που γεννάν τη φτώχια, την εξαθλίωση, την ταξική ανισότητα, το έγκλημα και την κτηνώδη κοινωνική βία. 

Έχει κάνει βήματα εγκατάλειψης του αντικομμουνισμού της, ενώ έχει επιτύχει μια πλατιά ενότητα πραγματικών αριστερών, σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων, κεντρώων και συντηρητικών ενάντια στο σοσιαλφασιστικό ξενόδουλο μπλοκ του Τσάβες.

Το ΚΜ επιφυλάσσεται να δημοσιέψει στο μέλλον, χωρίς απαραίτητα να συμμερίζεται όλες τις πλευρές της, μια εκτεταμένη κριτική για το χαρακτήρα του τσαβικού καθεστώτος εκ μέρους των συναγωνιστών μας της Κόκκινης Σημαίας της Βενεζουέλας.

Ωστόσο, και αφού αφήσαμε συνειδητά να περάσουν οι μέρες που ακολούθησαν το θάνατο του προέδρου της Βενεζουέλας και η κηδεία του, ήρθε η ώρα να ακουστεί και μια άλλη φωνή, πέρα από την καθεστωτική που έκφρασε το κοπάδι των κνιτών του ΝΑΡ τύπου Πέτρου Παπακωνσταντίνου και όλο το ΣΥΡΙΖΑίικο κλαυθμυρίζον συνεχές, που δεν ξεχνά ποτέ τη στρατοκρατική, βαθιά αντιδραστική κουλτούρα στην οποία εμποτίστηκε στη Μόσχα του Μπρέζνιεφ, καθώς και το μονόφθαλμα αντιδυτικό «αντιιμπεριαλισμό» του. Από κοντά και τα αμιγώς κνίτικα ιστολόγια, που μιλάν με στόμφο 100 «μαρξιστών» καρδινάλιων για τον «ροζ» και όχι αρκετά «κόκκινο» Τσάβες, δηλαδή τον κριτικάρουν για το γεγονός ότι δεν επέβαλε αμιγή σοσιαλφασιστική διχτατορία, απ’ αυτές που φουσκώνουν από περηφάνια τα στήθια του κάθε ΚΝΑΤά και περισσιώτη.

Το ΚΜ αναδημοσιεύει το άρθρο ενός βενεζουελάνου πατριώτη και δημοκράτη μπλόγκερ, ο οποίος, όντας αντιτσαβικός, περιγράφει με ενάργεια και με καθαρή στόχευση το γιατί η ανθρωπότητα, αλλά και η Βενεζουέλα, δεν έχουν να θρηνούν καμιά μεγάλη απώλεια από τον, όντως πρόωρο από βιολογική άποψη, θάνατο του Ούγκο Τσάβες. Κι αυτό χωρίς να αποπνέει εμπάθεια, αλλά με τη δύναμη των επιχειρημάτων και της αλήθειας. Η μετάφραση έγινε από το ισπανικό πρωτότυπο. Ο συγγραφέας ονομάζεται Χουάν Φρανσίσκο Δε Λεόν και είναι μουσικός και καθηγητής πανεπιστημίου στη Βενεζουέλα. Το ιστολόγιό του ονομάζεται So what 's up with Venezuela.

Εξυπακούεται ότι το ΚΜ δεν υιοθετεί το σύνολο των εχτιμήσεων και των κρίσεων οι οποίες ακολουθούν, ωστόσο υιοθετεί ξεκάθαρα το πνεύμα και την κατεύθυνση την οποία εκφράζει το άρθρο, η οποία μάλιστα δεν είναι απλώς αντισοσιαλφασιστική και αντισοσιαλιμπεριαλιστική, αλλά και ευρύτερα προοδευτική.

Το ίδιο ισχύει σε γενικές γραμμές και για τη γραμμή της οργάνωσης «Κόκκινη Σημαία» (ο μπλόγκερ δεν έχει κάποια σχέση μαζί της) , στην οποία, όπως είπαμε, επιφυλασσόμαστε να αναφερθούμε διεξοδικά στο μέλλον.

Ο σύνδεσμός στο πρωτότυπο:

http://pancho49.blogspot.co.uk/2013/03/10-motivos-por-los-que-no-extranare.html

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ Ο ΤΣΑΒΕΣ

Αναπαύσου εν ειρήνη, Hugo Rafael Chávez Frías. Σαν Βενεζουελάνος, δεν συμφωνούσα με το μεγαλύτερο μέρος των μέτρων και της ευρύτερης πολιτικής σου. Δε χάρηκα ωστόσο με το θάνατό σου και σέβομαι βαθιά τον πόνο της οικογένειάς σου και των οπαδών σου.

Το 1998, όταν έκανες την πρώτη σου καμπάνια για προεδρικές εκλογές με σύνθημα την πάταξη της διαφθοράς, παρά την απογοήτευσή μου από τα παραδοσιακά κόμματα, δεν σε υποστήριξα λόγω του ότι είχες ηγηθεί πραξικοπήματος κατά του προέδρου  Κάρλος Αντρές Πέρες. Δεν συμπαθούσα τον Πέρες, ωστόσο είχε εκλεγεί με την ψήφο του λαού μας και η απόπειρα να τον ανατρέψεις ήταν απόδειξη ότι δεν σεβόσουν τη βούληση των Βενεζουελάνων.

Δεν ήμουν αντίθετος στο 100% όσων έπραξες. Είμαι ευγνώμων, για παράδειγμα,  για το γεγονός ότι έθεσες το θέμα της φτώχειας στο τραπέζι  και θέλοντας ή μη, έστρεψες με τον τρόπο σου τους προβολείς σε ένα μέρος των Βενεζουελάνων το οποίο μέχρι τότε ήταν αποκλεισμένο.

Το ξέρω ότι οι κουβανοί γιατροί στις φτωχογειτονιές ήταν επιστημονικά μέτριοι και χωρίς εξοπλισμό, αλλά καταλαβαίνω τι σήμαινε η ύπαρξή τους για τη μάνα που χτυπούσε την πόρτα τους στις 3 το ξημέρωμα.

Είχα χαρεί ιδιαίτερα επίσης με το γεγονός ότι οι περισσότεροι Βενεζουελάνοι άρχισαν να ασχολούνται ξανά με την πολιτική, άλλοι υποστηρίζοντάς σε και άλλοι αντιτιθέμενοι στις πολιτικές σου. Το αντι-πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του ’90 ήταν ακριβώς εκείνο το οποίο συνέβαλε στην εκλογή σου. Κρατούσα επίσης στο μυαλό μου ότι η πλειοψηφία των Βενεζουελάνων σε υποστήριζε πράγματι, άρα είχες δικαίωμα να βρίσκεσαι στο προεδρικό μέγαρο.

Οι παρακάτω είναι οι δέκα λόγοι για τους οποίους δεν θα μου λείψεις: 

1.      Ο αυταρχικός σου τρόπος (ο οποίος αντανακλάει ένα ελάττωμα των περισσότερων Βενεζουελάνων) και η ανικανότητά σου να διεξαγάγεις ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο με οποιονδήποτε σου αντιτίθετο. Ακόμη κι από το κρεβάτι του θανάτου σου, απόλυσες δικαστικό του Ανώτατου Δικαστηρίου γιατί δε συμφωνούσε με τις πολιτικές σου.

2.      Η πλήρης έλλειψη σεβασμού από πλευράς σου στο νόμο και στο σύνταγμα, και η συμβολή σου στο κλίμα γενικής ατιμωρησίας στη Βενεζουέλα. Το 1999, έγραψες από την αρχή το σύνταγμα για να ταιριάζει στις ανάγκες σου, κι ακόμη κι αυτό το καθιστούσες κουρελόχαρτο σε καθημερινή βάση. Με παράδειγμα εσένα, δεν αποτελεί γρίφο το πώς τα ποσοστά της εγκληματικότητας εκτινάχθηκαν στη Βενεζουέλα τα τελευταία 14 χρόνια. Το ποσοστό των ανθρωποκτονιών τριπλασιάστηκε μέσα σε αυτά τα χρόνια. Ενώ οι δικαστές ασχολούνταν με το πώς να δείξουν την πολιτική τους αφοσίωση στο πρόσωπό σου, μόλις το 11% των ανθρωποκτονιών κατέληξε σε καταδίκες.

3.      Οι κούφιες υποσχέσεις σου και ο τρόπος με τον οποίο χειραγωγούσες τους Βενεζουελάνους ώστε να πιστεύουν ότι ό,τι έκανες το έπραττες γι’ αυτούς. Στα 14 χρόνια της εξουσίας σου, έχτισες λιγότερες εγκαταστάσεις δημόσιας στέγασης σε σχέση με οποιονδήποτε προηγούμενο πρόεδρο πενταετούς μάλιστα θητείας.

Τα νοσοκομεία σήμερα στερούνται πόρων, και αν χρειαστείς έκτακτη βοήθεια ή χειρουργείο πρέπει να πας εκεί με τα πάντα στο χέρι και πληρωμένα από σένα, από τα φάρμακα μέχρι τα χειρουργικά γάντια και τις μάσκες(!!).Η αλήθεια είναι ότι ήσουν καλύτερος στο να παίζεις τρομπέτα παρά στο να βελτιώνεις τα πράγματα.

4.      Το εκπληκτικό επίπεδο διαφθοράς της κυβέρνησής σου. Υπήρχε πράγματι διαφθορά πριν την εκλογή σου, αλλά συνήθως τα κυβερνητικά σκάνδαλα αποκαλύπτονταν μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας στο αντιπολιτευόμενο κόμμα. Στην περίοδό σου, είχαμε το φαινόμενο να εξαφανίζονται εκατομμύρια επί εκατομμυρίων μπροστά στα μάτια όλων μας, κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να καταγγέλλεις τα μέσα ενημέρωσης που αποκάλυπταν το γεγονός. Οι μόνοι πολιτικοί που κατηγορήθηκαν για διαφθορά ήταν πολιτικοί σου αντίπαλοι, και οι περισσότεροι με φτιαχτές, όπως αποδείχτηκε, κατηγορίες. Για παράδειγμα, ο Λεοπόλδο Λόπες δεν καταδικάστηκε ποτέ από δικαστήριο, ωστόσο του απαγόρευσες να πολιτευθεί. Το έγκλημά του;; Χρησιμοποιούσε χρήματα από άλλο προϋπολογισμό για να πληρώνει δασκάλους και πυροσβέστες, γιατί η κυβέρνησή σου κατακρατούσε τους πόρους για τη μισθοδοσία των ανθρώπων.

5.      Οι ευκαιρίες τις οποίες έχασες. Όταν ανέλαβες το 1999, η τιμή του πετρελαίου ήταν στα 9,3 δολάρια και το 2008 έφτασε στα  126,33. Πόσο καλό σε αυτή τη χώρα θα μπορούσες να είχες κάνει με αυτά τα έσοδα!! Και παρ΄ όλ’ αυτά, τα πέταξες όλα στη διαφθορά, στην εξαγορά ψηφοφόρων και σε εξοπλισμούς. Αν είχες εκμεταλλευτεί αυτούς τους πόρους σωστά και δίκαια, δεν θα υπήρχε σήμερα ένα 10,7% των Βενεζουελάνων οι οποίοι ζουν στην απόλυτη φτώχεια.

6.  Οι επιθέσεις σου στην ατομική ιδιοκτησία και την επιχειρηματικότητα. Κρατικοποίησες εκατοντάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, και έσπρωξες εκατοντάδες άλλες στη χρεοκοπία. Όχι επειδή ήσουν κομμουνιστής ή σοσιαλιστής, αλλά απλώς επειδή δεν ήθελες να μείνει κανείς με κάποια δύναμη να σου αντισταθεί. Αν όλοι γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι, θα μπορούσες ευκολότερα να τους εξαναγκάζεις να έρχονται στις πολιτικές σου συγκεντρώσεις ενώ η αντιπολίτευση θα στερείτο κάθε χρηματοδότησης.

7.      Η υποκρισία σου στα ζητήματα της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έκλεισες πάνω από 30 ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς επειδή στέκονταν κριτικά προς την κυβέρνηση, αρνήθηκες πρόσβαση σε ξένο συνάλλαγμα σε εφημερίδες ώστε εκείνες να αγοράσουν τυπογραφικό χαρτί (ούτε οι απλοί πολίτες έχουν πρόσβαση σε ξένο συνάλλαγμα, εκτός αν το επιτρέπει η κυβέρνηση). Φυλάκισες ανθρώπους χωρίς δίκη για χρόνια, φυλάκισες άλλους για αδικήματα γνώμης, απόλυσες δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους  επειδή υπόγραψαν αίτηση για επανάληψη δημοψηφίσματος, ενώ τους στέρησες ακόμα και πρόσβαση σε κάθε δημόσια υπηρεσία, ακόμα και την έκδοση ταυτότητας ή διαβατηρίου.

8.      Η υποκρισία σου στο ζήτημα της ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας. Έδιωξες τους Αμερικάνους, αλλά κατέβασες τα παντελόνια σου στους Κουβανούς, τους Ρώσους, τους Κινέζους και τους Ιρανούς. Έχουμε κουβανούς αξιωματικούς να διοικούν το βενεζουελάνικο στρατό. Οι κινέζικες πετρελαϊκές εταιρείες δουλεύουν με ποσοστά κερδών τα οποία οι δυτικές εταιρείες δεν είχανε ποτέ στη χώρα μας. Και το έκανες ξεκάθαρο ότι συμμαχοί σου θα ήταν κυβερνήσεις οι οποίες μακελεύουν τον ίδιο το λαό τους.

9.      Η υποκρισία σου στο θέμα της βίας. Μιλούσες για «ειρηνική επανάσταση», αλλά επέτρεπες σε παράνομες ένοπλες ομάδες σαν τους Tupamaros, τη La Piedrita και το FBLN να δρουν ελεύθερα. Τους έδινες όπλα. Έφερες τους Ρώσους να φτιάξουν μονάδα παραγωγής Καλάσνικοφ στη Βενεζουέλα. Κριτίκαρες τους πολέμους των Αμερικάνων, αλλά έδινες όπλα στο κολομβιάνικο αντάρτικο, που το μόνο με το οποίο ασχολείται είναι το εμπόριο ναρκωτικών και οι δολοφονίες.

10.  Η υποκρισία σου σε ό,τι αφορά τη δημοκρατία. Η αγαπημένη σου προσβολή προς την αντιπολίτευση ήταν «πραξικοπηματίες», αλλά ξέχασες ότι είσαι ο οργανωτής του πραξικοπήματος του 1992, ενώ οι πιστοί σου στρατιωτικοί έχουν πολλάκις υπονοήσει ότι θα έκαναν πραξικόπημα υπέρ σου αν η αντιπολίτευση κέρδιζε τις εκλογές. Δεν υπήρχε δημοκρατία στο ίδιο σου το κόμμα: επέλεγες ατομικά όλους τους υποψηφίους του κόμματος για την Εθνοσυνέλευση, για τις περιφέρειες, για τις πόλεις. Όταν η αντιπολίτευση κέρδισε το δημοψήφισμα το οποίο, αν κέρδιζες, θα σου επέτρεπε να αλλάξεις το σύνταγμα το 2007,  αρνήθηκες το αποτέλεσμα και βρήκες τρόπο να αλλάξεις τα άρθρα που ήθελες και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκλέγεται στο διηνεκές. Έφτιασες έτσι τον εκλογικό νόμο ώστε η αντιπολίτευση, με το 51% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές του 2010, να μην λάβει πάνω από το 1/3 των εδρών στην Εθνοσυνέλευση. Η δημοκρατία σου ήταν χάρτινη, είχες εξασφαλίσει ότι δεν θα υπήρχε ουσιαστικός έλεγχος, δικλείδες ασφαλείας και ότι όλοι οι θεσμοί θα λειτουργούσαν σαν μαριονέτες σου.

Γι’ αυτά λοιπόν, Ούγκο, όχι, δε θα μου λείψεις. Αναπαύσου τώρα εν ειρήνη, ενώ εμείς θα προσπαθήσουμε να ξαναχτίσουμε τη διαλυμένη χώρα την οποία μας άφησες.