Για την κριτική περί «οικονομισμού» και «παραγωγισμού» της ΟΑΚΚΕ

Η αφίσα της ΟΑΚΚΕ στο
Εργατικό Κέντρο Βόλου, η οποία είχε εξοργίσει
τους σοσιαλφασίστες σαμποταριστές του ψευτοΚΚΕ.
ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΑΜΠΟΤΕΡ.

Έχουμε κάποιες ενδείξεις τον τελευταίο καιρό ότι οι θέσεις της ΟΑΚΚΕ προκαλούν όλο και περισσότερο πολιτικό ενδιαφέρον στους αριστερούς και δημοκρατικούς ανθρώπους, ακόμα και μέσα σε αυτό που λέμε «χώρο του κινήματος», δηλαδή στο χώρο εκείνων που συχνά καλόπιστα πιστεύουν ότι κάνουν λαϊκή αντίσταση, ενώ κάνουν καθεστωτική επέλαση για λογαριασμό της σοσιαλφασιστικής ηγεσίας τους.

Τέτοιες τάσεις είχαμε διαπιστώσει πριν 5-6 χρόνια όταν η καραμανλική ΝΔ άρχισε τα πολιτικά ανοίγματα προς μια όλο και πιο ισχυρή και όλο και πιο φασιστική πουτινική Ρωσία και φάνηκε ότι η βασική θέση της ΟΑΚΚΕ για τον ηγεμονικό ρόλο της τελευταίας στα ελληνικά πράγματα δεν ήταν μια φαντασιοπληξία που τόσο εύκολα μπορούσαν να χλευάζουν οι σοσιαλφασίστες.

Μετά τις «εξεγέρσεις» του 2008 και ιδίως μετά την προβοκατόρικη κήρυξη της χρεοκοπίας το 2009 που το καθεστώς την διαχειρίστηκε έτσι ώστε να αναδείξει σαν κύριο εχθρό την Γερμανία και σαν μόνη λαϊκή απάντηση σε αυτόν τον εχθρό το κίνημα των φαιο-«κόκκινων» Αγανακτισμένων, αυτό το ενδιαφέρον έδειξε μια κάμψη.

Τελευταία με την παγκόσμια ισχυροποίηση του σοσιαλιμπεριαλισμού, με την ραγδαία διείσδυσή του στην Ελλάδα και στην ΕΕ και με το συνακόλουθο ξεπούλημα των «ταξικών» κινημάτων της πολιτικής και κοινωνικής βάσης του σοσιαλφασισμού, αυτή η διάθεση αναζωπυρώθηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Σε όλο αυτό το διάστημα πάντως οι σοσιαλφασίστες δεν έμειναν ποτέ ανενεργοί. Ενώ (με ελάχιστες εξαιρέσεις) συνέχισαν την τακτική τους να μην χτυπάνε ανοιχτά την ΟΑΚΚΕ για να μην της δίνουν την ευκαιρία να τους απαντάει, δεν έπαυαν να την χτυπάνε λυσσασμένα από πίσω της όσο διαπιστώνανε ότι οι θέσεις της επιβεβαιώνονταν.

Οι ανεκδιήγητοι ρεβιζιονιστές της ΚΟΕ, όταν
ο Τσίπρας τους τράβηξε το αυτί, έκαναν γαργάρα
τη γραμμή της αφίσας. Όλα για την
κάθοδο στις εύφορες κοιλάδες του αστικού
κράτους

Πρόσφατα ένας φίλος μας, αναγνώστης της Νέας Ανατολής, μας ρώτησε πώς απαντάμε στην κατηγορία που άκουσε μέλη της ΚΟΕ να εκτοξεύουν στα σοβαρά εναντίον μας, ότι έχουμε την μενσεβίκικη γραμμή της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σαν προϋπόθεση για να γίνει η επανάσταση.

Θυμηθήκαμε ότι την ίδια αυτή εντελώς λασπώδη κριτική την είχε δεχτεί η ΟΑΚΚΕ σε μια συζήτηση στο Indymedia πριν τέσσερα χρόνια. Παρόλο που αποφεύγαμε να συζητάμε σε ένα μέσο που συστηματικά λογόκρινε τις δημοκρατικές θέσεις και ειδικά την ΟΑΚΚΕ και που τώρα πια ελέγχεται από το σοσιαλφασισμό, ένας σύντροφος μας είχε τότε απαντήσει σε αυτήν την κατηγορία με έναν τρόπο που συμπύκνωνε τη θέση μας για το ζήτημα. Δημοσιεύουμε εδώ αυτήν την απάντηση. (Σε ελάχιστα σημεία της την αλλάξαμε λίγο για μεγαλύτερη ακρίβεια και σαφήνεια).

Η ορθότητα αυτής της τοποθέτησης επιβεβαιώνεται σήμερα σκανδαλώδικα από τις μισοαποικιακές σχέσεις παραγωγής που έχουν εγκαθιδρύσει οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές στο λιμάνι του Πειραιά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, και μέσα στις νέες συνθήκες της επέλασης του ελληνικού και παγκόσμιου φαιο-«κόκκινου» μετώπου όπου γίνεται αναπόφευκτη μια προλεταριακή επαναστατική αντεπίθεση, η ΟΑΚΚΕ πρέπει να εντείνει την πολιτική και θεωρητική πάλη της ενάντια στο σοσιαλφασισμό και να αναδείξει ιδιαίτερα την βαθειά αντι-μαρξιστική του φύση.

Γράφαμε λοιπόν τότε:

Η βασική κατηγορία που απευθύνεται στην ΟΑΚΚΕ είναι ότι : «Ο οικονομισμός της ΟΑΚΚΕ είναι πρόβλημα, η λατρεία της για τη βιομηχανία και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την (καπιταλιστική) “ανάπτυξη” γενικότερα η οποία “νομοτελειακά” θα οδηγήσει τον καπιταλισμό σε κρίση και κατάρρευση κλπ.” …. “φτάνει στο σημείο να καταδικάζει σχεδόν κάθε απεργιακή κινητοποίηση ως σοσιαλφασιστική και να στηρίζει κάθε ιδιωτικοποίηση και ιδιωτική επένδυση (-καταλήστευση-πλιάτσικο...) στο όνομα της “ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων”. Προάγει μια εργασιακή ηθική (δούλευε-δούλευε-δούλευε, είναι καλό, βάζει τις βάσεις για την μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία)”… “η ίδια η ΟΑΚΚΕ υποστηρίζει την ανάπτυξη μιας εθνικής οικονομίας/βιομηχανίας στα πλαίσια ενός “σωστού” αντιιμπεριαλισμού».

Η συγκεκριμένη, η υπαρκτή ΟΑΚΚΕ, είναι ακριβώς το αντίθετο της φανταστικής - αντιδραστικής που περιγράφεται πιο πάνω.

Η ΟΑΚΚΕ δεν υπερασπίζει τη βιομηχανία και τη βιομηχανική ανάπτυξη επειδή τάχα με αυτήν γρήγορα θα αναπτυχθεί ο καπιταλισμός οπότε και γρήγορα τάχα θα καταρρεύσει. Γιατί ξέρει πολύ καλά ότι ο καπιταλισμός δεν θα καταρρεύσει από μόνος του αλλά από τους λαούς που θα κάνουν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Μάλιστα μέχρι τώρα οι περισσότερες επαναστάσεις γίνανε σε βιομηχανικά καθυστερημένες χώρες.

Ο Λένιν στην πάλη με τους μενσεβίκους οικονομιστές
στο 2ο Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού
Κόμματος Ρωσίας, το 1903

Αυτές οι οικονομίστικες - μενσεβίκικες θεωρίες που αποδίδονται στην ΟΑΚΚΕ είναι ό,τι πιο ξένο και εχθρικό στην ίδια.

Εκείνο που λέει η ΟΑΚΚΕ ακριβώς επειδή δεν είναι οικονομιστική, ούτε εθνικιστική, αλλά μια οργάνωση προλεταριακή και διεθνιστική, δηλαδή μια οργάνωση που προσπαθεί να έχει μια διεθνή οπτική της ταξικής πάλης και να εντάσσει μέσα σε αυτήν τον αγώνα της, είναι το εξής:

Στη χώρα μας, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και σε άλλες σχετικά μεσαίας καπιταλιστικής ανάπτυξης χώρες με πολιτικά αδύναμες βιομηχανικές αστικές τάξεις, εξελίσσεται εδώ και μερικές δεκαετίες ένας πολιτικός πόλεμος ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, μέσα στον οποίο εμπλέκονται και τμήματα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.

Από αυτά τα στρατόπεδα το ένα, το πιο αδύναμο οικονομικά, που όμως είναι πολύ ισχυρό ιδεολογικά - πολιτικά στη χώρα μας και άπειρες φορές πιο συνειδητό ακριβώς επειδή είναι το πιο επιθετικό, σαμποτάρει κυρίως με πολιτικές και δευτερευόντως με στρατιωτικές-δολοφονικές μεθόδους τις παραγωγικές δυνάμεις του άλλου στρατοπέδου που είναι το πιο ισχυρό οικονομικά.

Από την εποχή που οι κνίτες, με προεξάρχοντα τον
σημερινό ΑΝΤΑΡΣΥΑίο και θαυμαστή του Πούτιν Δελαστίκ,
υμνολογούσαν ανοιχτά τα στρατιωτικά πραξικοπήματα των
αφεντικών τους

Ιδιαίτερα σαμποτάρει τις πιο σύγχρονες και στρατηγικές παραγωγικές δυνάμεις που έχει το δεύτερο αυτό στην κατοχή του. Το επιθετικό στρατόπεδο έχει ηγεμόνα το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Αυτός ο ιμπεριαλισμός δεν καταφεύγει σε αυτά τα βίαια πολιτικά μέτρα για να χτυπήσει αυτές καθ’ εαυτές τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας, αφού αυτές δεν έχουν υπολογίσιμο βάρος στην παγκόσμια κλίμακα, ούτε για να καθυστερήσει την προλεταριακή της επανάσταση, αφού αυτή δεν είναι προ των θυρών, αλλά για να εκτοπίσει τους ανταγωνιστές του σε επίπεδο σχέσεων ιδιοκτησίας, δηλαδή σε επίπεδο παραγωγικών σχέσεων και από εκεί σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας.

Γι’ αυτό ο πιο μεγάλος του στόχος σε ό,τι αφορά τις πιο στρατηγικής-πολιτικής σημασίας παραγωγικές δυνάμεις, δεν είναι εξαρχής να τις καταστρέψει αλλά να εκτοπίσει τον ανταγωνιστή του σαν ιδιοκτήτη των σημαντικότερων από αυτές και να πάρει ο ίδιος τη θέση του.

Στην πράξη βέβαια καταστρέφει τις περισσότερες γιατί δεν μπορεί να τις βάλει στο χέρι ο ίδιος. Έτσι τις καταστρέφει, είτε θετικά με το να τις κλείνει, είτε αρνητικά με το να εμποδίζει να γίνονται καινούργιες. Αυτός είναι ο ξεχωριστός και βασικός λόγος της ιδιαίτερης και απόλυτης αποβιομηχάνισης στην Ελλάδα που προστίθεται στον άλλο, στον πιο γενικό λόγο που αφορά τη σχετική αποβιομηχάνιση όλου του ανεπτυγμένου Βορρά, που είναι η μετατόπιση των βιομηχανιών έντασης εργασίας προς το Νότο.

Η ΟΑΚΚΕ δεν είχε ποτέ την αξίωση να γίνει εύκολα δεκτή η παραπάνω ανάλυση ιδιαίτερα από ρεύματα σκέψης για τα οποία ο κόσμος ολόκληρος, ο τόσο πλούσιος σε γιγαντιαίες αντιθέσεις ανάγεται σε μια αντίθεση όλη-όλη, την πραγματικά βασική αλλά όχι κύρια σε κάθε φάση και σε κάθε χώρα αντίθεση κεφάλαιο-εργασία ή μισθωτοί-αφεντικά ή εξουσιαστές- εξουσιαζόμενοι.

Τέτοια ρεύματα δεν νοιάζονται πρακτικά, δηλαδή πολιτικά, για το τι σημαίνει ότι ένα κεφάλαιο μπορεί να μετατραπεί σε κρατικομονοπωλιακό χρηματιστικό (το κυρίαρχο μέρος του κεφάλαιου των ΗΠΑ, των χωρών της ΕΕ, της Ιαπωνίας) που καταπιέζει όλα τα άλλα μη μονοπωλιακά κεφάλαια και όλες τις άλλες μη κρατικομονοπωλιακές χώρες και ότι ένα άλλου είδους κρατικομονοπωλιακό κεφάλαιο (Ρωσία, Κίνα) έχει μετατραπεί σε ναζιστικό μιλιταριστικό και ετοιμάζεται να εξαπολύσει έναν παγκόσμιο υποδουλωτικό πόλεμο μπροστά στον οποίο όλοι οι προηγούμενοι θα μοιάζουν με εκνευριστικές ενοχλήσεις.

Οι καγκεμπίτες του Περισσού έκαναν πλάτες στα αφεντικά
τους της Μόσχας και το 2008, στη ναζιστική ρωσική εισβολή
στη Γεωργία. Έφταιγε δήθεν η... ΕΕ και το ΝΑΤΟ!
Για κάποιους που θεωρούν ότι ο ομφάλιος λώρος
Μόσχας - Περισσού κόπηκε το 1991...

Ούτε είναι πολύ αυστηρή η ΟΑΚΚΕ γενικά με τον υποκειμενισμό όσων την κατηγορούν για συνομωσιολογία ακόμα και σήμερα, δηλαδή την ώρα που οι θεμελιακές πολιτικές προβλέψεις της καταρρακτώδικα επαληθεύονται ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Ελλάδας με την πουτινική Ρωσία.

Όμως οφείλει κάθε τίμιος άνθρωπος να κρίνει μια θέση σύμφωνα με τις αρχές στις οποίες στηρίζεται και στην ουσία της αυτό πρέπει να κάνει και για τη θέση της ΟΑΚΚΕ για την βιομηχανία σήμερα στη χώρα μας. Η παραγωγίστικη θέση, ή αλλιώς η αναθεωρητική αντεπαναστατική θέση, που στην ουσία της είναι η αστική θέση για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων λέει: «είναι δυνατόν σε κάποια χώρα σε κάποια στιγμή να είναι πιο ανεπτυγμένες οι παραγωγικές σχέσεις καθώς και το πολιτικό εποικοδόμημα που πατάει σε αυτές τις σχέσεις από όσο είναι ανεπτυγμένες οι παραγωγικές δυνάμεις. Τότε το κύριο πολιτικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις».

Αυτή η θέση παγώνει ουσιαστικά την ταξική πάλη και στο εποικοδόμημα και στη βάση, οπότε βοηθάει στην ενδυνάμωση της αστικής τάξης παλιού και νέου τύπου. Τελικά σαν τέτοια χτυπάει και τις παραγωγικές δυνάμεις.

Η ΟΑΚΚΕ λέει, σύμφωνα με τον επαναστατικό μαρξισμό, ότι η αντίθεση παραγωγικές σχέσεις - παραγωγικές δυνάμεις ισχύει σε κάθε ταξική κοινωνία. Επίσης σε ό,τι αφορά την Ελλάδα λέει : «Το πολιτικό εποικοδόμημα και οι παραγωγικές σχέσεις που βρίσκονται κάτω από αυτό βυθίζονται σήμερα και με τη σειρά τους συνθλίβουν ασταμάτητα όσες παραγωγικές δυνάμεις αντιστοιχούν σε ψηλότερο επίπεδο σχέσεων παραγωγής και σε πιο προωθημένο πολιτικό εποικοδόμημα». Συμπέρασμα: οι παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα ψηλότερα από τις παραγωγικές σχέσεις και το αντίστοιχο εποικοδόμημα. Χρειάζεται δηλαδή από το προλεταριάτο πολιτική, επαναστατική πάλη και όχι πάλη για την παραγωγή.

Τι εννοούμε όταν λέμε πιο καθυστερημένο πολιτικό εποικοδόμημα; Εννοούμε ότι η φασιστική δικτατορία σε γενικές γραμμές είναι πιο καθυστερημένο πολιτικό εποικοδόμημα από την σημερινή αστική δημοκρατία ή τη μισοδημοκρατία. Το καθεστώς της κατοχής μιας χώρας από μια φασιστική υπερδύναμη είναι ένα ακόμα πιο καθυστερημένο καθεστώς σε ό,τι αφορά το πολιτικό εποικοδόμημα σε συνθήκες καπιταλισμού.

Σε ό,τι αφορά τις παραγωγικές σχέσεις αυτές που στηρίζονται κύρια στην αγορά εμπορευμάτων και στον ελεύθερο ανταγωνισμό στα πλαίσια αυτής της αγοράς, συμπεριλαμβανόμενης και της αγοράς της εργατικής δύναμης, βρίσκονται πιο ψηλά από τις προσωπικές σχέσεις πατρωνίας, διαφθοράς και αρπαγής που κυριαρχούν στον κρατικογραφειοκρατικό φασιστικού τύπου καπιταλισμό.

Αυτές οι τελευταίες σχέσεις παραγωγής, οπότε και ιδιοκτησίας αποτελούν επιστροφή στη μορφή (και μόνο στη μορφή), στις προσωπικές σχέσεις εξουσίας της φεουδαρχίας, για την κατάργηση των οποίων χρειάστηκε η αστική επανάσταση, η αστική δημοκρατία και η απρόσωπη κυριαρχία του εμπορεύματος και του κεφάλαιου πάνω στις προσωπικές σχέσεις υποταγής των άμεσων παραγωγών στους φεουδάρχες. (Δεν ισχύει το ίδιο για κάθε είδους κρατικό καπιταλισμό, που μπορεί σε μια καθυστερημένη χώρα να αποτελεί μια σχετικά ανεπτυγμένη μορφή σχέσεων παραγωγής, όπως έγινε στο μετααποικιακό κράτος και στα πρώτα βήματα της σοβιετικής εξουσίας).

Τρία εκλεκτά τσιράκια του σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα
μας, ψευτοσοσιαλιστές και ψευτοκομμουνιστές.

Η ΟΑΚΚΕ διαπιστώνει δηλαδή ότι ένας ιμπεριαλισμός, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, προσπαθώντας να επιβάλει ένα πιο πρόσφορο για την κυριαρχία του, οπότε σχετικά πιο καθυστερημένο πολιτικό εποικοδόμημα στη χώρα μας, δηλαδή προσπαθώντας να επιβάλει τη φασιστική του δικτατορία, οδηγεί σε πισωγύρισμα τις υφιστάμενες ως τα 1980 παραγωγικές σχέσεις της Ελλάδας, υποβαθμίζει όσο του είναι δυνατό την απρόσωπη εμπορευματική οικονομία και τις σχέσεις που αντιστοιχούν σε αυτήν σε σχέσεις προσωπικής κυριαρχίας αρπαγής και νομής (που ήδη υπάρχουν άφθονες στην χώρα από ιστορική παράδοση), ενώ καταστρέφει εκείνες τις παραγωγικές δυνάμεις που δεν αντιστοιχούν σε αυτές τις κατώτερες σχέσεις.

Αυτό που κάνει λοιπόν η ΟΑΚΚΕ είναι να απευθύνεται στην ελληνική εργατική τάξη και σε όλο το λαό και να τους καλεί να δώσουν την πάλη ενάντια στο φασιστικό εποικοδόμημα που στήνει ο συγκεκριμένος ιμπεριαλισμός και οι εγκάθετοί του και τα φιλικά του πολιτικά ρεύματα και να το συντρίψουν.

Ταυτόχρονα τους καλεί να συντρίψουν τις παραγωγικές σχέσεις που από τη μια υποβαστάζουν αυτό το εποικοδόμημα αλλά και που σε τέτοιες συνθήκες ραγδαίων πολιτικών αλλαγών οικοδομούνται από αυτό.

Γιατί είναι δυνατό κάτω από ορισμένες συνθήκες να είναι το εποικοδόμημα που κύρια προσδιορίζει τη βάση και όχι το αντίστροφο.

Όσο δεν είναι οικονομίστικο κι απλά αντιπαραγωγικό το σαμποτάρισμα της βιομηχανίας στη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια από έναν ιμπεριαλισμό και από ένα φιλικό του ή εγκάθετο πολιτικό ρεύμα, άλλο τόσο δεν είναι οικονομίστικο το όχι που λέει σε αυτό το σαμποτάζ η ΟΑΚΚΕ.

Η ΟΑΚΚΕ λοιπόν δεν καλεί τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο για την ανάπτυξη τάχα των παραγωγικών δυνάμεων. Μάλιστα, αν η ΟΑΚΚΕ δίνει κεφαλαιώδη έμφαση στο ζήτημα του βιομηχανικού σαμποτάζ, δεν είναι κύρια για να απελευθερώσει τώρα αυτές τις παραγωγικές δυνάμεις αλλά για να μπορέσει να αφυπνίσει την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης δίνοντας σε αυτήν την πιο χτυπητή, την πιο άμεση και την πιο επώδυνη για τη ζωή της δραστηριότητα του πιο κρυμμένου και από πολλές πλευρές του πιο επικίνδυνου εχθρού της, αυτού δηλαδή που διάβρωσε και ξεπούλησε από τα μέσα τη συνδικαλιστική και πολιτική ταξική πάλη.

Είναι η επίσημη «Αριστερά» αυτή που έχει την κύρια ευθύνη για το ιστορικό έγκλημα σε βάρος της τάξης ότι με μια σειρά οικολογικά, αρχαιολογικά, χωροταξικά, διοικητικά και πολιτικά αντικαπιταλιστικά προσχήματα γκρέμισε τα εργοστάσια στα οποία αυτή δουλεύει, δηλαδή το μόνο χώρο στον οποίο μπορεί αυτή να ανταλλάξει την εργατική της δύναμη με μέσα διαβίωσης και στον οποίο μπορεί αυτή να διδαχτεί την επιστήμη της ταξικής πάλης και της λαϊκής εξουσίας και μετά να τον κάνει βάση υλική και πολιτική αυτής της εξουσίας.

Όμως καθόλου η ΟΑΚΚΕ δεν έχει χαριστεί στους ιδιωτικούς δυτικούς φιλελεύθερους εργοδότες.

Γιατί και αυτοί από την ταξική τους φύση συμφωνούν ευχαρίστως στην εκμετάλλευση της φτηνής σάρκας που τους προσφέρουν οι ανατολικοί κρατικοφασίστες καπιταλιστές σαν αντάλλαγμα για την απώλεια της πολιτικής εξουσίας και την παρεμπόδιση των επενδύσεών τους. Γι’ αυτό το λόγο η ΟΑΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους όχι μόνο να μην δουλεύουν περισσότερο αλλά αντίθετα να αντιστέκονται και μην γίνονται υποχείρια σε καμιά εργοδοσία, δηλαδή να μην υποτάσσονται στις νέο-δουλοκτητικές σχέσεις παραγωγής και ως προς την αμοιβή και ως προς την ένταση της εργασίας που έχουν καθιερώσει οι διακομματικοί εισαγωγείς ξένης φτηνής εργατικής δύναμης.

Από το μακρύ αγώνα των Λιπασμάτων Δραπετσώνας

Γι’ αυτό το λόγο καλεί Έλληνες και μετανάστες σε έναν νέο συνδικαλισμό ενάντια στα σωματεία των «ρουφιάνων και των αποστατών». 

Γι’ αυτό, επειδή τους έχει στηρίξει απέναντι στα όποια αφεντικά, νέα ή παλιά, κρατικοφασιστικά ή ιδιωτικά φιλελεύθερα, η μικρή προς το παρόν αυτή οργάνωση έχει κερδίσει τη βαθιά εμπιστοσύνη των εργατών στους λίγους ακόμα συνδικαλιστικούς χώρους που δραστηριοποιείται. Αυτό σημαίνει το σύνθημα της: «εργοστάσια ανοιχτά-συνδικάτα ταξικά».

Εννοείται ότι με αυτήν την ταξική συγκρότηση σε κάθε χώρο δουλειάς θα γλιτώσουν από το γκρέμισμα και κάποιες παραγωγικές δυνάμεις και θα ανακουφίστεί άμεσα η οικονομική θέση των εργατών για μια περίοδο.

Η ΟΑΚΚΕ δεν υποστηρίζει ωστόσο ότι η ανεργία, η εξαθλίωση και η ταξική καταπίεση του ελληνικού προλεταριάτου θα τελειώσουν αν χτυπηθεί το σαμποτάζ και αναπτυχθεί η βιομηχανία.

Υποστηρίζει μόνο ότι υπάρχει μια ειδική ανεργία, μια ειδική πτώση του μεροκάματου, μια ειδική ταξική καταπίεση στη χώρα μας που έχει τη βαθύτερη εξήγησή της στο γεγονός ότι η βιομηχανία, η σύγχρονη επιχείρηση και η επιστημονικοτεχνική έρευνα στη χώρα αυτή βομβαρδίζονται συστηματικά για πολιτικούς λόγους. Αυτή η ειδική εξαθλίωση του ελληνικού προλεταριάτου μέσα σε ένα παγκόσμιο προλεταριάτο του βορρά που φτωχαίνει αλλά πολύ λιγότερο από όσο το ελληνικό, πραγματικά θα σταματήσει αν απελευθερωθεί η ελληνική βιομηχανία από τους σοσιαλφασίστες σαμποταριστές.

*Αναδημοσίεψη από το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας της ΟΑΚΚΕ, Νέα Ανατολή (φ.484)

Ο σύνδεσμός στο πρωτότυπο: http://www.oakke.gr/na484/oikonomismos484.htm