Προβληματισμοί για τα αίτια της προσωρινής ήττας του ελλαδίτικου μ-λ κινήματος στο ζήτημα της συνέχειας του ΚΚΕ

Ένα από τα πιο βασικά ζητήματα που απασχολεί, πιστεύουμε, κάθε Έλληνα μαρξιστή – λενινιστή, ειδικά μετά το 1980, όταν και έπαψαν πια να είναι μαζικές οι μ-λ οργανώσεις, είναι πώς και γιατί «χάσαμε» στα μάτια των μαζών την ιστορική, πολιτική συνέχεια του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ. Γιατί, με λίγα λόγια, στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου στη χώρα μας, δεν μπόρεσε να κλονιστεί το δήθεν «αυτονόητο» γεγονός, ότι το ψευτοΚΚΕ των Κολιγιάννη – Φλωράκη – Φαράκου – Παπαρήγα ήταν και είναι η φυσική συνέχεια του ΚΚΕ.

Καμιά φορά, και λόγω του ειδικού χαραχτήρα που είχε η άλωση του Κόμματος μας από το ρεβιζιονισμό – σοσιαλφασισμό (εξωτερική επέμβαση, απροσχημάτιστη βία, εξορία και δολοφονία του ιστορικού Αρχηγού, φυσική εξόντωση αγωνιστών), σε συνδυασμό με το ό,τι μιλάμε για αγωνιστές που βρίσκονταν ήδη εξόριστοι από την πατρίδα μας μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας (διπλές κακουχίες δηλαδή), τείνουμε να εξηγούμε τα ζητήματα μόνο με στενά ελλαδίτικους όρους. Ξεχνάμε δηλαδή, παρά το δράμα των επαναστατών κουκουέδων που έμειναν πιστοί στο μαρξισμό – λενινισμό, η τελική έκβαση (πρόσκαιρη πιστεύουμε) της πάλης υπέρ της πλευράς του ρεβιζιονισμού ήταν μία εξέλιξη που λίγο έως πολύ πήρε παγκόσμια χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό και δεν ωφελεί ιδιαίτερα, όσο κι αν έχει τη γοητεία του, το να κάνουμε υποθέσεις εργασίας «τι θα είχε συμβεί αν»….

Προσπαθώντας λοιπόν να μη χάνουμε αυτή την αναγκαία παγκόσμια - διεθνιστική οπτική, για μην πέσουμε στο βάλτο της εθνικής στενότητας και χοντροκεφαλιάς, καλό θα ήτανε να σημειώσουμε τα εξής: Ο αριθμός των συντρόφων, μελών και στελεχών (χαμηλόβαθμων και μεσαίων κυρίως) του ΚΚΕ, που από το Σεπτέμβρη του 1955 και την ωμή σοσιαλφασιστική επίθεση στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (ΚΟΤ) βγήκαν στο κλαρί της πάλης ενάντια στο ρεβιζιονισμό, με σημαία τους τη γραμμή της νόμιμης πλειοψηφίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ και τη μορφή του Γενικού Γραμματέα της, Νίκου Ζαχαριάδη, δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητος.

Ειδικά στην Τασκένδη, ήταν πάνω από το 65% των κομματικών δυνάμεων, ενώ και στις υπόλοιπες λαϊκοδημοκρατικές χώρες προσέγγιζαν ή και ξεπερνούσαν το 50% (και με δεδομένο ότι δε γνώριζαν τι ακριβώς είχε γίνει στην Τασκένδη). Επίσης, και στην Ελλάδα, ειδικά στις εξορίες (π.χ. Άη Στράτης), διεξάχθηκε μεγάλη μάχη μεταξύ των οπαδών της νέας ρεβιζιονιστικής καθοδήγησης Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη – Δημητρίου και των συνεπών κουκουέδων, οπαδών του συντρόφου Ν. Ζαχαριάδη, ενώ και πολύς κόσμος αποστρατεύτηκε πολιτικά αηδιασμένος.

Πρόκειται για την ΠΡΩΤΗ συγκροτημένη κομμουνιστική αντίσταση στο σοσιαλφασισμό και στο ρεβιζιονισμό, με δεδομένο ότι ακόμα και οι καθοδηγήσεις του ΚΚ Κίνας και του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, που ήταν οι πρώτες που αργότερα καταδίκασαν τη στροφή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, δεν εξέφρασαν στην αρχή τόσες επιφυλάξεις (αν και οι Κινέζοι σύντροφοι, απ’ ό,τι φάνηκε, είχαν πάρει εξ’ αρχής διακριτικά τις αποστάσεις τους). Οι οργανώσεις της ΚΟ Τασκένδης του ΚΚΕ, καθώς και οι αντιρεβιζιονιστικές, μ-λ οργανώσεις των Ελλήνων και εθνικά Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που συγκροτήθηκαν έως και 8 χρόνια πριν το ΚΚ Κίνας ρίξει τη γραμμή της δημιουργίας νέων μαρξιστικών – λενινιστικών οργανώσεων, σε αντιπαράθεση με τα ρεβιζιονιστικά πλέον σοβιετόφιλα «Κ»Κ, θα γραφτούν στην ιστορία σαν το πρώτο σκίρτημα – σύμβολο του νέου κομμουνιστικού κινήματος, η έστω και εμβρυακή αντίσταση στην άλωση της επανάστασης από τα πουλημένα παιδιά της, Σοβιετικούς και Έλληνες ρεβιζιονιστές ηγέτες, που την πρόδωσαν και τη μαχαίρωσαν πισώπλατα.

Στην Ελλάδα, αυτή η διαδικασία μορφοποιήθηκε πολύ αργότερα στη δημιουργία, στα 1964 πια, της παράνομης Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) με το ημινόμιμο περιοδικό «Αναγέννηση», που 6 μέρες πριν το κιάσσο της 21^ης Απριλίου του ‘67, ίδρυσε και νόμιμο φορέα με τον τίτλο Συνεπής Πολιτική Αριστερή Κίνηση (ΣΠΑΚ). Τέκνο της ΟΜΛΕ ήταν, όπως έχουμε ξαναγράψει, και η ιστορική αντιρεβιζιονιστική παράταξη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΠΣΠ). Το 1970, από αριστερούς ριζοσπάστες που κριτικάρουν τη δεξιά γραμμή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), αλλά και από απογοητευμένα από την ΟΜΛΕ και την απροετοιμασία της μπροστά στη Χούντα μαοϊστικά στελέχη, ιδρύεται στο Δυτικό Βερολίνο το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ).

Δεν έχουμε σκοπό εδώ να σταχυολογήσουμε το σύνολο των αντιρεβιζιονιστικών οργανώσεων από το 1956 έως το 1974 (αυτό θα αποτελούσε θέμα ειδικής μελέτης). Απλά εύκολα τίθεται το ερώτημα: με ένα ψευτοΚΚΕ να έχει εγκληματήσει απέναντι σε χιλιάδες αγωνιστές του ΚΚΕ, να έχει κλείσει το δρόμο και να έχει αντιστρέψει μια πολύ επιτυχημένη πορεία της ΕΔΑ (μέχρι το Γενάρη του ’56) που χρωστιόταν σε συμμαχίες αρχών στη βάση της πολιτικής Ζαχαριάδη, να έχει βρωμίσει και σύρει στη λάσπη σαν «τυχοδιωκτικό» το ΔΣΕ, να έχει φανεί εντελώς απροετοίμαστο μπροστά στο κίνδυνο διχτατορίας και μάλιστα να κοιμίζει τις μάζες με άρθρα του τύπου «Αυγής» της 20^ης Απριλίου 1967 «Γιατί δε θα γίνει διχτατορία στην Ελλάδα» κλπ., γιατί οι μαρξιστικές – λενινιστικές δυνάμεις δε μπόρεσαν να στήσουν έναν πολιτικό φορέα πανεθνικής εμβέλειας, που να διεκδικήσει, στην παρανομία και στη νομιμότητα, το όνομα και την κληρονομιά του επαναστατικού ΚΚΕ (1918-1956);;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αν δε θέλουμε να κάνουμε τους εξυπνάκηδες των εύκολων λύσεων. Ας συνεχίσουμε για λίγο με τα ερωτήματα: Γιατί μετά το 1974, που άνοιξε αρκετά (αν και όχι διάπλατα μέχρι το 1983) η πόρτα του γυρισμού για τους πολιτικούς πρόσφυγες, οι αντιρεβιζιονιστές δε συγκρότησαν έστω ένα κοινό μαχητικό κέντρο, που να αποκαλύπτει στο λαό το ρώσικο πραχτορείο των Φλωράκη – Τσολάκη;; Γιατί πολλοί παλιοί αντιχρουστσωφικοί, επαναστάτες κομμουνιστές βρέθηκαν τελικά κάτω από τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ του παπατζή του β’, μαζί με τα τυχοδιωχτικά δεξιά στοιχεία του βαφειαδισμού, ενώ άλλοι υποτάχτηκαν και γίνανε πολιτικοί ακόλουθοι των βασανιστών τους του ψευτοΚΚΕ και του «Κ»Κεσωτερικού;;

Και τέλος, γιατί η ψευτοαριστερή «σκλήρυνση» της φρασεολογίας σε «αντικαπιταλιστική» κατεύθυνση μετά το 1968 και ειδικά μετά το 1991 (για το ψευτοΚΚΕ μιλάμε εδώ) μπέρδεψε πολιτικά και «αγκαλιάστηκε» από ένα τμήμα εκείνης της ηρωικής φουρνιάς των ζαχαριαδικών κομμουνιστών;

Ήδη σκεφτόμαστε μήπως ξεκινήσαμε ένα άρθρο που μας ξεπερνάει, καθώς πιάνει ουσιαστικά το κεντρικό ζήτημα της ύπαρξης ενός μαρξιστή – λενινιστή της χώρας μας, δηλαδή το πώς από το παλιό, μεγάλο ΚΚΕ θα προχωρήσουμε στο νέο ΚΚΕ. Δε θα βάλουμε δω πολιτικές παράμετρες σχετικές με τη γραμμή στο σήμερα, αλλά αντικειμενικά, μέσα από την παράθεση των σκέψεων για το χθες, θα φτάσουμε αναγκαστικά, έστω και έμμεσα, και στο τώρα.

Η τελική (πρόσκαιρη ιστορικά) ήττα του επαναστατικού κομμουνιστικού ρεύματος μέσα στο ελλαδίτικο αριστερό κίνημα ήταν μια συνισταμένη δεκάδων συνιστωσών, που πραγματικά δεν γνωρίζουμε αν κι ο πιο μάστορας πολιτικός ηγέτης, στην Αθήνα ή την Τασκένδη του 1955, ακόμη κι αν του παραθέταμε από τότε (μεταφυσικά) ποια επρόκειτο να είναι η εξέλιξη των πραγμάτων μεταξύ 1955 και 2011, θα μπορούσε να τα αντιστρέψει ουσιαστικά.

Η Ελλάδα ήταν και είναι (παρά τις ενστάσεις των αλτουσερικών ψευτομαρξιστών και του τροτσκισμού) μια τριτοκοσμική χώρα, και μάλιστα, μέχρι τη δεκαετία του ’40, και με φεουδαρχικά υπολείμματα στις παραγωγικές σχέσεις. Ταυτόχρονα δεν έγινε ποτέ στη χώρα μας μια πραγματική αστικοδημοκρατική επανάσταση, παλαιού ή νέου τύπου. Σαν τέτοια μπορεί να θεωρηθεί μονάχα η λαϊκή εξουσία που εγκαθίδρυσε το ΕΑΜ στα 1943-1944 στις απελευθερωμένες περιοχές, η οποία ωστόσο δεν αφέθηκε να ριζώσει, αλλά ξεθεμελιώθηκε βάναυσα από το μοναρχοφασισμό και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που εκμεταλλεύτηκε τα δεξιά και «αριστερά» λάθη της καθοδήγησης του επαναστατικού ΚΚΕ.

Το δυναμικό λοιπόν που ακολούθησε το ΚΚΕ στη σωστή επιλογή της έναρξης του δεύτερου αντάρτικού, του ΔΣΕ, και λόγω της επίθεσης της αντίδρασης, που μάντρωσε εργάτες και διανοούμενους της πόλης στα ξερονήσια, ήταν στην κύρια πλευρά του κομμάτι της φτωχής αγροτιάς, άγουρο πολιτικά μα φοβερά ψυχωμένο, αντιφασιστικό κι ηρωικό. Γενικότερα, και σαν αποτέλεσμα των κακουχιών που πέρασε το Κόμμα τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, η απότομη -λόγω δεξιάς παρέκκλισης στη στρατολογία- μεγέθυνση του κόμματος μεταξύ 1942 και 1944, καθώς και οι ειδικές συνθήκες της αντικατοχικής πάλης, δεν άφησαν ούτε καν τη διανόηση αλλά και τους πρωτοπόρους εργάτες στην πόλη να διαμορφώσουν ένα κάπως στέρεο μαρξιστικό υπόβαθρο. Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τις βρωμιές του Δημητρίου (που εσχάτως έγινε στα 92 του…ΔΗΜΑΡ) στην Τασκένδη ότι «χάσαμε τις δυο επαναστάσεις επειδή δεν ξέραμε μαρξισμό» κλπ. ανοησίες. Σημαίνει απλώς πως στην ηγεσία του Κόμματος παρέμειναν σχεδόν αποκλειστικά τα τριτοδιεθνιστικά στελέχη τα γαλουχημένα τη δεκαετία του ’20 και του ΄30, με τα πολλά καλά τους και τα (πολλά) αναμφισβήτητα στραβά τους. Στελέχη που διαπνέονταν και από αγωνιστικό πνεύμα, και από κομμουνιστική σταθερότητα, και από αυταπάρνηση, και από διεθνισμό, αλλά που (πλην του Ζαχαριάδη) κανείς τους δεν ήταν φωτοδότρα προσωπικότητα και θεωρητικός.

Στην επέμβαση των Σοβιετικών και των παρατρεχάμενών τους στα εσωτερικά του ΚΚΕ το 1956, το στελεχικό απαράτ, μαθημένο και δίκαια να θεωρεί το ΚΚΣΕ την προμετωπίδα και τον καθοδηγητικό παράγοντα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, δέχτηκαν την αστεία επιχειρηματολογία των Ντεζ – Κουουσίνεν (στο βάθος Σουσλόφ) και ψήφισαν ομόθυμα την καθαίρεση του παλιού ΠΓ (ακόμη και οι αντιρεβιζιονιστές Πορφυρογένης και Δανιηλίδης). Σε μια εποχή που το αρνείσαι τη Σοβιετική Ένωση ισοδυναμούσε με υποταγή στον αμερικανόδουλο φασισμό της Αθήνας, άνθρωποι που επί 30 χρόνια (και σωστά) είχαν γαλουχηθεί να υπερασπίζονται τη σοσιαλιστική πατρίδα των Λένιν – Στάλιν, έπρεπε να κάνουν τεράστια υπέρβαση του εαυτού τους για να πάνε, σε μια νύχτα, κόντρα στις βουλές της ΚΕ του ΚΚΣΕ.

Η φτωχή αγροτιά, γενικότερα τα λαϊκά στοιχεία της βάσης του επαναστατικού ΚΚΕ όμως, δεν καταλάβαιναν από τέτοιες μακροσκοπικές και βαθιά πολιτικές αναλύσεις και μέθοδες σκέψης. Γι’ αυτούς τα πράγματα ήταν πιο παστρικά: δόθηκαν ολόπλευρα σε μια πάλη για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική και σοσιαλιστική. Έχασαν παιδιά, αδέρφια, γονιούς, περιουσίες, ανέτρεψαν όλη τους τη ζωή χωρίς ποτέ να το μετανιώσουν και βρέθηκαν στην άλλη άκρη της γης, ακολουθώντας το Κόμμα της εργατιάς και της φτωχής αγροτιάς, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Δε μπορούσαν εν μία νυκτί να αποδεχτούνε πως ο ΔΣΕ ήταν ένα αριστερίστικο λάθος, όπως έλεγαν οι προδότες του μαρξισμού, πως ο Ζαχαριάδης ήταν ένας διχτάτορας και τυχοδιώκτης, οι διαγραμμένοι από την πλειοψηφία της ΚΕ για σοβαρότατες δεξιές και μικροαστικές οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις βαφειαδοπαρτσαλίδηδες «αδικημένοι σύντροφοι».

Ταυτόχρονα, είχαν και την εμπειρία του τι είδους στοιχεία είχαν μαζωχτεί από το 1953 κιόλας γύρω από τους χρουστσωφικούς στην Τασκένδη και αλλού και πριόνιζαν την ηγεσία του ΚΚΕ: οι χειρότεροι, οι πιο αρριβίστες, οι λιγότερο αγνοί και περισσότερο κοιλιόδουλοι ανάμεσά τους ήταν από την αρχή παιδιά της αντιζαχαριαδικής κλίκας, που οι διάφοροι Ρώσοι σοσιαλφασίστες τύπου Σαάκωφ, Πονομαριώφ, Μουχτάρωφ και λοιπές δυνάμεις τους αφιόνιζαν και τους προετοίμαζαν για το τελικό χτύπημα.

Έτσι, και ειδικά μετά την απόφαση της 5^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ του Δεκέμβρη του 1955, της τελευταίας επαναστατικής απόφασης του Κόμματος μας, που ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ανοίγει, έστω προσεχτικά αλλά ΚΑΘΑΡΑ μέτωπο με τις χρουστσωφικές δυνάμεις μες στο ΚΚΣΕ (την ώρα που όλη η ΚΕ του ΚΚΕ φιλοξενείται στις σοσιαλιστικές και λαϊκοδημοκρατικές χώρες – μιλάμε για άθλο του Νίκου Ζαχαριάδη), η πλατιά τίμια και επαναστατική μάζα της πολιτικής προσφυγιάς, χωρίς να μπορεί καλά καλά να το τεκμηριώσει θεωρητικά, έχει κάνει τη ΣΩΣΤΗ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ επιλογή της: με το Ζαχαριάδη και το πραγματικό ΚΚΕ, με το κεφάλι ψηλά ως το τέλος, χωρίς φόβο για τις συνέπειες.

Μετά τις διαγραφές της Πρωτομαγιάς του 1957 («όποιος μέχρι την 1^η του Μάη του 1957 δε δηλώσει τη συμφωνία του με τις αποφάσεις της 6^ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ και της ΚΕΕ του Κόμματος θα διαγραφεί από μέλος του» έλεγε η επαίσχυντη εσωκομματική ντιρεκτίβα των Κολιγιάννη – Δημητρίου – Παρτσαλίδη – Βαφειάδη), στη μεν Τασκένδη οι Κομματικές Οργανώσεις 9 εκ των 13 Πολιτειών των προσφύγων διατήρησαν τη δομή τους, διαγραφόμενες από τους ρεβιζιονιστές καθοδηγητές του κατ’ όνομα και μόνο πια ΚΚΕ, οι δε πολιτικοί πρόσφυγες στην Ανατολική Ευρώπη άρχισαν αργά αλλά σταθερά να δημιουργούν παράνομες Μαρξιστικές – Λενινιστικές οργανώσεις, που αντιμετώπισαν εξ’ αρχής το ανηλεές κυνήγι των «σοσιαλιστικών» Ασφαλειών.

Στην Ελλάδα, η κατάσταση ήταν συγκεχυμένη, καθώς οι ζαχαριαδικοί δεν έδωσαν καθαρή οργανωτική μορφή στις ομάδες τους, αφού μετά το 1958 διαλύθηκαν και τυπικά οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ μέσα στη χώρα (από τότε πια μπορεί να θεωρηθεί πως παύει, τυπικά και ουσιαστικά, να υπάρχει ΚΚΕ). Παραμένουν οργανωμένοι στην ΕΔΑ, όπου τους κηρύσσεται επίσης ανηλεής πόλεμος από τη συμμαχία ψευτοκομμουνιστών (κολιγιαννικών) και σοσιαλδημοκρατιζόντων (παρτσαλιδικών και σοσιαλδημοκρατών συνεργαζόμενων) ΕΔΑϊτών, στους οποίους τελευταίους, αν και δεν ήταν ρωσόδουλοι σα τους κολιγιαννικούς, άρεσαν πολύ οι «φιλελεύθερες», υφεσιακές και αντισταλινικές τάσεις του Χρουστσώφ. Κάποιοι ακολούθησαν την ΟΜΛΕ το 1964, κάποιοι ιδιώτευσαν, κάποιοι παρέμειναν στην ΕΔΑ, ενώ μετά τη Χούντα διεσπάρησαν σε όλα τα από ΠΑΣΟΚ και «αριστερότερα» (σύμφωνα με την αντιδιαλεχτική, συμβατική πολιτική γραμμή «δεξιά – αριστερά») μορφώματα.

Ας μπούμε στο ζουμί κι ας το απλοποιήσουμε λιγάκι: Πού πήγαν όλοι αυτοί οι επαναστάτες και διπλά βασανισμένοι (από μοναρχοφασίστες και σοσιαλφασίστες) αγωνιστές;; Γιατί δε διεκδίκησαν με μεγαλύτερο πάθος το ΚΚΕ που τους έκλεψαν και γιατί δεν κάλεσαν το λαό να το πάρει πίσω από τις κλίκες των πουλημένων;;

Όλο το ζουμί βρίσκεται στο πέρασμα από το Χρουστσώφ στο Μπρέζνιεφ, ή αλλιώτικα από τη δεξιά φιλελεύθερη περίοδο Χρουστσώφ στην "αριστερή" επιθετική σοσιαλιμπεριαλιστική φάση Μπρέζνιεφ της ιστορίας της καπιταλιστικής ΕΣΣΔ, στα 1964-1965. Στην -με υπογραφή Σουσλόφ- επιστροφή στη σκληρή φρασεολογία «σταλινικού» δήθεν τύπου, με σκληρή αντιαμερικάνικη γραμμή, ειδικά μετά το 1968, όχι πια από αντιιμπεριαλιστική αλλά από αντίπαλη ιμπεριαλιστική σκοπιά, στο πέρασμα από την καπιταλιστική παλινόρθωση του Χρουστσώφ στην ιμπεριαλιστική εξάπλωση του Μπρέζνιεφ. Στο πέρασμα, τελικά, από την κοινή διχτατορία των παλιών μπουχαρινικών και τροτσκιστών, δεξιών φιλελεύθερων και σοσιαλφασιστών πάνω στους σταλινικούς κομμουνιστές, στη ωμή διχτατορία μονάχα της κορυφής των σοσιαλφασιστών, δηλαδή της αστικής τάξης νέου τύπου.

Στα μάτια όμως των άγουρων πολιτικά μαζών, και της ΕΣΣΔ αλλά και της παγκόσμιας Αριστεράς, ακόμα και του επαναστατικού ΚΚ Κίνας των Μάο Τσε Τουνγκ – Τσου Ενλάι, αυτό δεν ήταν καθόλου εξ’ αρχής καθαρό. Ο Τσου Ενλάι μάλιστα ταξίδεψε στη Μόσχα για να συναντηθεί με τη νέα σοβιετική ηγεσία, έτοιμος να τα βρει μαζί της, και μόνο μετά την επιστροφή του συνειδητοποίησε η κινέζικη ηγεσία πως η πτώση Χρουστσώφ ήταν από τα δεξιά (αν και ο Χρουστσώφ ήταν σοσιαλφασίστας κι όχι απλά δεξιός οπορτουνιστής, γι' αυτό και δεν πρόβαλε αντίσταση). Αυτό δεν αποτελεί μομφή για τους συντρόφους του ΚΚΚ. Επρόκειτο για πρωτόγνωρες πολιτικές εξελίξεις, χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία.

Όταν λοιπόν το καθοδηγητικό απαράτ του -μαζί με τους Μπολσεβίκους- ηρωικότερου ΚΚ στην ιστορία, του ΚΚΚ, χρειάστηκε (από το 1964 και πέρα λέμε) 4 χρόνια για να φτάσει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για σοσιαλιμπεριαλιστές αστούς και άλλα 2 χρόνια για να στρέψει την κύρια αιχμή της πολεμικής του διεθνώς στη μπρεζνιεφική κλίκα, είναι αστείο να απαιτούμε αναδρομικά από τον ανθό του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς μιας μικρής χώρας σαν την Ελλάδα, διασπαρμένου από τα ξερονήσια του Αιγαίου μέχρι την Ασία και χωρίς -είναι η αλήθεια- μεγάλους θεωρητικούς ή μεγάλους οργανωτικούς ηγέτες, να βρει το μίτο της Αριάδνης. Εκεί νομίζουμε ότι κρύβεται και η βαθύτερη σημασία της εξορίας και της δολοφονίας αργότερα του Νίκου Ζαχαριάδη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό με την πολιτική συνέργια της ηγεσίας του φλωρακικού ψευτοΚΚΕ. Ήταν η πάση θυσία  προσπάθεια να στερηθεί από τους επαναστάτες κομμουνιστές ο ηγέτης εκείνος που θα γινόταν καταλύτης για τη δημιουργία του νέου, μαρξιστικού – λενινιστικού ΚΚΕ.

Συν τοις άλλοις, εκείνοι που ανέλαβαν το ιστορικό φορτίο να ηγηθούν της προσπάθειας μεταξύ 1956 και 1976 -και με όλο το βαθύ σεβασμό και θαυμασμό που σαν ιστολόγιο τρέφουμε γι’ αυτούς- δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς φυσικά να εννοούμε πως εμείς θα τα κάναμε καλύτερα ή να κάνουμε τους έξυπνους. Στην μεν Τασκένδη, η πλειοψηφία των καθοδηγητών των ζαχαριαδικών ξεκίνησαν στραβά, με τη δεξιά θέση ότι δεν πρέπει να χτυπάμε την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και στο βάθος ούτε τους παρατρεχάμενούς της, αλλά μονάχα τους διορισμένους στην ηγεσία του ψευτοΚΚΕ και κάποιους πολύ χαμηλόβαθμους Σοβιετικούς αξιωματούχους. Ουσιαστικά η γραμμή ήταν «ξαναβάλτε το Ζαχαριάδη και την παλιά καθοδήγηση απάνω και όλα θα πάνε πρίμα», γραμμή που δικαίωνε ουσιαστικά τις επεμβάσεις των Σοβιετικών.

Με επικεφαλής τους Π. Τουλούδη – Αχ. Παπαϊωάννου, οι πλειοψηφούντες ζαχαριαδικοί στην Τασκένδη συγκρούστηκαν με πάθος με την ομάδα Ράφτη (Νεμέρτσικα) – Κυριάννη (Λακαρέα) – Κιτσικόπουλου, που σε επίπεδο γραμμής ήταν και η πιο επαναστατική.

Η ομάδα Ράφτη - Λακαρέα έμενε πιστή στο ΠΟΥΝΚΤ (το 5^ο σημείο της απόφασης της 5^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, της τελευταίας επί Ζαχαριάδη) που έριχνε ευθύνες για τα γεγονότα της Τασκένδης ΚΑΙ στους Σοβιετικούς, κάτι με το οποίο δε συμφωνούσαν οι τουλουδικοί. Η ομάδα αυτή, πριν ακόμα διατυπωθούν ανοιχτά οι διαφορές ΚΚΚ – «Κ»ΚΣΕ στα 1964, θεωρεί ήδη παγιωμένη τη ρεβιζιονιστική βαρβαρότητα -που ασκήθηκε πάνω της με πρωτοφανείς μεθόδους όπως ψυχιατρεία, σκληρές εξορίες με στέρηση τροφής κλπ.- και ζητάει μεταφορά της στη ΛΔ της Κίνας, από τα 1962. Έμειναν στην ιστορία σαν οι «μαοϊκοί», ενώ οι τουλουδικοί ως οι «πράσινοι».

Αλλά και η Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ) του ΚΚΕ(Μ-Λ) που δημιουργήθηκε με έδρα το Βουκουρέστι, το 1964, μια προσπάθεια ενοποίησης των μ-λ οργανώσεων Τασκένδης και Ανατολικής Ευρώπης, με επικεφαλής τον παλιό σύντροφο, μέλος της ΚΕ του παλιού ΚΚΕ Πολύδωρο Δανιηλίδη, σε επίπεδο γραμμής (συμμετείχαν και οι «πράσινοι» του Τουλούδη, μετά διαχωρίστηκαν στο θέμα Ζαχαριάδη χτυπώντας το Μάο Τσε Τουνγκ), είχε τα ίδια προβλήματα που είχε και η –παράλληλα φτιαγμένη στην Ελλάδα την ίδια χρονιά- ΟΜΛΕ των Χοτζέα – Ιορδανίδη (υπήρχε μια πολιτική παραλληλία μεταξύ ΠΚΕ ΚΚΕ(Μ-Λ) της προσφυγιάς και ΟΜΛΕ της Ελλάδας, αλλά όχι οργανωτική ενότητα).

Θεωρητική στειρότητα, καλυμμένος αντιζαχαριαδισμός «απ’ τ’ αριστερά» με επιχειρήματα δανεικά από το ψευτοΚΚΕ, προσπάθεια αντιπαράθεσης του ΚΚ Κίνας και του Μάο στο Ζαχαριάδη με βάση τα χαλκεμένα από την ΚαΓκεΜπε «γράμματα» του αποκλεισμένου στη Σιβηρία ηγέτη, λαϊκοδημοκρατία και επαναφορά της θεωρίας των σταδίων παρά τη ρητή θέση του Σχεδίου Προγράμματος του ΚΚΕ του 1954 για λαϊκοδημοκρατική – σοσιαλιστική επανάσταση με μονοφασικό πέρασμα, αδυναμία της βάσης να ακολουθήσει την σωστά αντισοβιετική γραμμή της ηγεσίας, που κι εκείνη όμως δεν ένιωθε άνετα μέσα στο κουστούμι του αντισοσιαλιμπεριαλισμού, δε τον βίωσε ποτέ σαν οργανικό κομμάτι της ιδεολογικής της γραμμής.

Αυτό είχε να κάνει εν πολλοίς όχι μονάχα με θεωρητική αδυναμία, αλλά με βιώματα κι έναν κάπως δικαιολογημένο δογματισμό. Άνθρωποι ξεσπιτωμένοι και εκπατρισμένοι από τον αμερικανόδουλο μοναρχοφασισμό, με μια φασιστική Ελλάδα να θεωρεί ακόμη -διακηρυκτικά έστω- τους υποστηρικτές ακόμη και της σοσιαλιμπεριαλιστικής ΕΣΣΔ του 1970 «σλαβοκομμουνιστάς και συμμορίτας», δεν μπορούσαν εύκολα να δεχτούν π.χ. τη σωστή γραμμή της 2^ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚ Κίνας του Σεπτέμβρη του 1970, που καθόριζε ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις την ΕΣΣΔ ως την πιο επικίνδυνη πηγή ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου και καλούσε τους λαούς να χτυπούν πρώτα το Μπρέζνιεφ και μετά το Νίξον.

Αν κανείς διατρέξει όλες τις διασπάσεις μέσα στο μ-λ κίνημα της χώρας μας, από την πρώτη μεταξύ «πράσινων» και μαοϊκών στην Τασκένδη στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 μέχρι την τελευταία σοβαρή, εκείνη του ΕΚΚΕ – ΜΛΚΚΕ το 1985 από την οποία γεννήθηκε και η αντισοσιαλιμπεριαλιστική - ζαχαριαδική ΟΑΚΚΕ, θα δει ότι σχεδόν πάντα έμεναν μειοψηφικές οι θέσεις που ήθελαν μια πιο σκληρή αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ και του ψευτοΚΚΕ και πλειοψηφικές εκείνες που, ανοιχτά ή κρυφά, ήθελαν να λειάνουν το μέτωπο προς το σοσιαλφασισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, και να μιλάνε περισσότερο, σχεδόν αποκλειστικά για τους κλασσικούς και παλιούς «προαιώνιους εχθρούς», που ήταν επίσης οι μοναδικοί εχθροί τόσο του ψευτοΚΚΕ όσο και του ΠΑΣΟΚ: την κλασσική Δεξιά, τους Αμερικάνους, τους Ευρωπαίους κλπ.

Αυτή η τάση φτάνει σήμερα στη γελοιοποίησή της μέσω της «Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55», που αποκαλεί «μοναρχοφασιστική» τη σημερινή ΝΔ, «σοσιαλδημοκρατικά» τα ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ, ενώ, σαν «γνήσια αντιιμπεριαλιστική δύναμη» υποστήριξε την κτηνώδη ρώσικη εισβολή του 2008 στην τριτοκοσμική ανεξάρτητη Γεωργία, με μια άθλια και ανατριχιαστική πραγματικά ανακοίνωση.

Η περίπτωση της «Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55» είναι ενδεικτική του τραβήγματος στα άκρα αυτής της ρηχής «αντιρεβιζιονιστικής» γραμμής. Αν την αναφέρουμε, δεν είναι για να της κάνουμε πολιτική πολεμική. Είναι για να καταδείξουμε το είδος του «αντιρεβιζιονισμού» που κέρδισε δυστυχώς τη μάχη των πλειοψηφιών μέσα στη μ-λ προσφυγιά και τελικά, μετά το 1980, και μέσα στο ελλαδίτικο μ-λ κίνημα.

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, το μοναδικό που συνέβη στην ΕΣΣΔ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα ήταν η επικράτηση «μαλακών», «μαλθακών», «συμβιβαστικών προς τους Αμερικάνους» δυνάμεων μετά το θάνατο του Στάλιν, που επί 30 χρόνια υπέσκαπταν τον «σοσιαλισμό» (που υπήρχε όμως κατ’ αυτούς, έστω σαρακοφαγωμένος, ή κι αν δεν υπήρχε, προτιμούνε αυτό που υπήρχε από την αστική δημοκρατία, οπότε ένα και το αυτό) και τελικά ο «πράχτορας των ΗΠΑ» Γκορμπατσόφ, εκτελώντας τις επιταγές των «αφεντικών» του, έκανε πράξη τη χαριστική βολή.

ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΛΑΝΣΑΡΕ ΜΕ ΛΙΓΟ «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ» - ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ ΛΟΥΣΤΡΟ Η ΠΑΠΑΡΗΓΑ – ΨΕΥΤΟΚΚΕ ΜΕΤΑ ΤΟ 1995!! Πρόκειται δηλαδή για «αντιρεβιζιονισμό» κομμένο και ραμμένο, από τα 1965 κιόλας, παρά την καλή θέληση και τον ηρωισμό χιλιάδων αγωνιστών, στα μέτρα της «επόμενης» φορεσιάς του σοσιαλιμπεριαλισμού και των παραρτημάτων του…

Από την άλλη, οι διαμάχες στο εσωτερικό του ρεβιζιονισμού πολλές φορές απορροφούσαν υγιείς δυνάμεις, που θα μπορούσαν να στελεχώσουν και αιμοδοτήσουν το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της χώρας μας με αξιόλογο νεανικό στελεχικό δυναμικό: πολλοί νέοι με επαναστατικές διαθέσεις μετά το 1974 π.χ. επέλεγαν να ενταχθούν στην «Κ»ΝΕ – ψευτοΚΚΕ γιατί πείθονταν από την «αντιαναθεωρητική» ρητορεία τους κατά του «Κ»Κεσωτερικού. Ή αντίθετα, αριστεροί δημοκράτες επέλεγαν την ΕΚΟΝ «Ρήγας Φεραίος» του «Κ»Κεσωτερικού σαν μια σοβαρή, υπεύθυνη δύναμη αντιρρόπησης του κνίτικου τραμπουκισμού και σοσιαλφασισμού. Ή άλλοι, μπαϊλντισμένοι από τις έριδες των «σφυροδρέπανων», οργανώνονταν στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ, στην οποία έβλεπαν τη δεκαετία του ‘70 ένα νέο, ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό φυντάνι, αποκομμένο από τις ακατανόητες για κάποιους αντεγκλήσεις μεταξύ των δυνάμεων της «κομμουνιστικής αριστεράς».

Τελικά, η ασφυκτική απομόνωση και δολοφονία του Ζαχαριάδη από τους ΚαΓκεΜπίτες, που στέρησε το μ-λ κίνημα από το φυσικό αρχηγό του, η έλλειψη ικανών, θεωρητικά καταρτισμένων και οργανωτικά δυνατών στελεχών, οι στείρες αντιπαραθέσεις στο τριτεύον, ο μικροαστισμός στη γραμμή, η επιρροή από τον «αριστερό» δογματισμό των Αλβανών που ήταν πάντα εγγύτερα και επηρέαζαν το πνεύμα του ελληνικού μ-λ χώρου πολύ περισσότερο από τους Κινέζους συντρόφους, η άρνηση να αποκηρυχτούνε συλλήβδην το σάπιο πια «Κ»ΚΣΕ και η σοσιαλιμπεριαλιστική «ΕΣΣΔ», οι ισορροπισμοί και οι μικρότητες, σε συνδυασμό με τη μικροαστική στελέχωση στην Ελλάδα, οδήγησαν το μ-λ κίνημα στο περιθώριο της πολιτικής ζωής μετά το 1980.

Κι όταν ο Φλωράκης, στο «9^ο» (2^ο) Συνέδριο του ψευτοΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1973, 3 μήνες μετά τη δολοφονία του Ζαχαριάδη και ένα μήνα μετά την υπονόμεψη της αντιφασιστικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους κνίτες, άνοιξε τις αγκάλες του για να  δεχτεί πίσω τους «μετανοημένους ζαχαριαδικούς» με ένα «αριστερό» ρετουσάρισμα στη γραμμή («ένοπλο πέρασμα υπό συνθήκες» και λοιπές ψευτοαριστερές σαπουνόφουσκες), μεγάλος αριθμός παλιών ζαχαριαδικών αγωνιστών μπήκε στο μαντρί του σοσιαλφασισμού.

Άλλοι, μετά τον Ιούλή του ’74, διατηρώντας λίγη αξιοπρέπεια, ψήφιζαν μεν ψευτοΚΚΕ αλλά δεν ξαναοργανώθηκαν σε αυτό. «Κ»Κεσωτερικού και ΠΑΣΟΚ μοιράστηκαν αρκετούς καλούς και τίμιους, αλλά επίσης παραιτημένους από επαναστατικούς σκοπούς, ανθρώπους (καλύτερα βέβαια από το να πήγαιναν στο ψευτοΚΚΕ), ενώ όσοι κράτησαν χαραχτήρα, ενσωματώθηκαν στις μ-λ οργανώσεις, κύρια στην ΟΜΛΕ και μετά τη διάσπασή της το 1976, στο ΚΚΕ(μ-λ), που ενοποίησε το ΚΚΕ(Μ-Λ) του Δανιηλίδη με την τάση Χοτζέα της ελλαδίτικης ΟΜΛΕ. Ένα μέρος τους, μικρότερο, έμεινε στο γενικά επαναστατικό για κάποια χρόνια ΜΛΚΚΕ, ενώ οι αμιγώς χοτζικοί συνέπηξαν την ΟΚΜΛΕ και άλλοι εντάχθηκαν στη ΣΑΚΕ (στον «Οχτώβρη» της οποίας έδωσε κάποια κείμενα λίγο πριν το θάνατό του ο Κώστας Κυριάννης – Λακαρέας).

Μια προσπάθεια ενοποίησης του ισχυρά αντισοσιαλιμπεριαλιστικού, και σωστά ζαχαριαδικού ΕΚΚΕ με την Επιτροπή Παλαιών Κομμουνιστών με επικεφαλής τον Γ. Βοντίτσιο (Γούσια), παλιό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ζαχαριαδικού ΚΚΕ, που θα μπόλιαζε παλιούς κομμουνιστές με το επαναστατικό αντιρώσικο πνεύμα του μαοϊσμού, ματαιώθηκε μετά το θάνατο του Γούσια σε τροχαίο το Δεκέμβρη του 1979. (* Η ενοποίηση μεταξύ ΕΚΚΕ και ΕΠΚ έγινε τελικά στην Α΄Συνδιάσκεψη του ΕΚΚΕ στα 1981, αλλά και η Επιτροπή κουτσουρεύτηκε μετά το θάνατο του Γούσια, και η ηγετική ομάδα Χ. Μπίστη - Α. Φιλίνη βρισκόταν πια ένα βήμα πριν την οπορτουνιστική κατρακύλα του 1982)

Η καπιταλιστική παλινόρθωση στην Κίνα, που ξεκίνησε σαν προτσές με τη νίκη των ρεβιζιονιστών και σοσιαλφασιστών μεταξύ 1978 και 1980 (ήττα Χούα Κούο Φενγκ και «Μικρής Συμμορίας των 4» - των μαοϊστών που είχαν αντιταχθεί τόσο στους αριστεριστές της «Συμμορίας των 4» όσο και στους δεξιούς), διάλυσε ουσιαστικά ό,τι είχε απομείνει από οργανωμένη μ-λ δύναμη και απήχηση διεθνώς. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξανε και ενδογενείς αιτίες για τα σοβαρά προβλήματα στρατηγικής και τακτικής του επαναστατικού μ-λ χώρου, ακόμα και την περίοδο της ακμής του.

Διεθνώς, κυρίαρχος στο εσωτερικό πολλών επαναστατικών μ-λ οργανώσεων ήταν ο «αριστερός» ρεβιζιονισμός, η νεοτροτσκιστική παρέκκλιση. Γενικόλογος αντικαπιταλισμός, καμία διάκριση κύριων και δευτερευόντων εχθρών, κύρια αιχμή μαζί με τους ρεβιζιονιστές προς το δυτικό ιμπεριαλισμό και τον κλασσικό αστισμό, ακτιβισμός, μικροαστική ταξικά στελέχωση, νοοτροπία γκρούπας κι όχι κόμματος αρχών και μαζών, άρνηση συμμαχιών και τελικά άρνηση της πολιτικής. Όλα τα παραπάνω είχαν σα φυσικό αποτέλεσμα, όπου πήγε να εφαρμοστεί η αντίθετη λογική να έχουμε χοντρά δεξιά λάθη, όπως η κοινή συγκέντρωση Γάλλων μαοϊστών με μοναρχικούς και ακροδεξιούς κατά της σοσιαλφασιστικής ΕΣΣΔ και του Γαλλικού «Κ»Κ το 1977 στο Παρίσι (βούτυρο στο ψωμί του σοσιαλφασίστα Μαρσαί) ή η συμμαχία του σημερινού κνίτη, φίλου του ψευτοΚΚΕ αλλά τότε «μαοϊστή» Βέλγου Λούντο Μάρτενς με το Βέλγο αρχηγό της «Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Λίγκας» (απόστρατο αξιωματικό), στο όνομα της ενδυνάμωσης της ευρωπαϊκής άμυνας κατά του σοσιαλιμπεριαλισμού.

Στην Ελλάδα, στο νεοτροτσκισμό – «αριστερό» οπορτουνισμό διέπρεψε από το 1976 το ΚΚΕ(μ-λ), ενώ στο δεξιό οπορτουνισμό με αντεπαναστατικά χαρακτηριστικά πέρασε η ομάδα Μπίστη που διατήρησε τον τίτλο «ΕΚΚΕ» μετά τον Ιούλη του 1982, με συμμαχία χωρίς αρχές με το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί ο λαός να ακολουθούσε, από το 1980 και ειδικά μετά το 1991, μικρά κακέκτυπα του ψευτοΚΚΕ, που ενώ συμφωνούν σε όλα μαζί του, το χτυπάνε αποκλειστικά για το σεχταρισμό του και τη μη "ενωτική" του πολιτική, όπως και για έλλειψη συνέπειας;; Αυτά μπορεί να λένε κάτι στον κόσμο του "κινήματος", που έχει μια γεύση της κουλτούρας, της συμπεριφοράς και της γραμμής κάθε δύναμης στο δρόμο, στο γραφείο, στο γιαπί, στο πανεπιστήμιο. Στο μέσο άνθρωπο αυτού του τύπου οι κριτικές δε λένε τίποτα απολύτως. Κι αφού οι κύριοι εχθροί του ΚΚΕ(μ-λ) είναι χωρίς εξαίρεση ταυτόσημοι με εκείνους του ψευτοΚΚΕ, γιατί ένας λογικός άνθρωπος που πείθεται από την κοινή επιχειρηματολογία των δύο αυτών κομμάτων να μη στηρίξει το "μεγάλο" συγγενή, που έχει στο κάτω κάτω μια κοινωνική απήχηση και δύναμη να κλείνει και κανένα λιμάνι με "απεργούς" από τις ΚΟΒες του;; Γιατί να ακουλουθήσει το φτωχό συγγενή, που σε αντίθεση με το 1964 ή το 1975, δεν έχει μισό ιδελογικοπολιτικό επιχείρημα να αντιπαραθέσει στο "μαρξισμό" και στον "αντικαπιταλισμό" της Παπαρήγα;;

Ολοκληρώνοντας και συνοψίζοντας, σημειώνουμε πως το πώς χάσαμε το ΚΚΕ, ένα κόμμα που έμπρακτα αντιστάθηκε ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ στη ρεβιζιονιστική – σοσιαλφασιστική αποχαλίνωση, δεν έχει τελικά μέσα του σαν ερώτημα τίποτα το μεταφυσικό ή το μυστήριο. Η απάντηση είναι συνισταμένη των διεθνών πολιτικών τάσεων και εξελίξεων της περιόδου 1956-1980, της φύσης της πολιτικής συγκρότησης των Ελλήνων κομμουνιστών και στη βάση και στο στελεχικό απαράτ, της έξωθεν (ρώσικης) επέμβασης κύρια στο θέμα «εξορία και δολοφονία Ζαχαριάδη», της φύσης του ΠΑΣΟΚ και ειδικά του Ανδρέα Παπανδρέου σαν κρυφοσυμμάχου Σοβιετικών και ψευτοαριστεράς κλπ.

Αυτό που θέλουμε τελικά να πούμε είναι πως ο μ-λ αντιρεβιζιονισμός, σαν πολιτική αντίληψη και θέση, χωρίζεται κι αυτός, όπως και κάθε τι στη φύση και στην κοινωνία, στα δύο: ένα κομμάτι του, το πιο αδύναμο εσωτερικά, που δεν κατάφερε ποτέ να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον κακοχωνεμένο μαρξισμό, επιστρέφει στη μήτρα, στην κοιτίδα, στη «στοργική αγκαλιά» του ρεβιζιονισμού, αλλά από άλλο, «αριστερό ριζοσπαστικό» δρόμο. Είναι αυτός ο «αντιρεβιζιονισμός» που περιμένει μια λεκτική αποκατάσταση του Ζαχαριάδη από την Παπαρήγα και το μηχανισμό της, αφού σε όλα τα άλλα, τα της τρέχουσας πολιτικής ανάλυσης, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά.

Είναι αυτός ο «αντιρεβιζιονισμός» που δεν κατάλαβε ποτέ τι κοσμοϊστορικής σημασίας ζήτημα είναι να μετατρέπονται σε ιμπεριαλιστές επεκτατιστές κορυφαία στελέχη ενός πάλαι ποτέ επαναστατικού κόμματος (ΚΚΣΕ) και σε τσιράκια – πράχτορές τους οι παλιοί ηγέτες μιας σειράς επαναστατικών κομμάτων σε όλο τον πλανήτη (μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ, που το κουφάρι του το μετέτρεψαν σε ψευτοΚΚΕ). Είναι αυτός ο «αντιρεβιζιονισμός» που σήμερα δεν μπορεί να καταλάβει πως το να είσαι με το Ζαχαριάδη στα λόγια είναι κούφια φράση, αν ηδονίζεσαι με τα ρώσικα «αντινατοϊκά» τανκς των δολοφόνων του Ζαχαριάδη που εισβάλλουν στη Γεωργία (π.χ. Κίνηση για Ανασύνταξη 18-55 ή ΚΟΕ), αυτός ο «αντιρεβιζιονισμός» που ακολουθεί το ΣΥΝ που μαθαίνει στους αγράμματους ιστορικά αναρχικούς συνθήματα του στυλ «Η Συμφωνία της Βάρκιζας έσπασε», που τελικά δεν μπορεί να απαντήσει στον «αριστερό» σοσιαλφασισμό που θέλει να έρθει στην εξουσία σα «νέος ΔΣΕ», απόλυτη άρνηση φυσικά του παλιού.

Ένα άλλο κομμάτι του αντιρεβιζιονισμού, υγιές ιδεολογικά και αντισοσιαλφασιστικό (αν και μειοψηφικό ακόμη), πατάει γερά στην πολιτική κληρονομιά του παλιού τριτοδιεθνιστικού ΚΚΕ, αρνείται μέσα από την αντιρεβιζιονιστική πάλη και κάποιες -δευτερεύουσες- αρνητικές πλευρές του παλιού κομμουνιστικού κινήματος που ευνόησαν το ρεβιζιονισμό, εμβαθύνει στις αιτίες της επικράτησης του σοσιαλφασισμού για να μην την ξαναπατήσει, δεν παζαρεύει θέσεις και αρχές, παίρνει καθαρή θέση υπέρ του Νίκου Ζαχαριάδη χωρίς ταλαντεύσεις, ξεχωρίζει το κύριο από το δευτερεύον, ανοίγει νέους δρόμους στη σκέψη, μην αντιμετωπίζοντας τίποτα ως στατικό, ενσωματώνει το μαοϊσμό στον κορμό του τριτοδιεθνισμού εμπλουτίζοντάς τον χωρίς να αρνείται «τροτσκιστικά» την κύρια πλευρά του.

Η πάλη των δύο γραμμών, παρατεταμένη σε χρόνο, και δεμένη με την πάλη για το ψωμί και τη λευτεριά του λαού μας από τα δεσμά της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, κομμάτι της πάλης όλων των καταπιεσμένων εθνών και λαών και του παγκόσμιου προλεταριάτου κατά του ιμπεριαλισμού, θα δώσει με στεντόρεια φωνή τις απαντήσεις. Νομίζουμε πως το στήσιμο του νέου ΚΚΕ, συνέχειας και ξεπεράσματος του παλιού ηρωικού μας Κόμματος, θα είναι αποτέλεσμα της πιο ανειρήνευτης και σκληρής πολιτικοϊδεολογικής πάλης.

Υ.Γ. Φυσικά μέσα σε αυτή τη σύντομη πραγμάτεια δεν ολοκληρώσαμε την ολόπλευρη εξέταση της πορείας του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα  (κάτι που ίσως να ξεφεύγει κι από τις δυνατότητές μας). Θα επανέλθουμε στο θέμα, κυρίως στο τρόπο με τον οποίο το ψευτοΚΚΕ κερδίζει ριζοσπαστικές συνειδήσεις εμπορευόμενο την ιστορία του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ, σε μελλοντικές αναρτήσεις…