«Λαϊκοί» τραμπουκισμοί, εργατισμός και αντιφασιστική πάλη - Φασισμός και ψευτοαριστερά

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Παρασκήνιο», ο «φύρερ» της ναζιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής» Ν. Μιχαλολιάκος, δήλωσε:

Ερώτηση: Γιατί προχωρήσατε στον «χαιρετισμό» προς τον Πέτρο Κωνσταντίνου (σ.κ.μ. δημ. σύμβουλος του ΣΕΚ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στο δημοτικό συμβούλιο, ο οποίος ξεσήκωσε αντιδράσεις;

Απάντηση: «Εγώ δεν είδα καμία αντίδραση. Αυτοί που δεν χαιρετούν φασιστικά δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν, γιατί τρώνε γιαούρτια. Εγώ που χαιρέτησα έτσι, δεν τρώω γιαούρτια. Εν προκειμένω, αυτός ο χαιρετισμός δεν είναι ο επίσημος της Χρυσής Αυγής. Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, σε ένα διάλειμμα της συνεδρίασης, με είχε αποκαλέσει φασίστα και θέλοντας να τον προκαλέσω χαιρέτησα έτσι, λέγοντας: «Ναι, ρε, είμαι φασίστας»!…»

Βέβαια, σαν κλασσικός ναζιστής, δηλαδή απόλυτο κτήνος δίχως αρχές μπροστά στον «ιερό» σκοπό του, να γυρίσει την ανθρωπότητα στον κανιβαλισμό, ο Μιχαλολιάκος ψεύδεται. Αυτός ΕΙΝΑΙ ο επίσημος χαιρετισμός της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι μία ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ, εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση, παρά την προσπάθειά της να μεταμφιεστεί σε «απλά» ακροδεξιά εθνοφασιστική δύναμη και να υιοθετήσει το Μεταξά, τον Παπαδόπουλο, το Μανιαδάκη και άλλους "αστέρες" του ντόπιου εθνοφασισμού.

Ο Άγιος Παντελεήμονας, που τον  παραχώρησαν στη Χρυσή Αυγή οι Καραμανλήδες οι Β’ και οι Παπανδρέηδες οι Γ’ και Χρυσοχοϊδηδες για να ξεπλύνει τους μαχαιροβγάλτες της σαν «πατριώτες προστάτες του λαού» δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν άγουρο πολιτικά άνθρωπο. Αυτή η άθλια συμμορία δεν έχει τίποτα το πατριωτικό.

Είναι απ’ ευθείας απόγονοι του χιτλερόδουλου ταγματασφαλιτισμού, μάλιστα της ΠΛΕΟΝ αμετανόητης χιτλερικής πλευράς του, που υποχώρησε μέχρι το Βερολίνο με τη Βέρμαχτ και τα SS. Είναι συνεχιστές των «ηρώων» Πούλου και Φουλίδη. Είναι πολιτικοί απόγονοι και θαυμαστές αυτών που ξεκοίλιαζαν χωρίς έλεος γυναίκες, μωρά και γέρους στο Δίστομο, εκείνων που εφάρμοσαν την «Τελική Λύση» στα σώματα 6.000.000 Εβραίων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε ένα πράγμα όμως δεν ψεύδεται ο ναζιστής και αρχιμαχαιροβγάλτης. Είναι αλήθεια ότι γιαούρτια δεν εισπράττει, μολονότι θα έπρεπε σήμερα να είχε ήδη εκπέσει από το αξίωμά του και μόνο για το ναζιστικό χαιρετισμό με άμεση δικαστική απόφαση. Θα έπρεπε επίσης να του είχε απαγορευτεί η είσοδος στο Δημαρχείο της Αθήνας και ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ, έπρεπε να εκτίει ποινή πολυετούς κάθειρξης σαν ηθικός αυτουργός σε μαχαιρώματα και κάθε είδους δολοφονικές και άλλες τραμπούκικες επιθέσεις σε μετανάστες, νεολαίους, μέλη πολιτικών οργανώσεων (ΟΣΕ-ΣΕΚ, ΟΑΚΚΕ, ΝΑΡ-νΚΑ, Νεολαία ΣΥΝ, ΔΕΑ, «Κ»ΝΕ) κλπ.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα... Η περίοδος της Μεταπολίτευσης πράγματι ήταν παραφορτωμένη με μπόλικο λαϊκισμό, με εθνικιστικό «αντιιμπεριαλισμό» που τον δούλευε ο Ανδρέας Παπανδρέου δίπλα στον γνήσιο αριστερό αντιιμπεριαλισμό, με χίλιους δυο μύθους που ήρθαν να αντικαταστήσουν την παλιά μισοφασιστική εθνικοφροσύνη με το νέο  μοντέλο πολιτικής ορθότητας. Αυτό ήταν σοσιαλφασιστικό στο βάθος, αλλά στη μορφή ήταν μια αλλόκοτη μίξη κεντρώου αβαθούς δημοκρατισμού, πασοκικού εθνολαϊκισμού, «εσωτερικάδικου» σοσιαλδημοκρατικού πνεύματος και φυσικά κνίτικου σοσιαλφασισμού, με την Παλιά Δεξιά να κρατάει κι αυτή το φέουδό της μες στην εθνική μυθολογία. Άλλωστε κανένα από τα βάθρα της παραδοσιακής σιχαμερής ιδεολογίας της αστικής τάξης της χώρας, που έχει στη βάση της τον άρρωστο μεγαλοϊδεατισμό και σωβινισμό και την προγονοπληξία, δε θίχτηκε από τη Νέα Δεξιά.

Όμως, η περίοδος της Μεταπολίτευσης κουβαλούσε τον καθάριο ριζοσπαστικό δημοκρατικό αέρα του αντιφασιστικού αγώνα μες στη Χούντα, που αγκάλιασε ακόμη και μικρά τμήματα της βάσης της Παλιάς Δεξιάς που ήταν αντιχουντικά, μέχρι και φιλοβασιλικούς, το ριζοσπαστικό δημοκρατισμό και πολιτικό φιλελευθερισμό της βάσης του Κέντρου και των σοσιαλδημοκρατών (Δημοκρατική Άμυνα), τα καλύτερα αντιφασιστικά στοιχεία -πέρα από τους καριερίστες γραφειοκράτες- που στρατολογούσανε στις νεολαίες τους τα δύο ψευτοΚΚ (κυρίως το «Κ»Κεσ. και ο «Ρήγας Φεραίος» του) και φυσικά τα πρωτοπόρα στοιχεία της επαναστατικής αντιιμπεριαλιστικής, μαοϊστικής Αριστεράς (ΑΑΣΠΕ – ΕΚΚΕ, ΠΠΣΠ – ΟΜΛΕ), παρ' όλα τα μικροαστικά τρωτά τους.

Η μεγαλειώδης αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου άφησε γερό αποτύπωμα στη συνείδηση λαού και νεολαίας. Ενσωμάτωσε και παρέδωσε στη γενιά της Μεταπολίτευσης τη σκυτάλη των δημοκρατικών αγώνων κατά του μοναρχοφασισμού, που εκτάθηκαν σε όλη την περίοδο 1950-1967, με κορμό τον κόσμο της ΕΔΑ και τα πιο δημοκρατικά στοιχεία του Κέντρου. Παρά το ρεβιζιονισμό της ΕΔΑ, απόρροια του ρεβιζιονιστικού πραξικοπήματος του 1956 στο ΚΚΕ, μόλις το 1964 οι μαοϊστές αποφάσισαν τη δημιουργία νέου φορέα (ΟΜΛΕ – ΣΠΑΚ), που δεν πρόλαβε να βάλει ισχυρή σφραγίδα του στα γεγονότα, αν και έδρασε με την ΠΠΣΠ κύρια στα πανεπιστήμια και έδωσε με πάθος την πάλη κατά του ρεβιζιονισμού (μιλάμε πάντα για την Ελλάδα κι όχι για τις παράνομες οργανώσεις των ζαχαριαδικών του ΚΚΕ στην προσφυγιά).

Η αντιχουντική, αντιφασιστική και αντιστρατοκρατική λύσσα λοιπόν μετά το 1974 βρισκόταν στον κολοφώνα της. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πανεπιστήμια ακόμη και οι συνδικαλιστές της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις αντιμετωπίζονταν ως υπερσυντηρητικοί, πόσο μάλλον οι ΔΑΠ-ΝΔΦΚίτες, παρ΄ όλο που προσπαθούσαν να δώσουν στην ΟΝΝΕΔ ένα κεντροδεξιό, φιλελεύθερο και αντιχουντικό προφίλ, πιστό στη γραμμή σχετικού εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού της Παλιάς Δεξιάς που ακολουθούσε ο «εθνάρχης» της, Καραμανλής ο Α’.

Φασίστες, χουντικά σταγονίδια, επίδοξοι νεοπραξικοπηματίες, βασανιστές, ακόμη περισσότερο ναζήδες και άλλα υποκείμενα του υποκόσμου, αντιμετωπίζονταν, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, με μηδενική ανοχή. Ο λαός, που είχε υποφέρει από το 1944 και για τριάντα χρόνια, έπαιρνε πολλές φορές το αίμα του πίσω, ασκώντας δικαιολογημένη δημοκρατική «τρομοκρατία» σε όλα αυτά τα υποκείμενα, που σπανίως όμως ήταν φυσική βία σε μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά περισσότερο λεκτική κατακραυγή και δημόσιος εξευτελισμός (και διάλυση φασιστικών συγκεντρώσεων).  Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, το κλίμα αυτό επικράτησε και στην επαρχία, που πάντα την κρατάει πίσω μια σχετική ιστορική αδράνεια, αν και το ΠΑΣΟΚ, με την  κάλυψη και του ψευτοΚΚΕ, ενσωμάτωσε αρκετούς χουντικούς στις δομές του και στο μετά το 1981 κράτος του…

Πώς φτάσαμε λοιπόν, 30 χρόνια μετά, ένα κομμάτι του λαού μας, ανησυχητικά ευρύ, να έχει μπάσει εδώ και 4 χρόνια ένα φασιστικό κόμμα στη Βουλή (ΛΑΟΣ), να έχει μπάσει χιτλερικούς στο Δημοτικό Συμβούλιο της πρωτεύουσας, και να σιγοψιθυρίζει στις γωνιές «εγώ στις εκλογές θα ρίξω Χρυσή Αυγή, να τους πονέσει»;;

Ή, για να το πούμε αλλιώς, ποιο είναι ή θα έπρεπε να είναι το αντίπαλο δέος αυτών των καθαρμάτων (μιλάμε για τις ηγεσίες του ναζιφασισμού κι όχι π.χ. για όλους τους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ), που απειλούν να γυρίσουν τη χώρα μας στα σκοτάδια, αν τους το επιτρέψουμε, ειδικά μέσα στην πρωτόφαντη οικονομική κρίση;;

Ο φασισμός, όσο κι αν οπωσδήποτε δεν πρέπει να ταυτίζεται αφελώς και αριστερίστικα με την αστική δημοκρατία, δεν είναι αποκολλημένος από το σώμα του ιμπεριαλισμού, δεν είναι εξωτερικός προς αυτόν, αλλά σάρκα απ’ τη σάρκα του. Είναι η πιο βάρβαρη έκφρασή του, η διχτατορία των πιο λυσσασμένων κύκλων του μονοπωλιακού κεφάλαιου, και σε χώρες σα τη δική μας, που δεν είναι χώρα του μονοπωλιακού καπιταλισμού αλλά τριτοκοσμική (αν και αναπτυγμένη για τριτοκοσμική), απ’ ευθείας εκπρόσωπος των πιο φασιστικών, των πιο πεινασμένων για επέκταση ιμπεριαλιστικών κύκλων (που σήμερα, τό ‘χουμε ξαναπεί, για μας εκφράζονται από τον άξονα Ρωσία – Κίνα – Ιράν).

Σε τελική ανάλυσή λοιπόν, μονάχα το επαναστατικό προλεταριάτο μπορεί να νικήσει σε βάθος, να ξεπατώσει το φασισμό, γιατί μονάχα αυτό είναι σε ασυμφιλίωτη αντίθεση μαζί του. Γι’ αυτό και σε τέτοιες περιόδους πρέπει να παλεύει, σαν προλεταριάτο και σαν Κομμουνιστικό Κόμμα (που σήμερα δεν υπάρχει σαν τέτοιο), να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού για το Αντιφασιστικό Δημοκρατικό και Πατριωτικό Μέτωπο, και κάθε σύμμαχο, όσο ασταθής ή προσωρινός κι αν είναι, ακριβώς για να δυναμώσει το αντιφασιστικό στρατόπεδο και να βρεθεί σε θέση ισχύος απέναντι στους κανίβαλους και στα ξένα αφεντικά τους. Επιπλέον, η περίοδος του αντιφασιστικού μετώπου έχει  μεγάλη σημασία για να γνωρίσουν οι μάζες που βρίσκονται υπό την επιρροή των αστικών ιδεών και κομμάτων τους κομμουνιστές, ώστε να ετοιμαστούν οι όροι για τη στερέωση της εργατοαγροτικής συμμαχίας (και της συμμαχίας με τη φτωχή υπαλληλία, θα λέγαμε σήμερα), καθώς και για την ουδετεροποίηση ενδιάμεσων δυνάμεων και στρωμάτων, ώστε αυτές να μην αντιταχθούν αύριο στη σοσιαλιστική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση.

Μέσα στην βαθιά κρίση στην οποία έριξε την πατρίδα μας η παραγωγική αποσάθρωση που επέβαλαν όλες οι ανατολικόφιλες πολιτικές δυνάμεις τα τελευταία 30 χρόνια, με προεξάρχουσα την ψευτοαριστερά σαν ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ, που ήρθε και συνδέθηκε με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και τσάκισε αυτό τον έρμο και πλανημένο λαό και τη χώρα, οι μάζες ψάχνονται πολιτικά. Και ψάχνονται για πρώτη φορά σχεδόν απ΄ το μηδέν. Αναζητάνε απαντήσεις σε ερωτήματα που τους θέτει η ίδια η ζωή, η απότομη χειροτέρευσή της, η γενική απαισιοδοξία, η οσμή αδιεξόδου.

Έτσι, είναι εκ πρώτης όψεως λογικό να κινούνται πρώτα ενάντια στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εκείνων που διαχειρίστηκαν άμεσα την κυβερνητική εξουσία την τελευταία 40ετία, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Υπάρχει πράγματι οργή και μένος για αυτά τα δύο κόμματα και τα στελέχη τους, που όμως είναι ακόμη άγουρο και ακατέργαστο, άρα επιρρεπές στο να μπατάρει δεξιά, προς το φασιστικό λαϊκισμό. Δουλειά μιας μαζικής προλεταριακής, κομμουνιστικής Αριστεράς θα ήταν ακριβώς να φωτίσει τα αίτια της εθνικής χρεοκοπίας, να εξηγήσει ποιο είναι το ΕΙΔΙΚΟ χαρακτηριστικό της Ελλάδας που την έφερε στο χείλος του γκρεμού, αυτήν κι όχι π.χ. την Αυστρία, την Τσεχία ή την Εσθονία, που είναι επίσης καπιταλιστικές χώρες, να στρέψει τα βέλη του λαού πάνω στους φορείς εκείνων των πρακτικών που οδήγησαν τη χώρα στο χάος.

Να συντρίψει τη θεωρία των Γκέμπελς του φασισμού και του σοσιαλφασισμού περί «συνομωσίας των διεθνών κερδοσκόπων», «νέας γερμανικής κατοχής», «πολιτικών που έφαγαν τα λεφτά». Να μη λέει στον καθένα αυτό που θέλει να ακούσει, αυτό που είναι εύκολο και ρίχνει την ευθύνη έξω από μας, έξω από τη χώρα, σε "εβραϊκές συνωμοσίες" και άλλες παλαβομάρες, αλλά να λέει την  επιστημονική - μαρξιστική αλήθεια, να χτυπάει ακόμα και εκείνες τις αρνητικές πλευρές που καλλιεργεί και χαϊδεύει στο λαό ο σοσιαλφασισμός και γενικότερα ο ελληνικός κρατικογραφειοκρατικός καπιταλισμός (ρουσφέτι, μπαξίσι, λούφα, ατομισμός, μισαλλοδοξία κλπ.). 

Να απαντήσει στις "φιλομεταναστευτικές" - αντιμεταναστευτικές προβοκάτσιες του ΣΥΝ και στους εγκληματίες που χύνουν ρατσιστικό δηλητήριο με τη γνήσια δημοκρατική και διεθνιστική θέση στο μεταναστευτικό, που είναι κλείσιμο των συνόρων ΑΜΕΣΑ, λόγω κρίσης και ανεργίας, με ταυτόχρονη πάλη για ένταξη των μεταναστών και των παιδιών τους στην οικογένεια του λαού μας και τσάκισμα – φυλακή για τις ναζιστικές συμμορίες. Είναι το μεταναστευτικό που αυτή τη στιγμή έχει γιγαντώσει και τη Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ, και πάνω εκεί χτίζεται το μοναδικό αυτή τη στιγμή υπαρκτό μαζικό λαϊκό ρεύμα, με άξονα τον εθνορατσισμό.

Σε αυτή τη γενική κατεύθυνση του θεωρητικού φωτίσματος της αλήθειας τραβάει προς το παρόν (κατά τη γνώμη μας) από οργανωμένες δυνάμεις μονάχα η μικρή μαοϊστική ΟΑΚΚΕ, η οποία στέκει όμως απελπιστικά μόνη (ενίοτε και συκοφαντούμενη από τον εσμό της κρατικοδίαιτης «αριστεράς»).

Τι κάνει, εξ αντιθέτου, η καθεστωτική ψευτοαριστερά;; Ανατρέποντας σε όλα το λενινισμό και χρησιμοποιώντας το τρικ του «αγνού», «άδολου», γενικόλογα αντικαπιταλιστικού οικονομισμού, λέει στις μάζες: «Τα πράγματα είναι απλά. Το κεφάλαιο μπούκωσε απ΄ τα κέρδη, δεν έχει πού να τα επενδύσει, η κρίση είναι απλή κρίση υπερπαραγωγής και υποκατανάλωσης, είναι και λίγο ψέματα για να μας φάνε τα λεφτά οι πονηροί του κεφάλαιου, στο βάθος από πίσω είναι και οι ευρωτραπεζίτες με τη Μέρκελ, οπότε γιούρια να τους τα πάρουμε και μην πολυπιστεύετε ό,τι ακούτε από αναλύσεις. Ανεβάστε εμάς απάνω, μόνους μας ή σε συμμαχία με κανέναν «αντιστασιακό» αστό για να σας γλιτώσουμε με τις μαγικές συνταγές μας, να μοιράσουμε τα κρυμμένα στα σεντούκια λεφτά και να πάνε όλα πρίμα ».

Φυσικά, το ψευτοΚΚΕ έχει εκχωρήσει τις πιο «γήινες» και «ρεαλιστικές» λύσεις, που έχουνε και μια αληθοφάνεια («δεν πληρώνω το χρέος» κλπ.), στους διάφορους αιώνιους πλατείς κνίτες του, που έχει σπείρει μέσα στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα (Καζάκη, Λαφαζάνη, Π. Παπακωνσταντίνου, Ανδρουλάκη και σία) κι έχει κρατήσει για τον εαυτό του τον πιο «άμωμο» και εξωπραγματικό υπερταξικίστικο «αντικαπιταλισμό».  

«Αντικαπιταλισμό», που όμως συνοδεύεται από «άψογη» στάση του ψευτοΚΚΕ απέναντι στην Αστυνομία και γενικά στο κλασσικό αστικό καθεστώς σε στιγμές που οι υπόλοιποι «αντικαπιταλιστές» οργιάζουν (π.χ. Δεκέμβρης του ’08), πράγμα που του έχει δώσει κύρος στους μικροαστούς νοικοκυραίους, στη βάση του ΛΑΟΣ, στο Στρατό αλλά και μες στα δύο κλασσικά αστικά κόμματα, που το θεωρούν «υπεύθυνη δύναμη»…

Το μυστικό είναι το εξής: κανείς από τους «μαρξιστές» αυτούς δε λέει ανοιχτά και χοντροκομμένα τα ίδια με τη Χρυσή Αυγή ή το ΛΑΟΣ (εκτός ίσως του Καζάκη, όταν μιλάει σα ΣΠΙΘΑ κι όχι σαν κνίτης). Απλούστατα όμως, δεν κάνουν ποτέ πολεμική στα υπεραπλουστευμένα φασιστικά ιδεολογήματα για την κρίση, αλλά αντίθετα, με μαρξίζουσα σάλτσα, τα ενισχύουν.

Ποτέ δε λένε στο λαό πως ένα συνολικό (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος 610 δις ευρώ δεν είναι αποτέλεσμα κλεψάς και απλής ρεμούλας, αλλά συνισταμένη του συνειδητού παραγωγικού σαμποτάζ στη βιομηχανία αλλά και στη γεωργία - κτηνοτροφία, της εδώ και 30 χρόνια γιγάντωσης της αντιπαραγωγικής κρατικής γραφειοκρατίας για τον εκμαυλισμό των μαζών (ειδικά επί ΠΑΣΟΚ)  και της κατασπατάλησης των ευρωενωσιακών πόρων  για τη συντήρηση νεοφεουδαρχικών κομματικών στρατών. Και πώς να το πούνε, αφού ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ και οι εξωκοινοβουλευτικές ουρές τους είναι χωμένοι μέχρι τα μπούνια και στα τρία;;

Πρωτοπόροι στο σαμποτάζ και στο κλείσιμο παλιών εργοστασίων/επιχειρήσεων, καθώς και στη ματαίωση δημιουργίας νέων, με ψευτοταξικά, οικολογικά και άλλα προσχηματικά επιχειρήματα, που οδηγούν στη ματαίωση επενδύσεων εκατομμυρίων ευρώ.

Πρωτοπόροι μαζί με τον κολλητό τους, επίσης ανατολικόφιλο Παπανδρέα τον Β’, από το 1981, στην προσφορά ΜΗ εργασίας και στο σάπισμα ανθρώπων στο δημόσιο, στην καταστροφή επιχειρήσεων που βρίσκονταν στα χέρια του κράτους μέσα από τη διόγκωση του υπαλληλικού στρατού (οι μετέπειτα «προβληματικές») και στη δημιουργία κρατικογραφειοκρατικών καρκινωμάτων μέσα σε επιχειρήσεις όπως ΟΣΕ, ΟΑΣΑ, ΔΕΗ κλπ.

Πρωτοπόροι, μαζί με τις μασέλες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στον κάμπο, στο ξεκοκκάλισμα των επιδοτήσεων για την αγροτική παραγωγή, που τις παίρνανε δήθεν για εκμηχανισμό της παραγωγής και προσαρμογή σε νέες καλλιέργειες και τις τρώγανε, σαπίζοντας και τη μεσαία αγροτιά, στα μπουζούκια και στον ηθικό ξεπεσμό, κλείνοντας και καμιά Εθνική Οδό όταν έφτανε ή ώρα για νέες «βούτες».

Πρωτοπόροι, φυσικά, και στο ταξικό ξεπούλημα των εργατών στα ιδιωτικά αφεντικά, με αντάλλαγμα εξουσία και θέσεις προσωπάρχη και διαχειριστή της εργατικής δύναμης μες στην επιχείρηση.

Πώς να μιλήσουν και τι να πουν οι ψευτοαριστεροί, αφού οι ηγεσίες τους και καμιά φορά και η μεσαία στελέχωση είναι από τους πρωτομάστορες του εγκλήματος;;

Πώς να πουν πως οι Κόκκαλης – Μπόμπολας – Γερμανός - Μυτιληναίος τουλάχιστο, και ο νέας εσοδείας Καραγκουλές, αρχικνίτης μέχρι το 1991, που τυγχάνουνε όλοι τους δεμένοι με την ΕΣΣΔ/Ρωσία από εποχής Μπρέζνιεφ και άρα δεμένοι και με την ντόπια ψευτοαριστερά, έχουνε υπερπαχυνθεί «νόμιμα» από τον ελληνικό λαό με τις χαριστικές, απ’ ευθείας αναθέσεις και προμήθειες σχεδόν των πάντων σε τούτη τη χώρα, με υποθέσεις τύπου «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» - COSMOTE ή SIEMENS – INTRACOM ή Μεταλλείων Χαλκιδικής, με την πλήρη ανοχή και συμπαιγνία ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ και των Παπανδρέου Β’ – Σημίτη – Καραμανλή του Β’ – Παπανδρέου του Γ’;;

Πράγματι, αυτού του τύπου οι επιλεκτικές εύνοιες στους ανατολικοφτιαγμένους κρατικούς ολιγάρχες , που κοστίζουνε στο κράτος και τελικά στο λαό 1000 φορές πάνω κι από τον πιο κλέφτη και μιζαδόρο κλασσικό αστό πολιτικό, βρίσκονται στον πυρήνα του πολιτικού και οικονομικού μοντέλου, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Αλλά αυτά δεν μπορούν να τα πουν οι ένοχοι και συνένοχοι για την αφόρητη ταπείνωση στην οποία υποβάλλεται ο λαός μας ψευτοαριστεροί. Ούτε φασίστες αριβίστες τύπου Καρατζαφέρη-ΛΑΟΣ, που από φιλοβασιλικός, δυτικόφιλος ακροδεξιός μες στη ΝΔ, άρχισε από το 2000 να σηκώνει τη ρώσικη σημαία στις συγκεντρώσεις του, να υπερασπίζεται με λύσσα την COSCO και την παρουσία της Κίνας στο λιμάνι του Πειραιά κλπ., επειδή προφανώς τα νέα του αφεντικά του φουσκώνουνε τα μυαλά ότι θα γίνει μια μέρα πρωθυπουργός ή έστω συνδιαχειριστής της χώρας, μόνος του ή παρέα με τους «καθωσπρέπει» κλασσικούς αστούς.

Έτσι λοιπόν, όταν θρασύδειλοι τραμπούκοι ξεσπάνε, πολλοί μαζί, στον οπορτουνιστή φιλελεύθερο Χατζηδάκη της ΝΔ (που εγκλημάτησε βέβαια, «χαρίζοντας» ουσιαστικά  την Ολυμπιακή στον επίσης σκοτεινό νέο-ολιγάρχη Βγενόπουλο, αλλά δε τις έφαγε γι’ αυτό), ένα μέρος του λαού, που το ‘χουνε ριγμένο στα φασιστικά σκοτάδια της άγνοιας, χαίρεται, φχαριστιέται, νομίζει πως παίρνει το αίμα του πίσω. Το ίδιο και όταν νέο-ακροδεξιοί Κερατιώτες, υπό την προστασία και πολιτική κάλυψη του ΣΥΝ, γιαουρτώνουνε τον Πάγκαλο, που έχει πάει ιδιωτικά να φάει σε ταβέρνα. Φυσικά, το κομμάτι του λαού που φχαριστιέται ή απολαμβάνει ξυλοδαρμούς ενός από πολλούς ή γιαουρτώματα από αλαλάζοντες φασιστοειδείς είναι το πιο πολιτικά άγουρο ή μικροαστικά ριζοσπαστικοποιημένο, δυστυχώς σε αντιδραστική κατεύθυνση.

Οι εργάτες, που είναι τάξη με χαραχτήρα και μυαλό, αλλά και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, ξέρουνε καλά πως με τέτοιες πράξεις και δε βγαίνει τίποτε καλό για τη φτωχολογιά, και πολύ περισσότερο αμαυρώνεται κάθε λαϊκή πάλη, που δεν είναι τραμπουκισμοί στημένων μειοψηφιών από ύποπτα «εργατικά» κόμματα και τις κλάκες τους έξω από τη συνείδηση και τη θέληση του λαού. Λαϊκή πάλη είναι η οργανωμένη κίνηση μαζών με κάποιους μίνιμουμ προοδευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς στόχους, για το ψωμί, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία μιας χώρας.

Το βασικότερο όμως, που καρφώνει την επιλεκτικότητα, άρα και το φασισμό τέτοιων ενεργειών, είναι πως κατευθύνονται συνήθως προς αστούς πολιτικούς που βρίσκονται σε μια κάποια σύγκρουση με την καθεστωτική, κρατική «εθνικο-αντικαπιταλιστική» ιδεολογία, στην οποία συμμετέχουν ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ – ΛΑΟΣ, αλλά και οι κλίκες Παπανδρέου του Γ’ και Σαμαρά, καθώς και οι Χρυσή Αυγή – ΣΠΙΘΑ: δεν είδαμε να τρώει γιαούρτι η Μπιρμπίλη, η κρυφοσυνασπισμαία ψευτοοικολόγα εγκάθετη του καταστροφέα της χώρας παπατζή πρωθυπουργού, που μέσα σε 1,5 χρόνο έχει κοντέψει να διαλύσει όλο τον παραγωγικό ιστό του τόπου (χτύπημα οικοδομής, χτύπημα βιομηχανίας στα Οινόφυτα με τη μη δημιουργία βιολογικού καθαρισμού και τα πρόστιμα, ακύρωση επενδύσεων σε όλη τη χώρα με δήθεν «περιβαλλοντικά» προσχήματα, προσκόμματα στη δημιουργία παραδρόμων στις Εθνικές Οδούς για να γλιτώνει ο κόσμος τα περιττά διόδια κλπ.), ούτε ο πρώην δικηγόρος της COSCO Παμπούκης, ούτε ο φίλος του Κύρκου Ραγκούσης.

Ούτε η Παπαρήγα, που τόσα χρόνια έλεγε στο λαό πως στην Ελλάδα παράγεται ΑΦΘΟΝΟΣ πλούτος, και το θέμα είναι απλά στη μοιρασιά του, αφού δήθεν η Ελλάδα ήταν ήδη χώρα του μονοπωλιακού καπιταλισμού και μικροϊμπεριαλιστική(!), ούτε ο Τσίπρας που ζητούσε 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο 6 μήνες πριν σκάσει το κανόνι της χρεοκοπίας.

Το τρώει ο Πάγκαλος, που μέσα στην αστική χοντροπετσιά του, έχει μια σχετικά ευρωπαϊκή γραμμή (αν και είναι κι αυτός φίλος και του Κόκκαλη και των Κινέζων) και λέει και δυο αλήθειες για την υπέρμετρη αλαζονεία με την οποία αντιμετωπίζουν τις μάζες τα «κινήματα» των ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ. Τρώει ξύλο και ματώνει ο Χατζηδάκης, που σαν κεντροδεξιός έχει πάρει τις αποστάσεις του από τον υπερδεξιό εθνολαϊκισμό του Σαμαρά (αλλά σαν τυχοδιώκτης καριερίστας, δεν τολμάει να πάει στη ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη, γιατί φοβάται μη δε βγει βουλευτής, αν η ΔΗΣΥ δε μπει στη Βουλή).

Από τη στιγμή λοιπόν που όλο το συνεχές ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – αναρχισμός (μέσα σε αυτόν και ο σύγχρονος αναρχοφασισμός) δικαιολογούν ανάλογες πράξεις και πρακτικές σαν «λαϊκή αντίδραση» (βλ. εκπρόσωπο τύπου ΣΥΝ Σκουρλέτη), το ψευτοΚΚΕ, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, βγαίνει και αποκαλεί τους τραμπούκους δράστες «μικροαστούς», που κατά βάση έχουν δίκιο αλλά δεν το εκφράζουν σωστά.

Όμως και η Χρυσή Αυγή, στις όλο και πιο μαζικές πορείες της, έχει για προεξάρχον σύνθημα το «ΑΛΗΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ». Ο Αλαβάνος έχει υιοθετήσει τον αναρχοφασισμό και τους τραμπουκισμούς επίσης σαν «έκφραση κοινωνικής οργής», αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του αντινεοφιλελεύθερου έως και «αντιεξουσιαστικού» συνεχούς, γι΄ αυτό και θυσιάστηκε σαν «καθωσπρέπει αρχηγός» κι έγινε αρχηγός του εξωκοινοβούλιου.

Ήρθε κι η Σπίθα να μας πει πως όλα όσα τραβάμε είναι σχέδιο των ΕΠΑ για να αφελληνίσουν το έθνος, οπότε βουρ με Ρωσία και Κίνα για να «ξαναβρούμε την ελληνικότητά μας» στη Μόσχα και στο Πεκίνο (η πλατφόρμα της είναι ανατριχιαστική), το ΛΑΟΣ εμφανίζεται σαν εθνική δύναμη που «ξέρει να ψηφίζει και αντιδημοφιλείς αποφάσεις» τύπου Μνημονίου, ο δε άθλιος ακροδεξιός Σαμαράς δε χτυπάει το ΛΑΟΣ σα φασιστικό ή αντιδημοκρατικό, αλλά σαν «υπερβολικά νεοφιλελεύθερο – μνημονιακό».

Την ίδια ώρα, η τρόικα των ηλίθιων αντιπρολετάριων, θιασωτών του σάπιου πια οικονομικού φιλελευθερισμού ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, ψάχνει μέσα σε κυκεώνες αριθμών να βρει πώς θα κάνει την αφαίμαξη και θα ρίξει τα μεροκάματα του λαού, αλλά δε ρωτάει τον Παπανδρέου:

Γιατί εκτίναξε 10 φορές μέσα σε ένα χρόνο τα σπρεντ με προβοκάτσιες,

γιατί ακύρωσε το χωροταξικό του Σουφλιά,

γιατί ακύρωσε τους νέους αυτοκινητόδρομους στην Αττική και τις επενδύσεις στην πράσινη ενέργεια και στα φωτοβολταϊκά,

γιατί δεν προχωράει σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ άνοιγμα των μεσαιωνικών συντεχνιών των κλειστών επαγγελμάτων, με αντισταθμιστικά μέτρα για όσους θίγονται τα πρώτα χρόνια,

γιατί δεν πουλάει με ΔΙΑΦΑΝΕΙΣ όρους δημόσια περιουσία που κάθεται και σαπίζει, 
γιατί χαρίζει ακόμη και τώρα στους ρωσο-ολιγάρχες πακτωλούς εκατομμυρίων ευρώ,

γιατί δεν ισχύει η εργατική νομοθεσία στην Προβλήτα 2 του λιμανιού του Πειραιά (COSCO), αφού πρώτα εξαγοράστηκαν ταξικά οι παλιοί εργάτες του ΟΛΠ με ποταμούς κρατικού χρήματος για να γίνει η βρωμοδουλειά,
γιατί δεν έχει συλληφθεί μέχρι σήμερα ούτε ένας διεφθαρμένος εφοριακός - πολεοδόμος - δημοτικός υπάλληλος,
γιατί ματώνει η φτωχολογιά (εργάτες, φτωχοί ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι βιοτέχνες) και το μισοπρολεταριάτο της χαμηλόβαθμης κρατικής υπαλληλίας, την ώρα που η φοροδιαφυγή των πιο εκμεταλλευτικών - δουλοκτητικών τμημάτων του κεφαλαίου καλπάζει,
γιατί δεν υπάρχει οργανόγραμμα στο δημόσιο με βάση τις ανάγκες του λαού για εξυπηρέτηση  και του κράτους για εύρυθμη διοικητική λειτουργία και χιλιάδες άνθρωποι σαπίζουν στη λούφα,
γιατί με τις συνεχείς έκτακτες φορολογικές γιούριες βυθίζει την οικονομία σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση κλπ. κλπ. κλπ.

Οι δυτικοί μονοπωλιστές δανειστές βρήκανε τη «λύση»: θα ρίξουμε τα μεροκάματα, άρα τα προϊόντα της Ελλάδας θα γίνουν ανταγωνιστικότερα, θα αυξηθούν οι εξαγωγές και θα μειωθούν οι εισαγωγές, θα ισοσκελιστεί το εμπορικό ισοζύγιο, θα μειωθεί το έλλειμμα και η Ελλάδα θα αποφύγει το γκρεμό και οι δανειστές της το φαλιμέντο της απώλειας των δανεικών κι αγύριστων. Κούνια που τους κούναγε!! Και πείνα θα πέσει -έχει ήδη πέσει- και ανάκαμψη αυτής της καχεχτικής οικονομίας δεν πρόκειται να δουν, αφού ο Παπανδρέου, που ηγείται του «Μνημονίου», ηγείται ταυτόχρονα και του «Αντιμνημονίου», δικαιολογούμενος σε στυλ «τι να κάνω, δε με αφήνει το βαθύ ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά να προχωρήσω στις διαρθρωτικές αλλαγές», και μεγάλο μέρος των χρημάτων τους θα χάσουν!!

Την ίδια ώρα, η φτωχολογιά στενάζει χωρίς δουλειά ή με μειωμένο ωράριο, με μειώσεις μισθών 10% και 20%, με εντατικοποίηση και κυρίως με ένα πλάκωμα στην καρδιά, ότι κάποιος έπαιξε πολύ βρώμικο παιχνίδι στην πλάτη της…

Γενικότερα, το τραγικό τούτη τη στιγμή για το λαό μας είναι πως στο πολιτικό συνεχές από το ναζισμό μέχρι την ψευτοαριστερά, κυριαρχούν δυνάμεις με παραπληρωματική στρατηγική.

Όλοι τους υπερασπίζονται τις παραγωγικές σχέσεις της απόλυτης εξάρτησης της Ελλάδας γεωπολιτικά, ενεργειακά και οικονομικά από το σοσιαλιμπεριαλισμό, που μας επιφυλάσσει εδώ και χρόνια το ρόλο του προαγωγού των συμφερόντων του μες στην ΕΕ.

Σε τελική ανάλυση μέσω του τσακίσματος των παραγωγικών δυνάμεων που βρίσκονται στα χέρια ντόπιων και δυτικών αστών, αλλά και του κράτους, βαθαίνει και η παλιά εξάρτηση ΚΑΙ από το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ μέσω του κρατικού δανεισμού μιας όλο και πιο παραγωγικά αναιμικής χώρας (εξάρτηση που μέσω ΔΝΤ περιλαμβάνει και τις δύο υπερδυνάμεις, Ρωσία και ΗΠΑ, και τη φασιστική Κίνα).

Εν ολίγοις, δεν πρόκειται μόνο για αστούς αντιδραστικούς ηγέτες κομμάτων, αλλά για πολιτικούς Εφιάλτες, που «υπερασπίζονται» όλοι τους τη χειροτέρεψη της ζωής του λαού μας, αλλά και τελικά, σε ένα βάθος χρόνου, την ήττα της αστικής δημοκρατίας από ένα νεοφασιστικό «πατριωτικό» μποναπαρτισμό αλά Τσάβες (ακόμα και η Μπακογιάννη, που δεν έχει ανατολικές εξαρτήσεις, ζυμώνει στις μάζες και στην Ευρώπη ότι ο Παπανδρέου είναι σώφρων και θα βγάλει τη χώρα απ’ την κρίση και καλοβλέπει να του κάνει την ορντινάτσα σε κυβέρνηση συνεργασίας). Φασισμός είναι ο επιλεκτικός αντικαπιταλισμός.

Νομίζουμε, χωρίς να θεωρούμε πως έχουμε το αλάθητο, πως επαναστατικός κομμουνισμός δεν είναι το αναμάσημα γενικών μαρξιστικών διαπιστώσεων και αληθειών, που εξασφαλίζει εύκολα πιστοποιητικά «κομμουνιστικής» ορθοφροσύνης, γιατί κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει γενικά μαζί σου. Ούτε το να φοβάται κανείς το χαρακτηρισμό του «δεξιού» και του «αστού», που κολλάει ρετσέτα ο σοσιαλφασισμός σε όποιον δεν αποδέχεται την «αριστερή» ρεβιζιονιστική άποψη πως πρέπει για να γκρεμίσουμε το κεφάλαιο να γκρεμίζουμε και τα εργοστάσια. Ούτε το να φοβάται κάποιος να πάει κόντρα στο ρεύμα και να δηλώσει ότι οι γιαουρτωτές του Πάγκαλου και δάρτες του Χατζηδάκη είναι πιο δεξιοί και αγύρτες από τα θύματά τους.

Ούτε το να φοβάται ακόμη να πάει κόντρα σε ό,τι μοιάζει ή και είναι «λαϊκή εξέγερση» (Τυνησία – Αίγυπτος – Λιβύη), αν θεωρεί πως οι δυνάμεις που καθοδηγούν και τελικά επωφελούνται από τις εξελίξεις είναι αντιδραστικότερες εκείνων τις οποίες ανατρέπουν.

Ο «αγνός», ακόμη και τίμιος, απολίτικος εργατισμός και αντικαπιταλισμός (κάτω το κεφάλαιο) είναι εύκολος και κατανοητός στις μάζες, αυθόρμητα και από την πείρα τους. Το ζήτημα δεν είναι οι μαρξιστές να γίνονται ουρά του κάθε λογής οικονομιστή ή ακόμα χειρότερα σοσιαλφασίστα που υποδύεται τον οικονομιστή, αλλά να φωτίζουν με τον προβολέα της γνώσης και της ανάλυσής τους τα γεγονότα, να βοηθάνε τις μάζες να ξεχωρίζουν ΟΙ ΙΔΙΕΣ τους κύριους και δευτερεύοντες εχθρούς και τους συμμάχους τους, να μπαίνουν μπροστάρηδες και να καθοδηγούν επιστημονικά την πάλη τους, με βάση την προλεταριακή κοσμοθεωρία, το μαρξισμό - λενινισμό - μαοϊσμό.

Κανείς καλών προθέσεων άνθρωπος δεν πρόκειται να απεγκλωβιστεί π.χ. από την ψευτοαριστερά, αν οι μαρξιστές του κάνουν τα «γλυκά μάτια» και υποστείλουν τη σημαία της πάλης εναντίον της ή αν του κρύψουν την πλατφόρμα τους, αντίθετα αυτό θα γίνει μέσα από την πολεμική θέσεων και αρχών, παρατεταμένη σε χρόνο. Το καλύτερο ανθρώπινο υλικό για το μελλοντικό Κομμουνιστικό Κόμμα βρίσκεται σήμερα εχτός πολιτικής, αλλά αύριο θα μπει με ορμή σ’ αυτήν.

Η μικροαστική ανυπομονησία, με σκόντο σε αρχές, στο όνομα «να γελάσει το πικραμένο μας χείλι» όπως όπως, οδηγεί -ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων- με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά του σοσιαλφασισμού, στην τροτσκιστική «αντικαπιταλιστική» οικονομική και πολιτική ανάλυση της Παπαρήγα και του ψευτοΚΚΕ, με λίγο λούστρο συνέπειας. Στη βάση της ψευτοαριστεράς σίγουρα υπάρχουν και πολλά τίμια και αριστερά στοιχεία, που όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν τη μοναδική μαγιά για τη νέα επαναστατική Αριστερά, και πρέπει να περάσουν από ένα προτσές σοβαρής αυτοκριτικής στάσης μέσα στη ζωή, για να ξεχωρίσουν βαθιά τον κομμουνισμό από το σοσιαλφασισμό, την επανάσταση από τον πραξικοπηματισμό με κρατικές πλάτες που έχουν διδαχτεί.

Αυτό που είναι σωστό, και πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν οι μαρξιστές – λενινιστές – μαοϊστές, οργανωμένοι ή ανένταχτοι, είναι να παρακολουθούν και να παρεμβαίνουν οπουδήποτε υπάρχει ζωντανό εργατικό, λαϊκό σκίρτημα ακόμη και για το πιο ειδικό, μερικό και αποσπασματικό αίτημα. Μαρξιστές λενινιστές μαοϊστές (αυτό αφορά κυρίως τους νεότερους, με μικρότερη πολιτική πείρα) που δε γνωρίζουν την τάξη η οποία προορίζεται από την ίδια τη ζωντανή διαλεχτική της κοινωνικής ζωής να ηγηθεί του αντιφασιστικού, αντιιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα, δεν έχουν ελπίδα να βάλουν το λιθαράκι τους στην τελική της νίκη…