Ο Πούτιν τιμά τον Αλ. Πάρνη ή Ο κάλπικος «Ζαχαριάδης» των Γ. Πετρόπουλου - Σήφη

Ήταν προφανές από την αρχή και από τα «συμφραζόμενα», ωστόσο πάντα η επιβεβαίωση έχει μια πλευρά οδυνηρότητας.

Ο συγγραφέας Αλέξης Πάρνης, στα 85 του χρόνια και μετά από μακρά παραμονή στην αφάνεια, είχε εκδώσει το 2009 το πεζογράφημα - «magnum opus» του «Η Οδύσσεια των Διδύμων», στο οποίο αφηγούνταν ουσιαστικά την προσωπική του ιστορία, πλευρές της σχέσης του με τον Ζαχαριάδη και, παράλληλα, την ιστορία του σοσιαλφασιστικού πραξικοπήματος που έλαβε χώρα στη Σοβιετική Ένωση στα 1956, μέσα από τα μάτια ενός κουκουέ της Τασκένδης, που έντεχνα τον ταυτίζει με τον εαυτό του.

Στο έργο αυτό, εκτός από έναν υφέρποντα αντισταλινισμό, που «αντισταθμίζεται» κάπως από την πολύ σκληρότερη θέση του συγγραφέα για τις μετά το 1956 εξελίξεις, υπάρχουν συνεχείς νύξεις για την σημερινή «ρεφορμιστική Αριστερά με τα λουστρίνια και τα γοβάκια», σε αντιπαράθεση με «τα άρβυλα του ΔΣΕ», αλλά και για τη «σοβιετική γραφειοκρατία» η οποία πετάχτηκε «στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας» μετά το 1991.

Υιοθετούνταν δηλαδή ανοικτά η πολιτική θέση, απόλυτα βολική για τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό αλλά και για τους σοσιαλφασίστες πράκτορές του στην Ελλάδα ότι «άλλο η μετά το 1956 ΕΣΣΔ και άλλο η μετά το 1991 Ρωσία», καθώς και εκείνη ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής «Αριστεράς» είναι ότι «αστοποιήθηκε» και έβαλε λουστρίνια, υποτασσόμενη στη ντόπια αστική τάξη και ενδεχομένως στη Δύση, «αιώνιο» τάχα κέντρο κάθε καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής αντίδρασης.

Είναι μία θέση – ερμηνεία των εξελίξεων στο παγκόσμιο και ντόπιο κομμουνιστικό κίνημα την οποία δουλεύει ο κνίτικος «αριστερίστικος» σοσιαλφασισμός τύπου ΝΑΡ, καθώς και τα «μαχητικά» αποσπάσματα του ψευτοΚΚΕ μέσα στη μικροαστική διανόηση «ΚΚΕ(μ-λ)», Διαρρήχτες («ΜΛΚΚΕ»), «Κόντρα», καθώς και οι παλαιοημερολογίτες της «Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55».

Το ανοιχτό άλμα του στο άρμα του σοσιαλφασισμού, με τον οποίο ως φαίνεται δεν ξεκαθάρισε ποτέ, ο Πάρνης το πραγματοποίησε το 2011. Με το βιβλίο του «Γεια Χαρά, Νίκος», δίνει μια «διανθισμένη» - με δικές του σκέψεις και ιστορίες - συλλογή επιστολών του Νίκου Ζαχαριάδη της περιόδου 1956 – 1962 για να καταλήξει, ωστόσο, σε δυο ανόσιες πολιτικές πράξεις: η μία είναι ότι βάζει έμμεσα στο στόμα του Ζαχαριάδη, εν έτει 1962, όταν και ο Νίκος ζητούσε, ενάντια στη σοσιαλφασιστική ηγεσία του ψευτοΚΚΕ, να κατέβει στην Ελλάδα να δικαστεί, τη ρήση – ορμήνεια ο Πάρνης «να μη τα βάλει ποτέ με το ΚΚΕ» κλπ. Αυτός είναι πιθανότατα ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας μας προσπαθεί να πετάξει από πάνω του το βαρύ φορτίο της ευθύνης για τη μοίρα του φίλου του, τον οποίο ξέχασε και τελικά πούλησε, μη βγάζοντας άχνα για το μαρτύριό του από το 1962 ως το 1973.

Η δεύτερη είναι ένας απαράδεκτος πολιτικά επίλογος – επίμετρο του τότε υπαλλήλου του ψευτοΚΚΕ/ψευτοΡιζοσπάστη, ιστορικού Γιώργου Πετρόπουλου, ο οποίος αναλώνεται με προσήλωση στην προσπάθεια να υποβληθεί στον αναγνώστη πως ο Ζαχαριάδης ούτε κατά διάνοια δεν θεωρούσε το ψευτοΚΚΕ των Κολιγιάννη – Φλωράκη – Τσολάκη άλλο κόμμα από το παλιό ΚΚΕ, αλλά αντίθετα το θεωρούσε συνέχεια και κληρονόμο του επαναστατικού κόμματος της εργατιάς και του λαού μας και το στήριζε(!). Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι, ακόμη και σύμφωνα με τη σοσιαλφασιστική – πετροπούλεια εκδοχή, ο Νίκος αυτοκτόνησε (!!!!!) ακριβώς ενάντια στην αγριανθρωπιά της ηγεσίας αυτού του κόμματος και των πατρώνων του, Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών της ηγεσίας του «Κ»ΚΣΕ (στην πραγματικότητα φυσικά δολοφονήθηκε από τα αφεντικά των αφεντικών του κ. Πετρόπουλου).

Ο Γ. Πετρόπουλος καυχιέται ξεχωριστά στο επίμετρο για την προσωπική του σχέση με τον αρχιαποστάτη του κομμουνιστικού κινήματος και πράκτορα της μετασταλινικής Μόσχας «Χαρίλαο» (Φλωράκη), ενώ ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον Τύπο οι φήμες για «διάσταση» του ιστορικού – δημοσιογράφου αυτού με την σημερινή ηγεσία του ψευτοΚΚΕ, του οποίου ο ίδιος ήταν μέχρι το 2013 μέλος.

Παράλληλα, από το 2011 ως το 2013, εκδόθηκαν σε δύο τόμους «άπαντα τα δημοσιευμένα» κείμενα του Νίκου Ζαχαριάδη μεταξύ 1940 και 1947, και πάλι υπό την πολιτική επιστασία του κ. Πετρόπουλου, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Λίγο καιρό πριν την έκδοσή του β’ τόμου, ο ιστορικός μας και πολιτικός συμβουλάτορας – ερμηνευτής του Πάρνη αποχωρεί με ιδιαίτερη οξύτητα από το ψευτοΚΚΕ, καταγγέλλοντάς το για σεχταρισμό και έλλειψη μετωπικής πολιτικής και μεταπηδά στο πολιτικό καράβι της «Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας» (τότε ακόμη υπήρχε μόνο η ιστοσελίδα και όχι η κίνηση). Πρόκειται για μια σάπια κνίτικη μαούνα η οποία ακροβατεί πολιτικά ανάμεσα στο σκληρό ΣΥΡΙΖΑίικο σοσιαλφασισμό του Λαφαζάνη και στην παλιά, πιο «μετωπική» - συνεργατική με την κλασσική αστική τάξη φλωρακική γραμμή μες στο ψευτοΚΚΕ, η οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα πολλούς οπαδούς στις τάξεις του κόμματος αυτού, ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του.

Ο «Εργατικός Αγώνας» (ΕΑ) δεν λυπάται τα θετικά σχόλια για τον Πούτιν, που ο ψευτοΡιζοσπάστης/ψευτοΚΚΕ, λόγω της «υπεραριστερίστικης» τάχα γραμμής του «κάτω όλοι οι αστοί κι οι ιμπεριαλισμοί» δεν μπορεί να κάνει. Η διαδικτυακή αυτή φυλλάδα, που λερώνει το όνομα του Λιγδόπουλου και των άλλων ηρώων ιδρυτών του ΣΕΚΕ – ΚΚΕ, δημοσιεύει ανοικτά άρθρα που καλούν τις αναγνώστες της να συμπαθούν τον Αδόλφο Πούτιν (διαμελιστή της Γεωργίας και της Ουκρανίας και σφαγέα της Τσετσενίας) ως… συνέχεια της (εννοείται «προοδευτικής») Σοβιετικής Ένωσης του 1956-1991 (http://ergatikosagwnas.gr/new/ea/index.php/arthra/economy/143-merikes-skepseis-gia-ti-rosia).

Ο ΕΑ, συνήθως υπό την γραφίδα του κ. Πετρόπουλου, επιδίδεται επίσης και σε μπόλικο «ζαχαριαδισμό», δηλαδή «θετικές» (στην πραγματικότητα διαστρεβλωτικές) ιστορικές αναφορές στον δολοφονημένο ήρωα γραμματέα του παλιού ΚΚΕ, πάντα με πολιτικό απόβαρο την αθώωση του «Χαρίλαου» και την «αυταπόδεικτη» πολιτική θέση ότι: 1. ο Νίκος υποστήριζε το ψευτοΚΚΕ ως συνέχεια του ΚΚΕ, «παρά την πικρία του» 2. Το ψευτοΚΚΕ σαν τέτοιο δεν φέρει ευθύνη για το τέλος του Νίκου, κι αν φέρει, είναι μικρότερη από εκείνη των σοβιετικών αφεντικών του και, εν πάση περιπτώσει, κάθε τίμιος οπαδός του Ζαχαριάδη σήμερα πρέπει να «συνεχίζει τον αγώνα» σαν οπαδός του ψευτοΚΚΕ ή, επειδή αυτό έπαθε «αριστερίστικη μετάλλαξη», του Εργατικού Αγώνα και της «μετωπικής φλωρακικής» του πλατφόρμας.

Είναι προφανές ότι η γραμμή Πάρνη – Πετρόπουλου είναι μία και ενιαία, με θλιβερό βαστάζο το μικρότερο γιο του Νίκου Ζαχαριάδη, Σήφη, που ακολούθησε τελικά τα χνάρια του αδελφού του, Κύρου, υποτασσόμενος στους νέους τσάρους του Κρεμλίνου, αυτούς τους φονιάδες και διαμελιστές χωρών, με τους οποίους έχει φρίξει όλη η ανθρωπότητα (πλην της τάχα «αντιιμπεριαλιστικής» Ελλάδας) λόγω Ουκρανίας.

Έμενε ωστόσο μέχρι σήμερα μια απορία: η στάση του Πάρνη, ο οποίος βαρυνόταν από το τεράστιο ολίσθημα να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1962 και να μη βγάλει άχνα 11 χρόνια για τη μοίρα του «επιστήθιου του φίλου» Νίκου Ζαχαριάδη, ενόσω εκείνος υπέμενε τα πάνδεινα στο Σουργκούτ, ήταν απλώς η στάση ενός αξεκαθάριστου πολιτικά ανθρώπου, χωρίς βαθύτερα κίνητρα ή μια συνειδητή κάλυψη του πουτινικού καθεστώτος της σύγχρονης φασιστικής Ρωσίας, το οποίο ακόμη και σήμερα αρνείται να ανοίξει τα αρχεία του σε ό,τι αφορά την υπόθεση της δολοφονίας του Νίκου, όπως έχει παραδεχτεί ακόμη κι ο θλιβερός Σηφάκος;

Η είδηση, πάνω στην οποία έπεσε εντελώς τυχαία το ΚΜ, και την αναδημοσιεύει εδώ από την φυλλάδα του Κρεμλίνου «Αυγή», έρχεται να λύσει κάθε απορία, ακόμη και στον πιο καλοπροαίρετο, για το τι εθνικότητας είναι ο πάτρωνας του νέου «ζαχαριαδισμού», τύπου Πετρόπουλου – Σηφάκου – Πάρνη – Εργατικού Αγώνα και «συντροφιάς» (στο βάθος και ψευτοΚΚΕ).

Οι Ρώσοι τίμησαν τον Αλέξη Πάρνη

"Εδώ και πολλά χρόνια δεν ζω στη Ρωσία, έφυγα από αυτήν το 1962, αλλά δεν την ξέχασα ποτέ. Αυτή έγινε για μένα η δεύτερη μητέρα. Μπορεί η μητέρα Ελλάδα να με προίκισε με το ταλέντο, αλλά έγινα συγγραφέας στη Ρωσία" ανέφερε μεταξύ άλλων ο Αλέξης Πάρνης, κατά κόσμον Σωτήρης Λεωνιδάκης, παραλαμβάνοντας το λογοτεχνικό βραβείο "Γιουγκρά" στην κατηγορία "Συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία" με το οποίο τον τίμησε η "δεύτερη μητέρα" του, την περασμένη Πέμπτη στη ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα.

Δημιουργός πολλών βραβευμένων και κοσμοδιαβασμένων έργων, μυθιστορημάτων και θεατρικών που ανέβηκαν σε μεγάλες σκηνές της Μόσχας, της Αθήνας και των ΗΠΑ, στα 20 του χρόνια καπετάνιος εφεδρικού ΕΛΑΣίτικου λόχου στην τελευταία μάχη εναντίον των Γερμανών που δόθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1944, στη Γέφυρα Κολοκυνθούς στο Περιστέρι, αλλά και "Δίκαιος των Εθνών", σύμφωνα με τον τιμητικό τίτλο που του απένειμε το Ίδρυμα Γιαν Βάνσεν, αφού πριν οργανωθεί στην Εαμική Αντίσταση έκρυψε και έσωσε μαζί με τον πατέρα του μια εβραϊκή οικογένεια, μαχητής εναντίον της αγγλικής επέμβασης και τραυματίας στα Δεκεμβριανά, πολιτικός πρόσφυγας μετά τον εμφύλιο, ο Aλέξης Πάρνης είδε το όνομά του στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και το έργο του να διαβάζεται όχι μόνο από ομοϊδεάτες του. Βραβεύτηκε με το Α' Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ Βαρσοβίας για το επικό ποιήμά του "Μπελογιάννης" με κριτική επιτροπή τους Πάμπλο Νερούδα (πρόεδρος), Ναζίμ Χικμέτ, Νικόλα Γκιλιέν, Ουόρις Ίβενς κ.ά. "Το νησί της Αφροδίτης" για δύο χρόνια παίζεται σε 175 θεάτρα της Μόσχας και στην Ελλάδα από την Κυβέλη μέχρι να περάσει στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού. Για το μυθιστόρημά του "Ο Διορθωτής" η Σάντει Τέλεγκραφ έγραψε ότι "πρέπει να γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όλους τους επαναστάτες στη Γη", ενώ το θεατρικό του "Λεωφόρος Πάστερνακ" που αργότερα πήρε και μυθιστορηματική μορφή ανέβηκε στο θέατρο Ο' Νιλ στη Μασαχουσέτη. Τα δύο προηγούμενα έργα του μαζί με το "Μια Πράγα στον καθένα" αποτελούν την τριλογία της Ρωσίας. Έγραψε επίσης τα "Ο Κινηματίας", "Ο Μαφιόζος", "Η οδύσσεια των διδύμων", "Γεια χαρά - Νίκος", νουβέλες, θεατρικά, σενάρια, μετέφρασε Ρώσους ποιητές κι εξακολουθεί να δημιουργεί.

Ο Αλέξης Πάρνης έζησε τη δίνη των γεγονότων της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και της περιπέτειας της Αριστεράς και αποτύπωσε δυναμικά στο έργο του την περιπέτεια του ανθρώπου. Οι Ρώσοι αναγνώρισαν την προσφορά του.

http://www.avgi.gr/article/3456854/oi-rosoi-timisan-ton-alexi-parni

Το δημοσίευμα φέρει ημερομηνία 24 Ιουλίου 2014, ενώ η εκδήλωση έλαβε χώρα στις 10 Ιουλίου.

Σε αυτήν δε, όπως υπονοείται σε δημοσίευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρευρέθηκε, πέραν του τιμώμενου Αλέξη Πάρνη και του Σήφη Ζαχαριάδη, και ο «κομμουνιστής» κ. Πετρόπουλος, ο οποίος την κάλυψε και δημοσιογραφικά.

Ποιος δημοκρατικός άνθρωπος θα δεχόταν ένα τέτοιο βραβείο ή θα συμμετείχε σε μια τέτοια άθλια φιέστα, την ώρα που η βραβεύουσα χώρα στιγματίζεται σε ολόκληρο τον πλανήτη για διαμελισμό ενός γείτονά της (Ουκρανία), για στήριξη - υποδαύλιση μιας ακροδεξιάς – εθνοφασιστικής ένοπλης εξέγερσης στο εσωτερικό του ίδιου αυτού γείτονα (Ντονέτσκ – Λουχάνσκ στην ανατολική Ουκρανία) με σημαία τον τσαρικό δικέφαλο αετό και για την κατάρριψη πολιτικού αεροσκάφους με 300 θύματα (πτήση MH17), εντελώς άσχετα μάλιστα με τη διαμάχη στην περιοχή; (Το μαλαισιανό αεροσκάφος κατερρίφθη μετά την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, αλλά δε νομίζουμε ότι ίδρωσε το αυτί κανενός από τους συμμετέχοντες σε αυτήν).

Ο Μπελογιάννης, ο Χικμέτ και ο Νερούδα της δεκαετίας του ΄50 δεν έχουν εδώ καμία δουλειά. Εδώ υπάρχει μόνο ρώσικη νεοχιτλερική μπόχα και καθόλου από το πρωτοπόρο διαφωτιστικό πνεύμα αυτών των μεγάλων επαναστατών και διανοουμένων, το οποίο ενέπνευσε κάποτε και τον νεαρό - τότε επαναστάτη δημιουργό - Πάρνη.

Αλλά, πέρα από αυτό, πώς γίνεται τόσο «φανατικοί» υποστηρικτές του Νίκου Ζαχαριάδη και της μνήμης του, ο ίδιος του ο γιος συγκεκριμένα, από τη μία να παραδέχονται τις τεράστιες ευθύνες της Ρωσίας για την μη διαλεύκανση της υπόθεσης του θανάτου (δολοφονίας) του ήρωα αρχηγού του πραγματικού ΚΚΕ στα 1973, ευθύνες που αποδεικνύουν ότι υπάρχει συνέχεια μεταξύ ΕΣΣΔ 1956-1991 και σύγχρονης Ρωσίας κι από την άλλη να γίνονται μαϊντανοί στις φιέστες των πουτινικών φασιστών;

Η απάντηση είναι μία και απλή, για όποιον έχει μάτια και θέλει πραγματικά να βλέπει την αλήθεια κατάματα: όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση έχουν οι Πετρόπουλοι, οι Πάρνηδες και οι Σήφηδες με την πολιτική κληρονομιά του μεγαλύτερου Έλληνα επαναστάτη και πολιτικού ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη.

Ο Νίκος άνοιξε με το αίμα του το δρόμο για το νέο ΚΚΕ, το οποίο θα στηθεί σαν απόλυτη άρνηση τόσο των νέων τσάρων και της επικυριαρχίας τους στη χώρα μας, όσο και του πολιτικού τους πρακτορείου στην Ελλάδα (ψευτοΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΑΡ και συντροφιάς).

Οι διάφοροι Πετρόπουλοι – Πάρνηδες - Σήφηδες ας συνεχίσουν να κάνουν πλάτες στους νεοχιτλερικούς του Κρεμλίνου όταν αυτοί κόβουν Κριμαίες και ετοιμάζονται να ανασυστήσουν «τσαρικές αυτοκρατορίες» με επικεφαλής τον φίλο των ναζιστών της Χρυσής Αυγής, θεωρητικό της γεωπολιτικής της «Ευρασίας» Αλέξανδρο Ντούγκιν, που έχει συγγράψει το φαιο-«κόκκινο» πρόγραμμα του «Κ»ΚΡΟ του Ζιουγκάνοφ, και ας αφήσουν ήσυχο το Νίκο.

Το ερώτημα θα μπαίνει απόλυτα και διαζευκτικά και θα τους ξεσκεπάζει, μέσα στην καλπιά και την υποκρισία τους: ή με το Ζαχαριάδη ή με τη Ρωσία.

Η εκδήλωση της 10^ης Ιουλίου έδωσε την απάντηση για το σε ποιο μετερίζι στέκονται αυτοί οι κύριοι. Το ζήτημα είναι αυτό να γίνει κτήμα κάθε προοδευτικού ανθρώπου, ιδιαίτερα όσων τίμιων αγωνιστών επηρεάζονται από τις «μετωπικές - πλατιές» μεταμορφώσεις του σοσιαλφασισμού, που αποτελούν το άλλο πρόσωπο του Ιανού - ψευτοΚΚΕ.