Αίγυπτος - Παλαιστίνη: Ισλαμοφασισμός, ισραηλινοί σωβινιστές και αντιστάσεις

Ο φίλος του Ομπάμα ισλαμοφασίστας Μόρσι
με το σύντροφό του, ηγέτη 
της Χαμάς, Μεσάαλ

Από τη δημοσίεψη του συγκεκριμένου άρθρου την περασμένη Δευτέρα, έχει μεσολαβήσει η παραίτηση του ακροδεξιού ισραηλινού ΥΠΕΞ και αρχηγού του κόμματος Γισραέλ Μπεϊτάνου Αβιγκντόρ Λίμπερμαν λόγω κατηγοριών για διαφθορά, η οποία πιθανά να αλλάζει σε ένα μικρό βαθμό τον εσωτερικό πολιτικό χάρτη του Ισραήλ.

Επίσης, βρίσκεται σε εξέλιξη το δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα της Αιγύπτου, στο οποίο προχώρησε ο ισλαμοφασίστας Μόρσι, παρά τις έντονες και δυναμικές αντιδράσεις της κοσμικής αντιπολίτευσης.

Ο ρόλος του κέντρου είναι ο αγαπημένος των
ρώσων νεοναζήδων ιμπεριαλιστών

Παράλληλα, και σε ό,τι αφορά στη Συρία, ήδη η Ρωσία έχει δέσει με χοντρά σκοινιά τμήμα της αντιπολίτευσης στον Άσαντ, μάλιστα σε πρόσφατη σύσκεψη στη Μόσχα έβαλε έναν σύριο φίλο της ή/και τσιράκι της, στέλεχος του αντιΆσαντ μπλοκ, να καταδικάσει την «αμερικανική επέμβαση στα εσωτερικά της αντιπολίτευσης», επειδή οι Αμερικάνοι καταδίκασαν (δικαίως) σαν τρομοκρατική την ισλαμοφασιστική, αλκαϊντιανή συμμορία της Τζαμπχάτ Αλ Νούσρα, η οποία μάχεται τον Άσαντ και σκοτώνει μαζικά αμάχους με επιθέσεις αυτοκτονίας.

Έτσι λοιπόν, κι έχοντας κι άλλους φίλους μέσα στο συνασπισμό της αντιπολίτευσης (π.χ. στρατηγός Τλας), η Μόσχα αρχίζει τώρα και παίρνει αποστάσεις από τον Άσαντ, δηλώνει ότι «δυστυχώς μπορεί και να ηττηθεί» και αναλαμβάνει ουσιαστικά το ρόλο του «ουδέτερου κέντρου», με τον οποίο θα ξεδοντιάσει δημοκράτες, εθνοανεξαρτησιακούς και δυτικόφιλους μέσα στην αντιπολίτευση, την ώρα που όλα τα απομεινάρια του καθεστώτος Άσαντ θα γίνουν φανατικά ρωσόφιλα κατά της «ιμπεριαλιστικής Δύσης», την οποία θα βλέπουν ως μόνη υπεύθυνη για την πτώση τους από την εξουσία.

Αυτή ήταν η σημασία της περεστρόικα. Τέτοιες μανούβρες και τέτοια ελευθερία κινήσεων δε θα την είχε ποτέ ένας Μπρέζνιεφ ή ένας Αντρόποφ, ούτε καν ένας Γκορμπατσόφ με κόκκινη σημαία στο ναζιστικό Κρεμλίνο. Ούτε θα μπορούσε να έχει φιλικούς Ομπάμα, Κάμερον και Ολάντ και υφεσιακές Μέρκελ στις δυτικές καγκελαρίες αν πουλούσε ακόμη κάλπικο «κομμουνισμό» σε επίπεδο συμβόλων.

Ο πατέρας Μπους με τον «δυτικό» Γκορμπατσόφ

Δεν πρόκειται για συνομωσιολογία: απλούστατα οι δυτικοί ιμπεριαλιστές βολεύονται από ταξικό συμφέρο να μην θεωρούν ότι υφίσταται Ρωσία σαν αντίπαλος πολιτικός ιμπεριαλιστικός πόλος, ακριβώς γιατί η μετατροπή της ΕΣΣΔ σε Ρωσία και η διάλυση της παραδοσιακής μορφής του «κόκκινου» μπλοκ του σοσιαλιμπεριαλισμού, μαζί με το άνοιγμα της φασιστικής Κίνας στο ξένο κεφάλαιο μετά το 1989, τους άνοιξε αγορές, τους επέτρεψε να πραγματοποιήσουν επενδύσεις μαζικής κλίμακας, να «ολοκληρώσουν» την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, τους μπούκωσε με κέρδη και οικονομικές ευκαιρίες. 

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές βγήκαν μέσα από την προδοσία της προλεταριακής εξουσίας της εποχής των Λένιν - Στάλιν και ξέρουν καλά το μαρξισμό, έχουν για την ακρίβεια γίνει μάστορες στο να του αντιστρέφουν το πνεύμα. Γνωρίζουν λοιπόν πολύ καλά τη σκουλικιάρικη, βαθιά αντεπαναστατική και πουλημένη στο διάολο του μέγιστου κέρδους και της ιμπεριαλιστικής παρακμής ψυχολογία των δυτικών μονοπωλιστών.

Γι’ αυτό και οι πλέον εξωστρεφείς κύκλοι του δυτικού μονοπώλιου, κύρια του εξαγωγικού σε κάθε δυτική ιμπεριαλιστική χώρα, ούτε που θέλουν να ακούσουν για όξυνση των σχέσεων με τη Μόσχα και το Πεκίνο. Γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε οικονομική χασούρα σε μεγάλη κλίμακα, εμπορικό πόλεμο, χάσιμο της φτηνής εργατικής σάρκας που τους ταΐζουν οι κινέζοι βασανιστές και της ενέργειας με την οποία τους μπουκώνουν οι ρώσοι ενεργειακοί εκβιαστές. Θα σήμαινε αναπροσανατολισμό των αμυντικών δογμάτων, κόστος για το χτίσιμο αναχωμάτων σε όλα τα επίπεδα απέναντι στους αρπακτικούς επεκτατικούς νεοναζιστικούς ιμπεριαλισμούς της σοσιαλφασιστικής Ανατολής.

Επάνω σε αυτούς τους κύκλους του δυτικού μονοπώλιου πατάνε οι διάφοροι δυτικοί καγκελάριοι και περνάνε τη γραμμή της «απόλυτης ύφεσης και συνεργασίας με την καπιταλιστική πλέον και όχι κομμουνιστική και επικίνδυνη όπως παλιά Ρωσία». Έτσι μπορεί και η Μόσχα να στρατολογεί ευκολότερα λακέδες μέσα στα ανώτατα πολιτικά κλιμάκια των αντίπαλών της ιμπεριαλιστικών χωρών, μιας και οι μυστικές υπηρεσίες αλλά και η πολιτική επαγρύπνηση των δυτικών ιμπεριαλιστών στην κύρια πλευρά της δεν βλέπει «κίνδυνο Ρωσίας», αλλά κυνηγάει μονάχα ισλαμοφασιστικά φαντάσματα, τα οποία αν δεν είχαν τις πλάτες της Ρωσίας, θα μπορούσαν να τσακιστούν σε έξι μήνες και χωρίς καν βρώμικες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Αμερικάνων στα εσωτερικά ανεξάρτητων χωρών του Τρίτου Κόσμου, όπως π.χ. του Πακιστάν.

Το άρθρο προέρχεται από το φύλλο 482 της εφημερίδας «Νέα Ανατολή», οργάνου της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ.

Αίγυπτος – Παλαιστίνη: Ο ισλαμοφασισμός κερδίζει έδαφος χάρη στους ισραηλινούς σωβινιστές αλλά γεννά νέες αντιστάσεις στην Αίγυπτο

Κατά κανόνα αμάχους και όχι στρατιωτικούς στόχους
χτυπάνε οι νεοναζήδες της Χαμάς

Οι ρουκέτες της Χαμάς, παρά το γεγονός ότι συνήθως, για τεχνικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους, δεν έχουν πολλά θύματα, δημιουργούν στο λαό του Ισραήλ μόνιμη ανασφάλεια και απειλή.

Η κλιμάκωση της ρίψης ρουκετών κατά αμάχων μέσα στο Ισραήλ τον Οχτώβρη από πλευράς της προβοκατόρικης αυτής ισλαμοφασιστικής -και εντελώς ρωσόδουλης στην ηγεσία της- φασιστικής οργάνωσης οδήγησε τους ισραηλινούς επεχτατιστές, με κεντρικό εκφραστή τον Νετανιάχου, στην επιχείρηση «Πυλώνας Άμυνας» μέσα στη Γάζα από τις 14 ως τις 21 του Νοέμβρη.

Ο ισλαμοφασίστας Τζαμπαρί

Η επιχείρηση ξεκίνησε με τη στοχευμένη δολοφονία του αρχηγού του επιχειρησιακού – στρατιωτικού τμήματος της Χαμάς, Αχμέντ Τζαμπαρί. Οι δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές δεν έχουν να λυπηθούν για τέτοια καθάρματα, επαγγελματίες εξολοθρευτές αμάχων και στο βάθος αρνητές όχι μόνο της ύπαρξης του Ισραήλ, αλλά ΚΑΙ της παλαιστινιακής εθνικής ανεξαρτησίας. Το πρόβλημα είναι το πόσο λίγο οι ισραηλινοί σωβινιστές νοιάζονται για τις παλαιστινιακές μάζες, δηλαδή για το δυνάμωμα του ισλαμοφασισμού μέσα σε αυτές μετά από τέτοιες ενέργειες, που δείχνουν και είναι στην παρούσα φάση πράξεις αμφισβήτησης της όποιας αυτοκυβέρνησής των Παλαιστινίων.

Σωβινιστές, προβοκάτορες, επεχτατιστές

Το Ισραήλ, με επικεφαλής του το τρικέφαλο τέρας Νετανιάχου - Λίμπερμαν - Μπάρακ, δηλαδή τη σωβινιστική δεξιά, τους ακροδεξιούς φασίστες με αρχηγό ένα ρώσο ρατσιστή αντιάραβα (Λίμπερμαν) και τη χειρότερη πλευρά των Εργατικών (τον Μπάρακ, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα αποχώρησε από το Εργατικό Κόμμα, ακριβώς για να παραμείνει στην κυβέρνηση των Νετανιάχου – Λίμπερμαν), έπεσε αμέσως και ευχαρίστως στην παγίδα της «ασύμμετρης» απάντησης. Δηλαδή δεν έκανε κανένα πρότερο άνοιγμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη που να αναδείχνει τον επιθετικό γενοκτονικό χαρακτήρα της Χαμάς  και τις ειρηνικές διαθέσεις του Ισραήλ και κυρίως δεν σταμάτησε την επεχτατική πολιτική των νέων οικισμών εποίκων στην Παλαιστίνη.

Πραγματικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο γελοία είναι τα νεοχιτλερικά, σοσιαλφασιστικά και ισλαμοφασιστικά παραμύθια για την «παντοδυναμία» του εβραϊκού λόμπυ σε παγκόσμια κλίμακα, από το πώς αντιμετωπίζονται από τα διεθνή ΜΜΕ οι συγκρούσεις του Ισραήλ με τον ισλαμοφασισμό την τελευταία δεκαετία. Οι «Ρώσοι» κρατάνε στα χέρια τους την παγκόσμια εικόνα, καθώς οι ισλαμοφασίστες, οι οποίοι διεστραμμένα επιδεικνύουν τα σκοτωμένα μωράκια τους στις κάμερες των ΜΜΕ όλης της Γης, κερδίζουν εύκολα στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης τον τίτλο του μάρτυρα και του θύματος μιας αδυσώπητης πολεμικής μηχανής.

Είναι αλήθεια ότι στη Δύση, στο Δεύτερο Κόσμο αλλά και στις ΗΠΑ, οι μάζες οι οποίες δεν έχουν υποστεί το σοσιαλφασιστικό φροντιστήριο σε πλατιά κλίμακα  (όπως π.χ. στη χώρα μας από λαλιωτικούς και κνίτες),  αναγνωρίζουν, πλάι στο δικαίωμα των Παλαιστίνιων για μια πατρίδα, και το δικαίωμα του Ισραήλ να υφίσταται σαν κράτος – καταφύγιο των Εβραίων αυτού του πλανήτη.

Ωστόσο, η αλαζονεία των πλέον σωβινιστικών κύκλων της ισραηλινής αστικής τάξης, η οποία έχει κάνει την αυτοκτονική στρατηγικά επιλογή να βασίζει την ασφάλεια του λαού της στην τοπική στρατιωτική υπεροχή και τις προνομιακές σχέσεις με το δυτικό ιμπεριαλισμό, κύρια με την αμερικανική υπερδύναμη, και όχι στην κατάχτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, καθώς και η πραγματική υποτίμηση της αξίας της ζωής των παλαιστίνιων αμάχων (στην οποία πάντως οι προβοκάτορες της Χαμάς είναι ασυναγώνιστοι, στήνοντας τους εκτοξευτές τους μέσα σε νοσοκομεία, νηπιαγωγεία, σχολειά κλπ.), δημιούργησαν, με την αγαστή «υπόγεια» σύμπραξη του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των «κνιτοειδών» κάθε είδους μια κάποια «συμπάθεια» για τη Χαμάς ως «αμυνόμενη».

Το Ισραήλ δηλαδή, μην εφαρμόζοντας τη δημοκρατική αρχή της απεύθυνσης και της πειθούς απέναντι στη διεθνή κοινή γνώμη, π.χ. με αποδειχτικά στοιχεία της ισλαμοφασιστικής γενοκτονικής στρατηγικής και τακτικής, με καταγγελίες στον ΟΗΕ και με άλλες ειρηνικές διπλωματικές μέθοδες, που θα αποδείκνυαν ότι η βία είναι το τελευταίο του καταφύγιο για να αμυνθεί, ουσιαστικά «δικαιώνει» τους αντιπάλους του, αφού εμφανίζεται να δρα όπως το περιγράφουν εκείνοι.

Το προβοκατόρικο δίδυμο Χ. Κλίντον – Ομπάμα, αφού ορκίστηκε 17 φορές στην αγάπη του για το Ισραήλ, κι αφού το άφησε όπως πάντα να εκτεθεί σκοτώνοντας μωρά, έβαλε σφήνα ανάμεσα σε Ισραήλ και Χαμάς και έκανε ρυθμιστή της ειρήνης στη Μέση Ανατολή τον νέο ισλαμοφασίστα πρόεδρο της Αιγύπτου Μόρσι, δηλαδή τον σύντροφο και σταυραδερφό της Χαμάς «αδελφό μουσουλμάνο» και επίδοξο διχτάτορα που έκατσε στο σβέρκο του αιγυπτιακού λαού.

Όλα αυτά τα καθάρματα, ειδικά εκείνα της κνιτογενούς σοσιαλδημοκρατίας και του αμιγούς σοσιαλφασισμού, που έδωσαν τα ρέστα τους παγκόσμια κατά του μη ρωσόφιλου Ρόμνεϋ, ξεπληρώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο από τον υπερεπεμβατιστή κρυφοσύντροφό τους, αρχηγό της αμερικάνικης υπερδύναμης Ομπάμα: ο φιλόδοξος αυτός Ηρόστρατος μίλαγε τρεις φορές τη μέρα στο τηλέφωνο με το Μόρσι, δηλαδή με τη Χαμάς Αιγύπτου, την ώρα που ο τελευταίος μιλούσε, όπως και οι τούρκοι ισλαμοφασίστες Ερντογάν – Νταβούτογλου, αποκλειστικά για το «τρομοκρατικό» Ισραήλ και καθόλου για τους ισλαμοναζήδες εγκληματίες προβοκάτορες με τις ρουκέτες, που έχουν επιβάλλει από το 2007 διχτατορία στη Λωρίδα της Γάζας.

Η μεσολάβηση του Μόρσι και η αφόρητη πίεση του Ομπάμα στον Νετανιάχου να «τελειώσει» την επιχείρηση με αντάλλαγμα τεχνολογία για τη βελτίωση της αντιπυραυλικής ασπίδας του Ισραήλ, οδήγησαν σε μια ανακωχή η οποία -και σωστά- θεωρήθηκε και γιορτάστηκε σαν νίκη από τη Χαμάς.

Το Ισραήλ υποχρεώθηκε όχι μονάχα να σταματήσει τα πυρά, αλλά και τα στοχευμένα χτυπήματα κατά στελεχών της ισλαμοφασιστικής εγκληματικής συμμορίας, καθώς και να χαλαρώσει τον -έτσι κι αλλιώς ηλίθιο και προβοκατόρικο, όπως έχουμε τονίσει παλιότερα- αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας για τους παλαιστίνιους πολίτες.

Ο Αμπάς με το φασίστα Μεσάαλ μέσα
στο 2012 - Η υποταγή της
πατριωτικής Φατάχ από τον προβοκάτορα ηγέτη της
στον ισλαμοφασισμό

Το χειρότερο αποτέλεσμα αυτής της ολιγοήμερης προβοκάτσιας είναι ότι η Φατάχ, δηλαδή η πολιτική δύναμη η οποία αποτελεί το τριτοκοσμικό εθνικό ρεύμα ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού λαού απέναντι στον ισραηλινό επεχτατισμό, στον ισλαμοφασισμό αλλά και απέναντι στους από παλιά ρωσόδουλους καγκεμπίτες του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μια Φατάχ που από το 2007 βρίσκεται στην παρανομία στη Γάζα, βγήκε με τη λήξη της ισραηλινής επιχείρησης να πανηγυρίσει παρέα με τους βασανιστές χαμασίτες στο όνομα του «κοινού αντισιωνιστικού αγώνα».

Πρόκειται για εξευτελισμό και ήττα τεραστίων διαστάσεων για το πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της Παλαιστίνης, ήττα στην οποία έχει καθοριστική συμβολή ο πράχτορας του Κρεμλίνου αρχηγός της ΟΑΠ και της Φατάχ Αμπάς. Αυτό τον εξευτελισμό του εθνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της Παλαιστίνης επισφράγισε η επίσκεψη του αρχιεγκληματία εξόριστου αρχηγού της Χαμάς Μεσάαλ στη Γάζα για πρώτη φορά στη ζωή του(!) πριν λίγες ημέρες, μέσα σε κλίμα ισλαμοφασιστικού αντισημιτικού θριάμβου.

Με φρέσκια λοιπόν την υποταγή των παλαιστίνιων πατριωτών, που χύνουν το αίμα τους πάνω από 50 χρόνια για μια λέφτερη Παλαιστίνη, στους οπαδούς του ισλαμικού χαλιφάτου της Μέσης Ανατολής, δηλαδή στους «τροτσκιστές» του Ισλάμ που θέλουν να κατασφάξουν τους Εβραίους και αρνούνται από τα δεξιά την εθνική ανεξαρτησία στον Τρίτο Κόσμο (όπως έκανε και ο Χίτλερ, όταν έβαζε το φυλετικό «διεθνισμό» των «Αρίων» πάνω από το γερμανικό εθνικισμό), η Παλαιστίνη κατέφυγε στον ΟΗΕ με ενιαίο μέτωπο Φατάχ – Χαμάς και ζήτησε την αναγνώρισή της ως κράτους – παρατηρητή, ενώ ως σήμερα είχε το καθεστώς της «οντότητας» - παρατηρητή.

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια αναβάθμιση με συμβολικό χαρακτήρα. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: η Παλαιστίνη που ζήτησε αναγνώριση από τον ΟΗΕ είναι η Παλαιστίνη της εθνικής ανεξαρτησίας, που θέλει επιτέλους να σηκώσει τη σημαία της δίπλα στα κράτη και στα έθνη όλου του υπόλοιπου πλανήτη, δίπλα στα αδέρφια της του Ισραήλ, έτοιμη να ζήσει ειρηνικά και να αφήσει το λαό της να προκόψει και να καταχτήσει ανώτερα επίπεδα υλικού και πνευματικού πολιτισμού; Ή μήπως είναι η Παλαιστίνη η οποία ετοιμάζεται να καταπιεί το «κράτος των Εβραίων» και να κατασφάξει τους άπιστους, όταν το διεθνές κέντρο της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, η Ρωσία των ναζιστών αντισημιτών, θα δώσει το σύνθημα της γενικής «αντιπλουτοκρατικής» επίθεσης;;

Μια αντιπροσωπεία της Παλαιστίνης η οποία είχε μέσα της και τους ναζήδες της Χαμάς έπρεπε να καταγγελθεί από όλα τα δημοκρατικά και ειρηνόφιλα κράτη του πλανήτη σαν προβοκάτσια κατά του ίδιου του παλαιστινιακού λαού και της ανεξαρτησίας του. Το «ναι» στον ΟΗΕ, το οποίο δε συνοδεύεται από στεντόρεια καταγγελία του εγκληματικού χαρακτήρα των παλαιστίνιων Αδελφών Μουσουλμάνων, δηλαδή της διχτατορικής συμμορίας της Χαμάς, είναι κολοβό και δεν ξεχωρίζει από το «ναι» της Τουρκίας του νεοοθωμανού φασίστα αντισημίτη Νταβούτογλου, ούτε από το «ναι» των ρώσων και κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών ή των ελλήνων υπαλλήλων των τελευταίων.

Τα χειροκροτήματα και η «αποθέωση» του προβοκάτορα, κρυφοαντισημίτη αρχηγού της Φατάχ Αμπάς (ο οποίος σπούδασε αντισημιτισμό στη μπρεζνιεφική Μόσχα με επιβλέποντα καθηγητή τον αρχισοσιαλφασίστα Πριμακόφ) είναι ουσιαστικά η «πληρωμή» του από πλευράς Χαμάς για το ελεεινό πούλημα, από πλευράς του, κάθε πραγματικής ειρηνευτικής λύσης και προσπάθειας, που την υπονομεύουν βέβαια ταυτόχρονα και οι ισραηλινοί εποικισμοί της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης.

Από την άλλη πλευρά, τα ευχαριστήρια και οι γλοιώδεις «αγάπες» των Κλίντον – Ομπάμα στο Μόρσι και στην «μεγάλη συμβολή του στην ανακωχή» έπιασαν γρήγορα τόπο. Ο υποψήφιος διχτάτορας της Αιγύπτου έβγαλε στα γρήγορα προεδρικό διάταγμα το οποίο του παρέχει ασυλία για κάθε πράξη του από την ημέρα της εκλογής του μέχρι την εκλογή νέου κοινοβουλίου, η οποία θα ακολουθήσει την έγκριση του νέου συντάγματος της Αιγύπτου και τις βουλευτικές εκλογές. Οι ΗΠΑ έμμεσα με την διπλωματική σιωπή τους και πιο ανοιχτά μέσα από την αρθρογραφία των Τάιμς της Νέας Υόρκης που έχουν γίνει φερέφωνο του δίδυμου Ομπαμα-Κλίντον, υποστήριξαν το πραξικόπημα Μόρσι.

Εκείνο που πιθανότητα δεν υπολόγισε αυτό το μέτωπο είναι ότι ο αιγυπτιακός λαός μπορεί να έχει βυθιστεί επί δεκαετίες στην ισλαμοφασιστική καθυστέρηση, λόγω και του αντιλαϊκού χαρακτήρα της κοσμικής νασερικής αστικής τάξης του Μουμπάρακ (η οποία πάντως ασκούσε δίκαιη – προοδευτική διχτατορική βία στον ισλαμοφασισμό), ωστόσο έμαθε, έστω και μέσα από την προβοκαρισμένη «Αραβική Άνοιξη», που ήταν χειμώνας, να βγαίνει στο δρόμο και να παρεμβαίνει στις εξελίξεις.

Έτσι, για πρώτη φορά, έχουμε μια Ταχρίρ, η οποία κινείται κατά ένα μέρος της σε προοδευτικές ράγες σε ό,τι αφορά τις διαθέσεις της πλατιάς μάζας που την κινεί από τα κάτω, ενάντια στον ισλαμοφασισμό. Νομοτελειακά βέβαια, με βάση τους παγκόσμιους συσχετισμούς και τις ραδιουργίες του σήμερα ανερχόμενου ιμπεριαλιστικού μπλοκ (βασικά της υπερδύναμης Ρωσίας), κι εκεί υπάρχει χωμένη και μάλιστα σε ηγεμομονική ηγετική θέση η μαύρη αντίδραση, τόσο οι ρωσόδουλοι ψευτοφιλελεύθεροι τύπου Ελ Μπαραντέι, και οι δήθεν κοσμικοί τύπου Αμρ Μούσσα, καθώς οι τροτσκιστές αιγύπτιοι ΣΕΚίτες «αντικαπιταλιστές» οι οποίοι έκαναν πλάτες στο Μόρσι και κάνανε μαζί του και με τους σαλαφιστές φασίστες γιουρούσια στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Κάιρο το 2011.

Μπαραντέι και Μούσσα

Μάλιστα ότι οι τελευταίοι, κυρίως οι Μπαραντέι – Μούσσα, εμφανίσθηκαν στα γρήγορα ως αρχηγοί του «αντι-Μόρσι» μετώπου, εφαρμόζοντας την αλάνθαστη τακτική της αλληλοεκκαθάρισης των δύο αντίθετων στρατοπέδων την οποία εφαρμόζει η ρώσικη διπλωματία εδώ και δεκαετίες.

Οι δηλώσεις του Μπαραντέι ποτέ δεν κήρυσσαν πολιτικό πόλεμο στο Μόρσι και πάντα άφηναν ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι είναι καλύτερος από το Μουμπάρακ, θυμίζοντας έμμεσα το «μαζί κάναμε την επανάσταση», ταυτόχρονα όμως ήταν έτσι κομμένες και ραμμένες ώστε η εθνικιστική τάση του ισλαμοφασισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων να μην αποχτήσει απόλυτη κυριαρχία μέσα στην Αίγυπτο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αν και διαβρωμένοι μετά την περεστρόικα του 1985-1991 από τη γιελτσινική – πουτινική Ρωσία, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ήταν περισσότερο τριτοκοσμικό μεγαλοϊδεατικό Ισλάμ και όχι ρωσόδουλο ρεύμα, και ειδικά πριν το 1991, είχαν μια γενικά αντι-υπερδυναμική γραμμή, παρά την φριχτή τους κοινωνική συντήρηση και πολιτική καθυστέρηση. Για παράδειγμα, είχαν στηρίξει την πατριωτική αντίσταση του λαού του Αφγανιστάν ενάντια στους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές εισβολείς τη δεκαετία του ’80.

Από μία άποψη δηλαδή, ο «φιλελεύθερος» Ελ Μπαραντέι είναι βαθύτερα «Ρώσος» από τους περισσότερους ηγέτες του ισλαμοφασισμού, μολονότι το μπλοκ το οποίο καβάλησε ο Μπαραντέι (το κοσμικό) έχει σαφώς πολύ περισσότερη δημοκρατία και πρόοδο στη βάση του, δίπλα πάντα στην τροτσκιστική μαυρίλα των αιγύπτιων «ΑΝΤΑΡΣΥΑίων», σε σχέση με τους ισλαμοφασίστες.

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές ανακοινώνεται ότι ο Μόρσι υποχωρώντας σε ένα βαθμό απέσυρε το διάταγμα το οποίο του εκχωρούσε υπερεξουσίες που τον έκαναν κατά μία έννοια παντοδύναμο διχτάτορα, έστω για μία κομβική ενδιάμεση περίοδο, ώστε να εκκαθαρίσει τους θύλακες του γενικά αντιλαϊκού αλλά εθνικιστικού ανεξαρτησιακού τριτοκοσμικού καθεστώτος Μουμπάρακ.

Ο μουμπαρακικός Αχμέντ Σαφίκ, που πήρε 48%
στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στην Αιγυπτο

Αυτό φαίνεται σαν μία τακτική νίκη για το λαό, ωστόσο, με δεδομένο ότι ο μουμπαρακικός Αχμέντ Σαφίκ, δηλαδή ο ηττημένος των προεδρικών εκλογών με 48%, βρίσκεται εκτός Αιγύπτου με ένα ένταλμα σύλληψης από τον Μόρσι και αυτό δεν γίνεται μεγάλο θέμα από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί.

Είναι πολύ πιθανό για άλλη μια φορά οι αιγύπτιοι δημοκράτες να ακολουθήσουν οχήματα φασισμού, όπως κάνανε στην πρώτη Ταχρίρ που τελικά έφερε στην εξουσία τους ισλαμοφασίστες. Τώρα πάλι μπορεί η νέα Ταχρίρ   να γίνει όχημα ώστε ο Μπαραντέι να εγχειρίζει μέσα στο στρατόπεδο Μόρσι τους μη υποταχτικούς στη Ρωσία ισλαμοφασίστες, ενώ ο συμφωνα με όλες τις ενδείξεις ρωσόφιλος Μόρσι θα κάνει το ίδιο μέσα στο στρατόπεδο των κοσμικών, χτυπώντας μουμπαρακικούς αντι-ισλαμοφασίστες ή και τους καλύτερους ανάμεσα στους κοσμικούς, πολιτικά φιλελεύθερους, δημοκράτες.

Το διακύβευμα τώρα είναι να μην μπορέσουν οι τροτσκιστές και οι ρωσοφιλελεύθεροι να διασπάσουν ή να ηγεμονεύσουν (αν δε το έχουν κάνει ήδη) το μέτωπο των κοσμικών νασερικών με τους δημοκράτες στο όνομα του «αντιΜουμπάρακ μετώπου» της πρώτης Ταχρίρ.

Στο βάθος, η μάχη και το διλημμα μέσα στο αιγυπτιακό δημοκρατικό κίνημα είναι: «ενότητα με το Μόρσι ενάντια στα υπολείμματα του καθεστώτος Μουμπάρακ», πράγμα που σημαίνει τελικά υποταγή στο Μόρσι και στην «επαναστατική» ισλαμοφασιστική εξουσία του ή «ενότητα με τους πιο δημοκράτες και λιγότερο διεφθαρμένους φιλομουμπαρακικούς ενάντια στον ισλαμοφασισμό», που είναι και η προοδευτική γραμμή.

Η εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ, όπως είχαμε προβλέψει, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την παράδοση του Τρίτου Κόσμου στην ευρύτερη σφαίρα επιρροής του παγκόσμιου μετώπου που στήνει ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός.

Ο απίστευτος αυτός προβοκάτορας ιμπεριαλισμός, ενώ κρατάει τα γκέμια της καθοδήγησης των ισλαμοφασιστών και αντισημιτών όλου του πλανήτη μέσα από τις σοσιαλφασιστικές του θεωρίες της «εθνοκτόνας παγκοσμιοποίησης», της δήθεν «δυτικής μονοκρατορίας» και του δήθεν παντοδύναμου «απάτριδου κεφάλαιου των τραπεζών», ταυτόχρονα κάνει τα γλυκά μάτια και σε ένα από τα χειρότερα Ισραήλ όλων των εποχών, δηλαδή στο Ισραήλ το οποίο ηγεμονεύεται από την εντελώς άθλια πολιτικά δεξιά και ακροδεξιά των Λικούντ – Γισραέλ Μπεϊτάνου, τα οποία πρόσφατα προχώρησαν στην ντε φάκτο ενοποίησή τους.

Επικεφαλής του δεύτερου, αναπληρωτής πρωθυπουργός, υπουργός Εξωτερικών και υποψήφιος για την αρχηγία του κοινού εκτρώματος είναι ο αντιπαλαιστίνιος ρατσιστής Λίμπερμαν, για την πολιτική φυσιογνωμία του οποίου γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της Ν.Α. και ο οποίος είναι εντελώς μέσα στη ρώσικη στρατηγική, πιθανότατα δηλαδή είναι καγκεμπίτης προβοκάτορας.

Ο άξονας Ρωσίας-Κίνας, και ιδιαίτερα η Ρωσία, κρυφοσπρώχνει το Ισραήλ σε κινήσεις που το προβοκάρουν, πατώντας ακριβώς στον βρώμικο τοπικό, μικροϊμπεριαλιστικό ηγεμονισμό της πιο δεξιάς πλευράς της ισραηλινής μπουρζουαζίας. Είναι ακριβώς αυτό που, όπως έχουμε ξαναπεί, είχε γίνει με την Κροατία στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας: από τη μια η ρωσόφιλη Σερβία της έκοβε κομμάτια στην Κράινα και στη Σλαβονία, κι από την άλλη, η ίδια η Κροατία, σπρωγμένη κι αυτή από τη ρώσικη διπλωματία, κοιτούσε ν’ αρπάξει κομμάτι από τη Βοσνία, σε συνεργασία με τους σέρβους εθνοεκκαθαριστές!

Ο ειρηνόφιλος Ράμπιν με τον αντιιμπεριαλιστή
Αραφάτ - Τον πρώτο τον σκότωσαν οι ακροδεξιοί
σιωνιστές φασίστες,  τον δεύτερο πιθανότατα
οι Ρώσοι

Αντί δηλαδή το Ισραήλ να χτίσει μια αρραγή ενότητα με την Φατάχ, να κάνει στρατηγικές υποχωρήσεις και να δεχτεί το παλαιστινιακό κράτος με μόνο όρο τη δική του ασφάλεια από ρουκέτες και φασιστικές επιθέσεις, απομονώνοντας και τσακίζοντας τη Χαμάς αλλά και τους υπεραντιδραστικούς ακροδεξιούς σιωνιστές, στο βάθος έκανε πλάτες στη Χαμάς κατά του Αραφάτ στη λογική ότι με μια τόσο απεχθή και φασιστική Χαμάς απέναντί του, το Ισραήλ θα έχει πάντα δικαιολογία να μη δέχεται το παλαιστινιακό κράτος!!!

Πρόκειται για μια εγκληματική σοβινιστική όσο και ανόητη λογική, που στρέφεται πρώτα και κύρια ενάντια στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ, αλλά μπουρλοτιάζει και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή! Είναι τέτοια η τυφλωμάρα των ισραηλινών σωβινιστών, που στην σύγκρουση στη Συρία, στο όνομα της πάλης εναντίον του φιλοΆσαντ Ιράν, βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τη Χαμάς, δηλαδή στο αντι-Άσαντ μέτωπο, το οποίο περιλαμβάνει κάποιους δημοκράτες βασανισμένους από τη διχτατορία αυτού του εθνικοφασίστα, αλλά ηγεμονεύεται πολιτικά από τους χειρότερους ισλαμοναζήδες φιλο-Αλ Κάιντα και τους ψευτοαριστερούς.

Οι Ισραηλινοί δεν διδάχτηκαν τίποτε από τη διαφορά μεταξύ Μουμπάρακ και Μόρσι, με τον πρώτο να συμμετέχει με πάθος στο εμπάργκο κατά της Χαμάς και το δεύτερο, το «δημοκράτη φίλο του Ομπάμα» ισλαμοφασίστα, να της κάνει πλάτες, κι έτσι στα βόρεια σύνορά τους σε λίγο δεν θα έχουν έναν απλά σωβινιστή Άσαντ ο οποίος ζητάει πίσω τα υψώματα του Γκολάν (και δικαίως), αλλά άλλον ένα «φίλο του Ομπάμα και του Ολάντ» (στην ουσία φίλο του Πούτιν) που θα τους σφίγγει σαν τανάλια παρέα με όλο το εγκληματικό φασιστικό λούμπεν του Τρίτου Κόσμου (το οποίο δουλεύει για το χαντάκωμα του Τρίτου Κόσμου και την υποταγή του στη Μόσχα και στο Πεκίνο).

Η Χαμάς από την πλευρά της, με τη λήξη των επιχειρήσεων στη Γάζα, ευχαρίστησε «την Αίγυπτο και το Ιράν» για τη βοήθεια τους! Μια Αίγυπτο και ένα Ιράν, που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα στο ζήτημα της Συρίας! Στην ουσία, μόνο ο τριτοκοσμικός εθνικοφασίστας μουλάς, ανώτατος ηγέτης του Ιράν Καμενεΐ είναι πραγματικά σύμμαχος του εθνικοφασίστα, αλλά κοσμικού μπααθικού Άσαντ στη Συρία!

Καμενεΐ και Αχμαντινετζάντ -
Δύο τάσεις μέσα στον ιρανικό φασισμό, η μία
εθνικοφασιστική και η άλλη ρωσόφιλη

Σε αντίθεση με τον τοπικό ηγεμονιστή Καμενεΐ, ο «διεθνιστής – τροτσκιστής» ισλαμοφασίστας και πάντα εξυπηρετικός προς τη Ρωσία πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάντ όλο και ψάχνει «επαφές» με τη «συριακή αντιπολίτευση» και καλεί τον Άσαντ σε συμβιβασμό μαζί της, σε διαπραγματεύσεις, σε «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», την ίδια ώρα που ο ίδιος κρεμάει δημοκράτες και αντιφασίστες στην Τεχεράνη από γερανούς!!! Ο Αχμαντινετζάντ τελευταία έχει δυναμώσει τη θέση του απέναντι στον Καμενεΐ χάρη στην αυξανόμενη διεθνή πολιτική απομόνωση του Ασαντ.

Στο βάθος, η νέα Συρία που κυοφορείται σε Κάιρο και Τεχεράνη, αλλά και σε Παρίσι, Λονδίνο και Ουάσινγκτον, θα είναι 50% Μόρσι και 50% Αχμαντινετζάντ, δηλαδή 100% Μόσχα!!!

Τους πατριώτες και αντιιμπεριαλιστές στον Τρίτο Κόσμο τους περιμένει μεγάλος Γολγοθάς, αφού πρέπει πρώτα να ψηλαφίσουν και μετά να ξεχωρίσουν και θεωρητικά τον δημοκρατικό και προοδευτικό αντιιμπεριαλισμό από τις σοσιαλφασιστικές φρεναπάτες και νεοχιτλερικές γενοκτονικές θεωρίες.

Οι πατριώτες και δημοκράτες της Αιγύπτου, οι παλαιστίνιοι πατριώτες της βάσης της Φατάχ, οι εθνικοί αστοί της Συρίας του Άσαντ αλλά και οι δημοκράτες μέσα στην συριακή αντιπολίτευση, το ρεύμα της τριτοκοσμικής εθνικής ανεξαρτησίας του Ιράν έστω και υπό τους φασίστες μουλάδες που προβάλλει αντικειμενικές αντιστάσεις στην υποταγή στη Ρωσία, είναι εφεδρείες του αντισοσιαλιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Χωρίς όμως ένα διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με ισχυρή προλεταριακή συνιστώσα και με κύριο εχθρό του τις σοσιαλφασιστικές, σοσιαλιμπεριαλιστικές διχτατορίες της Ρωσίας και της Κίνας, δηλαδή με θεωρητική – γεωστρατηγική συναίσθηση της σύγχρονης πραγματικότητας και της νομοτέλειας που κινάει το παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού, οι αστοί αντιιμπεριαλιστές θα συντρίβονται μοιραία στις μυλόπετρες της σοσιαλφασιστικής προβοκάτσιας, η οποία θα συμμαχεί με τις χειρότερες ηγεμονικές σήμερα τάσεις των δυτικών ιμπεριαλισμών.