Κύπρος - «κούρεμα» : Οι ψευτοαριστεροί αποκαλύπτουν για πρώτη φορά ανοιχτά τη ρωσόδουλη φυσιογνωμία τους

Αποτελεί στέρεη πεποίθηση των μαοϊστών για την μετά το 1989 περίοδο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών που ξέρασε από τις γραμμές του το ενιαίο πραχτορείο της Μόσχας, το ψευτοΚΚΕ του Φλωράκη, δηλαδή -εχτός φυσικά του ίδιου του σημερινού ψευτοΚΚΕ- οι ηγετικές ομάδες των ΝΑΡ - ΣΥΝ και σήμερα ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και «προσωπικότητες» τύπου Δαμανάκη – Ανδρουλάκη - Ν. Μπίστη και σία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, συνέχισαν κανονικότατα να δουλεύουν πολιτικά και ιδεολογικά για το ίδιο αφεντικό για το οποίο εργάζεται και ο Περισσός: για την ρώσικη υπερδύναμη, δηλαδή για την υπερσυγκεντρωμένη κρατικοφασιστική αστική τάξη του Κρεμλίνου, η οποία από τον Χρουστσόφ έως τον Πούτιν έχει την ίδια ταξική ποιότητα και χαρακτήρα.

Κάτι τέτοιο δεν εδράζεται σε «αστυνομικά» στοιχεία, αν και υπάρχουν και τέτοια, όπως π.χ. η στενότατη σχέση του Ανδρουλάκη με τον πράχτορα της Ρωσίας, «εθνικό» ολιγάρχη Κόκκαλη, η υπερπροβολή από τα κανάλια του καθεστώτος, ειδικά επί Σημίτη αλλά και αργότερα, του γυρολόγου κομμάτων παλιού τραμπούκου της «Κ»ΝΕ Νίκου Μπίστη, που σήμερα προσαράζει στη ΔΗΜΑΡ, δημοσιεύματα για (αργο)μισθίες της Δαμανάκη από εταιρείες συμφερόντων Μπόμπολα, του έτερου ρωσοφτιαγμένου «εθνικού» ολιγάρχη, η αναγωγή του εμφατικά καθεστωτικού και εντελώς ανοιχτά ρωσόδουλου Δελαστίκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «εθνικό αναλυτή» και θαμώνα των εκπομπών του Πρετεντέρη, του Χατζηνικολάου κλπ.

Να γίνει το μεταλλείο χρυσού στις Σκουριές - Όχι στο εγκληματικό σαμποτάζ του ΣΥΡΙΖΑ και του καθεστώτος

Το ΚΜ, μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων από τη νέα ρωσοκίνητη προβοκάτσια κατά της ευρωπαϊκής ενότητας, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας Ελλάδας και Κύπρου, αναδημοσιεύει το γράμμα μιας κατοίκου της περιοχής των Μαντεμοχωρίων Χαλκιδικής για το θέμα των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές.

Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο πιθανότατα θα περάσει πλέον σε δεύτερο πλάνο, ωστόσο απασχόλησε πολύ την κοινή γνώμη το τελευταίο διάστημα. Τα εντελώς εξαρτημένα από το κράτος και την «εθνική» γραμμή κανάλια του καθεστώτος, με επικεφαλής τους Λαζόπουλους, τους Αυτιάδες, τους Σρόιτερ, έδωσαν τα ρέστα τους για να «περάσουν» στο λαό τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ περί «δολοφονικής επένδυσης».

Κι αυτό σε αντίθεση τόσο με τις γνωματεύσεις των ειδικών επιστημόνων οι οποίοι, υπό την πίεση των κατοίκων, έχουν εκπονήσει περιβαλλοντικές μελέτες με αυστηρότατες προδιαγραφές, όσο και με την κοινή λογική.

Δέκα λόγοι για τους οποίους δε θα μας λείψει ο Ούγκο Τσάβες

Οι επαναστάτες ούτε χαίρονται ούτε αγαλλιάζουν μπροστά στο θάνατο, ακόμα και όταν αυτός χτυπά, από φυσικά αίτια, αντιδραστικούς και εχθρούς των λαών και της προόδου. Εξαίρεση αποτελεί ο θάνατος υπεραντιδραστικών από το τιμωρό χέρι του λαού, όταν αυτό συμφωνάει με τις διαθέσεις των πλατιών μαζών και τις εκφράζει, αποτελώντας κορυφαία εκδήλωση της ταξικής και παλλαϊκής οργής για τα εγκλήματά τους, καθώς και μέσο λαϊκής και δημοκρατικής τρομοκρατίας κατά των οπαδών και επίδοξων συνεχιστών τους (π.χ. εκτέλεση Μουσολίνι από τους ιταλούς αντιφασίστες παρτιζάνους).

Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας αντιδραστικός. Μιλιταριστής, πραξικοπηματιστής, είχε πολεμήσει σαν καραβανάς τη δεκαετία του ’70 ενάντια στο αντάρτικο της «Κόκκινης Σημαίας» (Bandera Roja), αντιρεβιζιονιστικής οργάνωσης η οποία σήμερα, παρά τη γκεβαρική – χοτζική κληρονομιά της, έχει κάνει στροφή, σε ένα βαθμό θεωρητική και σε μεγαλύτερο πρακτική στο μαοϊκό αντισοσιαλφασισμό και συμμετέχει πρωτοπόρα στο δημοκρατικό μέτωπο της αντιπολίτευσης, που λέγεται Unidad (Ενότητα).

Επρόκειτο για έναν Ανδρέα Παπανδρέου επί το λατινοαμερικάνικο, ο οποίος στρατολογήθηκε μέσω του αρχιπράκτορα της Ρωσίας, πρώην επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο, μετά την αποφυλάκισή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα που επιχείρησε το 1992. Στόχος των Κάστρο – Τσάβες, αυτών των κορδωμένων παγωνιών, δεν ήταν φυσικά η αυτοδύναμη αντιιμπεριαλιστική ανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις και στον ιμπεριαλισμό συνολικά, αλλά η μετατροπή της «πίσω αυλής» του σε κάθοδο αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, της Λατινικής Αμερικής, σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των κινέζων συμμάχων του στον Τρίτο Κόσμο.

Για την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας και πράξης στη σημερινή φάση εξέλιξης του ιμπεριαλισμού** (Κείμενο της ΟΑΚΚΕ)

Με την ευκαιρία της δημοσίευσης του φιλοσοφικού δοκιμίου του Μάο Τσε Τουνγκ  

«Για την Πράξη»

Δημοσιεύσαμε σε δύο συνέχειες στα φύλλα 483 και 484 της Νέας Ανατολής το σπουδαίο φιλοσοφικό δοκίμιο «Για την Πράξη» που έγραψε ο Μάο Τσε Τουνγκ το 1937 στη διάρκεια του αντιγιαπωνέζικου εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου. Στο κάθε κομμάτι είχαμε γράψει και από ένα μικρό πρόλογο. Τώρα το δημοσιεύουμε όλο μαζί στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ.

Αρχικά είχαμε την πρόθεση να ενοποιήσουμε κάπως τους δύο προλόγους, με έναν τρίτο επίσης ολιγόλογο. Αρχίζοντας όμως να γράφουμε αυτόν τον τελευταίο, αισθανθήκαμε την ανάγκη να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κατά τη γνώμη μας εξελίσσεται η σημερινή πάλη για την ανάπτυξη της μαρξιστικής γνώσης και τελικά της πράξης. Δεν είναι τυχαίο ότι από όλα τα θεωρητικά κείμενα του Μάο Τσε Τουνγκ διαλέξαμε αυτό για να δημοσιεύσουμε σε αυτή τη φάση και μάλιστα το μεταφράσαμε και από το γαλλικό πρωτότυπο των παλιών κινέζικων Εκδόσεων του Λαού για να είναι πιο ακριβής η απόδοση στα ελληνικά. Είμαστε στη φάση που η θεωρία του επαναστατικού μαρξισμού ναι μεν εξακολουθεί να είναι θαμμένη κάτω από τόνους άγνοιας, διαστρέβλωσης και λάσπης, όμως έχει αρχίσει να γίνεται πολύ πολυτιμότερη από όσο πριν γιατί πολλοί καταπιεσμένοι άνθρωποι, ιδιαίτερα στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια αρχίζουν να βγαίνουν από μια αρκετά μακριά περίοδο πολιτικής αποχαύνωσης στην οποία τους έριξε μια αντίστοιχη περίοδος σχετικής ιμπεριαλιστικής σταθεροποίησης και σχετικής ευημερίας, ιδιαίτερα στο Βορρά.